ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Lost Memories ...11
H.K Hotel
“ฮยองไปหาไรกินกันเถอะ ผมหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว” เทาส่งเสียงงอแงทันทีหลังจากที่ถึงฮ่องกงและได้ทำพาร่างกายของแต่ละคนฝ่าบรรดาเหล่าแฟนคลับทั้งหลายที่นับวันยิ่งเยอะขึ้นทุกวันมาได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ทุกครั้งๆก็เล่นกินพลังงานพวกเขาไปเยอะเลยทีเดียว
“อืม ไปสิฮยองก็หิวเหมือนกัน เราไปชวนที่เหลือกันก่อนเถอะ” เลย์กับเทาพากันไปหาเมมเบอร์ที่เหลือเริ่มจากห้องของเฉินกับซิ่วหมิน และลู่หานกับคริส
“จะว่าไปนี่มันก็ใกล้จะได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ผมว่าเราไปกินขนมที่ห้องมินฮยองกะโคตี้นู่น่ารองท้องกันก่อนมั้ย?” เฉินที่ออกความคิดเห็นและทุกๆคนก็เห็นด้วยเลยพากันไปที่ห้องพักของเมเนเจอร์ตัวเล็กกับสไตล์ลิสสาว
“ฮาาาา ยองงงง โอ๊ะ! โคตี้นูน่า มินฮยองล่ะฮะ?” เทาที่แหกปากเรียกฮยองตัวน้อย เพื่อที่จะมากินขนมที่บรรดาแฟนคลับทั้งหลายให้มา ซึ่งขนมทั้งหมดถูกเก็บไว้ที่ห้องของเมเนเจอร์
“นี่! พวกนายเคยเห็นมินวูเป็นผู้หญิงบ้างมั้ยเนี้ย?”
“NO!” ครับ ผมเองครับพระเอกสุดหล่อหมาตายควายตะลึง และแน่นอนว่าคำตอบเมื่อกี้คือความสามัคคี We are one ของพวกผมทั้ง 6 คนเองล่ะครับ ไม่ใช่ว่าผมจะไม่เห็นว่าฮอบบิทเป็นผู้หญิงนะครับ ยัยนี่ยังดูเป็นผู้หญิงตรงที่รูปร่างเตี้ยๆไงครับ ^^
“ฮ่าๆๆๆ พวกนายนี่นะ นุ่น! เห็นหอบขนมออกไปกินนอนดูการ์ตูนอยู่ตรงระเบียงนุ่นแหน่ะ” นี่แหล่ะครับเมเนเจอร์ที่น่ารักของพวกผม น่ารักจริงๆ -__-
“ฮาาาา ยองงง โอ๊ะ!” หยุดครับ พวกผมหยุดอยู่แค่นั้น เพราะภาพตรงหน้าคือเมเนเจอร์ดีเด่นที่ตอนนี้ตาปรือจนจะปิดแล้วครับ และคาดว่าวิญญาณน่าจะหลุดไปบนเตียงนุ่มๆ เรียบร้อยแล้ว แต่ว่ามือยังอยู่กับซองขนมที่เจ้าตัวหอบไว้ 3 ซองกับที่แกะวางไว้ข้างๆอีก พร้อมกับเสียงเจ้ากบตัวสีเขียวที่เอาแต่ร้องเพลง เคโระ เคโระ ที่เจ้าตัวเปิดทิ้งไว้นั่นแหล่ะครับ ผมไม่คิดว่าฮอบบิทโตขึ้นมาแล้วจะเป็นแบบนี้นะ แต่ยังไงผมก็ ^///^
~ Rrrrr ~
~ Rrrrr ~
[ฮยองถึงกันแล้วใช่มั้ย? แล้วทำอะไรกันอยู่ กินข้าวยัง รีบๆกลับกันเร็วๆสิ] ใส่เป็นชุดไอเจ้าปีศาจมันบ้า พวกผมเพิ่งจะมาถึง มันบอกให้รีบกลับ มักเน่ของพวกเราน่ารัก(?)ใช่มั้ยล่ะครับ
“อื้ม เพิ่งถึงเนี้ยแหล่ะ เซฮุนน่า ดูอะไรนี่สิ” ลู่หานหันหน้าจอโทรศัพท์ไปทางฮอบบิทฮะ
[โอ้ว! ฮ่าๆๆๆ ฮาาาา ยองงงง ขี้เซา! ตื่นเดี๋ยวนี้น้า]
“Zzzzz”
[เสี่ยวลู่ เอาไปใกล้ๆหน่อยสิ]
[คุณแรมโบ้ มาแล้ววววววววว]
“หื้อ? คุณแรมโบ้หรอ ตอนนี้เค้านอกใจคุณแรมโบ้แล้ว เค้ามีเคโรโระต่างหากเล่า ฮุนนี่ไม่รู้เรื่องเลย” ครับ ยัยฮอบบิทขี้เซางัวเงียตื่นขึ้นมาตอบเจ้าเซฮุนนี่แหล่ะครับ
[ฮ่าๆๆ ฮยองกลับเกาหลีได้แล้ว ฮุนนี่ให้อภัยแล้วนะ คิก คิก ><]
“Zzzz”
[ฮยองตื่นได้แล้ว ห้ามลืมกินยานะ ห้ามดื้อเข้าใจมั้ย]
“ไม่กินนนนนน! เค้าไม่ได้เป็นอะไร แข็งแรงดีเห็นมั้ยเนี้ย เซฮุนขี้บ่น ฮึ่ย!” >L
“ฮะ! อะไร ฮอบบิทต้องกินยาหรอ เป็นอะไรมากมั้ย ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า” ตอนนี้ร่างกายของผมมันไวกว่าความรู้สึกครับ จากที่ผมได้แต่ฟังอยู่นาน ทันทีที่ได้ยินเจ้าปีศาจบอกให้ฮอบบิทว่าอย่าลืมกินยา ร่างกายผมมันก็เข้าไปฮอบบิทด้วยความเป็นห่วง จนผมลืมไปเลยว่าฮอบบิทยังกลัวๆผมอยู่
“มะ.... ไม่ปวดแล้ว”
“ฮยองขอโทษนะ คงจะปวดมากเลยใช่มั้ย?” อะแฮ่ม! อันยองครับทุกคน ผมซังนัมจา แน่นอนว่าไม่ใช่ใคร เพราะทุกคนก็รู้ดีว่าเป็นลู่หานคนแมน คิก คิก อ๊ะๆๆ มาดูพระเอกกะนางเอกของพวกเราต่อกันเลยดีกว่าครับ ถึงคริสมันจะเก็บความรู้สึกเก่ง แต่ผมว่ากับเมเนเจอร์ตัวเตี้ยคนนี้ คริสมันค่อนข้างหลุดบ่อยนะ แต่มันก็ดีใช่มั้ยล่ะ ^^
“(-_-)(_ _)(-_-)(_ _)” ดูท่าทางมินวูจะยังกลัวๆ คริสอยู่นะครับ พยักหน้าอย่างเดียวเลย แถมยังไม่ยอมมองหน้าคริสอีกต่างหาก
[แฮ่มๆๆ คริสฮยอง อย่าใกล้ฮยองของผมซี้] นอกจากเซฮุนมันจะติดผมแล้ว ก็มีมินวูอีกคนครับ มันชอบโวยวายเวลาคริสอยู่ใกล้มินวูนานๆ แต่บางทีก็ไม่ใช่แค่คริสคนเดียวหรอกครับโดนกันหมดทุกคน มารความสุขจริงๆ เลยครับ
“เซฮุน นายไปซ้อมได้ละ เดี๋ยวเรื่องมินวูไม่ต้องห่วง ไปๆ วางได้แล้ว” ก่อนที่เจ้ามารปีศาจจะขัดขวางไปมากกว่านี้ ผมเลยต้องไล่ให้มันไปซ้อมก่อนครับ
[ก็ได้ๆ เชอะ! ฮยองห้ามดื้อนะ กินยาด้วย ฮุนไปซ้อมละ พวกฮยองก็ด้วย ตั้งใจทำงาน ห้ามเกเรกันนะ] สั่งเสร็จแล้วมันก็ชิงวางไปเลย ครับ คุณมักเน่ผู้ยิ่งใหญ่ พวกชั้ลอายุมากกว่าแกนะเฟ้ย!
“มินฮยอง ผมกินขนมบ้างสิ หิวไส้จะขาดแล้วเนี้ย” เทาที่เข้าไปหามินวูเพื่อให้มินวูเลิกกลัวคริสก่อนครับ ส่วนผมก็พาคริสออกมาจากมินวูก่อน
“ฮยอง นี่เอาขนมของผมมากินหมดแล้วมั้งเนี้ย”
“ใช่ที่ไหนเล่า ของเค้าตะหาก เค้าก็มีแฟนคลับนะ ไม่อยากจะอวด บวู่” จริงอย่างที่มินวูพูดนั่นแหล่ะครับ เมเนเจอร์ของพวกผมมีแฟนคลับกันทุกคน แต่ที่เยอะคงเห็นจะเป็นฮอบบิทของคริสมันนี่แหล่ะครับ แฟนๆ ของพวกผมเป็นได้อีกอย่างนึงครับ “นักสืบ” ที่พวกผมรู้ว่ามินวูเป็นเน็ตไอดอลที่ไทยก็เพราะแฟนๆทั้งหลายนี่แหล่ะครับ และตอนนี้พวกผมทั้งหมดก็กำลังกินขนมของแฟนๆ และก็ดูการ์ตูนเจ้ากบเขียวที่มินวูบอกว่าชื่อเคโรโระนี้แหล่ะครับ
“มินฮยอง เทา อย่ากินขนมเยอะสิ เดี๋ยวก็อิ่ม แล้วก็ไม่ได้กินข้าวกันพอดี” จงแดกำลังดุ เจ้าเด็กสองคนที่เอาแต่นั่งดูการ์ตูนและเริ่มกินขนมเยอะเกินกว่าที่จะกินรองท้องแล้วครับ
“ไม่อิ่มหรอกน่า กินข้าวได้สบายอยู่แล้ว เนอะฮยองเนอะ” สำหรับเทาไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกครับเพราะเจ้านี้กินเยอะอยู่แล้ว ทุกวันนี้พวกผมยังสงสัยอยู่ว่าเทามันเลี้ยงอะไรไว้ในท้องรึเปล่า ส่วนมินวูนี่แหล่ะครับตัวดีเลย ยิ่งอยู่กับเซฮุน ชานยอล แล้วก็จงอินอีกนะ เจ้าพวกนี้กินขนมจนลืมข้าวกันไปเลยครับ จนบางทีพวกผมต้องถึงกับเอาขนมไปซ่อนกันเลยครับ
19.00 น. ณ ห้องอาหารโรงแรม H.K Hotel
“ผมบอกแล้วเห็นมั้ยว่าอย่ากินขนมเยอะ เพิ่งจะกินไปสามสี่คำเองเนี้ย” ท่านแม่จงแดกำลังบ่นให้เมเนเจอร์ตัวเตี้ยที่ตอนนี้กินข้าวไปก็เอาแต่บ่นกะปอดกะแปดว่าอิ่มแล้วอยู่นั้นแหล่ะครับ ทีแรกงอแงจะไม่ลงมากินข้าแล้วด้วยซ้ำ ก็ไอเพราะกินขนมไปเยอะเนี้ยแหล่ะ จนคริสต้องดุถึงจะเลิกกิน
“งื้อ จ่งจ๊งจะดุทำไมเล่า L”
“มินวูอ่า กินอีกซักคำสองคำก็ได้ แล้วซักพักก็จะได้กินยา” อี้ชิงพูดขึ้นครับ เหมือนจะดี
“เลย์ ตอนแรกก็เกือบจะดีแล้วนะ เค้าไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย ไม่กินไม่ได้หรอ นะๆๆๆ”
“ไม่ได้! ต้องกินสิ ถ้าปวดขึ้นมาอีกจะทำยังไง” ถ้าคริสมันจะดุแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่เด็กเตี้ยจะหายกลัวล่ะครับ แค่นี้มินวูก็แทบจะไม่อยู่ใกล้คริสมันแล้ว
“แต่เค้าไม่ชอบกินยานี่”
“ทำไมไม่ชอบกิน เพราะมันขมหรอ หื้ม?” เหมือนว่าคริสมันจะเริ่มอ่อนลงแล้วครับ
“อื้อ”
“แต่ยังไงก็ต้องกินนะ จะได้ไม่ปวดอีก”
“แต่เค้าก็ไม่ปวดแล้วนะ ไม่เห็นจะต้องกินเลย” เจ้าเด็กเตี้ยยังคงเถียงข้างๆคูๆ ต่อครับ ผมเชื่อลูงหมอละว่ายากจริงๆ
“คุณลูงหมอบอกว่าให้กินแค่อาทิตย์เดียวเองนะ อดทนหน่อยนะ” ผมช่วยคริสพูดอีกแรงนึงครับ
“แค่วันเดียวเค้าก็แทบขาดใจเลยนะลูลู่ ไม่กินนะลูลู่นะ นะๆๆๆๆๆๆๆ” เห? เด็กเตี้ยอ้อนผมครับ พี่แกส่งสายตาละห้อยมาให้ผมแล้วตอนนี้ คงจะไม่อยากกินจริงๆสินะ เฮ้ย!! ไม่ได้ๆ ผมต้องไม่ใจอ่อนนะ
“ไม่ได้ๆ ยังไงก็ต้องกิน อย่าดื้อสิ แล้วก็ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ” ใช่ครับ เพราะถ้าอ้อนมากๆเดี๋ยวผมก็ใจอ่อนสิ ว่าแต่ผมว่าผมเริ่มจะคุ้นๆนะ เหตุการณ์แบบนี้
“มินฮยอง จ่งจ๊ง เค้าไม่กินไม่ได้หรอ นะๆๆๆๆๆๆ เค้าไม่ปวดแล้วเนี้ยเห็นมั้ย เค้าแข็งแรงดี” เลเวลขึ้นมาอีกระดับครับน้ำตาเริ่มคลอแล้วครับ
“คิม มินวู หยุดเลยนะ ยังไงก็ไม่ได้ ต้องกินยา เข้าใจมั้ย?” ไม่ได้ครับ ถึงจงแดมันจะดุๆ แต่มันก็ขี้ใจอ่อนนะ ยิ่งซิ่วหมินอ่ะหรอ ผ่านไปเลยครับรายนั้น
“ฮื้ออออ ลูลู่ใจร้าย ทำไมต้องให้เค้ากินไอยาขมๆนั้นด้วย รู้มั้ยว่าพอมันเข้าปากไปแล้วนะ แล้วมันก็จะติดลิ้น ไม่ก็ติดคอ แล้วมันก็จะขมอ่ะ แล้วเค้าก็จะกินไม่ได้นะ แล้วเค้าก็จะร้องไห้ๆๆๆ นะ ลูลู่ไม่สงสารเค้าหรอ” โอ้ววว มายาวเลยครับทีนี้ ดราม่ามาเต็ม เริ่มอดที่จะสงสารไม่ได้แล้วสิ ตอนเซฮุนมันดื้อกินยา มันก็ไม่ได้ดราม่าแบบนี้ด้วยสิ รายนั้นแหกปากโวยวายหอแทบแตก ผมจะรับมือยังไงดี เฮ้อ! ซังนัมจาเหนื่อยครับ
“เด็กดื้อ อยากปวดหัวอีกรึไง มันทรมานมากไม่ใช่หรอ หื้ม? ฝืนกินหน่อยนะ”
“ไม่เอาลูลู่ เค้าไม่อยากปวดอีก .........งั้นเค้าขออะไรอย่างนึง” ?????
“เค้าขอเวลาทำใจชั่วโมงนึงนะ^^” ชัดเลยครับ ผมว่าละทำไมมันคุ้นๆ สเต็ปเดียวกับไอเด็กปีศาจเป๊ะ ถ้าว่าง่ายๆ ผมว่าก็จะใจอ่อนอยู่ละนะ
“คิม มินวู!!!” คนแมนไม่สงสารแล้วครับ เจ้าเด็กเตี้ยนี่
“เด~ ^O^” นั่นไงครับ ดูมันขานรับสิครับ!! แล้วไอน้ำตาเมื่อกี้มันหายไปไหนหมดฮะ!!!
“ยาอยู่ไหน!?”
“ไม่รู้ ไม่ได้เอามามั้ง เอ๊ะ! หรือว่าจะหายไปแล้ว งื้อ งี้ก็ไม่ต้องกินแล้วอ่ะสิเนอะ ^^”
“อ้อ! ลืมไปอยู่ในกระเป๋าของฮยองเองแหล่ะ ขืนไม่เก็บไว้เดี๋ยวเด็กเตี้ยแถวนี้มันจะเอาไปทิ้ง” 555 สะใจครับ ตอนนี้เจ้าเด็กเตี้ยได้แต่ทำหน้าบูดใส่ผม แถมแยกเขี้ยวให้ผมอีกตะหาก โฮะๆ ซังนัมจากลัวจังเลยครับ ฮิ ฮิ
หลังจากที่พวกผมทานอาหารกันเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนในของพักของตัวเองครับ และตอนนี้ผมกับคริสก็มาอยู่ที่ห้องของเจ้าเด็กเตี้ยนี้แหล่ะครับ เพราะผมต้องมาจัดการเด็กเตี้ยให้กินยาซะก่อน
หลังจากที่พวกผมทานอาหารกันเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนในของพักของตัวเองครับ และตอนนี้ผมกับคริสก็มาอยู่ที่ห้องของเจ้าเด็กเตี้ยนี้แหล่ะครับ เพราะผมต้องมาจัดการเด็กเตี้ยให้กินยาซะก่อน
“ไม่เอา!!!! เค้าไม่กิน ลูลู่ใจร้าย!” ผมว่าเจ้าเด็กเตี้ยกับเจ้าเด็กปีศาจ พลังทำลายล้างตอนไม่อยากกินยานี่ไม่ต่างกันเลยครับ
“ไม่ได้! ต้องกิน!” นี่ไม่ใช่ผมนะครับ ต้นเหตุที่ทำให้เด็กเตี้ยปวดหัวจัดการเองเลยครับ
“ก็มันขมอ้า คริสฮยองก็กินเองสิ ฮึ่ย!” ตอนนี้เด็กเตี้ยไม่มีทีท่าว่าจะกลัวคริสแล้วล่ะครับ
“คิม มินวู อย่าดื้อ!”
“เค้ากินก็ได้ พอใจยัง!?” โอ๊ะ โอ บทจะยอมก็ยอมง่ายแฮะ
“ดีมาก เป็นเด็กดีแบบนี้สิ ^^” แต่ผมว่ามันแปลกๆนะ
“เค้าเป็นเด็กดีละ ฮยองก็พากันกลับห้องไปพักผ่อนสิ” นั่นไง จะให้พวกผมไปแล้วจะไม่ยอมกินยาแน่ๆ ฝันไปเถอะเจ้าเด็กเตี้ย วะฮ่าๆ
“ไม่กลับ จนกว่าฮอบบิทจะกินยาก่อน แล้วฮยองกับลู่หานถึงจะกลับ”
“เชอะ! ไหนอ่ะยา” พูดพร้อมกับแบมือขอยาครับ ผมยีหัวเจ้าเด็กเตี้ยไปที แล้วก็ยื่นแก้วน้ำแล้วก็ยาให้ครับ
“อ่าว ทำไมไม่กินซักทีล่ะ? หื้ม?” นั่นน่ะสิครับ กะจะนั่งมองให้ยามันละลายรึยังไง
“เค้าต้องกินจริงๆหรอ?”
“อือ”
“แน่นะ”
“อาฮะ”
“แต่เค้าว่า...”
“คิม มินวู”
“รู้แล้วน่า กินก็ได้ T^T” เฮ้อ! ได้กินซักทีครับ
“อ่าวเฮ้ย! เตี้ย!” จากที่ตอนแรกผมบอกให้กินน้ำก่อนแล้วก็ค่อยเอายาใส่ตามเข้าไปแล้วก็กลืน จากนั้นพี่แกก็เอาแต่อมทั้งยาทั้งน้ำไว้เต็มแก้ม ไม่ยอมกลืนลงไปซักที ผมกับคริสก็ช่วยกันบอกให้กลืนลงไปเลยไม่งั้นยามันจะละลายแล้วมันก็จะขม แล้วพอกลืนเท่านั้นแหล่ะครับสงสัยจะกลืนไปแต่น้ำแต่ยายังติดอยู่ในปาก เล่นเอาซะเด็กเตี้ยหน้าหยีเลยครับ น้ำตาเริ่มคลอและสุดท้ายวิ่งเข้าห้องน้ำไปล้างปากนั่นแหล่ะครับ
“ฮื้อๆๆๆ เค้าไม่เอาแล้วนะ ไม่กินแล้ว ฮือ” เรียบร้อยครับ ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย เห็นแล้วก็สงสารจริงๆ คงจะกินยายากจริงๆนั่นแหล่ะครับ ต่างจากเซฮุนตรงที่รายนั้นแค่งอนแล้วก็เดินหนีไปเลย
“โอ๋ๆๆ อะๆ กินน้ำก่อนนะ กินน้ำก่อน ลู่หานเอาลูกอมมาให้หน่อย ขนมก้อได้” คริสที่ปรี่เข้าไปหาพร้อมกับแก้วน้ำไปให้เด็กขี้แย บอกให้ผมไปหาของหวานมาครับ แหมๆ เป็นตัวต้นเหตุแท้ๆ แล้วก็มาใช้ผม
“ฮึก คริสฮยองเค้าไม่กิน ฮึก แล้วนะ ไม่เอา ฮึก”
“จ๊ะๆๆ ไม่กินนะ ไม่ให้กินแล้ว ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง” นั่นไงครับ เห็นน้ำตาเป็นไม่ได้ยอมหมดทุกอย่างเลยนะ คริสมันบอกว่าตอนที่เห็นเด็กเตี้ยร้องไห้นี่ถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะครับ
“เตี้ยๆๆ อ่ะ กินช็อคโกแลตก่อน จะได้หายขม” ผมเลือกเอาช็อคโกแลตมาให้เด็กขี้แยครับ เพราะเจ้าตัวชอบกิน (ไรท์ :บางทีมันไม่เกี่ยวก็ได้นะพี่ลู่คนแมน)
“เป็นไงบ้าง หายขมยัง ไม่ร้องไห้นะ ไม่ร้อง” ผมนั่งมองคริสที่คอยเช็ดน้ำตาให้กับเด็กขี้แย เอ่อ…คนแมนยังจำเป็นอยู่มั้ยครับ
“ฮึก... เค้าไม่กิน ฮึก... แล้วนะ” กินช็อคโกแลตไปร้องไห้ไป สาบานเถอะครับว่านี่คือเมเนเจอร์ของพวกผม
“โอเคๆ ไม่กินก็ไม่กิน แล้วถ้าปวดหัวอีกจะทำยังไง หื้ม?”
“คริส ลู่หาน อ่าว! แล้วนั่นมินวูร้องไห้ทำไม ฮ่าๆๆอย่าบอกนะว่าร้องไห้จะกินช็อคโกแลตน่ะ” โคตี้นูน่าที่ออกไปข้างนอกพอเข้ามาแล้วเห็นภาพที่พวกผม 2 คนอยู่ในห้อง กับเด็กขี้แยที่กำลังกินช็อคโกแลตไปร้องไห้ไป ก็ไม่แปลกหรอกครับที่เธอจะสงสัย
“ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยล่ะครับนูน่า”
“โอ๋ๆๆ ไหนแล้วทำไมร้องไห้ขนาดนี้ฮะ” นูน่าเดินเข้ามาปลอบเด็กเตี้ยขี้แยครับ
“ฮึก ลูลู่ กับคริสฮยองบังคับให้เค้า ฮึก กินยาขมๆ” ฟ้องไปร้องไห้ไปกันเลยล่ะครับ
“ฮ่าๆ โอ๋ๆ แล้วเป็นอะไร ทำไมต้องกินยาล่ะ หื้ม?”
“ปวดหัวน่ะครับ แล้วคุณลูงหมอก็บอกให้กินยาแค่อาทิตย์เดียว แค่วันแรกก็เป็นแบบนี้ล่ะครับนูน่า” ผมตอบเองล่ะครับ ถ้าเจ้าเด็กเตี้ยตอบเองอีก ผมกับคริสคงได้โดนมองว่ารังแกน้องอีก
“อืมๆ ถ้ายังกินไม่ได้ขนาดนี้ ก็ยังไม่ต้องกินละกัน เอาไว้ค่อยหาวิธีกินยาใหม่ก็แล้วกันเนอะ แล้วนายกะคริสก็กลับห้องไปพักผ่อนได้แล้ว มินวูเดี๋ยวนูน่าจัดการเอง” นั่นแหล่ะครับพวกผมสองคนก็กลับไปพักผ่อน นอนหลับฝันดีครับ ^^
ช่วง writer บ่น :
วู้ๆๆๆ ในที่สุดก็ได้อัพซักที เค้ารู้ตัวว่ามาอัพช้ามากๆๆ แต่เค้าก็ไม่ทิ้งนะ สมองมันตื้อจิงๆอ่ะ คิดไม่ออก
ไรท์อัพใน IPAD ไม่รู้ว่าขนาดมันจะเป็นยังไง
ขอให้มีความสุขกับ Lost Memories นะจ๊ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น