คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : S Fic : Boruto Naruto next generation [ฉันไม่ทนทำเรื่องยุ่งยากให้ใครก็ได้หรอกนะ] [ShikaNaru]
S
Fic : Boruto Naruto next generation [ ฉันไม่ทนทำเรื่องยุ่งยากเพื่อใครก็ได้หรอกนะ ] [Shikamaru X Naruto]
Pairing
: Nara Shikamaru X Uzumaki Naruto
Rate
: PG-13
Talk
: คือ...ตั้งแต่เด็กจนโตมีลูก
ชิกามารุก็อยู่ตรงนั้นกับนารูโตะเสมอ คือฟินมาก ฉากที่ชิกามารุจะม่องละ
นารูโตะช่วยแบบไม่รู้ตัว ละชิกามารุก็แบบ จะอยู่เคียงข้างนารูโตะ
ไม่ปล่อยให้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว คือฟินนน มันต้องดูเอง จะบ้าละ >< คนที่ยอมทำงานน่าเบื่อน่ารำคาญยุ่งยาก
เพื่อคนสำคัญ อิอิ
“นารูโตะ นายหลับอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย?!” คิ้วคมกระตุกสองสามที เมื่อมองเจ้าโฮคาเงะรุ่นเจ็ด
ตรงหน้าทำหน้าสำนึกผิด หลังจากเขาปล่อยให้เจ้าตัวทำงานเองโดยไม่เข้ามากวน
แต่จากที่งานจะเสร็จเร็วขึ้น กลายเป็นตรงข้ามเสียอย่างนั้น
มือหนาลูบเคราบางที่ไว้ยาวพอตัวก่อนจะครุ่นคิดวิธีที่จะทำให้กองเอกสารตรงหน้าร่างเล็กตรงหน้าหายไปภายในคืนนี้
สายตาเหลือบมองไปที่ร่างบางผมทองตรงหน้า นัยน์ตาสีฟ้าแสดงความอ่อนล้า
ขอบตาคล้ำนั่น ดูจะคล้ำยิ่งกว่าเมื่อเช้าเสียอีก เขาได้แต่เพียงถอนให้ใจเบาๆ
มือหนาจากที่ลูบเคราเปลี่ยนมาเป็นลูบคอตัวเองเบาๆ ขายาวสาวเข้ามาใกล้โต้ะที่ร่างบางนั่งอยู่กว่าเดิม
“เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง นายกลับไปพักเถอะ
ถ้าโฮคาเงะเป็นอะไรไปมันจะแย่เอา” ชายหนุ่มผู้เบื่อโลก ปัจจุบันโตขึ้นเป็นคนที่พึ่งพาได้
เอาจริงเอาจังกับงาน ตอนนี้เขาไม่ได้รับภารกิจอะไร ได้แต่ที่ปรึกษาโฮคาเงะ รุ่นที่7 โฮคาเงะที่เขายอมรับมากที่สุด คนที่เขาให้ความสำคัญมากกว่าคนไหนๆ คนที่เขายอมทำงานยุ่งยากทุกอย่าง
เพื่อเปิดทางเตรียมพร้อมให้คนๆนี้ขึ้นมารับตำแหน่ง
ตามที่เขาสาบานกับตัวเองและพ่อไว้
“ผมจะอยู่เคียงข้างหมอนี่
จนวาระสุดท้าย เป็นที่พึ่งเป็นที่รับฟังทุกอย่าง”
...ไม่มีใครเหมาะเป็นที่ปรึกษาโฮคาเงะของ
นารูโตะ อุซึมากิ ไปมากกว่าเขาอีกแล้ว...
ตอนสงคราม
เขารู้สึกว่าตนเองอ่อนล้าเหลือเกิน รู้เพียงแค่ว่าเขากำลังจะตาย
จากคนที่ตนเองรักไป หาพ่อที่ล่วงลับไปก่อนหน้าแล้ว
หากแต่สัมผัสอุ่นๆกลับรั้งตัวเขาไว้ ความรู้สึกนั่น ทำให้เขาไม่สามารถตายไปไหนได้ แน่นอนความอบอุ่นนั่นเขาจำได้ดี
มันคือ นารูโตะ นั่นเอง ต่อให้คนที่อยู่ตรงนั้นไม่ใช่นารูโตะ เขารู้ดี
คนที่ไม่คิดถึงตัวเอง เอาแต่ช่วยผู้อื่น เอาแต่พูดว่าจะเป็นโฮคาเงะสักวันหนึ่ง
ทั้งๆที่เขาอยู่กับหมอนี่มาตั้งแต่เด็ก
ห้องเรียนเดียวกัน ไปเล่นก็เล่นด้วยกัน คงเป็นเพราะตอนเป็นเกะนินพวกเขาถูกจับแยกทีมกับละมั้ง
ที่ทำให้เขาเหินห่างจากร่างบาง จนเพิ่งไม่นานมานี้เขาถึงได้ใช้เวลาด้วยกันมากขึ้น
คงต้องขอบคุณซาสึเกะที่สร้างปัญหามากมายขนาดนี้
และตัวเขาที่เพิ่งรู้ไม่นานว่าคนๆนี้ผ่านอะไรมาบ้าง
ความเศร้าโศก ความอ้างว้าง ความเสียใจ ความเหงา ความสุข ความรัก ความโอบอ้อมอารีย์
ความกล้าหาญ เข้ารับรู้มันผ่านเรื่องราวที่เจ้าตัวเล็กมักจะเล่าให้เขาฟัง เดิมทีเขาเป็นคนไม่ชอบอะไรน่ารำคาญอยู่แล้ว
แค่เสียงแม่บ่นก็พอแล้ว แต่พอเป็นคนตัวเล็กตรงหน้านี้ เขากลับอยากรับฟังทุกอย่าง
อยากช่วยแก้ไขปัญหา อยากผ่อนเบาภาระบนไหล่เล็กๆของคนๆนี้เหลือเกิน
ยิ่งได้รับความรู้สึก ความทรงจำผ่านจักระที่อบอุ่นนี้แล้ว
เขาจึงตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะไม่มีทางตายก่อนหมอนี่เด็ดขาด
“นายอยู่ที่นี่เพื่อนารูโตะใช่ไหมล่ะ
ชิกามารุ” โฮคาเงะ รุ่นที่6 อย่างคาคาชิ
ฮาตาเกะพูดขึ้นมาขณะมองร่างของลูกศิษย์ตรงหน้าที่ปัจจุบันทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยตนครุ่นเครียดอยู่กับเอกสารตรงหน้า
และภารกิจ
“...”
ไม่ได้รับคำตอบใดๆ กลับมา มีเพียงแค่สายตาเบื่อโลกส่งกลับมาเท่านั้นเอง
ครูประจำทีม7 ที่ปัจจุบันรับหน้าที่เป็นโฮคาเงะ
เขารู้ดีคนๆนี้รู้ทุกอย่าง คนๆนี้เป็นคนนึงที่เขานับถือ
ตอนนี้เขาต้องเรียนรู้งานให้มากที่สุด พร้อมๆกับผลักดันให้นารูโตะเป็นโฮคาเงะให้ได้
“เฮ้อ ฉันเข้าใจว่างานสำคัญ แต่นายควรรีแล็กซ์บ้างนะ
ชิกามารุ” คาคาชิเกาหัวตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาคนตรงหน้า
พร้อมยื่นกระดาษบางอย่างให้
“หืม อะไรเหรอครับ” ชิกามารุวางเอกสารตรงหน้า
รับแผ่นกระดาษนั้นมาอย่างสนใจ
“ดูเอา แล้วจะรู้เอง ฉันไปล่ะ เฮ้อ.. มีงานต้องทำอีกเยอะ”
ก่อนชายหนุ่มจะถอนหายใจทำหน้าเบื่อโลก
ละยกกองงานสูงเท่าครึ่งตัวกลับห้องทำงานตัวเองไป
ชิกามารูมองตามโฮคาเงะผมสีอ่อนออกจากห้องไป
ก่อนจะก้มมองลงกระดาษนั่นอีกครั้ง ..
“รายชื่อภารกิจของนารูโตะงั้นเหรอ?” สายตาไล่มองประเภทงาน
ระดับความยากง่าย มีตั้งแต่ปานกลางจนถึงยากมากๆ
บางทีที่เขาบอกให้ร่างบางทำภารกิจทุกอย่าง ทำให้คนยอมรับ
ไม่ใช่เพียงแค่เป็นฮีโร่สงครามเท่านั้น เริ่มทำให้เขาเป็นห่วง เจ้าบ้านี่จะไหวไหม
กลัวมันจะตายก่อนจะได้เป็นโฮคาเงะเนี่ยสิ
“ช่วยไม่ได้นะ ออกไปหาหน่อยก็แล้วกัน” เขาทำแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้งแต่กี่ครั้ง
ขนาดวันรับตำแหน่งหมอนี่ยังคงสร้างเรื่องให้เขาเลย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
แต่ก็สมกับเป็นนารูโตะ นินจาที่คาดเดายาก ซื่อบื้อยิ่งกว่าใคร แต่ก็แข็งแกร่งและพึ่งพาได้มากกว่าใครๆ
ชิกามารุนึกถึงเรื่องราวต่างๆในอดีต
ขณะที่มองร่างบางตรงหน้าที่ปัจจุบันดูจะสติไม่อยู่กับตัวเสียเท่าไหร่
สัมผัสหนักๆของมือหนากดทับลงบนเรือนผมสีทองนุ่มตัดสั้น
มือของชากิมารุใหญ่กว่าของเขา เขารู้ดี นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนๆนี้ปลอบเขา
นารูโตะชอบเวลาที่มีคนมาลูบหัวเวลาเหนื่อยแบบนี้ มันทำให้เขาผ่อนคลาย
ยิ่งเป็นคนตรงหน้าด้วยแล้ว
“โทษทีนะ
ชิกามารุ ทำให้ลำบากอยู่เรื่อยเลย” เสียงหวานเอ่ยเบาๆด้วยความเหนื่อยล้า
คำพูดที่เขาพูดมานับครั้งไม่ถ้วน กับทุกคน โฮคาเงะที่เขาใฝ่ฝันจะเป็น
เป็นงานที่หนักมากจริงๆ แต่เพื่อความฝันที่จะทำให้ครอบครัวโคโนฮะมีความสุขแล้วเขายอมที่จะเหนื่อยไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม
“น่านะ..
ฉันไม่ทนทำเรื่องยุ่งยากเพื่อใครก็ได้หรอกนะ แค่นายเท่านั้นแหละ”
จากลูบเบาๆเปลี่ยนเป็นขยี้เรือนผมทองนั่นแทนด้วยความหมั่นเขี้ยว เจ้าของเรือนผมตรงหน้าก้มหน้าลงงุดๆ
แก้มใสๆที่มีรอบเอกลักษณ์ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อจางๆ นารูโตะได้แค่คิดว่า เจ้าเพื่อนรักตรงหน้าพูดสิ่งที่น่าอายออกมาโดยไม่อายเลยได้ยังไง
นี่เขายังเขินแทนเลยนะเนี่ย
“อื้อ
ขอบใจนะ” นารูโตะได้เพียงแต่เสหน้าหันไปทางอื่นอย่างเขินๆ
ชิกามารุมองภาพของคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างพึงพอใจ เขาไม่ต้องเป็นเจ้าของคนๆนี้
แต่ขอเพียงแค่อยู่กับคนๆนี้ เคียงข้างเขา รับฟังทุกอย่างจากคนๆนี้ก็เพียงพอแล้ว
“รีบกลับไปหาครอบครัวเถอะ
ถ้าไปตอนนี้ก็ยังทันนะ ข้าวเย็นน่ะ ข้าวเย็น” ดึงร่างบางที่หมดเรี่ยวแรงให้ลุกขึ้น
นารูโตะเองก็ไม่ได้กลับบ้านเร็วมาหลายวันแล้ว คนๆนี้สมควรได้พักบ้าง
จะให้กินแต่อาหารจากร้านสะดวกซื้อต่อไปคงไม่ไหว แล้วจะให้กินแต่คัพราเม็งก็คงไม่ดี
ซูบผอมกันพอดี
“ฮื้อ ขอบใจนะ งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ” มือบางเก็บข้าวของก่อนจะลุกขึ้นจากโต้ะทำงาน
หันไปยิ้มให้คนที่ยืนพิงโต้ะอีกครั้ง
ก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงานด้วยความเหนื่อยล้า
“ไว้เจอกัน..” นารา ชิกามารุ
มองร่างบางเดินออกจากห้องไปจนประตูปิดลับตา ก่อนเขาจะลงมือจัดการเอกสารแทนคนตรงหน้าอีกครั้ง
... สงสัยต้องบอกเทมาริแล้วสิว่าวันนี้คงกลับดึกหน่อย ...
ความคิดเห็น