ชายาทวงแค้น

เสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เนื่องด้วยโจรป่าดักลอบฆ่า ปล้น และ ลอบวางเพลิงที่ประพาสป่า ของรัชทายาทหมิงยู่ และพระชายาฮุ่ยซินซิน

เสียงของนางกำนัล ขันที ที่กรีดร้องโหยหวย ทำให้ฮุ่ยซินซิน ตาเบิกกว้าง ความทรงจำในวัยเด็ก หลั่งไหลเข้ามาในหัวสมองทันที ในคืนวัดครบรอบ6ขวบของนางก็เป็นเช่นนี้ บางคนตัวติดไฟวิ่งหนีมาจากกองเพลิง บางคนหอบลูกเล็กๆวิ่งหนีคมดาบ บางคนนั่งร้องไห้กอดร่างไร้วิญญาณของคนที่รัก

นางนั่งร้องไห้อยู่กลางลานของจวนสกุลฮุ่ยด้วยความหวาดกลัวและตกใจ โดยฮุ่ยต้ารี่มารดาของฮุ่ยซินซินที่มียศเป็นถึงองหญิงสามของแค้วนเซียนเป่ยนั่งกอดนางลูบหัวเพื่อปลอบนาง ในขณะที่ท่านพ่อของนาง ฮุ่ยผิงอานที่กำลังฟาดฟันดาบ เพื่อปกป้องนางและท่านแม่ของนาง 

ท่านพ่อของนางพลาดท่าถูกฟันคอขาด ทหารคนนั้นหลังจากปลิดชีวิติฮุ่ยผิงอานแล้ว เดินมาที่นางและแม่ของนางง้างดาบกำลังจะฟันฮุ่ยซินซิน ฮุ่ยต้ารี่ผลักฮุ่ยซินซิน หัวโขกท่อนไม้อย่างแรงและรับคมดาบแทนฮุ่ยซินซินไว้สิ้นใจตายต่อหน้าของนาง หลังจากเห็นภาพสุดท้ายนั่นแล้วนางก็หลับวูบไปด้วยความเจ็บปวดที่มีบนศรีษะ และทำให้ความทรงจำของนางหายไปตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา 

ฮุ่ยซินซินมองนางกำนัลที่วิ่งหนีจากกองเพลิง มองทหารที่ถูกโจรป่าฟันคอด้วยดาบ ด้วยตาเบิกกว้าง และน้ำตาไหลนองหน้า ตัวแข็งนิ่งเกร็ง กำหมัดแน่น

 'นี่หรือความรักที่ท่านมีให้หม่อมฉันเสมอมา' 

ความทรงจำในวัยเด็กของนางได้กลับมาแล้ว