คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : =ประกาศศัตรู=
จากวันนั้นก็ผ่านมาเกือบๆ 2 อาทิตย์ เหตุการณ์ทุกอย่างก็ยังคงปกติสุขไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง คำพูดของไอ้หัวหน้าวงนั่นก็ยังคงไม่เห็นเกิดผล
‘ฉันจะทำให้นายรู้สึกทั้งตัว….และหัวใจ ตัวของนายจะต้องร้อนเป็นไฟ…ด้วยมือของฉันเองจำไว้!!!’
เฮอะ!!! ก็ดีแต่พูดแหละไม่เห็นจะได้ทำอะไรเลย ชิ!! คิดว่าขู่แล้วจะกลัวเหรอ?? ฝันไปเหอะ!!! T^T
[M Say]
อย่าไปเชื่อเลยฮะที่ว่ากอล์ฟมันไม่กลัว อย่าเชื่อ!! ถ้ามันไม่กลัวมันคงไม่ระแวดระวังภัยขนาดนั่งๆ อยู่ก็สอดส่ายสายตามองไปรอบๆ ราวกลับกลัวจะถูกลอบฆ่า ยิ่งวันแรกๆ หลังจากฟังที่มันเล่านั่นยิ่งไปกันใหญ่ เดินๆ อยู่ก็มันก็หันซ้ายหันขวาราวกับคนประสาทจะกิน เฮ่อ~~เพื่อนผมมันมักจะปากไม่ค่อยตรงใจเท่าไหร่ ไอ้กลัว กลั๊วว กลัวก็ยังไปบอกเค้าว่าไม่กลัว แล้วก็มานั่งระวังราวกลับระเบิดลงหัว ผมเห็นแล้วก็สงสารนะแต่บางทีก็สมควรล่ะ อยากอวดเก่งก็ต้องเจอแบบนี้……. - -“
จริงๆ เราก็เจอกันมาสามตอนแล้วนะฮะ แต่ผมไม่เคยได้ออกมาพูดมาคุยกับคนอ่านสักเท่าไหร่……ก็อย่างว่าคนไม่สำคัญ! T^T (เฮ่! อย่าพูดงั้นดิ…สำคัญย่ะแต่น้อยกว่าตัวเอก อิอิ ^^ ปลาทอง) เอาล่ะฮะงั้นคุณๆ ก็มารู้จักกับผมและวีรกรรมที่ผ่านมาของกอล์ฟกันสักนิดนะครับ ^^
ผมชื่อเอ็มคับ ปุญณัตถ์ กิตติวรวัฒน์ เป็นเพื่อนกับกอล์ฟมาก็ร่วมๆ 6 ปีล่ะฮะ สนิทกันมากมีอะไรก็คุยกันได้ทุกเรื่องซึ่งตรงนี้กอล์ฟมักจะให้คำปรึกษาดีๆ กับผมเสมอ นิสัยของผมจะคนละขั้วกับกอล์ฟในเกือบทุกๆเรื่องเลยล่ะฮะอย่างเช่น กอล์ฟจะเป็นคนเอาแต่ใจมากถึงมากที่สุดอยากได้อะไรต้องได้ แต่ผมจะเป็นประเภทอะไรก็ได้ชิลๆ ดังนั้นผมจึงอยู่กับกอล์ฟได้นานที่สุดแต่ก็ใช่ว่าจะต่างกันไปทุกอย่างเรื่องคอมพ์ กราฟฟิค ตัดต่อ ทำหนัง ทำแอนนิเม ฯลฯ นั่นล่ะฮะจุดยืนที่เราต่างมีเหมือนกันและก็ใช่ว่ากอล์ฟจะดื้อ เอาแต่ใจอย่างเดียวนะฮะ ส่วนดีเค้ามีอีกเยอะเพราะเค้าเป็นคนจริงใจและรักเพื่อนมากอย่างผมมีปัญหาแค่บอกเค้าก็พร้อมจะอยู่ข้างๆ คอยช่วยเหลือเสมอ รวมถึงเรื่องอื่นๆ ที่เยอะแยะจนสาธยายวันเดียวคงไม่หมด เอาเป็นว่าเราเป็นเพื่อนต่างขั้วที่สนิทและรักกันมากละกันนะฮะ ^^
มีอีกเรื่องที่ผมอยากจะบอกให้ทุกคนๆ ทราบเอาไว้ที่มันชอบอวดนักอวดหนาว่า ‘ผมหล่อ สาวตอมกันตรึม’ นั่นน่ะมันบอกทุกคนยังไม่หมดหรอกนะฮะ!! เพราะนอกเหนือจากสาวๆ แล้ว หนุ่มๆ ทั้งหลายแหล่ก็รุมตอมกันให้หึ่ง! ก็จะไม่ให้ตอมได้ยังไงล่ะฮะ ก็กอล์ฟน่ะเป็นผู้ชายตัวเล็กสูงแค่ 170 ซม. เท่านั้น เตี้ยกว่าผมตั้ง 5 – 6 ซม.แหนะ แถมยังผิวขาวอย่างกับหยวกกล้วย ปากเล็กบางอมชมพูดูเป็นธรรมชาติตลอดเวลา ผมสีดำขลับสีเดียวกับดวงตานั่นก็พลิ้วไหวสวยยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก ตากลมโตดำขลับนั่นอีกแล้วไหนจะรอยยิ้มน่ารักที่เวลายิ้มทีเล่นเอาหัวใจใครต่อใครกระตุกเป็นแถวๆ บางครั้งบางทีไปเดินเที่ยวด้วยกันผมยังนึกว่าเดินกับผู้หญิงด้วยซ้ำ แล้วมันก็ยังไม่ยอมรับอีกนะฮะ ชอบไปหาว่าพวกผู้ชายมาจีบตาถั่วมองยังไงว่ามันน่ารัก ก็อย่างที่ผมว่ามาทุกคนว่ามันน่ารักไหมล่ะ????
แต่ก็เอาเถอะฮะไอ้เพราะนิสัยไม่ยอมรับหน้าตาที่แสนจะน่ารักของตัวเองนั่นแหละถึงทำให้มันยังคงรักษาความบริสุทธิ์อยู่ได้ถึงทุกวันนี้….ก็ใครหน้าไหนจะกล้าเข้าใกล้ล่ะครับ ถ้ามีผู้ชายคนไหนจะเข้ามาจีบนะกอล์ฟมันปล่อยหมัดซ้ายหมัดเดียวสลบเหมือด พวกใจไม่กล้าก็เลยได้แต่แอบมองกันไป เฮ่อ~~ แต่เรื่องสาวๆ นี่กอล์ฟเซียนหยอดนิดหยอดหน่อยมันก็ได้เบอร์มาเก็บไว้ประดับเครื่องแล้ว……ก็อย่างว่าหน้าตาน่ารัก ปากหวานใครๆ ก็ชอบล่ะฮะจริงมั๊ย?? ^^ อา…คุยกันมาเนิ่นนานซะจนหมดคาบเรียนซะแล้วได้เวลากลับบ้านแล้วล่ะฮะ……งั้นผมคงต้องขอตัวก่อนนะฮะ บาย \(^[]^)/
+++++++++++++++++
หลังเลิกเรียนผมก็มุ่งตรงกลับบ้านทันที เพราะวันนี้คุณป๊าโทร.มาบอกว่ามีธุระสำคัญจะคุยด้วย….อะไรนะที่ว่าสำคัญ?? ระหว่างคิดมือผมก็เอื้อมไปเปิดวิทยุในรถและเสียงที่ผมไม่เคยอยากจะได้ยินเลยก็ดังขึ้นมา
‘เธอทำให้ตัวฉันร้อนเป็นไฟ ตัวเธอหลอมละลายหัวใจให้ไหม้เป็นจุณ…..เธอกำลังทำให้ฉันคลั่ง….เธอ…..’
“อะไรกันน่ะ ชิ!! เปิดทีไรก็ได้ยินแต่เพลงนี้อะไรกันนักกันหนา!!” T^T จบคำผมก็กดปิดวิทยุทันที อยู่เงียบๆ ก็ยังดีกว่าต้องมาทนฟังเสียงที่คอยหลอกคอยหลอนมาเกือบๆ 2 อาทิตย์นั่น!!
ไม่นานรถมินิฯ ของผมก็จอดสนิทอยู่ในโรงรถ ผมนั่งระงับอารมณ์ขุ่นมัวอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะตัดสินใจลงมาจากรถด้วยสีหน้าที่ยังไม่แสดงความไม่พอใจอยู่เล็กน้อย…..ทำไมไอ้เพลงบ้าๆ นี่ต้องมาทำให้อารมณ์เสียแบบนี้ด้วย!! T^T
“น้องกอล์ฟคะ คุณท่านบอกว่าถ้าน้องกอล์ฟมาแล้วให้ขึ้นไปหาที่ห้องทำงานเลยค่ะ” เสียงของพี่นิดซึ่งยืนรอผมอยู่ที่หน้าประตูบ้านดังขึ้น
“ขอบคุณฮะ” ผมตอบรับและเดินขึ้นไปที่ชั้นบนเพื่อไปหาคุณป๊าที่ห้องทำงานตามที่ที่พี่นิดรายงาน
ก๊อกๆ “กอล์ฟเองนะฮะป๊า”
“เข้ามาได้”
“ป๊ามีอะไรจะคุยกับกอล์ฟเหรอฮะ”
“นั่งลงก่อนสิ” ป๊าว่าสีหน้านิ่งดูเหมือนกับเครียดอยู่ไม่น้อย
“ฮะ” ผมนั่งลงป๊าจึงเริ่มเอ่ยขึ้น
“ป๊าอยากขอให้กอล์ฟช่วยงานป๊าหน่อย” ป๊าว่าแล้วมองหน้าผมก่อนจะเอ่ยต่อ “ป๊าคิดว่ากอล์ฟคงไม่ขัดข้อง”
“แล้วมันเป็นงานอะไรล่ะฮะป๊า” O.o??
“ออกแบบเสื้อผ้าให้ศิลปิน”
“……….”
“คือคนที่ออกแบบน่ะ จู่ๆ เค้าก็ล้มป่วยซึ่งต้องลาออกไปรักษาตัวงานมันเลยไม่ต่อเนื่อง ป๊าเห็นว่ากอล์ฟก็สนใจแล้วก็ก็ชอบทางด้านนี้อยู่บ้างป๊าเลยอยากให้ช่วยน่ะ”
“ศิลปินใหม่ที่จะเปิดตัวเหรอฮะ”
“เปล่าหรอก……..วงนี้เปิดตัวไปแล้ว”
“อ้าว?” ผมตอบกลับไปงงๆ เปิดตัวไปแล้วไหงเพิ่งมาออกแบบเสื้อผ้า งง?
“เอาเถอะเอาเป็นว่ากอล์ฟจะตกลงหรือไม่ตกลงล่ะ?”
“แล้วเป็นแนวไหนล่ะฮะ ถ้าจะทำกอล์ฟก็ต้องทราบข้อมูลของวงนี้ทั้งหมด ต้องรู้ว่าแต่ละคนเป็นยังไงจะได้ออกแบบให้แต่ละคนได้เหมาะสม” ^^
“อืม…สรุปว่ากอล์ฟจะช่วยป๊าใช่ไหม?”
“ก็ถ้าช่วยได้กอล์ฟก็จะช่วยฮะ ดีกว่าอยู่ว่างๆ”
“งั้นก็เอานี่ไป…..แฟ้มนี้เป็นข้อมูลทั้งหมดของวง” ป๊ายื่นแฟ้มสีดำซึ่งมีเอกสารเยอะแยะมากมายสอดอยู่อย่างเป็นระเบียบ และเมื่อผมรับมา……หน้าแฟ้มโลโก้ชื่อวงที่ผมเห็นอยู่บ่อยก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า
ImpAssIon
!!!
“ป๊าฮะ!! นี่มัน!! กอล์ฟไม่……”
“ไม่มีอะไรขัดข้องใช่ไหม? ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำนะกอล์ฟ” ^^
“ป๊า!!!!” T^T ถ้าจะให้กอล์ฟต้องทำงานกับวงนี้ขอกอล์ฟตายดีกว่า…….ฮือๆๆๆ T______T
“งานนี้กอล์ฟไม่ได้ทำฟรีๆ นะป๊ามีค่างานให้ด้วย…..”
“กอล์ฟไม่ทำ!” ผมยื่นคำขาดก่อนจะวางแฟ้มลงบนโต๊ะทำงานของป๊าแล้วเตรียมจะลุกออกไปจากห้อง
“นี่กอล์ฟไม่เห็นว่าป๊าต้องเครียดเลยหรือลูก ป๊ามีงานต้องรับปิดชอบอีกเยอะนะไม่ได้มีแค่เรื่องเดียว”
“ป๊าก็ประกาศจ้างสิฮะ ไม่เห็นจะต้องใช้กอล์ฟเลยนี่” T^T
“แล้วกว่าเค้าจะมาสมัคร กว่าจะสัมภาษณ์งานอีกล่ะ ถ้ามัวทำแบบนั้นมันคงไม่ทัน”
“ก็จ้างคนที่เค้ามีฝีมือดีๆ อยู่แล้วก็ได้นี่!” T^T
“ป๊าคิดว่ามีคนมีฝีมือดีอยู่ใกล้ๆ แล้วป๊าก็ไม่อยากจะจ้างคนอื่นมาให้เสียเงินเสียทองเปล่าๆ และก็คิดว่ากอล์ฟลูกชายคนเล็กคนนี้ของป๊าคงจะช่วยป๊าได้”
“ไม่!! ถ้าจะให้กอล์ฟทำงานกับวงนี้กอล์ฟขอตายดีกว่า” พูดจบผมก็ลุกออกมาจากห้องโดยไม่ได้สนใจคุณป๊าอีกเลย
++++++++++++++++++
ที่โต๊ะอาหารในตอนเช้า
ผมกับพี่เกมส์นั่งทานอาหารเช้ากันอยู่เพียงสองคน ความเงียบที่น่าอึดอัดเกิดขึ้นรอบตัวผมเรื่องที่ทะเลาะกับป๊าเมื่อวานคงรู้ถึงหูพี่เกมส์แล้วแน่ๆ T___T แต่ผมไม่ผิดนะก็ไม่อยากทำงานด้วยจริงนี่!
“พี่เกมส์…….”
“เรื่องออกแบบเสื้อผ้าน่ะ เห็นป๊าว่าจะประกาศจ้างน่ะ” พี่เกมส์ตอบออกมาโดยที่ตายังคงจ้องตัวหนังสือในหนังสือพิมพ์อยู่
“เอ่อ……”
“ยังไงเราก็ควรไปขอโทษป๊านะ รู้สึกป๊าจะเสียใจอยู่ไม่น้อยเลย” พี่เกมส์ว่าแล้วมองหน้าผม “พี่ไปทำงานก่อนละกัน ทานเสร็จก็รีบเข้ามหา’ลัยล่ะอย่าให้สาย….พี่ไปนะ”
“ฮะ” - -“ ผมทำให้ป๊าเสียใจสินะ เอาเป็นว่าเย็นนี้กอล์ฟจะไปขอโทษป๊าถึงบริษัทเลยละกันฮะ
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จผมก็ขับรถไปมหา’ ลัยตามปกติ แต่ที่มันผิดปกติก็คงเป็นเรื่องที่ผมสามารถฟังเพลงของไอ้วงนั่นจนจบ!!! จะว่าผมไม่มีสติก็คงใช่เพราะตอนที่ไอ้เอ็มโทร.มาแล้วได้ยินเสียงเพลงนั่นจากวิทยุในรถผมดูมันตกใจอย่างเก็บเห็นผีอยู่ตรงหน้าซะอย่างนั้นเฮ่อ~~ ไอ้นี่ชักจะบ้าไปใหญ่แล้วล่ะสิ - -“
“ไอ้กอล์ฟวันนี้มรึงเป็นอะไรวะ แมร่งนั่งหน้าเซ็งทั้งวัน” มันถามผมขึ้นหลังจากที่เราเรียนคาบเช้าด้วยกันเสร็จ
“ปล่าว!”
“มรึงโกหกกุไม่ได้หรอกเว่ย ดูหน้ามรึงก็รู้”
“กุไม่ได้เป็นอะไรน่า……”
“เออๆ ไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าอยากปรึกษานี่ได้เลยนะเว่ยพร้อมเสมอเพื่อน”
“เออ…..ขอบใจ”
วันทั้งวันผมก็วนเวียนคิดอยู่แต่เรื่องที่จะต้องไปขอโทษป๊า เฮ่อ~~ แกไม่น่าเลยกอล์ฟทำไมแกต้องไปทำให้ป๊าไม่สบายใจด้วย แกนี่เป็นลูกที่ไม่ดีเลยสักนิด….. - -“
“กุกลับนะเว่ยไอ้เอ็ม พรุ่งนี้เจอกัน”
“เออๆ ขับรถดีๆ นะมรึง”
“อืม”
หลังจากลากับไอ้เอ็มเรียบร้อยผมก็พามินิฯ คู่ใจแล่นไปตามถนนที่มุ่งตรงไปสู่บริษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ ซึ่งป๊าของผมอยู่ที่นั่น! ไม่นานรถของผมก็จอดลงที่ลานจอดรถหน้าบริษัทก่อนที่ผมจะขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดของตึก
ก๊อกๆ “ขออนุญาตฮะ”
“เชิญ!”
“เอ่อ……” ผมเอ่ยเบาๆ เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของป๊าเรียบร้อย
“นั่งก่อนสิ”
“ขอบคุณฮะ” …….. “ป๊าฮะ…..คือกอล์ฟ”
“ป๊าเข้าใจ ป๊าก็ไม่ได้ว่าอะไรเราหรอก” ^^
“เอ่อ……กอล์ฟขอโทษนะฮะ แต่กอล์ฟไม่อยากทำงานกับวงนี้จริงๆ ถ้าเป็นวงอื่นกอล์ฟช่วยป๊าได้”
“อืม…..ไม่เป็นไรหรอก เอาไว้ถ้ามีงานเมื่อไหร่ป๊าจะบอกนะ”
“ป๊าไม่โกรธกอล์ฟแล้วนะฮะ” TT ผมเอ่ยออกไปเสียงเบา
“แล้วป๊าไปโกรธเราตอนไหนล่ะ?” ^^
“ขอบคุณฮะป๊า” ^[]^ “งั้นกอล์ฟไม่กวนป๊าแล้วนะฮะ”
“ขับรถกลับดีๆ ล่ะ”
“คับ” ผมเดินออกมาจากห้องทำงานของป๊าและกำลังจะเดินเข้าไปในลิฟต์ แต่ก็มีเสียงหนึ่งเรียกไว้
“กอล์ฟ…..”
“พี่เกมส์” ^^
“มาหาป๊าเหรอ?” พี่เกมส์ถามพลางเดินเข้ามาหา
“ฮะ แล้วนี่พี่เกมส์กำลังจะไปไหน”
“อ๋อ ก็จะไปดูคนที่เข้ามากรอกใบสมัครออกแบบเสื้อผ้าของวง ImpAssIon ซะหน่อยน่ะ”
“ฮะ งั้นกอล์ฟกลับก่อนนะฮะ” ผมว่าพลางทำหน้าเซ็ง! อะไรๆ ก็ไอ้วงบ้านี่!! T^T
“ไม่ไปดูด้วยกันหน่อยเหรอกอล์ฟ…….” โดยที่ผมยังไม่ตอบ “ไปเหอะ!!” แล้วพี่เกมส์จะถามกอล์ฟทำไมเนี่ย!? ยังไงๆ ก็จะลากมาอยู่แล้ว - -“
ภายในห้องมีคนอยู่จำนวนไม่น้อยกำลังกรอกใบสมัครมีทั้งผู้หญิง ผู้ชาย สาวประเภทสอง และผู้ชายที่ออกแนวตุ้งติ้ง แต๋วแตก เห็นแล้วเป็นที่น่าขยาด - -“
“กอล์ฟนั่งอยู่นี่ละกันนะ”
“ฮะ” แล้วพี่เกมส์ก็เดินจากไปทิ้งให้ผมนั่งรออยู่ตรงโต๊ะรับสมัคร กอล์ฟเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย เฮ่อ~~
……………………….
……………
“นั่นคุณกอล์ฟลูกชายท่านประธานนี่ น่ารักมากเลยเนอะ” เสียงของพี่ทีมงานคนหนึ่งเรียกความสนใจจากผมได้เป็นอย่างดี
“ไหนๆ ……ใช่คนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะรับสมัครป่ะ?”
“อืม…..ใช่ๆ แต่เค้ามาทำอะไรนะ เอ๊ะ!? หรือว่าจะมาสมัครด้วยเพราะเห็นตอนแรกท่านประธานบอกว่าจะให้ลูกชายคนเล็กเป็นคนออกแบบให้ แต่ไปไงมาไงไม่รู้สิต้องออกมาเปิดรับสมัครแบบนี้”
“จริงเหรอฮะ” ผมแทรกการสนทนานั้นขึ้น
“อ้าวน้องไมค์? อันนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะจ่ะฟังเค้ามาอีกที”
“เหรอฮะ” ผมรับคำก่อนจะเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งหน้าเซ็งอยู่ที่โต๊ะรับสมัคร
“หวัดดีคับคุณกอล์ฟ…..ลูกชายท่านประธาน” เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกสติที่หลุดลอยกลับมา
“นาย……..” ไอ้บ้านี่มาอยู่นี่ได้ไงนะ T^T (ทำไมจะอยู่ไม่อ่ะก็นี่มันงานเค้า : ปลาทอง)
“มาทำอะไรที่นี่เหรอฮะ หรือว่ามาสมัครออกแบบเสื้อผ้าให้กับเราด้วยเหมือนกัน”
“เฮอะ!! ออกแบบเสื้อผ้าให้พวกนายฉันไปออกแบบให้แมวที่บ้านยังดีกว่า” T^T
“คุณ!!”
“ทำไมล่ะ!? ฉันพูดความจริงนายรับไม่ได้หรือไง” ^^
“หึ!!” .\_/.
“ขอโทษนะ!! อย่างพวกนายฉันไม่คิดให้เปลืองสมองหรอก!!!”
“หึ!! ที่จริงไม่กล้ามากกว่าล่ะมั้งเลยทำได้แค่มานั่งดู คุณหนูอย่างคุณมันจะทำอะไรเป็น” เสียงทุ้มกระซิบลงที่ข้างหู
“ไอ้บ้าถอยไปเลยนะ!! ทำไมฉันต้องไม่กล้านายมันน่ากลัวตรงไหนกัน และที่สำคัญฉันก็ทำอะไรได้มากกว่าที่นายคิด!!”
“ดีแต่ปากซะละมั้ง??” แววตาดูถูกที่ส่งมามันทำให้ผมถึงกับเดือดเป็นไฟ
“อย่ามาดูฉันนะ!!!” .\_/.
“ก็ดูถูกไม่ได้ดูผิดยังไงล่ะคับ” ^^
“นาย!!!!!!” .\_/.
“ยังไงก็อย่าดีแต่ปากนะคับ ถ้ากล้าจริงก็มาร่วมงานกัน……แล้วพวกเราจะรอ……ฟู่~~” จบคำลมหายใจอุ่นๆ ก็เป่าลงมาที่ใบหูก่อนที่จะเดินจากไปทิ้งไว้เพียงอาการเดือดยิ่งกว่าไฟไว้กับผม
“ได้!! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน นายจะได้รู้ว่าฉันไม่ได้กลัวนาย!!!!!!” .\_/.
>>>>>>Tobecotinue
แวะคุยกันท้ายเรื่อง : สวัสดีค่า.....กลับมาอีพอีกแว้ววนะคะ หายไปนานแบบว่าไม่ว่างอ่ะค่ะ จริงๆ ก้อปั่นอยู่เรื่อยๆ แต่เพิ่งจะเสร็จสมบูรณ์เอาวันนี้ ยังไงก้อขอโทษทุกคนด้วยน้า~~ เอาเปงว่าตอนหน้าจะรีบมาอัพไวไวละกัน เปงกะลังใจกันต่อไปเน้อ~~ ไปแว้วว~~เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ ^^
ฝากเม้นท์+โหวตด้วยเน้อ~~ ขอบคุณค่า~~~
[ป.ล. ทั้งเนื้อเพลงและชื่อของตัวละครเป็นชื่อและเนื้อที่แต่งขึ้นเองนะคะ อาจจะมียืมๆ มาบ้างก้อขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย -/\-]
ความคิดเห็น