::ISOLATE TOGETHER [ Fic..Kangmin ]

ลำดับตอนที่ #23 : ::ISOLATE TOGETHER:::PART 13

การปฎิเสษเรื่องทั้งหมด

มันง่ายกว่าการยอมรับอยู่แล้ว

-----------------------------------------------------------------------------------

            ฮีชอลหลับตานึกถึงอดีตที่เขาพยายามจะลืม ยิ่งนึกก็ยิ่งเจ็บ แต่ถ้าไม่มีสายตาที่มองเขาอยู่ เขาก็คงล้มเลิกความคิดไปนานแล้ว


            "เธอสวยมากจนทำให้ชายทั้งเมืองต่างอยากได้ แต่มีฉันคนเดียวที่เธอตกลง พวกเราเลยคบกันหลังจากนั้น แต่ไม่นานน้องชายของฉันที่ปรกติมักจะสนิทด้วย กลับมีท่าทีแปลกไป ฉันสังเกตุเขามานาน โดยหลังสามทุ่มเขาจะหายตัวไป และกลับมาตอนรุ่งเช้าเสมอ"
            "เขาไปไหน"
            "เขาไปหาเธอ เธอที่ฉันคบด้วย .... แต่มันก็ไม่ทำให้รู้สึกไม่ดีหรอกนะเพราะฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้น แต่ที่แย่คือฉันปล่อยมันทิ้งไว้แบบนี้จนกลายเป็นปัญหาภายหลัง จนจะถึงวันหมั้นไม่กี่วัน พวกนั้นก็ยังคบกันอย่างลับๆ ฉันเลิกตามแต่ดูเหมือนมีคนสังเกตุนอกจากฉันเหมือนกัน พ่อเริ่มระแคะระคายเรื่องที่น้องฉันหายไป"
            "แต่เรื่องนี้นายไม่ผิด ไม่ใช่หรอ"
            "พ่อทะเลาะกับน้องอย่างรุนแรง ทุบตีและอื่นๆ จนน้องของฉันทนไม่ไหว สุดท้ายเลยคิดจะพาคู่หมั้นฉันหนี จนถึงตอนนี้ ฉันอยากที่จะหยุดทั้งคู่ คงเพราะไม่ต้องการให้ครอบครัวเป็นแบบนี้ ฉันแค่ต้องการชีวิตที่เรียบง่ายเท่าันั้น ฉันเลยไปบอกพ่อว่าทั้งคู่กำลังจะหนีตามกันไป"
            "นายทำถูกแล้ว"
            "แต่มันทำให้น้องฉันตาย"

            เงียบไปพักใหญ่ๆ สายตาคมเข้มมองใบหน้าสวยหวานที่เหม่อลอย เขาไม่มีคำถาม จะมีก็แต่คำขอโทษที่ขุดเรื่องแบบนี้ขึ้นมามากกว่า

            "ฉันขอโทษ พอเถอะ นายคงไม่มีอารมณ์จะเล่าไปมากกว่านี้แล้ว"
            "...แหละนั้นล่ะ เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี้"ฮีชอลทิ้งทวนคำพูดก่อนจะกลับมาทำท่าร่าเริงอีกที

♦♦♦

            อึนฮยอกกำลังนั้งรถเมล์สายประจำ เขานัดแนะกับลีทึกไว้ที่โรงหนัง มันเป็นเวลานานมากแล้วที่เขาไม่ได้ไปเที่ยวแบบนี้ ในใจรู้สึกดีแต่อีกใจก็เศร้า เศร้าที่เพื่อนสนิทอย่างทงเฮกลายเป็นพวกหน้าซื่อใจคด ทั้งที่เมื่อก่อนพวกเราสามคนจะอยู่ด้วยกันเสมอ ซองมิน ทงเฮ อึนฮยอก แท้ๆ
            รถจอดที่สถานีที่ต้องลง เขาทิ้งความเศร้าไว้บนรถเมล์และเดินหน้าไปหาคนที่เขาเฝ้ารอมานาน

            "พี่มานานรึยังครับ"
            "เมื่อกี้เอง ไปกันเถอะ นานๆจะได้เที่ยวสักที"
            "จะว่าอะไรไหมถ้า..."
            "ถ้าอะไร ว่ามาสิ"

            อึนฮยอกเอื้อมตัวไปหอมแก้มฟอดมหญ่จากคนข้างหน้าอย่างไม่อายฟ้าดิน

            "ถ้าผมจะขอทำแบบเมื่อกี้"
            "...." ลีทึกเงียบไป อึ้งกับการกระทำชวนหัว
            "พี่ครับ พี่ครับ" อึนฮยอกเอามือโบกไปมาผ่านหน้าลีทึก แต่เจ้าตัวก็ยังคงยืนนิ่ง
            "พี่ครับ.." อึนฮยอกเปลี่ยนมากระซิบข้างหูแทน คราวนี้ลีทึกสะดุ้ง
            "เจ้าบ้า! อายคนอื่นมั้งสิ!"
            "พี่แหละครับ"

            อึน ฮยอกหันไปมองรอบๆ ทุกคนหันมามองลีทึกเป็นตาเดียวเพราะเสียงตะโกนเมื่อครู่ ทำเอาคนสวยหน้าเสียกันเลยทีเดียว สุดท้ายก็เดินกระทืบเท้าหายไป ต้องให้คนที่รั้งท้ายวิ่งตามอย่างช่วยไม่ได้
          
            "ถ้านายทำอย่างเมื่อกี้อีก นายตายแน่" ลีทึกหันไปหาฮยอกที่กำลังเดินตามหลังมา
            "แค่นิดๆหน่อยๆเอง มากกว่านี้ก็เคยแล้วแท้ๆ"
            "นาย....บ้าสิ..."
            "พี่น่ารักไปแล้วนะครับ ทำท่าอายๆแบบนี้ผมว่าเปลี่ยนจากดูหนังไปดูอย่างอื่นดีกว่า"

            สิ้นเสียงมือบางก็ฟาดลงกลางหลังทันที อึฮยอกร้องกลั้นเสียงไว้แม้จะเจ็บ

            "พี่..ตีผมทำไม"
            "ใครใช้ให้นายทะลึ่งแบบนี้เนี้ย"
            "อะไรกัน ก็ตอนอยู่บน...เตีย...ง อุ้บ"
           "พูดอะไรอีกคำเดียว ฉันกลับบ้านแน่"

            ลีทึกเอามืออุดปากอีกคนไว้ก่อนจะหลุดเรื่องบัดสี เขาไม่อยากจะนึกเลยว่าเลยเถิดไปไกลได้ขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่ารุ่นน้องคนนี้จะลามกแบบนี้ สงสัยวันนี้เขาคงต้องเหนื่อยทั้งวัน

         

♦♦♦

         
            ร่างหนานอนบนเตียงกอดอีกร่างไว้ในอ้อมแขน แม้คนตัวเล็กจะตื่นมานานแล้วแต่ก็ไม่อยากลุกไปทั้งๆแบบนี้

            "พี่คังอินเวลาหลับแล้วเหมือนหมีเลย"
            "..."
            "หน้าตาหล่อๆแบบนี้ ไม่นึกว่าจะเป็นลุงแก่ลามก"

            เสียงลมหายใจพ่นออกมาจากลุงแก่ลามกของซอมิน

            "นึกว่าจะมี มอร์นิ่ง คิสซะีอีก ที่ไหนได้มาแอบว่าพี่ลับหลัง"
            "เมื่อคืนพี่ก็เอาคิสตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว จะมาเอาอะไรตอนเช้า"
            "ซองมิน...แค่ตอนเย็นมันไม่พอหรอกนะ"
            "พี่ครับ ตลอดเย็นจนถึงเที่ยงคืนก็นานอยู่นะครับ!"
            "ซองมิน่าา นี้มันอีกวันนึงแล้ว ไม่เกี่ยวแล้วครับ"

            พูดจบร่างหนาก็ก้มหน้าลงไปจูบอีกฝ่ายอย่างใจเย็นโดยที่ซองมินก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ร่างหนาค่อยๆพลิกตัวขึ้นมาคร่อมอีกฝ่ายไว้อย่างจงใจ ร่างบางได้แต่รับทุกจูบที่ประทบริมฝีปาก


            โครม!!! เสียงประตูกระแทกผนังอย่างแรง

            คังอินเริ่มหัวเสีย "เสียงแบบนี้มาทีไร ยุ่งทุกที"

            "ฮีชอลมาแล้วจ้า กรี้ดดด! รอวันนี้มานานแล้ว" ฮีชอลอุทานเสียงดังเมื่อเห็นภาพร่างหนากำลังคร่อมร่างบางอย่างเอาเป็นเอาตาย
            "มีอะไรก็ว่ามาเลย แล้วทำไมไม่โทรมาบอกว่าจะมาวะเนี้ย"
            "ขอโทษเจ้านาย" ฮีชอลโน้มตัวลงทำเสียงล้อเลียนเหมือนคังอินเป็นเจ้านายตัวเองเป็นบ่าวคนรับใช้
            "เรื่องด่วนจ้ะ คุณพ่อของนายบอกจะมาหามะรืน"
            "อะไรนะ!" คังอินกระโดดลงจากเตียงอย่างทะลักทุเล อุตส่ายอมกลับไปเรียนสุดท้ายพ่อบ้าก็กลับมา
            "อะไรๆกัน มาแปปเดียว เดี่ยวก็กลับน่า แต่คงแวะมาดูลูกชายอยู่แล้ว"
            "แล้วฉันจะทำยังไงกับซองมินล่ะ โว้ยยยย!"
            "ทำแบบเมื่อกี้ต่อสิ กำลังอยากดู ฮาฮา ต่อเลยๆ"
            "ไอ้บ้า ไปทำกับคู่แกเองสิ ฉันอนุญาติ"
            "แหมมม เอาน่าเดี่ยวจัดการให้"
            "ก็นายเป็นคนโปรดของป๋าหนิ"
            
            ซองมินได้แต่นั้งงง ไม่รู้สึกถึงความลำบากของฮีชอลเลยแล้วก็พี่คังอินของเขา ออกจะดูเป็นเรื่องขำๆมากกว่า

            "อุ้ย ลืมทักทายซองมินเลยแน่ะ"
            "สวัสดีครับ พี่ฮีชอล"
            "มารยาทดีแบบนี้ สงสัยจะเลี้ยงจนเชื่องแล้ว ใช่มั้ย" ฮีชอลสะกิดคังอินเบาๆ คังอินได้แต่ยิ้มนิดๆ
            "เชื่อง?"
            "เปล่าๆ แค่ตอนที่นายมาตอนแรกกับตอนนี้มันคนละเรื่องเลย"
            "พี่ก็เหมือนกันแหละครับ"

            ฮีชอลที่สวมชุดนักดับเพลิง ขาสั้นกับเสื้อแขนกุด แล้วก็หมวกดับเพลิงทำท่าครุ่นคิดก่อนจะโพล่งออกมา

            "ฉันมีความคิดดีๆ วันที่คุณพ่อนายมา ฉันขอยืมตัวซองมินนะจ้ะ โอเค บ้ายบาย"

            สิ้นเสียงพูดฮีชอลก็วิ่งออกจากห้องไป มีเสียงปิดประตูตามหลัง ทิ้งสองคนให้ยืนงงกันอยู่

            "นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป อะไรวะเนี้ย"
            "แล้วผมต้องไปจริงหรอ.."
            "ถ้าความคิดดีๆของหมอนั้นดีจริง นายก็ควรจะไป"
            "แต่พี่ขอต่อจากเมื่อกี้ละกันนะ"

            ร่างหนาอุ้มร่างบางลงบนเตียง ต่อภารกิจที่มักจะโดนขัดจังหวะทุกทีอีกครั้ง

♦♦♦

            "พี่ครับ ผมว่าผมจะลองไปคุยกับทงเฮดู" ซองมินพูดขณะนั้งดูทีวีในอ้อมแขนคังอินอย่างสบายอารมณ์
            "นายคิดดีแล้วหรอ"
            "ผลสุดท้ายมันก็คงไม่แย่ไปกว่านี้หรอกครับ"
            "แฟนพี่เนื้อหอมหนิ ใครๆก็พาลกันแกล้ง"
            "พี่ก็เนื้อหอมครับ ฮาฮา"

            คังอินนิ่งไปสักพักก่อนจะนึกขึ้นได้

            "นายใส่เสื้อตัวนี้มากี่ครั้งแล้ว"
            "สามสี่ครั้งแล้วมั้ง ก็ตัวนี้ตัวโปรดผม"
            "ตอนพี่ซื้อห้างนายซื้อแค่อาหารสดใช่มั้ย"
            "ครับ"
            "ลุกไปแต่งตัว วันนี้นายต้องมีชุดใหม่เต็มตู้เสื้อผ้า!"
            "หา!?"

            ซองมินนึกภาพตู้เสื้อผ้าบิวอินขนาดใหญ่สีน้ำตาล ขนาดใหญ่ยัดคนได้เป็นสิบ ถ้ามีเสื้อเต็มตู้วันนี้เขาคงไม่ต้องทำอะไรแล้ว ซองมินนึกแล้วถอนหายใจยาว
            หลังจากแต่งตัวเสร็จ คังอินไม่ได้พามาที่ห้าง แต่กลับมาลงมาแค่สามชั้นจากห้องของพวกเขา

            "ฉันพาเพื่อนสนิทมา หวังว่าเขาคงหาชุดเหมาะให้นายได้"คังอินพูดขณะเปิดประตูสีน้ำตาลบานใหญ่ ข้างในเหมือนเป็นสตูดิโอขนาดย่อม

            "นี่ คยู เป็นคนดูแลเสื้อผ้าที่ไว้ใจได้นิดหน่อย"
            "นิดหน่อยอะไรครับ"
            "นายชอบจีบลูกค้า ฉันไม่ชอบ โดยเฉพาะคนนี้ นายห้ามแตะต้อง" คังอินเกาะไหล่ซองมินแน่น
            "ผมซองมิน ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
            "ถ้าผมไม่แตะต้องแล้วผมจะวัดตัวยังไงละครับ"
            "อะแฮ่ม...." คังอินไอเสียงเบาๆก่อนจะยื่นกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กจิ๋ว
           
            คยูหยิบขึ้นมาอ่านก่อนจะปล่อยหัวเราะออกมาดังๆ

            "พี่วัดมาให้แล้วหรอครับเนี้ย แถมบางอันไม่ต้องเขียนก็ได้นะครับ อย่างขนาดตรงนี้ กับตรงนี้"
            "เฮ้ยยยย ฉันไม่รู้ ตรงนี้เขาไม่ใช่กันหรอ แล้วตรงนี้ล่ะ" คังอินรีบเขาไปสุมหัวกระดาษใบเล็กของเขา โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองวัดอะไรเกินควรไปบ้าง
            "พี่ครับ ตรงนี้ไม่ต้องใช้เลย หรือเป็นแผนให้ผมอิจฉาเนี้ย"

            ซองมินที่ยืนอยู่รู้สึกถึงภัยคุกคาม นี้มันอะไรกันเนี้ย!?

            "ผมจะกลับนะครับ ผมจะซื้อเสื้อผ้าเอง!"
            "แฟนพี่งอนใหญ่แล้วนะ"
            "ขอโทษ... พี่ลืมตัว" คังอินหัวเราะแห้งๆก่อนจะกลับมายืนเคียงข้างซองมิน

            คยูมองซองมินสองสามที แต่กกลับทำให้ซองมินรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา ไม่เคยมีใครมองเขาแบบนี้ เหมือนกับหมาป่ามองเหยื่อยังไงยังงั้น

            "ซองมินมานี่สิครับ ส่วนพี่คังอินไปรอตรงโน้น เดี่ยวผมจัดการเอง"
            "ไม่ ฉันจะช่วย"
            "ช่วย? คนที่เผลอพังร้ายผมไป ถ้าจำไม่ผิดคือพี่คังอินนะครับ" คังอินกระตุกทีนึงก่อนจะยอมไปนั้งโซฟาริมห้องอย่างหัวเสีย
            "ซองมินตามมาสิครับ"
            "ครับ" ซองมินเดินตามคยูไปผ่านผ้าม่านกันห้องผืนใหญ่ คยูยืมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
            "ตอนแรกผมว่าจะไม่ยุ่ง แต่พี่คังอินเขียนสัดส่วนซะละเอียดยิบ.... ซ่อนรูปเหมือนกันนะครับ" คยูก้มลงมากระซิบที่หูซองมินอย่างแผ่วเบา
            "เอ๋"
            "นายทำอะไรนะ!" คังอินส่งเสียงข้ามห้องขึ้นมา
            "ถามสไตน์เสื้อผ้าน่ะครับ" คยูส่งเสียงยียวน

            ซองมินหายใจไม่ทั่วท้อง เหมือนกับจะโดนหมาป่าที่จ้องจะขย้ำกินอยู่ตลอดเวลา ถ้าไม่มีคังอินอยู่ใกล้ๆเขาคงไม่ยอมเรื่องแบบนี้แน่

------------------------------------------

KOMillian say:คอมเม้นกันตามมารยาทก็ดีนะคะ หรือคอมเม้นอะไรมาเลย

ไรเตอร์ต้องการกำลังใจนะคะ ช่วยไรเตอร์ตัดสินใจหน่อยยย ว่าควรจะจบรึยัง