คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : =ยอมรับความจริง=
ภายในห้องสีขาว ตรงหน้าของผมมีโต๊ะกับเก้าอี้ซึ่งจัดวางไว้เป็นอย่างดี ข้างๆ ตัวผมก็มีคนอีกหลายๆ คนนั่งอยู่โดยที่ในมือของทุกคนก็มีสมุดสเก็ตภาพเช่นเดียวกับผม แปลกใจไหมล่ะครับว่าที่นี่มันคือที่ไหน?? แต่อีกไม่นานคุณก็จะรู้…….ไม่นาน….. - -“
“ขอโทษที่ทำให้ต้องรอนาน” เสียงที่หน้าประตูห้องดังขึ้น ครู่ต่อมาก็ตามมาด้วยร่างของเจ้าของเสียงที่ผมแสนจะคุ้นเคย - -“ “ตอนนี้ผมคิดว่าทุกคนพร้อมสำหรับการมาสัมภาษณ์งานในวันนี้กันนะครับ เพื่อไม่ให้เสียเวลาผมขอเชิญคนแรกครับ”
พี่เกมส์เอ่ยพร้อมกับอีก 4 คนที่นั่งลงประจำที่เรียบร้อย และเวลาก็ผ่านไปนานหลายชั่วโมง เท่าที่ผ่านมาคนที่สัมภาษณ์แต่ละคนต่างก็มีฝีมือกันทั้งนั้น ทั้งหลักการในการออกแบบและตัวรูปแบบเสื้อผ้า แต่ละคนระดับมืออาชีพแล้วแบบนี้ผมจะไปสู้ได้ยังไงกันล่ะ!! T^T
“เชิญคนสุดท้ายครับ” ทายสิว่าใครเอ่ย??? ไม่ต้องคิดมากผมเองนี้แหละ!! T^T ผมยื่นงานที่ถ่ายเอกสารแบบของเสื้อผ้าทั้ง 4 แบบให้กับพี่เกมส์และคนทั้ง 4 แล้วรอฟังคำถามที่จะต้องถูกซัก
“อะไรทำให้คุณดีไซด์ออกมาในรูปแบบนี้” เสียงที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุดดังขึ้น ทำไมนายต้องถามเป็นคนแรกด้วยวะเนี่ย!! เสียอารมณ์ชิ!! =^=
“ดึงอิมเมจของแต่ละคนออกมา….แล้วมองหาจุดร่วมเพื่อให้รูปแบบเป็นไปในทางเดียวกัน”
“หึ!! ร้อนแรง…..มีเสน่ห์ดึงดูด……” จบคำสายตาคมแฝงแววเยาะเย้ยนั่นก็เงยขึ้นมามองผมอย่างท้าทาย
“………….” T^T
“ออกแบบได้สวยคับ ผมชอบนะ” ชายหนุ่มร่างเล็กหน้าหวานกล่าวพร้อมรอยยิ้มน่ารัก
“ใช่ๆ เรียบ…..แต่มีสไตล์” เจ้าของร่างสูงผิวขาวอีกคนเอ่ย
“อืม! ยิ่งชุดของผมนี่ชอบมากฮะ” ^o^ เจ้าของผิวสีน้ำผึ้งเอ่ยพร้อมรอยยิ้มร่าเริงก่อนจะหันไปถามอีกคนที่ยังคงมีเพียงแววตาเยาะเย้ยนั่นส่งมายังผม “แกอ่ะว่าไงไมค์”
“ก็ดี……แต่ก็ยังคาใจกับอิมเมจของผม…….ร้อนแรง…มีเสน่ห์ดึงดูด ผมไปทำแบบนั้นกับคุณเมื่อไหร่กันนะ??”
“นาย!!!!” >\\\< หน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อริมฝีปากอิ่มนั้นหยักยิ้มขึ้นที่มุมปาก แล้วยังสายตาเจ้าเล่ห์นั่นอีก……ฉันอยากฆ่านาย!!!!!!
“ตอบมาสิคับรอฟังอยู่!”
“ไม่ขอมีคำตอบ…..”
“อะไรกัน? ออกแบบมา…..แถมยังใส่คอนเซปต์ของชุดมาแล้วกลับไม่มีคำตอบ…อ่อนหัดจริงๆ ไม่เก่งอย่างที่คุยไว้สักนิด” ท้ายเสียงลดลงเบามากเสียจนคนรอบข้างไม่ได้ยิน……แต่ผมได้ยินชัดทุกคำ!!!!!!!!
“มันจะมากไปแล้วนะ!!!!!!” .\_/. ไฟ!! ผมกำลังจะพ่นไฟ ก๊าซซซซ!!! ฉันจะฆ่านาย!!!!! ไอ้บ้าฉันจะฆ่านายยยยยย!!!!
“เอ่อ…..เอาเป็นว่าตอนนี้ขอเชิญทุกท่านลงไปรับประทานอาหารที่ทางเราได้จัดไว้ให้กันก่อนนะครับแล้วในบ่ายวันนี้ทุกท่านจะได้ทราบผล ขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติมาสัมภาษณ์กับทางเราในวันนี้ ขอบคุณครับ” พี่เกมส์ตัดสินใจสงบศึกของเราลงด้วยการเอ่ยกล่าวให้ทุกคนลงไปทานข้าว
“ฝากไว้ก่อน!!!” T^T
“แล้วอย่าลืมมาเอานะ ผมจะรอ…..” เสียงนั้นกระซิบลงที่ข้างหูก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินจากไป ไม่ได้สนใจผมที่ยืนหน้าแดงตัวสั่นด้วยความโกรธแม้สักนิด
“ไอ้…….ไอ้บ้า!!!!! ฉันจะฆ่านาย!!!!” .\_/.
++++++++++++++++
ในตอนบ่ายเรากลับขึ้นมาที่ห้องเดิมอีกรอบเพื่อฟังประกาศผลการสัมภาษณ์ อะไรหลายๆ อย่างทำให้ผมถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นี่ผมต้องกลับไปเจอไอ้คนบ้านั่นอีกแล้วเหรอเนี่ย!?! เมื่อไหร่กันนะเมื่อไหร่กันที่ชีวิตผมจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับคนๆ นี้และวงๆ นี้สักที T^T
“ผลการคัดเลือกจากทางเราทั้งห้าคนก็ได้ผลสรุปออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้วนะครับ อย่างที่ทราบว่านอกจากจะมีผู้ออกแบบเสื้อผ้าเพียงคนเดียวแล้ว ทางเรายังต้องการทีมงานอีก 2 คนด้วยดังนั้นผู้ที่มีรายชื่อต่อไปนี้จะกลายเป็นสไตลิสส่วนตัวของ ImpAssIon ไปในตัวเลย และนี่คือรายชื่อของทั้งสามคนเชิญตรวจสอบได้ครับ” เลขาคนสนิทของพี่เกมส์เอ่ยก่อนจะนำกระดาษแผ่นนั้นไปติดไว้ที่ผนัง
“ฉันว่าแล้ว…..ยังไงๆ อย่างเราๆ ก็ไม่ได้หรอก แหมก็ลูกเจ้าของบริษัทลงสมัครทั้งคนนี่”
“จริงด้วย……”
“แย่จริงๆ”
เสียงเซ็งแซ่เกิดขึ้นคล้ายนกกระจอกแตกรัง แต่มันก็ยังทำให้ผมได้ยินสิ่งที่หลายคนวิพากษ์วิจารณ์ถึงผม อะไรกันนี้ผมจะต้องเป็นสไตลิสให้กับไอ้วงนี่เหรอ?? บ้าที่สุด!! มันอะไรกันเนี่ย!? แล้วที่ว่าใช้เส้นเข้ามาเนี่ยมันอะไรกันใช้สมองหรือเท้าคิดกันน่ะ!! ฉันไม่ต้องมานั่งคิดออกแบบเสื้อผ้าให้ต้องเปลืองสมองก็มีกินมีใช้โว้ย!!! ฉันไม่อยากได้ไอ้งานบ้าๆ นี่สักนิดแบบนี้มันกล่าวหากันชัดๆ T^T
“แบบนี้ก็แย่น่ะสิ ใช่เส้นกันแบบนี้” นายว่าฉันเหรอไอ้หน้าเห่ย! พูดแบบนี้มาต่อยกันดีกว่ามั๊ย!!! T^T
“จริงด้วยๆ ไม่ยุติธรรมกันสักนิด” โห่…..เห็นว่าเป็นผู้หญิงนะไม่อยากคิดให้บาป ถ้าเป็นผู้ชายนี่ต่อยหน้าคว่ำไปแล้ว T^T
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ยังคงดังเข้าหูผมอย่างต่อเนื่อง แต่ก็อย่างที่เห็นผมไม่สามารถทำอะไรได้เพราะยังไงผมก็เป็นลูกของป๊าและยังเป็นน้องชายของรองประธานบริษัทอย่างพี่เกมส์ พูดอะไรไปก็มีแต่จะยิ่งทำให้ป๊ากับพี่เกมส์เสียซะเปล่าๆ ผมเลยได้แต่เก็บอาการโกรธไว้ก่อนจะแยกตัวออกมาและเดินตรงไปยังประตูห้อง
“การคัดเลือกครั้งนี้ไม่มีใครใช้เส้นใช้สายทั้งนั้น เราคัดเลือกกันที่ความสามารถ….ถ้าคุณไม่เชื่อจะดูผลงานของแต่ละคนที่ถูกคัดเลือกไหมล่ะครับ” เสียงที่ผมไม่เคยอยากจะได้ยินเรียกให้เท้าของผมชะงัก
“ก็ดี…..เราจะได้เชื่อว่าไม่มีเส้นมีสาย”
“งั้นก็เชิญที่โต๊ะกรรมการครับ” สิ้นเสียงทุกคนก็กรูกันไปที่โต๊ะกรรมการก่อนจะส่งชีทผลงานดูกันไปเรื่อยๆ แล้วครู่ต่อมาที่เสียงวิจารณ์เหล่านั้นจะเงียบลง ไม่นานแต่ละคนก็แยกย้ายกันไปเหลือเพียงผู้ที่ผ่านการสัมภาษณ์ พี่เกมส์ วง ImpAssIon และเลขาของพี่เกมส์
“แย่หน่อยนะครับลูกชายท่านประธาน…….” เสียงที่ผมเกลียดที่สุดกระซิบลงที่ข้างหู นายมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!!! O[]o
“ถอยไปนะ!!!”
“เค้าพูดกับผู้มีพระคุณกันแบบนี้เองเหรอ ขอบคุณกันสักนิดไม่มี….ลูกผู้ดีเนี่ยต้องไม่มีมารยาทกันแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ?”
“นาย!!!!!!!” สายตาดูถูกแกมเยาะเย้ยนั่น!! ไอ้บ้าเอ๊ย!!!!!!! .\_/.
“มีอะไรหรือเปล่ากอล์ฟ” เสียงของพี่เกมส์ขัดทัพของผมอีกจนได้ก่อนจะหันไปพูดกับอีกคน “เดี๋ยวเราต้องประชุมคุยงานกันต่อเชิญทางนี้เลยนะ กอล์ฟด้วย” ผมกับนายนั่นเดินตามพี่เกมส์มาจนถึงโต๊ะที่เตรียมไว้
“ฝากไว้ก่อน! เมื่อไหร่ได้เอาคืนนายไม่รอดแน่!!!” .\_/. ผมกระซิบให้เสียงลอดไรฟันพลางจ้องหน้านายนั่นราวจะกินเลือดกินเนื้อ เมื่อไหร่มีโอกาสศพนายไม่สวยแน่!!
“จะมาเอาคืนเมื่อไหร่ก็บอกกันด้วยนะ ผมจะได้ส่งของที่ฝากไว้คืนให้หมดจะได้ไม่ติดค้างไง หึๆ” จบคำร่างนั้นก็ผละออกจากข้างหูผมก่อนจะกลับไปนั่งประจำที่ทำไม่รู้ไม่ชี้ทิ้งให้ผมเดือดเป็นไฟหน้าดำหน้าแดงอยู่เพียงคนเดียว ฉันเกลียดนายยยยยยย!!!!! .\_/.
และแล้วการประชุมงานก็ดำเนินไปร่วมๆ 3 ชั่วโมง สุดท้ายก็ได้บทสรุปว่าจะใช้แบบเสื้อผ้าของผมในอัลบั้มนี้ เฮอะ!! ยังจะมัอัลบั้มหน้าอีกเหรอฝันไปเถอะ!! ฉันจะแช่งทุกวันๆๆ พวกนายไม่มีทางได้ออกอีกอัลบั้มแน่ชิ!!!!
“เอาล่ะงั้นก็ตกลงตามนี้พรุ่งนี้ทุกคนก็เข้าทำงานตามปกติได้เลยนะครับ ขอบคุณทุกคนที่อยู่ร่วมประชุมจนจบครับ เลิกประชุมได้” เมื่อทุกคนแยกย้ายกันออกจากห้องไปผมก็เอ่ยถามขึ้น
“กอล์ฟก็ต้องเข้ามาทำงานเหรอฮะพี่เกมส์”
“แล้วพรุ่งนี้เราว่างไหมล่ะ”
“ก็…..ไม่มีเรียนอ่ะฮะ”
“งั้นก็ดีเลย….เข้ามาบริษัทเลยละกันจะได้รู้ว่าเราต้องทำอะไรบ้าง โอเคนะ”
“T^T”
“เรากลับบ้านได้แล้วล่ะ พี่ยังต้องดูงานต่ออีกหน่อย ขับรถดีๆ ล่ะ” พี่เกมส์ว่าแล้วขยี้หัวผมเบาๆ อะไรกันๆ!!! พรุ่งนี้ผมต้องทำงานกับไอ้วงบ้านั่นแล้วเหรอ?? อยากตายจริงๆ T^T
+++++++++++++++++
เช้าวันรุ่งขึ้น นาฬิกาปลุกแบบมีชีวิตของผมที่ทำหน้าที่อย่างดีเสมอก็ดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง
“น้องกอล์ฟคะตื่นได้แล้วค่ะเดี๋ยวเข้าบริษัทสายนะคะ”
“ขออีก 5 นาทีนะฮะ” -o-
“ไม่ได้หรอกค่ะน้องกอล์ฟเพราะคุณเกมส์สั่งไว้ว่าให้น้องกอล์ฟเข้าบริษัทก่อน 9 โมงเช้า ตื่นเถอะนะคะ”
“ค้าบบบบบ รับ….ทราบ…ฮ้าว~~” เมื่อคืนกว่าจะกลับมาถึงก็ปาเข้าไปตีหนึ่งกว่าๆ กว่าจะอาบน้ำเสร็จอีกก็เกือบตีสองยังต้องมาลุกแต่เช้าอีก แล้วสีหน้ากวนบาทานั่นก็แวบเข้ามาในสมอง ใช่!! เพราะนายนั่นคนเดียวทำให้ผมต้องมาลำบากลำบนแบบนี้ คอยดูนะพ่อจะเอาคืน 100 เท่า 1000 เท่าเลยคอยดู ชิ!! (ใครกันแน่น้าที่จะถูกเล่นงานอ่ะ อิอิ ^0^ : ปลาทอง)
ที่โต๊ะอาหารกลางบ้าน คุณป๊า คุณแม่และพี่กิ๊งนั่งทานอาหารอยู่ก่อนแล้วนี่ผมลงมาสายอีกล่ะสิ สายตาของคุณแม่บอกผมอย่างนั้น เฮ่อ~~ - -“
“อรุณสวัสดิ์……” ^^ ป๊าเอ่ยขึ้นทั้งรอยยิ้ม
“อรุณสวัสดิ์ฮะป๊า คุณแม่แล้วก็…...พี่กิ๊งด้วยนะ”
“รู้ทั้งรู้ว่าจะต้องเข้าบริษัทแต่เช้าหัดกลับบ้านให้มันก่อนเที่ยงคืนหน่อยนะ” ได้ทีก็เริ่มเหน็บแนมรับอรุณก่อนอาหารเช้าเลยคับพี่สาวผม แต่ก็ช่างเหอะผมชินแล้วล่ะ - -“
“แล้วกอล์ฟจะปรับปรุงฮะ” รับคำแค่นั้นก็ดื่มนมและกินขนมปังตรงหน้าต่อไม่สนใจสายตาดูถูกของพี่กิ๊งที่ส่งมาให้ “อิ่มแล้วขอตัวเลยนะฮะเดี๋ยวสาย”
ผมเอ่ยสั้นๆ แล้วเดินตรงไปยังมินิฯคันโปรดก่อนที่จะทะยานมันออกมามุ่งสู่เส้นทางเข้าบริษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ที่ผมจะต้องเข้าทำงานตั้งแต่วันนี้ - -“ ครึ่งชั่วโมงต่อมามินิฯของผมก็จอดลงที่ลานจอดรถหน้าบริษัท นี่ผมจะต้องทำงานร่วมกับวงนั่นจริงๆ เหรอเนี่ย?? ผมกำลังฝันอยู่หรือเปล่านะ?? ถ้าใช่ใครก็ได้ช่วยปลุกผมจากฝันบ้าๆ นี่สักที ผมหยิกแก้มตัวเองหนึ่งที….และสิ่งที่ได้คือ….
“โอ้ย! เจ็บชะมัด!!~” และแล้วสิ่งที่แอบหวังก็พังทลาย = = เพราะนี่คือความจริงที่กำลังเกิดขึ้นผมต้องร่วมงานกับวง ImpAssIon จริงๆ - -“ (ยอมรับความจริงซะนะพี่กอล์ฟ : ปลาทอง)
ก๊อกๆ “คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงของยามถามขึ้นเรียกให้ผมได้สติอีกครั้ง
“เอ่อ…..ปล่าว….ปล่าวฮะ”
“มีอะไรให้ช่วยบอกได้นะครับ” จบคำยามก็เดินจากไป ผมจึงลงมาจากรถและเดินเข้าบริษัทด้วยใจห่อเหี่ยวสุดขีด หลังจากยืนทำใจอยู่ในลิฟต์สักพักผมก็เดินตรงไปยังห้องพักของวงบ้าๆ นั่นทันที
ก๊อกๆ
“อรุณสวัสดิ์คับ” เสียงจากคนตัวบางผิวขาวเจ้าของรอยยิ้มน่ารักเอ่ย
“อ่ะ…..อืม อรุณสวัสดิ์”
“นึกว่าคุณกอล์ฟจะไม่เข้าบริษัทซะอีกนะฮะ เอ่อ….เชิญนั่งฮะ”
“ขอบคุณ….ว่าแต่คนอื่นไปไหนหมดล่ะ” ผมว่าแล้วมองไปรอบๆ ห้องกว้างห้องนี้ ห้องทำงานพวกนี้หรูขนาดนี้เชียวเหรอ??
“ไมค์กับชินเค้าเข้าไปคุยเรื่องเพลงน่ะฮะ ส่วนอีกคนยังนอนไม่ตื่นอยู่นั่นฮะ” ร่างเล็กว่าแล้วยิ้มบางๆ ให้อีกครั้ง “คุณกอล์ฟจะดื่มอะไรหน่อยไหมฮะ”
“ไม่ล่ะทานมาแล้ว แล้วก็นะเรียกแค่กอล์ฟดีกว่าอายุก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่”
“อ้อ…..คับ” ^^
“ฮารุขอกาแฟดำแก้วหนึ่งนะ” เสียงที่ประตูห้องดังขึ้นทำให้ผมต้องหันกลับไปสบตากับคนที่ผมแสนเกลียดเข้าพอดี “อ้าว? ลูกชายของท่านประธานอย่างคุณนี่ต้องเข้าบริษัทด้วยเหรอเนี่ย?” จบคำร่างสูงๆ นั่นก็นั่งลงข้างผมอย่างพอดิบพอดี
“อย่ามาหาเรื่อง!!”
“ต่อไปเราต้องทำงานด้วยกันแล้วนะฮะดีๆ กันไว้ดีกว่า” เสียงนั่นแผ่วเบาราวกระซิบคลอเคลียอยู่ข้างหู สันจมูกใกล้จะชนแก้มผมเต็มทีร่างของผมถอยห่างจากร่างสูงอย่างอัตโนมัติ
“อย่ามาทำแบบนี้นะ!!” O[]o
“อะไรกันผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเสียหน่อย อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย หึๆ ฮารุกาแฟดำได้หรือยังน่ะ” ว่าจบก็ลุกไปหาเจ้าของชื่อทิ้งให้ผมนั่งทำหน้าไม่ถูกอยู่กับที่จะว่าโกรธก็โกรธ เสียหน้าก็เสียหน้า โว้ย!!!!!!!!!! อยากฆ่าคน!!!!!!!! .\_/.
“อย่าไปถือสาเลยนะคับมันชอบแกล้งคนน่ารักน่ะฮะ” ^^ เสียงของคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลดังขึ้น
“……….”
“คุณกอล์ฟคงยังไม่รู้จักเราทั้ง 4 คนสินะ” ^^ “ผมโทโมฮิโระ ชินยะคับ”
“อ่ะ…..อืม แล้วก็ช่วยเรียกชื่อเฉยๆ เถอะเรียกคุณมันมากไป”
“อ้อ…..ได้คับ” ^^ “ที่อยู่กับไมค์นั่นก็คุนิมิ ฮารุ แล้วที่ยังไม่ตื่นนั่นคิอิฮาระ โช นะฮะ”
“อืม”
“คุยอะไรกันอยู่เหรอชิน” เสียงของฮารุดังขึ้น
“ก็แนะนำตัวของฉันกับพวกนายให้กอล์ฟรู้จักน่ะ”
“หึ! แนะนำตัวฉันแล้วหรือยัง?”
“ก็นายมานี่แล้วไงแนะนำตัวเองซะ”
“คนๆ นี้ไม่ต้องก็ได้ฉันไม่อยากรู้จักน่ะ” ผมว่าแล้วหยิบหนังสือบนโต๊ะมาเปิดดูอย่างไม่สนใจคงสร้างความพอใจให้กับร่างสูงอยู่ไม่น้อย
“งั้นเหรอ…..แต่ผมอยากจะแนะนำตัวน่ะสิ ผม….มุราคามิ ไม ไม่ต้องรู้จักกันตอนนี้ก็ได้แต่อีกไม่นานคุณจะได้รู้จักกับผมด้วยร่างกายของคุณ หึ!!” ท้ายๆ ประโยคกระซิบลงที่ริมหูก่อนจะกลับไปนั่งลงข้างๆ ฮารุ
“หมายความว่าไง!?!”
“ก็….แล้วแต่จะคิด….” แค่น้ำเสียงยังพอทนแต่สายตาเหยียดๆ นั่นมันอะไร? ไอ้บ้าเอ๊ยมาต่อยกันสักยกดีมั๊ย!!! แต่ก่อนที่จะได้วางมวยเสียงของคุณเลขาก็ดังขึ้น
“คุณกอล์ฟครับ คุณเกมส์เชิญที่ห้องทำงาน” ผมต้องจำใจลุกออกมา ชิ!! ไอ้บ้า!! อย่าให้ถึงตาฉันเอาคืนละกัน!!
เมื่อมาถึงห้องทำงานของพี่เกมส์ผมก็ได้เจอกับพี่เจี๊ยบ ซึ่งจะเป็นพี่เลี้ยงสอนงานให้กับผมตั้งแต่วันนี้หลังจากคุยกันเล็กน้อยพี่เจี๊ยบก็พาผมทัวร์ทั่วบริษัท แนะนำให้ผมได้รู้จักกับแผนกต่างๆ และห้องทำงานที่ต้องเกี่ยวข้องกับผมเล่นเอาเหนื่อยเลยทีเดียว จนกระทั่งห้าโมงเย็นเราก็ไปกันทั่วบริษัท ครบทุกชั้นและเข้าถึงทุกแผนก - -“ บอกได้คำเดียวว่าเหนื่อย….เหนื่อยมากกกกก……
“เหนื่อยเลยนะคะน้องกอล์ฟ” พี่เจี๊ยบว่าเมื่อเรามานั่งกันอยู่ที่ร้านกาแฟที่หน้าบริษัทแล้วเรียบร้อย
“เหนื่อยมากฮะ”
“ต่อๆ ไปก็ไม่เหนื่อยแล้วล่ะค่ะวันนี้วันแรกก็มากหน่อย”
“วันต่อไปนี่ผมต้องคอยดูเรื่องเสื้อผ้าให้วงแค่นั้นใช่ไหมฮะ” ผมถามหลังจากดื่มกาแฟเย็นไปอึกใหญ่
“ใช่จ๊ะ ต่อไปน้องกอล์ฟจะต้องเดินสายไปทำงานกับวงเลยแต่ก็คงไม่ทุกงานหรอกเพราะเราต้องเรียนด้วย คงเป็นงานใหญ่ๆ พวกอัดรายการแล้วก็คอนเสิร์ตใหญ่ๆ น่ะนะ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอฮะ!!”
“ก็งานแบบนี้มันเป็นงานของสไตลิสแบบเรานี่”
“มัน….เฮ่อ~~” - -“ บอกผมสิว่ามันเป็นเรื่องโกหก!
“เอาล่ะได้เวลาเลิกงานแล้วล่ะนะ เราเองก็กลับกันได้ละ เช็คบิลด้วย!” พี่เจี๊ยบบอกกับผมก่อนจะหันไปบอกกับพนักงานใกล้ๆ
“ผมจ่ายเองฮะถือเป็นการขอบคุณที่พี่เจี๊ยบยอมเหนื่อยเพื่อกอล์ฟ”
“เอางั้นเหรอ….ขอบใจมากจ่ะ งั้นพี่ไปก่อนนะ”
“คับ” ไม่นานพนักงานก็เดินมาเช็คบิลผมจึงได้ออกมาจากร้าน ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหากุญแจรถแล้วนั่นก็ทำให้ผมนึกได้
“ลืมกระเป๋าเป้ไว้ที่ห้องทำงานนั่น!”
ผมต้องย้อนกลับเข้าไปในบริษัทอีกครั้ง พลางมุ่งหน้าไปที่ลิฟต์และก่อนที่ลิฟต์จะได้เคลื่อนตัวออกไป
“รอด้วยคับ” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับมือที่แทรกเข้ามาทำให้ผมต้องกดประตูให้เปิดออก “ขอบคุณคั…..เฮอะ!”
“………..” ทำไมมันซวยแบบนี้นะ!!!
“ยังไม่กลับอีกเหรอคับ อยู่ซะค่ำเชียว…..สร้างภาพเสียจริง”
“ฉันไม่อยากจะทะเลาะกับนายหรอกนะ ยืนเฉยๆ แล้วหุบปากไปซะ!”
“มากไปหรือเปล่า? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร…..ผมไม่ใช่คนที่คุณจะใช้อำนาจก็ใช้ได้นะ!!” ร่างสูงว่าสายตาบ่งบอกว่าโกรธจัด ก่อนจะเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้จนผมต้องถอยหนีและก็จนมุมเมื่อหลังชนเข้ากับผนังลิฟต์ ผมคิดจะหันตัวหลบไปด้านข้างแต่ก็สายไปเสียแล้วเมื่อมือเรียวยกขึ้นกั้นซ้ายขวาปิดทางออกทั้งหมด
“ปล่อยนะ!!”
“ดื้ออย่างคุณน่ะมันต้องโดนสั่งสอน!”
“นายไม่มีสิทธิ์มาทำอย่างนั้นเพราะนายเป็นแค่หัวหน้าวงอ่อนหัดวงหนึ่ง นายไม่มีสิทธิ์!!!”
“ผมเคยบอกคุณไปแล้วว่าเราไม่ได้อ่อนหัด!” .\_/.
“แต่ฉันจะคิดแบบนั้นนายไม่มีสิทธิ์มาห้าม!!!”
“ผมจะทำให้คุณเปลี่ยนความคิดนั่น!!” จบคำริมฝีปากอิ่มก็กดลงมาที่ริมฝีปากของผมราวกับจะกลืนคำพูดใดๆ ให้หายไป ผมเอาแรงกำปั้นทั้งหมดของผมทุบลงบนไหล่กว้างแต่ร่างนั้นก็ไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย กลับยิ่งกดน้ำหนักลงมาบนริมฝีปากผมมากขึ้นไปอีก ลิ้นชื้นๆ ก็พยายามกดแทรกเข้ามาในโพรงปากของผมแม้จะพยายามกัดริมฝีปากตัวเองไว้เท่าไหร่ลิ้นเรียวก็ยิ่งไล้ริมฝีปากผมจนในที่สุดร่างกายก็พ่ายแพ้ต่อสิ่งนั้น
ขาทั้งสองสั่นคล้ายว่าจะยืนเองไม่ได้ มือที่เคยออกแรงทุบกลับกลายเป็นเกาะเกี่ยวไหล่กว้างแน่นพยุงร่างตัวเองไว้ ลมหายใจค่อยๆ ขาดหายจนเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตามไรผมทั้งๆ ที่แอร์เย็นจนควรจะหนาวเสียด้วยซ้ำ……..เนิ่นนานริมฝีปากอิ่มจึงถอนออกซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับประตูของลิฟต์ที่เปิดออก ร่างของผมถูกปล่อยและร่วงลงไปกองอยู่กับพื้นก่อนที่ร่างสูงจะหายไปจากสายตา
…………..
………………….
กระดาษในมือถูกถือค้างว่างเปล่า โน๊ตหรือเนื้อเพลงสักตัวไม่สามารถลงไปอยู่ในกระดาษได้เพราะใจของผมหวนนึกไปถึงแค่ริมฝีปากบางๆ ของร่างเล็กที่เพิ่งจากกันมาได้ราวครึ่งชั่วโมง ทำไมยังรู้สึกได้ถึงความนุ่มนิ่มของริมฝีปากนั้น ทำไมยังรู้สึกถึงรสหวานๆ ที่ไม่ว่าสัมผัสลงไปกี่ทีก็มีแต่น่าลิ้มลองไปเรื่อยๆ ทำไมใบหน้าขาวที่ขึ้นสีจัดของร่างเล็กก่อนแยกจากกันยังติดอยู่ในสมองอย่างยากจะลืมเลือน แล้วทำไม…..ทำไมความรู้สึกที่เหมือนยังไม่เต็มอิ่มกับจูบนั้นมันถึงเกิดขึ้นกับผม
!!
!!
นี่ผมเป็นอะไร!?! นี่ร่างกายผมกำลังเกิดอาการบ้าๆ อะไรขึ้น!! ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้…..แล้วกระดาษในมือก็เริ่มมีเนื้อเพลง เนื้อหาค่อยๆ ลื่นไหลออกมาจากสมองสู่ปลายมือไหลไปตามความรู้สึก
‘ภาพสุดท้ายก่อนจะจากกันมันยังคงติดอยู่ในใจ มันลืมเธอไม่ได้คล้ายๆว่าจะลบเธอไม่ออก…..’
>>>>>Tobecontinue
แวะคุยท้ายเรื่อง : ปลาทองไม่มีคำแก้ตัวใดๆ ยอมรับผิดทุกๆ ประการค่ะ - -“ ขอโทษอย่างหลายๆ ครั้งที่ผ่านมาเพราะไม่ค่อยมีเวลาจะเขียนเลยไม่มีเวลาได้อัพด้วยเช่นกันน่ะค่ะ เอาเปงว่าปลาทองยอมรับผิดให้กล่าวโทษได้ตามใจชอบไม่ว่ากันค่ะ หวังว่ายังรอติดตามนะคะ รักทุกคนเสมอ (ยังจะมีคนรอติดตามเราหรือเปล่านะ? - -“)
แล้วเจอกันตอนหน้าเช่นเคย(แต่ไม่สัญญาว่าจะอัพได้ไวนะคะ) แล้วเจอกันค่ะ ^^
ความคิดเห็น