::ISOLATE TOGETHER [ Fic..Kangmin ]

ลำดับตอนที่ #10 : ::ISOLATE TOGETHER:::PART 7

มือที่ฉุดรั้ง

กับใจที่อยากอยู่

------------------------------------------------------------

"พี่ลีทึกครับ" เสียงห้าวตะโกนเรียกชื่อที่คุ้นเคย





แต่เจ้าของชื่อกลับทำเป็นหูทวนลม รีบจ้ำเท้าเข้าไปในฝูงชน



"พี่ลีทึก!" เสียงเดิมตะโกนให้ดังกว่าเก่า แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะหายไปในกลีบเมฆแล้ว




"ปาร์ค จุนซู!!!!" เสียงเดิมตะโกนลั่น ไม่สนสายตารอบข้าง









พี่จะหนีผมอย่างนี้ไม่ได้นะ



พี่จะทำเป็นลืม แล้วทิ้งผมไม่ได้นะ





"นายยังตามมาอีกงั้นหรอ!! อึนฮยอก!" ลีทึกหันกลับมาปรามทันที




ใครให้นายมาเรียกชื่อนั้น...




ชื่อที่ฉันทิ้งมันไปแล้ว








"ผมขอโทษ แต่ช่วยฟังผมหน่อยได้มั้ย" อึนฮยอกรีบเข้ามาคว้าแขนอีกฝ่าย


คว้าไว้...เพราะกลัวจะหายไป





มือที่คุ้นเคย ใบหน้าที่คุ้นเคย เสียงที่คุ้นเคย






พี่ลีทึก...





"ช่วยกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนเถอะครับ"


"เป็นพี่ลีทึกที่แสนดี" อึนฮยอกคลี่ยิ้มที่มุมปากเมื่อนึกถึง ลีทึกคนเก่า


"จะมาพูดเรื่องเก่าๆทำไม? ฉันคนนั้นตายไปแล้ว!" ลีทึกตอบอย่างไม่ใยดี หุบยิ้มของฮยอกทันที


เขาสะบัดมือที่กุมไว้อย่างแรง







ใช่ ฉันคนนั้นตายไปนานแล้ว....


"พี่ลืมได้ยังไง เรื่องของเรา พี่ลืมได้ยังไง!!!" เสียงสั่นของฮยอกไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายเห็นใจ


น้ำตาที่คลอเบ้าพร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ








"ฉันลืมไปหมดแล้ว" ทั้งห้วนและสั้น คำตอบของลีทึกแทบจะฆ่าอีกฝ่าย




ฉันลืมไปหมดแล้ว...


ทั้งวันที่พบนายครั้งแรก



วันที่นายขอฉันเป็นแฟน


แม้แต่ชื่อที่นายใช้เรียกฉัน...





เพราะนายคนเดียว ลี ซองมิน


นายทำลายชีวิตฉัน...


ฉันจะทำให้นายเจ็บปวดเหมือนที่นายทำกับฉันและฮยอก!



               ลีทึกเดินหนีหายไป ทิ้งอึนฮยอกให้ยืนร้องไห้ท่ามกลางฝูงชน

.
..
.....
..........
.................
............................



ห้องของคังอิน




"พี่คังอิน! ตื่นได้แล้ว จะเที่ยงแล้วนะ" เสียงหวานปลุกร่างหนาอย่างเคยชิน


มือบางเขย่าร่างหนาเบาๆ




"หือ...." คังอินตื่นขึ้นมามองแล้วหันหลังกลับไปนอนทันที





"ตื่นแล้วก็ลุกซิ!!!" ซองมินเหลืออด






ลุกขึ้นมามองแต่กลับไปนอนต่อ?





จะขี้เซาไปไหนเนี้ย!




คังอินดึงแขนอีกฝ่ายอย่างแรงโดยที่ซองมินยังไม่ได้ทันได้ตั้งตัว


ซองมินที่ถูกถึงไปตามแรงเข้าไปซบในอกหนาของอีกฝ่ายอย่างไม่ได้ตั้งใจ









แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะคำนวนไว้แล้ว




"นอนไปเถอะน่า วันนี้วันอาทิตย์นะ" คังอินพูดแล้วก็กอดซองมินแน่นไม่ให้ลุกขึ้นมาได้







ถึงซองมินจะอยากนอนในอ้อมกอดนี้ขนาดไหน

แต่เขาก็ไม่คิดจะนอนทั้งวันหรอกนะ!





"ถ้าพี่ไม่ตื่นผมไม่รับประกันความปลอดภัยนะ" ซองมินขู่เหมือนกับที่คังอินเคยขู่เขาเมื่อนานมาแล้ว


"พี่ก็ไม่อยากปลอดภัยหรอกนะ" คังอินพูดจบก็ล้วงเข้าไปในเสื้อซองมินทันที


ก่อนจะยิ้มหยีๆมาอย่างกวนๆ


"อ่า!!!" ซองมินอุทานด้วยความตกใจ มือหนากำลังจะเลื่อนไปไปที่กางเกงของเขา




เพี๊ยะ!!!! มือบางตบไปที่หลังของอีกฝ่ายอย่างแรง



"โอ้ยย! เจ็บนะ ตีพี่ทำไมครับ?" คังอินแกล้งทำเป็นเจ็บ ตีหน้างอนทำเสียงอ้อน


"ใครให้มารุ่มร่ามกันเล่า! ไม่ตื่นผมก็ไม่ปลุกแล้วนะ" ซองมินที่งอนจริงพูดทิ้งท้ายก่อนจะลุกออกไป


"ซองมิน่า~ พี่ล้อเล่น" คังอินรีบตื่นแล้ววิ่งตามไป...ขี้งอนแบบนี้ล่ะ น่ารักจริงๆ~

.
..
.......
..............
......................
..................................


                  หลังจากการปลุกหมีขี้เซา กระต่ายอวบก็มานั้งดูทีวีไปพลางกินขนมไปพลางส่วนหมีอ้วนก็หนุนตักซองมิน โปรแกรมในวันนี้คือจะออกไปซื้อของกันตอนบ่าย

หรือจะเรียกว่า 'เดทแรก' ก็ได้



ซองมินเล่นผมคังอินด้วยอีกมือนึงที่ว่าง ส่วนคังอินก็นอนยิ้มอย่างมีความสุข


ในเมื่อสองใจตรงกัน จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีกล่ะ?



...ซองมิน นายจะรู้มั้ยนะว่าวันเวลาแบบนี้ฉันเฝ้ารอคอยมานานขนาดใหน
...รอให้ใครสักคนมาดูแลอย่างจริงใจ
...ขอบใจนะ









แต่เวลาแห่งความสุขมักอยู่ไม่นาน






                 โครม!!!! เสียงประตูกระแทกผนังที่คุ้นเคย...


"ฮีชอล ผู้งดงามมา......อะไรกันเนี้ย!!!" ฮีชอลตะโกนมาตั้งแต่ประตูจนถึงห้องนั้งเล่น



แต่ต้องสะดุดตาเมื่อเห็นสองอ้วนอวบดูทีวีกันอย่างสบายอารมณ์



ที่เขาคิดไว้คือเล่นบทตบจูบกันอย่างถึงพริกถึงขิง....



อ่า~   ไม่สนุกเลย~



"นายมาทำอะไรห๊ะ/พี่มาทำอะไรครับ" ครั้งแรกที่คังอินและซองมินพร้อมใจกันพูดขนาดนี้


ใครให้มาขวางเวลาแห่งความสุขนี้กันล่ะ!



"เข้ากันดีเหลือเกินนะ!!!" ฮีชอลหันมากัดอย่างกวนๆ

"แค่มาทักทายและทาบทามน่ะ อยากให้ซองมินไปช่วยงานที่ร้าน" ฮีชอลชี้แจงจุดประสงค์

"ว่าไง...สนใจมั้ย ซองมิน?"


วันนี้ฮีชอลแต่งตัวเป็นตำรวจชุดสีน้ำเงินเข้ม กระโปรงสั้นเหมือนทุกที แต่เสื้อคราวนี้กลับสั้นตาม



"ไม่มีทาง ใครจะยอมให้ซองมินของฉันไปถูกแทะโลม" คังอินตอบแทบจะทันที


"พี่ฮีชอลอาจจะมีปัญห...." ซองมินหยุดพูดกะทันหัน สายตาคู่หวานมองไปทางที่ฮีชอลเพิ่งมาจนลืมท้วงกับคำว่า ซองมินของฉัน ที่คังอินพูด









นั้นใคร?



"สวัสดีครับทุกคน วันนี้มีตำรวจมาด้วยหรอครับ?" เสียงปริศนาทักทายอย่างสุภาพ





ซองมินค่อยๆนึกออกทีละน้อย





ทั้งสำเนียงการพูดที่แปลก และรอยยิ้มใจดี






คนดีในหมู่ใจร ! 






คนขับรถคนที่พาเขามาที่นี้!!!




"ผมเอาเอกสารมาส่งให้คุณคังอินครับ" คนขับรถหนุ่มอธิบายการมาของเขาทันที


คังอินและซองมินต่างมองไปทางหนุ่มนิรนาม






เว้นแต่คนนึง  






คิม ฮีชอล



"ฮันกยอง? วางไว้ตรงนั้นแหละ วันนี้มีปาร์ตี้รึไงกัน!?" คังอินพูดแล้วชี้ไปที่โต๊ะเล็กๆข้างทีวี





...อะไรกันนักกันหนา
...เวลาที่ฉันจะได้อยู่กับซองมินของฉันมันมีค่านะโว้ย!!!
...ถ้าพวกนายหาเรื่องทำให้เดทฉันพังล่ะก็ ... น่าดู!!!




"ครับ งั้นผมลานะครับ คุณซองมินแล้วก็...คุณตำรวจ"ฮันกยองพยักหน้ารับก่อนจะกล่าวอำลา


ฮันกยองที่อยู่กับคังอินมานานย่อมรู้้ดีว่าตอนนี้ไม่เหมาะสมที่จะรบกวน




เขาวางซองสีน้ำตาลไว้ที่โต๊ะแล้วหันหลังกลับไป

















ถ้าไม่มีมือบางมาฉุดเอาไ้ว้ก่อน












"เดี๋ยว ฮันกยอง!!!" เสียงสวยดึงแขนอีกฝ่ายไว้


--------------------------------------------------------------------------

อ่า...ความจริงถ้าในแต่ละตอนคอมเม้นไม่ถึง 5 ก็ไม่ค่อยอยากอัพเลย...


ตอนนี้โดนแคนเซิลไปเกาหลีเทอมหน้า เซ็งมากเลย


เม้นกันหน่อยนะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์คนนี้ด้วย~