ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ::ISOLATE TOGETHER:::PART 10
ความสับสันที่ไม่อาจลบ
ความรักที่ไม่อาจลืมเลือน
---------------------------------------------------------------------------
ความรักที่ไม่อาจลืมเลือน
---------------------------------------------------------------------------
ฮีชอลกวาดสายตามองไปที่ถังขยะขณะเดินตามลีทึก เขามองกรอบรูปครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุข แต่กรอบรูปอันข้างๆกลับถูกคว่ำอย่างจงใจ เขาแง่มดู เห็นภาพเด็กหนุ่มสองคนท่าทางสนิทกัน
"จะรีบเดินมาได้รึยัง"ลีทึกพูดดุๆ ฮีชอลรีบคว่ำรูปนั้นไว้ให้เหมือนเดิม
ทั้งคู่นั้งอยู่บนโซฟาหนังสีดำเรียบหรู ต่างมองอีกฝ่ายอย่างใคร่รู้จนลีทึกต้องเป็น๋ายเริ่มพูดก่อน
"นายรู้อะไรเกี่ยวกับ...อึนฮยอก" น้ำเสียงของเขาติดขัดช่วงหนึ่งตรงชื่อบุคคลที่สาม
"ฉันจะเข้าประเด็นเลยนะ ดูเหมือนลีทึกจะหลอกนายอยู่ รู้ตัวไหม"ฮีชอลพูดเสียงเรียบ
"ฉันรู้อยู่แล้ว ไม่งั้นฉันคงไม่รู้ว่าฮยอกกับรุ่นน้องที่น่ารักของฉัน ซองมิน จะแอบคบกัน"
"นายโง่หรือโง่กันแน่! ยังไม่รู้ความจริงอีกหรอ" ฮีชอลตวาด
"ความจริงอะไร" สายตาของลีทึกมีแววสนใจ
ฮีชอลเริ่มอธิบายเหตุการ์ต่างๆที่เป็นไปได้ที่ทงเฮได้ทำ ระหว่างนั้นสายตาอีกนางฟ้าก็ค่อนข้างสับสนเหมือนกับว่าเชื่อครึ่งไปเชื่อครึ่ง
"ฉันเป็นตำรวจ นายไม่เชื่อฉันงั้นหรอ" ฮีชอลทุบอกของตัวเองแสดงให้เห็นว่าใส่เครื่องแบบตำรวจ แต่ปากของลีทึกโค้งขึ้นนิดๆ
.
....
.........
...............
.......................
ซองมินนั้งเอาหูแนบประตูเพื่อฟังเสียงบทสนธนาของชายหนุ่มทั้งสองในห้อง แต่กลับได้ยินเสียงสะอื้นนิดๆ เขาไม่เคยนึกภาพคังอินร้องไห้หรืออะไรแบบนั้นมาก่อน คังอินไม่เคยอ่อนแอในสายตาเขาและหลังประตูบานนี้ก็คงเป็นภาพที่ทำให้เขาปวดใจ ซองมินตัดสินใจเดินกลับไปนั้งที่ห้องครัวเพราะทนฟังต่อไปไม่ได้
เพราะเขาเป็นคนห่างไกลหรือไม่มีหัวนอนปลายเท่ารึเปล่า คังอินถึงไม่ให้เขาเข้าไปนั้งฟังด้วย ซองมินแบมือจับหน้าผากอย่างกังวล เขาไว้ใจคังอินแต่ไม่กล้าพอที่จะทำมันให้สำเร็จ ไม่นานนักร่างหนาก็เดินเขาห้องครัว ถึงเขาจะยิ้มแต่นัยตากลับแดง
"คุยกันเสร็จแล้วหรอครับ" ซองมินถาม
"ใช่ กินข้าวกันเถอะ" คังอินดึงเก้าอี้เตรียมนั้งแต่ร่างเล็กลุกขึ้น ก่อนจะก้าวเท้ามากอดอีกฝ่าย
"ซองมิน ฮันคยองมองอยู่นะ" คังอินงงกับท่าทีของอีกฝ่าย
"ทำไมถึงไม่บอกอะไรผมเลย" เสียงของซองมินฟังยากขึ้น คงเพราะเขาพยายามกลั้นไม่ให้ร้องไห้
".... ขอโทษ แต่ถ้านายเป็นพี่ก็คงทำเหมือนกัน " คังอินขอโทษกับสิ่งที่ตัวเองยังไม่รู้ เขาแปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนกะทะหันของคนรักไม่ทัน
"ผมไม่ทำให้คนรักร้องไห้แบบนี้หรอก" ซองมินกวาดตาไม่มองคังอินและฮันคยองและปล่อยจากการสวมกอด "ผมขอตัว" ซองมินเดินออกจากห้องไปช้าๆ คังอินได้แต่มองเหลียวหลัง
"เฮ้ นายจะไปไหน" คังอินตะโกนตามหลังแต่ได้ยินปิดประตูมาแทนคำตอบ
คังอินหันไปสบตาฮันคยองเหมือนหาคำตอบ
"นายควรจะวิ่งตามไปนะ ตามบทน่ะ"ฮันคยองเสริม สิ้นประโยคคังอินก็วิ่งออกไป
ซองมินวิ่งอย่างสุดกำลัง เขาไม่รู้จักทางเดินอะไรแม้แต่น้อย แต่เท้ากลับสั่งให้วิ่งไปเรื่อยๆจนเสียงท้องร้องสั่งให้หยุด เขาได้แต่ยืนมองร้านอาหารและเดินตามกลิ่นหวังว่าจะทำให้อิ่ม เขาเดินตามกลิ่นไปจนถึงร้านอาหารจีนที่ติดกระจกไว้แทนผนังบางส่วนเพื่อให้เห็นการทำอาหารของพ่อครัว
ซองมินมองไปดูที่โต๊ะอย่างหิวโหย ตั้งแต่เขาอยู่กับคังอินไม่เคยลำบากแบบนี้เลย เสียงในใจของเขาเริ่มตักเตือนตัวเองว่าทำเกิน ทั้งกับตัวเองและคนที่รัก สายตาของเขาล่องลอย คนในร้านมองซองมินอย่างแปลกใจรวมถึงกุ๊กประจำร้านด้วย
"เข้ามาก่อนได้นะครับ" กุ๊กประจำร้านเรียกผ่านกระจกใส
"ผมไม่มีเงิน..." ถ้าเกิดเขาคิดให้รอบคอบก่อนออกมากว่านี้ก็ดีหรอก แต่ความจริงเขาไม่มีอะไรที่เป็นของส่วนตัวจริงๆหรอก
'ฉันซื้อนายมา นายเป็นของเล่นของฉัน'
"เช็ดน้ำลายก่อนก็ได้ เดี่ยวให้กินฟรี" พ่อครัวถามเย้าแหย่ขณะผัดอาหารอย่างคล่องแคล่ว
ซองมินเอามาแตะที่ปาก "ไม่มีสักหน่อย!"
"เข้ามาเถอะ ฉันเลี้ยงเอง" พ่อครัวหนุ่มพูดเสียงเรียบ
"...เออ ผม ลีซองมิน" ซองมินประกาศชื่อให้อีกฝ่ายรู้
"ผม เชว ชีวอน"
ไม่น่าเชื่อว่าร่างเล็กจะวิ่งได้เร็วขนาดนั้น คังอินมั่นใจในพละกำลังตัวเองมากแต่ว่าเขาก็ไมไ่ด้ผอมเพรียวดังนั้นเรื่องความเร็วเขาเลยไม่มั่นใจนัก ที่สำคัญตอนนี้เขาแทบจะไม่เห็นอีกฝ่ายแล้ว
"ไปไหนของเขานะ" เสียงบ่นของตัวเขาเองยังน่ารำคาญเลยในเวลานี้ เขาไม่รู้จะทำตัวยังไงในเวลานี้ ความรู้สึกสิ้นหวังมันโผล่มาจากไหนไม่รู้รอบตัวเขา ทั้งตัวรู้สึกหนักๆและหมดความหวัง จนมือถือของเขาดังขึ้น เขาจึงฝากความหวังว่าซองมินจะโทรมา
มือหนารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับทันที
"ฮัลโหล!" คังอินเสียงห้วนเมื่อได้ยินอีกฝ่ายรับสาย
"เย้! ฉันเองนะ ซองมินหายไปใช่มั้ย" ฮีชอลตอบเสียงเรียบ
"นายรู้!?"
"แน่ล่ะก็ฉันอยู่กับฮันนี่หน่า แล้วฉันก็ให้วิธีจัดการไปแล้วด้วย" ฮีชอลวางสาย
คังอินตะโกนใส่โทรศัพท์ที่ถูกตัดสาย เขาเริ่มนึกทวนถึง "วิธีจัดการ" ของฮีชอล
oขั้นตอนที่ 4 : ในกรณีที่สัตว์เลี้ยงหนีไป มักจะกลับมาเนื่องจากความหิวหรือถ้าไม่กลับมาอาจอยู่ตามแหล่งอาหารที่ใกล้ตัว
คังอินนึกถึงขั้นตอนที่4 ในหนังสือเลี้ยงคุณกระต่ายยอย่างง่าย ขาเขาเริ่มก้าวเพราะดูเหมือนจะมีจุดหมายที่แน่ชัดขึ้น
คังอินเดินไปตามหาร้านอาหารต่างๆไปทั่วยบริเวณ ไม่นานนักก็เจอซองมินกำลังเสิร์ฟอาหาร ถึงแม้ชุดพนักงงานจะเข้ากับซองมินขนาดไหนแต่เขาก็ไม่มีเวลามานั้งดูตอนนี้หรอก
"ซองมิน่า!!!" คังอินตะโกนลั่นร้าน คนในร้านทุกคนจ้องคังอินเป็นตาเดียว
"... พี่คังอิน" ไม่รู้ว่าจะอารมณ์ไหนระหว่างโกรธ อาย ดีใจ หรือเสียใจ แต่เขาก็เรียกชื่อนั้นออกมา
คังอินวิ่งตรงไปหาคนรัก เขาไปสวมกอดโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้างแม้แต่น้อย
"ไปไหนมา!!" คังอินมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเกรี้ยวกราด "เป็นห่วงขนาดไหนรู้มั้ย" เสียงนั้นอ่อยลงจนแทบไม่ได้ยิน
"ผมขอโทษ" ซองมินกุมแขนที่โอบรอบตัวเองไว้ แขนแกร่งเริ่มรัดแน่นจนเจ็บ "ผมเจ็บ" ซองมินอุทานเบาๆแต่อีกฝ่ายกลับพูดออกมาพร้อมกัน
"อย่าไปไหนอีกนะ" เสียงคังอินเบา ขาดพลังไม่เหมือนทุกทีแต่กลับอบอุ่น
ไม่นานนักชีวอนก็วิ่งมาจากครัวเพื่อดูเหตุการณ์ เขาวิ่งมาหาซองมิน
"ซองมิน เกิดอะไรขึ้น" ชีวอนถามอย่างเป็นห่วง
คังอินมองไปที่อีกฝ่ายทันทีที่ชื่อคนรักออกมาจากปากของชายอื่น พ่อครัวกับเด็กเสิร์ฟ คังอินได้แต่คิดถึงแผนล่อลวงของพ่อครัวหนุ่มที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงนาที
"นายเป็นใคร!!" เสียงของเขาดังไม่ต่างจากทุกที แต่ดุดันต่างจากเมื่อครู่นี้อย่างสิ้นเชิง
------------------------
ขอโทษที่อัพช้านะทุกคน♥
"จะรีบเดินมาได้รึยัง"ลีทึกพูดดุๆ ฮีชอลรีบคว่ำรูปนั้นไว้ให้เหมือนเดิม
ทั้งคู่นั้งอยู่บนโซฟาหนังสีดำเรียบหรู ต่างมองอีกฝ่ายอย่างใคร่รู้จนลีทึกต้องเป็น๋ายเริ่มพูดก่อน
"นายรู้อะไรเกี่ยวกับ...อึนฮยอก" น้ำเสียงของเขาติดขัดช่วงหนึ่งตรงชื่อบุคคลที่สาม
"ฉันจะเข้าประเด็นเลยนะ ดูเหมือนลีทึกจะหลอกนายอยู่ รู้ตัวไหม"ฮีชอลพูดเสียงเรียบ
"ฉันรู้อยู่แล้ว ไม่งั้นฉันคงไม่รู้ว่าฮยอกกับรุ่นน้องที่น่ารักของฉัน ซองมิน จะแอบคบกัน"
"นายโง่หรือโง่กันแน่! ยังไม่รู้ความจริงอีกหรอ" ฮีชอลตวาด
"ความจริงอะไร" สายตาของลีทึกมีแววสนใจ
ฮีชอลเริ่มอธิบายเหตุการ์ต่างๆที่เป็นไปได้ที่ทงเฮได้ทำ ระหว่างนั้นสายตาอีกนางฟ้าก็ค่อนข้างสับสนเหมือนกับว่าเชื่อครึ่งไปเชื่อครึ่ง
"ฉันเป็นตำรวจ นายไม่เชื่อฉันงั้นหรอ" ฮีชอลทุบอกของตัวเองแสดงให้เห็นว่าใส่เครื่องแบบตำรวจ แต่ปากของลีทึกโค้งขึ้นนิดๆ
.
....
.........
...............
.......................
ซองมินนั้งเอาหูแนบประตูเพื่อฟังเสียงบทสนธนาของชายหนุ่มทั้งสองในห้อง แต่กลับได้ยินเสียงสะอื้นนิดๆ เขาไม่เคยนึกภาพคังอินร้องไห้หรืออะไรแบบนั้นมาก่อน คังอินไม่เคยอ่อนแอในสายตาเขาและหลังประตูบานนี้ก็คงเป็นภาพที่ทำให้เขาปวดใจ ซองมินตัดสินใจเดินกลับไปนั้งที่ห้องครัวเพราะทนฟังต่อไปไม่ได้
เพราะเขาเป็นคนห่างไกลหรือไม่มีหัวนอนปลายเท่ารึเปล่า คังอินถึงไม่ให้เขาเข้าไปนั้งฟังด้วย ซองมินแบมือจับหน้าผากอย่างกังวล เขาไว้ใจคังอินแต่ไม่กล้าพอที่จะทำมันให้สำเร็จ ไม่นานนักร่างหนาก็เดินเขาห้องครัว ถึงเขาจะยิ้มแต่นัยตากลับแดง
"คุยกันเสร็จแล้วหรอครับ" ซองมินถาม
"ใช่ กินข้าวกันเถอะ" คังอินดึงเก้าอี้เตรียมนั้งแต่ร่างเล็กลุกขึ้น ก่อนจะก้าวเท้ามากอดอีกฝ่าย
"ซองมิน ฮันคยองมองอยู่นะ" คังอินงงกับท่าทีของอีกฝ่าย
"ทำไมถึงไม่บอกอะไรผมเลย" เสียงของซองมินฟังยากขึ้น คงเพราะเขาพยายามกลั้นไม่ให้ร้องไห้
".... ขอโทษ แต่ถ้านายเป็นพี่ก็คงทำเหมือนกัน " คังอินขอโทษกับสิ่งที่ตัวเองยังไม่รู้ เขาแปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนกะทะหันของคนรักไม่ทัน
"ผมไม่ทำให้คนรักร้องไห้แบบนี้หรอก" ซองมินกวาดตาไม่มองคังอินและฮันคยองและปล่อยจากการสวมกอด "ผมขอตัว" ซองมินเดินออกจากห้องไปช้าๆ คังอินได้แต่มองเหลียวหลัง
"เฮ้ นายจะไปไหน" คังอินตะโกนตามหลังแต่ได้ยินปิดประตูมาแทนคำตอบ
คังอินหันไปสบตาฮันคยองเหมือนหาคำตอบ
"นายควรจะวิ่งตามไปนะ ตามบทน่ะ"ฮันคยองเสริม สิ้นประโยคคังอินก็วิ่งออกไป
ซองมินวิ่งอย่างสุดกำลัง เขาไม่รู้จักทางเดินอะไรแม้แต่น้อย แต่เท้ากลับสั่งให้วิ่งไปเรื่อยๆจนเสียงท้องร้องสั่งให้หยุด เขาได้แต่ยืนมองร้านอาหารและเดินตามกลิ่นหวังว่าจะทำให้อิ่ม เขาเดินตามกลิ่นไปจนถึงร้านอาหารจีนที่ติดกระจกไว้แทนผนังบางส่วนเพื่อให้เห็นการทำอาหารของพ่อครัว
ซองมินมองไปดูที่โต๊ะอย่างหิวโหย ตั้งแต่เขาอยู่กับคังอินไม่เคยลำบากแบบนี้เลย เสียงในใจของเขาเริ่มตักเตือนตัวเองว่าทำเกิน ทั้งกับตัวเองและคนที่รัก สายตาของเขาล่องลอย คนในร้านมองซองมินอย่างแปลกใจรวมถึงกุ๊กประจำร้านด้วย
"เข้ามาก่อนได้นะครับ" กุ๊กประจำร้านเรียกผ่านกระจกใส
"ผมไม่มีเงิน..." ถ้าเกิดเขาคิดให้รอบคอบก่อนออกมากว่านี้ก็ดีหรอก แต่ความจริงเขาไม่มีอะไรที่เป็นของส่วนตัวจริงๆหรอก
'ฉันซื้อนายมา นายเป็นของเล่นของฉัน'
"เช็ดน้ำลายก่อนก็ได้ เดี่ยวให้กินฟรี" พ่อครัวถามเย้าแหย่ขณะผัดอาหารอย่างคล่องแคล่ว
ซองมินเอามาแตะที่ปาก "ไม่มีสักหน่อย!"
"เข้ามาเถอะ ฉันเลี้ยงเอง" พ่อครัวหนุ่มพูดเสียงเรียบ
"...เออ ผม ลีซองมิน" ซองมินประกาศชื่อให้อีกฝ่ายรู้
"ผม เชว ชีวอน"
ไม่น่าเชื่อว่าร่างเล็กจะวิ่งได้เร็วขนาดนั้น คังอินมั่นใจในพละกำลังตัวเองมากแต่ว่าเขาก็ไมไ่ด้ผอมเพรียวดังนั้นเรื่องความเร็วเขาเลยไม่มั่นใจนัก ที่สำคัญตอนนี้เขาแทบจะไม่เห็นอีกฝ่ายแล้ว
"ไปไหนของเขานะ" เสียงบ่นของตัวเขาเองยังน่ารำคาญเลยในเวลานี้ เขาไม่รู้จะทำตัวยังไงในเวลานี้ ความรู้สึกสิ้นหวังมันโผล่มาจากไหนไม่รู้รอบตัวเขา ทั้งตัวรู้สึกหนักๆและหมดความหวัง จนมือถือของเขาดังขึ้น เขาจึงฝากความหวังว่าซองมินจะโทรมา
มือหนารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับทันที
"ฮัลโหล!" คังอินเสียงห้วนเมื่อได้ยินอีกฝ่ายรับสาย
"เย้! ฉันเองนะ ซองมินหายไปใช่มั้ย" ฮีชอลตอบเสียงเรียบ
"นายรู้!?"
"แน่ล่ะก็ฉันอยู่กับฮันนี่หน่า แล้วฉันก็ให้วิธีจัดการไปแล้วด้วย" ฮีชอลวางสาย
คังอินตะโกนใส่โทรศัพท์ที่ถูกตัดสาย เขาเริ่มนึกทวนถึง "วิธีจัดการ" ของฮีชอล
oขั้นตอนที่ 4 : ในกรณีที่สัตว์เลี้ยงหนีไป มักจะกลับมาเนื่องจากความหิวหรือถ้าไม่กลับมาอาจอยู่ตามแหล่งอาหารที่ใกล้ตัว
คังอินนึกถึงขั้นตอนที่4 ในหนังสือเลี้ยงคุณกระต่ายยอย่างง่าย ขาเขาเริ่มก้าวเพราะดูเหมือนจะมีจุดหมายที่แน่ชัดขึ้น
คังอินเดินไปตามหาร้านอาหารต่างๆไปทั่วยบริเวณ ไม่นานนักก็เจอซองมินกำลังเสิร์ฟอาหาร ถึงแม้ชุดพนักงงานจะเข้ากับซองมินขนาดไหนแต่เขาก็ไม่มีเวลามานั้งดูตอนนี้หรอก
"ซองมิน่า!!!" คังอินตะโกนลั่นร้าน คนในร้านทุกคนจ้องคังอินเป็นตาเดียว
"... พี่คังอิน" ไม่รู้ว่าจะอารมณ์ไหนระหว่างโกรธ อาย ดีใจ หรือเสียใจ แต่เขาก็เรียกชื่อนั้นออกมา
คังอินวิ่งตรงไปหาคนรัก เขาไปสวมกอดโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้างแม้แต่น้อย
"ไปไหนมา!!" คังอินมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเกรี้ยวกราด "เป็นห่วงขนาดไหนรู้มั้ย" เสียงนั้นอ่อยลงจนแทบไม่ได้ยิน
"ผมขอโทษ" ซองมินกุมแขนที่โอบรอบตัวเองไว้ แขนแกร่งเริ่มรัดแน่นจนเจ็บ "ผมเจ็บ" ซองมินอุทานเบาๆแต่อีกฝ่ายกลับพูดออกมาพร้อมกัน
"อย่าไปไหนอีกนะ" เสียงคังอินเบา ขาดพลังไม่เหมือนทุกทีแต่กลับอบอุ่น
ไม่นานนักชีวอนก็วิ่งมาจากครัวเพื่อดูเหตุการณ์ เขาวิ่งมาหาซองมิน
"ซองมิน เกิดอะไรขึ้น" ชีวอนถามอย่างเป็นห่วง
คังอินมองไปที่อีกฝ่ายทันทีที่ชื่อคนรักออกมาจากปากของชายอื่น พ่อครัวกับเด็กเสิร์ฟ คังอินได้แต่คิดถึงแผนล่อลวงของพ่อครัวหนุ่มที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงนาที
"นายเป็นใคร!!" เสียงของเขาดังไม่ต่างจากทุกที แต่ดุดันต่างจากเมื่อครู่นี้อย่างสิ้นเชิง
------------------------
ขอโทษที่อัพช้านะทุกคน♥
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น