คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Lost Memories...10
หลังจากที่ตารางงานของวันนี้จบ และตอนนี้ก็เป็นเวลาตีหนึ่งครึ่งครับ เลย์ ชานยอล แล้วก็ฮอบบิทยังไม่กลับ เลย์กับชานยอลขอไปซ้อมที่บริษัทแล้วถึงค่อยกลับ ส่วนฮอบบิทดูเหมือนว่าต้องไปประชุมกับมินซูฮยองที่บริษัทเหมือนกัน ส่วนพวกผมที่เหลือก็กลับมาพักผ่อนกันที่หอครับ บ้างก็ไปอาบน้ำ เกมส์บ้าง หาอะไรกินตามแต่ละคนครับ ส่วนผมหรอนอนดูเซฮุนกับแบคฮยอน แล้วก็เฉินเล่มเกมส์กันอยู่ครับ ผมนั่งดูเจ้าสามคนนั้นเล่นเกมส์ ทะเลาะกัน ข่มกันใครเก่ง ใครอ่อนอยู่นั่นแหล่ะครับ
"คริสฮยองงงงงง อาบน้ำกัน ^___^" -__- ทำไมต้องเป็นผมล่ะค๊าฟฟฟฟฟฟฟ
"ฮยองงงงง เร็วๆสิ ผมพร้อมละนะ ^___^"
"ย่าส์! จื่อเทา เห็นมั้ยว่าฮยองไม่ว่าง"
"เอ๋? ผมไม่เห็นฮยองจะทำอะไรเลย เห็นนั่งอยู่เฉยๆเนี้ย เอาน่าวันนี้ทำงานมาเหนื่อยๆ อาบน้ำให้ตัวหอมๆ จะได้สดชื่นนะ ป่ะๆๆๆ" ครับร่ายมาซะยาว แล้วก็ลากแขนผมเดินเข้าห้องน้ำ นี่ถ้าผมเป็นผู้หญิงนี่ผมเสียหายต้องให้พ่อแม่มาสู่ขอเลยนะครับ คิ คิ
1 ชั่วโมงผ่านไปผมก็อาบน้ำเสร็จ ตัวหอมๆล่ะทีนี้ ใครไม่เชื่อเชิญมาพิสูจน์ได้นะครับ แหะๆ และตอนนี้เลย์ แล้วก็ชานยอลก็กลับมากันแล้วครับ อ่าว? แล้วฮอบบิทล่ะ?
ตอนนี้ผมนอนอยู่ในห้อง เทา ชานยอล แล้วก็แบคฮยอนนอนแล้วครับ ผมนอนฟังเพลงไปเพลินๆ แล้วจู่ๆผมก็นึกถึงตอนนั้นวันที่ผมกับฮอบบิทคุยกันนานที่สุดเป็นครั้งแรก มือคู่นั้นที่เคยบอกว่าเคยแต่งงานในตอนที่ยังเป็นเด็ก ตอนนี้ผมยกมือข้างซ้ายขึ้นมาดู นิ้วก้อยข้างซ้ายของผมที่เคยถูกเจ้าสาวตัวน้อยของผมที่ไปเอาแหวนลูกอมของพี่ชายมาให้ผมใส่ให้แล้วก็เอาของตัวเองใส่มาให้ผม ผมยังจำวันนั้นได้ดี เสียงเจื้อยแจ้วนั้นที่บอกกับเด็กผู้หญิงรุ่นพี่อย่างไม่เกรงกลัวว่าผมคือเจ้าบ่าวของเธอ รอยยิ้มที่ซุกซนนั้น ผมยังจำมันได้ดี วันนั้นผมมีความสุข ทุกครั้งที่ผมได้เจอเธอ ทุกครั้งที่ผมคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น แต่ตอนนี้........ เฮ้อ! ทำไมล่ะครับ ทำไม เธอคงจะลืมผมไปแล้วจริงๆ
บนรถตู้ exo-k
"ฮายองงงงงง วันนี้พวกเรามีแค่ถ่ายโฆษณาอย่างเดียวใช่มั้ย?" เซฮุนถามถึงตารางงานด้วยน้ำเสียงที่ยังตื่นไม่เต็มที่ เพราะวันนี้ exo-k มีถ่ายโฆษณาที่พวกเขาเป็นพรีเซ็นเตอร์ และวันนี้พวกเขาต้องตื่นแต่เช้าเพราะที่กองถ่ายนัดหกโมงเช้า เมื่อคืนกว่าทุกคนจะได้นอนก็เกือบตีสี่แล้ว เพราะมัวแต่เล่นกันจนลืมเวลานอน
"หื้อ? อืมมมมม ไม่ๆๆ ตอนเย็นมีสัมภาษณ์นิตยสารแล้วถ่ายแบบอีกนิดหน่อย" เมเนเจอร์ตัวเล็กที่วันนี้ดูจะไม่ค่อยสดใสซักเท่าไหร่ เพราะจากการประชุมที่ค่อนข้างนานจากเมื่อวานเลยทำให้ร่างเล็กอ่อนเพลียลงไปบ้าง ตอบมักเน่ที่ตอนนี้กลายเป็นเด็กน้อยขี้เซาไปซะแล้ว
"มินวูอ่า เหนื่อยมากมั้ย วันนี้ดูเพลียๆนะ" ซูโฮออมม่าถามเมเนเจอร์ตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง เพราะช่วงหลังๆ เขาเห็นว่าเมเนเจอร์ต้องเข้าประชุมบ่อยๆเกี่ยวกับโปรเจคใหม่ของพวกเขา
"แค่ง่วงนิดหน่อยเอง แค่ได้นอนนิดหน่อยก็ดีขึ้นแล้วล่ะ ^___^"
"อืออออ งั้นฮยองก็ต้องนอนซะ ห้ามดื้อด้วย" ไคที่กึ่งหลับกึ่งตื่นพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่งัวเงีย พร้อมกับจัดการจับหัวเล็กๆให้มาหนุนไหล่แล้วสั่งให้นอน เพราะกว่าจะถึงที่สตูดิโอก็ยังพอมีเวลาสำหรับการพักผ่อน ร่างเล็กก็ทำตามอย่างว่าง่ายเพราะร่างกายที่อ่อนเพลียเลยทำให้ไม่มีการโต้ตอบใดๆ ระหว่างเดินทางทุกคนก็ได้ใช้เวลาในเวลาที่เดินทางเป็นการพักผ่อนสำหรับพวกเขา
งานถ่ายโฆษณาของวันนี้ exo-k ได้มาเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับบริษัทยาคูลท์ยี่ห้อนึง คอนเซปต์จะเป็นเช้าวันที่สดใสบวกกับภาพลักษณ์ที่สดใสของเหล่าเมมเบอร์ exo-k และการถ่ายโฆษณาในวันนี้ก็เป็นเช้าที่สดใสจริงๆ ยิ่งเจ้าเด็กแสบทั้ง 5 กับคุณแม่ซูโฮอีก 1 รูปแบบโฆษณาจะเป็นประมาณว่า ดีโอ ซึ่งรับหน้าที่ปลุก เซฮุน ไค ชานยอล และแบ็คฮยอนที่นอนขี้เซาทุกคน ซึ่งไคกับชานยอนแสดงได้สมจริงมาก แต่ก็ใช่ว่าแบคฮยอนกับเซฮุนจะน้อยหน้าซะที่ไหน ซึ่งวิธีปลุกของดีโอก็ใช่ย่อย ทั้งร่ายมนต์ใส่ไค ดึงหูชานยอล ดึงขาเซฮุน และตีก้นแบคฮยอน สุดท้ายคือจบด้วยการที่ซูโฮเอายาคูลท์มาให้ทุกคนดื่ม งานถ่ายโฆษณาตอนเช้าผ่านไปด้วยดีเป็นที่พอใจของผู้กำกับและทุกๆ คน ^__^
หลังจากที่ได้เพิ่มพลังด้วยอาหารกลางวันกันไปแล้วและได้ชาร์จพลังอีกนิดหน่อย ตอนนี้ exo ทุกคนอยู่ที่บริษัท และก็กำลังจะไปที่ Fiction Studio งานในช่วงบ่ายไม่ค่อยมีอะไรมาก การสัมภาษณ์ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ คำถามส่วนใหญ่จะเป็นคำถามที่ทางนิตยสารสุ่มจากคำถามที่แฟนๆถามเข้ามา และก็จะเป็นการแกล้งกัน เผาคนนุ้นเม้าท์คนนี้ และเรื่องการทำงานโดยทั่วไป ช่วงที่ทีมงานเตรียมกล้องถ่าย ระหว่างรอช่างแต่งหน้าก็เข้ามาซักเหงื่อบ้าง เติมแป้ง จัดทรงผมและเสื้อผ้าอีกนิดหน่อย
*****
*********
************
**************
**********
********
******
"ฮาาาา ยองงงง ทำไรอ่ะ? อ๊ะ! ทำไม ฮยองมีแหวนแบบนี้ล่ะ เหมือนของเค้าเลย แต่สีไม่เหมือน" มินวูที่เข้ามาตามคริสให้ออกไปเล่นเกมส์เป็นเพื่อนกันข้างนอก เพราะทุกคนที่เหลือยังไม่กลับมาที่หอ คริสขอตัวกลับมาก่อน แล้วมินวู ซิ่วหมิน ลู่หานตามเข้ามาอีกที แต่พอเข้ามาก็เห็นว่าคริสกำลังนั่งดูแหวนลูกอมสีฟ้าอยู่ เสียงของร่างเล็กทำให้คริสรีบเก็บแหวนนั้นไว้ทันที
"อ่ะ อ่อ ทำไม หะ..ฮอบบิทมีแหวนแบบนี้ด้วยหรือไง?"
"ใช่สิ ก็แหวนของเค้าแบบนี้แหล่ะที่โอป้าเคยบอกว่าเค้าเคยแต่งงานตอนเด็กๆไง คึ คึ"
"หึ งั้นหรอ มันก็แค่ตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้เธอก็ลืมเด็กคนนั้นไปแล้วไม่ใช่หรอ?" คริสแค่นหัวเราะด้วยความน้อยใจ ไหนจะเรื่องของมินโฮอีก
"ฮยอง ทำไมดูฮยองเหมือนไม่พอใจเค้า?"
"ป่าวหนิ อ้อ! แล้วก็ลืมเด็กคนนั้นไปซะ ไม่ต้องไปพยายามนึก ในเมื่อเธอคบกับมินโฮแล้วไม่ใช่หรอ หึ"
"ฮะ! ฮยองรู้เรื่องโอ๊บ โอ๊บ เอ้ย! มินโฮได้ไง แต่ช่างเหอะ แล้วทำไมต้องบอกให้เค้าไม่ต้องพยายามนึกด้วย ฮยองมายุ่งอะไรด้วย"
"งั้นเธอก็จำเด็กคนนั้นได้ซักทีเซ่!" คริสเผลอตวาดใส่ร่างเล็กด้วยความน้อยใจและความรู้สึกทั้งหมด ทั้งๆที่เค้าอยากจะเก็บเอาไว้คนเดียวแท้ๆ อารมณ์โกรธและเสียงตะคอกที่เสียงดังของคริสทำให้ร่างเล็กตกใจ จนหวาดกลัวเขา
ร่างเล็กที่กำลังเกิดอาการหวาดกลัว แต่ก็ทำตามในสิ่งที่คริสพูดคือกำลังพยายามนึกให้ออก แต่นึกยิ่งพยายามจะนึก พยายามจะจำกลับยิ่งทำให้ร่างเล็กตัวสั่นเทาเพราะรู้สึกปวดหัวจนแทบจะระเบิด
"มะ..มินวู" คริสที่พอเห็นร่างเล็กสั่นเทาและเงียบไป เอาแต่ก้มหน้า มือทั้งสองข้างกำแน่นจนคริสกลัวว่าร่างเล็กจะเจ็บมือ แต่ก็ได้แค่ความเงียบตอบกลับมา จนกระทั่ง
"อ๊ะ!" มินวูที่ตอนนี้เริ่มจะทนความเจ็บปวดไม่ไหว ส่งเสียงร้องออกมาสั้นๆ มือบางยกขึ้นมากุมขมับตัวเอง เพื่อหวังว่าจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวด อาการของร่างเล็กตรงหน้ายิ่งทำให้คริสยิ่งใจคอไม่ดี เป็นห่วงกลัวว่าร่างเล็กจะเป็นอะไร อารมณ์ที่โกรธ ที่น้อยใจเมื่อกี้ กลับมีแต่ความเป็นห่วงและรู้สึกผิดจนเขาเองก็ทำอะไรไม่ถูก มือหนาที่กำลังจะเอื้อมมือไปจับที่แขนของร่างเล็ก แต่ร่างเล็กกลับเบี่ยงตัวหลบสัมผัสนั้นด้วยความหวาดกลัว
"มินวูอ่า ป่ะเล่นเกมส์กัน ฮยองว่างละนะ อ่าว? เป็นไรกันหรอ เฮ้ย! มินวูเป็นไรป่าวทำไมตัวสั่นแบบนี้อ่ะ คริส!?" ลู่หานที่เข้ามาหามินวูเพื่อจะบอกว่าเขาว่างแล้วจากที่ตอนแรกร่างเล็กชวนเขาเล่มเกมส์ด้วยกัน แต่เขาขอตัวไปเก็บของก่อนเลยยังไม่ว่าง แต่พอลู่หานเดินเข้ามาตามก็เจอกับบรรยากาศที่ดูไม่ดีเลย ภาพที่ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงข้ามกัน คริสที่ยืนอยู่เฉยแต่สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล กับร่างเล็กที่ยืนกุมขมับของตัวเองพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทาเพราะความเจ็บปวด เขาพยายามที่จะถามคริสว่าเกิดอะไรขึ้น แต่กลับได้ความเงียบเป็นคำตอบ
"มินวูปวดหัวหรอ ไปโรงพยาบาลมั้ย?" ลู่หานเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะอาการตอนนี้เหมือนร่างเล็กแทบจะยืนไม่อยู่ด้วยแต่ก็เหมือนจะกำลังฝืนตัวเอง
"อย่าพยายามนึกถึงมันเลยนะ" คริสที่ได้แต่นิ่งเงียบพูดขึ้นมา
"ไม่! เค้าต้องนึกให้ออก เค้าต้องจำให้ได้ อ้า!!!" ร่างเล็กร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับทรุดลงไปนั่ง น้ำตาเริ่มไหลเพราะอาการเจ็บปวดที่มันรุนแรงขึ้นทุกที จนลู่หานรีบเข้าไปประคองร่างเล็กขึ้นมาเพื่อที่จะได้พาไปโรงพยาบาล
คริสที่พอยิ่งเห็นแบบนั้นเขาก็ยิ่งได้แต่ยืนนิ่ง เขาทำตัวไม่ถูก เป็นห่วงร่างเล็กขนาดไหนแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปเพราะดูเหมือนตอนนี้ร่างเล็กจะหวาดกลัวเขาไปเสียแล้ว เขาทำได้เพียงแค่ยืนมองเท่านั้น
"มินวูอ่า ปวดมากมั้ย ไปโรงพยายาลกันนะ" ลู่หานบอกกับร่างเล็กที่สภาพตอนนี้ไม่ไหวแล้ว
"ฮึก ลูลู่เค้าปวด ปวดมากเลย ฮึก อ๊า!!!!!!" ร่างเล็กกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่มันแทบจะระเบิดให้ได้ ก่อนที่จะหมดสติไป
"มินวู!! เฮ้ย! อย่าเป็นอะไรนะ คริส!" ลู่หานตกใจมากที่ร่างเล็กในอ้อมแขนตอนนี้หมดสติไป ลู่หานเรียกคริสที่ตอนนี้ได้แต่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จา สุดท้ายลู่หานเลยรีบอุ้มร่างเล็กออกไปจากห้องคริสทันที
และจังหวะที่ทุกคนกำลังกลับมาที่หอก็ต้องตกใจที่เห็นลู่หานอุ้มมินวูออกมาโดยที่ตอนนี้ร่างเล็กหมดสติ ตา จมูกเป็นสีแดงที่คาดว่าน่าจะเพิ่งผ่านการร้องไห้ เซฮุนรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ลู่หาน พร้อมกับตามลู่หานไป ชานยอล ไค แบ็คฮยอน และเทาวิ่งตามไปด้วยเหมือนกัน แต่ก่อนไปลู่หานยังไม่ลืมที่จะบอกให้ซิ่วหมินดูแลคริสด้วย เพราะอาการที่คริสเงียบแบบนั้นน่าเป็นห่วงเหมือนกัน
ตอนนี้ลู่หาน เซฮุน ไค ชานยอล แบ็คฮยอน และเทากำลังยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความเป็นห่วงร่างเล็กข้างใน ทุกคนได้ถามลู่หานว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งที่ลู่หานเล่าให้กับทุกคนฟังก็เพียงแค่ร่างเล็กปวดหัวมาก มากจนหมดสติไป แต่อาการของคริสก็น่าเป็นห่วงไม่แพ้กัน ยิ่งรายนั้นไม่ยอมพูดจา แถมยังได้แต่ยืนมองร่างเล็กด้วยสายตาที่ลู่หานพอจะเดาได้ว่าคริสกำลังเจ็บปวด
ทางด้านคริสที่ตอนนี้ ซิ่วหมินและทุกๆคนเองก็เป็นห่วงคริสที่เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จาอะไร เขาพูดแค่ว่าเขาผิดเองและเป็นห่วงร่างเล็กที่ตอนนี้ไม่รู้อาการจะเป็นไงบ้าง จากนั้นคริสก็ขออยู่เงียบๆคนเดียว
ซิ่วหมินเลยบอกให้เมมเบอร์ exo-m ที่เหลือไปเช็คของ เตรียมกระเป๋าที่จะเดินทางไปฮ่องกงในวันพรุ่งนี้
ทางโรงพยาบาลตอนนี้ทุกคนก็ยังคงรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วก็ยังไม่มีท่าทีว่าหมอจะออกมาบอกอาการของร่างเล็กว่าเป็นยังไง แต่ก็เหมือนรู้ใจเมื่อไฟหน้าฉุกเฉินเปลี่ยนเป็นสีเขียว ทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอคุณหมอออกมา
"คุณหมอครับ มินวูเป็นยังไงบ้างครับ?" ลู่หานเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นคุณหมอเดินออกมา และทุกคนก็เดินเข้าไปหาคุณหมอในทันที
"ใจเย็นๆกันก่อนนะ ตอนนี้ตัวแสบ อ้า! หมอหมายถึงมินวูน่ะ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว อีกซักพักคงรู้สึกตัว พวกนายคือ exo สินะ อ้อ! ฉันเป็นลูงของ ชเว มินโฮน่ะ" ชเว จุนโฮ ที่พอรู้ว่ามีคนไข้ชื่อคิม มินวู ถูกพาตัวมาที่โรงพยายาลที่เขาอยู่ เขาได้ยินพยาบาลคุยกันว่า exo มากันที่นี้ และพูดถึงเหตุการณ์ตอนที่เซฮุนอุ้มมินวูลงมาจากรถ และคิดว่าคงจะเป็นเมเนเจอร์สาวของ exo หมอจุนโฮเลยไปสอบถามชื่อคนไข้จากพยาบาล ถึงได้รู้ว่าเป็นคิม มินวู ลูกสาวของ คิม อึนเฮเพื่อนสนิทของเขา
"จริงหรอฮะ สวัสดีฮะคุณลูงหมอ" เซฮุนกล่าวทักทายหมอจุนโฮทันที และทุกคนก็กล่าวทักทายด้วยเช่นกัน
"ลูงถามอะไรหน่อย รู้มั้ยว่าทำไมเจ้าตัวแสบถึงปวดหัวจนหมดสติ" หมอจุนโฮแทนตัวเองกับทุกๆ คนอย่างเป็นกันเอง และเอ่ยถามที่มาว่าทำไมหลานของเขาถึงได้เป็นแบบนี้
"เอ่อ.....สาเหตุจริงผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ อ้อ! ตอนนั้นมินวูบอกกับคริสว่าต้องจำให้ได้อ่ะครับ ผมรู้แค่นี้เองครับ" ลู่หานเล่าเหตุการณ์ที่เขาเพิ่งนึกได้ให้กับคุณลูงหมอ
"อืม.... เป็นแบบนี้นี่เอง"
"ทำไมหรอฮะ แล้วสรุปมินฮยองเป็นอะไรฮะ" ชานยอลที่เงียบมานานเอ่ยถามขึ้น
"หืม? ฮยอง?"
"อ่อ แหะๆ ใช่แล้วฮะ พวกเราเรียกมินฮยองว่า ฮยองฮะ เพราะฮยองเข้ากับพวกเราได้ดี จนพวกเราลืมไปเลยว่ามินฮยองเป็นผู้หญิงน่ะฮะ >_<" สถานการณ์ตอนนี้เริ่มดีขึ้น หลังจากที่ทุกคนรู้ว่าฮยองตัวเล็กของพวกเขาปลอดภัย
"ฮ่าๆ นั่นสินะ ^_^" หมอจุนโฮยิ้มอย่างใจดี นึกถึงหลานตัวแสบของเขา
"เอ่อ คุณลูงหมอฮะ แล้วจริงๆมินฮยองเป็นอะไรรึเปล่าฮะ?" เทาเอ่ยคำถามนั้นอีกครั้ง
"อ้อ! ตอนนี้ลูงส่งเจ้าตัวแสบไปสแกนสมองเพื่อจะได้เช็คว่ามีความผิดปกติอะไรรึเปล่า น่าจะอีกซักครึ่งชั่วโมง และจริงๆแล้วที่มินวูปวดหัวจนถึงขั้นหมดสติไปเป็นเพราะว่าตอน 5 ขวบ เอ่อ........มินวูถูกรถชนจนสมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงบวกกับอาการตกใจ ด้วยความที่เป็นเด็ก จนทำให้มินวูสูญเสียความทรงจำตั้งแต่เด็ก ถือว่าปฏิหารมากๆเลยล่ะ ที่สามารถรอดมาได้ เพราะเด็ก 5 ขวบที่ถูกรถชนและสมองยังได้รับความกระทบกระเทือนรุนแรงขนาดนั้น มีแค่ปฏิหารเท่านั้นแหล่ะ แสบจริงๆ เจ้าเด็กคนนี้ ^_^"
ทุกคนที่พอได้ฟังเรื่องราวของเมเนเจอร์ตัวเล็กในตอนเด็กก็ตกใจมาก แต่ก็รู้สึกขอบคุณที่ช่วยมี
ชีวิตอยู่และได้มารู้จักกับพวกเขา
"งั้นที่ฮยองปวดหัวมากๆ ก็เพราะฮยองความจำเสื่อมหรอฮะ?" เป็นแบคฮยอนที่เอ่ยขึ้นมา
"ใช่ ถึงการที่มินวูสูญเสียความทรงจำตั้งแต่เด็ก พอเวลาที่จะต้องนึกหรือการพยายามจะจำในความทรงจำที่หายไปให้ได้ แล้วมินวูเองเหมือนจะมีอาการหวาดกลัวนะ คงจะทำให้เคลียดอาการที่ปวดมันเลยยิ่งรุนแรง ตอนนั้นเจ้าตัวแสบก็คงจะทรมานราวกับว่าในหัวมันจะระเบิดให้ได้"
"ใช่ครับคุณลูงหมอ ก่อนหน้าที่ผมจะเข้าไปหามินวู ผมได้ยินเสียงเหมือนคริสตวาดขึ้นเสียงดังเลยครับ มินวูอาจจะตกใจจนหวาดกลัว เพราะถ้าตอนที่คริสโมโหเขาดูหน้ากลัวมากเลยครับ" ลู่หานพูดในสิ่งที่ทำให้ร่างเล็กมีอาการหวาดกลัว
"อืมมมม ความจริงเจ้าตัวแสบไม่รู้เรื่องนี้นะที่เจ้าตัวเคยถูกรถชนจนความจำเสื่อม เพราะตอนนั้นมินวูยังเด็ก ทุกๆคนบอกว่ามินวูแค่ไม่สบาย เจ้าตัวแสบจะชอบถามนุ่นถามนี่ว่าตอนเด็กๆตัวเองเป็นยังไง สิ่งของทุกอย่างที่มีเจ้าตัวก็จะถามว่าได้มายังไง มันเป็นยัง แล้วก็จะชอบถามว่าทำไมเจ้าตัวถึงจำไม่ได้ แล้วจีฮุคก็จะคอยตอบคำถามน้องอยู่ตลอด และก็จะบอกว่ามินวูเป็นเด็กขี้ลืม อ่า ลูงคงจะพูดมากไปสินะ เดี๋ยวลูงจะให้ยาตัวแสบไปทานนะ แต่พวกนายต้องช่วยลูงหน่อยนะ เพราะเจ้าตัวแสบเนี้ยกินยายากที่สุดเตรียมรับมือกันด้วยล่ะ ถึงจะโดนหลอกล่อ หรืออ้อนขนาดไหน ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด เจ้าแสบเนี้ยจะดื้อที่สุดก็ตอนกินยาเนี้ยแหล่ะ ยังไงช่วงนี้ลูงฝากเจ้าแสบด้วยละกัน"
"ได้เลยฮะ คุณลูงหมอไม่ต้องห่วงนะฮะ ผมจะทำให้ฮยองกินยาเองฮะ หึๆๆ" เซฮุนอาสารับหน้าที่การกินยาของเมเนเจอร์ตัวแสบ พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"นายก็ตัวกินยายากเหมือนกันนั่นแหล่ะ กว่าจะกินได้จนพวกฮยองเกือบลืม ขอเวลาทำใจบ้าอะไรเป็นชั่วโมง" ชานยอลที่เห็นท่าทางเจ้าเล่ห์ของมักเน่ก็หมั่นไส้ เพราะเจ้าตัวก็กินยายากที่สุด เวลาไม่สบายทีไร เรื่องกินยานี่ทำให้พวกฮยองเหนื่อยกันเลยทีเดียว
"โด่ ชานยอลฮยองพูดมากจัง" เซฮุนยู่หน้าเพราะโดนชานยอลแฉ ก็ยามันขมจะตาย ไม่เห็นจะอร่อยเหมือนชานมเลย บู่ว!
ตอนนี้ทุกคนอยู่ในห้องพักผู้ป่วย หลังจากที่พยาบาลมาบอกกับทุกคนว่ามินวูรู้สึกตัวแล้ว และก็กำลังรอพยาบาลจัดมาให้ตามที่หมอจุนโฮสั่งไว้
"คุณลูง" ร่างเล็กเอ่ยเรียกคุณลูงหมอด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า
"ว่าไงเจ้าตัวแสบ อ่ะ ดื่มน้ำก่อน ดูซิปวดมากใช่มั้ย หื้ม?" หมอจุนโฮรินน้ำให้ร่างเล็ก แล้วลูบผมนิ่มอย่างเอ็นดู หลานตัวแสบของเขาต้องทรมานมากแน่ๆ
"คุณลูงสบายดีมั้ยคะ ตั้งแต่มาอยู่ที่เกาหลี มินวูไม่ได้มาเยี่ยมคุณลูงเลย มินวูขอโทษนะคะ"
"นี่ไง ตัวแสบก็มาหาลูงแล้วนี่ไงจ๊ะ ไม่เป็นไรนะ ปวดมากเลยใช่มั้ย หื้ม?"
"มินวูทรมานที่สุดเลย ทำไมมินวูถึงปวดขนาดนี้ล่ะคะ แล้วมินวูจะปวดแบบนี้อีกมั้ยคะคุณลูง?" ร่างเล็กบอกกับคุณลูงหมอกับความทรมานของตัวเอง
"หนูอาจจะปวดแบบนี้อีกถ้าพยายามที่จะจดจำมันอีก มันไม่ดีต่อร่างกายของหนูเลยนะรู้มั้ย ถ้าหนูอยากรู้อะไรให้หนูถามพี่จีฮุคนะลูก หนูก็รู้แล้วใช่มั้ยถ้าหนูยังพยายามที่จะนึกถึงมันหนูทรมานมากแค่ไหน?" คุณลูงหมอบอกกับหลานตัวแสบที่ตอนนี้เป็นคนไข้ในความดูแลของเขา การที่มินวูสูญเสียความทรงจำตั้งแต่เด็ก มันแทบจะไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่ความทรงจำนั้นจะกลับมา
"แต่ว่า......." ร่างเล็กมีสีหน้ากังวลกับการที่คุณลูงหมอบอกกับเธอว่าอย่าพยายามที่จะจดจำมันอีก เธอนึกถึงคริสที่บอกให้จำได้ซักที กับท่าทางที่ร่างสูงเหมือนไม่พอใจนั่นอีก
"มินวูอ่า เพราะคริสใช่มั้ย? อย่ากังวลเลยนะ ถ้าจำไม่ได้ก็อย่าฝืนมันเลยนะ" ลู่หานช่วยพูดอีกแรงนึง เพื่อที่ร่างเล็กจะได้ไม่คิดมาก
"อื้อ.... เค้าอยากกลับหอแล้วอ่า คุณลูงยังตรวจไม่เสร็จอีกหรอคะ?" ร่างเล็กที่พยักหน้ารับคำที่ลู่หานบอก ก็บ่นว่าอยากกลับหอเต็มที
"ตรวจเสร็จแล้ว แต่เดี๋ยวรอให้พยาบาลเอายามาให้ก่อน อ้าว! นั่นไงมาพอดี"
"งื้อออ เอายามาทำไม เอามาให้ชานยอลกินใช่มั้ยคะ?" ร่างเล็กยู่หน้าอย่างขัดใจ เพราะเธอเกลียดการกินยาที่สุด
"อ้าว! ผมจะกินทำไม ฮยองนั่นแหล่ะที่ต้องกิน"
"หูกางนั่นแหล่ะที่จะต้องกิน จะได้หูไม่กางนะ คึ คึ" พอร่างเล็กพูดจบก็เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน
"ฮยอง ยาอร่อยนะเหมือนช็อคโกแล็ตเลย" มักเน่ที่หลอกฮยองตัวเล็กอย่างกับเด็กน้อย -__-
"หราาาา งั้นฮุนนี่ก็กินให้ดูหน่อยดิ๊"
"โอ้เย~ อยากอาบน้ำจังเลย ป่ะฮยองกลับกันเถอะ คุณลูงหมอลาก่อนนะครับ" มักเน่ปีศาจเปลี่ยนเรื่องทันทีที่โดนท้าให้กินยา จนทุกคนก็ต่างพากันหัวเราะ จากนั้นก็ได้กลับหอกันซักที
หอพัก Exo .........
"มินฮยอง เป็นไงบ้างครับ ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย?" ดีโอเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นร่างเล็กและทุกคนกลับมา
"หายแล้ววว >_<" ร่างเล็กตอบพร้อมรอยยิ้มสดใสที่ทำให้คนถามสบายใจ
"มินวูอ่า หิวข้าวมั้ย อยากกินอะไรรึเปล่า?" เลย์เอ่ยถามอีกคน เพราะกลัวว่าร่างเล็กจะหิว
"เค้าไม่ค่อยหิวอ่าเลย์ เหมือนมันกินอะไรไม่ค่อยลง ขอบคุณนะ ^_^"
"แต่ฮยองว่ามินวูกินอะไรหน่อยก็ดีนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา โกโก้ร้อนซักแก้วก็ยังดี จะได้รู้สึกดีขึ้น" พี่ใหญ่ซิ่วหมินเอ่ยบอกกับน้องตัวเล็ก
"อ้าาาาา ผมหิวจะแย่แล้ว เลย์ฮยองมีอะไรให้พวกเรากินบ้างมั้ยฮะ? ป่ะฮยองไปกินด้วยกันเร็ว" มักเน่ที่เข้าไปหานมมากินแต่ก็ยังไม่รู้สึกอิ่มพร้อมกับจูงมือ(?)ฮยองตัวเล็กให้ไปทานด้วยกัน และหลังจากที่ทุกคนทานข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไป ส่วนใหญ่จะแยกย้ายกลับห้องตัวเองไปพักผ่อนกัน จะมีก็แค่เซฮุน ไค แบคฮยอน และชานยอลที่ยังไม่ยอมนอน ชวนกันมาเล่นเกมส์
ลู่หานที่เช็คกระเป๋า กับใช้จำเป็นที่ต้องเดินทางในวันพรุ่งนี้เรียบร้อยแล้ว ก็เดินไปหาคริสที่ห้องเพื่อคุยกับคริสเรื่องของวันนี้
"คริส ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ย?" ลู่หานเดินเข้าไปนั่งข้างคริสที่กำลังนั่งฟังเพลงอยู่บนเตียง
"หืม มีอะไร ถ้าเป็นเรื่องวันนี้อย่าเพิ่งได้มั้ย?" คริสที่พอจะเดาออกว่าลู่หานจะคุยอะไร เขายังไม่พร้อมที่จะคุยเลยตอนนี้
"แต่ฉันว่ามีเรื่องนึงของมินวูที่นายจะต้องรู้นะคริส เผื่อนายจะได้รู้ว่าต่อไปนายควรจะทำยังไง"
ลู่หานเห็นว่าคริสเงียบไปไม่ตอบอะไร แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเหมือนครั้งแรก ลู่หานเลยตัดสินใจเล่าในสิ่งที่คริสควรจะรู้
"วันนี้ที่โรงพยาบาลพวกเราเจอลูงของมินโฮที่เป็นหมออยู่ที่นั่น แล้วคุณลูงก็เป็นคนดูแลมินวูวันนี้"
"มินวูเป็นยังไงบ้าง? แล้วหมอว่ายังไง?" สุดท้ายความเป็นห่วงของคริสก็ทำให้เขาพูดกับลู่หาน
"มินวูไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้ก็ให้นอนพักแล้ว ยังดีที่พรุ่งนี้พวกเราเดินทางตอนบ่ายมินวูจะได้มีเวลาพักผ่อน แต่ที่มินวูปวดหัวมากวันนี้จนหมดสติ คุณลูงบอกว่าเป็นเพราะตอน 5 ขวบ มินวูถูกรถชนสมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจน......สูญเสียความทรงจำ" สิ่งที่ลู่หานพูดมาทั้งหมดทำให้คริสยิ่งอึ้ง คริสนิ่งและเงียบไป ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา ความรู้สึกที่เคยน้อยใจ เสียใจที่ร่างเล็กจำเขาไม่ได้ แต่ก็ชอบพูดถึงเรื่องตอนเด็กๆ ที่เป็นเพียงแค่พี่ชายเธอเล่าให้ฟังด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขอย่างกับเธอจำมันได้เอง ความรู้สึกเหล่านั้นหายไปแต่กลายเป็นความรู้สึกที่เป็นห่วง และรู้สึกผิดที่มัวแต่งี่เง่าน้อยใจ ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าร่างเล็กต้องเจ็บปวดอะไรมา
"เฮ้ๆๆ อย่าเพิ่งคิดมากสิ ค่อยๆปรับความเข้าใจกันนะ เอ่อ.. คริส ถามไรหน่อยได้ป่ะ?" เทาที่เดินเข้ามาหาคริสกับลู่หานอย่างเงียบๆ และนั่งลงข้างๆคริส
"หืม? ถามอะไร?"
"เรื่องที่นายบอกมินวูว่า อย่าพยายามนึกถึงมัน นายกับมินวูเคยเจอกันมาก่อน?"
"..............ใช่ ฉันกับมินวูเคยเจอกันมาก่อน แต่ตอนนั้นเรายังเด็กมาก......" คริสเงียบไปซักพัก จนเขาตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้กับลู่หานและเทาฟัง รวมถึงที่เขาไปรอร่างเล็กที่เดิมทุกๆวัน เพียงแค่หวังว่าเจ้าสาวตัวน้อยของเขาจะมาหาเขาอีก จนเขาต้องย้ายไปอยู่ที่จีน แต่คริสก็ยังคงเฝ้ารอมาจนถึงทุกวันนี้
"นายชอบมินวูใช่มั้ยคริส?" ลู่หานถามออกไปตามตรง ถ้าคริสไม่ได้ชอบทำไมถึงจะต้องรอจนถึงทุกวันนี้ เด็กที่เจอกันแค่ 2 ครั้ง พอโตขึ้นมาเขาอาจจะจำกันไม่ได้ หรือบางทีอาจจะไม่ได้เจอกันเลยด้วยซ้ำ แต่คริสก็ยังคงรอ
"คงจะเป็นอย่างนั้น แต่ตอนนี้มินวูคงจะโกรธฉันไปแล้วล่ะ"
"แล้วทำไมฮยองไม่บอกมินฮยองล่ะ ว่าฮยองคือเด็กคนนั้น นี่ๆ ลู่หานฮยองจำได้มั้ยวันนั้นอ่ะ ที่มินโฮฮยองพูดว่ามินฮยองยังคิดถึงใครคนนั้นอยู่น่ะ บางทีอาจจะเป็นคริสฮยองก็ได้" คำพูดของเทาทำให้คริสรู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อย
"นั่นดิคริส คนนั้นอาจจะเป็นนายก็ได้ มินวูยังเก็บแหวนลูกอมนั้นไว้อยู่ไม่ใช่หรอ?" ลู่หานพูดถึงแหวนนั้นที่คริสเล่าเรื่องที่ริมแม่น้ำฮันให้ฟัง
"ก็ก่อนหน้านั้นฉันไม่รู้หนิว่ามินวู..... เกิดอุบัติเหตุจนความจำเสื่อม และตอนนี้มินวูก็คงจะโกรธหรือเกลียดฉันไปแล้วก็ได้"
"มินวูไม่ได้โกรธหรือเกลียดนายหรอก ตอนนี้มินวูแค่กลัวๆนายแค่นั้นแหล่ะ ก็เล่นไปตะหวาดซะขนาดนั้น"
"แล้วจะต้องทำยังไง?"
"ฮยองก็ต้องคุยกับมินฮยองดีๆ เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้เลยนะ เพราะยังไงมินฮยองก็ต้องไปฮ่องกงกับพวกเราอยู่แล้ว แล้วผมกับลู่หานฮยองก็จะช่วยด้วย" หลังจากที่ทั้งสามคนวางแผนช่วยให้คริสกับเมเนเจอร์ตัวเล็กปรับความเข้าใจกันแล้วก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน เพราะจะต้องเดินทางในวันพรุ่งนี้
****
******
********
**********
********
******
****
"ย่าส์! ฮยองกินยายังเนี้ย?" เซฮุนถาม(?)ฮยองตัวเล็กหลังจากที่พวกเขาทานข้าวเช้าเสร็จไปซักพักแล้ว
"อะไร ยาอะไร ไม่เห็นมีเลย เมื่อคืนไม่ได้เอามา ว้าาา สงสัยคงจะอยู่ที่โรงพยาบาลแน่ๆเลย ทำไงดีอ่ะ ถ้าไม่มี ก็ไม่ต้องกินอ่ะดิ เนอะ คิ คิ ^_^" ร่างเล็กที่แกล้งทำว่าเสียดายที่ไม่ได้กินยา
"ฮยอง นี่ถุงไรอ่ะ ว้าววว! นี่ถุงยาของฮยองนี่นา ฮยองไม่ต้องเสียใจแล้วนะ ฮยองจะได้กินยาแล้วล่ะ เพราะว่าผมถือถุงยาของฮยองมาให้เมื่อคืน ^__^" ชานยอลที่ยืนยิ้มพร้อมโชว์ถุงยาสีขาวให้ฮยองตัวเล็กที่กำลังจะเบี้ยวไม่ยอมกินยา แต่ร่างเล็กคิดว่ารอยยิ้มนั้นมันกวนเบื้องล่างชะมัด ไอเด็กหูกาง!!!
******
ช่วง Writer ขอน้อมรับความผิด :
แฮ่ๆ เปลี่ยนช่วงซะแล้ว ยังไงก็ขอย้อนหน่อยละกันเนอะกับเรื่องข่าวพระเอกของฟิคเรื่องนี้
จากที่เสียใจ แต่พอมานึกถึงฟิคเลยเกิดคำถามว่า อ่าว....พระเอกฟิคหาย แล้วจะแต่งไงต่อล่ะ?
ในตอนแรกคิดว่าจะเลิกแต่งจะดีมั้ย แต่พอมาคิดนี้คือเรื่องแรกของไรท์ถ้าจะหยุดแค่นี้.............
ฟิคเรื่องนี้มันก็จะไม่สมบูรณ์ ก็ไม่ต่างจากที่ไรท์ปล่อยมือเฮียไป (เรื่องอะไรล่ะชิปร๊ะ >_<)
เพราะงั้น Lost Memories ก็คงยังมีพาร์ทต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะจบ ^_______^
พาร์ทที่ 10 เรื่องของมินวูกระจ่างขึ้นว่าทำไมมินวูถึงจำเฮียไม่ได้ และเร็วๆนี้คงจะได้อ่านฉากฟินๆ(?) กันละนะ
พาร์ทหน้ามาดูกันว่ามักเน่ปีศาจ กะ เจ้าเด็กหูกางจะจัดการเรื่องกินยาของเมเนเจอร์จอมดื้อยังไง >___<
***อย่าลืม*** ว่า "คุณ" คือนางเอกของฟิคเรื่องนี้
ขอให้มีความสุขกับ Lost Memories นะจ๊ะ ^_^
ความคิดเห็น