[Fic Black butler]ทำไมถึงทิ้งผมละขอรับ?[Yaoi] Rewrite

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

คฤหาสน์กลางป่าในค่ำคืนอันเงียบสงบ

ภายในตัวคฤหาสน์ มืดมิด เงียบสงัด เหมือนไร้ผู้คน

ถัดไปจากตัวคฤหาสน์ห่างออกไปเพียง5กิโลเมตร จะเห็นต้นไม้ที่ตั้งตระหง่านฟ้า

มองไปบนยอดของต้นไม้ดีๆจะแลเห็นดวงสีแดงเล็กๆแฝงอยู่ในกิ่งก้านสาขาที่แตกแขนงในความมืด

เป็นดวงตาของสัตว์ที่จ้องมองผ่านความมืดมิด มีเพียงแสงจากดวงจันทร์เล็กน้อยที่ลอดผ่านกลุ่มเมฆคอยฉายแสงเป็นระยะๆ

ไม่ว่าจะนกฮูกบินตัดผ่านดวงตานี้ไปกี่ครั้งกี่ครา ดวงตาคู่นี้ก็ไม่วอกแวกหรือแสดงอาการใดๆ

ยังคงจับจ้องไปที่บานกระจกจุดหนึ่งของตัวคฤหาสน์ มีเพียงบานเล็กๆด้านบนถูกเปิดไว้รับลมเท่านั้น

เวลาล่วงเลยไปเนิ่นนานจนตอนนี้ดวงจันทร์ได้ขึ้นตั้งฉากแล้ว

กลุ่มเมฆที่บัดนี้ได้เลือนลอยหายไปช้าๆจากดวงจันทร์ ทำให้แสงสาดส่องมามากกว่าเดิม

ความมืดที่ถูกปกคลุมอยู่หายไปเกือบหมดในละแวกนั้น รวมไปถึงจุดของเจ้าของดวงตาสีแดงด้วย

แสงจันทร์ไม่ได้ช่วยให้เจ้าของสายตาคู่นั้นตื่นตระหนก แต่กลับยื่นมือแหวกกิ่งไม้ที่หนาตาออกมาช้าๆ

หญิงสาวร่างบางใช้มือเรียวเล็กเกาะกุมกิ่งที่บดบังทิวทัศน์ออกอย่างทุลักทุเลเล็กน้อย ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่กับที่

แสงจันทร์เริ่มจางลงอีกครั้ง ร่างบางเหลือบตาดูท้องฟ้าเล็กน้อยก่อนจะปลีกกายเข้าสู่ม่านไม้อีกครั้ง

แสงจันทร์ส่องมาอย่างเจือจาง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ละแวกนั้นมืดสนิท ใบไม้ส่วนหนึ่งที่แต่ก่อนเคยหนาได้ร่วงโรยลงไปจากการขยับเมื่อครู่ เผยให้เห็นผมตรงยาวสีดำเงา ใบหน้ารูปไข่ขาวเนียนตัดกับนัยน์ตาสีแดงฉานราวกับสัตว์ป่า ผิวขาวผ่องกับร่างบอบบางที่นั่งในท่าพร้อมกระโจนออกมาทุกเมื่อ

ร่างบางทำหน้าทีเดิมอยู่เนิ่นนาน

'คืนนี้คงไม่มีอะไร'

ร่างบางบอกกับตัวเองเบาๆ ในเมื่อเวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้ว คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พอตกกลางคืน ร่างบางก็จะมานั่งแหมะกับต้นไม้ต้นนี้เสมอทุกๆวันหลังจากที่ทุกคนนอนหมดแล้ว

'อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว.. ไม่มีอะไรโผล่มาหรอก'

ร่างบางเริ่มจะเอื้อมมือไปแหวกกิ่งไม้แต่เสียงปริศนาก็ดังขึ้นในโสตประสาท

เป็นเสียงที่เขาคุ้นเคย แต่ความรู้สึกมันต่างออกไป

ร่างบางสามารถฟังความคิดของคนอื่นได้

แต่ที่เขาได้ยินไม่ใช่ เป็นเสียงหวีดร้องที่อยากจะครอบครองบางสิ่งบางอย่าง

'บ้าน่า นอกจากเจ้าตัวในบ้านยังมีอีกหรอ..? เจ้านั่นคงออกมาเดินเล่นก็ได้'

ร่างบางเริ่มหลอกตัวเอง แล้วปลอบปะโลมตัวเองว่า คงไม่ใช่

แต่โชคชะตาช่างทำร้ายเขาซะเหลือเกิน เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้ที่เขามักจะเดาในสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นไม่เกิดขึ้น

ชายร่างสูงโปร่งในชุดพ่อบ้านเดินผ่าความมืดอย่างช้าๆ

ร่างบางพยายามมองฝ่าความมืดไปดูให้แน่ใจ เผื่อว่าเจ้าตัวในบ้านอาจออกมาเดินเล่น

ร่างสูงโปร่งหยุดอยู่กับที่ บริเวณที่มีแสงสว่างพอให้เห็นได้

แต่งกายในชุดเครื่องแบบ แบบเดียวกันที่เห็นประจำ สัดส่วนความสูงเท่ากัน แต่ที่แตกต่างคือ...

ดวงตาสีทองใต้กรอบสี่เหลี่ยม ดวงตาเหมือนดั่งแมงมุมที่หิวกระหาย ใบหน้าบึ้งตึงเหมือนไม่ได้ค่าขนม(?)อยู่ตลอดเวลา

ร่างบางที่พิจารณานานเกินไปทำให้สายตาคู่นั้นหันมาและเริ่มขยับตัว

'ซวยละ'

ร่างสูงถูกความมืดกลืนกิน และกลิ่นความซวยมันเริ่มรุนแรงขึ้น

ร่างบางเริ่มตกอยู่ในห่วงความคิดที่ตีกันไปมาชวนไมเกรนขึ้น

คิดอยู่นานจนตัดสินใจได้ที่จะกระโดดลงจากต้นไม้และวิ่งกลับไปยังตัวคฤหาสน์ให้เร็วที่สุด

ครึ่งทางในป่า

วิ่งมาได้ครึ่งทางแล้ว ตลอดเวลาที่วิ่งมาเหมือนระยะทางช่างไกลกว่าเดิม

ตอนนี้ไม้รู้จักคำว่าเหนื่อยแล้ว ในหัวมีแค่ต้องวิ่งกลับไปให้เร็วที่สุด

แต่มันคงทำไม่ได้...

ผมเคยบอกไปแล้วว่าโชคชะตามักจะทำร้ายเราเสมอเวลาที่เราต้องการอะไร

แควก....ก

เสียงเสื้อผ้าที่ขาดออกโดยของมีคมดังขึ้นบริเวณต้นขา และต่อมาตามไปทั่วเรือนร่าง

"ลวด?? บ้าน่า!"

ยิ่งร่างบางขยับตัวมากขึ้นยิ่งทำให้เจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น

ของเหลวสีแดงไหลรินออกมาตามบาทแผล

ตอนนี้หมาป่าผู้น่าสงสารถูกจองจำไว้กับลวดนับสิบเส้นและอ่อนแรงลงเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว

"สัตว์เลี้ยงผู้ซื่อสัตย์.. ได้รับการฝึกมาอย่างดี ปกป้องเจ้านายด้วยชีวิตตน แต่มาติดใยแมงมุมตายซะได้.."

น้ำเสียงราบเรียบ ที่มาพร้อมถ้อยคำเหยียดหยามนับไม่ถ้วน

ตาที่พร่ามัวจับจ้องไปที่ต้นเสียงเบื้องหน้า ถึงกับตาสว่าง

"แมงมุมทรานซี่.... มาทำอะไรที่นี่"

น้ำเสียงกลับมากร่างอีกครั้งเมื่อเจอคนตรงหน้า

พ่อบ้านมองด้วยสายตาดูถูกเล็กน้อยก่อนจะบอกความจริงไปว่า

"มาเอาวิญญาณแฟนธ่อมไฮฟ์"

หมาป่าที่ถูกจองจำไว้เริ่มขยับตัวอีกครั้ง

พร้อมทั้งขบฟันแน่นด้วยความโกรธเคืองที่บอกว่าจะมาเอาเจ้านายของตนไป

"แกไม่มีทางเอาอะไรก็ตามแต่ของตระกูลแฟนธ่อมไฮฟ์ไปได้ทั้งนั้น!!"

เสียงคำรามดังกึกก้องไปทั่วผืนป่า

คิดผิดแล้วที่มาต่อกรกับร่างบาง เขาเป็นหมาป่า รู้จักทุกซอกทุกมุมในป่านี้ อีกฝ่ายเป็นแค่ซาตานประเภทแมงมุม

ทำไมเรื่องแค่นี้จะเอาชนะไม่ได้?

"Grrrrrrrrrrrr!!!!!"

เสียงคำรามดังขึ้นพร้อมทั้งโซ่ตรวนที่ขาดสะบั้น

หญิงสาวร่างบางแปลเปลี่ยนจากสภาพมนุษย์เป็นหมาป่าดำที่ตกอยู่ในอาการคลุ้มคลั่ง

"จะแค่ไหนกันเชียว"

มาด้วยคำเสียดแทงหัวใจเกินจะเปิดศึกชิงนาง(?)