คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 27 >>หงุดหงิด/ฉันควรทำยังไงดี
[Mode: Guy]
หลังจากกลับมาจากทะเล ความสัมพันธ์ของผมกับชินก็ยิ่งแย่ลงมากขึ้นช่องว่างระหว่างเรามีมากขึ้นจนกลายเป็นเหินห่าง พักกลางวันผมก็ต้องไปทานข้าวกับโทมัส เวลาเรียนผมกับชินก็นั่งห่างกันสรุปคือในแต่ละวันเราไม่ได้คุยกันแม้แต่คำเดียว ผมได้แต่แอบมองเค้าอยู่ห่างๆ ไม่รู้สิคงเป็นห่วงล่ะมั้ง? ก็ช่วงนี้งานของหัวหน้าดูวุ่นวายมากเหลือเกิน อยากเข้าไปช่วยนะแต่มันคงทำอย่างนั้นไม่ได้ เฮ่อ~~
"กาย…….." เสียงของไมค์ดังขึ้นด้านหลังผม
"มีอะไรเหรอ?" ผมละสายตาจากขอบหน้าต่างมายังคนตรงหน้า อย่างดีช่วงนี้ก็คงมีแต่ไมค์ล่ะที่ยังทักทายและคุยเล่นกับผมเหมือนเดิม นายนี่เป็นคนน่ารักดีจริงเลยนะ ^^
"นายไม่สบายรึปล่าวเนี่ย ดูซึมๆ นะ" ไมค์ว่าพลางนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ
"ปล่าว……..เฮ่อ~~"
"มีอะไรไม่สบายใจก็บอกได้นะ ฉันน่ะเป็นผู้ฟังที่ดีได้" ^^
"ไม่มีอะไรหรอกไมค์ฉันปกติดี" ผมยังคงปฏิเสธ ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เลย…….
"นาย……..ทะเลาะกับชินเหรอ?"
"ปล่าวนะ…….ฉันจะไปทะเลาะกับเค้าเรื่องอะไรล่ะ?"
"ก็ไม่รู้สิ ก็พวกนายไม่คุยกัน ไม่ไปทานข้าวด้วยกันเหมือนทุกทีนี่นา"
"ก็………"
"นายมีอะไรปิดบังฉัน…….ใช่ป่าว?"
"………เอ่อ….." ผมได้แต่นิ่งเงียบไม่รู้จะเริ่มเรื่องไหนหรือควรจะพูดอะไร ดูเหมือนไมค์จะรู้อะไรบางอย่างและกำลังจี้ผมให้เปิดเผยความจริงข้อนั้น…….
"ถ้านายไม่พูด ฉันก็จะพูดละนะ………"
"…………."
"นาย…….ชอบชินเค้าใช่ไหมล่ะ?"
"!!!!!!" O[]o??? ผมอึ้งไปกับคำถาม……..นายรู้ได้ยังไง!?!
"ถูกเผงเลยสิ!! ฉันจะรู้ได้ไงอันนี้นายไม่ต้องรู้…….แต่ฉันจะช่วยนายเอง" ^^
"นาย……นายจะช่วยฉันยังไง……ไมค์……"
"ก็ช่วยให้นายได้บอกความในใจกับชินยังไงล่ะ?"
"ไม่ได้นะ!!!!!" ผมตะโกนออกไปทำให้ไมค์ถึงกับสะดุ้ง!
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?……..ก็นายชอบชินนายก็ควรจะบอกเค้าสิ…..หรือว่านายกลัวเค้าจะปฏิเสธ"
"ปล่าว……ข้อนี้ฉันไม่กลัวหรอกฉันรู้ดีอยู่แล้ว…….แต่โทมัสจะรู้สึกไม่ดีน่ะสิ…."
"งง?? นายจะบอกรักชิน…….แล้วมันเกี่ยวยังไงกะโทมัสอ่ะ…..??" -*- ไมค์มีสีหน้าว่าไม่เข้าใจกับสิ่งที่ผมพูด…..เฮ่อ~~ คงต้องบอกไปทุกเรื่องละมั้งเนี่ย - -" ผมตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่ง…..ได้ระบายกับใครสักคนก็คงจะดีเหมือนกัน
"ก็…….ฉันคบกับโทมัสอยู่…….."
"หา!!!!!! นายว่าไงนะ!!!!!!" ไมค์ตะโกนลั่นห้องดึงความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดีรวมถึงชินที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ด้วย
"นายพูดให้มันเบาๆ หน่อยได้มั๊ย?? ชู่!!!"
"เออ…..โทษทีฉันแค่ตกใจมากไปหน่อยน่ะ" - -" "ว่าแต่นายสองคนไปคบกันตอนไหนเนี่ย……ไม่เห็นรู้เรื่อง"
"ก่อนไปเที่ยวทะเลน่ะ" - -"
"อะไรกันนายเพิ่งเจอกันไม่กี่วันเองนะ??" -*-
"ก็อย่างที่เคยบอกฉันกับเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อยู่ที่อังกฤษ…..โทมัสเค้าชอบฉันมาตั้งนานแล้วล่ะ…….เอ่อ……แต่ฉัน….."
"นี่นายอย่าบอกนะว่าคบไปทั้งที่ไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับเค้าน่ะ!!!"
"เอ่อ…….." - -" ผมได้แต่ก้มหน้านิ่งหลบสายตาของไมค์
"เฮ่อ~~ไอ้ที่ว่าง่ายคงจะกลายเป็นโค-ตะ-ระยากแล้วล่ะนะ เฮอ~~"
[Mode: Chin]
ตั้งแต่กลับมาจากทะเลผมทำแต่งานกับอ่านหนังสืออย่างไม่ยอมหยุดหย่อน นอกเสียจากว่าหลับเท่านั้น ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นอะไรรู้แต่ว่าผมหงุดหงิด เซ็งและรำคาญตาทุกทีที่เห็นหน้าของคนหัวฟูและไอ้โทหมานั่น ชิ!! (ไปเปลี่ยนชื่อเค้าได้ไงล่ะ - -": ปลาทอง) (สมควร!!: ชิน) คอยประคบประหงมกันดีเชียวเดินตามดูแลกันอยู่นั่น!! กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าโลกของพวกนายกำลังเป็นสีชมพู ชิ!!! ยิ่งคิดยิ่งเซ็ง!!! อ่านหนังสือผมต้องอ่านหนังสือ!!!!!
"หนังสืออ่านนอกเวลามันเครียดขนาดนั้นเลยเหรอชิน" เสียงของไมค์ดังขึ้น
"ปล่าว……ว่าแต่นายไปคุยอะไรกับกายมา…….นานเชียว"
"หือ? นายเห็นด้วยเหรอ"
"ไม่เห็นหรอกมั้งตะโกนซะเสียงดังขนาดนั้น ฉันไม่ใช่พวกหูหนวกตาบอดนะ"
"หงุดหงิดอะไรเนี่ย" ไมค์ว่าพลางฟุบหัวลงกับโต๊ะตะแคงหน้ามาหาผม "นายรู้สึกยังไงกับกายเหรอ??"
"นายถามใคร??" ผมสวนกลับแทบจะทันที
"คุยอยู่กับนาย ให้ฉันไปถามผีที่ไหนล่ะ เฮ่อ~~" อย่ามาถอนใจราวกับหนักใจกับฉันมาอย่างนี้นะไมค์ ไม่ชอบ!!! T^T
"ไม่รู้สึก……" ผมตอบกลับเสียงเรียบ
"เหรอ…….เวลาอยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ เวลาไม่เห็นหน้าแล้วเหงา ไม่ได้ยินเสียงแล้วคิดถึงอ่ะเป็นป่าว"
"ทำไมจะต้องเป็นแบบนั้นด้วยล่ะ!?!" ถามบ้าอะไรล่ะเนี่ย!?! -*-
"ก็……ไม่รู้สิ ก็แค่ถามดูน่ะ" ไมค์ตอบแล้วเงียบลงพลางมองออกไปนอกหน้าต่างเลิกสนใจผมไปโดยปริยาย จู่ๆ เป็นอะไรของเค้า…….เฮ่อ~~อ่านหนังสือต่อดีกว่า……..
"กาย………." เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นที่ประตูหลังห้องเรียกความสนใจของผมกับไมค์ได้ในทันที……นั่น!! ไอ้โทหมานี่!!! ชิ!! จะมาพาไอ้หัวฟูไปพลอดรักอีกล่ะสิ ไอ้บ้าเอ๊ย!!!! T^T แล้วผมจะมาหงุดหงิดทำไมเนี่ย!! ไอ้คนหัวฟูจะไปไหน ไปทำอะไรก็เรื่องของเค้าสิ……..ไม่เกี่ยวกับผมซะหน่อย…….แต่….มันหงุดหงิด ชิ!!!!
"โทมัสนี่น่ารักเนอะ เทคแคร์กายดีชะมัด" เสียงของไมค์เอ่ยเบาๆ และนั่นยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้กับผมมากขึ้นไปอีก
"นายก็มีพี่กอล์ฟแล้วนี่……." ผมเอ่ยเสียงหงุดหงิดออกไปไมค์เลยส่งคิ้วขมวดมุ่นมาให้ผมกลับก่อนจะถามเสียงเรียบ
"ทำไมต้องประชดด้วย ฉันก็แค่เห็นว่าโทมัสเค้าน่ารักก็เท่านั้นมันเกี่ยวอะไรกับพี่กอล์ฟล่ะ"
"ปล่าว……..พูดไปงั้นแหละ……อย่าสนใจเลย" ผมว่าเสียงอ่อนลง……เฮ่อ~~ คงหงุดหงิดมากไปสงบสติอารมณ์หน่อยก็ดี ผมนั่งนิ่งๆ ปล่อยใจให้สบายสักพักอาการทุกอย่างก็สงบลง……ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่เข้าใจตัวเองสักนิดว่าเป็นอะไรกันแน่!! ทำไมต้องไปหงุดหงิดกับเรื่องของคนหัวฟูด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ!!
~ตึ้งตึ่ง~~ เสียงออดบอกเวลาเข้าเรียนในคาบบ่ายดังขึ้น ผมเตรียมอุปกรณ์การเรียนและสร้างอารมณ์ตัวเองให้สดชื่นพร้อมจะเรียนในคาบต่อไป ไม่นานนักอาจารย์ประจำวิชาก็เข้ามาสอน
"นักเรียนทำความเคารพ!"
"สวัสดีครับ / สวัสดีค่ะ"
"สวัสดี……เอาล่ะครูจะเช็คชื่อก่อนเลยนะ" อาจารย์ป้าสุดโหดเอ่ยเสียงเรียบ ผมถอนหายใจพลางมองกลับไปที่หลังห้องซึ่งเป็นที่ประจำของคนหัวฟู………..ไม่อยู่!! นายนั่นยังไม่กลับมางั้นเหรอ!?! อาจารย์เรียกชื่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งคนสุดท้าย……..
"กาย………กาย เอลลิส….."
"………."
"นายกาย……."
"เค้าไม่สบาย……..นอนอยู่ห้องพยาบาลครับ" ผมเอ่ยออกไป……
"ไหนใบลาล่ะ!"
"เอ่อ……คือ…..เค้าป่วยกระทันหันน่ะครับเลยยังไม่มีใบลา" นี่ผมโกหกอาจารย์ป้าเหรอเนี่ย!?! ทำไมต้องไปโกหกเพื่อไอ้คนไม่รู้จักเวลาคนนั้นด้วยนะ!!!
"อืม……เอาล่ะงั้นก็มาเริ่มเรียนกันได้" อาจารย์ป้าสุดโหดเริ่มการเรียนการสอนแล้ว สมาธิของผมไม่ได้อยู่บอร์ดสักนิด อาจารย์ป้าเขียนอะไรบ้างพูดอะไรบ้างผมก็ไม่ได้ฟัง รู้แต่ว่าคนหัวฟูยังไม่กลับมา……เค้าหายไปไหนของเค้าเนี่ย!!!!
[Mode : Guy]
ผมกระพริบตาถี่ๆ ไล่ความง่วงก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองสิ่งรอบๆ ตัว หัวของผมวางอยู่บนตักของอีกคนซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ นี่ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ?? ผมค่อยๆ ขยับตัวลุกนั่งทำให้เจ้าของตักรู้สึกตัวพลางวางหนังสือลง
"อ้าวตื่นแล้วเหรอ?"
"นายเห็นว่าฉันหลับอยู่หรือปล่าวล่ะ!?" (อ้าวโดน หุหุ ^^ : ปลาทอง)
"เจ้าหญิงอารมณ์เสียอะไรกันน่ะ" โทมัสว่าหน้าทะเล้นแถมยังยื่นหน้านั่นมาใกล้ๆ อย่ามาทำแบบนี้นะ.........คนหัวใจจะ Y รู้บ้างสิ!! -\\\\-
"นายถอยไปห่างๆ ฉันเลยนะ" ผมว่าแล้วผลักหน้าผากเขาเบาๆ ชิ!! T^T ชอบเล่นอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย......
"ฮิๆ เขินล่ะสิ......^^ รู้ตัวบ้างป่าวว่าเวลาเจ้าหญิงเขินน่ะมันน่ารักขนาดไหน ฮึ!!" จบคำจมูกของอีกคนก็กดลงมาบนแก้มซ้ายของผม ก่อนจะเปลี่ยนไปตรงขมับและเลยไปถึงหน้าผาก.......นี่มันเกินไปแล้วนะ!! -*- ผมคิดแล้วดันอีกคนออก.....ทายสิฮะว่าผมทำสำเร็จไหม???
................
.....................
ถ้าสำเร็จผมก็คงนับว่าเก่งเอามากๆ เลยล่ะฮะ - -" โทมัสน่ะแรงเยอะกว่าผมมาแต่ไหนแต่ไรเรื่องพละกำลังผมต้องพึ่งพาเขาเสมอ แล้วตอนนี้มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่ผมจะเอาชนะโทมัสได้
"ตัวนายนี่หอมกลิ่นนี้ตลอดเลยนะกาย......." เปลี่ยนสรรพนามแล้วหลังจากถอนจมูกออกจากซอกคอผม O[]o?? เมื่อครู่ทุกคนได้ยินที่ผมบอกตัวเองหรือเปล่า? โทมัสถอนจมูกออกจาก......ซอกคอผม!!!!
"นายทำอะไรน่ะโทมัส" ผมถามเสียงตื่น!! สภาพของผมกับโทมัสตอนนี้.........ถ้าใครมาเห็นคงคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ก็จะไม่ไห้คิดได้ยังไงล่ะฮะก็มัน.......... !!!
ผมนอนราบอยู่กับพื้นหญ้าโดยมีตัวโทมัสคร่อมทับผมอยู่ มือทั้งสองข้างของผมถูกมือของโทมัสรวบและกดไว้เหนือหัว………..แบบนี้มันติดเรทชัดๆ!!!!!!!!
"นายทำบ้าอะไรเนี่ย!?! แบบนี้มันเกินไปแล้วนะปล่อยฉัน!!"
"ก็นายอยากมาทำตัวน่ารักเองนี่ ^^ อ๊ะๆ ปล่อยก็ได้" โทมัสว่าพลางปล่อยข้อมือผมให้เป็นอิสระ เมื่อมันเป็นอิสระผมก็ไม่รอช้าที่จะผลักร่างของอีกคนให้ห่างตัวผม
"นายนี่มัน............ชิน!!!!!!!!!!!!" ผมเรียกชื่อของอีกคนที่ยืนอยู่ห่างจากเราไม่น่าจะเกิน 2 วาด้วยอาการตกใจสุดขีด O[]O!!!!!! เค้าเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่หรือเปล่า?? เค้าเห็นมันทั้งหมดไหม?? แล้ว.......แล้วทำไมเค้าถึงมาอยู่ที่นี่!!!
"พวกนาย........" ชินเอ่ยเสียงเรียบแต่สายตาที่ส่งมาบอกได้เลยว่าโกรธจัด
"เอ่อ...........มัน....." ผมเอ่ยออกไปอย่างอึกอักไม่รู้ว่าควรพูดอะไรหรือจะแก้ตัวยังไงดี?? ถ้าชินเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ทั้งหมด ภาพเหล่านั้นมันก็ต้องฟ้องอยู่แล้ว........ผมควรทำยังไงดี?????
"นายลุกขึ้นมานี่" ชินว่าแล้วดึงมือผมให้ลุก พร้อมๆ กับลากตัวผมให้เดินตามโดยไม่ยอมเหลียวหลัง มือของชินบีบข้อมือของผมจนรู้สึกว่ามันปวดไปหมด
"ฉันเจ็บนะชิน ปล่อยสิ!!" ผมว่าแล้วพยายามแกะมือของชินที่ยังคงบีบแน่น และยิ่งผมพยายามแกะออกเท่าไหร่มือของชินก็ยิ่งบีบแน่นขึ้นราวกับไม่รู้เลยว่าทำให้ผมเจ็บ "โอ๊ย!! เจ็บนะชิน!!" ผมร้องออกมาน้ำตาเม็ดเล็กซึมอยู่ปลายตาอย่างไม่อาจอดกลั้น ครู่ต่อมาชินจึงหยุดเดินก่อนจะคลายข้อมือของผมออกจับไว้เพียงหลวมๆ
"นาย…………" ชินว่าแล้วหันกลับมาจ้องหน้าผม "ทำไมนายเป็นคนแบบนี้!! หัดรู้จักอายคนอื่นบ้างมั๊ย!? ทำแบบนั้นถ้าเกิดใครมาเห็นเข้าจะเกิดอะไรขึ้น…….แล้วถ้าใครคนนั้นเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองล่ะนายจะทำยังไง!! หัดคิดก่อนทำน่ะเป็นหรือปล่าว?? แล้วนี่ออกมาตั้งแต่เที่ยงแถมไม่กลับเข้าเรียนหนีเรียนมาทำเรื่องแบบนี้เหรอ? นายนี่มัน………ฮึ่ย!!!" ชินพูดรัวเร็วแทบไม่หยุดหายใจ สายตาก็แข็งกร้าวโกรธจัด จริงจัง และนั่นยิ่งทำให้ผมน้ำตาไหล ไหลอย่างไม่ยอมหยุด……ความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไรกัน?? ทั้งๆ ที่ชินโกรธผม ว่าผมแต่ผมกลับรู้สึกดี รู้สึกอุ่นวาบที่หัวใจมันราวกับว่าได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นจากชิน ชินเป็นห่วงผม!! เค้าเป็นห่วงผม!!
"กาย…….นายร้องไห้ทำไม?? นี่!!!"
"ปละ…….ปล่าว ฮือ……" ผมพูดได้แค่นั้นก้อนสะอื้นก็วิ่งขึ้นมาจุกที่คอ น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วก็ยิ่งไหลออกมาอย่างกับทำนบแตก ชินมีท่าทางตกใจและทำอะไรไม่ถูกแต่ผมก็ไม่อาจทำอะไรได้ๆ แต่ยืนร้องไห้อยู่อย่างนั้น
"ฉัน…….ฉัน…..ขอโทษ….เอ่อ…..ฉันคงว่านายแรงไป ฉันขอโทษ……นะ…นี่นายหยุดร้องสิ" ชินว่าพลางยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาของผมออกจากข้างแก้ม "อย่าร้อง…….ฉันบอกว่าฉันขอโทษไง…."
"ฮึก…….ฮือ….ฮือ….." น้ำตาของผมยังคงไหลไปเรื่อยอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ยิ่งร้องมือก็ยิ่งกำชายเสื้อของชินแน่นขึ้นๆ แล้วจู่ๆ ร่างของผมก็เซถลาไปตามแรงดึงเบาๆ ของชิน ร่างของผมปะทะเข้ากับอกอบอุ่นนั้นแขนเรียวยกขึ้นโอบรอบเอวก่อนจะรั้งร่างของผมให้ชิดมากขึ้นใบหน้าคมซบลงมาบนไหล่ ลมหายใจอุ่นๆ รินรดอยู่ตรงซอกคอทำให้ผมได้แต่ยืนนิ่ง ไม่กล้าขยับเขยื้อน….ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ……
"ชะ…….ชิน….นะ…นาย……"
"แม่ของฉันมักจะทำแบบนี้กับฉันและน้องเดียร์ตอนที่ร้องไห้ เพราะความอบอุ่นจากการกอดจะช่วยให้หยุดร้องไห้เร็วขึ้น"
"เอ่อ…….."
"ฉันจะกอดนายอยู่อย่างนี้จนกว่านายจะหยุดร้อง….." งั้น!! ผมก็ควรจะร้องต่อไปใช่ไหม??? >\\\\\< แต่แล้วผมก็ต้องจำยอมดันร่างนั้นออกเบาๆ เพราะหัวใจของผมมันเต้นแรงเหลือเกิน แรงมากเสียจนจะกลัวว่าอีกคนจะได้ยินไปด้วย
"ฉัน……..ฉันหยุดร้อง…แล้ว" >\\\\\\<
"แน่ใจนะ" ชินว่าแล้วก้มหน้าลงมาใกล้ๆ จนผมรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่าอยู่ที่ข้างแก้ม เลิกทำแบบนี้ได้ไหมหัวใจผมมันใกล้จะ Y เป็นรอบที่ร้อยแล้วนะ โธ่!! >\\\\<
"อืม…." ผมรับคำพลางพยักหน้าหงึกๆ ยืนยัน
"งั้น…..ตอนนี้เรากลับห้องเถอะนายจะได้ไปเอากระเป๋า…..แล้ว…เราก็กลับบ้านกัน" จบคำมือเรียวที่เพิ่งคลายกอดผมเมื่อครู่ก็ยื่นมาตรงหน้า "ส่งมือมาสิ"
"ทำไม??"
"ไม่ต้องถาม……ชักช้าจริงนะนาย" ว่าจบก็คว้ามือผมไปจับเสียเองแล้วก็เริ่มออกเดิน…….ตอนนี้เป็นเวลาเกือบๆ 5 โมงเย็นแล้ว ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนจากสีครามเป็นสีส้มบรรยากาศเงียบเชียบมีเพียงเสียงเดินและเสียงหายใจที่ดังสม่ำเสมอ จะมีบ้างก็เป็นเสียงของนักเรียนบางคนที่ยังคงเล่นกีฬา ทำกิจกรรมหลังเลิกเรียนที่แว่วมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ มืออุ่นของชินกระชับมือผมแน่นขึ้น…….แน่นขึ้น……พลางรั้งร่างที่เดินห่างๆ ของผมเข้าใกล้
"นายจะเดินห่างฉันไปไหนเนี่ย?? มือฉันไม่ได้ยาวเป็นวานะ" -*-
"ก็…..เดี๋ยว…….เดี๋ยวนายอึดอัด" ผมว่าเสียงเบา
"ถ้าไม่บอกนี่ฉันคงคิดว่านายกลัวฉันมากนะ"
"ปล่าวนะ ฉันปล่าว…..นายไม่น่ากลัวซะหน่อย" ผมว่าพลางส่ายหน้าหวือ….
"งั้นก็มาเดินใกล้กันนี่……เดี๋ยวผีเจ้าที่ออกมาทักทายไม่รู้ด้วยนะ….."
"อะไร?? ผีเจ้าที่อะไร????" ผมถามเสียงตื่นพลางขยับตัวให้ชิดกับชินในทันที…..ผีเหรอ??? อึ๋ยน่ากลัว!!! O.O
หลังจากนั้นเราก็เดินกันมาอย่างเงียบๆ จนกระทั่งถึงอาคารเรียน ขณะขึ้นบันไดตลอดทางผมพยายามดึงมือของผมออกจากการเกาะกุมเพราะกลัวว่าจะมีใครเห็นเข้า แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเหมือนว่าอีกคนจะรู้ตัวกระชับฝ่ามือนั้นมากกว่าเดิม ผมเดินตามชินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงหน้าห้อง…………..
"โทมัส!!"
!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปลาทอง Say : 100% เต็มค่าาาา~~ เฮ่อ~~ ขอถอนใจนิดนึงนะคะ…..แบบว่า…กว่าจะจบตอนนี้ไห้ก้อเล่นเอาเหงื่อตกกันเลยทีเดียว ยากนิดนึงกับฉากต่างๆ เฮอะๆ ที่สำคัญมันก้อดูรั่วๆ ด้วย…..ก้อไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ค่ะเพราะปลาทองก้องงๆ กับตัวเองเหมือนกันน่ะค่ะ!! แต่ก้อเอาล่ะนะคะ……หวังว่าคงสนุกสนานกับฟิคตอนนี้…อาจจะงงๆ กับอาการของชินแต่ตอนหน้าสัญญาว่ามีเฉลยค่ะ อิอิ ^^ เอาเปงว่าวันนี้ขอตัวไปนอนก่อนละเน้อ~~พรุ่งนี้ต้องนั่งรถกลับบ้านแต่เช้า……หลังจากที่มะได้กลับบ้านมาเป็นเดือน (คิดถึงๆ อิอิ) วันนี้ไปละค่ะ เจอกันใหม่ตอนหน้าค่าาา~~ บะบาย~~ \(^^)/
ป.ล. เม้นท์ + โหวตกันด้วยนะค้าาาา~~~ขอบคุณค่าา~~ ^^
ความคิดเห็น