คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : =ความจริง(ที่ผมยังไม่รู้)=(100%)
ความเงียบที่น่าอึดอัดบังเกิดขึ้นทันทีหลังจากที่พี่กิ๊งถูกเชื้อเชิญให้ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ผม พี่กิ๊งและเจ้าของห้องต่างนั่งลงบนโซฟาคนละตัวโดยมีผมนั่งอยู่เป็นจุดศูนย์กลางบนโซฟาตัวยาว......วันนี้มันวันซวยจริงๆ - -
“มีอะไรจะพูดมั๊ยกอล์ฟ!” พี่กิ๊งว่าขึ้นมาเสียงเขียว T^T
“ก็พิ๊งอยากรู้อะไรล่ะ” ผมถามกลับด้วยน้ำเสียงกวนส้น.....มากมายกลับคิดว่าแว้ดได้คนเดียวหรือไง.....T^T
“อย่ามาโย้กโย้.......”
“ปล่าวนะ....ถามมาให้ตรงคำตอบสิ!!”
“กอล์ฟ!!”
“เอ่อ.....พี่กิ๊งฮะใจเย็นก่อนนะฮะ” คนร่างสูงที่นั่งอยู่ด้านขวามือผมเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน ชิ!!!! นึกว่าสิ้นลมหายใจไปแล้วซะอีกนะ T^T
“เอาล่ะ!!! ทำไมกอล์ฟถึงมาอยู่ที่นี่”
“ก็แค่นี้.....ลีลามากซะ” ผมบ่นก่อนจะเอ่ยตอบคำถามที่ดูจะค้างคาใจพี่กิ๊งอยู่มาก “ผมต้องมาทำงาน”
“กอล์ฟ!!!”
“อะไรอีกละฮะ......ก้อตอบไปแล้วนี่”
“เอาให้มันชัดเจนกว่านี้ซิ!!!” แว้ดมาอีกรอบ.....หูจะแตก T^T
“พี่เกมส์กะป๋าบอกให้กอล์ฟมาอยู่ที่นี่จนกว่าจะได้ข้อมูลที่น่าพอใจในการออกแบบเสื้อผ้าฮะ” - -*
“ว่าไงนะ!!!!!!!!!” เสียงหลายร้อยหลอดของพี่กิ๊งทะลุทะลวงเข้าสู่ประสาทการได้ยินจนขี้หูของผมลุกมาเต้นชะชะช่าได้สักสามรอบ จะตะโกนทำไม?? - -*
“กอล์ฟนั่งอยู่ห่างแค่นี้ไม่ต้องตะโกนก็ได้ฮะ หูไม่หนวก” จะหนวกก็เพราะพี่แหละ เฮ่อ~~
“อะไรกันน่ะไมค์ไม่เคยเห็นบอกพี่เลย” หันไปโวยเอากับอีกคนที่นั่งเงียบอย่างกะถูกใครเย็บปากเข้าให้ เชอะ!!!
“ไมค์เพิ่งได้รับคำสั่งจากท่านประธานเมื่อวานฮะ......เอ่อ...ก็ว่าจะบอกวันนี้....”
“เห็นว่าไม่จำเป็นต้องบอกสิ!!! พี่มันไม่สำคัญนี่!!” รู้ตัวแฮะ! ผมคิดก่อนจะลุกขึ้นหลบเลี่ยงออกจากตรงนั้นและตรงเข้าห้องทันที อยู่ตรงนี้นานๆ ไม่ช้าก็เร็วผมคงหูหนวกแน่ๆ - -*
หลังจากแยกตัวมาได้ผมก็จัดข้าวของเครื่องใช้ของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง กว่าจะเรียบร้อยฟ้าข้างนอกก็เริ่มถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีทองของพระอาทิตย์ตกดิน ร้อน~~~คิดได้อย่างนั้นผมจึงคว้าผ้าเช็ดตัวใกล้มือแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
เกือบๆ 1 ชั่วโมงการอาบน้ำของผมก็เสร็จสิ้นลง สบายตัวแล้วกระเพาะบ้าบอก็ทำงานทันที......ไม่อยากออกไปเลยสักนิด - -* ถ้าไม่ติดว่าหิวคงไม่ก้าวออกมาจากห้องเด็ดขาดสาบานได้ ชิ!!!
ภายในห้องเงียบกริบ.......ไม่รู้ว่าเจ้าของห้องและคนอื่นๆ หายไปไหนกันหมดถ้าเป็นแบบนี้ก็สวรรค์ของกอล์ฟสิ ^[]^ ผมยิ้มร่ากับตัวเองก่อนจะเดินอย่างสบายอารมณ์ไปที่ห้องครัว บนโต๊ะมีข้าวผัดเหมือนเพิ่งผัดเสร็จได้ไม่นานวางอยู่........สวรรค์!!!!
“ไมค์ล่ะก็........อย่าเล่นบ้าๆ สิ อุ๊ย!” เสียงที่ผม(ไม่อยาก)คุ้นเคยแว่วมาจากฝั่งระเบียง ยังมีคนอยู่อีกเหรอเนี่ยชิ!!! ผมรีบตักข้าวใส่จาน(ยังไม่วายตะกละ - -* : ปลาทอง) แล้วตั้งใจจะเดินเข้าไปกินในห้องแต่เสียงพูดคุยมันก็ทำให้ผมก้าวเท้าเข้าไปหาอย่าง(อยากรู้)ไม่รู้ตัว
“ไมค์อ่ะ......ฮิฮิ”
“พี่กิ๊ง........”
ผมเดินมาหยุดอยู่ไม่ห่างจากประตูระเบียงไม่มากนัก และมันก็เปิดกว้างไว้พอที่ผมจะได้เห็นสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อน......
ริมฝีปากอิ่มของคนร่างสูงกำลังประกบอย่างอ่อนโยนอยู่บนริมฝีปากของอีกคน!!!!
!!
ภาพตรงหน้าทำให้ปลายเท้าที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดเลยว่ามันจะหนักกลับหนักอึ้งก้าวไม่ออก ลมหายใจที่เป็นปกติดีกลับติดขัดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เลือดลมวิ่งพล่านขึ้นมาเล่นเอาหูตาลายไปหมด ผมควรจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดีนะ -*- แต่ก่อนที่ผมจะทันได้คิดอะไรออกเสียงของคนที่ผมไม่เคยอยากได้ยินก็ดังขึ้น
“ขอโทษนะฮะพี่กิ๊ง ไมค์ลืมตัวไปหน่อย....ลืมคิดไปว่ามี คนอื่น อยู่ด้วยนอกเหนือจากเรา” พูดไม่พูดเปล่าหางตายังส่งมายังจุดที่ผมยืนอยู่แถมยังยิ้มเยาะมาอีกด้วย ไอ้….ไอ้บ้าเอ๊ย!!!! ‘คนอื่น’ งั้นเหรอ!? โว้ยยย~~กอล์ฟอยากฆ่าคน!!!
“พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย” เหอะ!! พูดได้ไม่อายปากเลยนะคับคุณพี่สาว T^T
ผมหมุนตัวออกมาจากตรงนั้นแล้วเดินกลับเข้ามาในห้องก่อนจะกระแทกประตูปิดดังลั่นให้อีกฝั่งของประตูรู้ว่ามี ‘คนอื่น’ อยู่ด้วยอย่างที่ลืมกันจริงๆ
ลูกสาวสุดที่รักของคุณแม่.......ถ้าคุณแม่รู้จะเป็นยังไงนะขนาดผมเห็นผมยังรู้สึกเลย กับคุณแม่ล่ะ?? เฮ่อ~~ จะรู้บ้างไหมนะว่าลูกสาวหายออกจากบ้านมาทำบ้าๆ กับไอ้บ้านั่น! แต่ก็นั่นแหละ......ต่อให้ผมเอาไปบอกก็ใช่ว่าคุณแม่จะเชื่อก็เค้ารักของเค้านี่!
เมื่อเช้าที่เป็นเดือดเป็นร้อนก็เพราะพี่กิ๊งจะมาทำแบบนี้สินะถึงได้หน้ายักษ์แหกปากร้อยแปดหลอดเมื่อรู้ว่าผมจะมาอยู่ที่นี่ อยากจะบอกเสียเหลือเกิน......ว่าไม่อยากจะเหยียบย่างเข้ามาอาศัยเลยสักนิดเดียว......T^T
หลังจากส่งข้าวผัดลงท้องเรียบร้อยผมก็ต้องมาคิดหนักอีกครั้งกับการต้องเอาจานเจ้าปัญหาออกไปเก็บแถมน้ำหลังอาหารก็ยังไม่ดื่ม ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้………..เซ็ง!!!! แต่สุดท้ายนอนคิดแล้วคิดอีกยังไงมันก็ต้องออกไปอยู่ดีผมรีบเอาออกมาเก็บ ดื่มน้ำแล้วรีบกลับเข้าห้องคงดีกว่า คิดได้แบบนั้นผมเลยตัดสินใจเปิดบานประตูให้กว้างออกก่อนจะกลั้นใจก้าวเท้าออกมาแล้วเสียงทีวีที่ห้องนั่งเล่นก็มาชะงักฝีเท้าผมลง คืนนี้ก็คงนอนกอดกันกลมตัวติดกันหน้าทีวีเลยสินะ เชอะ!!
“คราวหน้าจะแอบดูคนอื่นเค้าก็หัดซ่อนให้มันมิดหน่อยนะ รักษามารยาทด้วย” เสียงทักที่ดูเหมือนเป็นการเยาะเย้ยเสียมากว่าดังขึ้นทั้งๆ ที่คนพูดไม่ได้หันมามองผมเสียด้วยซ้ำ
“เหอะ!! คิดว่าอยากดูนักหรือไง.....ทำไปได้ไม่อายฟ้าอายดิน” ไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วยหรอกนะ แต่คนอย่างกอล์ฟ พิชญะไม่ยอมให้ใครมาว่าฝ่ายเดียวหรอก!! ที่สำคญผมถูกกว่าเห็นๆ ชิ!!
“แล้วทำไมผมจะต้องอายด้วยล่ะครับคุณลูกชายท่านประธานในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิดสียหน่อย”
“ยังจะหน้าด้านพูดมาได้ เหอะ!! ไอ้ที่มาจูบลูกสาวชาวบ้านไม่อายดินฟ้านี่เรียกว่าทำถูกงั้นสิ อยากให้คุณป๋าได้มารู้จักพฤติกรรมบ้าๆ นี่เสียจริง”
“คนรักกันนี่.......แค่แสดงความรักมันผิดด้วยเหรอคับ ที่สำคัญท่านประธานก็รับทราบถึงเรื่องของผมกับลูกสาวแล้วด้วย”
“ว่าไงนะ!!!”
“อ้อ....แล้วก็ไม่ต้องห่วงว่าผมจะไม่รับผิดชอบในการกระทำเพราะเรื่องอนาคตผมได้วางไว้หมดแล้ว รออีกหน่อยนะคับคุณน้องเขย........” ว่าจบก็ลุกขึ้นปิดทีวีแล้วเดินเข้าห้องอย่างสบายใจทิ้งให้ผมยืนทบทวนคำพุดนั้นอย่างงๆ
“น้องเขยเหรอ??”
ถ้าผมเป็นน้องเขย.........ก็แสดงว่า......ไอ้บ้านั่นจะต้องเป็นพี่เขยจะแต่งงานเข้ามาอยู่ในบ้านผมงั้นสิ!!! โอย~~~ไม่นะไม่!!! ใครบอกผมทีว่านี่มันเรื่องล้อเล่น ฮือ....ถ้าจะแต่งเข้ามาก็ฆ่าผมให้ตายก่อนเถอะ ผมไม่ยอมรับและรับไม่ได้!!!!!
คำพูดบ้าบอเมื่อคืนตามมาหลอกหลอนผมแม้แต่ในฝัน สรุปแล้วเมื่อคืนผมแทบจะไม่ได้นอนเลยสักงีบตื่นมาสภาพของผมเลยไม่ค่อยต่างจากผีตายซากสักเท่าไหร่ ทำไมชีวิตผมมันถึงได้รันทดถึงเพียงนี้ โฮ~~ -T_____T ผมเดินเข้ามาในห้องครัวโดยไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเจอกับเจ้าของเสียงที่ตามมาหลอกหลอนผมตลอดคืนยืนทำอาหารอยู่ = =’’
“อรุณสวัสดิ์” เสียงทักทายที่ผมไม่อยากได้ยิน จะมาทักหาส้น.....ผมหรือไง เซ็งโว้ยยย!!!! ผมไม่ตอบแถมยังส่งใบหน้าที่เรียกว่ามุ่ยสนิทไปให้ =’’=
“เป็นคนดีๆ ไม่ชอบ.....ชอบเป็นหมาพันธุ์หน้าย่นนะคนเรา” เสียงบ่นที่ดูเหมือนจะเบา แต่ขอโทษผมได้ยินมันชัดทุกคำ!!!
“ว่าใคร!?!”
“ไม่น่าถาม” แน่นอนว่าคงไม่มีใครบ้าพอจะว่าตัวเอง.......แล้วมันจะใครซะล่ะนอกจากผม!!
“ไอ้!!!!!”
“เคยบอกแล้วนะ......ลองพูดว่าไอ้บ้าอีกคำสิคงรู้นะจะเจออะไร”
“ไอ้!!!”
“เอาสิ อย่าคิดว่าไม่กล้าทำ” ร่างที่สูงกว่าผมอยู่หลายเซน.สาวเท้าเข้ามาหาเล่นเอาผมปิดปากสนิทและก้าวถอยหลังให้พ้นรัศมีอันตรายทันที ไม่ได้กลัวนะแค่ไม่อยากมีเรื่อง ชิ!!!
“ฮึ!! ที่แท้ก็ไม่แน่จริง......” พูดพลางยิ้มเยาะมาอีกรอบ ไอ้บ้าๆๆๆๆๆ!!! ถ้าฆ่าคนไม่ผิดกฏหมายนะผมจะฆ่าไอ้บ้านี่แล้วเอาไปแล่เป็นชิ้นโยนให้หมาหิวโซข้างถนนกินเลย ฮึ่ย!!!
“แล้วนี่....สายขนาดนี้เพื่อนนายยังไม่ตื่นอีกเหรอ” ผมเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าทะเลาะก็มีแต่เสียเปรียบ เอาไว้ฉันหาจุดอ่อนนายได้ก่อนเถอะ!!!
“เพื่อน!?”
“ก็เพื่อนๆ ในวงนายไง”
O_o?
“ยังจะมางงอีกเหรอ ฉันถามว่าเพื่อนๆ นายทำไมยังไม่ตื่นอีก......จะว่าหูตึงก็ไม่นะแค่นี้ไม่ได้ยินหรือไง” เหอะ!! ขอกัดขอจิกหน่อยเถอะ ฮ่ะๆๆๆ ^[]^ ขอสะใจเล็กๆน้อยๆ (อ่านะ - -* : ปลาทอง)
“เข้าใจอะไรผิดๆ มาหรือเปล่า” คราวนี้เป็นผมที่งงเสียเอง.........เข้าใจผิดยังไง?
“อะไรที่ว่าเข้าใจผิด!” ลางร้ายบางอย่างกำลังคืบคลานมา..........คืบคลานมา......
“ก็ห้องนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากผมกับคุณสักหน่อย”
O[]o!!!!!
ช็อค!!! ช็อคซีนีม่าสิครับท่าน!!!
“หมายความว่าไง!!!!!!!!”
“ก็ห้องนี้เป็นของผมที่บริษัทจัดไว้ให้ คนอื่นๆ ก็มีห้องส่วนตัวคนละห้องแต่ก็อยู่บนคอนโดนี้เหมือนกัน”
O[]o!!
“ที่คุณฟังมามันไม่เหมือนที่ผมบอกหรือไง”
“ไหนบอกว่านี่เป็นคอนโดของวงไง............” คอนโดของวง........ใช่!! แต่ไม่ได้บอกว่าแยกห้องกันอยู่ โอ้!~ ป๊ะป๋าสุดที่รักทำไมถึงทำกับกอล์ฟได้ถึงเพียงนี้ โฮ~~~~
บอกผมสิบอกผมมีอะไรที่ผมยังไม่รู้อีกไหม?? ทำไมชีวิตผมมันถึงได้ย่ำแย่แบบนี้!!!! ฮือ~~เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบและคนๆ นั้นต้องไม่ใช่ใครนอกจากป๊ะป๋าคนเดียวเท่านั้น!!!!!
หลังจากทานข้าวเช้าฝีมือไอ้เจ้าของห้อง(ด้วยความจำใจ) เพราะถูกพูดเหน็บแนมถึงการเป็นผู้อาศัยมารยาทไม่งามบ้าบอทำให้ต้องนั่งทนกินๆๆๆ แล้วก็กินอย่างไม่ค่อยสนใจรสชาติจนอิ่ม ผมก็พามินิคันสวยคู่ใจวิ่งมาตามเส้นทางที่ตรงสู่ค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ที่ผมมีสัญญาออกแบบเสื้อผ้าบ้าบอให้วงเจ-ร็อควงนั่น และที่สำคัญ......
พ่อของผมอยู่ที่นั่น!!!!!
ถ้าวันนี้ไม่ได้คุยกับป่ะป๊าให้รู้เรื่องละก็ผมจะอาละวาดให้พังพินาศเลยคอยดู ชิ!! มีอย่างที่ไหนล่ะบังคับผมให้ออกมาอยู่ข้างนอกแถมยังต้องร่วมห้องกับไอ้บ้านั่น T^T ป๊าต้องการฆ่าผมให้ตายทั้งเป็นแน่ๆ ......ชิ!!!
ครึ่งชั่วโมงมินิคันสวยก็จอดลงบนลาดจอดรถของบริษัท ก่อนที่ผมจะขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบนสุดของตึก
“หวัดดีฮะ”
“อ้าวคุณกอล์ฟ......สวัสดีค่ะ” เลขาคนสวยเอ่ยทักเมื่อเงยหน้าจากเอกสารตรงหน้าขึ้นมาพบผม “มาพบท่านประธานสินะคะ รอสักครู่ค่ะ” เธอว่าแล้วต่อสายเข้าไปในห้องครู่หนึ่งจึงเอ่ยกับผมอีกครั้ง
“เชิญค่ะ ท่านอนุญาต” ^^
“ขอบคุณฮะ”
“ว่าไงเรามาหาป๊าแต่เช้ามีอะไรหรือปล่าว? ไม่มีเรียนหรือเรา....” ^^
“ไม่มีเรียนฮะ แต่มีเรื่องสำคัญจะคุยกะป๊า” ผมว่าแล้วกระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน บ่งบอกให้รู้ว่าผมหงุดหงิด T^T
“ไปกินรังแตนที่ไหนมาล่ะเราหน้างี้งอมาเชียว”
“ป๊า!!!!!” ก็ไม่ใช่เพราะป๊าหรือไง.....ชิ!!! T^T
“อ่ะๆ ว่ามาซิมีเรื่องอะไรจะคุยกะป๊า” ^^ ป๊าเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
“ป๊าให้กอล์ฟไปนอนห้องเดียวกะไอ้บ้านั่นได้ไง แล้วทำไมป๊าไม่บอกกอล์ฟว่าถึงพวกนั้นจะอยู่คอนโดเดียวกันแต่พวกนั้นแยกห้องกันอยู่!”
“ฮะๆๆ นี่เหรอเรื่องสำคัญของเราน่ะ” ^^
“กอล์ฟโกรธป๊าจริงๆ แล้วนะ!!” ผมว่าแล้วกอดอกเสตาไปอีกทาง ป๊ายังจะมาหัวเราะอีกเหรอ ชิ!!! เดี๋ยวงอนหนีหายไปเที่ยวเอาให้งานเสียเลยดีมั๊ยเนี่ย......
“แล้วไม่ดีเหรอ ห้องของไมคุงเค้าก็กว้างออกไม่ใช่เหรอกอล์ฟ”
“ไม่ใช่เหตุผลนั้นนะฮะป๊า!”
“อ้าว? แล้วมันเหตุผลไหนกันล่ะ”
“กอล์ฟเกลียดมะ.....มุราคามิ.....” เชอะ!! ไม่อยากจะเรียกหรอกนะไอ้ชื่อนี้.....แต่ถ้าป๊ารู้ว่าเรียกว่า ‘มัน’ เดี๋ยวป๊าโกรธให้......T^T
“นั่นไง.........ยิ่งดีใหญ่เราจะได้ปรับความเข้าใจกันงานที่ทำออกมามันจะได้ราบรื่น เห็นไหมป๊ายิงปืนทีเดียวได้นกตั้งสองตัว” ^^
“ป๊า!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมอยากจะโวยวายให้มันสมกับที่ผมโกรธแต่ผมก็ไม่สามารถทำได้เมื่อป่ะป๊าสุดที่รักต้องเข้าประชุม.........ทำไม! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!!! โว้ยยยยยย!~
“กอล์ฟ” ในระหว่างที่กำลังเดินไปหาพี่เกมส์ เสียงใครคนหนึ่งก็เรียกผมไว้
“ห๊ะ! อ้าวนายเองเหรอมีอะไรชินยะ?”
“ไมค์มันเพิ่งบอกเมื่อเช้านะว่านายย้ายไปอยู่กับมันที่คอนโดแล้ว”
“ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีหรอก!” ผมกระแทกเสียงใส่ เหอะ!! จะมาย้ำทำไม!!!!
“อ่า......เอ่อ....คือพวกเรา...คิดว่าจะเลี้ยงต้อนรับสมาชิกใหม่น่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่เห็นต้องทำให้ยุ่งยาก”
“แต่ฮารุน่ะเตรียมของแล้ว ยังไงก็จัดอะไรให้มันดูพิเศษสักนิดละกันนะ” ชินยะว่าแล้วมองหน้าผมหวาดๆ เฮ้อ~ก็เตรียมกันไว้แล้วนี่นะ
“อืม...ก็ได้ จะจัดที่ไหนล่ะ”
“ห้องไอ้โชกะฮารุแหละ” ^^
“ไหนว่าพวกนายแยกห้องกันอยู่ไง?” แล้วไหงสองคนนี้อยู่ด้วยกันงี้อ่ะ......
“คือฮารุเป็นพวกกลัวผีขึ้นสมองน่ะนอนคนเดียวลำบากเราเลยยกให้โชที่ไม่เคยกลัวอะไรไปดูแล”
“อ๋อ.....อืมแล้วเย็นนี้ฉันจะไปนะ ขอบใจมากด้วยที่อุตส่าห์เลี้ยงต้อนรับน่ะ”
“อืม.....แล้วเจอกันนะ” ชินยะว่าแล้วเดินจากไป เฮ้อ.....แค่วันเดียวเนี่ยทำไมมันเหนื่อยได้ขนาดนี้ - -“ และที่ตั้งใจจะเดินไปหาพี่เกมส์เปลี่ยนให้ผมหันหลังกลับเดินเข้าลิฟต์แล้วลงมาที่มินิคันสวยแทน......
“ว่างแบบนี้ไปผ่อนคลายหน่อยก็ดี เฮ้อ~”
ผมเคลื่อนมินิคันสวยจากลานจอดรถเข้าสู่ถนนที่ตรงไปยังย่านการค้าที่เป็นศูนย์รวมของวัยรุ่นอย่างสยาม ก่อนจะตัดสินใจโทรหาไอ้เอ็มเมื่อรถติดสัญญานไฟแดงที่สี่แยกหนึ่ง
[ว่าไงคับคุณชาย.....]
“ว่างป่าววะ?”
[ก็ไม่ได้ทำอะไรว่ะ มีไร?]
“ว่างว่ะ มาเลี้ยงไอติมตามสัญญาหน่อยดิวะ”
[ฮ่ะๆ ยากจนหรือไงวะเนี่ย แค่’ติมถ้วยเดียวต้องให้กุเลี้ยง]
“ไอ้เอ็ม!!”
[เออๆ แล้วจะให้ไปเลี้ยงที่ไหนละคุณชาย.......]
“เจอกันที่สยาม......ร้านเดิมนั่นแหละ แค่นี้นะเว่ยแล้วเจอกัน”
ผมวางสายก่อนที่จะเคลื่อนรถไปตามเส้นทางเรื่อยๆ โมโหป๊ายังไม่หายพูดมาได้ว่าอยากให้ปรับความเข้าใจกัน ทำไมผมต้องไปปรับความเข้าใจกับไอ้คนบ้าพันธ์นั้นด้วย ชิ!!!
“มาช้าว่ะ” ไอ้เอ็มว่าเมื่อเห็นผมนั่งลงตรงหน้า
“รถมันติดนี่หว่า ไม่เหมือนเมิงอ่ะนั่งรถไฟฟ้าแปปนึงก็ถึง”
“เอ้า!! นี่ผิดกุอีกหรือไง”
“เออ!!” ผมว่าให้อย่างหงุดหงิด T^T
“อ้าว? เมิงไปอารมณ์เสียมาจากที่ไหนค้าบ~ไอ้คุณชาย”
“เมิงรู้มั๊ยป๊าให้กุย้ายไปอยู่คอนโดฯ ไอ้วงบ้านั่นตั้งแต่เมื่อวาน ที่สำคัญกุต้องอยู่ร่วมห้องกะคนที่กุเกลียดขี้หน้าที่สุดด้วย!!!”
“เหรอ........ป๊าเมิงนี่ก็ไม่ห่วงเมิงเลยนะ” (เป็นกุ...คงห่วงว่าหน้าอย่างเมิงนี่จะถูกจับกดอ่ะ : เอ็ม - -“)
“ป๊าก็คิดอะไรง่ายๆ บอกว่าอยากให้กุปรับความเช้าใจกะไอ้บ้านั่น เหอะ!! กว่าจะเข้าใจคงได้เลือดตกยางออกละวะ” T^T
(เลือดจากทางไหนล่ะ กุล่ะห่วงเมิงจริงๆ : เอ็ม -\\\-)
“แล้วเมิงจะเอาไงต่อล่ะ หรือจะมาอย่กับกุแทน” ไอ้เอ็มถามผม
“ถ้ากุไปอยู่กับเมิงกุคงได้งานนะ ถามมาได้ไม่คิดไอ้คุณเพื่อน!!!” = =”
“ฮะๆๆ กุลืมไปว่ะ” ^^ ยังมาหน้าระรื่นมันน่าเอาอะไรฟาดคอไปสักทีสองที เหอะ!!!
“ไอศกรีมที่สั่งได้แล้วนะคะ”
“ขอบคุณฮะ” ^^ ผมรับคำก่อนจะตักเนื้อไอศกรีมเข้าปาก.....กินกี่ทีก็อร่อยจริงๆ ไม่เสียแรงที่สู้ฝ่าวิกฤตรถติดมากินถึงนี่
“อารมณ์ดีขึ้นมาเชียว”
“เออดิได้กินของโปรดนี่หว่า” ^^
ผมตักไอศกรีมไปเรื่อยๆ จนผ่านไปถ้วยที่สามท้องที่ว่าหิวก็เริ่มตึง ผมเลยชวนไอ้เอ็มออกไปเดินเล่นให้ย่อยเสียหน่อย
“เมิงจะไปไหนวะกอล์ฟ”
“กุก็ไม่รู้เหมือนกันเดินเล่นๆ นี่แหละ”
เข้าร้านนั้นออกร้านนี้แต่ได้ของติดมือมาสองสามอย่าง ส่วนใหญ่ก็พวกเสื้อ กางเกง รองเท้า ก่อนที่ผมจะหยุดลงที่ร้านหนังสือที่ส่วนมากจะเป็นที่สุดท้ายที่ผมจะเข้า ........
“น้องกอล์ฟ.........ใช่น้องกอล์ฟหรือปล่าวครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นที่ข้างหูเล่นเอาผมขนลุกตังแต่หัวจรดเท้า O_o!!
“........”
“จำพี่ได้ไหมฮะพี่แม็คลูกชายนายพลธีระเพื่อนคุณอาพิเชษฐ์ไง”
“พี่แม็ค!?”
>>>>>Tobecon.
แวะคุยกันท้ายเรื่องค่ะ : ก้อครบจนได้นะคะ 100% อิอิ หายไปนานอีกเช่นเคยไม่ขอแก้ตัวใดๆ นะคะ เอาเปงว่าแล้วเด๋วมาเจอกันตอนต่อไปคร่าาาาา~ รักทุกคนเสมอค่า ^^
+++แวะมาอ่านแว้ววก้อเม้นๆ โหวตๆ กันหน่อยนะคะ วันนี้ไปละค่ะ บ๋ายบาย \(^^)/+++
ความคิดเห็น