Le Journal d'un Garçon Perdu บันทึกของเด็กหลงฝรั่งเศส

ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตก่อนออกเดินทาง

ตอนที่เรารู้ว่าได้ไปฝรั่งเศสแล้วแน่ๆ ตอนนั้นก็เริ่มหยุดเรียนบ่อยขึ้น(หยุดไปช่วยงานบ้าน) แต่ว่าการเรียนเราไม่ทิ้ง เพราะตอนแรกคิดว่าจะได้ไปเรียนในระดับชั้นที่เท่ากันกับไทย โดยเฉพาะวิชาประวัติศาสตร์ เพราะเป็นวิชาที่เข้าใจได้ยากที่สุด ระหว่างนั้นก็ได้โฮสไปแล้วและติดต่อทางอีเมลอยู่เรื่อยๆ

อยู่มาวันนึง โฮสก็ส่งเมลมาบอกว่ามีปัญหานิดหน่อยไม่สามารถเป็นโฮสได้ เดี๋ยวทาง WEP จะหาโฮสใหม่ให้ ตอนนั้นคือเงิบ เพราะตอนที่บอกคือช่วงเดือนสุดท้ายก่อนไป จากนั้นไม่กี่วันทาง OEG ก็ Forward เมลของ WEP มาว่า หาโฮสให้ได้แล้ว เดี๋ยวจะส่งข้อมูลของโฮสมาให้ แล้วบ่ายวันเดียวกันนั้น ก็มีชายหนุ่มปริศนาแอดเฟสเข้ามา ความจริงอ่านจากชื่อก็รู้แล้วแหละว่าเป็นโฮส แต่ตอนนั้นถือว่ายังไม่ได้ข้อมูลเลยยังไม่ได้แอดไป(เล่นตัวแปบนึง) แล้ววันต่อมา ทาง WEP ก็ส่งข้อมูลของโฮสมาให้ แล้ววันเดียวกันโฮสมัมก็ส่งเมลมาแนะนำตัวเอง พร้อมกับแอลซีส่งเมลมา ความรู้สึกตอนนั้นมีคำเดียวคือ เงิบ ทุกอย่างมาไวมาก ไวเกินไปซะด้วยซ้ำ

หลังจากที่ได้โฮสใหม่แล้ว ก็ถึงคราวไปทำวีซ่า คนที่ไปฝรั่งเศสกับโครงการนี้มีอีกหกคน รวมเราก็เป็นเจ็ด พี่ๆ OEG ก็นัดหมายไปทำวีซ่ากันเรียบร้อย พอใกล้ๆวันนัด พี่ OEG ก็ส่งเมลมาบอกว่า ของเราเลื่อนวันทำเพราะว่าเอกสารยังส่งมาไทยไม่ครบ โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยบด อะไรคือการที่เราต้องไปทำวีซ่า คนเดียว แถมถ้าคำนวณเวลาทำการแล้ว วีซ่าของเราก็แทบจะได้ในวันบินซะด้วยซ้ำ แต่ว่าการที่เรามาทำวีซ่าทีหลังคนเดียวมันก็มีข้อดีอยู่นิดนึงคือ เอกสารไม่พลาด เพราะมีพลาดไปที่หกคนก่อนหน้านี้แล้ว ระหว่างช่วงที่รอวีซ่า เพื่อนๆอีกหกคนที่ไปฝรั่งเศสด้วยกันก็คอยให้กำลังใจอยู่เรื่อยๆ (และเพื่อนที่โรงเรียนด้วย) เพราะว่าถ้าไม่ได้ก่อนวันบินคือบินคนเดียวอีกจ้า ตอนนั้นก็เสียวๆอยู่ พอวันก่อนวันบิน พี่ OEG ก็มาบอกว่าวีซ่าได้แล้ว ความรู้สึกตอนนั้นคือน้ำตาจะไหลแต่มันแชร์ไม่ได้ แต่ว่าก็ต้องปาดน้ำตาทิ้งแล้วมาเจอกับน้ำตาหยดใหม่ จัดกระเป๋า ถึงแม้ว่าจะจดเสร็จไปแล้วกว่าครึ่งแต่มนคือยังไม่เสร็จไง แถมตอนจัดยังมาดราม่ากับแม่กับน้าอีก กว่าจะ(เกือบ)เสร็จก็ปาไปตั้งตีสองนู่นแหนะ

เช้าของวันเดินทาง ตื่นมาจัดกระเป๋าต่อจนเสร็จแล้วก็ทำสิ่งที่คิดไว้แล้วว่าจะทำก่อนวันไป คือลบเกมที่เล่นคือ Dragon Nest แล้วทำการล็อกรหัสทั้งหมด ความรู้สึกตอนลบก็ เจอกันปีหน้านะ แล้วหลังจากนั้นก็รอเวลาออกเดินทางไปเรื่อย

เมื่อถึงเวลาก็ทำการแบกกระเป๋าหนักรวมสามสิบสี่สามสิบห้ากิโลไปที่หน้า row H ที่เป็นจุดนัดหมาย ไปเจอกับพี่ OEG และ เพื่อนที่ไปด้วยกัน ตอนที่เจอพี่ OEG  พี่เขาก็แซวเราเรื่องวีซ่า ก็ อืมนะ ได้ซะก่อนวันบินวันเดียว

หลังจากที่บอกลาพ่อแม่และพี่ที่ส่งและเช็คอินเข้ามาจนถึงเกท ก็มีเพื่อนโทรเข้ามาบอกลา ตอนนั้นไม่รู้สึกอะไร แต่พื่อนบอกว่าจะร้องไห้ แต่ตอนนี้พอลองนึกถึงคำพูดตอนน้ันแล้วอยากร้องไห้เหมือนกัน

-------------------------------------------------------------------------
ไดอารี่ที่ลงหลังจากนี้สิบกว่าอัน จะเป็นอันที่เราได้พิมพ์ไว้ก่อนแล้ว (เหตุการณ์เรื่องเมื่อปลายสิงหา เพิ่งลงตอนกลางกันยา) จะลงรัวๆ แล้วหลงจากนั้นก็จะมาลงแบบเรื่อยๆ อาทิตย์ละครั้ง หรือสองอาทิตย์ครั้งแล้วแต่

ปล. ตอนที่ลงตอนนี้ (23-09-2014) เจอสอบย่อยประวัติศาสตร์ยากมาก แถมอาทิตย์นนี้ยังมีสอบย่อยตัวอื่นอีกสองวิชา เหนื่อยดี