คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Lost Memories...8
Lost Memories...8
"หม่าม๊าาาาาา หม่าม๊ามาหาจีฮวาหรอฮะ จีฮวาคิดถึงหม่าม๊าจังเลยฮะ" >__<
"หืม? คิดถึงหม่าม๊าจริงๆหรอครับ จีฮวาของหม่าม๊าเป็นเด็กดีใช่มั้ย?" ^_^
"จีฮวาเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ ไม่ซนฮะหม่าม๊า"
"เจ้าตัวยุ่งคิดถึงแต่หม่าม๊าคนเดียวเลยนะ แล้วฮยองล่ะ ฮยองน้อยใจแล้วนะ" จีฮุคอดที่จะอิจฉาไม่ได้ เลยขอซะหน่อยหมั่นเขี้ยวเจ้าตัวยุ่ง แต่กับอีกคนที่ไม่ได้รู้สึกเหมือนจีฮุค แต่เจ็บที่หัวใจแปลกๆ [นี่ใช่มั้ยครับฮยองที่ฮยองบอกว่า ซักวันผมก็จะได้รู้เอง นี่สินะครับ] คริสที่มองดูเด็กผู้ชายที่เรียกมินวูว่าหม่าม๊า คริสคิดว่านั่นคงจะเป็นคำตอบที่จีฮุคทิ้งไว้ให้เขาสงสัย มันเป็นคำตอบที่เขาไม่ชอบเลย
"โอ๋ๆๆ จีฮวาก็คิดถึงฮยองครับ แต่จีฮวาคิดถึงหม่าม๊ามากกว่า คึ คึ"
"เอ้ แล้วฮยองจะทำยังไงกับน้องไก่ตัวโต๊โตดีนร้า น้องไก่ต้องเสียใจแน่ๆเลย"
"อ๊ะ! น้องไก่ น้องไก่อยู่ไหนหรอฮะฮยอง จีฮวาจะไปปลอบน้องไก่ฮะ" หนูจีฮวาวัย 5 ขวบ ที่ชื่นชอบน้องไก่ หรือเพื่อนของรีลัคคุมะ เจ้าหมีขี้เกียจ เอามากๆ พอได้ยินที่จีฮุคพูดก็รีบวิ่งตุ๊กๆเข้าไปหาแทบจะทันที
"ฮ่าาา แหมๆ พอพูดถึงน้องไก่ก็รีบมาหาฮยองเลยนะ นี่ฮยองมีค่าเฉพาะน้องไก่ใช่มั้ย น้อยใจ เชอะ!"
"โอ๋ๆ อย่าน้อยใจจีฮวาเลยนะฮะ จีฮวาคิดถึงฮยองมากๆเลยฮะ จีฮวาจะหอมฮยองสองทีเลยนะ อ๊ะ! ไม่เอาดีกว่าหอมสิบทีเล้ยยย" ว่าแล้วก็จัดการหอมแก้มจีฮุคทั้งสองข้างจนครบสิบ ทำให้คนโดนหอมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ แล้วก็รวมถึงคนที่มองดูทั้งคู่ก็พลอยยิ้มตามความขี้อ้อนของเด็กน้อยไปด้วยแม้กระทั่งคริส แต่รอยยิ้มนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน แน่นอนว่ามีคนที่สังเกตุอาการของคริสได้
"คริส นี่เจ้าตัวยุ่งของพวกเรา จอง จีฮวา แล้วก็เลิกทำหน้าแบบนั้นซะที ที่เจ้าตัวยุ่งเรียกตัวแสบว่าหม่าม๊าไม่ใช่อย่างที่นายคริสหรอกนะ" ประโยคสุดท้ายจีฮุคเข้าไปกระซิบบอกกับคริส อะไรกัน นี่มันอะไรคริสรู้สึกว่าเขางงไปหมดแล้ว
"อ๊ะ! ป่ะป๊า ฮยองฮะ หม่าม๊าพาป่ะป๊ามาหาจีฮวาด้วยหรอฮะ วันนี้จีฮวามีความสุขจังเล้ยยย คึ คึ" >__<
o_o? หน้าของจีฮุคกับมินวู
o///o หน้าของคริส ที่ถึงแม้จะงง & โคตรงง แต่ก็ทำให้เขารู้สึกดี
"อ่าาา จีฮวาหมายถึงคงหมายถึงคริสสินะ ฮ่าาา"
"จอง จีฮวา เมื่อกี้พูดอะไรน่ะ หื้ม?" มินวูทำเสียงดุใส่เจ้าตัวแสบซะหน่อย โทษฐานที่ชอบพูดเองเออเอง (ไปเอานิสัยแบบนี้มาจากใคร......(ก็น่าจะรู้กัน))
"ฮยองฮะ รีบพาจีฮวาไปหาน้องไก่สิฮะ เดี๋ยวน้องไก่จะรอจีฮวานานนะฮะ" เด็กน้อยที่เปลี่ยนเรื่องไปหาน้องไก่ เพราะหม่าม๊าทำหน้าดุ จีฮวาต้องรีบไปหาน้องไก่
"ฮ่าๆๆๆ ป่ะๆๆ อยู่ในบ้านครับ" จีฮุคอุ้มเจ้าตัวยุ่งเข้าไปในบ้าน พร้อมกับที่มินวูเดินตามเข้าไปด้วย
"เชิญเข้าไปพักผ่อนข้างในบ้านก่อนเถอะค่ะคุณคริส" เสียงของคุณป้าเฮจินบอกกับคริสใหืเข้าไปพักผ่อนข้างใน เพราะเห็นว่าสีหน้าของคริสดูไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่
"เอ่อ... ป้าครับผมถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ"
"คะ?" ถึงแม้ว่าคุณป้าเฮจินจะสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็พยักหน้ารับเป็นเชิงอนุญาติว่าให้ถามได้
"เอ่อ..... ทำไมเจ้าตัวยุ่ง เอ่อ ผมหมายถึงจีฮวาน่ะครับ ทำไมถึงเรียกมินวูว่าหม่าม๊าล่ะครับ"
"อ่า เหตุผลนั้นป้าก็ไม่รู้หรอกค่ะ แต่จีฮวาแกเรียกคุณหนูมินวูมาตั้งแต่แกเริ่มหัดพูดแล้ว จนตอนนี้แกก็ 5 ขวบแล้วก็ยังเรียกแบบนั้นมาตลอด อ้อ! จีฮวาแกไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณหนูหรอกนะคะ จีฮวาเสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่ยังจำความไม่ได้เลยค่ะ ป้าเป็นพี่สาวของแม่จีฮวาเลยเลี้ยงเขามาจนถึงทุกวันนี้แหล่ะค่ะ โชคดีที่จีฮวาเป็นเด็กดี ไม่ค่อยงอแงเท่าไหร่ จะมีบ้างก็ตอนเวลาหิวน่ะค่ะ คุณหนูเธอก็จะโทรมาหาทุกครั้งที่เธอว่าง คุณหนูมินวูกับคุณหนูจีฮุคพวกเขารักจีฮวามากๆเลยล่ะค่ะ" ป้าเฮจินพูดไปด้วยรอยยิ้มอย่างใจดี แต่ก็มีแววตาที่เศร้าบ้างในตอนที่เธอพูดถึงน้องสาวที่จากไป
"อ่าา ผมเสียใจด้วยนะครับป้า ผมไม่น่าถามเลยใช่มั้ยครับ" คริสรู้สึกผิดที่ทำให้คุณป้าเฮจินต้องเศร้า ถึงแม้ว่าเธอจะตอบเขาด้วยรอยยิ้ม แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกเสียใจ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอ่อ.... ว่าแต่ป้าทำไมรู้สึกคุ้นหน้าคุณจังเลยล่ะคะ เหมือนป้าเคยเห็นที่ไหนซักที่นะ"
"ฮ่าา ป้าเคยเห็นผมด้วยหรอครับ ผมเป็นนักร้องครับ exo น่ะครับป้า พวกเรามีทั้งหมด 12 คนครับ คุณป้ารู้จักพวกเรามั้ยครับ" คริสไม่ปล่อยให้ป้าเฮจินสงสัยนาน และเขาตอบไปด้วยรอยยิ้ม ^_^
"อ๋อ! ถึงว่าทำไมป้ารู้สึกคุ้นหน้า ที่คุณหนูไปเป็นเมเนเจอร์ให้กับพวกคุณใช่มั้ยคะ"
"ใช่ครับ" ^_^
"ป้าว่าเข้าข้างในบ้านก่อนดีมั้ยคะ คุณหนูจีฮุคบอกว่าคุณไม่สบาย เข้าไปพักผ่อนข้างในก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวป้าพาไปที่ห้องพักของคุณ" หลังจากที่คุยกันได้ซักพัก คุณป้าเฮจินก็พาคริสเข้าไปพักผ่อนข้างในบ้าน
"ว้าวววววววว น้องไก่ น้องไก่ตัวโต๊โต น้องไก่ตัวเท่าหม่าม๊าเลยฮะ นุ่มๆด้วยฮะ น้องไก่ น้องไก่ตัวโต๊โต นุ่มๆ จีฮวา
กอดน้องไก่ ฮะ ฮะ" พอเข้ามาในห้องนอนของเจ้าตัวยุ่งแล้วก็เจอน้องไก่ตัวโตตั้งอยู่ในห้องข้างๆที่จีฮุคให้คนเอามาไว้ตอนที่เจ้าตัวยุ่งไปโรงเรียน วางอยู่ข้างๆที่นอนน้องไก่ เจ้าตัวยุ่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดีใจที่วันนี้ได้ทั้งน้องไก่ตัวโต หม่าม๊ากับจีฮุคฮยองก็มาอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้นป่ะป๊าสุดหล่อที่ตัวเองเหมารวมก็มา วันนี้เจ้าตัวยุ่งมีความสุขที่ซู้ดดดด >__<
และหลังจากที่เจ้าตัวยุ่งได้ของขวัญเป็นน้องไก่ตัวโต จีฮุค มินวู และคริส จัดของที่ห้องและพักผ่อน ก็ได้เวลาทานอาหารมื้อค่ำ
"หม่าม๊า ป่ะป๊ายังไม่ลงมาอีกหรอฮะ?" เจ้าตัวยุ่งที่มองหาคริสที่ยังไม่ลงมากินข้าว เขาชอบมองใบหน้าที่หล่อเหลาของคริส อ้อมกอดที่หนูน้อยคิดว่าคงจะมันอบอุ่นหากว่าเขาได้สัมผัส ถึงแม้ว่าจีฮว่าจะรู้ว่าเขาเสียพ่อกับแม่แท้ๆไปตั้งแต่เขายังจำความไม่ได้ เขาได้เห็นหน้าพ่อที่เป็นชาวแคนนาดา และแม่ที่เป็นคนเกาหลี พ่อกับแม่ของจีฮวาทำงานให้กับแอริค เกร พ่อของจีฮุค และมินวู และหลังจากที่แม่เสียไปหลังจากคลอดหนูน้อยเพราะร่างกายที่ไม่ค่อยแข็งแรง และพ่อของหนูน้อยที่เสียไปจากอุบัติเหตุทางเครื่องบินตอนที่จะกลับมาหาลูกน้อย หลังจากนั้น ถึงแม้ว่าจีฮวาจะไม่มีพ่อแม่แท้ๆ แต่ความรัก ความเอ็นดูที่ได้รับมันทำให้หนูน้อยวัย 5 ขวบมีความสุขมากๆแล้ว
"จีฮวา ทำไมหนูเรียกคริสฮยองว่าป่ะป๊าล่ะครับ หม่าม๊ากับคริสฮยองไม่ได้เป็น เอ่อ... แฟนกันซะหน่อย"
"ก็จีฮวาชอบป่ะป๊ะหนิฮะ ป่ะป๊ะหล่อมากๆเลยฮะ หม่าม๊า หม่าม๊าให้จีฮวาเรียกป่ะป๊านะฮะ จีฮวาเรียกได้มั้ยฮะ หม่าม๊านะๆๆๆๆ หม่าม๊าน่ารักของน้องจีฮวา นะฮะ นะๆๆๆ" เด็กน้อยที่ตอนนี้ส่งเสียงออดอ้อนไม่พอเข้าไปกอด อ้อนหม่าม๊ามินวูซะยกใหญ่ ก็จีฮวาชอบป่ะป๊าสุดหล่อจริงๆนี่ฮะ >__<
"เจ้าตัวยุ่งคงจะชอบคริสมากจริงๆ ให้เรียกเถอะนะ" จีฮุคที่เห็นท่าทางออดอ้อนของเจ้าตัวยุ่งก็ยิ้มให้อย่างเอ็นดู
จีฮวาเป็นเด็กร่าเริง เขายังนับถือหัวใจของหนูน้อยที่ถึงแม้ว่าจะเสียพ่อแม่แท้ๆไป ถ้าเป็นเด็กคนอื่นๆ คงจะร้องไห้งอแงที่ไม่มีพ่อแม่เหมือนเพื่อนๆคนอื่นๆ แต่สำหรับหนูน้อยจีฮวากลับไม่ได้เป็นแบบนั้น
"แต่ว่า............"
"ขอบคุณฮะหม่าม๊า จีฮวาไปตามป่ะป๊ามาหม่ำๆก่อนนะฮะ จุ๊ฟ" >__< เด็กน้อยไม่รอฟังคำตอบ แถมยังเหมารวมเอาเองว่าหม่าม๊าอนุญาติ รีบจุ๊ฟที่แก้มแล้วชิ่งไปตามป่ะป๊าสุดหล่อ
"ฮ่าๆๆๆ เอาน่าตัวแสบนะ จีฮวามีความสุขก็ดีแล้วนะ" ^__^
"ป่ะป๊าาาาา ป่ะป๊าจีฮวาหิวข้าวจังเลยฮะ เราลงไปหม่ำๆกันนะฮะ" เด็กน้อยที่วิ่งขึ้นมาชั้นสองของบ้านเพื่อมาตามป่ะป๊าคริสลงไปทานข้าวด้วยกัน คริสที่นั่งอยู่ตรงระเบียงดูอะไรเรื่อยเปื่อยพอได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าตัวน้อยที่เรียกเขาว่าป่ะป๊าก็หันมามองด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น ราวกับว่านั่นคือลูกชายตัวน้อยของเขาจริงๆ
"หืม? หิวแล้วหรอครับ เอ่อ.... ป่ะ ป่ะป๊าถามอะไรจีฮวาหน่อยได้มั้ยครับ" คริสพูดแทนตัวเองว่าป่ะป๊าอย่างติดๆ ขัดๆ
"ฮะ ได้สิฮะ?" ^_^ หนูน้อยที่ยิ้มรับอย่างร่าเริง ดวงตาดวงน้อยๆ ที่มองหน้าป่ะป๊าตาแป๋วเพื่อรอฟังคำถาม
"เอ่อ.... ทำไมหนูถึงเรียกฮยองว่าป่ะป๊าล่ะครับ หื้ม?" คริสถามหนูน้อยออกไปด้วยความสงสัย ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบที่หนูน้อยเรียกเขาแบบนั้น เพียงแค่เขาอยากรู้เหตุผลเท่านั้น
"ก็จีฮวาชอบป่ะป๊ามากๆเลยฮะ จีฮวาก็ไม่รู้ว่าทำไมจีฮวาถึงอยากเรียกว่าป่ะป๊า เหมือนที่จีฮวาเรียกหม่าม๊า แต่ทุกๆครั้งที่จีฮวาได้เรียกแบบนี้จีฮวามีความสุขมากๆเลยฮะ ป่ะป๊า ป่ะป๊าให้จีฮวาเรียกว่าป่ะป๊าได้มั้ยฮะ แต่.....ถ้าป่ะป๊าไม่ชอบจีฮวาก็จะไม่เรียกก็ได้ฮะ" หนูน้อยที่ทำวาดมือกว้างประกอบว่าชอบคริสมากขนาดไหนกับรอยยิ้มที่สดใสของเจ้าตัวน้อย แต่ประโยคสุดท้ายที่น้ำเสียงแผ่วลงเพราะกลัวว่าคริสจะไม่ชอบ ทำให้คริสได้แต่อมยิ้มกับหนูน้อยที่โมเมเรียกตัวเองว่าป่ะป๊า แต่ตอนนี้กลับกลัวว่าเขาจะไม่ชอบซะงั้น ^_^
"ครับ ไม่ชอบ ไม่ชอบมากๆเลยด้วย" คริสที่แกล้งทำเสียงเรียบ เพื่อแกล้งเจ้าตัวน้อยซะหน่อย
"จีฮวาขอโทษครับ ฮะ.. ฮยอง" สีหน้าของเจ้าหนูน้อยตอนนี้น้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า พร้อมที่จะไหล แต่ยังใจแข็งไม่ยอมให้มันไหล เพราะเขาเป็นผู้ชาย จีฮวาจะร้องไห้ไม่ได้ฮะ จีฮวาต้องเข้มแข็ง จีฮวาต้องไม่อ่อนแอ ถึงแม้ว่าตอนนี้จีฮวาจะเสียใจ (บ๊ะ! สาบานว่านี่ความคิดเด็ก )
"ไม่ชอบมากๆเลยครับ ถ้าหนูไปเรียกคนอื่นว่าป่ะป๊า เข้าใจที่ป่ะป๊าพูดใช่มั้ยครับ หื้ม?" คริสที่เห็นท่าไม่ดีเลยไม่อยากแกล้งต่อ อุ้มเจ้าตัวน้อยมานั่งบนตักพร้อมกลับลูบผมนุ่มๆอย่างเอ็นดู ป่ะป๊าก็ชอบหนูมากๆ เหมือนกันครับ ^_^
"งืออออ ป่ะป๊า ป่ะป๊าแกล้งจีฮวาหรอฮะ ฮือออ" เด็กน้อยที่ยังไงก็ยังเด็กอยู่วันยังค่ำ ร้องไห้ทันทีที่รู้ว่าคริสแกล้ง เฮ้อ! เมื่อกี้ยังบอกว่าต้องเข้มแข็ง จะไม่ร้องไห้อยู่เลย -_-'
"ฮ่าาา ป่ะป๊าขอโทษครับ โอ๋ๆ ไหนดูซิร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย ยกโทษให้ป่ะป๊าได้มั้ยครับ"
"ฮึก ได้ฮะ จีฮวา ฮึก ไม่โกรธป่ะป๊าฮะ"
"ฮ่าาา ครับๆ งั้นก็ไม่ร้องแล้วนะครับ ลูกผู้ชายต้องไม่อ่อนแอนะ ไม่ร้องนะครับ ป่ะ เราลงไปทานข้าวกัน หิวแล้วไม่ใช่รึไง หื้ม?"
"ฮะ!" ^___^
...
....
......
"แหมๆๆๆ หวานกันมาเลยนะคู่ เดี๋ยวนี้ไม่สนใจฮยองแล้วใช่มั้ยเจ้าตัวยุ่ง" จีฮุคที่พอเห็นคริสที่อุ้มเจ้าตัวยุ่งลงมาพร้อมกับหัวเราะกันคิกคักซะจนน่าหมั่นไส้
"สนใจสิฮะ ทำไมวันนี้ฮยองชอบน้อยใจจีฮวาจังเลยฮะ ฮยองไม่แมนเล้ย"
"หืม? เดี๋ยวเหอะๆ มาว่าฮยองไม่แมนใช่มั้ย มานี่เลย นี่แหน่ะๆๆๆ" จีฮวาจัดการเข้าไปจั๊กกะจี๋เด็กน้อยที่คริสอุ้มมาวางไว้ที่โซฟาก่อนที่จะไปล้างมือในครัว แกล้งจนหัวเราะเอิ้กอ้ากเสียงดังลั่นไปหมด จนได้มาทานข้าวกันซักที เจ้าตัวยุ่งที่ซนอยากตักกับข้าวให้แต่ละคน โดยเริ่มจากจีฮุคก่อน เพราะกลัวว่าจะบอกว่าน้อยใจตัวเองอีก แล้วก็มาหม่าม๊ามินวู ป่ะป๊าคริส แล้วก็คุณป้าเฮจิน หลังทานข้าวเสร็จทั้งหมดก็พากันมานั่งที่ห้องนั่งเล่น เว้นแต่คุณป้าเฮจินที่ขอตัวไปดูแม่บ้านกับสาวใช้ จัดการเรื่องในครัว รวมไปถึงอาหารแต่ละมื้อของวันพรุ่งนี้ ทั้งสี่คนก็มากันมานั่งดูทีวี หยอกเล่นกันบ้าง โดยที่เจ้าตัวยุ่งที่นั่งใกล้ป่ะป๊าไม่ค่อยจะห่าง บ้างก็ไปอ้อนหม่าม๊า กับจีฮุคฮยองบ้าง จนถึงเวลาที่เจ้าตัวยุ่งจะตัองเข้านอน เพราะก็เริ่มดึกแล้ว
"ตัวยุ่งครับ ดึกแล้ว ได้เวลานอนแล้วนะครับ"
"อ่าา หม่าม๊า หม่าม๊าจีฮวายังอยากเล่นอยู่เลยหนิฮะ"
"ไว้เล่นต่อพรุ่งนี้ก็ได้ครับ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ จุ๊ฟ" มินวูพูดพร้อมกับจุ๊ฟไปบนเหม่งน้อยๆ
"อ่าาา ก็ได้ฮะ งั้นหม่าม๊า ฮยอง แล้วก็ป่ะป๊าตัองไปส่งจีฮวาเข้านอนนะฮะ"
"ฮ่าาา ได้เลยเจ้าตัวยุ่ง มาเดี๋ยวฮยองอุ้มไปส่งให้น้องไก่ถึงที่เล้ยย"
"อ้าาา ไม่เอา! ฮยองไม่อุ้ม จีฮวาอยากขี่หลังฮยองมากกว่าฮะ คิ คิ" ขี่หลังฮยองจีฮวาช๊อบชอบ >__<
"ฮ่าาาา มาเลย ฮึบ! ไปหาน้องไก่กัน วู้ๆๆๆ" จีฮุคที่หันหลังเจ้าตัวน้อยได้กระโดดขึ้นไปขึ้นขี่หลัง แล้วก็พากันวิ่งขึ้นไป หัวเราะชอบใจกันอยู่สองคนโดยไม่ได้สนใจกับเสียงปรามของหม่าม๊ามินวูเลยซักนิด
"ตัวยุ่ง คืนนี้ฮยองจะเล่านิทานให้ฟังเอาป่ะ ฮยองมีนิทานสนุกๆเพียบเลยนร้าาา"
"ไม่เอาฮะ ฮยองเล่านิทานให้จีฮวาฟังทีไรหลับก่อนจีฮวาทุกทีเลย หม่าม๊าก็ด้วยฮะ คืนนี้
จีฮวาอยากฟังป่ะป๊าเล่านิทานให้ฟังฮะ" เจ้าตัวยุ่งปฏิเสธทันทีที่จีฮุคบอกว่าจะเล่านิทานให้เขาฟัง นิทานของฮยองกับหม่าม๊าสนุกฮะ แต่ไม่เคยจบเลยซักเรื่อง หลับก่อนจีฮวาตลอดเลย
"ฮ่าาา ไม่ต้องพูดเลยเจ้าตัวยุ่ง นอนได้แล้วครับ หม่าม๊ากับฮยองไปนอนแล้วนะ ฝันดีนะครับตัวยุ่ง"
"หม่าม๊าาาาา ฮยองงงง จุ๊ฟๆฮะ ยังไม่ได้จุ๊ฟๆเลย"
"นึกว่าจะไม่ท้วงนะเนี้ยเจ้าตัวยุ่ง ฮ่าาา มาๆ จุ๊ฟ ฝันดีนะครับเจ้าตัวยุ่งของฮยอง รักนะครับ"
"จุ๊ฟ ฝันดีนะครับ หม่าม๊ารักจีฮวานะครับ" หลังจากที่จีฮุคกับมินวูจุ๊ฟก่อนนอนเจ้าตัวน้อยเสร็จโดยที่เจ้าตัวน้อยก็
จุ๊ฟกลับ จุ๊ฟลากันเสร็จก็พากันกลับไปนอน ก่อนจะไปนอนก็ไม่วายเล่นกันตามประสาพี่น้อง
"โอป้า! เค้าอยากขี่หลังอ่ะ ฮึบ!" โดดขึ้นขี่หลังทันทีไม่ต้องรอคำตอบ
"อ๊ะ! อ่าาา ตัวหนักขึ้นป่ะเนี้ยตัวแสบ" ป๊าป! โดนตีที่หลังไปหนึ่งที
"ฮ่าาา โอป้าล้อเล่นน่า ว่าแต่หลังโอป้าจะหักมั้ยนะ ฮ่าาา"
"โอป้าาาาา" แก้วหูจีฮุคจะแตกมั้ยครับทุกคน ฮ่าา แต่ตัวแสบของผมผอมลงนะครับ น้องผมตัวเบามากกว่าเดิมอีก ผมต้องบอกให้กินข้าวเยอะๆกว่านี้แล้วล่ะครับ ^_^
"ป่ะป๊า ป่ะป๊าเล่านิทานให้จีฮวาฟังนะฮะ แต่ป่ะป๊าห้ามหลับเหมือนหม่าม๊ากับฮยองนะฮะ" เจ้าตัวยุ่งที่รีบดึงมือคริสที่ได้แต่ยืนยิ้มมองเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อกี้ให้มาเล่านิทานให้ฟัง
"ฮ่าๆๆๆ ครับๆ อ่าาา จะให้ป่ะป๊าเล่านิทานเรื่องอะไรดีล่ะครับ หื้ม?" คริสที่ลงไปนอนบนที่นอนน้องไก่ข้างๆเจ้าตัวยุ่งลงไปนอนกอดตุ๊กตาน้องไก่ตัวโปรดรอพร้อมที่จะฟังนิทานแล้ว
"เรื่องอะไรก็ได้ฮะ ป่ะป๊าเล่าเลยฮะ" ^_^
"อืมมมม งั้น เอาเรื่องนี้ความรักกับเวลาละกัน ป่ะป๊าชอบเรื่องนี้มากเลยนะ" คริสที่เลือกนิทานเรื่องที่เขาชอบที่สุดมาเล่าให้เจ้าตัวยุ่งฟัง และก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้เล่านิทานกล่อมเด็ก คริสเลยรู้สึกกังวลนิดหน่อย เพราะกลัวว่านิทานที่เขาชอบไม่รู้ว่าเด็กน้อยที่นอนตาแป๋วรอฟังให้เขาเล่านิทานอยู่ตอนนี้จะชอบรึป่าว
"เรื่องความรักกับเวลาหรอฮะ จีฮวายังไม่เคยฟังเลยฮะ ป่ะป๊าเล่าเลยฮะ จีฮวาอยากฟังแล้วฮะ คิ คิ" เจ้าตัวยุ่งที่ดูจะตื่นเต้นมากๆกับนิทานเรื่องใหม่ที่กำลังจะได้ฟัง จนทำให้คริสรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
"โอเคครับ งั้นป่ะป๊าจะเล่าละนะครับ"
"อ๊ะ! ป่ะป๊า เดี๋ยวฮะ ป่ะป๊ารอจีฮวาแป๊บนะฮะ" ว่าแล้วเจ้าตัวยุ่งที่ใส่ชุดนอนน้องไก่สีเหลืองก็วิ่งดุ๊กดิ๊กออกไปนอกห้องปล่อยให้คริสมองด้วยความงง หายไปซักพักก็วิ่งกลับเข้ามาพร้อมขวดนม จากนั้นก็วิ่งมานอนข้างๆแล้วก็จัดที่จัดทางแขนเล็กๆที่ข้างนึงกอดตุ๊กตาน้องไก่ อีกข้างก็ถือขวดนมที่เพิ่งวิ่งไปเอามาจากคุณป้าเฮจิน จนคริสที่นอนดูก็อดที่จะขำตามไม่ได้
"ป่ะป๊า จีฮวาพร้อมแล้วฮะ น้องไก่ก็พร้อมแล้วนะฮะ คิ คิ" >_<
"ฮ่าาา ครับๆ จุ๊ฟ" คริสจุ๊ฟที่เหม่งน้อยๆก่อนที่จะเล่า เจ้าตัวน้อยก็ปีนขึ้นไปจุ๊ฟที่เหม่งของคริสเหมือนกัน ก่อนที่จะลงกลับมานอนดูดขวดนมรอฟังเหมือนเดิม
“. . กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน มีทั้งความสุข ความเศร้า ความรู้ และอื่น ๆ รวมทั้งความรัก วัน หนึ่ง มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะแห่งนี้กำลังจะจม ดังนั้น ทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ มีเพียงความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจจะอยู่บนเกาะ ความรักต้องการที่จะอยู่ จนกระทั้งวินาทีสุดท้ายเมื่อเกาะเกือบจะจมแล้ว ความรัก จึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ... ความรักขอความช่วยเหลือจากความรวย เมื่อความรวยแล่นเรือผ่าน ความรวยตอบว่า 'ไม่ได้หรอก... ฉันรับเธอไม่ได้ เพราะเรือฉันนะเต็มไปด้วยเงินและทองแล้ว มันไม่มีที่สำหรับคุณ' และความเศร้าได้พายเรือใกล้เข้ามา ความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก 'ความเศร้า อนุญาตให้ฉันขึ้นเรือคุณนะ' และความเศร้าก็ตอบความรักว่า 'โอ้ความรัก ฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษนะ' เรือของความสุขได้แล่นผ่านความรักไปเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมัวแต่กำลังสุข ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา 'มานี่ความรัก ฉันจะรับคุณไปเอง' เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่ง ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก จนลืมถามชื่อว่าใครคือผู้ใจดีผู้นั้น เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้งคนแก่ก็จากไปตามทางของเขา ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อคนแก่คนนั้น ความรักจึงถามไปความรู้ว่าคนแก่คนนั้นชื่ออะไร 'ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน' ความรู้ตอบว่า 'เวลา' ความรักถามต่อไปอีกว่า 'แต่ทำไมเวลาถึงช่วยฉันล่ะ’ ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตัวเองแล้วตอบความรักว่า………………
“อือออออ ป่ะป๊า เล่าต่อสิฮะ คุณความรู้ยังไม่ได้ตอบคำถามเลยหนิฮะ” เด็กน้อยที่นอนตาแป๋วตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำตอบจากคุณความรู้ก็ท้วงขึ้น พร้อมกับบอกให้ป่ะป๊าเล่านิทานต่อให้จบ จนคริสก็อดขำไม่ได้กับความตั้งใจฟังของเด็กน้อย เขากลัวเจ้าตัวน้อยจะไม่ชอบแล้วหลับไปก่อนซะมากกว่า
“ฮ่าๆๆ ครับๆ อืมมม แล้วจีฮวาคิดว่าทำไมคุณเวลาถึงมาช่วยคุณความรักล่ะครับ” คริสถามเจ้าตัวน้อยกลับไป เพื่ออยากให้เจ้าตัวน้อยมีส่วนร่วมในนิทานเรื่องนี้
“อืมมมมมม อ้า! เพราะว่าคุณเวลาเป็นคนดีฮะ คุณเวลาเลยมาช่วยคุณความรักฮะ” ^__^ เด็กน้อยที่เอานิ้วจิ้มแก้มตัวเอง คิ้วเล็กๆที่ขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด คริสนอนยิ้มมองเด็กน้อยที่กำลังใช้ความคิดอย่างเอ็นดู ก่อนที่เสียงเล็กๆจะตอบออกมาหลังจากที่ได้คำตอบ
“ฮ่าๆๆ ครับ ที่หนูตอบก็ถูกครับ แต่อยากรู้มั้ยครับว่าคุณความรู้ตอบว่าอะไร?”
“อยากรู้ฮะ คุณความรู้ตอบว่าอะไรฮะป่ะป๊า”
“ก็เพราะว่า มีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่าความรักยิ่งใหญ่แค่ไหน”
“ว้าวววว จบแล้วหรอฮะ จีฮวายังอยากฟังต่ออยู่เลยฮะ”
“หืม? มันดึกแล้วนะครับ หนูต้องนอนได้แล้วนะ”
“งือออ แต่พรุ่งนี้ป่ะป๊าก็ต้องไปแล้วหนิฮะ ป่ะป๊าเล่าต่อให้จบเลยนะฮะ ถ้าป่ะป๊าเล่าจบแล้วจีฮวาจะเป็นเด็กดี แล้วจีฮวาก็จะนอนหลับฝันดีไงฮะ ป่ะป๊าเล่าต่อนะฮะ นะๆๆๆ” คริสได้แต่ยิ้มกับความขี้อ้อนของเด็กน้อย คริสลูบผมนุ่มของเจ้าตัวน้อยเบาๆ ก่อนที่จะเล่านิทานต่อไป
“...เมื่อความรักได้เข้ามาอยู่ในเกาะแห่งใหม่ก็พบว่าเกาะนี้ช่างอุดมสมบูรณ์เสียจริง มีไม้ให้เธอสร้างบ้าน มีอาหารให้กินและมีทุกอย่างที่เธอต้องการ ไม่นานเธอก็หลงรักเกาะนี้ เธอคิดว่าเกาะ คงรักเธอเช่นกัน ทุกวันเธอจะเดินไปที่ริมหาดด้วยหัวใจเบิกบานแล้วหันกลับมาตะโกนบอกเกาะว่า ‘ฉันรักเธอ’ แต่เกาะไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรอก...เกาะอยู่ในฐานะผู้ให้เท่านั้น แล้ววันหนึ่งความรักก็พบว่าเกาะไม่ได้ให้ทุกอย่างกับเธอคนเดียวเท่านั้น ทั้ง ความรวย ความเห็นแก่ตัว ความเศร้า ความสุข ต่างก็ได้รับสิ่งต่างๆจาก เกาะเหมือนๆกัน ‘เกาะนี้ช่างสมบูรณ์เสียจริง’ ความรวยรำพึง ‘ฉันจะกอบโกยให้มากที่สุด’ ความเห็นแก่ตัวคิด ส่วนความสุขไม่คิดอะไรเลยเขามีความสุขกับสิ่งที่ได้รับไปวันๆ...และแล้วความเศร้าก็โคจรมาพบความรักและพูดกับความรักว่า ‘เธอมันโง่...สิ่งที่เธอทำไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก ดูอย่างฉันสิ ไม่เคยได้รับความรักจากใครเลย’ พูดแค่นี้แล้วความเศร้าก็เดินร้องไห้จากไป ความรักรู้สึกสับสน น่าเสียดายที่เกาะนี้ไม่มีความเข้าใจอาศัยอยู่ด้วยไม่เช่นนั้นคงมีใครอธิบายสิ่งต่างๆให้ความรักเข้าใจว่าเธอไม่ใช่เจ้าของเกาะ และเกาะรักเธอไม่ได้ เธอร้องไห้ มีบางสิ่งเกิดขึ้นกับความรัก เธอได้ให้กำเนิดความริษยา และความโกรธ สร้างความปั่นป่วนไปทั่วเกาะ สถานการแย่ขึ้นจนถึงขีดสุด มหันตภัยของชาวเกาะก็เกิดขึ้น ความเสื่อมนั่นเอง.... แล้ววันหนึ่งก็มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะกำลังจะจม วัฎจักรทั้งหมดก็เวียนอีกครั้ง ไม่มีใครช่วยความรักขึ้นเรือ.....เงาของใครบางคนพายเรือมาแต่ไกล...เวลา นั่นเอง ‘มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง’ ความรักตอบกลับเวลาไปทันทีว่า ‘ไม่...ฉันไม่ไปแล้ว..ฉันจะตายที่นี่...ทำไมเหตุการณ์นี้ต้องเกิดกับฉันอีก...’ ความรักพูดทั้งน้ำตา เวลาถอนหายใจแล้วตอบว่า ‘มันเป็นเช่นนี้เอง ตั้งแต่ก่อนจักรวาลจะเกิดมีเพียงฉันและความว่างเปล่าเท่านั้น ฉันอยู่มานาน รู้เห็นทุกอย่าง ฉันบอกเธอไม่ได้หรอกว่าทำไม แต่...ความรักเอย เธอไม่เคยสังเกตเหรอ ว่า ความทุกข์คือเงาของเธอ’ ความรักก้มมองเงาของตัวเองแต่เธอไม่สามารถเห็นอะไร ‘ฉันไม่ใช่พระเอกของเรื่องหรอกนะ ฉันมีหน้าที่พาเธอไปส่งยังเกาะที่ใกล้ที่สุดเท่านั้น รีบขึ้นมาเถอะฉันต้องไปช่วยคนอื่นอีกเยอะ’ ความรักจำใจขึ้นเรือจนมาถึงเกาะ ‘แล้วเจอกันเมื่อวันนั้นมาถึง’ เวลากล่าว ‘แต่ฉันไม่อยากเจอคุณอีก’ ความรักตอบกลับไปเช่นกัน ‘พยายามค้นหาต่อไปเถิดเมื่อเธอกลายเป็นความรักที่แท้จริงเมื่อไหร่เราจะไม่เจอกันอีก’ เวลากล่าว ความรักถามกลับในทันที ‘ทำไมหละ?’ ‘เพราะรักแท้อยู่เหนือกาลเวลา’ ว่าแล้วเวลาก็พายเรือจากไป วัฎจักรยังคงดำเนินไปตามทางของมัน”
“จบแล้วครับเจ้าตัวยุ่ง นอนได้แล้วครับ ฝันดีนะครับ จุ๊ฟ” คริสก้มลงไปจุ๊ฟที่เหม่งน้อย
“นิทานของป่ะป๊าสนุกจังเลยฮะ จีฮวาช๊อบ ชอบ จีฮวารักป่ะป๊าฮะ” เด็กน้อยที่ใช้แขนเล็กๆกอดคริสพร้อมกับซุกหน้าเข้ากับอกของคริส
“ฮ่าๆ นอนได้แล้ว ป่ะป๊าก็รักหนูนะครับ” ^_^ และคืนนี้ก็เป็นคืนที่ทำให้หนูน้อยจีฮวาฝันดี ทั้งได้ฟังนิทานที่สนุกมากๆ และก็ได้นอนซุกอกอุ่นๆของป่ะป๊าสุดหล่อ จีฮวามีความสุขจังเลยฮะ จีฮวาฝันดีฮะ ^__^
ช่วง Writer บ่น:
อ้าาา เย้เฮด! มาแล้ววววววว เค้ามาอัพให้ช้าไปใช่มั้ย อย่าเพิ่งหนีเค้าไปไหนนร้าาาา
อ๊ะๆๆ ตอนนี้ยังไม่จบนะ ยังมีอีกนะ เค้าจะรีบแต่งมาให้จบนะ
ทำไมไรท์สงสารจีฮวาจังนะ งือๆๆๆๆๆ
****จ้าดาาาาาา อันยองฮะ จีฮวาเองนะฮะ
คืนนี้จีฮวาจาอยากให้ป่ะป๊าเล่านิทานให้จีฮวาฟังฮะ ป่ะป๊าต้องมีนิทานสนุกๆมาเล่าให้จีฮวาฟังแน่ๆเลยฮะ
แล้วอย่าลืมมาฟังนิทานที่ป่ะป๊าสุดหล่อเล่ากับจีฮวานะฮะ >__<
**********
ช่วง Writer บ่น:
ปิ้วววววว มาแล้ววว ไรท์มาอัพต่อตอนนี้ให้จบแล้วนร้าาาา
ฟิคเรื่องนี้ค่อนข้างละเอียดหน่อยนร้าาาา หวังว่าลีดที่น่ารักทั้งหลายจะยังไม่เบื่อนร้าา
ฟิคเค้าดีไม่ดียังไงบอกเค้าด้วยนร้า
****จ้าดาาาาา อันยองฮะ จีฮวามาอีกแล้วนะฮะ จีฮวามาช่วยคุณไรท์เดี๋ยวคุณไรท์จะเหนื่อย
นิทานเรื่องคุณความรักกับคุณเวลาที่ป่ะป๊าสุดหล่อของจีฮวาเล่าสนุกใช่มั้ยฮะ จีฮวาช๊อบ ชอบ
แงๆ เดี๋ยวตอนหน้าป่ะป๊ะ หม่าม๊า แล้วก็จีฮยองก็ต้องกลับแล้ว จีฮวาเศร้าจังเลยฮะ
ไปละ จีฮวาไปนอนกอดป่ะป๊าแล้วหลับฝันดีดีกว่า คึ คึ บ๊าย บายนะฮะ >___<
ความคิดเห็น