คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Lost Memories...1
L M. 1
“Ya!! เซฮุนอ้า... เอาออมเลทของฮยองมาเดี๋ยวนี้นะ นี่นายกินไปตั้ง 2 ชิ้นแล้วนะ” >o<
“ฮ่าๆ ก็ฮยองช้าเป็นเต่าเองนี่นา ช่วยไม่ได้ บรู่ๆๆๆ”
สองเสียงแหลมใสที่คอยปลุกศิลปินหนุ่มที่ตื่นยากที่สุดในกลุ่มดังขึ้นทุกเช้าแล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะในการกระทำ
ของทั้งสองเสียง ทำให้คริสถึงกลับตกใจตื่นจากความฝัน ห้าเดือนแล้วสินะที่เขามักจะได้ยินเสียงที่คอยปลุกเขาทุกเช้าแบบนี้
นับตั้งแต่วันที่เธอคนนี้ก้าวเข้ามาอยู่ในชีวิตของพวกเขา “EXO”
“มินวูอ่า ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวเราทำให้ใหม่ ใส่ชีทให้เยอะด้วยดีมั้ย” ^_^
เสียงของพ่อครัวประจำบ้าน exo เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูอบอุ่นอย่างใจดี จนทำให้เมเนเจอร์สาวที่โดนเรียกว่า “ฮยอง” ทั้งๆที่ตัวเธอ
เป็นผู้หญิง ยิ้มออกมาอย่างดีใจและปรบมือแปะๆ เหมือนกับเด็กน้อยที่กำลังได้ของเล่นที่ถูกใจ
“เย้ๆๆ เลย์น่ารักที่สุดเลย ใจดีที่สุดด้วย ขอบใจนะเลย์เค้าเอาชิ้นใหญ่ๆเลยนะ เอาให้ใหญ่กว่าอันที่ฮุนนี่แย่งไปเลยนะ” ^^
“ฮ่าๆๆ ได้เลย มินวูนั่งรอได้เลยนะ”
“ฮิฮิ บรู่ๆๆ ฮยองได้ออมเลทอันใหม่แล้วเซฮุนกินอันเก่าไปเลยนะ” :P
แล้วบรรยากาศบนโต๊ะกินข้าวก็ต้องเงียบลง เมื่อได้รับพลังงานมืดบางอย่างที่กำลังใกล้เข้ามา เว้นซะแต่.............
“อ่า คริสฮยอง ตื่นแล้วหรอครับ จะเอาออมเลทเลยมั้ย?” ^^
“...........” -_- หมายเลขที่ท่านเรียก กำลังเดินกลับเข้าไปนอนต่ออย่างสงบ
บรรยากาศอึมครึมบนโต๊ะกินข้าวเมื่อกี้ไม่ได้มีผลอะไรต่อเมเนเจอร์สาวเลยซักนิด เธอยังนั่งตาแป๋วรอออมเลทของโปรด
อย่างใจจดใจจ่อ
คริสเดินกลับมาที่ห้องนอนของเค้าอีกครั้ง แล้วทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียงนุ่มๆ ถึงแม้ว่าเขาจะเข้ามาให้ห้องนอนแล้ว แต่ก็ไม่วาย
ที่เขาจะได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานอยู่ข้างนอน คริสพลางคิดถึงเจ้าของเสียงเล็กๆ แหลมๆ ที่เหมือนกับเธอคนนั้น
เป็นเด็ก เขารู้สึกหงุดหงิดที่เห็นเธอยิ้ม หัวเราะ และพูดคุยหยอกล้อกับสมาชิคนอื่นๆ ภายในวง ยกเว้นเขาแค่คนเดียว และวันนี้
สมาชิก exo-m ไม่มีตารางงานพวกเขาเลยได้วันหยุดพักผ่อนกัน เว้นแต่ exo-k ที่จะต้องไปแสดงในรายการโชว์
“อ่าว คริสฮยองตื่นแล้วหรอครับ กินอะไรมั้ย หิวยังครับ” เลย์เอ่ยถามเมื่อเขาเห็นคริสเดินออกมานั่งที่โต๊ะกินข้าว
“อ่า หิวสินายมีอะไรให้ชั้ลกินบ้างล่ะอี้ชิง อ้อ! นายทำจาจังมยอนให้ชั้ลกินหน่อยสิ” (ถามเพื่อ!?)
“ครับ งั้นคริสฮยองรอแป๊บนะ กินนมรองท้องไปก่อนนะครับ”
“อืมๆ” คริสขานรับพร้อมกับรับแก้วนมจากอี้ชิง
“อ่า คริสฮยองผมมีอะไรจะถามอ่ะ”
“อื้ม! ว่ามาดิ มีอะไรหรอ?”
“ทำไมฮยองถึงไม่ค่อยคุยกับมินวูล่ะ หรือคุยฮยองก็คุยกับมินวูไม่ค่อยดีเลย ฮยองไม่ได้เป็นคนแบบนั้นไม่ใช่หรอครับ
หรือว่าฮยองเกลียดมินวู?”
พรวดดด!!!! คริสปล่อยพลังด้วยการพ่นนมสดออกมาหลังจากที่เขาได้ยินคำว่า “เกลียด” มินวู?
“อ่าว ฮยองกินดีๆสิ เลอะเทอะหมดเลยเห็นมั้ย?”
ก็เพราะนายนั่นแหล่ะอี้ชิงที่ทำให้ชั้ลแทบจะสำลักนมตายกับคำถามสุดท้ายของนาย
แคร๊ก แคร๊ก แคร๊ก แคร๊ก!!! ><
“ทำไมนายคิดแบบนั้นล่ะ” คริสถามกลับหลังจากที่อาการสำลักดีขึ้น
“ก็ผมไม่เคยเห็นฮยองเป็นแบบนี้กับใครเลย และยิ่งมินวูเองเธอก็เป็นผู้หญิง และผมก็ไม่อยากให้ฮยองเกลียดมินวูด้วย”
“ไม่รู้สิ ชั้ลก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน.... แต่นายสบายใจได้อี้ชิง ชั้ลไม่ได้เกลียดยัยนั่นหรอก อ้อ! ชั้ลไปดูทีวีรอนะ ถ้านาย
ทำเสร็จก็เอาไปให้ชั้ลด้วยละกัน”
“ครับ” ^^ อย่างน้อยอี้ชิงก็รู้สึกโล่งใจที่คริสไม่ได้เกลียดเมเนเจอร์ตัวเล็ก
คริสเดินถือแก้วนมมายังห้องนั่งเล่น มืออีกข้างก็เอื้อมไปหยิบรีโมทเพื่อเปิดรายการโทรทัศน์ดู แต่ใจหัวของเขากลับคิดถึงคำถาม
ของอี้ชิง คริสเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม ทำไมเขาถึงพูดจาดีๆกับคนตัวเล็กไม่ได้ ก็จริงอย่างที่อี้ชิงพูดว่าเขาไม่ใช่คน
ที่จะมีนิสัยแบบนั้น แต่กับคนตัวเล็กที่สูงเพียงแค่หน้าอกของเขา หรืออาจจะเป็นเพราะ...............
“ฮยอง!! ฮุนอยากกินชานมไข่มุก ก่อนกลับเราไปซื้อกันเหอะเนอะๆๆ”
“อื้มมมมม ฮยองก็อยากกินนมสดปั่น ใส่มุกด้วยนะ อ่า อยากกิน ง่ำๆๆๆ” ^_^
“ฮ่าๆๆๆ ฮยองพยักหน้าอย่างกะตุ๊กตาดึ๋ง ดึ๋ง เลยอ่า ฮ่าๆ” O_o?
เซฮุนพูดแล้วก็พยักหน้าหงึกๆๆ ตามเมเนเจอร์ตัวเล็ก แล้วทั้งสองคนก็ต่างหัวเราะเอิ๊ก อ๊าก ชอบใจ
ไม่นานซูโฮ, ชาลยอน, ดีโอ, ไค และแบ็คฮยอน ก็พากันเดินออกมาจากสตูดิโอที่พวกเขาเพิ่งถ่ายรายการโชว์กันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็พากันไปซื้อของกินรวมถึงซื้อกลับไปให้กับสมาชิกที่หอด้วย
บนรถตู้ exo…….
“ฮยองดูอะไรอ่ะ ผมดูด้วยดิ” ไคถามขึ้นเมื่อเห็นเมเนเจอร์ตัวเล็กกำลังดูอะไรบางอย่าง
“อ๊ะ! อ้อ! ดูรีบอร์นไง นายไม่เคยดูหรอจงอิน”
“อ๋อ!! ไม่เคยดูอ่ะ ฮ่าๆๆๆ ฮยองผมดูด้วยยยย” ^_^ แล้วเด็กน้อยทั้งสามก็ดูด้วยกัน (รวมถึงเซฮุนที่นั่งข้างมินวู)
“มินวู”
“หื้ม...” คนตัวเล็กขานรับโดยที่สายตายังจับจ้องดูการ์ตูนอยู่ตลอดเวลา
“เรามีอะไรจะถามอ่ะ มินวูต้องตอบตามความจริงนะ”
“อื้ม! นายถามมาได้เลยซูโฮ” ถึงแม้ว่าปากจะพูดแต่สายตาก็ยังดูการ์ตูน -_-
“ทำไมมินวูถึงไม่ค่อยคุยกับคริสฮยองเลยล่ะ เหมือนที่คุยกับพวกเรา”
“ใช่ๆๆ ฮยอง พวกเราก็อยากรู้นะ” แบคฮยอนเอ่ยหนุนแทนสมาชิกที่เหลือ รวมถึงดีโอที่ตอนนี้.....หลับ.... Zzz
คิม มินวูนิ่งซักพัก แล้วคิดถึงวันแรกที่เขาได้เจอกับคริสและสมาชิกคนอื่นๆ
“อันยอง ฮา เซ โย ชอ นึน มิน วู อิม นี ดา” ^_^
“อัน ยองงง” สมาชิก exo ขานรับพร้อมกัน เว้นซะแต่...คริส ที่ได้แต่ทำหน้านิ่งๆ
พวกเขาเจอกันครั้งแรกที่ประเทศไทย และเป็นงานแรกของคิม มินวูเช่นกันกับการที่เธอจะได้มาดูแลศิลปิน และ
หลังจากที่เธอได้ดูแล exo เพียงแค่ 3-4 งาน เธอก็ได้รับการชักชวนจากเมเนเจอร์เพราะรู้สึกถูกชะตา และพวกเขา exo
ก็เห็นด้วยและยินดี
คิม มินวู เด็กสาวลูกครึ่งไทย–เกาหลี–แคลิฟอร์เนีย อายุ 22 ปี เธออยู่ที่ประเทศไทยกับแม่ พี่ชาย และตากับยายของเธอ
เธอมีนิสัยที่เหมือนกับเด็ก แต่ในเวลาจริงจังกับอะไรเธอก็ทำได้เหมือนกัน แต่น้อยครั้งนักที่จะได้เห็นเธออยู่ในโหมดนั้น ดูภายนอกอาจจะเหมือนกับเด็ก
แต่ที่จริงแล้วเธอก็เหมือนกับเด็กจริงๆอ่ะแหล่ะ >_< และการเจอกันระหว่างมินวูกับคริสครั้งแรกนั้นดูเหมือนจะไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่ และจนถึงทุกๆวันนี้
“นี่ๆ คริสฮยอง เป็นอะไรรึป่าวคะ เมืองไทยไม่สวยหรอ?” มินวูเงยหน้าขึ้นถามคริสที่เอาแต่ทำหน้านิ่งๆ
“........................” ไร้สัญญาณตอบรับจากคนหน้ายักษ์ที่ท่านเรียก
“อ่า น่ากลัวจังแฮะ ไปดีกว่า”
“O_o ?” หน้าคริส
“Ya!! ฮยองอ่า กินขนมของผมหมดเลยง่า” ไคโวยวายขึ้นเมื่อเห็นว่าขนมในถุงของเขาหายไปหมดด้วยฝีมือของ
เมเนเจอร์ตัวเล็ก
“อุยยย แฮ่ๆ โทษทีนะจงอินก็มันอาหย่อยอ่ะ ฮ่าๆๆ”
“มินฮยองอ่า ยังไม่ตอบคำถามพวกเราเลยนะ” คราวนี้ชานยอลเป็นฝ่ายท้วงขึ้นมาบ้าง
ส่วนเซฮุนที่นั่งกินขนมกับชานมไข่มุกและดูรีบอร์น ซึ่งตอนนี้กลายเป็นรีบอร์นดูเซฮุนไปซะแล้ว Zzzz
“อ่า ตอบสิๆ คือว่า............”
ชั้ลคือใครกัน ชั้ลคือแรมโบ้ ชั้ลเป็นใครกัน ชั้ลคือแรมโบ้ แรมโบ้วัวน้อยน่ารัก
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเมเนเจอร์ตัวเล็ก -_-
“เทาเทาว่าไงจ๊ะ คิดถึงฮยองหรอ ฮ่าๆๆ” ^_^
“ถ้าถึงหอแล้ว ผมจะเตะเทาเทาซักทีเป็นอะไรมั้ยครับ”
“ฮยองให้ 2 ทีเลย เผื่อฮยองด้วยนะชานยอล” ซูโฮเอ่ยตอบพร้อมเห็นด้วยกะชานยอน
“ชานยอลถ้านายเตะ เด๋วชั้ลตบเอง” แบ็คฮยอนเสริมอีกกำลัง
“หึ หึ หึ นายน่วมแน่ๆ จื่อเทา” ผู้ก่อการร้ายทั้งสามเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
“มินฮยองอ่า ใกล้ถึงหอรึยังครับ” เสียงปลายสายจากจื่อเทาผู้น่าจ๋งจ๋าน
“อื้มๆๆ ใกล้ถึงแล้วล่ะ ฮยองกะทุกคนซื้อของกินมาเต็มเลยนะ ฮิ ฮิ”
“ของกิน!! จริงหรอครับ ฮยองมีเนื้อมั้ย ผมอยากกินเนื้อย่างจัง” >o<
“ของมันแน่อยู่แล้ว เอาไว้พวกเราทำเนื้อย่างกินกันนะ อ๊ะ! ฮยองถึงแล้วเดี๋ยวเจอกันนะเทาเทา” ^^
“ครับฮยอง” >_<
ณ หอพักของ exo…………..
“เย้ๆๆ ทุกคนกลับกันมาแล้ว เหนื่อยกันมั้ยครับ” ^^ จื่อเทาผู้ยังไม่รู้ชะตากรรมทักทายอย่างร่าเริง
“โอ้ยย!! Ya!! พวกฮยองจะทำอะไรผมอ่า” เทาร้องขึ้นเมื่อโดนผู้ก่อการร้ายทั้งสามหิ้วตัวไป -_-
“โอ๋ๆๆ เทาเทา พวกนั้นคงคิดถึงนายนะ คึ คึ” มินวูพูดขึ้นโดยคิดว่าพวกเขาคงจะทักทายกันตามปกติ
“นี่ๆๆ ลูลู่ฮยอง ทำไมคริสฮยองชอบทำหน้ายักษ์ล่ะ?” มินวูกระซิบกับลู่ฮาน
“ฮ่าๆ มินวูอ่า อย่าว่าคริสแบบนั้นสิ เขาไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย”
“เหอะ! ไม่ใช่คนแบบนั้น? ตรงไหนเนี้ยลูลู่! คริสฮยองไม่เคยยิ้มให้เค้าซักครั้งเลยนะ ฮยองน่ะยิ้มแล้วก็หัวเราะ
กับทุกๆคนเลย เว้นก็แต่เค้าคนเดียว” น้ำเสียงของคนตัวเล็ก (เรียกง่ายๆว่าเตี้ยกว่า exo ทุกคน) ดูหงอยลงกับคำพูดสุดท้าย
ของเธอ เพียงแค่วินาทีก่อนที่เขาจะกลับมายิ้มให้ลู่ฮานอีกครั้ง
“ไม่หรอกน่า อี้ชิงบอกว่าคริสน่ะ เขาไม่ได้เกลียดมินวูหรอกนะ”
“ง่ำๆๆ เลย์! อาหย่อยอ่ะ มันคืออะไรอ่ะ” คนตัวเล็กแว๊บไปกินอาหารที่อี้ชิงทำตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ปล่อยให้ลู่ฮานพูดกับ...
[ลู่ฮาน : ถ้าผมจะเตะเมเนเจอร์ตัวเตี้ยของพวกเราซักทีจะได้มั้ยครับ -_- ]
“ Ya!! มินวูอ้า ปะ........” แล้วคำพูดของลู่ฮานก็ถูกเบรกด้วยของกินที่คนตัวเตี้ยที่เขาเพิ่งอยากจะเตะยัดเข้าปากเขา
“อ้า อาอ่อยอังเอย (อร่อยจังเลย) ง่ำๆๆๆ” ซะงั้นนะลูลู่ -_-
ทางด้านจื่อเทาผู้น่าจ๋งจ๋านกับ 3+1 ผู้ก่อการร้าย
“อ้า ฮยองจะทำอะไรผมเนี้ย ลากผมมาทำไมอ่า”
“ก็ลากนายมาเตะอ่ะสิเทา” ชานยอล ซูโฮ และแบ็คฮยอนเอ่ยขึ้นโดยพร้อมเพียงกัน
“พวกฮยอง โหดร้าย ผมทำอะไรผิดเนี้ย” การที่จื่อเทาชอบเรียนวิชาป้องกันตัวไม่ได้ทำให้เขารอดจากพวกฮยองได้เลย
“ผิดแน่ นายผิดแน่นอนเลยเทา พวกเรากำลังจะรู้คำตอบจากมินวูอยู่แล้วว่าทำไมเธอถึงไม่ค่อยคุยกับคริสฮยอง
เพราะนายนั่นแหล่ะที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ พวกเราเลยไม่รู้เลย” ซูโฮร่ายซะยาวให้เทาฟัง
“อื้มๆๆ อดได้ฟังเลย” คยองซูพูดขึ้นอย่างเห็นด้วยกับที่ซูโฮพูด (เอิ่มมม คยองซู ตอนนั้น นาย หลับ? -_-)
“อ่าว ก็ผมไม่รู้นี่นา งั้นเดี๋ยวผมไปถามมินฮยองให้ใหม่ก็ได้นะครับ”
“ไม่ – ต้อง” 3 ผู้ก่อการร้าย กับ 1 กองหนุนคยองซูตอบขึ้นพร้อมกัน
>_< “เลย์ฮยองอ่า ผมหิวจังเลย มินฮยองอ่า กินไม่รอผมเลยยย” เด็กน้อยจื่อเทาวิ่งไปหาของกินอย่างปลอดภัย
ชานยอล : “Ya!! อย่าเพิ่งกินหมดเซ่ รอผมด้วยยยย”
แบคฮยอน : “ชานยอลนา นายต้องให้ชั้ลขี่หลังนายไปด้วยเด้!!!”
ดีโอ : “อ่า เนื้อย่างอยู่ไหน เนื้อย่าง ง่ำๆๆๆ”
ซูโฮ : “ไอศกรีมนมสดของข้า แง่มๆๆๆ” -__-
ช่วง: Writer บ่น >__<
อ้าาาาาา คิดจะเขียนซะตั้งนาน จนตัดสินใจเขียน สุดท้ายกว่าจะตัดสินใจลง
เรื่องแรกของไรท์เลยนะเนี้ย ตื่นเต้นๆๆๆๆ คึ คึ
ลีดน่ารักคนไหนเข้ามาอ่านแล้ว ขอเม้นด้วยนร้าาา
อะไรที่ดีก็ชมเยอะๆนร้าา อะไรที่ไม่ดีก็ติกันได้ ไรท์จะได้ไปปรับปรุง
รักลีดทุกๆคนที่หลงเข้ามาอ่านนะ คึ คึ <3
ความคิดเห็น