::ISOLATE TOGETHER [ Fic..Kangmin ]

ลำดับตอนที่ #17 : [SF]:::AFTER PARTY::: (KANGMIN) .....(1)

AFER PARTY

            แดดอ่อนๆทะลุผ่านผ้าม่านโปร่งเข้ามา กระทบที่ตาคมที่นอนอยู่บนเตียงอย่างช่วยไม่ได้ ชายร่างหนาเอามือขยี้ตาก่อนจะพลิกตัวอีกครั้ง แต่กลับได้กลิ่นหอมๆผ่านรูจมูก
            คงจะเป็นคงจู  ร่างหนาดมกลิ่นหอมอีกทีก่อนจะรู้สึกว่ามันไม่ใช่กลิ่นสุนัขของเขา
         

♦♦♦

                
             ผมลืมตาตื่นขึ้นมามอง รู้สึกถึงน้ำหนักของมือที่โอบตัวผมอยู่ เมื่อมองเข้าไปใกล้ๆใบหน้าที่อยู่ใต้คางของผม ร่างบางที่นอนขดอยู่ข้างใต้คือซองมิน ผมไม่อยากเชื่อภาพที่ตัวเองเห็น เลยลองเอานิ้วไปแตะแก้มอย่างเบามือและรู้สึก นิ่ม.. ไม่อยากจะเชื่อว่าซองมินตัวจริงจะมานอนอยู่ตรงนี้ จนถึงเมื่อกี้ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าซองมินเปลือยท่อนบน ผมก้มสำรวจเสื้อผ้าของตัวเอง ผมนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงเหมือนกัน
            เพราะแอลกอฮอล์ ในหัวของผมเริ่มปวดขึ้นทุกที และคงเป็นสา้หตุที่พวกเรานอนกันบนเตียงโดยไร้เสื้อผ้าสักชิ้น ไม่นานนักตาคู่โตก็ลืมขึ้น

            "ตื่นแล้วหรอครับ" ซองมินพูดอย่างงัวเงีย
            "เมื่อคืน... นาย...เออ" เสียงผมเริ่มติดขัด
            "พี่จำไม่ได้งั้นหรอ" ซองมินเบิกตากว้างแสดงถึงความแปลกใจ
            "ใช่ พี่จำไม่ได้ เมื่อคืนนี้ พวกเรา..." ซองมินพยักหน้าตอบรับผมเบาๆ

            หลังจากงานเลี้ยงเมื่อวานที่ได้รางวัลที่หนึ่งหรืออะไรสักอย่าง ผมดื่มไปมาก แน่นอนว่าทุกคนก็ดื่ม แต่ไม่นึกว่าผมจะลากซองมินมาที่บ้านแล้วก็ทำอะไรแบบนี้ ผมเป็นผู้ชายปรกติไม่คิดจะทำอะไรกับรุ่นน้องน่ารักคนนี้เลย ถึงในบางเวลาหมอนี่จะน่ารักเกินไปจริงๆ ผมไม่รู้ว่าจะลุกหรือนอนต่อดีเพราะดูเหมือนซองมินจะไม่ยอมเปลือยผ้าห่ม ผมก็ไม่อยากโดนเปลือยๆไปทั้งๆแบบนี้เหมือนกัน!
          
            "พี่จำอะไรไม่ได้ ทั้งๆที่ผมจำทุกอย่างได้แม่นแท้ๆ" ซองมินพูดเสียงเรียบ
            "พี่ขอโทษ นาย...เจ็บรึเปล่า"
          
            ซองมินพยักหน้าอีกครั้ง ผมนึกอะไรไม่ออกเลยสักนิดเดียว ให้ตายสิ!!

            จนแล้วจนรอดผมคว้าเสื้อผ้าที่กองเรี่ยราดตรงพื้นมาปิดบังก่อนจะรีบวิ่งไป เข้าห้องน้ำ ซองมินดูเรียบเฉยออกจะอารมณ์ดีด้วยซ้ำ ขณะที่ผมอาบน้ำผมเริ่มไล่นึกไปตั้งแต่บทพูดสุดท้ายที่ผมพูดเมื่อคืน ความทรงจำลางๆเริ่มเด่นชัดขึ้นอย่างน่าแปลกใจ ผมนึกย้อนไปเรื่อยๆ...

♦♦♦

            "ซองมิน่า~ พี่ขับไปส่งมั้ย?" ผมเริ่มเมามายอย่างไม่ได้สติ
            "พี่ครับ พี่เมาแล้วนะ บอกแล้วว่าอย่าดื่มเยอะ ไม่ฟังผมเลย เมาอย่างนี้ขับไม่ได้หรอกครับ ผมขับไปส่งดีกว่า พี่ยังบอกทางได้มั้ยครับ พี่...พี่ครับ" ซองมินบ่นเหมือนทุกที จุกจิกไม่เลิก

            ซองมินลากผมขึ้นรถ ให้นั้งข้างๆคนขับ ผมเหลือบไปมองหน้าเขาอยู่หลายที เพราะสีหน้าจริงจังของซองมินแลดูน่ารักผิดปรกติ เสียงเพลงเบาๆที่ผมไม่ชอบกลับดูไพเราะขึ้น

            "นายน่ารักดีนะ" ผมพูดออกมาอย่างตั้งใจ
            "พี่ครับ นอกกล้องแล้วไม่ต้องชมผมก็ได้" ซองมินพูดโดยมองทางไม่มองหน้าผม
            "พี่พูดจริงๆ มองหน้าพี่สิ"
            "ผมขับรถอยู่นะครับ..." ซองมินดูอายขึ้นมานิดๆ
            "รถติดไฟแดงแล้ว" ผมยังคงจ้องมองไปที่หน้าสวยอย่างตั้งใจ

            ซองมินหันมาสบตากับผมอย่างช่วยไม่ได้ ผมจ้องลึกเข้าไปในตาโตสีดำ ขนตาเรียงยาว ผมเอื้อมมือไปจับท้ายทอยของซองมินและดึงมาจูบอย่างนุ่มนวล เสียงแตรดังมาจากด้านหลังทำให้ผมต้องหยุด

            "ผมว่าพี่คงเมามากแล้วล่ะ" ซองมินรีบกลับมาขับรถโดยไม่มองหน้าผมเลย แม้จะมืดแต่ผมเห็นหน้าของซองมินแดงไม่มากก็น้อย


            เมื่อถึงห้องของผมก็ยังคงให้ซองมินมาส่ง จนลากอีกฝ่ายมานอนด้วย กดด้วยน้ำหนักทั้งหมดของผม ก่อนจะเริ่มทำอะไรต่อมิอะไรแต่เพราะผมแข็งแรงกว่า ร่างบอบบางจึงไม่สามารถขัดขืนได้หรือเพราะแอลกอฮอล์ ซองมินถึงขัดขืนแค่พอจำเป็น ไม่นานร่างบางที่อยู่ข้างใต้ผมก็หยุดดิ้น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นให้ความร่วมมือ 
            อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
            ผมรุนแรงกับซองมินมากเกินไป อาจเป็นเพราะงานหนักและผมก็ห่างเหินเรื่องแบบนี้มาพอสมควรแล้ว ผมจำได้แม้จะเป็นเสียงครางจนถึงรายละเอียดเล็กน้อย...

♦♦♦

            เมื่อรู้สึกเจ็บที่หลังก็พบว่ามีรอยข่วนเป็นทางยาว เล็บของซองมินข่วนหลังผมเป็นรอยแดง แสดงถึงเมื่อคืนผมรุนแรงแค่ไหน สบู่ทำให้มันแสบมากขึ้น ผมรีบอาบน้ำโดยหวังว่า ซองมินจะยังอยู่รอฟังขอโทษของผม แต่เมื่อผมจำเหตุการณ์ทั้งหมดได้ อวัยวะส่วนล่างก็ตื่นตัวโดยไม่ดูเวลา
            ผมพยายามจัดการมันโดยข่มใจไว้ แต่ดูเหมือนจะยากกว่าที่คิด ให้ตายสิ!
            สุดท้ายผมก็ต้องใช้วิธีตามธรรมชาติจัดการให้มันสงบ ถึงจะเหนื่อยแต่ว่าอย่างน้อยก็ช่วยข่มให้ผมไม่กลับเข้าห้องไปจัดการร่างบางที่นอนเปลือยเปล่าบนเตียง
            เดี่ยว!!!!
            ผมอยากมีอะไรกับผู้ชายงั้นหรอ? ทั้งๆที่คนทั้งเกาหลีรู้ว่าคังอินเจ้าชู้ขนาดไหน! แต่ทำไมพอเป็นซองมินถึงได้ระงับอารมณ์ไม่อยู่ ผมอาบน้ำเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ วิ่งออกจากห้องน้ำ และร่างบางยังคงนอนอยู่

            "นายจะอาบน้ำมั้ย" ผมถามอย่างระวัง
            "ครับ" นัยตาของซองมินดูเรียบเฉยจนน่าแปลกใจ

            ซองมินเคลื่อนตัวไปทั้งๆที่มือผ้าห่มทั้งตัว ผมอาจจะเป็นคนที่แย่ที่สุดในประวัติศาสตร์ก็ได้ แต่ขาของผมก้าวไปคว้าตัวร่างบางมากอด ในอีกควาคิดผมเกือบจะกดซองมินลงบนเตียงอีกครั้ง

            "พี่ขอโทษ"
            "ปล่อยเถอะครับ"
            "พี่จะไม่ปล่อยจนกว่านายจะให้อภัย"
            
            ซองมินเอี่ยวคอมาจูบผมเบาๆ "ผมไม่เคยโกรธพี่ได้จริงๆสักครั้ง"
            บอกตามตรงผมค่อนข้างแปลกใจ ซองมินน่าจะดูเสียใจกว่าที่ควรจะเป็น แต่กลับแสดงท่าทีเรียบเฉย

            "นายไม่โกรธพี่เลยหรอ นายคิดอะไรอยู่กันแน่"
            "ผมไม่โกรธหรอกครับ ผมแปลกใจมากกว่า พี่ไม่เคยมองผมในสายตาจริงๆจังๆสักครั้ง ผมเสียใจมาตลอด แต่อยู่ๆพี่ก็มาให้สิ่งที่ผมต้องการมาตลอดถึงมันจะต่างจากที่ผมคิดก็ตาม" ผมสังเกตุเห็นว่าตาของเขาดูเปล่งประกายเป็นระยะๆ
            "นาย...ชอบพี่ งั้นหรอ?" ผมไม่เคยคาดคิดเลยจริงๆ

            ซองมินไม่ตอบแต่แกะมือที่ผมรัดไว้แล้วเดินเ้ข้าห้องน้ำไป แน่นอนว่าผมแปลกใจและได้แต่ยืนอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ทำไม ผมแน่ใจแน่ๆว่าผมกำลังยิ้มอยู่


TO BE CONTINUE...


-------------------------------

ช่วงนี้บ้าแต่ง ชอต ฟิค

พลอตมันออกมาเยอะจนต้องแต่งออกมาให้อ่านกันเลยทีเดียว~


อ่านแล้วคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะ