::ISOLATE TOGETHER [ Fic..Kangmin ]

ลำดับตอนที่ #21 : [SF]:::MIDDAY::: 100%

Midday

            การได้นอนหลับในวันแดดจ้าถือเป็นเรื่องที่สบายที่สุด แต่ช่วงเวลางานที่ยุ่งแบบนี้แค่ได้นอนในรถสักงีบก็ดีถมไปแล้ว แน่นอนว่าตางรางงานวันนี้ทำผมแทบหัวหมุน แต่หลังจากเที่ยงผมก็จะเป็นอิสระจากกงานที่ยุ่งยากพวกนี้ แต่ช่วงค่ำๆก็ต้องไปออกอากาศรายการวิทยุแต่ตอนนี้ตาผมแทบจะปิดแล้ว...


            "พี่คังอิน" เสียงกระซิบมากับแรงกระทุ้ง ผมสะดุ้ง ซองมินช่วยปลุกผมจากภวังค์ ตอนนี้พวกเรากำลังออกอากาศกันอยู่ ผมไม่ค่อยหลับแบบนี้หรอกนะ แต่เมื่อวานผมดื่มหนักไปหน่อย
            "ช่วงหน้ามีชิมอาหารด้วยนะครับ" หนุ่มน้อยยิ้มให้ผมกวนๆสีผมของซองมินทำเอาผมตาสว่างขึ้นมาบ้าง ต้องขอบคุณซองมินที่สะกิดผมทุกครั้งตอนที่ผมสัปงก


            พ้นรายการที่น่าเบื่อ สมาชิกคนอื่นๆก็ไปทำกิจกรรมกันต่อ ที่ผมรู้คือซองมินไปกับคยูแน่ๆ ส่วนคนอื่นๆผมไม่ค่อยแน่ใจ ผมเลือกกินข้าวแถวๆสถานีวิทยุหรือบางทีอาจจะได้งีบในห้องอัดอากาศสักงีบ
            ผมเดินทางด้วยรถแท๊กซี่เพราะอยากได้เวลาส่วนตัว แท๊กซี่คนนี้คงไม่รู้จักผมทำให้ผมหลับตลอดทางไปจนถึงที่หมาย ใช้เวลาแค่สามวิบนาทีก็ถึง ผมไม่ได้ลงที่สถานีแต่ว่าลงย่านใกล้ๆที่ดูเงียบและน่าจะมีร้านอาหารอยู่ ผมเดินเท้าไปตามเส้นทางที่ไม่ค่อยคุ้น สุดท้ายก็เข้ามาในเขตหอสมุดที่กว้างขวาง มันใหญ่จนไม่รู้ว่าตัวเองเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงจะผิดจากที่คิดไว้ว่าจะหาอะไรกิน ผมเปลี่ยนไปนอนก่อนดีกว่า
            ข้างในห้องสมุดเงียบค่อนข้างมืดและเย็นมีแค่แสงอาทิตย์จากหน้าต่างกับไฟเก่าๆตามผนังไม่กี่ดวง ผมเลือกโต๊ะที่ติดหน้าต่างเพราะอยู่ลึกและสว่างที่สุด ผมถอดแว่นและฮู้ดออก ระหว่างเดินมาที่โต๊ะผมหยิบหนังสือขนาดเหมาะๆมาเป็นหนุนหัว ผมนั้งเก้าอี้ตัวติดกับผนังเพราะแดดจะได้ไม่แยงตา ผมก้มหัวลงบนหนังสือไม่กี่นาทีต่อมาผมผลอยหลับไปโดยที่ไม่ต้องข่มตาด้วยซ้ำ
            ผมลืมตาขึ้นมาเห็นคนนั้งอยู่ปลายเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามไม่รู้ว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง เวลาที่ผมหลับไปน่าจะเป้นชั่วโมงเศษๆเพราะข้างนอกยังสว่างอยู่มากแต่นั้นก็รู้สึกจะเพียงพอให้ผมกระปี้ประเปร่าแล้ว
            แสงแดดส่องกระทบบุคคลปริศนาที่นั้งปลายเก้าอี้ ผมมองเขาจากฝั่งตรงข้าม ใบหน้าสวยหวาน ผิวขาวละเอียดกำลังนั้งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ เหมือนรูปปั้นประติมากรรมก็ไม่ปาน สัญชาติญานผู้ชายของผมเลือกที่จะแอบมองจากตรงนี้มากกว่าจะข่มตาหลับอีกครั้งแต่ดูเหมือนเขาจะเริ่มรู้สึกตัว เขาสบตากับผมก่อนจะกล่าวเสียงใส


            "ชอบมาที่นี้เหมือนกันหรอ" สายตาเป็นมิตรทำให้ผมเผลอยิ้ม
            "ครับ" ผมตอบคำเดียวก่อนจะยันตัวขึ้นมานั้งตรงๆ เขาเอามาสางผมสีน้ำตาลอย่างน่าหลงไหล
            "ไม่ต้องพูดภาษาสุภาพหรอก"
            "แต่ว่า...พวกเราเพิ่งรู้จักกัน" จากที่ผมดู ยังไงอีกฝ่ายก็อายุน้อยกว่าแน่ๆ...หรือมากกว่านะ?
            ผมลองขยี้ตา ปัดอารมณืงัวเงียทิ้งไป สูดลมหายใจ มองสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าอีกที
            'ลี ซองมิน?'
            "นาย...ตอนเช้ายังเป้นสีทอง...ใช่มั้ย?" ผมมองไปที่ผทสีน้ำตาลอย่างแปลกใจ
            "ใช่ พี่เป็นคนแรกที่เห็นมัน" ซองมินสางผมเบาๆอีกครั้ง

            ผมของซองมินเข้าทรงกว่าเดิม ไม่ชี้ไปชี้มาและแสบตา แต่เป็นสีน้ำตาลอ่อนนุ่ม ผมเอาความคิดก่อนหน้านี้ทิ้งไป ก่อนที่มันจะทำให้ผู้ชายอย่างผมเคลิ้มไป

            "พี่เข้าห้องสมุดบ่อยงั้นหรอ ผมไม่เคยเห็นพี่เลย"
            "ก็ นานๆที แต่นายคงมาบ่อยใช่มั้ย....งั้นคงรู้นะว่าแถวนี้อะไรอร่อย" ซองมินมองหน้าผมก่อนจะยิ้มอ่อนๆ บรรยากาศแบบนี้ก็ไม่เลวนักสำหรับผม

            พวกเราใช้เวลาสิบกว่านาทีเตรียมตัวออกจากห้องสมุด ก่อนจะมุ่งไปร้านอาหารที่ซองมินเดินนำ ในร้านเป็นร้านสไตน์ Cafe ในร้านเงียบสงบ โต๊ะถูกวางไว้ห่างกันให้ดูเป็นการส่วนตัว ซองมินเลือกที่นั้งริมหน้าต่าง ทำให้ผมนึกถึงที่ห้องสมุดอีกครั้ง

            "พี่หน้าแดงๆนะครับ" ซองมินทักขึ้นมา ผมไม่รู้ว่าหน้าผมแดงยังไงหรอก ก็ผมกำลังนึกซองมินในแบบผู้หญิงของผมอยู่
            "ร้อนหน่ะ" ผมตอบส่งๆ ทั้งๆที่อากาศก็เย็นสบาย

            ผมกับซองมินนั้งคุยกันสักพัก ผมไม่ค่อยได้คุยเป็นการส่วนตัวกับเจ้านี่มากนักหรอก และซองมินก็คงเหมือนกัน บรรยากาศทุกอย่างดูพาไปหมด มันเหมือนการเดทที่มานั้งคุย กินข้าว .... ผมกำลังเดทกับซองมินอยู่!? แถมผมเป็นคนชวนด้วยสิ!

            "พี่ครับ มีข่าวว่าพี่กำลังคบการดาราคนนึงอยู่..." ซองมินทิ้งท้ายประโยคให้ผมเติม
            "ไม่มี ข่าวลือน่ะ"
            "...แล้วพี่ลีทึกล่ะ"
            "แฟนเซอร์วิช"
            "อะไรกัน นึกว่าพี่จะเจ้าชู้ซะอีก"
            "555+ ถ้ารู้จักพี่จริงๆคงไม่พูดแบบนี้หรอกนะ"

            พนักงานมาเสิร์ฟอาหาร พวกเราเงียบเพราะต้องคอยตักอาหารใส่ปาก แต่อยู่ๆซองมิินก็พูดขึ้นขณะผมกำลังซัดข้าวเต็มปาก

            "ผมมีเรื่งจะบอกพี่นะครับ.." ซองมินพูดจริงจัง วางช้อนส้อมลง แดดตอนบ่ายๆทำให้บรรยากาศก็ดูจริงจังไปด้วย
            "อะไรงั้นหรอ" ผมกลืนข้าวลงคอ คาดหวังสิ่งที่ซองมินจะพูด พวกเราเคยซี้กันก่อนคยูจะเข้ามาและซองมินตอนนี้ก็ดูเปลี่ยนไปมาก นัยตาเขาดูหวั่นๆ ถ้าอ่านตามสถานการมันคงเหมือนว่ากำลังจะบอกรัก...ผมคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปรึเปล่านะ


            "มีข้าวติดที่แก้มพี่ด้วย"
           
            ผมใจหายวาบ นึกว่าเรื่องอะไร! ถึงบรรยากาศจะพาไปผมก็ไม่น่าคิดเข้าข้างตัวเอง ซองมินยิ้มออกมาแล้ว หมอนี่ต้องแกล้งผมแน่ๆ
            พนักงานออกมาเก็บจานหลังจากเรากินเสร็จ เธอยิ้มให้ผมก่อนจะกลับไปซุบซิบว่าเจอ"คังอิน"กับเพื่อนๆของเธอ

♦♦♦

            ผมดูเวลาที่ผ่านไปช้าๆและเป็นครั้งแรกที่ผมชอบที่มันช้าแบบนี้ ผมกับซองมินเดินไปรอบๆสถานีวิทยุ ซองมินบอกว่าเขาจะไปกับผมด้วย ผมมีหลายคำถามที่จะถามเขา แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากทำลายบรรยากาศ
            ซองมินเหมือนกับฟ้ามืดที่รอให้ดาวและแสงจันทร์มาเติมแต่ง ผมชอบเขาที่เป็นแบบนั้นแหละ

            "พี่ครับ ได้เวลาแล้วไปกันเถอะ" ซองมินกดปุ่มโทรศัพท์อีกครั้ง หลังจากกินข้าวเป็นครั้งที่4

            "นายไม่คิดจะรับสายหน่อยหรอ"
            "...ไม่มีคนโทรมาสักหน่อย"
            "นายโกหก"
            "ผมเปล่า!"
            "เวลานี้ ปรกตินายอยู่กับคยูไม่ใช่หรอ? "
            "..."

            ผมอยากจะบ้าตาย ผมเพิ่งนึกได้ ซองมินปรกติอยู่กับคยูเวลานี้แล้วทำไมวันนี้ถึงมากับผม ผมรู้เหตุผลแล้ว
            'พวกเขาทะเลาะกัน'
            ใจผมเจ็บแปล๊บขึ้นมาเลย เพราะผมเป็นแค่คนนอกไม่ใช่เพราะซองมินอยากมาหาผมตั้งแต่แรกแล้ว....

            "พี่ึีครับ พวกเราต้องรีบแล้ว จะถึงเวลาทำงานพี่แล้วนะครับ" ซองมินยิ้มหวานหนึ่งทีก่อนจะเดินนำไปทางสตูดิโอ

♦♦♦

            ซองมินเดินนำผมไปจนถึงห้องออกอากาศโดยไม่พูดกันเลย เขาทักทายแทยอนที่นั้งรออยู่แล้วก่อนจะประจำที่

            "พี่คังอินพาพี่ซองมินมาแบบนี้ ดูน่ารักจังนะคะ" แทยอนพูดหยอกขึ้นมา
            "ซองมินน่ะสิน่ารัก พี่ไม่น่ารักหรอก"
            "ไม่หรอกคะ พี่คังอินอะ น่ารัก"

            แทยอนพูดขึ้นมาทำเอาผมเขินไปเหมือนกัน ทุกคนชินกับที่ผมชมซองมินอย่างออกหน้า เพราะผมรู้สึกแบบนั้น เขาสวยงามเสมอ
            พวกเราดำเนินรายการโดยมีซองมินเป็นแขกรับเชิญ บรรยากาศเริ่มกลับมาเฮฮาเมื่อพวกเราสามคนเริ่มคุยกันอย่างออกรส แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อมีแมสเซสมาจากผู้ฟัง

            "พี่ซองมิน วันนี้พี่ต้องออกรายการกับพี่คยูไม่ใช่หรอ"
            "ซองมินนี่~ คยูฮยอนออกรายการคนเดียวนะ"
            "เมื่อไหร่พี่ซองมินจะไปไหนกับพี่คยูอีกละ"

            ผมรู้สึกว่าซองมินขบกรามเบาๆ ผมก็ไม่รู้เหตุผลที่ซองมินตามผมมาเหมือนกัน แต่ในแง่นึง ซองมินก็เลือกผมเป็นที่พึ่ง คนที่สามารถพึ่งพิงได้ ผมสังเกตุว่าฟ้าเริ่มมืดแล้วและผมไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่ ถึงมันจะเงียบแต่ัมันก็หว้าเหวเช่นกัน

            "พี่คังอินครับบบ หลังจบรายการไปหาอะไรกินกันมั้ย" ซองมินพูดออกอากาศอย่างจงใจ ถ้าฟังแค่เสียงก็เหมือนกับการคุยเล่น แต่ในห้องส่งนี้ ผมรู้ว่าเขาตั้งใจจริงๆ
            "พี่กับนายก็กินด้วยกันทุกวันอยู่แล้ว" ผมตอบกลับไปในแบบที่จงใจ ความหมายของมันก็คือ ตกลง นั้นแหละ

            แทยอนหัวเราะกับมุขเล่นที่จริงของพวกเรา ก่อนที่จะจบรายการซองมินเข้าไปคุยกับแทยอนเล็กน้อย ก่อนพวกเราจะลาจากกัน

            "นายจะพาพี่ไปไหน"
            "หาอะไรกินไงครับ"
            "นี่มันทางไห้องสมุดไม่ใช่หรอ ถ้าพี่จำไม่ผิด"

             ผมจำได้ว่าเป็นทางไปห้องสมุดแน่ๆ ๆไฟเปิดอยู่เพราะคงเป้นห้องสมุดแบบยี่สิบสี่ชั่วโมง คนน้อยลงไปมากจนแทบไม่เหลือจากที่ไม่มีอยู่แล้ว พวกเรานั้งที่โต๊ะตัวเก่า แต่ตอนนี้ไม่มีแสงแดดจ้ามากระทบผิวเหมือนเมื่อตอนกลางวัน

            "นายทำตัวแปลกๆ มีอะไรปกปิดพี่รึเปล่า" ผมถามไปตรงๆ เพราะผมทนรอมาตั้งแต่หัวค่ำแล้ว
            "พี่คิดว่าเรื่องอะไรล่ะครับ"
            "นายทะเลาะกับคยู ใช่มั้ย?"
            "ครับ"
            "แล้วนายก็มาหาพี่ใช่มั้ย"
            "ครับ"
            "แล้วนายสบายใจขึ้นมั้ย"
            "ครับ"

            เงียบไปนานสองนาน ซองมินตอบทุกอย่างที่ผมถามก็จริงแต่มันก็แค่การถามคำตอบคำ ที่ผมต้องการคืออยากรู้ความตั้งใจจริงๆของเจ้านี่ต่างหาก

            "ผมอยากขอโทษ" ซองมินเอ่ยขึ้นมาหลังจากนั้งเงียบกันไปพักนึง
            "ผม..."
            "นายคงไม่ได้พยายามบอกรักพี่หรืออะไรแบบนั้นใช่มั้ย"

            เงียบนานกว่าเดิม ซองมินเบิกตาโพล่งก่อนจะรีบกลับเป็นปรกติ ถึงมันจะดูไร้สาระแต่คราวนี้มันดูมากเกินไป ถ้าเกิดคำตอบเป็นใช่ ผมก็คงรับมือไม่ถูกแล้วแหละ ซองมินน่ารักจนน่าหลงไหล แม้แต่ตัวผมยังหลงเลย นับประสาอะไรกับคนอื่นๆอีก แต่หมอนั้นเป็นผู้ชาย...... ผมก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าตัวผมเองสามารถเรียกตัวเองว่าผู้ชายได้เต็มปาก

            "ผมก็พยายามจะทำแบบนั้น" ซองมินพูดขณะหลบตาผม ผมนิ่งไปชั่วขณะ
            "พี่ไม่ได้รังเกียจนายหรอกนะ แต่.."
            "ผมรู้ ผมเป็นผู้ชาย"
            "ไม่ใช่! เพราะนายหนีจากคยูมาตั้งหาก!" ผมขึ้นเสียง น่าแปลกที่ผมขึ้นเสียงกับซองมินแบบนี้ ไม่เป็นตัวผมเลย
            "ผมไม่ได้หนีเขามา ผมเลือกที่จะมา!" ซองมินก็เช่นกัน ขึ้นเสียงแบบที่ไม่เคยเป็น
            "เพราะคยู... ไม่... พี่ครับ ผมเสียเวลามากมายพยายามลืมพี่แล้ว แต่มันจะได้อะไรขึ้นมาเมื่อผมรู้ว่าคยูก็เจ็บปวดถ้าผมทำแบบนี้ ผมหนีจากความรู้สึกของตัวเอง จนเมื่อคยูเข้ามาผมก็ใช้เขาเป็นที่กำบัง สุดท้ายคยูก็ต้องเจ็บเพราะผมไม่สามารถบอกความรู้สึกใครได้ ตอนนี้ แม้แต่พี่คังอินก็ยังเจ็บปวด" เสียงของซองมินแหบพร่า ผมรู้ว่าเขากำลังจะร้องไห้

            ไม่ใช่แค่เขาที่หนี แต่ตัวผมก็เช่นกัน ผมรู้สึกสบายใจเมื่อซองมินไปอยู่กับคยูทั้งๆที่จริงๆแล้วมันไม่เป็นอย่างนั้น ผมเห็นซองมินร้องไห้แล้วผมก็เหมือนกับจะร้องไห้ตาม

            "พี่ร้องไห้งั้นหรอ" ซองมินมองหน้าผม สังเกตุเห็นน้ำตาที่ยังไม่ไหลของผม
            "เปล่า นายร้อง พี่เลยร้องตาม"
            "ฮาฮาฮาฮา พี่น่ารักจัง" ซองมินหัวเราะออกมา ผมก็เผลอหัวเราะตามอีกเหมือนกัน
            "นายทำให้พี่สับสนแล้วรู้มั้ย"
            "พี่ก็ทำให้ผมสับสนเหมือนกัน!"
           
            พวกเรานั้งอมยิ้มเล็กน้อย ถึงท้องผมจะบอกว่าหิวจริงๆแล้วแต่มันก็น่าแปลกใจ หมดความลับและกำลังจะหมดวัน แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง รวมถึงความสัมพันธ์แบบนี้อยู่ดี
            ผู้ชายที่ชอบผู้ชาย แต่ก็ชอบผู้หญิง แต่ไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคน ตัวผมคงประหลาดเอามากๆ ไม่ใช่ๆ.... เพราะเป็นซองมินต่างหาก ผมถึงรู้สึกแบบนี้

            "ผมต้องการคำตอบนะครับ"
            "ฟังแล้วจะไม่เสียใจทีหลังนะ" ผมยิ้มน้อยๆ
            "ไม่แน่นอน" ซองมินยิ้มตอบ

            ผมเอื้อมตัวไปกระซิบข้างหูซองมินอย่างแผ่วเบา และตอนนั้นแหละที่ผมเข้าใจว่าตัวเองต้องการอะไร


--------------------------------------------
       
 อยากรู้ใ่ช่มั้ยล่ะ ว่าคังบอกอะไร 5555+

KOMillian say:คอมเม้นกันตามมารยาทก็ดีนะคะ หรือคอมเม้นอะไรมาเลย

ไรเตอร์ต้องการกำลังใจนะคะ