คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : =อาการประหลาด=
เหมือนกับฝันร้ายที่ไม่สลายไปเสียที.......ทำไม!! ทำไมชีวิตผมมันถึงต้องซวยซ้ำซวยซ้อนโดนผู้ชายด้วยกันขโมยจูบไปถึงสองครั้งสองครา และที่น่าเจ็บใจ.....คือผมไม่สามารถขัดขืนได้เลย!!!
ติ๊ง!!
I’เอ็ม : ดีเว่ยคุณชาย
FoGGy PriNCe : ดี...... = = [สถานะเซ็ง]
I’เอ็ม : เมิงเป็น’ไรวะเนี่ย? เหมือนใกล้ตาย......
FoGGy PriNCe : เออ.....กุกำลังจะตาย
I’เอ็ม : เฮ่ย!! อะไรของเมิงเนี่ย!?
FoGGy PriNCe : ............
I’ เอ็ม : เมิงอย่ามาเล่นแบบนี้ดิวะ มีอะไรเล่าให้กุฟังดิ.....
FoGGy PriNCe : ถ้ากุเล่า......เมิง.....
แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง.....แม้ว่าผมเล่าผ่านหน้าจอหน้าผมก็แดงแล้วแดงอีก ร้อนแล้วร้อนอีกเล่นเอาถอดใจไม่เล่าอยู่หลายรอบ.....ผมเริ่มบ้าแล้วหรือไงเนี่ย!! และหลังจากที่ผมทนเล่าจนจบ!!!
I’เอ็ม : 55555555+ ขำสุดๆ เลยว่ะ 55555
FoGGy PriNCe : ขำหาส้นตรีนหรือไงไอ้เอ็ม!!! กุเครียดจนมันจะลามไปถึงม้ามอยู่แล้ว!!!! .\_/.
I’เอ็ม : เออๆ โทดทีๆ 55+..............แล้วไงล่ะ? ถ้าเมิงไม่อยากเจอแบบนี้อีกเมิงก็ห่างเค้าไว้
FoGGy PriNCe : เมิงพูดเหมือนมันโคตรง่ายนะไอ้คุณเพื่อนเวร!!!!!!! กุยังต้องทำงานกับวงของไอ้บ้านั่นจะเจอกันเกือบทุกวันเนี่ย!! เมิงพูดอะไรหัดคิดหน่อยสิโว้ย!!!!!!!
I’เอ็ม : เออ....กุลืม 555+ งั้น.......ก็ปล่อยไปตามใจ......ปล่อยไปตามฟ้าลิขิตดีกว่าว่ะ.....555+ คนนี้อาจเป็นคู่แท้ของเมิงก็ได้นะใครจะไปรู้......เล่นเอาชนะเมิงได้ตลอดกุเพิ่งเคยเห็น
FoGGy PriNCe : นี่เมิงจะช่วยกุหรือเมิงจะชมมัน กุเพื่อนเมิงนะเว่ยไอ้เอ็ม!!!!!!
I’เอ็ม : ช่วยเมิง........ให้ได้เจอคู่แท้ไง.....555555+
FoGGy PriNCe : ไอ้เอ็ม!!!!!!
I’เอ็ม : [ออฟไลน์]
ไอ้เพื่อนเลวเอ๊ยยย!!!! นี่อุตส่าห์ปรึกษาดันมาว่าไอ้บ้านั่นเป็นคู่แท้.......อย่าให้เจอนะพ่อจะล่อให้ไม่ผุดไม่เกิดเลย!!!!!!! แง่งงง!!!~
+++++++++++++++++
เช้าวันรุ่งขึ้นผมต้องเข้าบริษัทเพื่อคุยเรื่องเสื้อผ้าที่ผมออกแบบ ต้องคุยเรื่องอุปกรณ์รวมถึงการประมูลร้านที่จะตัดเย็บด้วย แค่นี้ผมก็แทบจะอยากลงไปนอนดิ้นตายอยู่กับพื้น ชีวิตที่เคยตื่นเที่ยงต้องลุกตั้งแต่ 6 โมงเช้าและรีบเข้าบริษัท จากวันๆ ที่ได้ไปเที่ยวเล่นสนุกๆ ดันต้องมานั่งคุยเรื่องเครียดๆ ที่น่าเบื่อผมล่ะอยากจะบ้าตาย - -“
“กอล์ฟเดี๋ยวทานข้าวเสร็จก็ไปที่สตูดิโอชั้น 35 หน่อยนะ ImpAssIon จะมีถ่ายแบบบ่ายนี้” เสียงของพี่เกมส์ดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“ทำไมกอล์ฟต้องไปด้วยล่ะฮะ?” คนยิ่งไม่อยากเจออยู่ = =
“ก็เราเป็นสไตลิสของวงเราก็ต้องไปดูแลเรื่องเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายน่ะสิ”
“ก็อีกสองคนนั่นล่ะฮะ” มีอีกตั้ง 2 คนขาดผม คนเดียวคงไม่เป็นไรหรอก = =
“เค้ามีงานอื่นแล้วล่ะเพราะพี่เพิ่งสั่งให้เค้าออกไปหาร้านที่จะมาประมูลกับเราในอาทิตย์หน้า”
“พี่เกมส์!!! ทำไมไม่ให้กอล์ฟไปล่ะ…….โธ่!!!” ผมอยากตายสักพันรอบ T^T
“เอาเหอะยังไงเราก็ไม่ได้ทำแล้ว งานนี้ก็ทำซะเข้าใจไหม?”
“แต่……..”
“ไม่มีแต่…..หน้าที่ของเราๆ ก็ทำซะคนอื่นเค้าจะได้ว่าเราไม่ได้ว่าเป็นลูกชายท่านประธานแล้วงานการไม่ทำน่ะ”
“ฮะ” ผมจำใจรับคำไปทั้งๆ ที่ในใจห่อเหี่ยวสุดจะบรรยาย = = สวรรค์แกล้งผมใช่ไหมเนี่ย? คนไม่อยากเจอกลับต้องประจันหน้ากัน…….บ้าที่สุดเลย!!
ข้าวเที่ยงถูกยกเลิกไปโดยปริยายเนื่องจากร่างกายไม่สามารถรับอะไรได้เพราะเกิดอาการเซ็งถึงขีดสุด =^= ผมขึ้นลิฟต์มาที่ชั้น 35 เพื่อเข้าสตูดิโอที่ไอ้วงบ้าๆ นั่นจะมาถ่ายแบบและเมื่อมาถึงผมก็พบกับอุปกรณ์ประกอบฉากอันอลังการงานสร้างแบบสุดๆ นั่นคือสตูดิโอทั้งหมดถูกเนรมิตให้กลายเป็นราชวังคล้ายๆ กับในหนังสือนิทานตอนเด็กๆ ตัวราชวังถูกทาด้วยสีทองดูหรูหราซะจนโอเวอร์ ไหนจะมุมต่างๆ ที่ถูกจัดไว้ไม่ว่าจะเป็นมุมห้องนอน ห้องนั่งเล่นและสวนดอกไม้ แค่ไอ้วงนี่มาถ่ายแบบมันต้องอลังการขนาดนี้เลยเหรอ ชิ!! หมั่นไส้!! T^T
“ขอโทษนะคะ ที่นี่ห้ามบุคคลภายนอกเข้าค่ะ” เสียงของสต๊าฟคนหนึ่งดังขึ้นเรียกให้ผมหันไปมอง
“ผมเป็นสไตลิสของวง ImpAssIon น่ะฮะ”
“อ๋อ…..คุณกอล์ฟใช่ไหมคะ? งั้นเชิญทางด้านนี้เลยค่ะ” ผมเดินตามสต๊าฟคนนั้นเข้ามาที่ห้องแต่งตัวก่อนที่จะได้เห็นชุดสีขาวมากมายแขวนอยู่เต็มราว
“จะให้ทั้งวงใส่ชุดสีขาวนี่เหรอ?” ผมเอ่ยถามพลางทำหน้าสงสัย O_o?
“ใช่ค่ะ เพราะคอนเซปของวันนี้คือเจ้าหญิงของ ImpAssIon”
“ผมอยากได้สีดำนะมีให้ผมหรือเปล่า?” ผมเอ่ยโดยสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เสื้อผ้าสีขาวบนราวตรงหน้า
“คะ?”
“ผมหมายถึงชุดน่ะฮะขอสีดำได้หรือเปล่า?”
“เอ่อ…….”
แล้วผมก็ได้คุยกับคนวางคอนเซปทั้งหมดในครั้งนี้ว่า ImpAssIon น่ะไม่เหมาะกับสีขาวของเจ้าชายเลยสักนิด ถ้าจะให้เค้าเป็นเจ้าชายก็คงต้องเป็นเจ้าชายแห่งรัตติกาลจะเหมาะกว่า แล้วคอนเซปของวันนี้ก็ถูกเปลี่ยนแปลงโดยผมนั่นคือเสื้อผ้าของทั้งวงถูกเปลี่ยนเป็นสีดำ ฉากอลังการที่ผมเห็นถูกดัดแปลงนิดหน่อยโดยการตัดสวนดอกไม้แสนงามนั่นออกไปให้เหลือแค่ฉากราชวัง ห้องนอน และห้องนั่งเล่น ปรับแสงให้ดูสลัวๆ นิดๆ เอาให้ลึกลับและน่าค้นหา
“คุณกอล์ฟคะแล้วเครื่องแต่งกายของนางแบบนี่ต้องเปลี่ยนด้วยหรือเปล่า”
“ผมขอดูก่อนนะ”
สต๊าฟคนเดิมพาผมเข้ามาในห้องแต่งตัวอีกห้องโดยที่ราวแขวนชุดทรงเจ้าหญิงไว้หลายชุดรวมทั้งยังหลากสีอีกด้วย
“ใช้แค่ชุดสีขาวก็พอฮะ”
“ค่ะ”
หลังจากเปลี่ยนคอนเซปเสร็จเรียบร้อย ImpAssIon ทั้งวงก็ยกขบวนกันมาในเวลาบ่ายโมงตรงเป๊ะ! ผมสบตาเข้ากับเจ้าของร่างสูงโดยบังเอิญและนั่นแหละไอ้อาการหน้าร้อนผ่าวก็ดันเกิดขึ้นมา……..อย่ามาบ้าแถวนี้นะกอล์ฟแกจะมาหน้าร้อนหน้าแดงตอนนี้ไม่ได้!! ผมได้แต่พยายามบอกตัวเองแต่ยิ่งบอกตัวเองเท่าไหร่ภาพเหตุการณ์เมื่อวานมันก็ยิ่งผุดขึ้นมาในสมอง โอย!!~ ไม่รู้ด้วยแล้ว!!~ >\\\\<
“หวัดดีตอนบ่ายกอล์ฟ” เสียงของชินยะดังขึ้นไม่ห่างจากผมมากเรียกสติที่กำลังแตกกระเจิงของผมให้กลับมาอีกครั้ง
“อ่ะ….เอ่อ…หวัดดี”
“เอ๊ะ!? กอล์ฟไม่สบายหรือเปล่าเนี่ยหน้าแดงๆ นะ” ชินยะว่าแถมยังก้มลงมามองใกล้ๆ อีก เล่นเอาผมต้องเร่งปรับสีหน้าตัวเองอย่างด่วนที่สุด!!
“ปะ ปล่าว……ฉันสบายดีแค่อากาศมันร้อนๆ เท่านั้นแหละ นายรีบไปแต่งหน้าแต่งตัวเหอะ”
“กอล์ฟไม่เป็นไรแน่นะ”
“อืม……นายรีบไปเหอะ” แล้วชินยะก็จากไป….โอย!!~ เกือบซวยเลยสิเรา…….. - -“ ทำไมต้องไปหวั่นไหวเพราะเหตุการณ์บ้าๆ นั่นด้วยเนี่ย!! เลิกคิดซะเลิกคิดเดี๋ยวนี้เลย!!
“คุณกอล์ฟคะช่วยไปดูชุดของไมค์ทีค่ะ เห็นว่าใส่ไม่ได้”
“………….” เรื่องมากจริง!! แล้วทำไมต้องเป็นผมด้วยเนี่ย!!!!~ ถึงจะอยากตะโกนโวยวายแค่ไหนผมก็จำต้องเก็บไว้และเดินเข้าไปที่ห้องลองชุด
“มีปัญหาอะไร!!”
“ก็ใส่ไม่เป็นน่ะสิ เลือกชุดมาคิดบ้างหรือเปล่าดูดิอะไรไม่รู้รุงรังไปหมด”
“นายเป็นเด็กปัญญาอ่อนหรือไงแค่นี้ก็ใส่ไม่ได้ หัดทำอะไรเองเป็นมั๊ย?!?”
“ก็เรื่องแบบนี้มันไม่ถนัดนี่ ถ้านายถนัดนักก็ใส่ให้สิ”
“ชิ!!! นายก็ไปถอดเสื้อนายออกสิจะให้ใส่ทับลงไปเลยหรือไงเล่า!!”
ไม่ถึงหนึ่งนาทีร่างสูงก็กลับออกมาจากห้องลองชุดที่แบ่งไว้อีกล็อคหนึ่งด้วยท่อนบนเปลือยเปล่า >\\\\< และนั่นก็เป็นอีกครั้งที่หน้าผมร้อนจนต้องละสายตาจากแผงอกกว้างของคนตรงหน้า
“ใส่ซะ!!” ผมว่าและยื่นเสื้อไปให้โดยไม่มองหน้าคนร่างสูง แต่ถึงไม่มองแค่นี้หน้าผมมันก็ร้อนจนคล้ายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ อยู่แล้ว
“ก็ใส่ให้สิ”
“นายอย่ามาเรื่องมากนะ!!!” ผมตวาดเข้าให้แล้วก็ดันเผลอหันกลับมาสบตาเข้ากับอีกคนโดยไม่ได้ตั้งใจ อาการค้าง อึ้งของผมเกิดขึ้นทันทีร่างกายคล้ายว่ามันจะชาและขยับเขยื้อนไม่ได้รับรู้แค่ว่าลมหายใจอุ่นๆ ของอีกคนคลอเคลียอยู่ตรงริมหูเสียแล้ว
“ใส่เสื้อให้ผมซะทีสิ เอ? หรือว่าที่ไม่ใส่ให้เนี่ยอยากจะมองร่างกายอันสวยงามของผมล่ะสินะ หึๆ” เสียงๆ นี้เรียกให้สติผมกลับมาอีกครั้ง
“ใครจะไปอยากมอง!!” (ก็พี่กอล์ฟไง 55+ : ปลาทอง) (ไม่ใช่ซะหน่อย…มันหันไปเจอเองตะหาก T^T : พี่กอล์ฟ) (แป่ว!! - -“ : ปลาทอง)
“งั้นก็ใส่เสื้อให้ผมซะสิ”
“ใส่ให้ก็ได้!! นายก็ถอยออกไปเลยไป!!”
แล้วผมก็ต้องจำใจใส่เสื้อให้นายนั่นนอย่างช่วยไม่ได้ แต่กว่าที่มันจะเรียบร้อยก็ปาไปเกือบ 10 นาทีเพราะอะไรน่ะเหรอฮะ?? เพราะผมดันเกิดบ้าอะไรขึ้นมาน่ะสิจู่ๆ มือที่เมื่อครู่ยังปกติดีกลับสั่นขึ้นมาจนไม่สามารถใส่กระดุมเสื้อได้เสียที ทำไมอยู่ๆ ร่างกายผมมันถึงได้เกิดอาการบ้าๆ แบบนี้นะ!?!
ราวๆ ครึ่งชั่วโมงทั้งนายแบบและนางแบบซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเป็นใครก็พร้อมสำหรับการถ่ายแบบในวันนี้แล้ว ทั้งวงถูกจัดให้ยืนในมาดเจ้าชายแสนลึกลับในมุมของราชวังก่อนจะถูกรัวชัตเตอร์ไปหลายรูป เซ็ตแรกผ่านไปอย่างไม่ลำบากมากมายนักเพราะแต่ะละคนก็แสดงสีหน้าท่าทางได้อย่างที่ต้องการ เซ็ตที่สองเซ๊ตนี้นางแบบจะต้องเข้ามาร่วมถ่ายในฉากราชวังด้วย อยากรู้เหมือนกันแหะว่าใครกันที่จะมาเป็นเจ้าหญิงของ ImpAssIon
“คุณกิ๊งพร้อมนะคะ” เสียงของสต๊าฟคนหนึ่งดังขึ้นไม่ไกลจากผมนัก…….’คุณกิ๊ง’ งั้นเหรอ!?! อย่าบอกนะว่า….
“พร้อมค่ะ” แล้วสิ่งที่ผมคิดก็เป็นจริง…….เจ้าหญิงของ ImpAssIon ในวันนี้ก็คือพี่สาวของผมเอง - -“ ถึงแม้ว่าจะใส่หน้ากากสีขาวปิดบังหน้าตาไว้บ้างก็เถอะ…..ถึงยังไงผมก็จำได้อยู่ดี…..
แล้วการถ่ายแบบก็เป็นไปอย่างสนุกสนาน (สำหรับคนอื่น) ผมเองก็ทำหน้าที่ไปอย่างเบื่อหน่ายจนถึงการถ่ายเซ็ตสุดท้าย ซึ่งเซ็ตนี้จะต้องถ่ายในฉากของห้องนอนโดยให้พี่กิ๊งซึ่งเป็นเจ้าหญิงนั่งอยู่กลางเตียงโดยมีโชและชินยะเป็นแบคกราวหลัง ฮารุหนุนตัก และไมค์นั่งอยู่ด้านซ้าย
“ไมค์ยื่นหน้าเข้าใกล้กว่านี้” เสียงของตากล้องบอก ก่อนที่ร่างสูงจะยื่นหน้าเข้าใกล้พี่กิ๊งมากขึ้น
“คุณกิ๊งครับช่วยหันหน้าเข้าหาไมค์ด้วยนะ” นั่นมันเหมือนจะ…….
“อย่านะ!” เสียงของผมดังขึ้นโดยที่ไม่อาจห้ามปากตัวเองทัน……ทำเอาทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียวกันรวมถึงเจ้าของร่างสูงที่กำลังถ่ายแบบอยู่ด้วย นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย!! นายนั่นจะทำอะไรก็ไม่เห็นเกี่ยวกับผมเลยนี่!!
“มีอะไรหรือเปล่าคับคุณกอล์ฟ” เสียงของตากล้องเอ่ยขึ้น
“เอ่อ……ปละ……ปล่าวฮะ ถ่ายต่อเถอะ” ผมพูดได้แค่นั้นงานจึงดำเนินต่อและอีก 20 นาทีต่อมาการถ่ายแบบก็สิ้นสุดลง
“วันนี้ขอบคุณมากนะคับคุณกอล์ฟช่วยพวกเราได้เยอะเลย”
“ไม่เป็นไรฮะกอล์ฟก็ทำไปตามหน้าที่”
“แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณนะคับ” ^^
“งั้นกอล์ฟขอตัวเลยนะฮะ” หลังจากลาจากทีมงานมาผมก็แยกตัวออกมาเงียบๆ โดยตั้งใจว่าจะหาอะไรกินก่อนที่จะกลับเข้าบ้านด้วยเพราะน้ำย่อยในกระเพาะเริ่มบดกันเองจนเริ่มรู้สึกแสบท้องขึ้นมานิดๆ - -“ ระหว่างที่เดินไปที่ลิฟต์เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นคล้ายว่ากำลังคุยอยู่กับใครอีกคนด้านหลังของผม
“ไปทานมื้อเย็นด้วยกันนะไมค์ มื้อนี้เดี๋ยวพี่กิ๊งเลี้ยงเอง”
“จะดีเหรอฮะไมค์เกรงใจแย่ไปทานทีไรพี่กิ๊งก็เลี้ยงทุกที”
“ไม่เห็นเป็นไรนี่นาพี่เต็มใจจะเลี้ยงซะอย่าง ไปนะไมค์…นะ”
“ก็ได้ฮะ”
แล้วภาพของคนสองคนก็ปรากฏแก่สายตาของผมเมื่อผมต้องเดินเข้าไปในลิฟต์และหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับทั้งสองคน มือของพี่กิ๊งคล้องอยู่กับแขนของคนร่างสูงอย่างไม่กลัวเลยว่าจะตกเป็นข่าว ส่วนเจ้าของร่างสูงนั้นก็ไม่ต่างกันรอยยิ้มที่เห็นได้ยากจากคนๆ นี้กลับปรากฏขึ้นและส่งให้กับผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ
“อ้าวกอล์ฟยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ!?!” พี่กิ๊งเอ่ยถามพร้อมกับเท้าที่ก้าวเข้ามาในลิฟต์พร้อมๆ กับอีกคนอย่างไม่ต้องสงสัย
“ก็เห็นกอล์ฟยืนอยู่นี่ไงจะถามอะไรอีก” ผมตอบออกไปด้วยอารมณ์ที่เรียกว่าขุ่นมัวสุดขีด T^T
“……………”
แล้วความเงียบก็เข้าครอบคลุมห้องสีเหลี่ยมแคบๆ นี้ ความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นมากับความเงียบนี้ราวกับจะแกล้งให้กระเพาะของผมบีบตัวกันแน่นขึ้น ลำไส้บิดม้วนปั่นป่วนไปหมดผมอยากจะเร่งเวลาให้ผ่านไปไวๆ อยากให้ลิฟต์เลื่อนลงไปที่ชั้น 1 ภายในหนึ่งวินาทีนี้แต่……..มันก็เป็นไปไม่ได้!!! นานหลายนาทีลิฟต์สี่เหลี่ยมแคบๆ ก็เคลื่อนตัวลงมาถึงชั้น1 อย่างที่ผมต้องการ
“พี่ฝากบอกคุณแม่ด้วยนะกอล์ฟว่าวันนี้พี่จะกลับค่ำๆ”
“กลับเช้าก็ไม่มีใครว่าหรอกฮะพี่กิ๊ง” ผมตอบแต่สายตากลับสบกับอีกคนอย่างท้าทาย
“กอล์ฟ!!!”
“กอล์ฟขอตัวก่อนนะแล้วเรื่องที่ฝากบอกไม่ต้องเป็นห่วงกอล์ฟรายงานคุณแม่แน่นอน” จบคำผมก็เดินจากมาโดยไม่ได้สนใจว่าพี่กิ๊งจะโกรธสักแค่ไหน แต่ผมกำลังสนใจกับอารมณ์ของตัวผมเองว่าทำไมมันต้องมาหงุดหงิดและอารมณ์เสียกับแค่มาเห็นพี่กิ๊งและคนบ้าคนนั้นเดินควงกันอย่างเปิดเผย ทำไมต้องเอาเรื่องของคนๆ นั้นมาเป็นอารมณ์ด้วยล่ะ?? ทำไมต้องเก็บเรื่องของคนๆ นั้นมาคิดมากมาทำให้ตัวเองอารมณ์เสียแบบนี้!! ผมนี่บ้าไปแล้วหรือไง??? เลิกคิด!! เลิกเอาเรื่องของคนๆ นั้นมาคิดให้ปวดหัวเสียที!!!
>>>>>Tobecontinue
คุยกันท้ายเรื่อง : หวัดดีค่ะ ^^ ก็ได้ฤกษ์อัพแล้วนะคะ....ต้องขอโทษทุกคนอย่างมากกกกกเหตุที่ไม่ได้นำตอนนี้มาอัพเสียทีก็เพราะปู่คอมพ์(เรียกซะแก่เลย หุหุ)ของปลาทองอ่ะดันมาตาย.....ดับสนิทเปิดเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้นเลยมาอัพช้าอย่างที่เห็น ยังไงก็ขอโทษอย่างจริงใจจริงๆ นะคะก็หวังว่ายังมีคนรออ่านกันอยู่น้า~~ ยังไงอ่านกันแว้ววก็ช่วยเม้นท์ ช่วยโหวตกันด้วยนะคะ แว้ววเจอกันใหม่ค่ะ บะบาย ^^
อ้อ!! สำหรับใครที่เป็นแฟนฟิค [MY Love] ก้อรอต่อไปอีกหน่อยนะคะ ตอนนี้สมองจิ้นไม่ออกเลยจริงๆ (แหะๆ) จะพยายามต่อไปค่ะ!!! แล้วเจอกันใหม่ค่า......
ความคิดเห็น