::ISOLATE TOGETHER [ Fic..Kangmin ]

ลำดับตอนที่ #19 : ::ISOLATE TOGETHER:::PART 11

ความเข้าใจใหม่ๆ

ที่ไม่อาจเข้าใจ

----------------------------------------------------------

            ใบหน้าหล่อราวเทพบุตรถูกซัดด้วยหมัดหนักของคังอิน มือบางขวางไว้ก่อนที่คังอินจะกระหน่ำซ้ำ
            "ห้ามพี่ทำไม" คังอินหันมาปรามคนรักที่รั้งแขนเขาไว้
            "แล้วพี่ต่อยเขาทำไม"ซองมินปรับสีหน้าให้ดุพอๆกัน
           
            คังอินนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะคลายหมัด แจนทั้งสองข่างถูกทิ้งไว้ข้างลำตัว
            ร่างของชีวอนที่กองกับพื้นมองขึ้นมาอย่างตกใจ ซองมินมองด้วยสายตาขอโทษก่อนจะถูกคังอินลากขึ้นรถไป ระหว่างทางซองมินนิ่งเหมือนเงียบ สีหน้าเหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าขโมยของ คังอินเหยียบคันเร่งเกินร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมงเหมือนกับระบายความโกรธลงบนคันเร่ง
            เมื่อล้อรถหยุดลงคังอินดึงแขนซองมินพาเข้าตึกระฟ้า ในห้องชั้นบนสุดที่คุ้นตา ห้องกว้างสีขาว โซฟาและชั้นหนังสือยังคงอยู่ที่เดิม คังอินนั้งที่เก้าอี้โซฟารูปตัวแอล

            "พี่จะเล่าให้ฟัง ว่าทำไมเรื่องนี้ถึงเป็นความลับสำหรับนาย" เสียงเคร่งขรึมของคังอินต่างจากทุกที
            "พี่ไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ ถ้าไม่อยาก..."
            "แล้วใครกันละที่หนีออกจากบ้านเพราะอยากฟัง"
            ซองมินสะอึก เพราะคำพูดที่แทงใจดำ ยอมนั้งตรงกันข้ามของคังอิน
            คังอินเล่าเหตุการณ์ที่รู้มาจากฮีชอลและฮันกยองว่าเพื่อนรักตลอดกาลของเขา ทงเฮ เป็นคนยุยงให้เกิดเหตุการ์รักสามเส้า หรือบางทีอาจมากกว่านั้นเพื่อนประโยชน์ส่วนตัว ซองมินนั้งฟังโดยที่ไม่ปริปากพูดแต่นัยตากลับเศร้าและสับสน

            "พี่รู้ว่ามันยากที่จะทำใจ"คังอินเสียงอ่อนลงรวมถึงใบหน้าก็ด้วย
            "ผมคงต้องขอเวลาสักหน่อย"
            "ได้เท่าที่นายต้องการ"คราวนี้คังอินเปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างชัดเจน
            เป็นยิ้มที่ให้กำลังใจ
            แม้อารมณ์ขะสับสนและขุ่นมัวขนาดไหน แต่ถ้าเห็นคังอินยิ้มก็ไม่ยากที่จะยิ้มตาม ซองมินเดินกลับเข้าห้องนอน เตียงสีขาวขนาดสามคนยุบลงเมื่อซองมินทิ้งร่างลงไป ได้แต่คิดซ้ำไปซ้ำมา

♦♦♦

            วันเวลาผ่านไปรวดเร็วแม้จะเหมือนเรื่องโกหก หมดสุดสัปดาห์ก็ต้องไปโรงเรียน แม้จะอยากหยุดแค่ไหนซองมินก็ยังเลือกที่จะไป


            "จะหยุดอยู่บ้านก็ได้นะครับ พี่ไม่อยากให้ลำบากใจ"คังอินพูดข้ามไหล่ขณะผูกเนคไทหน้ากระจก

            "ไม่เป็นไร ผมยังไหว"ซองมินนตอบแบบเลื่อนลอย
            ใบหน้าคมเข้มหันมามองคนรักอย่างปวดใจ แค่นึกว่าซองมินต้องทุกข์เพราะเสียพ่อแม่ไปเขายังเจ็บปวดขนาดนี้ แต่ยังเสียเพื่อนสนิทไปอีก
            "ถ้าไม่ไหวก็บอกพี่นะ" คังอินลูบหัวซองมินเบาๆก่อนจะเริ่มมต้นวันใหม่ที่โรงเรียน

            เหมือนละครน้ำเน่า เมื่อซองมินถึงที่โรงเรียนทุกอย่างเหมือนเดิม แน่ละ ไม่มีใครรู้อะไรเลยแม้แต่ทงเฮ ซองมินได้แต่ยิ้มรับแต่ในใจกลับเจ็บปวดเมื่อได้ยินเสียงและคำพูดของเพื่อนรักที่เหมือนกับติดป้ายไว้ว่าโกหกตลอดเวลา คาบวิชาต่างๆเหมือนกับพร่าเลือน ไม่นานกระดิ่งก็ส่งเีสียงสิ้นสุดของวัน 
            แต่ที่กลับทำให้ซองมินสนใจขึ้นมาบ้างคือลีทึกที่เข้ามาทักอย่างมีไมตรีต่างจากทุกครั้ง
            'ฉันมีเรื่องต้องคุยกับนาย'
            ลีทึกทิ้งคำพูดไว้ช่วงเวลาพัก และตอนเย็นเขาก็มาปรากฎตัวที่หน้าห้อง

            "ขอเวลาสักเดี่ยวได้มั้ย"ลีทึกมองซองมินเป็นเชิงขอโทษ
            "แน่นอน" ซองมินพยักหน้ารับ คังอินที่ยังอยู่กับเพื่อนในห้องมองไปที่ทั้งคุ่ก่อนจะยิ้มในใจ

            "นายต้องไม่เชื่อแน่ๆเรื่องทงเฮ" ลีทึกพูดขณะนั้งลงที่ห้องดนตรีที่ไร้ผู้คน
            "ฉันเชื่อ ถึงจะไม่อยากรู้แต่คังอินก็บอกฉันหมดแล้ว" ซองมินตอบอย่างจำใจ
            "คังอิน!? เขารู้เรื่องนี้ด้วยงั้นหรอ นึกว่ามีแต่ฮีชอลที่รู้" ลีทึกมองซองมินอย่างแปลกใจ
            "ฮีชอล...เขาเป็นเพื่อนของคังอินน่ะ"

            เมื่อได้ฟัังสายตาลีทึกกลับละห้อย ใบหน้าเหมือนกับนางฟ้ามองอย่างอ่อนใจเพราะเรื่องราวต่างๆมีแต่ซองมินที่รับเคราะห์ออยู้ฝ่ายเดียว แน่นอนว่าตัวเขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

            "นายจะทำยังไงกับเรื่องนี้"
            "ยังไม่รู้ ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากรู้เลย" ซองมินก้มหน้าอย่างเจ็บปวด
            "นายปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ นายจะทนกับคนแบบนั้นได้ยังไง รู้มั้ยว่าฉันนต้องเจ็บปวดเพราะมันมากขนาดไหน รู้มั้ยว่าแต่ละวันมันเป็นยังไง?" ลีทึกพูดอย่างลืมตัว ทุกอย่างที่เขาเคยเจอมันก็เจ็บปวดไ่ม่แพ้กัน
            "ฉันรู้ ก็วันนี้แหละที่ฉันเข้าใจคาวมรู้สึกนาย" มุมปากของซองมินยกขึ้นนิดหน่อยแต่ก็หุบลงแทบทันที

            ลีทึกที่มองซองมินกลับน้ำตาไหล ไม่เคยนึกว่าจะมีคนเข้าใจเขาได้และจะมีคนที่ยอมพูดคุยกับขาแบบนี้ ทั้งๆที่เรื่องสารพัดทำให้ซองมินต้องเหนื่อยแท้ๆ

            "มันอาจจะ...ช้าไป...แต่ฉัน.....ขอโทษ" ลีทึกสะอื้น
            "ฉันได้ฟังทั้งหมดแล้ว นายไม่ต้องขอโทษหรอก" ซองมินกุมมืออีกฝ่ายไว้อย่างใจเย็น

            สงครามนางฟ้าได้จบลงแล้ว นางฟ้าซาตานได้กลับมาเป็นลีทึกธรรมดาสามัญ น้ำตาของซองมินก็พลอยไหลตาม ทั้งสองคนได้แต่ลูบหลังให้กันและกัน ความทุกข์ที่ถูกปลดปล่อยและความทุกข์ที่กำลังเริ่มต้น ทำให้คนทั้งสองคนร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง

♦♦♦

            คังอินยกร่างบางที่หมดแรงเพราะร้องไห้ลงบนเตียง วันที่วุ่นวายได้เริ่มต้นขึ้นอย่างช้าๆ คังอินจูบที่กระหม่อมของคนรักอย่างนุ่มนวล
           
                                  oขั้นตอนที่ 5 : ในกรณีที่สัตว์เลี้ยงของคุณเหนื่อยและหมดแรง ให้สัมผัสเขาอย่างนุ่มนวลและทำบรรยากาศให้ผ่อนคลาย

            คังอินลูบผมซองมินเบาๆบนเตียงขนาดสามคน กลิ่นน้ำหอมที่เขาพรมไว้ทั่วเตียงคงทำให้ซองมินหลับสบายมากขึ้น มือหนายังคงปัดป่ายที่เส้นผมนุ่มของอีกฝ่ายอย่างใจเย็น ขณะที่ยังคงมองหน้าที่รักที่หลับไม่รู้เรื่อง

            "ซองมิน...นายจะรู้มั้ยว่าพี่รักนายมากขนาดไหน" คำพูดของคังอินเป็นเสียงปรกติแต่ดังไปทั้งห้องและหายไปเหมือนคราบน้ำที่แห้งบนใบหน้าสวยหวานของซองมิน
           
            ตลอดคืนคังอินได้กอดคนที่รักโดยหวังว่าไออุ่นจากตัวเขาจะให้ซองมินสบายใจ แต่กลิ่นหอมหวานเย็นของซองมินดูเหมือนจะทำให้เขาผ่อนคลายเสียมากกว่า จนเวลาล่วงเลยจนเกือบจะเที่ยงคืน เขาถึงได้รู้ว่าซองมินกำลังจะตื่น
           
            "ตื่นแล้วหรอครับ"คังอินมองหน้าอีกฝ่ายทั้งรอยยิ้มแม้จะมองเห็ยได้ยากเพราะโคมไฟที่เปิดข้างเตียงแค่ตัวเดียว
            "พี่...ยังไม่นอนหรอครับ"ซองมินขยี้ตาให้ตัวเองตื่น
            "เห็นนายแล้วหลับไม่ลงน่ะสิ" คังอินค่อยๆเลื่อนหน้าให้ใกล้ซองมินมากขึ้น
           
            ลมหายใจอุ่นๆของคังอินรดบนหน้าอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ ซองมินเอื้อมมือไปกอดอีกฝ่ายแม้จะกอดไม่มิดก็ตาม

            "รีบๆกลับมาเป็นซองมินของพี่เหมือนเดิมไวๆนะครับ" คังอินกระซิบข้างหูซองมินอย่างแผ่วเบา
            "ผมเป็น ลี ซองมิน ของคังอินตลอดเวลาอยู่แล้ว"ซองมินตอบเสียงใส
            
            เพราะไม่ได้ฟังมานานหรือเรื่องร้ายๆที่กำลังเผชิญ เมื่อคังอินได้ฟังก็ยิ้มอย่างหุบไม่ได้                              
            "นอนต่อเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องไปโรงเรียนนะ พี่กลัวควบคุมตัวเองไม่ไหว"คังอินตอบไปยิ้มไป น้ำเสียงยียวน
            "หมดความออดทนแล้วปลุกผมด้วยนะครับ"ซองมินตอบขณะข่มตาให้หลับอีกครั้งนึง


-------------------------------------------------------

ไรเตอร์สอบตก - -

ไรเตอร์เซ็ง!