คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Lost Memories...9
Lost Memories...9
"เอาล่ะๆ ทุกๆคนฟังนะ หลังจากที่พวกเราได้พักผ่อนกันไปแล้ว หลังจากนี้ก็ขอให้ตั้งใจซ้อมกับคอนฯใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นใน 1 เดือนข้างหน้าด้วยล่ะ และระหว่างนี้งานอีเว้นท์ต่างๆจะมีน้อยลงหน่อย เพราะพวกนายจะเต็มที่กับคอนฯครั้งนี้ และงานที่ต่างประเทศก็จะยังไม่มี หวังว่าพวกนายจะเต็มที่กันและ ไม่ทำให้แฟนๆที่พวกเขารอผิดหวังนะ เข้ากันใช่มั้ย?" ฮวัง มินซู เมเนเจอร์ของหนุ่มๆ ได้ประชุมทุกคน และชี้แจงเรื่องงานต่างๆให้กับพวกเขา และหลังจากนั้นก็ปล่อยให้พวกเขาซ้อมเต้นกัน ในตารางงานของวันนี้ที่หนุ่มจะต้องซ้อมเต้นเพลงแต่ละเพลง และก็ให้มาคิดกันว่าพวกเขาจะอยากเพิ่มเติมอะไรอีก โดยที่พวกเขาจะได้มีส่วนร่วมในการคิดโชว์ร่วมกับคุณครูสอนเต้นด้วย
หลังจากที่ทุกคนได้กลับไปเติมพลังและกำลังใจจากที่ๆพวกเขาแสนจะคิดถึง และโอกาสที่พวกเขาไม่ได้มีง่ายๆ กับความมีชื่อเสียงและตารางงานที่แน่นซะจนไม่มีเวลาให้พักผ่อนกันขนาดนี้ และหลังจากที่ได้ซ้อมเต้นกับแต่ละเพลงไปแล้ว ตอนนี้กระเพาะของแต่ละคนกำลังต้องการพลังงานอย่างมาก กองทัพต้องเดินด้วยท้อง
"โอ้ยยยยยยยยย ผมหิว ผมหิวววววววว เมื่อไหร่มินฮยองจะมาาาาาา" มักเน่ปีศาจโอ เซฮุน เจ้าเด็กบ้าที่ชอบแหกปากได้ตลอดเวลา บ่นขึ้นทันทีครับหลังจากที่ครูสอนเต้นของพวกเราออกจากห้องไป อันยองครับทุกคน ผมคริส สุดหล่อหมาตาย ควายตะลึง อ่า ผมว่าผมเริ่มจะชอบฉายานี้ละนะก็ผมมันหล่อจริงๆนี่เนอะ ไม่ต้องสงสัยครับต่อไปผมจะออกมาบรรยายเอง เดี๋ยวคุณไรท์จะเหนื่อย ให้ออกมาตอนที่ผมไม่มีบทก็พอ อิ อิ ^_^
"นั่นสิ ผมก็หิวววว ผมอยากกินไก่ทอด โทรศัพท์ของผมอยู่ไหนเนี้ย?" และก็อีกคนครับ ผู้ชายตัวดำนามว่าไก่ เอ้ย! ไค นี่มันชอบกินไก่จริงๆนะ ผมไม่เข้าใจจริงๆนะว่าไก่ทอดมันอร่อยตรงไหน -_-'
"นายจะหาโทรศัพท์ทำไมหรอจงอิน?" มาแล้วครับเมเนเจอร์ตัวเตี้ยของพวกผม แน่นอนว่าเธอไม่ได้มามือเปล่ามือทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยของกินและเครื่องดื่ม และเธอมากับผู้ชายอีกหนึ่งคน ผู้ชายคนนั้น.....เขามาส่งไก่ทอดมาให้พวกผมกินครับ ^_^
"ฮา ยองงงงงง" เจ้าเด็กปีศาจคนเดิมครับ อยู่ใกล้กันแค่นี้ผมไม่เข้าใจว่ามันจะแหกปากทำไม
"จ๋าาาา คิดถึงฮยองล่ะสิ คิ คิ"
"ที่สุด ฮ่าาาา" และก็เจ้าเด็กตัวดำครับที่รีบเข้าไปช่วยถือของจากกินที่ฮอบบิทตัวน้อย(ของผม เพราะผมเรียกเธอแค่ผมคนเดียว ^^) ถือมาเต็มไม้เต็มมือและหลังจากนั้นพวกเราก็มานั่งทานไก่ทอด จาจังมยอน แล้วก็ซูชิ อิ่ม & อร่อยครับ แหะๆ วันนี้พวกเราเข้าบริษัทกันตอนบ่ายครับ และมันก็คงจะเกือบเช้าที่พวกเราจะได้กลับหอกัน อย่างเร็วก็คงจะไม่เกินตีสาม เหนื่อยครับแต่พวกผมจะต้องไม่ทำให้ๆทุกคนที่คอยดูพวกเราผิดหวังครับ
"ฮอบบิท" ผมเดินเข้ามาหาเธอที่กำลังนั่งจิ้มไอแพดอยู่ไค แน่นอนว่ากำลังเล่นเกมแน่ๆ ตอนนี้พวกเรากำลังพักซ้อมเต้นกันครับ
"หื้ม?"
"วันนี้ไม่โทรหาเจ้าตัวยุ่งหรอ?" ผมคิดถึงครับ คิดถึงลูกชายตัวน้อยของผม ^^
"อ่า นั่นสิ วันนี้เค้ายังไม่ได้โทรหาเลย แต่ตอนนี้เจ้าตัวยุ่งคงจะนอนแล้ว" ก็มัวแต่เล่นเกมส์จะได้โทรมั้ยล่ะ ฮึ่ย!
"ฮยอง พูดไรกันอ่ะ แล้วเจ้าตัวน้อยที่พูดถึงคือใครฮะ ผมไม่เห็นจะรู้จักเลย" แน่นอนว่าพวกเราไม่มีความลับกันครับ
"ฮา ยองงงง เจ้าตัวยุ่งโทรมาแหน่ะ ใครอ่ะ????" แบคฮยอน ดีโอครับที่ตอนนี้กำลังวิ่งเอาโทรศัทพ์มาให้ครับ
"อ๊ะ! โทรมาพอดีเลยนี่นา ^_^" กดรับทันทีพร้อมกับผม ไค แบคฮยอน แล้วก็ดีโอที่ตอนนี้ตั้งหน้าตั้งตารอครับ และหลังจากที่กดหลับและมีใบหน้าของเจ้าตัวน้อยที่ใส่ชุดนอนน้องไก่สีเหลืองที่เจ้าตัวชอบนักหนา (และแน่นอนว่าไม่ได้มีชุดเดียวแต่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าเป็นสิบ เพราะผมเห็นด้วยตาตัวเองมาแล้ว) โผล่ขึ้นมาให้เห็นปุ๊ป
"อ้าาาาาา นี่ใช่มั้ยฮยองเจ้าตัวยุ่ง น่ารักอ่าาาาาา" นี่คือรีแอคชั่นจากแบคฮยอนครับ
"น่ารัก อยากหอมแก้มจังเลย มาให้ฮยองหอมหน่อยเร็ว" รีแอคชั่นจากดีโอครับ
"อยากมาเล่นน้องหมาของฮยองมั้ยครับ" และสุดท้ายไคครับ เอาน้องหมามาล่อเด็ก -__- หลังจากรีแอคชั่นเจ้าพวกนี้ก็ทำให้ที่เหลือ ครับ -_- แน่นอนว่าตอนนี้พวกเราทั้ง 13 คนมารวมกันที่มุมเดียวของห้องซ้อม และสายตาทุกคู่โฟกัสไปที่จุดเดียวกัน
"หม่าม๊าาาาา จีฮวาคิดถึงหม่าม๊าจังเลยฮะ" เจ้าตัวน้อยที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วมาจากจอเล็กนั่น
"หม่าม๊า!!!!!!!??????" รีแอคชั่นอีกครั้งครับ แน่นอนว่าไม่ใช่ผมกับยัยฮอบบิทแน่นนอน
"หม่าม๊าก็คิดถึงเจ้าตัวยุ่งครับ แล้วทำไมยังไม่นอนอีกล่ะครับหื้ม?"
"ฮยอง ฮยองมีลูกแล้วหรอเนี้ย ฮยองยังไม่ได้แต่งานไม่ใช่หรอ ฮยองยังอายุ 22 อยู่เลยนะ ?"
"จะบ้าหรอฮุนนี่ ไม่ได้ท้อง เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลังละกันนะ"
"หม่าม๊า ทำไมหม่าม๊าอยู่กับฮยองเยอะแยะเลยล่ะฮะ อ๊ะ! ป่าป๊าาา ป่าป๊าของจีฮวานี่ฮะ คิ คิ" >_< และสายตาทั้งหมดก็จ้องมาที่ผมทันทีครับ ทำไมมองคนหล่อกันหรอ?
"อ่ะ เอ่อ ครับ ตัวยุ่งคิดถึงป่ะป๊ามั้ยครับ"
"คิดถึงสิฮะ จีฮวาคิดถึงป่ะป๊ามากๆเลยฮะ จีฮวาอยากฟังป่ะป๊าเล่านิทานให้ฟังอีกจังเลยฮะ คิ คิ"
แน่นอนครับว่าตอนนี้เจ้าพวกนี้ยังจ้องหน้าผมอยู่ สายตาเจ้าพวกนี้กำลังบอกผมว่า คือ อะไร ยังไง ไม่เข้าใจ งง ช่วยบอกกันก่อนได้มั้ย? และผมก็บอกเจ้าพวกนั้นว่า... "ไว้ค่อยเล่าให้ฟังนะ" แล้วผมก็หันกลับมายิ้มให้เจ้าตัวยุ่งของผม ^_^
"อ่าวๆๆ มาซ้อมกันอีกรอบนะ" เสียงปีศาจตัวพ่อมาพรากผมให้ต้องไปจากเจ้าตัวยุ่งแล้วครับ
"ฮยองงงง ให้พวกผมคุยกับเจ้าตัวยุ่งแป๊บนึงได้มั้ยครับ นะๆๆ" ปีศาจตัวลูกกำลังเจรจากับตัวพ่อ
"หืม?? ไหนๆ อ้า ว่าไงตัวน้อย น่ารักจังเลย งั้นให้ซ้อมสองเพลง ไม่มีการต่อรอง!"
"เย้!!!!!"
"เจ้าตัวยุ่ง เดี๋ยวฮยองจะรีบกลับมาคุยด้วยนะ" แบคฮยอนพูดกับเด็กน้อยจีฮวาก่อนที่จะวิ่งตามทุกคนที่อยู่ในตำแหน่งของตัวเอง
"หม่าม๊า ป่ะป๊าไปทำไรหรอฮะ?"
"อ่ะ เอ่อ ไปซ้อมเต้นไงครับ ตัวยุ่งอยากดูมั้ยครับ?"
"จริงหรอฮะ จีฮวาอยากดูป่ะป๊า กับฮยองเยอะๆฮะหม่าม๊า" เด็กน้อยที่จะได้ดูป่ะป๊ากับเหล่าฮยองซ้อมเต้นกัน มินวูเลยหันหน้าจอโทรศัพท์ไปทางทุกคน
"ป่ะป๊า ป่ะป๊าอยู่ไหนฮะ จีฮวาทำไมไม่เห็นป่ะป๊าเลยล่ะฮะ" ตอนนี้ทุกคนกำลังเตรียมพร้อมในเพลง wolf เลยทำให้เจ้าตัวยุ่งไม่เห็นคริส
"ป่ะป๊าอยู่นี่ครับ เดี๋ยวป่ะป๊าทำงานก่อนนะครับ ^__^" คริสที่พอได้ยินเสียงของเจ้าตัวยุ่งปุ๊บก็รีบโผล่หน้าออกมาให้เห็นทันที
"เจ้าตัวยุ่ง เดี๋ยวฮยองจะรีบไปหานะ" เซฮุนที่อยู่หน้าสุดบอกกับน้องชายตัวน้อย ^^
"เด็กน้อย ชื่ออะไรหรอครับ?" ^^ ลู่หานถามทันทีหลังจากที่ทุกคนมารวมตัวกันหลังจากที่ซ้อมเต้นเสร็จ
"จีฮวาฮะ" ^__^ เด็กน้อยตอบลู่หานด้วยน้ำเสียงสดใส ทำให้เหล่าฮยองทั้งหลายอยากจะเข้าไปหอมแก้มกับความน่ารักของหนูน้อย
พวกผมคุยกับเจ้าตัวยุ่งเสร็จก็ซ้อมเต้นกันไปอีกซักพัก และก็กลับมาที่หอพักกันครับ เฮ้อ! พอได้คุยกับจีฮวาแล้วผมมีความสุขจังเลยครับ อยู่ด้วยกันได้ไม่นาน ผม จีฮุคฮยอง แล้วก็ฮอบบิท ก็ต้องกลับมา จีฮุคฮยองยังจำผมได้ แต่ทำไมยัยเตี้ยฮอบบิทถึงจำผมไม่ได้ล่ะครับ จีฮุคฮยองบอกว่าซักวันผมก็จะรู้เอง แล้วเมื่อไหร่ล่ะครับ? เฮ้อ!!!
1 อาทิตย์ก่อนงานคอนเสิร์ตใหญ่ SM ที่จัดขึ้นที่โซล
"มินวู!" เสียงๆนึงที่เรียกเมเนเจอร์สาวที่ดูแลศิลปินน้องเล็กของค่าย
"อ๊ะ! เคโระ!!!!!! ฮ่าๆๆ" >__< เสียงตอบรับของคนที่ไม่ได้เจอกันนาน ถึงแม้ว่าจะทำงานอยู่ในบริษัทเดียวกัน
"เป็นไงบ้าง เจ้าตัวแสบ คิดถึงจังเลย ทำไมถึงไม่มาหาเค้าบ้างล่ะ หื้ม?" ชเว มินโฮ แห่ง Shinee ที่ไม่ได้เจอกับเพื่อนในวัยเด็กมานานมากๆ ตั้งแต่ที่เธอย้ายไปอยู่ที่ประเทศไทย ครั้งล่าสุดที่เจอก็ตอนที่เขาไปเล่นคอนฯที่ไทย และถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าคนร่างเล็กข้างหน้าได้เข้ามาทำงานเป็นเมเนเจอร์ให้กับกลุ่มศิลปินน้องเล็กของค่าย และถึงเขาจะได้เจอกับ exo แต่ก็ใช่ว่าเขาจะได้เจอกับร่างเล็กที่เขาคิดถึงที่ตอนนี้ได้ยืนยิ้มให้เขาอยู่ตรงหน้าตอนนี้
"โหย!! ถ้าเค้าไปหาได้ก็ดีสิ คิดถึงจะแย่ นี่ขนาดจระเข้หัวเหม่งเค้ายังไปได้ไปหาเลยนะเนี้ย" ร่างเล็กที่พูดจ้อกลับมาทำให้มินโฮยิ้มตาม ถึงแม้ว่าจะได้ยินคำว่าคิดถึง แต่..คำว่าคิดถึงของคนตรงหน้าคงจะมีความหมายไม่เหมือนเขาแน่ๆ
"ฮ่าาา ดูเรียกเข้า ถ้าพี่ยุนมาได้ยินนะ ต้องโดนพี่ยุนจับฟัดจนแก้มช้ำแน่ๆ" >__< มินโฮพูดถึงรุ่นพี่ในค่ายที่ร่างเล็กสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ สองคนนี้เจอกันทีไรได้ทะเลาะกันตลอด และก็ต้องจบด้วยการที่ยุนอาจับร่างเล็กฟัดแก้มซะจนคนโดนฟัดบ่นเจ็บว่าแก้มช้ำน่ะแหล่ะ
"อื้อออ ไม่เอาอ่ะ ไม่ได้ไปหาน่ะแหล่ะดีแล้ว เดี๋ยวแก้มเค้าก็ได้ช้ำกันพอดี ไม่เห็นจะคิดถึงด้วย" ปากก็พูดแต่ว่าไม่อยากเจอ ไม่คิดถึง ที่จริงก็คิดถึงจะแย่นั่นแหล่ะ คนตัวเล็กน่ะสนิทแล้วก็รักยุนอาจะตายไป พี่น้องคู่นี้เค้าปากแข็งทั้งคู่ ถึงแม้ว่าเจอหน้ากันทีไรเป็นต้องทะเลาะกันทุกทีก็เหอะ (อย่าเข้าใจผิดกันนะจ๊ะ ที่บอกว่าทะเลาะกันน่ะก็คือชอบขัดใจกัน ไอพี่ก็ชอบแหย่ชอบแกล้ง ไอน้องก็ชอบแหกปากโวยวาย แกล้งกันไป แกล้งกันมาตามประสาพี่น้องนะจ๊ะ) มินโฮก็ได้แต่ส่ายหน้ากับความปากแข็งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยของคนตรงหน้า
"อ่าๆ โอเค ว่าแต่เราไปหาอะไรกินด้วยกันมั้ย เค้าเพิ่งซ้อมเสร็จหิวจะแย่แล้วเนี้ย ตัวแสบล่ะว่างมั้ย?"
"อืมมมม อื้ม! ว่างสิ ตอนนี้ทุกคนก็คงจะเตรียมตัวกลับหอกันแล้วล่ะ อ๊ะ! นั่นไง มากันพอดีเลย"
"ฮา ยองงงง ~ กลับหอกันเถอะ~" เสียงมาก่อนตัว ปาร์ค ชานยอล
"อ้าว หวัดดีฮะมินโฮฮยอง ทำไมมาอยู่กับมินฮยองได้ล่ะฮะ?" รู้จักกันด้วยหรอ ทำไมผมไม่เห็นเคยรู้เลย" แน่ล่ะครับเซฮุนสนิทกับมินวูมาก กะเจ้าเด็กโยดาอีกคน ไม่แปลกหรอกครับที่จะพูดแบบนั้น
"อ่า รู้จักสิ รู้จักดีเลยล่ะ เจ้าตัวแสบเนี้ย ^_^" หืม? มินโฮกับฮอบบิทรู้จักกัน แถมรู้จักดีอีกตะหาก ประเด็นนั้นไม่เท่ากับสายตาที่มินโฮมองฮอบบิทหรอกครับ ทำไมมันทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยล่ะ เฮ้อ! แล้วทำไมผมต้องเป็นอะไรมากมายด้วยเนี้ย
"มินฮยอง หมายความว่าไงอ่ะ?" ขอบใจมากเจ้าโยดา รู้ใจฮยองมาก
"อยากรู้ใช่มั้ย? เอาไว้ฮยองจะซื้อขนมมาฝากนะจ๊ะ"
"ผมไม่ใช่เด็ก แต่ผมเอาช็อคโกแลตนะฮยอง >__<" ครับ ทุกคนน่าจะรู้นะครับว่าเป็นใครไม่ได้ ไอเจ้ามักเน่ปีศาจ
"ฮ่าาา โอเคๆ ไว้เจอกันที่หอนะ ป่ะเคโระ ^_^" บอกพวกผมแล้วก็จากไป ปล่อยให้พวกผมดูสองคนนั้นหยอกล้อกันอยู่ข้างหลัง
"เคโระ ต้องให้เค้าขี่หลังนะ นี่แหน่ะ ฮ่าๆ" "โอ้ย! เค้าว่าหลังเค้าหักป่าวเนี้ย" "บ้า ว่าเค้าหรอ รีบไปสิคะ เจ้าชายกบ" ฮ่าๆๆ ได้ครับเจ้าหญิง" พวกผมได้แต่ยืนดูสองคนนั่นหยอกล้อกัน หัวเราะกันคิกคักอย่างมีความสุข
"ท่าทางมินฮยองกับมินโฮฮยองคงจะรู้จักกันดีจริงๆด้วยนะฮะ" ตอนนั้นผมแทบจะไม่สนใจแล้วครับว่าเทา หรือว่าจะมีใครพูดอะไรอีก ผมรู้สึกไม่อยากเห็นภาพที่สองคนนี้อยู่ด้วยกัน ผมอยากจะกลับหอให้เร็วที่สุด
นานแล้วนะ นานไปละ นานไปละนะ นานเกินไปละ ทำไมยังไม่กลับมาซักทีเล่ายัยฮอบบิท ผมไม่ได้รอเธอนะ ไม่ได้รอเลย แค่ผมนอนไม่ค่อยหลับเลยออกมาเล่นนั่งเล่นเกมส์กะทุกคนที่ห้องนั่งเล่นนี่แหล่ะครับ
"อ่าาา ทำไมมินฮยองยังไม่กลับมาอีกนะเนี้ย" แบคฮยอนเปิดประเด็นครับ
"ไม่ร้องห่วงหรอกน่ะ มินวูไปกับมินโฮนะ เดี๋ยวก็พากลับมาส่งเองแหล่ะ"
"ป่าวหรอก ผมหิวอ่ะซูโฮฮยอง" หลังจากนั้นก็ตามาด้วยเสียงหัวเราะ เหอะๆๆๆ -_-
"ฮ่าาา ก็เป็นห่วงน่ะแหล่ะ แต่ผมก็อยากรู้นะ เรื่องมินฮยองกะมินโฮฮยองน่ะ" ใช่ครับแบ็คฮยอนพูดถูก เพราะก็อยากรู้จนนอนไม่หลับแล้วเนี้ย ยิ่งสายตาที่มินโฮมองฮอบบิทอีก มันยิ่งทำให้ผมอยู่ไม่นิ่งแล้วครับ
"งั้นเราโทรหาฮยองกันมะ? เดี๋ยวผมโทรเอง"
"จะโทรหาใครหรอฮุนนี่" ^__^ แน่นอนครับว่าเจ้าของเสียงนี้... ฮอบบิทขาสั้นแน่นอนครับ
"ฮายองงงงงงงง ฮุนหิวววววว" หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งกินขนม พร้อมกับชานยอลตื้อให้ฮอบบิทเล่าเรื่องของมินโฮให้ฟังครับ แล้วพวกผมก็ได้รู้ว่าฮอบบิทกับมินโฮรวมไปถึงยุนอารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนที่ฮอบบิทอยู่ที่เกาหลี และก็ได้ย้ายไปอยู่ที่ประเทศไทยหลังจากที่จีฮุคฮยองจบมัธยมปลาย ผมเลยรู้ว่าหลังจากวันนั้นที่ผมได้แต่เฝ้ารอเธอในที่เดิมทุกๆวัน รอแล้วรอเล่าโดยหวังว่าเจ้าสาวตัวน้อยคนนั้นของผมจะกลับมาหาผมอีกครั้ง
~ วันงานคอนเสิร์ตใหญ่ของบริษัท S.M Ent.
"ทุกๆคน สู้ๆนะ เต็มที่นะ Fighting!! ^__^"
"EXO ซารางฮาจา!!!!"
งานคอนเสิร์ตวันนี้จบลงด้วยดีจากการที่ทุกๆคนทั้งพวกผม ศิลปินรุ่นพี่ในค่าย สต๊าฟ ที่สำคัญคือแฟนๆที่มาให้กำลังใจพวกเราครับ และหลังจากนั้นพวกเราทุกคนก็กลับมาที่บริษัทเพื่อประชุมเกี่ยวกับคอนเสิร์ตที่เพิ่งจบไปวันนี้ครับ
"ดีโออ่า เห็นมินวูมั้ย? มินโฮเอ่ยถามศิลปินรุ่นน้องตัวเล็กในค่าย
"อืมมมมม ฮยองไปประชุมกับมินซูฮยองฮะ ดูเหมือนว่าคงจะนานน่ะฮะ"
"มินโฮฮยอง สวัสดีฮะ คุยอะไรกันอยู่ฮะเนี้ย" เซฮุนที่เดินออกมาจากห้องซ้อมกับไคเข้ามาทักทายรุ่นพี่
"อ้าวเซฮุน ไค พอดีฮยองกำลังถามถึงมินวูกับดีโอน่ะ" ^_^
"อ่าาา มินฮยองเล่าให้พวกเราฟังแล้วฮะ ว่าฮยองรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เอ่อ.... ฮยองฮะ ระหว่างฮยองกะมินฮยองมีอะไรรึเปล่าฮะ" เซฮุนถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่เพราะเขารู้สึกว่ามันต้องมีอะไรบางอย่าง
"หืม? ทำไมหรอ ระหว่างฮยองกับมินวู?"
"ก็ผมเห็นสายตาที่ฮยองมองอ่ะฮะ มันไม่เห็นเหมือนที่พวกผมมองมินฮยองเลย" และทันทีที่เซฮุนพูดออกไป สีหน้าของมินโฮก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
"ฮยองแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอ เอ่อ...จะว่ามีมันก็มีนะ คือฮยองกับมินวูเราเคยคบกันตอนที่มินวูเรียนมหาลัยปี 3 น่ะ และหลังจากนั้นหนึ่งปีมินวูก็มาขอให้เราสองคนเป็นเพื่อนกัน เจ็บนะตอนที่ได้ยินคำนั้น ฮยองเป็นฝ่ายขอมินวูคบ แต่ก็มาเป็นฝ่ายโดนบอกเลิกซะเอง" มินโฮเล่าให้กับรุ่นน้องฟัง พร้อมกับสมาชิกคนอื่นที่เดินมาสมทบทีหลังอย่างเงียบๆ รวมไปถึงคริสที่เสียบหูไว้กับหูที่เหมือนกับว่ากำลังฟังเพลงและไม่ได้สนใจฟังอะไร แต่เปล่าเลย....เขาได้ยินทุกคำ
"ผมขอโทษนะฮะฮยอง" เซฮุนกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ
"ฮ่าๆ เรื่องมันผ่านไปแล้ว เซฮุนไม่ผิดหรอก มันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ ฮยองรู้ว่ามินวูคงไม่ได้คิดเหมือนฮยองหรอก มินวูยังคิดถึงใครคนนั้นอยู่ พวกนายกลับกันได้แล้วไป วันนี้ทำงานหนักมามากแล้ว" มินโฮรู้ว่ามินวูไม่ได้มีความรู้สึกเหมือนเขา บางทีการที่มินวูยอมคบกับเขาอาจจะเพราะพวกเขาโตมาด้วยกัน แต่ตลอดเวลาที่คบกันมินโฮมีความสุขมากๆ เพราะเธอไม่เคยทำให้เขาลำบากใจเลย แต่คนที่มินวูยังคิดถึงนี่สิ มินโฮเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครคนนั้น.....คือใคร
Writer บ่น :
อ้าาาาาาาาาาาาาา จุ๊ฟฟฟฟ จุ๊ฟก่อน แฮ่ๆ เค้าหายไปน๊าน นานนนนน
แต่อย่าเพิ่งจากเค้าไปนะ อาฮิ อาฮิ เค้ามาอัพให้เต็มตอนแล้วนร้าาา จุ๊ฟฟฟ
ครั้งนี้เค้ายอมรับผิดว่าหายไปนานมากจริงๆ ช่วงนี้เค้าโฟกัสเรื่องงานอย่างเดียวเลยพาลทำให้เขียนฟิคไม่ออกเลย ฮือออ
ความคิดเห็น