SHORT FIC: KANGMIN

ลำดับตอนที่ #2 : CHRISMAS EVE

คำหวานที่ชวนฟัง

เทียบกับจูบยังไม่ได้เลย

-----------------------------------------------------------------

                      อ่าาาาา....จะ ขึ้นปีใหม่แล้วแท้ๆ พี่ลีทึกหายไปใหนกันเนี้ย แม้แต่คนอื่นๆก็หายไปกันหมด หนีกันไปเป็นคู่ๆเลยนะ!!! แม้แต่ไอ้หมูอ้วนยังไปหาสาว อะไรว่ะเนี้ย!!!

                      คังอิน หนุ่มร่างหนาตื่นขึ้นมาจากเตียงในเช้าของคริสมาสอีฟ


เขาเดินวนไปรอบๆห้อง เข้าไปในครัวและเริ่มหาอาการแบบหมีๆ


"ของพวกนี้ทำยังไงถึงจะกินได้ว่ะเนี้ย!" ร่างหนาบ่นอุบอิบ เขาไม่ค่อยได้ทำอาหารเท่าไหร่ อย่างมากก็บะหมี่...เขาปิดตู้เย็นลงและเริ่มเดินไปหาโทรศัพท์



แต่นั้นมันก้อนอะไรน่ะ!




ผ้านวมหนาเป็นก้อนอยู่ตรงโซฟากลางห้อง



"อืมมม...." เสียงหวานเล็กๆโพล่งขึ้นมา ดูท่าทางงัวเงียสุด


ซองมิน...เขานอนอยู่ตรงนี้มาตลอดตั้งแต่เมื่อคืน



"ซองมิน...ซองมิน!" ร่างหนาเขย่าซองมินเบาๆ ไม่มีปฎิกริยาโต้ตอบยกเว้นเสียงงัวเงีย



อะไรกัน! คนที่น่าจะทำอาหารได้อยู่ตรงนี้แท้ๆ 





ถ้ายากนักก็ยกหมอนี่ไปห้องครัวเลยล่ะกัน!



ร่าง หนาพยายามยกร่างอวบขึ้นทั้งๆที่ยังพันผ้านวมอยู่ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายซะทีเดียว เพราะซองมินก็ไม่ได้เบาอะไรนักหนาแถมยังมีผ้ารุงรังอีก แต่ด้วยแรงหิว(หื่น?) ของหมียักษ์ก็ยกขึ้นมาอย่างสบาย











ก็ไม่เสมอไปหรอก.








เขาเหยียบผ้านวมที่ห้อยลงมาตรงพื้น!




                โครม!!!!  เขาพาตัวเองและร่างอวบลงพื้นอย่างไม่สวยงาม(ฮา)



"โอ้ยยยย!!!!" ร่างอวบร้องลั่น เขาดูไม่เป็นอะไรมากก็ผ้ายังพันตัวเขาอยู่ แต่คังอินน่ะสิเป็นเบาะอีกชั้นให้ซองมินรองรับ



"ถ้านายตื่นแล้วก็ไปทำอาหารสิ!!! หนักโว้ยย!" ร่างหนาพยายามลุกขึ้นทั้งๆที่ร่างอวบยังทับอยู่แต่ดูเหมือนจะยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่.....



"คยู?........หรอ?..ฉันบอกแล้วว่าเป็นไปไม่ได้~ ถ้าแค่หอมแก้มตอบแทนก็โอเค..... " เสียงหวานลืมตัว แค่คนตรงหน้ายังดูไม่ออกเลย




เขาค่อยๆเอาริมผีปากเล็กกดกับแก้มอวบของคังอิน









แบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ ร่างหนายิ้มหน้าระรื่น



"พี่...คัง อิน!!!!!!" ซองมินตะโกนลั่นเพราะที่นึกว่าคนที่หอมแก้มเป็นคยู เขาตื่นตกใจ และนึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อกี้และย้อนไปจนถึงเมื่อวาน......




                      ผม กำลังกินขนมและดูทีวีอย่างมีความสุข คนอื่นๆก็วางแผนไปเที่ยววันก่อนคริสมาสกันอย่างสนุกสนาน แต่ก็ได้ยินเสียงคยูกับพี่ลีทึก เอะอะกันข่้างนอก ความจริงก็แค่ทะเลาะกันเรื่องแผ่นมันฝรั่งชิ้นสุดท้าย แต่สุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องใหญ่  ฮยอกแจพาพี่ลีทึกเข้าห้องของเขาไปส่วนคยูมาหาผม เขาพยายามจะพาผมไปเที่ยวคริสมาสแต่ผมอยากอยู่บ้าน คยูเลยหน้าบูดออกไปจากหอทั้งๆอย่างนั้น และ พี่คังอินก็มาพร้อมกับเหล้า4-5ขวด บังคับให้ทุกคนกินพอเริ่มมึนๆก็เลยมาตรงนี้.....



"ตื่นแล้วก็ไปทำอะไรมาให้กินหน่อยสิ...นะ"ร่างหนายิ้มตาปิดใส่ซองมิน




หน้าของเขายังคงยิ้มอยู่ ก็มีคนน่ารักมาหอมแก้มแบบนี้ แถมพี่ลีทึกก็ไม่อยู่ ฮาฮาฮา





"พี่ครับ..ผมขอโทษ" ร่างอวบก้มหัวน้อยๆ แต่ดูเหมือนจะต่ำไปเลยไปโขกกับหัวของคังอิน

"อ๊า!!! ขอโทษครับ" เสียงหวานยังคงขอโทษอยู่แต่ดูเหมือนจะมีแต่เรื่อง



"ก่อน ขอโทษนายลุกขึ้นก่อนดีไหม? หรือจะอยู่อย่างงี้ไปทั้งวัน" ร่างหนาพูดกำกวมที่สำคัญมือเขาลอดเข้าไปในเสื้อนอนของซองมินและกำลังไล่จาก หลังไปจนถึงสะโพก



                      ร่างอวบสะดุ้งและรีบลุกขึ้น



"พี่คังอิน!! หิวมากใช่มั้ยเนี้ย! นี่ ลี-ซอง-มิน นะ!" พูดจบก็วิ่งหายไปใหนห้องครัวเหมือนกับหนีความอายทิ้งร่างหนาให้นอนแผ่หล่า ยิ้มอย่างมีความสุข



....ซองมิน..น่ารักจริงๆ วันนี้มีอะไรสนุกๆให้ทำแล้วสิ





...คังอินลุกขึ้นและรีบตามไปห้องครัว

                   
"ซอง มิน~ อาหารพี่เสร็จรึยัง~" คังอินวิ่งเข้ามาในห้องครัวอย่างร่าเริงและตรงไปที่ซองมิน..เขาเอาหน้าไปไว้ บนไหล่ของซองมินทำเอาคนทำอาหารสะดุ้ง



"พี่คังอิน ถ้าจะกินไปรอที่โต๊ะนะ ผมก็กำลัง....อือ...~" เสียงที่ขาดช่วง....มือหนาของคังอินถอดผ้ากันเปื้อนออกและจูบที่คอขาว



"พี่คังอิน!!! จะกินข้าวไหมเนี้ย ถ้ามารุ่มร่ามอีกที....." เสียงซองมินเงียบไป หน้าค่อยๆแดงก่อนจะหันไปจัดการอาหารในกระทะเทใส่จาน








ผม คงบอกพี่เขาไมไ่ด้หรอกว่าตอนนี้ผมดีใจสุดๆ ไม่คิดว่าด้วยซ้ำว่าวันนี้พี่เขาจะอยู่บ้าน ก็เห็นทุกทีก็ไปหลีสาวหรือไม่ก็เที่ยวกับพี่ลีทึกตลอด ทั้งๆที่อยากคุยด้วยมาตลอด.....






"ซองมิน....พี่...." คังอินกระซิบข้างหูซองมินเบาๆเว้นจังหวะให้ซฮงมินกลั้นหายใจเล่นๆ







น่ารักจริงๆน้า~ ยิ่งแกล้งยิ่งทำตัวน่ารักแบบนี้...หลังกินข้าวคงต้องต่อยาว~







"พี่จะไปรอที่โต๊ะนะ!" คังอินเดินไปนั้งที่โต๊ะ ทิ้งพ่อครัวตัวเล็กให้อารมณ์ค้าง




                      ซอง มินนำอาหารมาเสิร์ฟ เขาก็หิวพอกันเพราะตั้งแต่เช้าก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน เขานั้งตรงข้ามคังอินเพราะกลัวว่าจะโดนทำมิดีมิร้ายอีกและตรงนี้ก็เห็นหน้า คังอินกินข้าวได้ชัดๆ


ที่สำคัญมือของคังอินยังกับปลาหมึก!



"ทำไมไม่มานั้งข้างพี่ล่ะ? หรือนายนั้งตรงนั้นเพราะเห็นหน้าพี่ง่ายกว่า?" คังอินเริ่มสนุกกับการหยอกล้อ เพราะดูจากปฎิกริยาโต้ตอบก็รู้แล้วว่าซองมินคิดยังไง


"กิน ไปเถอะน่า! ถ้าไม่กิน ผมกินหมดนะ" ซองมินยิ้มหวานและกินอย่างรวดเร็ว....พี่คังอินคงไม่รู้หรอกว่าผมคิดยังไง แต่ก็ช่างเถอะ วันนี้ขอใช้เวลากับพี่เขาให้มากๆล่ะกัน♥





                      หลังจากจบอาหารเช้า ทุกอย่างก็ดูปรกติดี...ซองมินเก็บโต๊ะและเดินไปอาบน้ำส่วนคังอินอาบน้ำเสร็จก่อนนานแล้ว



....อยากเห็นหน้าหมอนั้นตอนออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอฉันจัง!


...ความคิดชั่วร้ายที่ดูปรกติของคังอินพาเขาไปนอนบนเตียงซองมิน ทั้งๆผ้าขนหนูผืนเดียว





"อ่า~~ สบายจัง...วันนี้ได้อยู่กับพี่คังอินทั้งวันด้วย♥" ซองมินเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาตรงไปนั้งบนเตียง




ร่างหนาที่นอนรอก็เลยดึงตัวซองมินเข้ามากอด



"อะไรกั......อุบ!!!" ปากหนากดที่ปากเล็กอย่างตั้งใจ คังอินกอดซองมินโดยที่เขาอยู่ข้างบน


"นายน่ารักขนาดนี้ ฉันก็มีขีดจำกัดนะ!" คังอินพยายามดึงผ้าขนหนูของซองมินออก









....การต่อสู้ของหมีและกระต่ายเกิดขึ้น!





"พี่อย่ามาทำรุ่มร่ามแบบ...อือ...อ่า...นะ" ซองมินพูดไปครางไป....พี่คังอินอย่าไปกดตรงนั้นสิ!

"นายตัวนุ่มนิ่มชะมัดเลย...พี่หิวอีกแล้วสิ"คังอินพยายามจะจูบซองมินอีกที...แต่



           โป๊ก!!!!! ซองมินเอาหัวโขก เขาวิ่งไปห้องคังอินและล๊อคประตู หาเสื้อผ้ามาใส่ทันที





                      อ่า!!! เจ็บชะมัด....อีกนิดเดียวก็จะได้แล้วแท้ๆเชียว!

                      ซองมิน นายหนีฉันไปได้หรอก




...คังอินหยิบชุดซองมินมาใส่เพราะห้องของเขาถูกร่างอวบยึดไปแล้ว



มัน เล็กเกินไป แต่ก็ยังพอมีที่ใส่ได้อยู่บ้าง...เขาเลือกเสื้อยืดสีชมพูกับกางเกงตัวใหญ่ ที่วางอยู่แถวๆนั้น(จะใช่ของมินรึเปล่ายังไม่รู้เลย?)



                      ก่อนจะเข้าไปนั้งดูทีวีอย่างสบายอารมณ์และห่มผ้านวมผืนเดิม



"พี่คังอิน....เจ็บหัวมั้ย?"ซองมินเดินออกมาจากห้องเขาใส่เสื้อยืดของคังอิน แต่มันค่อนข้างหลวมส่วนท่อนล่างก็ไปหยิบกางเกงของทงเฮมาใส่



                      พี่เขาคงไม่โมโหกับเรื่องแค่นี้หรอกนะ...


"พี่เจ็บหัวมากรู้มั้ย นายก็ทำเกินไปนะ พี่แค่เล่นด้วยเฉยๆเอง?" คังอินพูดไม่มองหน้า เขายังรายการทีวีและกินขนมอยู่บนโซฟา


"นายดูสิ มันบวมนะ"


"อ่า.... ผมไม่ได้ตั้งใจ(หรอ?)" ซองมินเขยิบไปนั้งข้างๆคังอิน เขาลูบหัวคังอินเบาๆตรงที่หัวโน แต่ดูแล้วไม่เป็นอะไรมาก ซองมินเหลือบตาไม่มองคนข้างๆ




อยู่ใกล้กันขนาดนี้เลยหรอ เพิ่งเคยมองหน้าพี่คังอินใกล้ๆ.....




"นาย เขยิบมาดูด้วยกันซิ ราการนี้สนุกชะมัด ฮาฮาฮา" คังอินชี้นิ้วไปที่ทีวีมืออีกข้างตบที่ข้างๆของเขาเป็นการเชิญชวน ตาของเขายิ้มและดูมีความสุข



                      ซองมินเอาตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน

                      คังอินกดหัวซองมินให้ซบลงที่ไหล่ของเขาและลูบผมเบาๆ













                      ผมอยากจะอยู่แบบนี้ไปนานจัง พี่คังอินคงดูแลทุกๆคนแบบนี้....




"ไม่อยากให้วันนี้หมดไปเลย" ความคิดที่บังเอิญเปลี่ยนเป็นเสียงของซองมินโพล่งขึ้นมา..

"พี่ก็ไม่อยากให้หมดวันหรอกนะ...ถ้ายังไงพรุ่งนี้ไปเที่ยวด้วยกันมั้ย?" คังอินยิ้มหวานมือของเขายังลูบที่ผมของซองมิน....



เสียงสะอื้นเล็กๆ....ซองมินดีใจจนร้องไห้ มันไม่ไ่ด้ดูน่าสงสารแต่กลับดูน่ารักมาก...



"อ่า!! นายทำพี่ใจเต้นอีกแล้วนะ" เขามองไปหน้าซองมิน ตอนนี้หัวเราะนิดๆแล้ว....

------------------ฉาก NC ตัดฉับๆ--------------------------

.
...
.....
..........
............
..................
...........................



"เฮ้!!! พวกนานมานอนอะไรกันตรงนี้!" ลีทึก โผล่เข้ามาพร้อมฮยอกแจ


...ดูจากสภาพคงไปเที่ยวกันมา



"พี่ปล่อยพวกเขาไปเถอะครับ....พวกเราก็น่าจะ" ฮยอกแจทิ้งช่วงให้ลีทึกคิดต่อเอง


ทั้งสองคนจูงมือกันเข้าห้องไป โดยทิ้งคังอิน และซองมิน นอนกันในผ้านวมผืนใหญ่


            ทั้งสองคนยังนอนหันหน้าเข้าหากันและดูเหมือนจะฝันดี....ฝันว่าวันพรุ่งนี้พวกเขาจะเป็นยังไง



-------------------------------------------------------------


ช่วยติชมให้ไรเตอร์ด้วยนะ  ถ้าอยากให้แก้ตรงใหนหรือชอบอยู่แล้ว

ก็คอมเม้นให้ด้วยนะ  ไรเตอร์ชอบคอมเม้น ชอบกำลังใจ ♥

กรี้ด NC มันหายไปค่ะ!!!! ไว้ไรเตอร์จะแต่งใหม่โดยไวนะค่า