::ISOLATE TOGETHER [ Fic..Kangmin ]

ลำดับตอนที่ #18 : [SF]:::AFTER PARTY::: (KANGMIN) .....(2)

AFER PARTY

            ขณะที่อีกร่างกำลังอาบน้ำ ผมคิดว่าผมควรจะแต่งตัวดีหรือไม่แต่งตัวดี ถ้าเกิดซองมินออกมาทั้งผ้าขนหนูผมก็อยากจะสานความสัมพันธ์อีกสักรอบ แต่ถ้าผมหักห้ามใจแต่งตัวเรียบร้อยก็คงไม่ได้ต่ออีกยก ที่สำคัญผมไม่รู้ว่าซองมินจะยอมหรือเปล่านี่สิ!
            แกรก เสียงประตูห้องอาบน้ำถูกเปิด และผมก็ยังคิดไม่ตก
           
            "ผมขอยืมเสื้อผ้าได้มั้ยครับ" ซองมินพูดอย่างใจเย็น ผมเปียกๆกับร่างขาวนวลส่งกลิ่นหอมทำเอาผมลืมคำตอบไปเลย
            "ในตู้..ตรงนั้น ไม่ใ่ช่ๆ พี่หยิบให้ดีกว่า" ซองมินเปิดลิ้นชักที่เก็บชั้นในผมแทนที่จะเปิดตู้เสื้อผ้า

            ผมลืมตัวไปว่าตัวเองก็ยังไมไ่ด้แต่งตัว อกของผมเลยโดนหลังบางอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไหล่ที่เล็กจนเหมือนกับว่าแค่บีบก็หักลงได้ง่ายๆ กลิ่นสบู่ที่ผมได้กลิ่นทุกวันพอลอยมาจากซองมินแล้วกลับหอมอย่างน่าประหลาด มือผมหาเสื้อผ้าไม่ได้ดังใจเมื่อมีอีกร่างมาอยู่ในอ้อมแขน

            "พี่น่าควบคุมอารมณ์หน่อยนะครับ" ซองมินพูดเสียงเรียบ
            "เอ๋? ควบคุมอะไร" ผมเพิ่งสังเกตุว่าน้องชายของผมไม่อยู่สุขอีกแล้ว
           
            ผมรีบผละออกมาทันที พยายามคิดถึงพระพุทธหรืออะไรแบบนั้น เพื่อให้น้องชายสงบแต่โดยดี
            ซองมินหยิบเสื้อคอเต่ากับกางเกงยีนของผมมาใส่แต่ดูเหมือนกางเกงจะหลวมเกินไปมาก ผมพยายามหาของเก่าที่เคยใส่ช่วงเดบิวแต่ดูเหมือนจะหาไม่เจอ ซองมินนั้งบ่นเตียงเงียบๆ มองผมที่กำลังลุกลี้ลุกลน ใจจนึงก็อยากหันหลังกลับไปจัดการอีกฝ่ายที่นั้งนิ่งบนเตียงให้รู้แล้วรู้รอด อีกใจก็อยากให้มันจบ แล้วคุยกันว่าจะทำยังไงต่อ แต่ซองมินที่เปลือยเปล่าช่วงล่างก็ดูยั่วยวนเหลือเกิน

            "วันนี้มีตางรางงานนะครับ มือถือผมแบตหมดส่วนของพี่คังอินก็เหมือนกัน" ซองมินพูดขึ้นมา
            "พี่ว่าแบตมันยังมีอยู่ 2-3 ขีดนะ"
            "มันหมดไปเพราะพี่ลีทึกโทรมาจนมันแบตหมดไปแล้วครับ รู้สึกจะ 16 สาย" ซองมินพูดต่อ
            "แล้วทำไมนายไม่รับ!" ผมหันไปทันที ถ้าได้คุยกับพี่ลีทึกเรื่องคงจบง่ายๆ โดยที่ผมไม่ต้องควบคุมตัวเองแบบนี้
            "ทำไม....ทำไมน่ะหรอครับ"

            ซองมินเอาอกบางมาแนบหลังผม มืออีกข้างสอดเข้าไปในเสื้ออย่างจงใจ เสียงกระซิบที่หูทำให้ผมเคลิ้มตาม "พี่ก็น่าจะรู้นะครับ"
            ผมหันหลังกลับ ยกร่างอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย โยนลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อม

            "นายทำให้พี่หมดความอดทนแล้วนะ" เสียงที่ชั่วร้ายพูดออกมา แน่นอนว่าเสียงของผมเอง
           
            ผมไม่รอให้ซองมินตอบ ลงจูบปากอีกฝ่ายอย่างเบาบางแต่ว่าเร่าร้อน ใช้มือขึงข้อมือเล็กไว้กับเตียง ผมได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆจึงหยุกและเห็นซองมินทำตาเคลิ้มอย่างไม่น่าเป็นไปได้
            ซองมินที่เรียบร้อยไม่น่าจะทำตัวเหลวไหลแบบนี้ ถ้ามีเหตุการณืแบบนี้หมอนี่ต้องพูดมาก หาวิธีแก้เหมือนทุกที แต่ดูเหมือนหมอนี่จะยังไม่หายเมา....แต่ถ้าเดินไปอาบน้ำได้อะไรได้ก็น่าจะสร่างไปตั้งนานแล้ว ซองมินที่นอนอยู่ใต้ตัวผมดูเหมือนไม่ใช่ซองมินคนเดิมเลย รสจูบก็มีเหล้าปนอยู่ ผมลุกไปที่ห้องน้ำทิ้งร่างบางให้นอนแน่นิ่ง รีบเข้าไปดู และก็อย่างที่ผมคิด ซองมินดื่มเหล้าอีกแล้ว
            แต่เพื่ออะไรล่ะ?

            "นายดื่มโซจูไปสองขวด...เพื่ออะไร" ผมเดินกลับมาในมือมีเหล้าสองขวดที่ว่างเปล่า
            "..." ซองมินไม่ตอบ
            "อะไรทำให้นายทำแบบนี้ พี่ไม่คิดว่าคนอย่างนายจะเหลวไหลได้ขนาดนี้ พี่จะโทรหาพี่ลีทึก นายเตรียมตัวออกไปข้างนอกได้แล้ว" ผมพูดเสียงดังพอจะทำให้ซองมินน่าจะสร่างเมาได้บ้าง
            "...อย่า...อย่าโทรนะครับ" ซองมินพูดเสียงเบาจนยากจะได้ยิน
            "อย่าโทรหาพี่ลีทึก..นะครับ" เสียงสั่นเครือของซองมินทำให้รู้ว่าเขากำลังจะร้องไห้
            "งั้นก็ช่วยบอกพี่ได้มั้ย นายดิ่มมากขนาดนี้ทำไม"เสียงผมอ่อนลง "แพ้น้ำตา" นิสัยที่แก้ไม่เคยหาย
            "ผมอยากมีความกล้า..." ซองมินยังไม่หยุดร้องไห้
            "กล้าเพื่ออะไร?"
            "...กล้าพอที่จะทำให้พี่มองแค่ผมคนเดียว"

            ผมนิ่งไปเเหมือนรูปปั้น มันเหมือนคำบอกรักหรืออะไรแบบนั้น ผมไม่ได้รังเกียจแต่ว่ามันออกจะแปลก ผมเคยโดนผู้ชายมาสารภาพรักแล้วแต่มันต่างกัน ซองมินดูไม่ใช่คนแบบนั้น

            "พี่ไม่ใช่คนดี นายก็รู้"
            "ผมไม่ได้ชอบพี่ที่เป็นคนดีสักหน่อย" ซองมินดูหงุดหงิด นัยตากลับมาเข้มแข็งแต่แฝงด้วยความอาย
            "นายชอบพี่ตรงไหนกันเนี้ย! ไม่อยากจะเชื่อ!" ผมตะลึงกับคำพูดของซองมิน
            "สิ่งที่พี่ทำ ทุกอย่าง จนถึงตอนนี้" มาแล้ว ซองมินนักกวี พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย เหมือนพวกผู้หญิงที่พอถามว่ารักมากขนาดไหนก็ตอบว่า รักเธอที่เป็นเธอ รักเหมือนที่เธอรักฉัน อะไรทำนองนั้น
            "โอเค! แต่ว่าพี่ว่าพวกเราควรจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อน โอเคมั้ย?"

            ผมหาเสื้อผ้ามาใส่ง่ายๆ ส่วนซองมินหยิบชุดเก่ามาใส่ หมอนั้นขอเสื้อคลุมด้วย ผมเพิ่งสังเกตุว่ามีรอบจ้ำแดงๆที่คอ หรือที่อื่นๆตามตัวซองมิน คงเป็นฝีมือผม ซองมินคงเอาเสื้อคลุมไปปิดรอบพวกนั้น พวกเราจัดแจงทุกอย่างให้เข้าที่ ให้ใกล้กับคำว่าเรียบร้อยที่สุด ก่อนจะวางแผนไปข้างนอกกัน
            ผมนั้งบนรถวอลโว่สีดำที่ซื้อมาแต่ไม่ได้ใช่ แต่คราวนี้คงต้องออกจากบ้านโดยไม่ใช่ฐานะคังอินสักวัน ซองมินนั้งข้างคนขับ ดูเหมือนจะสร่างเมาแล้ว นัยตาเหมือนเดิมและดูเหมือนจะอายที่ตัวเองทำเรื่องน่าอายจึงเงียบ แทบไม่พูดเลย

            "กลับหอไปหาเสื้อผ้าใหม่ใส่นะ พี่จะขับไปส่ง"
            "ผมไม่อยากกลับหอ...ผมโทรไปยกเงินตางรางงานทั้งหมดแล้ว ของพี่คังอินด้วย"
            "ตอนไหน!? พี่ไม่เห็นรู้เลย"
            "ในห้องน้ำ" ซองมินพูดเสียงอ่อย

            ผมยูเทิร์นรถไปทางอื่น ผมว่าคงต้องไปที่อื่นจริงๆแล้ว

            "พักร้อนก่อนกำหนดบ้างละกัน" ผมตอบโปรยรอยยิ้ม อย่างน้อยก็น่าจะหาอะไรสนุกๆทำโดยไม่ต้องอดกลั้นตัวเองเหมือนตอนอยู่ที่บ้าน

            ผมขับรถมาแถวทะเล ซองมินมองนอกหน้าต่างอย่างใจลอย คำถามกับคำตอบทั้งหมดดูเหมือนจะโดนคลื่นซัดหายไปหมด ผมรู้สึกสบายใจแม้พวกเราจะไม่ได้พูดอะไรกันเท่าไหร่
           
            "พี่ยังไม่ตอบผมเลย" ซองมินพูดทำลายความเงียบ
            "อะไร?" ผมตีสีหน้างงงวย
            "....ช่างมันเถอะครับ"

            เมื่อไหร่ซองมินจะเลิกนิสัยผู้หญิงแบบนี้สักที ชอบให้รู้เอง ผมจะไปรู้หรอว่าหมอนี่คิดอะไร ถามอะไรที่ไหร ตอนไหน

            "ถามพี่อีกทีได้มั้ย" ผมอ้อนเบาๆ
            "พี่ชอบผมมั้ย" ซองมินหันจากวิวข้างนอกมาจ้องหน้าผม
            "...เออ..." ผมเกือบเหยียบเบรค ไม่รู้จะตอบว่าอะไร
            "ช่างมันเถอะครับ"

            ความอึดอัดเริ่มเข้ามาปกคุลมเมื่อผมตอบคำถามไม่ได้ ผมไม่ได้เกลียดแต่ก็ไม่รู้ว่าจะชอบซองมินดีรึเปล่า เรียกว่าซองมินเหมือนเป็นคนไกลตัว พวกเรายังไม่สนิทกันถึงขั้นที่จะเป็นแฟนหรืออะไร แล้วการงานหรือสังคมอีก อ่าาาา! ผมคิดไม่ออกเลย

            "ผมรู้ว่าพี่คิดมาก แต่ช่างมันเถอะครับ ผมก็แค่ถาม แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้ว"
            "ขอโทษ แต่พี่ไม่รู้ว่าจะตอบนายยังไง พี่ไม่ได้เกลียดแต่ว่าก็ยังไม่ชอบ"
            "..." ซองมินเงียบอีกครั้ง
            "พี่สัญญาว่าจะใช่เวลากับนายมากขึ้น โอเคมั้ย พี่ว่าว่างๆพวกเราก็มาขัรถเล่นกันก็ได้"
            "พวกเรา?" คราวนี้ซองมินตีหน้างงงวยแทน
            "ก็คนอื่นๆไง พี่ลีทึก ฮยอก ชินดง พวกนั้น" ผมยิ้มร่า นึกถึงวันที่จะได้มาเที่ยว
            "ถึงเวลานั้น พี่ก็คุยแต่กับพี่ลีทึกแล้วล่ะครับ" ซองมินทำท่าเบื่อหน่าย

            ผมว่าพวกเราเหมือนคู่แฟนหนุ่มที่ไม่เข้าใจแฟนสาวยังไงก็ไม่รู้ ตอบอะไรไปซองมินไม่พอใจสักอย่าง! 

            "โอเคๆ! แค่พี่กับนายใ่ช่มั้ย"            
            "ขอบคุณครับ" ซองมินหันมายิ้ม

            ผมขับรถไปตามทาง เวลาล่วงเลยไปพอสมควร อย่างน้อยก็คงบ่ายแก่ๆ ผมจอดกินอาหารทะเลกลางทาง บทสนธนาเริ่มลื่นไหล พอพวกเราทิ้งเรื่องอื่นไป ดูเหมือนทุกอย่างจะดีขึ้น พวกเราคุยเรื่องตั้งแต่ก่อนจะมารวมเป็นวงจนถึงเหตุการณ์เร็วๆนี้ ผมนัดแนะหารายการที่จะได้ออกร่วมกัน ซองมินดูพอใจ เวลาซองมินพอใจกับอะไรดูน่ารักขึ้นมาเลย ไม่ขี้บ่น ว่าง่าย
           ตลอดทางเส้นขากลับ พวกเราพเริ่มคุยกันไปต่างนาๆ ดูเหมือนซองมินคนเดิมจะกลับมา ผมก็รู้สึกมีความสุขดี จนเพิ่งจะเพิ่งรู้ตัวว่าผมพาซองมินมาเดท

♦♦♦

           ผมขับรถมาส่งถึงหอแล้วก็จะกลับ แต่ซองมินกลับเซ้าซี้ให้ขึ้นไปด้วย ผมเลยยอมตามขึ้นไปอย่างว่าง่าย

           "วันนี้ทุกคนไปรายการวิทยุกันหมด" ซองมินพูดไว้อย่างนั้น

           ผมนั้งในห้องรวมที่คุ้นเคย ซองมินหาอาหารทานเล่นให้ผมขณะนั้งดูทีวี ซองมินเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้าน พวกเรานั้งคุยกันบ้าง ดูทีวีบ้าง จนเริ่มดึกดื่นผมเลยตัดสินใจนอนค้างที่นี้

           "นายติดค้างพี่อยู่อย่างนึงรู้มั้ย"
           "อะไรหรอครับ"
           "คือ นายจำได้ว่าพี่ทำอะไร แต่พี่จำไม่ได้...ดังนั้น" ผมเว้นระยะไว้ ซองมินกลื้นน้ำลายดังเฮือก
           "ผมเหนื่อยมากแล้ว..."
         
           ผมไม่ฟัง จัดแจงให้ซองมินอยู่ในอ้อมกอดแล้วอุ้มไปทางห้องนอน เปิดประตูห้อง ก่อนจะลงไปนอนกอดอย่างอบอุ่นในเตียงนุ่ม

-----NC-----

--------------------------------------------------------

เรื่องหลักคิดไม่ออกเลย ~