คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่28 >>ไม่เข้าใจ/ปัญหาหัวใจ
[Mode : Guy]
ปัง!!
เสียงประตูปิดลงพร้อมกับร่างของผมที่ทรุดลงกับพื้นห้อง เมื่อครู่ผมกลับมาถึงบ้านได้ยังไง? แล้วมันเกิดอะไรขึ้นหลังจากเหตุการณ์นั้นบ้าง? ผมจำไม่ได้สักนิดผมรู้แต่เพียงสายตาของโทมัสที่สื่อออกมาทั้งโกรธ น้อยใจ เสียใจ และความไม่เข้าใจปนเปกันไปหมด นี่ผมทำอะไรอยู่….ทำไมตามใจตัวเองจนลืมนึกถึงคนอื่นแบบนี้ T^T
‘เย่ เย เย ยะ เฮ เย่ เย ยะ ฮู้ว…ก็ผมรักคุณนี่คร้าบบบ’
เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น ทำให้สติที่หลุดลอยไปไกลสับสนของผมกลับกลับสู่ปัจจุบันอีกครั้ง หน้าจอปรากฏชื่อของสายเรียกเข้าทำให้ผมชะงัก………แต่แล้วก็กดรับในที่สุด
“โท…….มัส”
[อืม….เป็นอะไรมากหรือเปล่าน่ะ?]
“เอ่อ……..”
[นายวิ่งออกมาเฉยๆ เลยเป็นห่วง]
“อ๋อ…..ฉัน….ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องห่วง”
[อืม…ก็ดีแล้วล่ะ งั้น….เจอกันพรุ่งนี้นะ]
“เดี๋ยว!”
[หือ?]
“โทมัส…..ฉัน………ขอโทษนะ” ติ๊ด!! ผมกดตัดสายทันทีหลังจากพูดคำนั้นจบ ผมทำผิดมากเลยใช่ไหม?? ผมทำร้ายคนๆ หนึ่งมากไปใช่หรือเปล่า? ผมใจร้ายมากเลยใช่ไหม??? ผม…..ผม…น้ำอุ่นๆ จากสองตาไหลลงมาอาบแก้ม ผมเป็นคนไม่ดีใช่ไหม??? แล้วผมจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี…..ในเมื่อวันนี้ผม….ยังรักชินอยู่…….ผมควรทำยังไงดี…….??
[Mode : Tomus]
หลังจากสายถูกตัดไปผมก็ได้แต่นั่งลงบนเตียงกว้างอย่างเหนื่อยอ่อนทั้งกายและใจ ตอนนี้ความเจ็บปวดกำลังเล่นงานผมอย่างหนัก ผมอยากจะร้องไห้…..อยากปล่อยให้น้ำตามันชะล้างทุกอย่างให้ความเจ็บปวดมันหายไป แต่น้ำตากลับไม่มีเลยสักหยด……..
ตอนที่กายมาบอกว่าคบกัน……ผมดีใจมากดีใจที่คิดว่ากายรู้สึกเหมือนผม แต่วันที่เราได้ไปทะเลด้วยกันกับพี่กอล์ฟ ไมค์และ…..ชิน….วันนั้นเองที่ผมได้รู้ว่ามันไม่ใช่ ที่ผมคิดน่ะมันผิดถนัด เพราะตลอดการเดินทาง กายไม่แม้แต่จะสนใจผม…..ไม่ถามด้วยซ้ำว่าหิวน้ำ หิวข้าวหรือหิวขนมบ้างหรือเปล่า เหมือนกับลืมไปเลยว่ามีผมนั่งอยู่ข้างๆ สายตาของกายทอดมองคนๆ หนึ่งอยู่ตลอดเวลาในแววตานั้นบอกให้รู้ว่าเจ็บปวด เศร้าสร้อย นั่นทำให้ผมรู้ว่ากายกำลังมีอาการเหมือนผม……ตอนที่ได้รู้ความรู้สึกของตัวเองว่ารักกายไปหมดแล้วทั้งหัวใจ!!!!!
แต่ถึงจะรู้แต่ผมก็ยังหวังว่าผมคงจะทำให้กายตัดใจมามองผมได้เพราะเขาคนนั้นดูท่าจะไม่รู้และไม่สนใจกาย แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ผมคิดผิดอย่างร้ายแรงเมื่อเขาคนนั้น…ชิน!!…แสดงท่าทีว่ามีใจให้กายอย่างเห็นได้ชัดหลังจากกลับจากทะเลในคราวนั้น แล้วตอนนี้ผมควรทำยังไงดี…..ผมควรปล่อยกายไปดีหรือเปล่า?? หรือผมควรจะเห็นแก่ตัวดึงกายไว้กับตัวผมเพื่อให้ผมได้เป็นแฟนกับกายแบบนี้ต่อไป…….ผมควรจะทำอะไรที่มันจะเป็นผลดี…..กับเรื่องของเรา…..
เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นแต่เช้าและยังคงทำทุกอย่างเหมือนปกติ นั่นคือไปรับกายที่บ้านเหมือนเดิม……กายเองดูเหมือนจะเหม่อลอยและตกอยู่ในโลกของความคิดตลอดเวลา จะมีเพียงเสียงถอนหายใจเท่านั้นที่ทำให้ผมรู้ว่ากายยังคงนั่งอยู่ข้างๆ ไม่นานเราก็มาถึงโรงเรียนกายเดินขึ้นอาคารเรียนและเดินเข้าห้องโดยไม่ลาผมสักคำ…….กาย….นายบอกฉันสักคำสิ!! ทำยังไงนายจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม กลับมาเป็นเจ้าหญิงน้อยๆ ที่คอยยิ้ม คอยหัวเราะอยู่ข้างๆ ฉัน นายบอกฉันที!!!!!
“กาย” ผมเรียกเมื่อเดินตามกายมาจนถึงที่นั่งของกาย
“หือ??”
“นายลืมกระเป๋านะ เอ้า!!” ผมว่าแล้วยื่นกระเป๋าให้พลางลูบหัวกายเบาๆ
“เอ่อ….ขอโทษ……ฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ”
“ไม่เป็นไร……เจ้าหญิงมีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกโทมัสได้นะคับ โทมัสคนนี้รับฟังได้เสมอ ไม่ว่าเรื่องอะไร….ขอแค่เจ้าหญิงสบายใจก็พอ…..” ^^
“โทมัส………”
“ตั้งใจเรียนนะคับเจ้าหญิง….ตอนเที่ยงจะมารับไปทานข้าว” จบคำผมก็เดินออกมาจากห้องนั้นทันทีไม่รอฟังแม้คำตอบรับหรือปฏิเสธ
[Mode : Mike]
วันนี้กายดูแปลกไป แปลกไปมากเสียจนผมสังเกตได้ เหม่อลอยสายตาทอดยาวไปไกลออกนอกหน้าต่างและถอนหายใจตลอดคาบเช้า จนผมอดไม่ได้ที่จะต้องถาม
“กาย……”
“ไมค์……” TT
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ ทำไมดูเหมือนไม่ค่อยสบายเลย” ผมถามพลางนั่งลงข้างๆ
“ฉัน……..”
“ฉันรับฟังนายได้นะ เล่ามาเหอะถ้ามันทำให้นายสบายใจขึ้นน่ะ”
“ฉันจะทำยังไงดีไมค์ ฉันจะทำยังไงกับใจของฉัน?” กายเอ่ยออกมาด้วยแววตาสั่นไหวพร้อมๆ กับน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“แล้วหัวใจนายมันเป็นอะไรล่ะ?”
“มัน…….ตัดใจจากใครคนหนึ่งไม่ได้…..และมันก็กำลังทำร้ายคนๆ หนึ่งเพียงเพราะฉันไม่ได้รักเค้า ฉันรู้นะว่าตอนนี้ฉันคล้ายกับเป็นคนใจร้าย แต่……แต่ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง? ฉันพยายามแล้วแต่มันก็ยังรักเค้าอยู่ดี ฉัน……..” กายว่าได้เท่านั้นก็เบือนหน้าหนีไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
“ตอนนี้นายต้องค่อยๆ คิด อย่าเร่งหัวใจหรือสมองให้ตัดสินใจ เพราะถ้านายทำแบบนั้นคำตอบที่นายได้อาจจะผิดพลาด นายค่อยๆ คิดช้าๆ ถึงแม้ว่าอาจจะต้องใช้เวลานานหน่อยแต่มันก็จะทำให้นายมองเห็นหัวใจของนายมากขึ้น แล้วตอนนั้นแหละที่นายจะได้คำตอบที่ดีที่สุด”
“………..”
“เรื่องของความรักน่ะไม่มีใครถูกใครผิดหรอก นายไม่ผิด เค้าคนนั้นก็ไม่ได้ผิด เพียงแค่ยอมทำตามหัวใจของตัวเอง…….แต่ไม่ได้หมายความว่านายเห็นแก่ตัวนะ แต่มันคือการเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเองก็เท่านั้นเอง……ค่อยๆ คิดค่อยๆ ตัดสินใจนะ ปัญหาทุกปัญหามีทางออกของมันเสมอแหละ”
“ไมค์……ขอบใจนะ” ผมเพียงแต่ยิ้มรับแล้วเดินออกมาเงียบๆ ปล่อยให้กายใช่เวลาคิดทบทวนทุกๆ อย่าง ปล่อยให้กายได้หาคำตอบที่ดีที่สุด จะได้ไม่ต้องเป็นอย่างผมซึ่งใช้วิธีผิดๆ เข้าแก้ กว่าเรื่องจะลงตัวแบบนี้ได้ก็เล่นเอาแย่กันไปเลย เฮ่อ~~ ใกล้เที่ยงแล้วไปหาพี่กอล์ฟดีกว่า ^^
“พี่ณัฐฮะ…..พี่ณัฐ…..” ผมเรียกเบาๆ หลังจากที่ชะเง้อหาพี่ชายของผมอยู่นานแต่ก็ไม่เจอแม้เงา
“อ้าวไมค์? มาถึงนี่มีอะไรรึปล่าว?”
“ไมค์มาหาพี่กอล์ฟน่ะฮะ”
“อ๋อ…..ไอ้กอล์ฟหรอ….มันอยู่ห้องพยาบาลโน่น…มัน…..”
“พี่กอล์ฟเป็นอะไรเหรอฮะ เป็นอะไรมากหรือเปล่าทำไมต้องไปนอนห้องพยาบาลด้วย” ผมแทรกขึ้นทั้งๆ ที่พี่ณัฐยังพูดไม่จบ
“ไม่ได้เป็นไรมากหรอก เห็นว่านอนไม่พอน่ะ…..”
“ขอบคุณฮะพี่ณัฐ” ผมบอกขอบคุณแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องพยาบาลทันที พี่กอล์ฟนี่ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย
เมื่อมาถึงห้องพยาบาล ความเงียบภายในห้องหลังจากที่ผมเปิดประตูเข้ามาทำให้ผมรู้ว่า….อาจารย์ไปพักทานข้าวกลางวันจะกลับมาอีกทีก็ตอนบ่ายๆ ผมเดินไปที่เตียงๆ หนึ่งติดกับผนังห้องซึ่งถูกล้อมดัวยผ้าสีขาวราวกับกั้นแบ่งห้อง……บนเตียงสีขาวสะอาด มีร่างเล็กๆ ของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายและคนรักของผมหลับอยู่บนนั้น เปลือกตาบางๆ ปิดล้อมลูกแก้วสีดำสนิทไว้ภายใน ลมหายใจผ่อนเข้าออกอย่างสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าคนๆ นี้คงหลับไปได้สักพักแล้ว ผมยิ้มออกมาบางๆ กับกิริยาอาการนั้น ผมนั่งลงบนเตียงนั้นแล้วเอื้อมมือไปปัดเส้นผมที่ปรกหน้าผากออก จู่ๆ มือเล็กก็คว้าข้อมือของผมไว้!!
“พี่กอล์ฟ!! นี่พี่กอล์ฟไม่ได้หลับเหรอ?” OoO!
“ก็เพิ่งตื่นตอนไมค์มานี่แหละ” ^^
“คนเจ้าเล่ห์!” T^T
“ถ้าไม่เจ้าเล่ห์ก็อดกอดคนน่ารักน่ะสิ” จบคำร่างทั้งร่างของผมก็ถูกดึงลงไปนอนอยู่บนเตียง แขนเล็กโอบกอดเอาไว้แน่น
“พี่กอล์ฟเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าหรอก ปล่อยเหอะ!!”
“ใครจะปล่อยให้โง่ล่ะ เดี๋ยวนี้ไมค์เหมือนมีเรื่องต้องคิดตลอด…..ไม่มีเวลาให้พี่เลยนะ” ท้ายเสียงติดจะงอนๆ บวกอ้อนนิดๆเล่นเอาผมหน้าร้อนขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามทัน >\\\\<
“ก็เรื่องชินกับกายแหละ…….เอ้อนี่พี่กอล์ฟ” ผมพลิกตัวหันหน้าเข้าหาพี่กอล์ฟเตรียมจะเอ่ยคำพูดต่อมาแต่ก็ถูกปิดด้วยปากบางๆ ของอีกคนที่รออยู่…….
“จะพูดอะไรก็ไว้หลังจากนี้นะ…..ตอนนี้เวลาทั้งหมดของไมค์ต้องยกให้พี่”
“พี่…..พี่กอล์ฟ…..ปล่อย…..เดี๋ยวใครมาเห็นหรอก!! ไม่เอา!!” ผมเริ่มดิ้นให้หลุดจากการกอดรัดของพี่กอล์ฟ แต่ดูเหมือนว่ายิ่งดิ้นแรงกอดก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นอีกเป็นสองเท่า คนอะไรแรงเยอะเป็นบ้า!!
“ไมค์เปลี่ยนไปนะ!!” จบคำสองแขนก็คลายออก ร่างเล็กพลิกตัวไปอีกด้านปล่อยให้ผมนอนมองแผ่นหลังนั้นงงๆ
“ไมค์ก็เป็นของไมค์แบบนี้นะพี่กอล์ฟ ไมค์เปลี่ยนไปตรงไหน”
“ไมค์ไม่รักพี่แล้วใช่ไหมล่ะ!?”
“ทำไมพูดงั้นล่ะพี่กอล์ฟ!! ไมค์ไม่เคยแม้แต่จะคิดเลยนะ!!” ผมเขย่าแขนพี่กอล์ฟเบาๆ แต่อีกคนก็สะบัดมือผมทิ้งอย่างไม่ใยดี “พี่กอล์ฟโกรธไมค์หรอ??”
“………”
“พี่กอล์ฟ…….”
“………..”
“นี่…..” ผมว่าแล้วใช้นิ้วจิ้มเบาๆ ที่หัวไหล่แต่ก็ยังไร้การตอบรับเหมือนเดิม คนอะไรหื่นแล้วยังขี้งอนอีก ^^
“ไมค์ขอโทษๆ แล้วต้องทำไงล่ะทีนี้พี่กอล์ฟจะได้หายโกรธ”
“………….” เงียบ……..ผมเลยพูดขึ้นลอยๆ และมันก็เรียกให้พี่กอล์ฟหันกลับมาหาผมได้อย่างที่คิดไว้จริงๆ
“เฮ่อ~~~ว่าจะตามใจทุกอย่างซะหน่อย แต่เค้าไม่พูดด้วยแบบนี้คงทำแบบนั้นไม่ได้ละมั้ง”
“ไมค์พูดจริงนะ”
“อื้อ……” ^^
“จูบ!…..”
“อะไรนะ!?”
“ก็ว่าจะตามใจทุกอย่างไม่ใช่หรอ? พี่อยากจูบอ่ะ”
“พี่กอล์ฟ…….” คนอะไรหื่นไม่เลือกเวลาจริงๆ >\\\\<
“อะไรกันไหนว่าจะตามใจทุกอย่างไง…….พูดไม่จริงนี่” T^T
“ก็ขออะไรที่มันน่าตามใจกว่านี้หน่อยสิพี่กอล์ฟ” >\\\\<
“ฮึ!! ก็เพราะไม่ได้รักพี่แล้วใช่ไหมล่ะ?? แค่นี้ก็เลยให้ไม่ได้” T^T
“ไม่ใช่นะ!!”
“งั้นก็พิสูจน์สิ!!” T^T
“>\\\\\<” แล้วผมก็ต้องทำตามคำขอนั้น ริมฝีปากของผมกดลงบนริมฝีปากบางเบื้องล่าง ริมฝีปากนุ่มเผยออกน้อยๆ ก่อนที่ลิ้นร้อนๆ นั้นจะเข้ามากวาดเกี่ยวความหอมหวานในโพรงปากของผม ไม่นานจากที่ผมคร่อมทับร่างเล็กอยู่ ตอนนี้ร่างเล็กกลับเป็นคนควบคุมผมทั้งหมดลิ้นร้อนลากเลื่อนจากข้างแก้มลงไปที่ซอกคอก่อนจะเม้มเบาๆ เรียกรอยแดงๆ ขึ้นมาอย่างง่ายดาย
“พี่กอล์ฟ…….อืม…..ไหน…ไหนว่า อ๊ะ!!” เสียงของผมขาดเป็นห้วงๆ พูดอะไรแทบจับความไม่ได้เมื่อมือเล็กเคลื่อนตัวเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวซึ่งเริ่มตื่นตัวภายใต้กางเกงนักเรียน
“พูดว่าอะไรคับ พี่ฟังไม่รู้เรื่องเลย ฮิๆ” เสียงนุ่มดังขึ้นข้างๆ ใบหูก่อนที่มันจะถูกงับเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“พี่กอล์ฟ……อ๊ะ!! แกล้ง……แกล้งไมค์อีกและ……อ๊ะ!! อือ….” เสียงต่อว่าเงียบลงเหลือเพียงเสียงครางต่ำๆ ในลำคอที่ผมไม่ยอมให้หลุดรอดออกมาจากริมฝีปากแม้แต่น้อย เมื่อกางเกงนักเรียนถูกปลดออกและมือเล็กเข้ากอบกุมส่วนนั้นถนัดมือ มือเล็กเคลื่อนตัวเร็วๆ ปลุกให้อารมณ์ผมเกือบพังทลาย…..แต่แล้วมือนั้นก็หยุดลง……
“พี่กอล์ฟ…….” น้ำใสๆ เอ่อล้นขอบตาผมเพราะอารมณ์ที่ไม่เสร็จสิ้น “อย่าแกล้งกัน….แบบนี้สิ….”
“ไม่ได้แกล้ง…..แต่หมดอารมณ์แล้วล่ะ”
“ว่า…..ไงนะ….” คราวนี้น้ำตาที่มันเอ่อล้นกลับไหลลงมาอาบแก้ม ความทรมานก่อตัวเพิ่มขึ้นอีกตัวร้อนไปหมดจนเหงื่อเริ่มไหลซึมจนแทบเปียกชุ่ม…..”พี่กอล์ฟ…..อย่าทำ…แบบนี้สิ”
“ขอโทษนะ…..ไม่มีอารมณ์จะต่อจริงๆ” พูดจบพี่กอล์ฟก็ลุกออกจากห้องไปทิ้งให้ผมนอนตัวสั่นเพราะอารมณ์ที่ค้างคาอยู่แบบนั้น ผมรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือทั้งหมดจัดการใส่เสื้อผ้าจนเรียบร้อยพลางพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง พี่กอล์ฟเค้าเป็นอะไรของเค้ากันนะ โกรธอะไร? หรือว่าไม่พอใจอะไร? ร้อน……ตัวร้อนไปหมด…..ทำยังไงดีล่ะ? อีกแค่ 10 นาทีก็ขึ้นเรียนแล้ว….ร้อน…ใครก็ได้ช่วยที!!!
“แฮ่กๆๆ ร้อน…..จัง….แฮ่กๆ” ผมนอนฟุบลงกับเตียง เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตามหน้าผากและตามตัวเต็มไปหมด ใครก็ได้ช่วยที!!
“เอ๊ะ? มีนักเรียนมานอนที่ห้องพยาบาลด้วยเหรอ……เป็นอะไรมาจ๊ะ” เสียงของอาจารย์ดังขึ้นและหยุดลงที่ข้างๆ เตียง
“อาจารย์ฮะ…..ผมร้อน……”
“ว้าย!! อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะจ๊ะ เดี๋ยวครูเช็ดตัวให้”
ปลาทอง Say : สวัสดีค่า…หลังจากปิดเทอมกลับมาบ้านนี่ก้อเพิ่งได้ฤกษ์อัพนะคะ ก้อต้องขอโทษด้วยเพราะเพิ่งจาว่างจริงๆ แต่ว่าวันนี้ยังไงก้ออัพทีเดียวสองตอนเลยน้าา..แบบว่า…ชดเชยที่หายไปนานแล้วก้อ….เผื่อว่าจะต้องไปเที่ยวอีก กว่าจามาอัพอีกทีก้อคงราวๆ เดือนหน้าอ่ะค่ะ….วันนี้ขอให้สนุกนะคะ….แล้วเจอกันใหม่ค่ะ บะบาย \(^^)/
ป.ล. อัพแว้ววก้อเม้นท์ๆ +โหวตๆ ด้วยเน้อ….ขอบคุณล่วงหน้าค่าาา
ความคิดเห็น