คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ::ISOLATE TOGETHER:::PART 8
ความลังเลที่เจ็บปวด
การรอคอยที่สิ้นหวัง
---------------------------------------------------------------------
"เดี๋ยว ฮันกยอง!!!" เสียงสวยดึงแขนอีกฝ่ายไว้
"ปล่อยเถอะครับ" ฮันกยองตอบกลับเบาๆ นัยตาหรุบลงเหมือนสำนึกผิด
"ถ้าฉันปล่อยมือ นายก็จะหายไปเหมือนทุกที" ฮีชอลกุมแขนอีกฝ่ายให้แน่นขึ้น "หายไปไหน ทำไมไม่เคยบอกฉัน" ฮีชอลที่ต่อให้โดนมีดบาดหรือหกล้มก็ยังไม่ร้องไห้ แต่ตอนนี้ตาของเขารื้นขึ้นด้วยน้ำตา
คังอินจ้องมองหน้าซองมินเหมือนหาคำตอบ แต่อีกฝ่ายก็ทำตาโตกลับมาเป็นนัยว่า'ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน' เป็นเรื่องแปลกที่ทั้งลูกน้องผู้ซื่อสัตย์กับเพื่อนตัวดีจะแอบมีความสัมพันธ์ลับๆโดยไม่บอกเขา แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องเข้าข้างคนที่อ่อนแอกว่า นี้แหละนิสัยของคังอิน
"ฉันไม่รู้เรื่องหรอกนะ" คังอินกล่าว "แต่ฉันอนุญาติให้ฮันกยองพักงานวันนี้ ไปเคลียกันให้เรียบร้อยล่ะ" สายตาคมเข้มมองใบหน้าสวย ฮีชอลยิ้มบางๆเป็นการขอบคุณ
"แต่ว่า..." ฮันกยองเอ่ยขึ้น
"ไม่มีแต่! นายต้องไปกับฮีชอลแล้วฉันจะไป'เดท'กับซองมินซะที!!"
.
..
....
.........
.................
........................
................................
สายตาคู่สวยจ้องมองไปยังบรรณารักษ์รูปหล่อโดยแอบซ่อนสายตาคู่นั้นไว้หลังหนังสือเล่มโต ถึงจะเป็นวันหยุดแต่หอสมุดกลางของโรงเรียนไม่เคยปิด และเขามักมาแอบมองคนที่เขาแอบชอบ
'คิม คิบอม'
ถึงจะรู้ว่าคิบอมจะมีคนที่ชอบแล้วแต่เขาก็ไม่เคยลดละ "ป่านนี้พี่ลีทึกคงจัดการเรียบร้อย"
"อี ทงเฮ! จ้องหน้าฉันมาตั้งนานหน้าฉันมีอะไรงั้นหรอ" เสียงเรียบถามพร้อมหน้านิ่ง
"เปล่า! ฉันแค่สงสัยว่านายอ่านอะไรอยู่น่ะ" ทงเฮตอบ
"งั้นหรอ... เล่มนี้ไม่สนุกนักหรอก"
"ขอฉันดูเถอะนะ"
"บอกว่าไม่ ไม่เข้าใจรึไง!?" ถึงจะเป็นเสียงเรียบๆแต่สายตาคิบอมกลับดุดัน
แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ทงเฮเอื้อมมือไปคว้าหนังสือในมือคิบอมแล้ว แต่อีกฝ่ายก็จับไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือ ทั้งคู่แย่งหนังสือกันอย่างเอาเป็นเอาตาย จนหนังสือในมือคิบอมกระเด็นตกลงบนพื้น มีรูปภาพสองสามใบหล่นออกมา
"ฉันบอกนายแล้วว่าอย่ายุ่ง!!! ไปให้พ้น!" คิบอมตะคอกใส่ทงเฮ ผู้้คนในห้องสมุดมองมาอย่างสนใจ
คิบอมหยิบหนังสือและรูปภาพที่หล่นมาปัดเบาๆ ก่อนจะกระแทกประตูออกจากห้องสมุดไป ทงเฮยืนนิ่งเป็นหิน ไม่ใช่เพราะคิบอมตะคอกใส่แต่เพราะรูปภาพที่เหมือนกับแอบถ่ายพวกนั้น ทั้งๆที่คิดว่ากำจัดคนในรูปออกไปแล้ว
'ทั้งๆที่นึกว่าซองมินโดนพี่ลีทึกแย่งคังอินไปแล้ว'
หมอนั้นน่าจะเจ็บปวดแล้วไม่กล้าผยอง ทั้งๆที่ยุยงให้พี่ีลีทึกไปแย่งคังอินเพราะเขาไปบอกว่าอึนฮยอกมีความสัมพันธ์ลับๆกับซองมินแล้ว นี่มันอะไรกัน!!
"ลี ซองมิน นายจะแย่งเขาไปจากฉันเมื่อไหร่ถึงจะพอใจ"ทงเฮตะโกนในใจ ภายใต้หน้ากากของเพื่อนสนิท เขานั้นแหละที่เป็นคนตีไข่ใส่สีเพียงเพราะอยากได้ อยากได้คิบอม
.
..
.....
...........
..................
............................
มันคงดูโรแมนติกถ้าเกิดมีผู้ชายเดินกุมมือแฟนสาวเดินไปตามย่านร้านค้า ดูสินค้าที่เรียงรายตามข้างทาง ถ้าเหนื่อยก็พักกินไอศครีมกัน แล้วก็เดินเล่นไปตามสวนสาธารณะก่อนแฟนหนุ่มจะจุมพิตที่ปากของแฟนสาวที่ประตูหน้าบ้านเหมือนในหนังรักโรแมนติก คังอินได้แต่คิดก่อนจะรู้สึกตัวว่าถูกซองมินลากเข้าสู่ซูเปอร์มาเก็ต
"นายไม่ได้ไปซื้อของงั้นหรอ?" คังอินถามร่างเล็กที่ห้อยตระกร้าไว้ในแขนเรียบร้อยแล้ว
"แล้วนี่ไม่ใช่มาซื้อของรึไง" ซองมินตอบขณะดูส่วนผสมของน้ำมันตับปลาไปพลางๆ
"นึกว่าจะไปชอปปิ้งซื้อเสื้อผ้า แล้วก็กินไอศครีมกันซะอีก" คังอินเบ้ปากไปที่กล่องคอนเฟลกขณะจับมันพลิกไปมา
"............" ซองมินเงียบก่อนจะตัดสินใจพูด "ก็แค่อยากทำข้าวเย็นให้กิน..." ซองมินพูดเบาๆแค่ให้พอสองคนได้ยิน เพราะว่าอยู่คนเดียวมานานเขาจึงถนัดงานบ้าน รวมถึงงานครัวด้วย
"พี่ไม่อยากกินข้าว" คังอินส่งสายตาดุๆไปที่ซองมินก่อนจะเปลี่ยนมันเป็นยิ้มละห้อย"รู้ใช่มั้ยว่าพี่อยากกินอะไร"แขนแกร่งเอื้อมไปจับราวสินค้า ซองมินหันหน้ากลับมาจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างระแวง ขณะที่คังอินค่อยๆโน้มตัวลงมาเรื่อยๆ ซองมินรู้สึกถึงลมหายใจที่สัมผัสโดนหน้าก่อนจะหลับตาปี๋
"พี่อยากกินมันฝรั่ง" เสียงกรอบแกรบของถุงมันฝรั่งปลุกซองมินให้ตื่นจากภวังค์ เห็นคนตาหยียิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะโยนถุงในมือลงตระกร้า
"งั้นพี่ก็กินมันฝรั่งไปคนเดียวละกัน" ซองมินคว้าถุงมันฝรั่งอีกหลายถุงใส่ลงตะกร้าก่อนจะหันหน้าไปทางของสด
แต่กลับถูกมือหนาดึงข้อมือไว้อย่างแรง เขาเสียการทรงตัวและเซไปตามแรงดึง ริมฝีปากถูกประกบเบาๆแต่รวดเร็ว
"พี่อยากกินกระต่ายมากกว่า" คังอินปล่อยมือคนรักแล้วเดินไปทางแผนกเครื่องดื่ม ทิ้งกระต่ายที่ถูกกินยืนหน้าแดง
ในระหว่างการซื้อของ คังอินคอยใส่ของที่เขาคิดว่าจำเป็นลงมาเรื่อยๆ ตั้งแต่ ถุงมือทำสวน จุกนมเด็ก ผ้าอ้อมผู้ใหญ่ และ อาหารสัตว์ ซองมินได้แต่แอบวางระหว่างซื้ของที่จำเป็นจริงๆ
"ซองมิน่า~ ทำไมลืมของสำคัญอีกแล้วล่ะ!" คังอินวิ่งกลับหลังจากไปหาของแปลกๆ แถมทิ้งประโยคชวนน่าอายไว้ว่า "สำหรับลูกของเราไง" ในมือหนามีรองเท้าอันจิ๋วกับห่อพลาสติกขนาดใหญ่
'ผ้าอ้อมเด็กกับรองเท้าเด็กแรกเกิด'
"พี่เอามาทำไม" เหมือนจะไม่มีคนสนใจ แถมหนักงานยังถามอีกว่า "ท้องกี่เดือนแล้ว" อีกตั้งหาก
"ให้ลูกของเขาไงครับ"คังอินเอามือไปโอบไหล่ซองมิน"ท้องได้สามเกือนแล้วครับ" คังอินเสริมพร้อมกับยิ้มให้พนักงานสาว
"พี่จะบ้าหรอ จะท้องได้ยังไง"ซองมินหันไปค้อนร่างหนาที่ยิ้มจนน่าหมั่นไส้
"ได้สิครับ! ก็เรา...กันไปแล้ว ตั้งหลายรอบ จำไม่ได้หรอครับ" คังอินเว้นคำในช่่องว่าง คำที่ทุกคนน่าจะพอเดาออก
"แหม น่าอิจฉานะคะ" พนักงานสาวยิงป้ายราคาที่ผ้าอ้อมกับร้องเท้าเด็กทันที
"ไม่หรอกครับ ผมรอทำน้องให้ลูกอยู่น่ะครับ โอ้ย! " คังอินร้องเสียงัง เพระามือบางหยอกเข้าที่กลางหลังของอีกฝ่าย
"คนท้องขี้อารมณ์เสียน่ะครับ" คังอินเอามือป้องปากบอกกับพนักงานสาว ส่วนคุณแม่จำเป็นงอนตุ้บป่องออกไปรอที่รถแล้ว
.
..
.....
........
................
.......................
................................
มันไม่น่าสนุกนักหรอก ถึงแม้ฮีชอลจะพาฮันกยองออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะ เพราะต่างฝ่ายต่างเงียบ ไม่ยอมพูดไม่ยอมจา เหมือนกับถ้าพูดอะไรออกไปอาจะทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง ฮีชอลที่ทำงานเหมือนกับขายตัวคงไม่เหมาะสมสำหรับฮันกยอง ตัวแทนประธานบริษัทเงินกู้
"ผมยังไม่พร้อม" เสียงเรียบกล่าวทำลายบรรยากาศเงียบๆ ฮันกยองหยุดเดินและมองหน้าฮีชอล
"คงเพราะฉันไม่เหมาะกับนายสินะ นายถึงจะพยายามห่างฉันไป" ฮีชอลสาวเท้าไปริมทะเลสาบและนั้งมองคลื่นน้ำระลอกแล้วระลอกเล่า
"ผมต่างหากที่ไม่เหมาะกับคุณ" ชายหนุ่มหยอนตัวลงนั้งข้างๆ นัยตามองไปที่คลื่นน้ำอย่างไม่มีจุดหมาย
"ฉันมันสกปรก นายน่ะดีเกินไป" ฮีชอลมองไปที่คลื่นแต่ดวงตากลับเอ้อไปด้วยน้ำตา
"ถ้าคุณสกปรกแล้วผมล่ะ คุณรู้รึเปล่าว่าผมทำงานอะไร"
"ฉันไม่รู้ละเอียดนักหรอกแต่คงไม่แย่ไปกว่าฉันหรอก" ฮีชอลว่า
"ผมทำงานฆ่าคน" ฮันกยองพูเดเสียงเรียบ
ไม่ว่าใครๆที่ได้ยินเขาพูดต่างก็ต้องตกใจ ตื่นกลัว งานของเขาส่วนใหญ่คือจัดการกับลูกหนี้ที่ไม่ยอมเชื่อฟังหรือไม่มีงานจ่ายเลยต้องใช้ชีวิตของตัวเองแลก ความจริงเขาไม่ยอมเปิดเผยเรื่องงาน แต่พอเรื่องความรักมาชน ก็ต้องจำใจยอม
"นายทำให้ฉันแปลกใจได้เสมอ" ฮีชอลยิ้มบางๆ
อีกมุมหนึ่งข้างๆทั้งคู่ ก็มีคู่ชายหนุ่มต่างไซต์ที่ไม่ได้มาเดินเล่นชมวิวกัน แต่กลับมีท่าทีโกรธแค้นและฉุนเฉียว
"พี่ลีทึก ไหนว่าจะจัดการคังอินให้เรียบร้อยไง" เสียงเล็กถามอีกฝ่าย
"ฉันทำแล้ว" ลีทึกตอบกลับ
"แล้วทำไม ทำไมคิบอมถึงไม่สนใจฉัน!!"
"ฉันจะไปรู้นายหรอทงเฮ" ลีทึกยิ้มเยาะ
"พี่ต้องทำอะไรสักอย่าง จะไปยั่วหรืออะไรก็ได้ ทำให้ซองมินมันทรมาร" ทงเฮยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม
"นายสั่งฉันเหมือนหมา แล้วนายล่ะทำอะไรบ้าง ห๊ะ!" ลีทึกกระชากแขนอีกฝ่าย
"ถ้าทำไมไ่ด้ก็ไม่ต้องทำ ลืมไปแล้วหรอว่าซองมินทำอะไรกบัพี่ไว้" ทงเฮเริ่มโปปด โกรธเข้าไปสิ ปาร์ค จองซู ฉันนี่แหละที่เป็นคนทำให้อึนฮยอกเลิกกับพี่
"ฉันเกลียดการลอบกัด ถ้าจะทำลายซองินฉันจะขยี้มันซึ่งๆหน้าเอง" เสียงสวยสะบัดแขนอีกฝ่ายก่อนจะเดินออกไป
ทงเฮมองตาค้าง ไม่นึกว่าลีทึกจะไม่ยอมช่วยเขาเหมือนทุกที แต่คนที่มองตาค้างไม่ได้มีแค่ทงเฮ แต่ทั้งฮีชอลและฮันกยองต่างก็ได้ยินบทสนธณาของทั้งคู่เรียบร้อยแล้ว
-------------------------------------------------------------
ต้อนรับฮาโลวีน จริงๆ ฟิคเรื่องนี้ ~
ขนาดฟิคเท่าเดิมแต่เพิ่มปริมาณเนื้อหา ฮาฮาฮา
คอมเม้นให้ไรเตอร์ด้วยนะ ไรเตอร์ชอบอ่าน
ความคิดเห็น