หนุ่มโหดสาวซ่าพาใจมาพบรัก

ลำดับตอนที่ #5 : นักร้องในดวงใจของช้านนน

หนุ่มโหดสาวซ่าพาใจมาพบรัก

บทที่ 5



    ตาบ้านี่ พูดอะไรออกมาได้ ฉันควรจะเชื่อดีมั้ยน้า.....แต่ฉันเพิ่งคุยกับเขาไปแค่วันเดียวเองนะ...ไม่สิ....ไม่ถึงวันด้วยซ้ำ ถึงชั่วโมงหรือเปล่ายังไม่รู้เลย แต่ฉันกลับยอมให้เขาจูบ แถมยังเป็นจูบที่ลึกซึ้งมากกว่าที่ฉันเคยพบเจอมาเลยด้วย ///-.-/// ไปยอมเขาได้ไงเนี่ยเรา ดูเหมือนผู้หญิงใจง่ายเลยเนอะ แต่ตอนนั้นมันก็เคลิ้มไปนี่นา ช่วยไม่ได้ -*- แต่เหตุการณ์แบบนั้นมันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วล่ะ มั่นใจได้เลย



    ฉันคิดว่าควรจะเฉไฉเปลี่ยนเรื่องไปเสียดีกว่าเนอะ ขืนพูดเรื่องนี้ต่อ ก็คง....-*-....อึดอัดใจตาย



    “เออ....ฉันไม่มีอะไรทำเลย นายช่วยลงไปซื้อนิตยสารมาให้หน่อยได้มั้ยคะ?”

    

    “.....ฮะๆ ได้เลยครับ คุณผู้หญิง จะเอาอะไรอีกมั้ยขอรับ ^-^”



    “นายนี่ ฉันแค่ขอให้ช่วยลงไปซื้อมาให้หน่อยเท่านั้นเอง ไม่ได้สั่งนายเลยนะ อย่ามาประชดหน่อยเลยน่า แล้วอีกอย่าง ถ้านายไม่อยากลงไป ฉันลงไปเองก็ได้”



    ว่าแล้วหญิงสาวก็ทำท่าจะลุกขึ้นพร้อมทั้งใช้มือข้างหนึ่งจับสายน้ำเกลือที่เชื่อมกับมือตัวเองไว้ และใช้มืออีกข้างหนึ่งจับเสาที่แขวนถุงน้ำเกลือเอาไว้เพื่อที่จะลากไปยังประตู



    “อ้าวเฮ้ย!เดี่ยวก็ล้มหรอกคุณ จะรีบไปไหน ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่ไปซื้อให้นี่ครับ ว่าแต่ จะเอานิตยสารอะไรดีล่ะครับ”



    “งั้นเหรอ นึกว่านายจะไม่ไปซื้อให้แล้วซะอีก เฮ้อ....เอาเล่มไหนก็ได้แล้วกัน นายคิดว่าเล่มไหนที่เหมาะกับฉัน นายก็เลือกเล่มนั้นมาแล้วกันนะ”



    “งั้นผมคงเลือกหนังสือเกี่ยวกับศาสนามาให้แหละครับ ฮะๆ อย่าปามานะ เดี๋ยวผมลงไปเลือกให้น่า รับรองไม่ใช่หนังสือเกี่ยวกับพระ ฮะๆ เพราะคุณไม่ใช่คนสงบนี่ ฮ่าๆๆ”ทาคุมิพูดพลางวิ่งออกไป



    เฮ้อ!ได้อยู่คนเดียวอย่างสงบสุขเสียที ไม่ต้องมีเสียงตานั่นมารบกวนโสตประสาทหูฉัน เพิ่งรู้จักกับตานั่นแค่ไม่ถึงวัน แต่ทำไมถึงรู้สึกสนิทสนมมากขนาดนี้นะ....ช่างเถอะ ดูทีวีดีกว่า



    ดูช่องไหนดีน้า เอาช่อง MATVแล้วกัน อุ้ยๆ!!>o< กรี๊ดดดดดด!!เพลงForeverของ อเล็กซ์พอดีเลย ทำไมเราช่างดวงสมพงษ์กันนักเนี่ย กรี๊ดๆๆ >o< อเล็กซ์เป็นนักร้องขวัญใจชาวเอเชีย(แน่นอน....รวมทั้งฉันด้วย) เขาเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-ฝรั่งเศสน่ะ แล้วคิดดูสิ >.< ตาสีดำขลับ สวยมากๆเลยล่ะ ตาเขาเนี่ยนะ ดึงดูดมากๆเลย ดูมีเสน่ห์มากๆ เขาผมสีน้ำตาลอ่อนๆ แต่ก็ไม่ถึงกับอ่อนมาก…อยากเจอเขาจังเลย ถ้าฉันเจอนะ ฉันคงเป็นลมสลบไปทันทีทันใดเลย(แต่ขอล้มลงไปซบอกอเล็กซ์แล้วกันล่ะนะ)



    ใช่สิ!!ใช่แล้ว!!คอนเสิร์ตอเล็กซ์ forever !!! กรี๊ดดดด >o< ลืมไปได้ไงเนี่ย วันที่เท่าไรนะ....จำไม่ได้อ่ะ รู้แต่ว่าช่วงเดือนหน้าแน่นอน 100% แล้วจะเอาใครไปเป็นเพื่อนดีล่ะ จะพาตาดังวอนไปน่ะเหรอ.....ฝันไปเหอะ ขืนพามันไป ฉันคงเลี่ยนมันตายก่อน ถ้าพามันไปนะ มันต้องพาน้องนานะสุดที่รักหวานใจของมันไปด้วยแน่นอน แล้วฉันคงรำคาญตายก่อน พาใครไปดีล่ะ.....ทาคุมะงั้นเหรอ ใช่แล้วทาคุมะไง.....ลืมไป ฉันเลิกกับเขาไปแล้ว....นี่ไม่ใช่เวลาจะมานั่งเศร้านะ เลิกคิดถึงเขาได้แล้ว เธอทำได้อยู่แล้ว คุมิโกะ เธอไม่ควรจะมานั่งเศร้าแบบนี้นะ ยิ่งถ้าน้ำตาไหลลงมาอีกครั้งหนึ่งล่ะก็....



    แหมะ!!!



    อะไรกัน....หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ เขาเป็นแค่คนที่ผ่านมาในชีวิต ที่เคยทำให้คนอย่างฉันมีความสุขได้มากหลังจากที่เคนคุงไปต่างประเทศนานแล้ว ช่วงที่ฉันเศร้าเขาก็คอยอยู่เคียงข้าง แต่ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ ฉันเคยคิดว่าเขาจะมาแทนที่เคนคุงได้ แต่คิดไปก็เท่านั้น เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้เลย....



    “ขึ้นมาแล้วคร้าบบบบ!! เฮ้ย!! คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ หรือคิดถึงผมมากทั้งๆที่ผมแค่ลงไปข้างล่าง”



    “เปล่าซะหน่อย ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลย แค่ผงเข้าตาเท่านั้นแหละ ^-^ ไหนๆ นายซื้อนิตยสารเล่มไหนมาให้ฉันเหรอคะ”



    “นี่คุณ...คุณคิดว่าผมโง่มากนักเหรอไง คุณตาบวมแดงออกจะขนาดนี้ แล้วยังจะมาโกหกผมว่าแค่ผงเข้าตา”



    “.....ฮือๆๆ”



    ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รูจ้ะพูดอะไรดี เลยร้องไห้อีกรอบ คราวนี้ไม่แน่ใจว่าร้องเพราะอะไร อาจจะร้องเพราะว่า ทาคุมิเขาเป็นห่วงฉันก็ได้ ยังไม่ทันได้รู้สึกตัว ทาคุมิก็ดุงฉันเข้าไปกอดไว้ ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่น ความอ่อนโยนที่เขาได้มอบให้กับฉัน ฉัน...รู้สึกตื้นตันใจเหลือเกิน



    เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน พอฉันหยุดร้องไห้ หยุดสะอื้น ความรู้สึกอายก็ขึ้นมาแทนที่



    “นี่นาย....ปล่อยฉันได้แล้ว”ฉันว่าฉันพูดเสียงดังแล้วนะ ถ้าตานี่ไม่ปล่อยล่ะก้มีเรื่องแน่



    “ไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะบอกผมว่า คุณร้องไห้เพราะเรื่องอะไร”นั่นไง ไม่ปล่อยจริงๆด้วย



    “นี่นาย มันก็เรื่องของฉันน่า นายไม่เกี่ยวสักหน่อย ปล่อยเถอะนะ ฉันอึดอัด”



    “ถึงมันจะไม่เกี่ยวกับผม แต่ผมก็อยากรู้ว่า อะไรที่ทำให้คนที่ผมสนใจต้องมาเจ็บปวดมากมายขนาดนี้”



    พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงเนี่ย ฉันจะคิดอย่างไรดีละนื่ ทั้งๆที่ฉันเป็นแค่คนที่เขาสนใจ(ซึ่งมันจะจริงหรือไม่จริงก็ได้) ไม่ได้เป็นคนที่เขารักเสียหน่อย จะมาอะไรกับฉันนักหนาเนี่ย



    “ตกลงว่าไงครับ จะบอกไม่บอก”ทาคุมิพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้



    “ อ๊ะๆๆ อย่านะๆ บอกก็ได้ๆ ใช้มาตรการแบบนี้ตลอดเลย คนบ้านี่”หวังว่าตานั่นคงไม่ได้ยินนะ -*- ฉันบ่นเสียงเบาจะตาย



    “ก็ผมนึกว่าคุณชอบมาตรการแบบนี้ซะอีก ดูท่าทางคุณชอบจูบของผมมากเลยนะครับ จูบกับผมทีไร รู้สึกร่างกายคุณเคลิ้มไปทุกที”



    พลั่ก!!ปึก!!!



    “โอ้ย!! เจ็บนะคุณทำอะไรเนี่ย”



    “สมน้ำหน้า! คนกะล่อนอย่างนายน่ะ แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ สมควรจะโดนมากกว่านี้เยอะเลย อย่ามาเข้าใกล้ฉันอีกนะ ตาบ้า!!”



    หนอยแน่!!บังอาจมาพูดจาแบบนี้กับอิชิมารุ คุมิโกะ อย่างฉัน มันน่านัก หยิบนิตยสารมาอ่านดีกว่า ว้าว!!ตานี่ซื้อมาถูกใจแฮะ Cawaii



    “นี่....ทาคุมิ ถามอะไรหน่อยสิ”



    “จะถามอะไรฉันอีกล่ะ เธอทำฉันเจ็บมากเลยนะรู้มั๊ย เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ปานาฬิกาแล้วต่อยต่อ แบบ..ยังไงดีล่ะ ช่างเถอะ ยังไงก็ตามแต่ เธอต้องรับผิดชอบฉัน!!!”



    ตานี่ท่าจะบ้าแฮะ -*- จะให้ฉันรับผิดช่งรับผิดชอบอะไรเนี่ย ยังไม่ได้ทำอะไรถึงตายสักหน่อย อ๋อ!!สงสัยตานี่อยากให้ฉันเอาถึงตายล่ะมั้ง



    “นายจะมาบ้าอะไรเนี่ย จะให้ฉันรับผิดชอบอะไรว่ามา…”ฉันพูดพลางหยิบน้ำส้มของโปรดมาดื่ม ว้าว!!อร่อยดีแฮะ



    “คุณจะต้องรับผิดชอบโดยการนอนกับผมหนึ่งสัปดาห์!!มาทำสัญญากันด้วย”



    พรวดดดดด!!!



    “กรี๊ดดดดด!!นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ นายจะบ้าเหรอไงฮะ นายนี่มันลามกจกเปรตที่สุดในโลกเลย ฉันไม่เคยเจอใครที่ลามกทะลึ่งสุดกู่อย่างนายเลย สงสัยจะนอนกับผู้หญิงไม่เลือกหน้าด้วยสิ แล้วคิดเหรอว่าคนอย่างฉันจะยอมมอบสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตให้กับนายน่ะฮะ”



    “ฮะๆๆ เธอใจเย็นๆสิ ดูหน้าตัวเองด้วย ฮะๆๆ แดงยังกับลูกมะเขือเทศแน่ะ แต่น่ารักดีนะ ผมก็พูดเล่นๆ ไม่เห็นต้องซีเรียส...ว่าแต่ ไม่เคย...จริงๆเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ”



    โป๊ก!![ดูท่าทางตอนนี้ทาคุมิของเราจะโดนหนักหน่อย::สาวน้อยโรสซี่]



    “นี่แน่ะ หยุดพูดแบบนี้แล้วเดินออกไป เดี๋ยวนี้เลย อย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ!!”



    “โอ้ย!!ทำไมคุณใจร้ายอย่างนี้ล่ะครับ ยังไงผมก็ไม่ไปหรอก”



    “จะออกไม่ออก นับหนึ่ง...สอง...สะ..”



    “อ๊ะๆอย่านะ อย่าเขวี้ยงมันมาอีกนะครับ โอเคไปก็ได้ บ๊ายบาย”



    ไปสักที นึกว่าชาตินี้ฉันจะไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขซะแล้วสิ เฮ้อ อ่าน Cawaii ต่อดีกว่า ว้าว!!กรี๊ดๆๆๆ ดูนี่สิ คอลัมน์คุยกับนักร้อง แฟรงค์มาออกด้วยอ๊ะ ว้ายๆๆ ไหนอ่านหน่อยสิ ขอถามถึงเรื่องราวความรักของคุณหน่อยได้มั๊ยคะ?คุณกับคุณริงโกะยังคบกันอยู่หรือเปล่าคะ?....ริงโกะกับผมเป็นแค่เพื่อนกันนะครับ คุณอย่าเข้าใจผิดสิ สิ่งที่ผมจะพูดทั้งหมดนี่ผมไม่ได้โกหกนะครับ แล้วผมอยากจะบอกให้เขารับรู้...ถ้าเขาอ่านนิตยสารเล่มนี้อยู่ด้วย เรื่องราวความรักของผม มีแค่คนที่ผมรักมานานเท่านั้นแหละครับ คนๆนั้นก็คือเพื่อนสมัยในเด็กครับ คนๆนั้นเป็นรักแรกของผม โดยที่ผมเคยสัญญากับเขาไว้ว่าจะกลับมาหาเขาหลังจากที่ผมไปเรียนเมืองนอก ซึ่งตอนนี้ผมก็จะทำตามสัญญา แต่...ผมก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน หนทางการติดต่อของผมกับเขามันช่างริบหรี่เสียเหลือเกิน แต่ถึงยังไง ผมก็ไม่มีทางเลิกรักเขาหรอกครับ นี่ล่ะครับคือเรื่องราวความรักของผม อ้อ!!ผมได้ให้แหวนวงหนึ่งไปกับเขาด้วย เป็นแหวนฝังเพชรสีขาวเม็ดเล็กๆ ผมหวังว่าเธอยังคงไม่ทำหาย....



    อะไรเนี่ย!!มันเป็นไปไม่ได้หรอก ทำไมสิ่งที่เขาพูด และแหวนที่เขาบอก มันเหมือนกับของฉันเลยล่ะ!!!



    เป็นไปไม่ได้แน่นอน 100% ต้องมีใครสักคนหนึ่งที่ไม่ใช่ฉันแน่ๆที่แฟรงค์พูดถึง หวายๆๆป่านนี้คงเป็นข่าวใหญ่บนหน้าหนังสือพิมพ์แน่ๆเลย ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่นะ จะรีบตามข่าวให้ทันเลย วันนี้วันอะไรหนอออ~อ....อูววOoO วันศุกร์แล้ว กำลังงงทำไมเวลามันผ่านไปไวอย่างนี้ล่ะ ตลกดีแฮะ แต่ช่างเถอะล้า ลา ลา~ มีความสุขที่สู้ดดดด จะได้ออกจากโรงพยาบาลน่าเบื่อนี่แล้ว



    ว่าแต่...ตาทาคุมิบ้านั่นหายหัวไปไหนซะแล้วล่ะ อยู่คนเดียวมันวังเวงพิกลๆ โชคดีนะตอนนี้ยังสว่างอยู่ -*- มืดเมื่อไหร่ล่ะก็...ToT อย่าไปคิดถึงมันเลย มิกิน้อยเอ้ยยย เดี๋ยวก็กลัวตายก่อน อ่อ.....ลืมไปฉันเป็นคนไล่เขาไปเองนิ แล้วไล่ไปแบบบอกว่าไม่ต้องกลับมาด้วยนะ จึ๋ยยย ถ้าเขาไม่กลับมาจริงๆล่ะว่าไง.....เอ๊ะ!แล้วฉันจะเป็นห่วงไปทำไมล่ะเนี่ย......หวายๆๆถ้าตกกลางคืนแล้วยังไม่กลับมาฉันจะออกไปตามหาเขาดีไหมล่ะเนี่ย.....มิกิจังเธอจะออกไปหาตาบ้าจอมกะล่อนนั่นทำไมล่ะ.......ช่างเขาเถอะน่ะ ง่วงแล้วนอนก่อนดีกว่า ฮ้าววว



                  *---------------------------------------------------------------------------------------------------------------*



    ฉันตื่นขึ้นมากลางดึกหลังจากได้ยินเสียงอะไรแปลกดังขึ้นที่แถวๆหน้าห้องฉัน ตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะเนี่ย โอ้!!!ไม่นะ OoO ตีสอง เวลาผีออก ไม่ๆๆๆๆๆ แง้ToT ทาคุมิคุงอยู่หนายยยย กลับมาหาฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกไปไหนตั้งแต่เย็นแล้วยังไม่กลับมาเลย ชักเป็นห่วงแล้วจริงๆสิ ออกไปตามหาดีกว่า......แต่เปลี่ยนใจแล้ว ไม่เอาดีกว่า -*- ห่วงความปลอดภัยของตัวเองจากผะ..ผะ...ผี แหะๆ -*-นั่นแหละ ก็คนมันกลัวนิ ทำไงได้ล่ะ



    เวลาผ่านไป 10นาที พร้อมกับเสียงหมาหอน



    เพิ่งจะรู้ว่า...โรงพยาบาลนี้ตั้งอยู่ใกล้วัด โอ้!!!ม่ายน้า ToT กลัวแล้วๆๆ....แงงงงง.....แล้วทาคุมิล่ะ...ตานี่นิ ออกมาปั่นป่วนหัวใจเอ๊ย...ความคิดของฉันได้ทุกเรื่องเลย(ยิ่งดึกแล้วยิ่งเพี้ยนแฮะเรา) ง่า....ออกไปตามหาดีกว่า นั่นคือการตัดสินใจครั้งสุดท้ายอย่างเฉียบขาด(จริงหร๋อออ)ของมิกิจังอย่างฉัน โดยที่ไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจครั้งนั้นจะนำไปสู่ความน่าสะพรึงกลัวและความน่าตกใจอย่างใหญ่หลวงเลยทีเดียว...



                  *---------------------------------------------------------------------------------------------------------------*



    เป็นไงมั่งคะ ลงให้เยอะเรย หลังจากที่ดองไว้เป็นปีเป็นชาติ 55+



    ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วขอลงตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายก่อนสอบแล้วกัน ปิดเทอมจาลงให้เยอะๆเลยนะคะ



    แต่งตอนจบยังกะหนังผี 555+



    ใครอยากคุยกะเรา ก้อแอดเมลมาได้นะคะ bearzaude_cd39@hotmail.com



    ขอให้ผู้อ่านทุกคน อ่าน+เม้น+โหวตด้วยนะคะ อ่านทุกๆคอมเม้นเรยคะ เพราะว่าทุกคอมเม้นเป็นกำลังใจให้นักเขียนมากๆลยนะคะ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นค่ะ