ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของเรื่อง
หนุ่มโหดสาวซ่าพาใจมาพบรัก
บทที่ 1
ว้ายๆ ฉันตายแน่ๆเลย >.< คิดว่าจะตื่นมาเช้าๆ กลับตื่นมาสายอย่างนี้ นัดทัคกี้ไว้ตอน 10 โมง ตอนนี้มัน....OoO 9.45 แล้ว ไปสายแน่ๆเลย ทัคกี้จะว่าอะไรไหมเนี่ย เขาเป็นคนตรงต่อเวลาซะด้วยสิ T.T แล้วฉันจะไปทันหรือเปล่า จากตรงนี้....สี่แยกโซโจไปถึงสวนฮาจิเมะ OoO มันก็ไกลนะ T.T นึกไปนึกมา สวนฮาจิเมะ เป็นที่ๆเราเจอกันครั้งแรก (ฉันกับทาคุมะไง) แถมยังเจอกันแบบ...-_-“ เอ่อ....ไม่ธรรมดาซะด้วย แหะๆ ตอนนั้นมันไม่ได้ตั้งใจนี่นา ช่วยไม่ได้นิ T.T แต่ฉันก็รู้สึกผิดจริงๆนะ ไม่ได้ตั้งใจจะไปชกเขาสักหน่อย
ตอนนั้นน่ะ ทาคุมะทำผมทรงเดียวกับเพื่อนตัวแสบชาวเกาหลีของฉัน จีดังวอน ตานั่นน่ะ แสบชะมัดเลย เอาแหวนสุดที่รักของฉันไป ไม่ยอมเอาคืนอีกต่างหาก แล้วยังบอกกับฉันว่า
“มันสวยดีนิมิกิจัง ^-^ ฉันขอนะ นานะจังเขาชอบแหวนแบบนี้น่ะ ขอเถอะ”
จะวิ่งหนีฉันในโรงเรียนก็ได้ แต่นายดังวอนตัวแสบ -*-++ ดันวิ่งหนีฉันออกจากโรงเรียนไปจนถึงสวนฮาจิเมะ ซึ่งมันไกลมากๆจากโรงเรียนไป แล้วเพื่อแหวนของฉัน ฉันต้องเอามันคืนมาให้ได้แล้วตอนนั้นพอฉันเห็นหัวใครบางคน(ซึ่งเป็นหัวของทาคุมะ)แล้วเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนเดียวกันด้วย ฉันก็นึกว่าเป็นดังวอน เลยวิ่งเข้าไปชกเลย ชกแบบไม่ยั้งด้วย -o- ทำเอาทาคุมะ เข้าโรงพยาบาลไป 1 เดือน
ตอนแรกๆที่เขาเพิ่งเข้าโรงพยาบาลใหม่ๆ เราก็ยังไม่รู้ชื่อของแต่ละคนเลย ก็ ///-.-/// ฉันไปชกเขาจนพูดไม่ได้เลยไง แต่ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงถึกเลยนะ ฉันสูง 160 cm หนักแค่ 44 kg เองนะ ไม่ได้เป็นผู้หญิงถึกเลย แค่...เอ่อ...แรงเยอะไปหน่อยนึงน่ะ แหะๆ ^-^ ฉันก็มาหาเขาทุกเย็น(เป็นการรับผิดชอบส่วนหนึ่ง) มีอยู่วันหนึ่ง ฉันเดินเข้ามาในโรงพยาบาล กำลังจะเดินเข้าไปเยี่ยมทาคุมะ คุณหมอที่เห็นฉันก็บอกว่า
“คุณครับ! คุณที่เป็นญาติกับ คุณเอนโด ทาคุมะ ใช่ไหมครับ”
“อ๋อ! เอ่อ...เอนโดนี่คือ คนไข้ห้องไหนเหรอคะ ^-^ พอดีฉันไม่แน่ใจน่ะค่ะ”
“เอ่อ...ห้อง304น่ะครับ แล้วตกลงคุณใช่ญาติของคนไข้หรือเปล่าครับ”
“ไม่ใช่ญาติหรอกค่ะ เป็นแค่เพื่อนเฉยๆ”
“เหรอครับ คือผมจะบอกว่า คุณเอนโด เขาพูดได้แล้วครับ”
“จริงเหรอคะ งั้นฉันขอตัวไปเยี่ยมเขาก่อนนะคะ”
“เชิญครับ ^-^”
ฉันจำได้เลยว่าคุณหมอน่ะนะ หล่อมากเลยแหละ >o< อายุคงจะยังไม่ถึง 30 ด้วย หลังจากนั้นฉันก็เข้าไปที่ห้องของทาคุมะ ตอนนั้นก็รู้สึกประหม่านิดๆนะ เพราะไม่เคยคุยเลย แต่พอเข้าไป เจอรอยยิ้มของเขา ฉันก็แทบจะละลายอีก >o< ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยยิ้มตอบไป แล้วทาคุมะก็เป็นคนเริ่มเปิดการสนทนา
“หวัดดีครับ ^-^ คุณคือคนที่ชกผมใช่มั้ยครับ หมัดไม่เบาเลยนะเนี่ย เห็นดูเป็นหญิงอ่อนหวานขนาดนี้”
“แหะๆ ตอนนั้นฉันขอโทษจริงๆนะคะ พอดีฉันเข้าใจผิด นึกว่าคุณคือเพื่อนของฉันน่ะค่ะ”
“ฮ่า ฮ่า! ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ค่อยเจ็บหรอก ว่าแต่ คุณชื่ออะไรเหรอครับ”
“คะ! OoO ฉันชื่อ คุมิโกะค่ะ อิชิมารุ คุมิโกะ จะเรียกชื่อเล่นว่า มิกิก็ได้นะคะ ^-^”
“เหรอครับ ชื่อคุณเพราะนะเนี่ย ^-^ ผมคือเอนโด ทาคุมะครับ ชื่อเรียกสั้นๆ ก็ไม่มีหรอกครับ”
“อ๋อค่ะ ฉันรู้ชื่อคุณมาจากคุณหมอแล้วล่ะค่ะ ^-^ แล้วชื่อเล่นคุณไม่มีเหรอคะ เดี๋ยวฉันตั้งให้เอามั้ย ^-^”
ตอนนั้นฉันพูดอะไรที่มันแบบว่า รุกเกินเหตุหรือเปล่าเนี่ย >o< แต่ก็นะ ฉันก็ตั้งชื่อเล่นให้เขาว่า ทัคกี้ (เหมือนชื่อนักร้องเลยเนอะ)
เย้! ถึงแล้ว จะว่าไป มันก็ถึงเร็วดีนิ คุณลุงคนขับรถ ขับรถเร็วดีแฮะ ฮิฮิ ^o^ ดีจังเลย ไปทันด้วย ตอนนี้ก็เพิ่งจะ 9.55 เหลือเวลาอีก 5 นาทีก็ยังทัน รีบๆลงไปดีกว่า จะได้ไปรอทัคกี้ก่อน ฮิฮิ
“คุณลุงคะ! เดี๋ยววันนี้มิกิกลับเองแล้วกันนะคะ เพราะว่าไม่แน่ใจน่ะค่ะ ว่าจะกลับกี่โมง”
“เอางั้นเหรอครับ ยังไงก็ได้ครับแล้วแต่คุณหนู”
“โอเคค่ะ บ๊ายบายค่ะ ^-^”
รีบๆวิ่งไปดีกว่า นัดไว้ตรงไหนน้า อ๋อ! นัดไว้หน้าร้านไอศกรีมอยู่ตรงนั่นไง รีบๆวิ่งไปดีกว่า
ปึก!
“โอ้ย!ขอโทษค่ะ ไมได้ตั้งใจนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับๆ”
คนอะไรน่ะหล่อเป็นบ้าเลย >o< เอ๊ะ! นี่คิดอะไรน่ะ ทัคกี้หล่อสุดอยู่แล้ว รีบๆไปดีกว่า
“คุณไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ งั้นฉันขอไปก่อนนะคะ พอดีรีบน่ะค่ะ”
“ไม่เป็นอะไรเลยครับ ขอให้โชคดีครับ”
“ค่ะ ^-^ “
ผู้ชายแบบนี้ยังมีนอกจากทาคุมะอีกเหรอเนี่ย เฮ้อ! ช่างเถอะ ว่าแต่ทาคุมะอยู่ไหนน้า....นั่นไง อยู่ตรงนั้นไง ฮิฮิ จะได้เจอที่รักแล้ว >o< กำลังเดินมาทางนี้แล้ว
“ว่าไง มิกิจัง ^-^”
“คิดถึงทัคกี้จัง ไม่ได้เจอกันตั้งนานแน่ะ”
“ผมก็คิดถึงมิกิจังเหมือนกันแหละครับ”
“ฮิฮิ ^-^ ไปร้านกาแฟกันเถอะนะ”
“อือ”
ไม่ได้เจอทัคกี้ตั้งนานแน่ะ วันนี้ดูเขาแปลกๆไป เหมือนกับแบบ ไม่อยากจะพูด เราคงจะคิดไปเองมั้ง อย่าคิดมากเลย
“ทัคกี้ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“อ๋อ เปล่านิ ไม่ได้เป็นอะไรเลย”
“แน่ใจนะ ดูแบบ เหมือนมีเรื่องอะไรไม่สบายใจยังไงอย่างงั้นเลยอ่ะ”
“งั้นเหรอ ไม่มีอะไรหรอก ^-^”
ช่างเถอะ คงไม่มีอะไรจริงๆแหละ
“จะรับอะไรดีคะ”
“เอาคาปูชิโนสองที่ครับ แก้วหนึ่งไม่ใส่วิปปิ้งครีมนะครับ”
“จำได้ด้วยเหรอเนี่ย” ฉันพึมพำ ก็ฉันไม่อยากให้เขาได้ยินนิ
“จำได้สิ ^-^”
“.....///-.-///.....”
“เอ่อ...มิกิจังครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วยน่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอคะ ทำหน้าเครียดเชียว”
“คือ...ผมอยากจะบอกอะไรบางอย่าง”
“อะไรเหรอคะ”
“คือ....เราเลิกกันเถอะ”
บทที่ 1
ว้ายๆ ฉันตายแน่ๆเลย >.< คิดว่าจะตื่นมาเช้าๆ กลับตื่นมาสายอย่างนี้ นัดทัคกี้ไว้ตอน 10 โมง ตอนนี้มัน....OoO 9.45 แล้ว ไปสายแน่ๆเลย ทัคกี้จะว่าอะไรไหมเนี่ย เขาเป็นคนตรงต่อเวลาซะด้วยสิ T.T แล้วฉันจะไปทันหรือเปล่า จากตรงนี้....สี่แยกโซโจไปถึงสวนฮาจิเมะ OoO มันก็ไกลนะ T.T นึกไปนึกมา สวนฮาจิเมะ เป็นที่ๆเราเจอกันครั้งแรก (ฉันกับทาคุมะไง) แถมยังเจอกันแบบ...-_-“ เอ่อ....ไม่ธรรมดาซะด้วย แหะๆ ตอนนั้นมันไม่ได้ตั้งใจนี่นา ช่วยไม่ได้นิ T.T แต่ฉันก็รู้สึกผิดจริงๆนะ ไม่ได้ตั้งใจจะไปชกเขาสักหน่อย
ตอนนั้นน่ะ ทาคุมะทำผมทรงเดียวกับเพื่อนตัวแสบชาวเกาหลีของฉัน จีดังวอน ตานั่นน่ะ แสบชะมัดเลย เอาแหวนสุดที่รักของฉันไป ไม่ยอมเอาคืนอีกต่างหาก แล้วยังบอกกับฉันว่า
“มันสวยดีนิมิกิจัง ^-^ ฉันขอนะ นานะจังเขาชอบแหวนแบบนี้น่ะ ขอเถอะ”
จะวิ่งหนีฉันในโรงเรียนก็ได้ แต่นายดังวอนตัวแสบ -*-++ ดันวิ่งหนีฉันออกจากโรงเรียนไปจนถึงสวนฮาจิเมะ ซึ่งมันไกลมากๆจากโรงเรียนไป แล้วเพื่อแหวนของฉัน ฉันต้องเอามันคืนมาให้ได้แล้วตอนนั้นพอฉันเห็นหัวใครบางคน(ซึ่งเป็นหัวของทาคุมะ)แล้วเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนเดียวกันด้วย ฉันก็นึกว่าเป็นดังวอน เลยวิ่งเข้าไปชกเลย ชกแบบไม่ยั้งด้วย -o- ทำเอาทาคุมะ เข้าโรงพยาบาลไป 1 เดือน
ตอนแรกๆที่เขาเพิ่งเข้าโรงพยาบาลใหม่ๆ เราก็ยังไม่รู้ชื่อของแต่ละคนเลย ก็ ///-.-/// ฉันไปชกเขาจนพูดไม่ได้เลยไง แต่ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงถึกเลยนะ ฉันสูง 160 cm หนักแค่ 44 kg เองนะ ไม่ได้เป็นผู้หญิงถึกเลย แค่...เอ่อ...แรงเยอะไปหน่อยนึงน่ะ แหะๆ ^-^ ฉันก็มาหาเขาทุกเย็น(เป็นการรับผิดชอบส่วนหนึ่ง) มีอยู่วันหนึ่ง ฉันเดินเข้ามาในโรงพยาบาล กำลังจะเดินเข้าไปเยี่ยมทาคุมะ คุณหมอที่เห็นฉันก็บอกว่า
“คุณครับ! คุณที่เป็นญาติกับ คุณเอนโด ทาคุมะ ใช่ไหมครับ”
“อ๋อ! เอ่อ...เอนโดนี่คือ คนไข้ห้องไหนเหรอคะ ^-^ พอดีฉันไม่แน่ใจน่ะค่ะ”
“เอ่อ...ห้อง304น่ะครับ แล้วตกลงคุณใช่ญาติของคนไข้หรือเปล่าครับ”
“ไม่ใช่ญาติหรอกค่ะ เป็นแค่เพื่อนเฉยๆ”
“เหรอครับ คือผมจะบอกว่า คุณเอนโด เขาพูดได้แล้วครับ”
“จริงเหรอคะ งั้นฉันขอตัวไปเยี่ยมเขาก่อนนะคะ”
“เชิญครับ ^-^”
ฉันจำได้เลยว่าคุณหมอน่ะนะ หล่อมากเลยแหละ >o< อายุคงจะยังไม่ถึง 30 ด้วย หลังจากนั้นฉันก็เข้าไปที่ห้องของทาคุมะ ตอนนั้นก็รู้สึกประหม่านิดๆนะ เพราะไม่เคยคุยเลย แต่พอเข้าไป เจอรอยยิ้มของเขา ฉันก็แทบจะละลายอีก >o< ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยยิ้มตอบไป แล้วทาคุมะก็เป็นคนเริ่มเปิดการสนทนา
“หวัดดีครับ ^-^ คุณคือคนที่ชกผมใช่มั้ยครับ หมัดไม่เบาเลยนะเนี่ย เห็นดูเป็นหญิงอ่อนหวานขนาดนี้”
“แหะๆ ตอนนั้นฉันขอโทษจริงๆนะคะ พอดีฉันเข้าใจผิด นึกว่าคุณคือเพื่อนของฉันน่ะค่ะ”
“ฮ่า ฮ่า! ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ค่อยเจ็บหรอก ว่าแต่ คุณชื่ออะไรเหรอครับ”
“คะ! OoO ฉันชื่อ คุมิโกะค่ะ อิชิมารุ คุมิโกะ จะเรียกชื่อเล่นว่า มิกิก็ได้นะคะ ^-^”
“เหรอครับ ชื่อคุณเพราะนะเนี่ย ^-^ ผมคือเอนโด ทาคุมะครับ ชื่อเรียกสั้นๆ ก็ไม่มีหรอกครับ”
“อ๋อค่ะ ฉันรู้ชื่อคุณมาจากคุณหมอแล้วล่ะค่ะ ^-^ แล้วชื่อเล่นคุณไม่มีเหรอคะ เดี๋ยวฉันตั้งให้เอามั้ย ^-^”
ตอนนั้นฉันพูดอะไรที่มันแบบว่า รุกเกินเหตุหรือเปล่าเนี่ย >o< แต่ก็นะ ฉันก็ตั้งชื่อเล่นให้เขาว่า ทัคกี้ (เหมือนชื่อนักร้องเลยเนอะ)
เย้! ถึงแล้ว จะว่าไป มันก็ถึงเร็วดีนิ คุณลุงคนขับรถ ขับรถเร็วดีแฮะ ฮิฮิ ^o^ ดีจังเลย ไปทันด้วย ตอนนี้ก็เพิ่งจะ 9.55 เหลือเวลาอีก 5 นาทีก็ยังทัน รีบๆลงไปดีกว่า จะได้ไปรอทัคกี้ก่อน ฮิฮิ
“คุณลุงคะ! เดี๋ยววันนี้มิกิกลับเองแล้วกันนะคะ เพราะว่าไม่แน่ใจน่ะค่ะ ว่าจะกลับกี่โมง”
“เอางั้นเหรอครับ ยังไงก็ได้ครับแล้วแต่คุณหนู”
“โอเคค่ะ บ๊ายบายค่ะ ^-^”
รีบๆวิ่งไปดีกว่า นัดไว้ตรงไหนน้า อ๋อ! นัดไว้หน้าร้านไอศกรีมอยู่ตรงนั่นไง รีบๆวิ่งไปดีกว่า
ปึก!
“โอ้ย!ขอโทษค่ะ ไมได้ตั้งใจนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับๆ”
คนอะไรน่ะหล่อเป็นบ้าเลย >o< เอ๊ะ! นี่คิดอะไรน่ะ ทัคกี้หล่อสุดอยู่แล้ว รีบๆไปดีกว่า
“คุณไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ งั้นฉันขอไปก่อนนะคะ พอดีรีบน่ะค่ะ”
“ไม่เป็นอะไรเลยครับ ขอให้โชคดีครับ”
“ค่ะ ^-^ “
ผู้ชายแบบนี้ยังมีนอกจากทาคุมะอีกเหรอเนี่ย เฮ้อ! ช่างเถอะ ว่าแต่ทาคุมะอยู่ไหนน้า....นั่นไง อยู่ตรงนั้นไง ฮิฮิ จะได้เจอที่รักแล้ว >o< กำลังเดินมาทางนี้แล้ว
“ว่าไง มิกิจัง ^-^”
“คิดถึงทัคกี้จัง ไม่ได้เจอกันตั้งนานแน่ะ”
“ผมก็คิดถึงมิกิจังเหมือนกันแหละครับ”
“ฮิฮิ ^-^ ไปร้านกาแฟกันเถอะนะ”
“อือ”
ไม่ได้เจอทัคกี้ตั้งนานแน่ะ วันนี้ดูเขาแปลกๆไป เหมือนกับแบบ ไม่อยากจะพูด เราคงจะคิดไปเองมั้ง อย่าคิดมากเลย
“ทัคกี้ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“อ๋อ เปล่านิ ไม่ได้เป็นอะไรเลย”
“แน่ใจนะ ดูแบบ เหมือนมีเรื่องอะไรไม่สบายใจยังไงอย่างงั้นเลยอ่ะ”
“งั้นเหรอ ไม่มีอะไรหรอก ^-^”
ช่างเถอะ คงไม่มีอะไรจริงๆแหละ
“จะรับอะไรดีคะ”
“เอาคาปูชิโนสองที่ครับ แก้วหนึ่งไม่ใส่วิปปิ้งครีมนะครับ”
“จำได้ด้วยเหรอเนี่ย” ฉันพึมพำ ก็ฉันไม่อยากให้เขาได้ยินนิ
“จำได้สิ ^-^”
“.....///-.-///.....”
“เอ่อ...มิกิจังครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วยน่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอคะ ทำหน้าเครียดเชียว”
“คือ...ผมอยากจะบอกอะไรบางอย่าง”
“อะไรเหรอคะ”
“คือ....เราเลิกกันเถอะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น