คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 25>>การกลับมาของความสัมพันธ์/ที่พักใจ
[Mode : Guy]
เย็นวันเสาร์ชินอาการดีขึ้นมากผมจึงถูก(ขับไล่ไส)ส่งกลับบ้าน ก่อนกลับผมยังต้องกำชับกับพี่เลี้ยงของเดียร์ให้ดูแลทั้งสองพี่น้องอย่างเต็มที่ เฮ่อ~~ไม่ได้อยากจะกลับหรอกนะแต่ในเมื่อเจ้าของบ้านเค้าไม่อยากให้อยู่ผมก็ไม่หน้าด้านพอที่จะทำอย่างนั้น………
"กลับมาแล้วฮะ"
"ทานอะไรมาหรือยัง??" หม่าม้าถามขึ้น
"เรียบร้อยแล้วฮะ ผมง่วงนะฮะ…..ขอตัวเลย"
"เดี๋ยวกาย……โทมัสโทรมาหานะ เห็นบอกโทรเข้ามือถือไม่ติด…….บอกให้โทรกลับด้วยนะลูก"
"……………"
หลังจากฟังหม่าม้าพูดอะไรอีกเล็กน้อย ผมก็กลับขึ้นมาห้องด้วยสติสตังที่ไม่ได้อยู่กับตัวสักเท่าไหร่…….ไม่ได้นอนคืนเดียวเหมือนกับไม่ได้กลับมาห้องซักปีหนึ่ง ผมโดดลงนอนในท่าคว่ำบนที่นอนกว้างก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ทำไมกันนะทั้งๆ ที่ชินไม่สนใจใยดีผม มักทำหงุดหงิดใส่ผมแต่ผมก็ไม่เคยทำใจเกลียดเค้าได้สักที ใช่สินะ!! ความรู้สึกของคนเรามันเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆ นี่ เฮ่อ~~~ยิ่งคิดก็ยิ่งเหนื่อย…..อยากจะพักบ้างจัง………
'เฮ้ เย่ เย ยะ เฮ เย เย ยะ ฮู้ว ก็ผมรักคุณนี่ครับ……..เฮ้ เย่ เย…….. ' เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงดังขึ้นเรียกให้ผมลุกจากที่นอนก่อนจะกดรับและกรอกเสียงลงไป
"ฮัลโหล……"
[ติดต่อยากจริงนะ เจ้าหญิง…….]
"โทมัส…….!!!!!!" ผมว่าด้วยความตกใจสุดขีด
[รู้คับว่าชื่อโทมัสไม่ต้องตะโกนก็ได้นะ……]
"หนะ…..นาย…..นายรู้เบอร์ฉันได้ไงเนี่ย!?"
[ตกใจไปได้นะนายนี่ แม่นายกับแม่ฉันก็เพื่อนกันนะ……ฉันแค่บอกว่ายังไม่มีเบอร์นายแม่นายก็จดให้ฉันแล้ว]
"หม้าม้า……" เสียงเบาราวกระซิบ "เฮ่อ~~ว่าแต่นายมีอะไรอ่ะ….นายจะอยากได้เบอร์ฉันไปทำไมเนี่ย!?"
[เอาไว้โทร.จีบนายล่ะมั้ง??]
"………" O\\\\O!!! เสียงทีเล่นทีจริงเล่นเอาผมหน้าร้อนผ่าว……
[ฮ่าๆๆๆๆ ฉันล้อเล่นหรอก……ก็เราเพื่อนกันนะ มีไว้ไม่เห็นเป็นไรเลย…..หรือว่านายรังเกียจฉันไม่อยากจะคุยกับฉันแล้ว……]
"ปะ…..ปล่าวๆ ฉันก็แค่ถามน่ะ…..เอ่อ….." ผมอึดอัดกับคำถามและสิ่งที่จะตอบ…..โทมัสเลยตัดบทโดยการพูดแทรกขึ้นมา
[พรุ่งนี้นายว่างใช่มะ?? ฉันว่าจะชวนนายไปซื้อของด้วยกันหน่อยน่ะ…….จะไปคนเดียวก็กลัวหลงอย่างน้อยนายก็มาอยู่ก่อนฉัน……]
"……….."
[ว่าไงคับ…….เจ้าหญิง…..]
"ฉันไม่ใช่เจ้าหญิง!!! นายหมดธุระแล้วใช่มั๊ย!?!? งั้นก็แค่นี้ละกัน……."
[เดี๋ยวสิ…….นายยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ……ว่าพรุ่งนี้นายจะไปกับฉันหรือปล่าว??]
"อือๆ ไปๆ 10 โมงเจอกันที่หน้าบ้านนาย….โอเคมั๊ย!?"
[อืม……งั้นแค่นี้ล่ะ…….หลับฝันดีคับ…..ติ๊ด!!]
"หนะ…..นาย….!!!!! นายมันบ้าที่สุด!!!!!" ถึงจะพูดไปแบบนั้น…….แต่หน้าผมกลับร้อนผ่าว >\\\\\< บ้าสิ!! ผมจะมาหน้าแดงเพราะโทมัสทำไมกัน?? ผมโยนโทรศัพท์ไปที่กลางเตียง…..มองมันอย่างกับมันเป็นสัตว์ประหลาด……ชิ!! เมื่อกี้นี้ผมไม่รู้สึกเขินอะไรนะ? ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย…….ก็คงแค่รู้สึกดีนิดหน่อยที่มีคนมาชอบ แค่นั้น……..แค่นั้นแหละ - -"
****************************
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็กลับมานอนลงบนเตียงอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์แล้วกดเบอร์ที่คุ้นเคยลงไปสักพักเสียงรอสายที่ผมเพิ่งเคยได้ยินก็ดังเข้าสู่ประสาทการได้ยินของผม……
'เมื่อไหร่จะรัก……เธอคงไม่คิดหาคำตอบ เมื่อเธอไม่อยากชอบ…..จะดื้อด้านอยู่ไปเพื่ออะไร เมื่อไหร่จะรักจากนี้จะไม่ถามให้เธอลำบากหัวใจ……ขอโทษที่วุ่นวายรักเธอจนหมดหัวใจ…..แล้วยังไม่ดีพอ…' (เมื่อไหร่จะรัก : Dr.FUU)
เพียงแค่ได้ยินน้ำตาผมซึมออกมาอย่างไม่อาจอดกลั้น ใช่ไง…..รู้แล้วทำไมยังรักล่ะ!? ทำไมยังยอมเจ็บ…ทำไมไม่มองคนอื่นบ้าง แค่มองเห็น……เท่านั้น…..แค่เห็นอยู่ในสายตาบ้าง……
[ฮัลโหล…….มีอะไร?] เสียงทุ้มน่าฟังแต่ติดจะรำคาญนิดๆ ดังขึ้น……
"เอ่อ………..ทำ….อะไรอยู่เหรอ? ฉันโทรมากวนหรือเปล่า??"
[ก็……ช่างเถอะ!! ว่าแต่นายโทรมามีอะไร??]
"เอ่อ……อาการเป็นไงบ้าง? ดีขึ้นหรือเปล่า?? ตัวยังร้อนอยู่ไหม? เอ๊ะ!? หรือว่ายังปวดหัวอยู่หรือเปล่า??"
[นี่นาย……ถามรัวมาแบบนี้ฉันคงตอบนายไม่ทันหรอกนะ] เสียงบ่งบอกว่าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
"เอ่อ……ขอโทษ….ฉันก็แค่เป็นห่วงนายน่ะ"
[นายจะมีอะไรที่ดีไปกว่าคำว่า 'ขอโทษ' มั๊ย คราวหลังถ้าไม่อยากขอโทษบ่อยล่ะก็…..หัดคิดก่อนพูด ก่อนทำน่ะเป็นมั๊ย!?]
"อ่ะ……อืม…..ฉัน….ฉันจะพยายาม"
[เฮ่อ~~ แล้วนี่มีธุระแค่นี้ใช่มั๊ย?? จะได้วาง……] รำคาญกันมากเลยเหรอ……..V_V
"เอ่อ…….ฉัน….ฉันคงกวนนายสินะ เอ่อ……ขอ….เอ่อ….."
[จะเอ่อ…..เอ่อ…..แค่นี้ใช่มั๊ย?? ฉันวางนะ!!]
"เดี๋ยว!! เดี๋ยวสิชิน…….คือ…..งั้นก็ฝันดีละกันนะ"
[อืม…..ขอบใจ หวัดดี……ติ๊ด!!]
"ชิน………" เสียงผมเอ่ยเรียกแผ่วเบาแต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อปลายสายตัดการสนทนา เค้าคงรำคาญผม…….เค้าคงไม่อยากให้ผมอยู่ใกล้หรือดูแลเขา……….แล้วนี่ผมพยายามไปเพื่ออะไร…….เพื่อใคร?? ผมเหนื่อย ผมอยากหยุดหัวใจของผม ผมอยากหยุดทุกๆ อย่าง ให้มันหยุดลงแค่ตอนนี้…….เพื่อที่มันจะไม่ต้องก้าวไปข้างหน้า ไม่ต้องพบเจอกับสายตาเย็นชาของเค้า……..ไม่ต้องรับรู้ว่าเค้ารักไมค์มากแค่ไหน……ผมอยากหยุด!! แต่จะมีวิธีไหนล่ะ?? ……..วิธีไหนกัน……..ที่จะทำให้ผมลืมเค้า………………..
[Mode : Mike]
สายๆ ของวันอาทิตย์ ผมลุกจากที่นอนและกิจวัตรประจำวันอย่างเป็นปกตินั่นคืออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปปลุกเจ้าชายขี้เซาให้ลุกจากที่นอน
"พี่กอล์ฟ………."
"…………"
"ไมค์เข้าไปนะ……….."
ผมผลักประตูเข้าไปโดยไม่ต้องรอคำอนุญาต บนเตียงกว้างร่างเล็กยังคงจมอยู่กับความฝันแสนสบาย ดวงตาหลับพริ้มอย่างน่ารัก ผมเริ่มลงมือปลุกอย่างที่เคยด้วยการเรียกและเขย่าเบาๆ
"พี่กอล์ฟ………ตื่น…..ได้แล้ว…."
"งือ……." -o-
"พี่กอล์ฟ…….สายแล้วนะ…..ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว………..พี่กอล์ฟ……"
"อืม…….ไมค์…….." เสียงแผ่วเบาหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากบาง ก่อนที่แขนเล็กจะคว้าร่างทั้งร่างของผมลงบนเตียง
"พี่กอล์ฟ!!!!"
"โดนหลอกอีกแล้ว……ฮิๆ" ^_~
พี่กอล์ฟในชุดลำลองสบายๆ คร่อมทับร่างผมไว้แล้วส่งยิ้มทะเล้นมาให้…….ผมเจอพี่กอล์ฟหลอกเหรอเนี่ย!?!?! เสื้อผ้าแบบนี้……..แสดงว่าตื่นจนอาบน้ำเสร็จแล้วสิ!!! พี่กอล์ฟบ้า!!!
"พี่กอล์ฟแกล้งไมค์อีกแล้วนะ!!!~" T^T
"รักหรอกจึงหยอกเล่น ฮิๆ แต่……..มาทำหน้าน่ารักแบบนี้…….ปล่อยไว้ไม่ได้ซะแล้ว!!"
"จะทำอะไรน่ะ…….อ๊ะ!!"
จมูกเล็กกดลงบนแก้มของผมซ้ายขวาจนผมต้องหลบเป็นพัลวัน สุดท้ายเตียงกว้างจึงกลายเป็นคล้ายๆ กับสมรภูมิรบขนาดย่อม เมื่อผมคว้าหมอนข้างได้และฟาดลงกลางลำตัวของร่างเล็กพร้อมกับคลานหนีจากการคร่อมของอีกฝ่ายการต่อสู้เล็กๆ จึงเกิดขึ้น แต่ในที่สุดผมก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ต่อการรบครั้งนี้ เมื่ออีกฝ่ายคร่อมทับร่างผมอีกครั้งพร้อมๆ กับริมฝีปากบางๆ ที่กดลงบนริมฝีปากของผม
ลิ้นเล็กสอดแทรกเข้ามาอีก(แล้ว) มันทำให้พละกำลังของผมหดหายไปพร้อมๆ กับลมหายใจที่เริ่มติดขัดเมื่อลิ้นเล็กไม่หยุดลงแค่นั้น มันเริ่มแทรกซอนกดลึกเข้ามามากขึ้นและมือเล็กก็เริ่มเคลื่อนตัวตามสัญชาติญาน ของมัน…..
"อ๊ะ!! พี่กอล์ฟ……พะ…..พอ…..อืม…" ผมว่าก่อนจะดันร่างเล็กให้ห่างออก
"อา…..ลืมตัวไปหน่อย……ก็ไมค์อยากน่ากินเองนี่ คนว่าจะหยุดแค่จูบอรุณสวัสดิ์เลยอดใจไม่อยู่……"
"พี่กอล์ฟ!!!!" ผมว่าแล้วโดดออกจากเตียงแล้วออกมายืนหน้าแดงหูแดงอยู่ห่างๆ คนอะไรหื่นได้ตลอด….ผมชักหวั่นๆ พี่ชายตัวเองแล้วสิเนี่ย!!!
"ไม่คุยกับพี่กอล์ฟแล้ว!!! คนอะไรหื่นชะมัด!!!!" >\\\\\\<
"ฮ่าๆๆ อะไรกันไมค์ก็ออกจะชอบนี่…….." ^_~ ยังจะมีหน้ามาพูดอีก…..คนบ้า!! \\\-__-\\\
หลังจากที่เราทานข้าวเช้าเสร็จ ผมกับพี่กอล์ฟก็ย้ายสถานที่สถิตจากโต๊ะอาหารมาเป็นโซฟาตัวยาวกลางบ้าน เกมส์เพลย์ของโปรดถูกขนออกมาเล่นอย่างเมามันส์ โดยมีผมเล่นไปเซ็งไปอย่างต่อเนื่องเพราะกติกาในการเล่นมันมีอยู่ว่า คนที่เล่นแพ้จะต้องทำตามคำสั่งคนชนะน่ะสิ!!!
"ฮู้ว!!! พี่ชนะอีกแล้ว!!~ ฮ่ะๆ มะๆ มาทำตามคำสั่งซะดีๆ" ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตาที่แสนจะเจ้าเล่ห์นั่น ผมคาดว่ามันต้องเป็นเรื่องไม่ดีอีกแน่ สามรอบแรกที่แพ้….ผมก็ต้องมาเต้นแอโรบิคอนุบาลไปแล้ว ชูมือขึ้นแล้วหมุนๆ~~ รอบที่สี่ที่ห้าก็ต้องป้อนคุ๊กกี้ด้วยปาก…กว่าเจ้าชายกอล์ฟท่านจะอิ่มได้ปากผมก็แทบเปื่อย แล้วรอบนี้มันจะมีอะไรอีกนะ!!!!
"……..อืม รอบนี้เอาง่ายๆ เนอะ!! เล่นเกมส์จนเบื่อแล้ว….ง่วง!! กล่อมหน่อยละกัน" จบคำหัวกลมๆ ก็ทิ้งตัวลงมาบนตักผมแถมยังหลับตาพริ้มพร้อมเสร็จอีกด้วย
"ทำไมไม่กล่อมล่ะ……คนแพ้ก็ทำตามคำสั่งสิ!!"
"ให้กล่อมยังไงล่ะ?? ไมค์กล่อมไม่เป็นหรอก"
"ทำแบบนี้……." มือของผมถูกดึงไปวางไว้บนหัวกลมที่ปกคลุมไปด้วยผมสีดำสนิทนุ่มสลวย "เสร็จแล้วก็ลูบเบาๆ แค่นี้แหละ…." ผมก็ปฏิบัติตามคำบอกนั้นอย่างว่าง่าย ไม่นาน……ร่างเล็กก็หลับสนิทด้วยฝีมือมือใหม่หัดกล่อมอย่างผม ผมยิ้มให้กับความน่ารักของคนๆ นี้ ไม่ว่านานแค่ไหนผมก็ยังคงรักคนๆ นี้อย่างมากมายเหลือเกิน ทั้งๆ ควรตัดใจแต่ผมก็ยังรัก……รัก……เฮ่อ~~ก็เพราะน่ารักแบบนี้นี่แหละน้า~~ ตัดใจไม่เคยได้สักทีสิ!!
'เจอะ…แบบนี้มันเซ็งเข้าใจไหม แต่ว่าฉันไม่ถึงกับโกรธ แบบว่า…….' เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น เบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอทำเอาผมชะงัก ก่อนจะตัดสินใจกดรับในที่สุด!!
[ฮัลโหล……..]
"อืม……….."
[นายว่างรึเปล่า…….ฉันมีอะไรจะคุยด้วยน่ะ!!]
*************************************
ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านประจำในห้องมุมประจำที่ผมและอีกคนชอบมาทานกันบ่อยๆ ถูกจับจองด้วยคนๆ นั้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วเมื่อผมมาถึง
"ขอโทษที่ทำให้รอนะ"
"อืม……..ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่นายเถอะ….มีธุระอะไร"
"ไม่อยากเจอฉันขนาดนั้นเชียวเหรอ??" เสียงของชินฟังดูเศร้าสร้อย
"ปล่าว…..ปล่าวนะ แต่นายดูไม่สบายนี่ หายดีแล้วเหรอ??" ผมรีบตอบกลับเพื่อคลายข้อสงสัย
"อืม…ดีขึ้นมาแล้วล่ะ………ฉันจะรบกวนนายไม่นานนะ ฉันแค่อยากจะขอให้ฉันกับนายกลับมาเป็นเหมือนเดิม……….ได้หรือเปล่า??"
ความเงียบน่าอึดอัดเกิดขึ้นทันทีหลังจากจบประโยค ผมเองก็ไม่ได้อยากจะเหินห่างหรือหมางเมินกับชินหรอกนะ แต่…..ความรู้สึกชินล่ะ?? ชินจะไม่เป็นอะไรเหรอ?? แล้วในที่สุดความเงียบก็ถูกทำลายเมื่ออาหารที่สั่งไปถูกนำมาเสิร์ฟ และความเงียบน่าอึดอัดก้กลับมาอีกครั้ง…………..
"เอ่อ………แล้ว….แล้วถ้า…." ผมตัดสินใจทำลายความเงียบนั้นแต่ก้ต้องหยุดลงเมื่อไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี - -"
"นายไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่เป็นไร…….อย่าลืมนะว่าฉันน่ะเข้มแข็งกว่านาย…….."
"นายว่าฉันเป็นคนอ่อนแองั้นเหรอ!?!?!" กวนโมโหจริงเพื่อนคนนี้ T^T
"หรือมันไม่จริงล่ะ?? ตอนนายอกหักคราวนั้นนายน่ะถึงกับต้องนอนโรงพยาบาลเลยนะ…….."
"…………….."
"แต่ฉันไม่ปฏิเสธหรอกว่าฉันคงจะเจ็บปวด แต่มันก็คงเจ็บปวดน้อยกว่าที่เราจะไม่คุยกันแบบนี้……..หรือนายคิดว่าไง??"
"อืม ฉันก็คิดเหมือนนาย…….."
ชินยิ้มบางๆ ให้ผมก่อนจะเอ่ยขอโทษเบาๆ แล้วเราก็ลงมือทานอาหารตรงหน้า…………หลังจากทานอาหารเสร็จชินชวนผมไปเดินดูเสื้อผ้ากันต่อ ก็ดีเหมือนกัน……..เพิ่มความสัมพันธ์ฉันเพื่อนให้แน่นแฟ้น………
[Mode : Guy]
สิบโมงเช้าผมไปถึงบ้านของโทมัสตามแผนที่ๆ หม่าม้าบอก และก็ต้องเซ็งอย่างที่สุดเพราะ……คนที่ผมยังไม่ตื่นจากบรรทม!!!! เดือดร้อนถึงผมต้องเป็นคนขึ้นมาปลุกถึงห้อง…….บ้าที่สุดเลย!!!!!
"โทมัส……..นายตื่นได้แล้วนะ!!!!" ผมเริ่มว่าเมื่อเข้ามาในห้องของโทมัสเรียบร้อย แต่ยิ่งปลุกร่างสูงก็ยิ่งพลิกหนีไปเรื่อยๆ
"นี่!!! ตื่นสิ!!!"
"อืม……" ร่างสูงว่าแล้วเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ เฮอะ!!!! ไม่รู้สึกรู้สาเลยนะ………"แม่ฮะมัสขอนอนต่ออีก 5 นาทีนะ" ว่าจบร่างสูงก็พลิกตัวไปอีกด้านแล้วทำท่าจะนอนต่ออย่างที่ว่าจริงๆ ไอ้บ้านี่!! ได้ไงเล่า!!! เฮ่ย!!!!
"นี่โทมัส!!!! ตื่น!!! ตื่นเดี๋ยวนี้……..ไอ้บ้าาาาาาา!!!! ตื่น!!!"
"หือ???? กาย……….นาย…..ฮ้าว -o- มาแล้วเหรอ???" โทมัสว่าแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย แถมมีสีหน้ายังนิ่งสนิททำเป็นทองไม่รู้ร้อน ไอ้คนบ้านี่!!!
"นายนัดฉันมา 10 โมงเช้านะ แต่นี่มัน 10 โมงครึ่งแล้ว นายยังไม่ตื่นเลย………แล้วนายจะนัดฉันมาทำไมเนี่ย!!~"
"อย่าเพิ่งโมโหสิคร้าบบบบ~~ อะๆ ผมตื่นแล้ววว~~~" โทมัสว่าก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ชิ!! ไอ้คนบ้านี่ทุกทีเลย…..นัดอะไรไม่เคยเป็นนัดสายตลอด เฮ่อ~~แล้วที่นอนก็ไม่เก็บอีก - -"
สุดท้าย…….ผมก็ต้องมาเก็บกวาดจัดที่นอนให้โทมัสอย่างเรียบร้อย ครึ่งชั่วโมงต่อมา……เจ้าของห้องก็อาบน้ำเสร็จ
"นี่ห้องฉันเหรอ……….ทำไมมันสะอาดขนาดนี้ล่ะ โห……." O0O
"นายไม่ต้องมายืนค้างเลย แต่งตัวเสร็จแล้วก็ไปกันเหอะ…….สายมากแล้ว"
************************************
เกือบเที่ยง……..ผมกับโทมัสก็มายืนอยู่ที่สยาม สถานที่ที่ผมชำนาญที่สุดเพราะมาแทบทุกวัน ก่อนอื่นก็คงต้องไปหาอะไรกินก่อนสินะ ผมเลือกที่จะพาโทมัสไปกินอาหารญี่ปุ่นและเป็นร้านเดียวกับที่ชินพาผมมาในครั้งนั้นด้วย
"กี่ที่คะ??"
"2 ที่ครับ" ผมกล่าวตอบพนักงานและเดินตามเข้ามาในโซนที่เคยมาเมื่อครั้งที่แล้ว เราเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องแรกสุด และก่อนที่ผมจะได้เดินเข้าไป
ภาพที่เห็นเป็นภาพสุดท้ายคือคนสองคนกำลังจะเดินออกมาทางผม คนที่ผมจำได้อย่างไม่ต้องมองซ้ำ คนที่เมื่อวานผมกลายเป็นพยาบาลจำเป็นเพราะเค้าเป็นไข้กับอีกคนซึ่งเป็นสาเหตุของอาการไข้นั้น………เค้ามาด้วยกัน……ทำไมเค้าถึงอยู่ด้วยกันล่ะ…….??
"กาย………"
"หือ??"
"นายพามาทานนายก็สั่งสิ ฉันไม่เคยมากินนะ"
"อะ……เออ….จริงสิ" ผมสั่งอาหารที่ผมชอบไป 3-4 อย่างกับพนักงาน เมื่อเรียบร้อยดีเธอก็ออกจากห้องไป…….ความเงียบจึงก่อตัวขึ้นอีกครั้ง……
"กาย…….นายไม่สบายหรือเปล่า…….."
"ปล่าวหรอก……..นี่โทมัส……"
"อะไรเหรอ???"
"นายยังชอบฉันอยู่หรือเปล่า??? ชอบอย่างที่นายเคยบอกฉันน่ะ…….นายยังคิดแบบนั้นอยู่หรือเปล่า??"
"ทำไมนายถามแบบนั้น………"
"ฉันถามนาย……นายก็ตอบมาสิ"
"เอ่อ…….ชอบ……ชอบสิ ก็เคยบอกแล้วนี่ ไม่ว่ายังไงความรู้สึกฉันก็ไม่เปลี่ยน……."
"งั้น………..นายกับฉัน…….เรามาคบกันมั๊ย???"
!?!?!?!?!?!?!
ปลาทอง Say : สวัสดี - สวีดัดค่าาา~~ หายไปนานมากมาย ก็กำลังจาสอบอ่านะ……เลยไม่ได้แวะมาอัพเลย ขอโทษนะคะ……สำหรับตอนนี้ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างยิ่งใหญ่ของกาย…..เรื่องราวจะเป็นยังไงก็ต้องติดตามกันต่อไปค่ะ หวังว่ายังรอติดตามกันอยู่น้าาา~~ อย่าเพิ่งหนีหายไปไหนละกัน ^^ ช่วยเม้นท์ช่วยโหวตด้วยเน้อ~~ วันนี้ไปก่อนละกัน เจอกันใหม่ตอนหน้าค่าาาาา~~ \(^^)/
ปล. ตอนต่อไปจะอัพหลังสอบเสร็จนะคะ (ราวๆ กลางเดือนมีนาโน่นเลย…..แต่จะพยายามอัพให้ได้ก่อนหน้านั้นนะคะ จะพยายามค่ะ) ยังไงก็รอติดตามด้วยนะคะ……ไปและ…..
ความคิดเห็น