คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : =จุดเริ่มต้น(ของทุกสิ่ง)=
เช้าวันรุ่งขึ้นกระเป๋าและของใช้ส่วนตัวของผมก็ถูกจัดลงกล่องและขนย้ายลงไปอยู่หลังรถกระบะที่จอดอยู่หน้าบ้านอย่างเรียบร้อย โดยการควบคุมของป๋าสุดที่รักของผมเอง!!!!
“ป๋าจะไม่เปลี่ยนใจจริงๆ เหรอฮะ” ผมถามออกไปทั้งๆ ที่รู้ดีว่าคำตอบที่ได้มันจะเป็นยังไง - -“
“ป๋าพูดคำไหนคำนั้นกอล์ฟก็รู้” ^^ ยังจะมายิ้มอีก!! ถ้าไม่ใช่ป๋านะกอล์ฟอัดน่วมไปแล้ว!!~ T^T
“ชิ!!”
“นี่กอล์ฟ! เราน่ะขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วนะของจัดเสร็จแล้วจะได้ออกไปพร้อมกันเลย”
“ไม่ต้องไปพร้อมกันไม่ได้หรือไง.....” ผมถามออกไปเบาๆ ราวกับจะพูดกับตัวเอง แต่ป๋าที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยังหูดีแล้วตอบกลับมา
“ไม่ได้หรอก...ไม่ไปพร้อมกันแล้วเราจะรู้ไหมว่าคอนโดฯ นั่นอยู่ที่ไหน เราน่ะยิ่งชอบหลงทิศหลงทางอยู่”
“ป๋า!!”
“หือ?”
“กอล์ฟชักจะเกลียดป๋าแล้วนะ!!” ผมว่าก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านและเข้าไปอาบน้ำอย่างที่พี่เกมส์บอก ทิ้งให้ป๋ากับพี่เกมส์ได้แต่ส่ายหน้าและถอนหายใจออกมาเบาๆ กับความเอาแต่ใจของผม
สองชั่วโมงก่อนหน้านี้ผมกำลังใช้ไม้เด็ดไม้ตายไม้สุดท้ายอ้อนพี่เกมส์กับป๋าสุดชีวิต ชักแม่น้ำแทบจะทั่วประเทศไทยแถมวนอุทยานเข้ามาหว่านล้อม พูดจนน้ำลายแทบจะแห้งหมดปาก.......และผลที่ได้ก็คือ!!!!
ผมต้องมาที่นี่!!!
ใช่!! ไม้เด็ดไม้ตายของผมมันใช้ไม่ได้ผล!!!!
ผมเกลียดป๋ากับพี่เกมส์ที่สุด!!!! T^T ถ้าผมตายตอนนี้มันยังทันไหม ฮือๆๆๆๆ ผมอยากตาย~~~ T_T
“มาเร็วกว่าที่คิดนี่!!” เสียงของคนที่ผมเกลียดที่สุดดังขึ้นหลังจากที่ผมกดกริ่งไปครู่หนึ่ง “เข้ามาสิ” ก่อนที่เจ้าของเสียงซึ่งเป็นหนึ่งในเจ้าของห้องจะเอ่ยพลางเปิดบานประตูให้กว้างขึ้น
“นั่งตรงนี้ก่อนละกัน พวกของที่เอามาด้วยคนที่บ้านเค้าขนขึ้นมาให้แล้วอยู่ในห้องที่เปิดประตูไว้นั่น.....ว่าแต่กินอะไรมาหรือยัง?”
“..........”
“กินอะไรมาหรือยัง?”
“............” ร่างเล็กที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟายังคงเงียบ เกิดบ้าอะไรขึ้นมาล่ะ!?
“ฉันถามว่ากินข้าวมาหรือยัง!?”
“ถ้ายังจะทำไม?” เฮอะ!! ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาเสียจริง!!
“ก็จะได้หาอะไรให้กินไง ถามแค่นี้ทำเรื่องมากอยู่ได้!”
“นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน!!” ร่างเล็กเริ่มมีปฎิกิริยาตอบกลับ ทำเอาคนร่างสูงเปลี่ยนใจที่จะเดินเข้าครัวหันมาแหย่คนที่ขู่ฟ่อๆ เหมือนแมวหวงปลาต่อ
“เฮอะ! ถามมาได้ว่าสิทธิ์อะไร? ก็สิทธิ์ของเจ้าของห้องไง…..หรือว่าจะเถียง”
“คิดว่าอยากอยู่นักรึไง!!”
“อ้าว? ถ้าไม่อยากอยู่แล้วขนย้ายข้าวของมาตั้งมากมายนั่นมันอะไรล่ะคับ คุณลูกชายท่านประธาน!!”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!! ถอยไป!!” ร่างที่อยู่ตรงหน้าแว้ดเข้าให้ เมื่อจบคำปลายจมูกสวยก็เฉียดไปโดนเข้ากับแก้มนิ่มๆ ที่ขึ้นสีเรื่อด้วยความโกรธและอายที่ตัวเองไม่อยากยอมรับนัก
“มุราคามิ ไม.......ไม่ใช่ไอ้บ้า!” ร่างสูงกว่าว่าก่อนจะถอยห่างและยืนเต็มความสูงอีกครั้ง
“เฮอะ!! ไม่สนใจจะจำ!!”
“นิสัยเสียจริงๆ มาอยู่บ้านคนอื่นแทนที่จะให้เกียรติเจ้าของบ้าน กลับมาทำตัวไร้มารยาทแบบนี้ น่าสงสารคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่อุตส่าห์เลี้ยงมาจนโตป่านนี้จริงๆ”
“นายว่าใคร!!”
“คิดเอาเองนะแต่ฉันคงไม่บ้าพอที่จะว่าตัวเองหรอก หึ!”
“ไอ้!! ไอ้บ้าเอ๊ย!!~”
“บอกแล้วนะว่าไม่ได้ชื่อไอ้บ้า..........ถ้าเรียกอีกคำได้เจอดีแน่!!”
“ทำไม? นายจะทำอะไรฉัน.......แล้วคิดเหรอว่าฉันจะกลัว หึ!!......ไอ้....บ้า....เอ๊ย!” เน้นสามพยางค์หลังช้าๆ แต่ชัดถ้อยชัดคำความอดทนที่ถึงขีดจำกัดขาดผึง!! แขนเล็กถูกกระชากลอยหวือติดมือขึ้นมายืนเผชิญหน้ากับร่างสูงอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ร่างเล็กกว่าดิ้นพล่านเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมแต่ดูเหมือนยิ่งดิ้น แรงบีบที่แขนก็ยิ่งกดหนักขึ้น
“ปล่อยนะไอ้!!......”
“พูดมาอีกคำได้เจอหนักกว่านี้แน่!!!”
“ชิ! ปล่อย!!”
“ถ้าอยากจะเป็นอิสระก็ช่วยเรียกชื่อฉันให้ถูกก่อนเถอะ”
“ทำไมต้องเรียก! ถ้าฉันไม่เรียกนายจะทำอะไรฉัน!! โอ๊ย!~” เสียงร้องเผลอหลุดออกมาจากริมฝีปากบางๆ เมื่อแรงมือที่กดอยู่ก่อนหน้านี้ยิ่งกดหนักลงไปอีก
“อยากรู้เหรอ!?!? ได้.....เดี๋ยวจัดให้!” จบคำสัมผัสที่คุ้นเคยก็ถูกกดลงมาบนริมฝีปากปิดกันเสียงท้วงใดๆ ที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้นจนหมดสิ้น ร่างกายที่พยายามต่อต้านกลับพ่ายแพ้ต่อจิตใต้สำนึกที่ผุดขึ้นมาอย่างไม่อาจรั้งไว้ทัน ร่างเล็กถูกรั้งเข้าสู่อกแกร่งอย่างง่ายดายเมื่อลิ้นอุ่นๆ แทรกลึกผ่านริมฝีปากเข้าไปสำรวจความหวานของโพรงปาก ซึ่งเจ้าของตอบสนองกลับเป็นอย่างดีโดยหลงลืมไปชั่วขณะว่าคนที่มอบความรู้สึกหอมหวานนี้ให้คือใคร??
“อือ~~” เสียงเล็กหลุดรอดผ่านริมฝีปากออกมาให้คนฟังยกยิ้มอย่างชอบใจก่อนจะสำรวจความหอมหวานของโพรงปากเล็กๆ ต่อ เวลาเคลื่อนผ่านไปราวนาทีกว่าๆ แรงประท้วงเบาๆ เพราะหายใจไม่ออกจากคนร่างเล็กทำให้ร่างสูงจำใจปล่อยริมฝีปากบางๆ ที่ขึ้นสีแดงระเรื่อไม่ต่างจากลูกเชอร์รี่ตรงหน้าให้เป็นอิสระอย่างเสียดาย และก่อนที่สติจะกลับมาครบพร้อมแว้ดร่างเล็กก็ถูกปล่อยออกเบาๆ เมื่อเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น
“เอ่อ......ยังมีกล่องอีกใบที่ยังไม่ได้ยกขึ้นมาน่ะครับ” คนที่ถือกล่องอยู่ตรงหน้าว่าอย่างนอบน้อมก่อนจะยื่นกล่องที่ไม่หนักมากนักกล่องนั้นมาให้
“ขอบคุณมากครับ”
“ครับ.....ไม่เป็นไร”
ผมปิดประตูลงหลังจากกล่าวขอบคุณคนส่งของและพูดคุยอีกนิดหน่อย ก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นเพื่อเอากล่องที่เพิ่งรับมาให้กับเจ้าของๆ มัน แต่เมื่อเดินกลับมาที่โซฟาร่างเล็กที่เค้าเพิ่งปล่อยออกจากอ้อมกอดก็ไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้เสียแล้ว หายไปไหนล่ะเนี่ย!?
“กอล์ฟ!!”
“............”
“กอล์ฟ!!” นายอยู่ไหนน่ะ” ผมสาวเท้าเข้าไปที่ห้องที่เปิดประตูไว้พลางกวาดสายตามองหาร่างของคนที่กำลังจะเป็นเจ้าของห้องแต่ก็ไม่มีแม้เงา “หายไปไหนนะ”
ในขณะเดียวกัน!!
เมื่อริมฝีปากและลิ้นอุ่นๆ นั้นถอนออกจากริมฝีปากผม ความรู้สึกหอมหวานและตัวเบาราวกับลอยอยู่บนปุยเมฆก็มลายหายไปทันที ร่างทั้งร่างรู้สึกหนักอึ้งและสติที่หลุดลอยก็เริ่มกลับมา
เมื่อกี้ผม!!! ผมรู้สึกดีกับจูบนั่น!!!!!!!!!!
ไม่นะ!! ทำไมผมถึงได้บ้าไปได้ขนาดนี้!!!
ผมไม่ได้รู้สึกอะไรใช่ไหม!?!?
อย่านะ!! อย่าบอกนะว่า.........
ผมวิ่งมานั่งอยู่ในห้องน้ำนี่ได้ราวๆ 5 นาทีกว่าๆ เห็นจะได้ ยังไงไงผมก็ไม่มีทางยอมรับหรอกว่าผมชอบไอ้บ้านั่น ไอ้บ้าที่ขโมยจูบผมไปแล้วถึงสี่ครั้ง!! และครั้งนี้ผมก็รู้สึกดี.....ดีเสียจนตัวเองตกใจ!! ฮือ~~ ป๋า.....พี่เกมส์........กอล์ฟอยากกลับบ้าน!!!!!!! T________T
“กอล์ฟ!! นายอยู่ในนั้นหรือเปล่าน่ะ!?” เสียงของคนที่ผม........ผมเกลียด! ใช่ผมเกลียดไอ้บ้านี่!!! ดังขึ้นเรียกให้สติผมกลับมาอีกครั้ง
“.................” และการไร้เสียงตอบจากภายในและประจวบเหมาะกับลูกบิดประตูที่ล็อคทำให้คนข้างนอกรู้ทันทีว่ามีสิ่งมีชีวิตสิงสถิตอยู่ข้างในอย่างแน่นอน
“นายจะออกมาดีๆ หรือให้ฉันพังประตูเข้าไป!!” ไอ้บ้าซาดิสส์เอ๊ย!!~ “นับหนึ่งถึงสาม.....ถ้าไม่ออกมานายกับฉันได้เห็นดีกันแน่!!”
“ชิ!! นึกว่ากลัวนักหรือไง” ผมบ่นเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูให้กว้างออก (ไม่กลัวแล้วเปิดประตูทำไมอ่ะ - -“ : ปลาทอง)
“หิวมากขนาดต้องเข้าไปหาอะไรกินในห้องน้ำหรือไง”
“นายถามใคร!!”
“จะให้ถามใครล่ะ? ก็ต้องถามคนที่เพิ่งออกมานี่ยังไง” ว่าจบก็หัวเราะออกมาเบาๆ มันน่าขำอะไรนักหนา....เอ๊ะ!? ‘หิวมากขนาดต้องเข้าไปหาอะไรกินในห้องน้ำหรือไง’
“นายว่าฉัน!!!!”
“อ้าวเพิ่งรู้เหรอเนี่ย ประสาทการรับรู้ช้าเหลือเกิน ฮ่ะๆๆๆๆ”
“อะ......ไอ้บ้าเอ๊ย!!~” .\_/. มันว่าผม!!!~
“ว่าไงนะ.....ไอ้บ้างั้นเหรอ!!” ร่างสูงตรงหน้าหันมาตะคอกแล้วมองมาที่ผมด้วยสายตาคุกคาม
“ชะ......ใช่!! ทำไมล่ะฉันจะเรียกนายว่าไอ้บ้า!! นายจะทำไมฉัน” ผมบอกออกไปอย่างท้าทาย.....คนอย่างกอล์ฟ พิชญะ!! ไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว!!~
“ลืมเรื่องเมื้อกี้ไปแล้วหรือไง......” ร่างสูงว่าแล้วเดินเข้ามาประชิดตัวผมรวดเร็ว “อยากทบทวนความจำอีกสักรอบไหมล่ะ!!!” แขนแกร่งรั้งเอวผมเข้าหาอย่างง่ายดายแม้ผมจะขัดขืนสักเท่าไหร่ก็ตาม ไอ้บ้านี่แรงแรงเยอะชะมัดชาติก่อนเกิดเป็นหมีควายหรือไงนะ!!
ออด!!!!!!!!!
เสียงออดหน้าประตูดังขึ้นคล้ายกับเสียงสวรรค์ที่ช่วยผมให้หลุดรอดจากเงื้อมือปีศาจ(จูบ)ได้อย่างหวุดหวิดและนี่แหละเป็นที่ทีของผม ฝ่าเท้าของผมกระแทกลงไปบนหลังเท้าของอีกคนอย่างพอเหมาะพอดีและมันก็แรงพอที่จะทำให้คนตัวสูงกว่าร้องโอดโอยกุมเท้าตัวเองด้วยความเจ็บปวด
“ขอโทษทีนะที่ความทรงจำของฉันมีแค่ที่จะทำให้นายเจ็บตัว เจ็บใจ และยอมแพ้ฉันเท่านั้น!!” ผมพูดจบก็ยิ้มอย่างผู้มีชัยก่อนจะเดินไปประตูโดยไม่ได้ดูก่อนเลยสักนิดว่าใคร………..
“เปิดช้าจริงไมค์เนี่ย!!” เสียงของหญิงสาวที่ก้มลงหยิบถุงที่เต็มไปด้วยผักสดและของคาวมากมายที่คาดว่าคงจะหอบมาจากซูเปอร์มาเก็ตเอ่ยขึ้น “ทำอะไร.......เอ๊ะ!?!?”
“..............”
“กอล์ฟ!! มาทำอะไรที่นี่!!!!” O[]o
“กอล์ฟน่าจะถามมากกว่านะว่าพี่กิ๊งมาที่นี่ทำไม!?”
>>>>>Tobecon.
แวะคุยท้ายเรื่อง : ดีค่ะแฟนๆ ของไมค์กอล์ฟอิมแพสชั่นเลิฟทุกคน อิอิ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยเนอะก้อไม่มีอะไรหรอกค่ะ ปลาทองเรียนหนักมากมายมีงานทุกอาทิตย์แทบไม่ได้พักผ่อนเลยสักนิดนี่ก้อจะสอบแล้วด้วยมันเลยไมได้อัพสักที เอาเปงว่าหลังสอบและงานเริ่มเบาบางลงแล้วปลาทองจะกลับมาอัพต่อให้ได้......สัญญาค่ะวันนี้ก้อขอให้สนุกกับฟิคตอนนี้นะคะ บะบาย~~ เจอกันตอนหน้านะคะ
ป.ล. ขอบคุนทุกคนที่ยังแวะเข้ามาอ่านแว้วก้อเม้นท์ให้นะคะ สำหรับนักอ่านเงาทั้งหลาย....เผยตัวด้วยนะคะ ปลาทองอยากรุจักแฟนฟิคของปลาทองทุกคน ^^
รักทุกคนเสมอค่ะ ^^
+ฝากเม้นท์ฝากโหวตด้วยนะคะ+
ความคิดเห็น