คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความรักของ 2 คน ---- ตอนเดียวจบ
ความรักของ 2 คน
“ด๊องเร็วๆหน่อย จะสายแล้วนะเด๋วประตูปิดก่อน”
“รีบสุดแล้วนิ - -“ ”
บอมกับดงแฮเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน และหอพักทั้ง 2 ติดกัน ทุกเช้าเลยจะมา ร.ร. พร้อมกัน สายก็สายพร้อมกัน
“เหอๆ เกือบไม่ทันแล้วเห็นไหมทามมายนายวิ่งช้าจัง”
“ใครจะไปขายาวอย่างนายละบอม”
“ดงแฮเลิกเรียนแล้วเราไปหากินราเม็งร้านเดิมกันไหม”
“อืมก็โอนะ”
..............................................................................................................................................................
“ปะเลิกเรียนละไปกันเลย”
“ไปเลย............”
“ดงแฮนายไปสั่งดิ”
“เฒ่าแกคับเอาราเม็ง 2 ถ้วยไม่ใส่ผัก 1 ถ้วยนะคับ”
“ได้เลย”
“ไรนิโตจนขณะนี้ละ ยังไม่กินผักอีก ไม่น่าละขาสั้น”
“ยุ่งนะเรื่องของเรา” ปกติแล้วดงแฮจะไม่ค่อยกินผักสักเท่าไร
“ได้แล้ว.. ราเม็ง 2 ถ้วยไม่สักผัก 1 ถ้วย” เฒ่าแกมาเสิร์ฟราเม็ง
“ขอบคุณคับ”
“อะนิเราให้”
“ไม่กินหรอเนื้อร้านนี้ของโปรดนายเลยนะบอม”
“ไม่เป็นไร กินๆไปเถอะ”
“อืม เรารักนายจังเลยบอม”
“เออน่ากินๆไปเถอะ”
“อาหมดละอิ่มจังเลย”
“เหมือนกัน”
“เก็บเงินด้วยคับเฒ่าแก” ด๊องแฮเรียนเก็บเงินหลังจากกินกันหมดละ
“ทั้งหมด 800 วอนพอดี”
“บอมมา 400 วอน”
“ เด๋วไม่รู้กระเป๋าอยู่ไหนละ”
“เหอๆ - -* “ มามุกนี้ชะงั้นไม่น่าละให้เนื้อของโปรดตัวเองให้เรา
“ดองเราลืมเอากระเป๋าเงินมาจากล็อกเกอร์ ร.ร. อะ นายจ่ายให้หน่อยดิ ^_^ “
“งะ มีงี้อีก เออๆสุดท้ายเราก็เป็นคนจ่ายชะนิ”
“ ^_^ ”
ขณะกลับบ้าน ดงแฮเดินถอยหลังแล้วหันหน้าคุยกับบอม
“บอมนายไม่ไปเอากระเป๋าเงินที่ ร.ร. หรอ”
“ไม่เป็นไรหรอกพรุ่งนี้เอาก็ได้”
“เหอๆ” ขณะนั้นเอง ดงแฮเดินถอยหลังจนถึงถนนหลักแล้วมีรถมอไซค์ขี่มาอย่างเร็ว
“ดองแฮ ระวัง!!” เสียงของบอมดังขึ้น ผมเลยตกใจ
**ทันใดนั้นเองบอมก็ดึงดงแฮไว้ ฟิ้ว.......ว.............. ดงแฮเกิดเสียหลักล้มลงทับกีบอม แล้วภาพมัน Slow ช้าๆ(ฉากล้ม)
ปาก ของดงแฮไปประกบกับปากกีบอมอย่างหนักแน่น ตาของดงแฮก็โตด้วยความตื่นเต้น หัวใจของดงแฮมันเต้นแรงขึ้นเลื่อยๆ มือไม้เริ่มแข็ง แล้วดงแฮก็เริ่มเคลิ้ม พอดีเวลาผ่านไป กีบอมที่มีสติตลอดก็ดันดงแฮขึ้น แล้วกีบอมก็เห็นเลือดที่แขนดงแฮ
“ดงแฮนายเลือดไหล”
“ฮะ อะไรนะ เลือด............” แล้วดงแฮก็สลบไป
“ดงแฮ ดงแฮ..” กีบอมพยายามปลุกดงแฮ พอ ดงแฮไม่ตื่นกีบอมเลยตัดสินใจอุ้มดงแฮขึ้นหลังแล้ว วิ่งไป โรงพยาบาล แล้วพอกีบอมว่างดงแฮบนเตียงของโรงบาลกีบอมก็เห็นหน้าตาของดงแฮที่ยิ้มทั้งๆ ที่นอนอยู่
…………………………………………………………………………………………..
รุ่งเช้า ของวันใหม่
กีบ อมที่เฝ้าดงแฮทั้งคืนที่ ร.พ. พอดงแฮตื่น ดงแฮก็เอามือไปลูบผมกีบอมแล้วยิ้มอย่างคนมีความรัก แล้วกีบอมก็ตื่น ดงแฮ จึ่งแกล้งหลับต่อ
กีบอมเลยเอามือไปลูบที่หัวของดงแฮ แล้วกีบอม ก็พูดความในใจออกมา โดยไม่รู้เลยว่าดงแฮแกล้งหลับ
“นายนี้ติ๊งต๊องจิงนะดงแฮเดินถอยหลังให้รถเชี่ยวก็เป็น เมื่อวานเราตกใจมาเลยนะที่นายโดนนะ ”
หลังพูดจบกีบอมก็ลุกขึ้นช้าๆ แล้วนำ ปาก ไปประกบหน้าผากดงแฮ อย่างเบาๆ แล้วพูดเบาๆกับดงแฮว่า
“เด๋วเรามานะ ลงไปซื้อไรกินก่อน”
พอกีบอมเดินออกจากห้องไป ดงแฮก็ลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่ง แล้วพูดในใจว่า
“มะกี้มันหมายความว่าไง เอ๊ะ....บอมลืมกระเป๋าไว้ ร.ร. ไม่ใช่หรอแล้วจะเอาเงินไหนซื้ออะ”
“นี้กระเป๋าเงินใคร” ดงแฮก็งงนิดๆ
แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น บอมลืมกระเป๋าไว้แล้วก็เปิดประตูเข้ามา
บอมตกใจมากที่กระเป๋าเงินเค้าอยู่ที่มือดงแฮ
แต่ดงแฮก็ตกใจมากกว่าที่บอมเข้ามา
แล้วบอมก็ลืมหน้าแดงที่มะกี้ตนเองกระทำลงไป
“อ้าว..ดงแฮนายไม่ได้หลับหรอกหรอ”
“อืม เราตื่นก่อนนายอีก”
“ +_+ “
“บอมนายชอบเราหรอ” ดงแฮพูfอย่างมีความหวัง
บอมก็เงียบไปสักพักแล้วหน้าแดง
“เราชอบนายนะบอม”
บอมก็ตกใจแล้วเง้ยหน้าขึ้น พร้อมตอบว่า
“เรามีคนชอบอยู่แล้ว เขาก็คือ......”
“พอ........ ไม่ต้องพูด”
ดงแฮช็อกมากแล้วน้ำตาก็เริ่มไหล แล้วดงแฮก็ถอดสายน้ำเกลือออกแล้ววิ่งออกไปจากห้องด้วยน้ำตาที่ไหลอย่างคนผิดหวัง
“ดงแฮ ดงแฮ ดงแฮ”
“ไม่ต้องมาพูด คนบ้า” แล้วดงแฮก็วิ่งต่อไปพร้อมน้ำตา
“ดงแฮ คนที่เราชอบนะ คือ นาย นะดงแฮ” บอมตะโกนบอกดงแฮอย่างหนักแน่น
ทันใดนั้นทุกสิ่งทุกอย่างหยุดหมด ดงแฮก็หันหน้ากลับมา แล้วบอกว่า
“นายว่าไงนะ”
“เราชอบนาย ดงแฮ เราชอบนายเหมือกัน”
แล้วดงแฮก็วิ่งมาหากีบอม แล้วกระโดดเข้าสู้อ้อมแขนของกีบอม แล้วพูดว่า
“คนบ้า ปล่อยให้คนอื่นเค้าร้องไห้ซะนาน”
“นานรายไม่ถึง นาทีเลย กลับบ้านกันเถอะแข็งแรงแล้วนิไปบอกหมอกัน”
“ อืม... T_T ^_^ ”
………………………………………………………………………………………………
“บอมเราไม่มีแรงเลยอะให้เราขึ้นหลังนายหน่อยดิ”
“อืม ขึ้นมาดิ ”
“ ^o^ “
“ ^_^ ”
“บอมนายเคยอยากไปไหนปะ”
“ก็อยากนะเช่น ทรอปิคอแลนด์ หรือ ไม่ก็........”
“เอางี้ว่างๆเราไปเที่ยวกันไหม ว่าไง ไปกันไหม”
“อืมก็ได้ อาทิตย์หน้าเป็นไง”
“ไม่เอาเอาอาทิตย์นี้ละ”
“หายสนิทแล้วหรอ”
“เออน่าไม่ต้องห่วง สบายอยู่แล้ว --- ว่าแต่นายมาเฝ้าเราทั้งคืนนิทามการบ้านยัง ”
“เออลืมเลย ชั่งมันเถอะ เด๋วเอานายเปงพยานก็ได้ว่าเราไปเฝ้านายที่ ร.พ. เลยม่ายได้ทามการบ้าน”
“เหอๆ - -“ มีงี้อีก”
“ด๊อง ตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่ได้กินรายเลย ไปกินยากิโซบะ กันปะ”
“อืม แต่มีข้อแม้บอมต้องเลี้ยงเรา คืน ฮุฮุ ”
“เหอๆ ก็ได้”
“บุญคุณต้องทนแทน หนี้เงินต้องชำระ”
“บอมนายไปสั่งดิ เราไม่ใส่ผัก”
“ยากิโซบะ 2 คับ จานนึ่งม่ายใส่ผัก”
“อิอิ”
“ไม่ให้เนื้อคืนเราหรอ”
“ให้ทามมายเราเปงคนป่วยต้องบำรุงเยอะๆนาย นะต้องเอาเนื้อมาให้เรา” ดงแฮ พูโพร้อมคีบเอา เนื้อจากจานบอม
“โฮ้....เอางี้อีก งั้นกินผักด้วยไม่งั้นม่ายต้องเรา” บอมก็พูดพร้อมเอาเนื้อคืน
“เออ - -* ไม่เอาก็ได้”
“ไงละ....ฮุฮุ”
“เด๋ววันอาทิตย์ไปทรอปิคอนแลนด์กันนะ บอม”
“อืมได้เลย”
ความคิดเห็น