คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Lost Memories...6
L.M.6
“ฮยอง อ่ะ ข้าวต้มกุ้งอร่อยๆ เค้าทำเองเลยนร้า อะ อ้า” คนตัวเล็กตักข้าวต้มพร้อมกับอ้าปากเป็นเชิงบอกให้คริสอ้าปากตามเธอ แต่พอเห็นว่คริสยังไม่อ้าปาก คนตัวเล็กก็เลยคิดว่าคริสอาจจะอยากทานเองเลยวางช้อนวางไว้ในชามที่เดิมพร้อมพูดว่า
“อ่า ฮยองคงอยากจะกินเองสินะ อื้อออ เค้าเข้าใจ งั้นเค้าออกไปข้างนอกนะ แล้วเดี๋ยวจะเอายามาให้” ^_^
-__-‘ ซะที่ไหนล่ะ คริสอยากจะให้คนตัวเล็กป้อนข้าวต้มให้กับเขาจะตาย เพียงแต่เขายังไม่ทันจะอ้าปากแค่นั้นเอง (ก็คนมันเขินนี่นา -//////-)
{ ชั้ลคือใครกัน ชั้ลคือแรมโบ้ ชั้ลเป็นใครกัน ชั้ลคือแรมโบ้ แรมโบ้วัวน้อยน่ารัก }
“ฮุนนี่ ลูลู่ฮยองงง แบร้ๆๆๆๆ” คนตัวเล็กแลบลิ้นให้กับเซฮุน และลู่ฮานที่ vdo call มาหาเธอ
“แบร้ๆๆๆ ฮ่าๆ ฮยองเป็นไงบ้างเหงาป่าว อยู่กับคริสฮยองสนุกใช่มั้ยล่า ฮ่าๆ” เซฮุนแลบลิ้นกลับ พร้อมกับแหย่เมเนเจอร์ตัวเล็กซะหน่อย
“สนุกม๊าก มาก คริสฮยองนะสนุกกับการนอนแอ้งแม้งไข้ขึ้นอยู่ในห้องนุ่นน่ะ”
“อ้าว คริสไม่สบายหรอมินวู แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างอ่ะ” ลู่ฮานถามขึ้นหลังจากที่ได้ยินคนตัวเล็กบอก
“อ่า ตอนนี้ฮยองกำลังกินข้าวต้มอยู่อ่ะ คุณหมอจุงมยอนก็มาตรวจแล้วก็ให้ยาไว้แล้ว กะว่าเดี๋ยวซักพักเค้าค่อยเอายาเข้าไปให้”
“อ่าว แล้วทำไมมินวูไม่ไปดูคริสล่ะ จะมีแรงกินข้าวหรอนั่น เดี๋ยวก็ได้หน้าทิ่มชามข้าวต้มกันพอดี” ลู่ฮานพูดตามที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้น และมินวูก็น่าจะคอยดูแลตอนที่คริสกินข้าวต้ม
“อ่า ตอนแรกเค้าก็จะป้อนให้นะลูลู่ฮยอง แต่คริสฮยองไม่ยอมอ้าปากนี่นา ฮยองคงอยากจะทานคนเดียวอ่ะมั้ง มินวูเลยไม่อยากจะกวน เลยออกมารอข้างนอก” ร่างเล็กก็ตอบตามที่ตัวเองคิดว่าคริสคงต้องการที่จะอยู่คนเดียวซะมากกว่า
“อื้มมมม อ๊ะ! แล้วฮยองของมินวูล่ะมาถึงเกาหลียัง” ลู่ฮานเปลี่ยนเรื่องคุย
“อ้า มาถึงแล้วล่ะ แต่ตอนนี้ออกไปทำธุระข้างนอกนุ่นน่ะ อ๊ะ! แล้วลูลู่ฮยองอ่ะเป็นไงบ้าง ไปเที่ยวที่บ้านฮุนนี่สนุกมั้ย? ^_^”
“อื้มมม พ่อกับแม่ของฮุนนี่ใจดีมากๆเลยล่ะ วันพรุ่งนี้พวกเราว่าจะไปเที่ยวกัน” ^_^ ลู่ฮานตอบด้วยหน้าตายิ้มแย้ม เขามีความสุขที่ครอบครัวของเซฮุนใจดีกับเขามากๆ
“ฮยองงงง กินขนมมั้ย ฮุนไปเอาขนมมาแหล่ะ เยอะแยะเลยด้วย นี่ๆๆๆ ง่ำๆๆๆ” เซฮุนที่แว๊บหายไปนานซักพักก็กลับมาพร้อมขนมและน้ำอัดลมเต็มไม้เต็มมือไปหมด แล้วก็เอาขนมขึ้นมาอวดให้คนตัวเล็กน้ำลายไหลเล่นๆ เพราะตอนนี้เธอยังไม่ได้กินข้าวเลย กะว่าจะรอกินพร้อมกับพี่ชายของเธอ
“เชอะ!! ขนมของฮุนนี่ไม่อร่อยหรอก แถมหมดอายุแล้วอีกตะหาก ฮุนนี่ท้องเสียแน่ บรู่”
“ฮ่าๆๆ ฮยองอ่ะ อิจฉาผมที่ได้อยู่กะลูลู่อะเด่ ฮะ ฮะ” -__-‘? มันเกี่ยวกันตรงไหนเนี้ย
“อ๊ะ! ลูลู่ฮยอง ฮุนนี่ เดี๋ยวเค้าเอายาเข้าไปให้คริสฮยองก่อนนะ ป่านนี้น่าจะกินเสร็จแล้วล่ะ”
“อ้า ได้ๆ งั้นบ๊าย บายนะมินวู ฝากดูแลคริสด้วยนะ และมินวูเองก็ต้องดูแลตัวเองด้วยล่ะ” ^_^
“ฮยองกินเสร็จแล้วใช่มะ อ๊ะ! ทำไมฮยองกินนิดเดียวเองล่ะ ข้าวต้มของเค้าไม่อร่อยหรอ” สีหน้าของคนตัวเล็กดูกังวลและเศร้าลง เพราะเธอคิดว่าข้าวต้มที่เธอทำคงจะไม่อร่อยแน่ๆ และพอคริสเห็นก็เลยรีบบอกออกไป เพื่อให้คนตัวเล็กรู้สึกดีขึ้น
“ไม่นะ ไม่ๆๆ ข้าวต้มของเธออร่อย แต่ว่าชั้ลรู้สึกเพลียอ่ะ เลย...เอ่อ....ไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่” (ที่จริงก็อยากให้เค้าป้อนล่ะซี้!)
“อ่า จริงหรอ อืม... ถ้างั้นฮยองก็ต้องกินอีกนะ ฮยองต้องกินข้าวเยอะๆ เดี๋ยวเค้าไปตักมาใหม่ดีกว่ามันเย็นหมดแล้ว” ว่าแล้วร่างเล็กก็วิ่งออกไปข้างนอกเพื่อตักข้าวต้มมาใหม่ โดยที่คราวนี้มาพร้อมกับยาที่คริสจะต้องทานหลังจากกินข้ามต้มเสร็จ
“ฮยองอา ข้าวต้มมาแล้วอุ่นๆเลย อะ....เอ่อ งั้นเค้าป้อนให้ละกันนะ” -///////- หน้าของทั้งสองขึ้นเป็นสีแดงเรื่อๆ และครั้งนี้คริสก็กินข้าวต้มที่คนตัวเล็กตักมาใหม่และก็ป้อนให้จนหมดเกลี้ยง จนทำให้คนตัวเล็กดีใจยิ้มแก้มปริที่คริสกินข้าวต้มที่เธอทำจนหมด หลังจากนั้นก็ให้คริสกินยาและพักผ่อนเพื่อที่จะได้หายไวๆ
{ ชั้ลคือใครกัน ชั้ลคือแรมโบ้ ชั้ลเป็นใครกัน ชั้ลคือแรมโบ้ แรมโบ้วัวน้อยน่ารัก }
>L< คนตัวเล็กยู่หน้าให้กับพี่ชายของเธอ เพราะว่าเขาไม่กลับมาซักที
“อ่า ตัวแสบ โอป้าขอโทษ อย่าทำหน้าเป็นปลาจุ๊บุแบบนั้นสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้โอป้าจะพาตัวแสบไปซื้อนมสดปั่นนะ แล้วก็ซื้อช็อคโกแลตด้วย เอาให้เยอะๆเลย อย่างอนโอป้าเลยนร้า ตัวแสบนะ นะๆๆ” นักธุรกิจหนุ่มที่ตอนนี้ขอปลีกตัวออกมาง้อน้องสาวคนเดียวของเขา
“ก็....ได้ แต่...ทำไมโอป้าถึงบอกว่าพรุ่งนี้ โอป้าจะไม่กลับมาหรอ?”
“จ๊ะ พอดีตอนนี้โอป้ายังคุยธุระยังไม่ลงตัวเลย โอป้าก็ไม่รู้ว่าจะคุยเสร็จเมื่อไหร่ ตัวแสบกินข้าวรึยัง ถ้ายังก็กินได้เลยนะไม่ต้องรอโอป้า ถ้าเสร็จธุระแล้วโอป้าจะรีบกลับไปหาตัวแสบนะ ดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะ โอป้ารักตัวแสบนะ”
“งื้อๆ เค้าก็รักโอป้า รักมากๆเลยล่ะ แล้วโอป้ากินข้าวยังอ่ะ ต้องกินด้วยนะ เข้าใจมั้ย?”
“จร้าๆ ตอนนี้โอป้ากำลังมาคุยธุระกันที่ภัตตาคารน่ะ โอป้าเลยได้ขอแยกตัวมาโทรหาตัวแสบนี่ไง”
“อ่า งั้นโอป้าไปกินข้าวเหอะ เดี๋ยวเค้าก็จะได้ไปกินข้าวเหมือนกัน เค้าขอให้โอป้าสุดหล่อของเค้าคุยงานลงตัวเร็วๆ และเป็นไปได้ด้วยดีด้วย โอป้าจะได้มาหาเค้าเร็วๆ ฮะ ฮะ” >__<
“ฮ่าๆๆ จร้า โอป้าก็หวังว่ามันจะต้องเป็นแบบนั้นนะ งั้นตัวแสบไปกินข้าวซะนะ โอป้าต้องไปแล้วขอตัวออกมานานแล้วล่ะ ฝันดีนะครับตัวแสบของโอป้า” หลังจากที่จีฮุคได้กำลังใจจากน้องสาวของเขาเสร็จ ก็ต้องกลับไปคุยเรื่องธุรกิจต่อ ถึงตอนนี้จีฮุคจะอายุ 27 แล้ว เขาก็ยังไม่มีหญิงสาวข้างกายเลย ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่มีสาวๆมาสนใจ ตรงกันข้ามด้วยซ้ำกลับมีเข้ามาไม่ซ้ำหน้าล่ะไม่ว่า แต่ก็เข้ามาหาเขาพร้อมกับที่จะเข้ามาหาผลประโยชน์จากเขาด้วย แต่ก็มีบางคนเหมือนกันที่เขาเคยศึกษานิสัยกัน แต่สุดท้ายก็ต้องเลิกรากันไป เพราะเขาเองก็ไม่ค่อยมีเวลา และสิ่งที่สำคัญคือ น้องสาวตัวแสบของเขาที่ทำการสแกนสาวๆที่เข้ามาหาเขา ถ้าคิม มินวู ไม่รู้สึกถูกชะตา หรือไม่ชอบล่ะก็ น้องสาวตัวแสบของเขาก็จะจัดการสาวๆพวกนั้นทันที คิมจีฮุค รักน้องสาวของเขามาก เพราะเขามีกันแค่สองคนพี่น้อง ถึงเขาจะไม่ค่อยเห็นด้วย และไม่อยากให้น้องสาวมาอยู่เกาหลีก็ตาม ยิ่งมาอยู่กับกลุ่มเด็กผู้ชายทั้ง 12 คน เขายิ่งคัดค้านใหญ่ เพราะเขาหวงน้องสาวเขามากๆ แต่สุดท้ายเขาก็ต้องจำใจยอม เพราะน้องสาวของเขาอยากที่จะทำงานนี้ เธอก็มีความสุขกับการทำงาน และที่สำคัญเหล่าสมาชิก exo ดีกับเธอ และเข้ากับเธอได้ดีมากๆ คิม จีฮุคก็เลยต้องยอมตามใจ ซึ่งคิม จีฮุคเองก็ไม่เคยขัดใจน้องสาวของเขาอยู่แล้ว เพราะเขาชอบที่จะได้เห็นรอยยิ้มของน้องสาวที่เขารัก
///////// ♥ ///////// ♥ ///////// ♥ /////////
เพล้งงงง โครมมมมม!!!!!
คนตัวเล็กตกใจตื่นที่ได้ยินเสียงดัง และก็รีบออกมาดูทั้งๆที่ยังงัวเงียอยู่ และเธอก็ได้รู้ถึงต้นเหตุที่ทำให้เกิดเสียงดังจนทำให้เธอต้องตื่นขึ้นมา
“อะ...เอ่อ ชั้ลขอโทษนะที่ทำให้เธอตื่นน่ะ” คริสพูดขึ้นหลังจากที่เห็นคนตัวเล็กยืนงัวเงียอยู่ เพราะเขาเองก็กลัวเหมือนกันว่าที่เขาทำเสียงดังเมื่อกี้จะทำให้ร่างเล็กตื่นรึเปล่า แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
“อือออ ฮยองทำอะไรอ่ะ ลุกขึ้นมาทำไม ดีขึ้นแล้วหรอ เดี๋ยวก็ได้ลงไปนอนแอ้งแม้งอีกหรอก”
-_-‘ ยาว.... “ฉะ...ชั้ล อยากกินอะไรอุ่นๆน่ะ”
“อือออ งั้นฮยองก็นั่งอยู่เฉยๆ มา มานั่งตรงนี้ เดี๋ยวเค้าจัดการให้ งั้นฮยองกินนมมั้ยเดี๋ยวเค้าอุ่นให้” คนตัวเล็กพูดพลางช่วยประคองคนป่วยให้ไปนั่งที่เก้าอี้รอ
“อืมๆ ก็ดีเหมือนกัน” คริสตอบกลับไป แต่ตอนนี้ร่างเล็กที่พอหายงัวเงียแล้วก็เดินไปอุ่นนมให้เขาอยู่ และไม่นาน
คริสก็ได้กินนมอุ่นๆ ที่คนตัวเล็กทำมาให้ และคริสเองก็กำลังมองร่างเล็กที่ตอนนี้กำลังเก็บกวาดเศษแก้วที่เขาทำตกไว้เมื่อกี้
“อะ....เอ่อ ขอบใจนะมินวู”
“หืม? อะ...อื้อ ไม่เป็นไร ว่าแต่ฮยองขอบใจเรื่องไรอ่ะ”
“-_- ก็ที่เธอช่วยดูแลชั้ล”
“อ้อ! งั้นฮยองก็ต้องขอบใจเค้าเยอะกว่านี้นะ เพราะเค้าดูแลฮยองมาตั้งหลายเดือนแล้วนะ ฮะ ฮะ”
“หรา ชั้ลเห็นเธอดูแลแต่เจ้าพวกนั้นซะมากกว่า ไม่เห็นมาสนใจ มาดูแลชั้ลตรงไหนเลย”
“ง่ะ! ก็ฮยองชอบทำหน้ายักษ์ใส่เค้าทำไมล่ะ คุยก็ไม่ค่อยคุย หรือไม่ก็คุยไม่ดีเลย บรู่!”
“ก็เธอ.........”
“ฮะ! อะไรอ่ะ เค้าทำไม?”
“เปล่า ไม่มีอะไร ชั้ลไปพักผ่อนละ” และคริสก็ลุกขึ้น แต่เพราะพิษไข้ที่ทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแอ จนทำให้คริสจะล้ม
“อ๊ะๆๆๆ ฮยองระวังสิ ไหวมั้ยเนี้ย อ๊ะ! ฮยองไข้ขึ้นอีกแล้วหรอเนี้ย มา เดี๋ยวเค้าพาไป ค่อยๆเดินนะ” แล้วร่างเล็กก็ได้พาคนป่วยมาถึงที่ห้อง และก็เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้อีกครั้งเพื่อที่จะให้ไข้ลดลง
-////////- “มะ....มินวู”
“หื้ม? ฮยองจะเอาอะไรหรอ?” คนตัวเล็กกำลังจะเก็บของที่เขาเอามาเช็ดตัวให้คนป่วยขานรับพร้อมถามเผื่อว่าคนป่วยจะต้องการอะไร
“ปะ...ป่าวไม่ได้จะเอาอะไร ธะ..เธอ ช่วยอยู่เป็นเพื่อนชั้ลก่อนได้มั้ย” +//////+ คำพูดขอร้องของคนป่วยเบามากจนทำให้คนตัวเล็กได้ยินไม่ค่อยถนัด
“ฮะ! อะไรนะ ฮยองพูดว่าอะไรอ่ะเมื่อกี้” ว่าแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้ๆ จนทำให้คริสทำอะไรไม่ถูกไปยิ่งกว่าเดิม แต่ร่างเล็กเองก็รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่มันผิดปกติเหมือนกัน
“ธะ...เธอ... ช่วยอยู่เป็นเพื่อนชั้ลหน่อยได้มั้ย พอดีมันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ”
“อ่าๆๆ ได้ๆ ได้สิ งั้นเดี๋ยวเค้าเอาของพวกนี้ไปเก็บก่อนนะ” ^^ ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเอาของไปเก็บทันทีและไม่นานร่างเล็กก็เดินกลับมา เพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนคนป่วยจนกว่าจะหลับ
“ฮยอง! ฮยองก็หลับตาสิ ลืมตาแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะหลับล่ะน่ะ” คนตัวเล็กพูดขึ้นทันทีที่เห็นว่าคนป่วยยังนอนลืมตาไม่หลับซักที ที่จริงเธออยากให้คริสนอนเพื่อที่จะได้พักผ่อนเยอะๆ แต่ที่จริงกว่านั้นเธอเองก็ง่วงและอยากไปนอนเหมือนกัน ก็มันดึกแล้วนี่นา
“ก็ชั้ลบอกแล้วไงว่ามันนอนไม่หลับน่ะ ชิ!” คนป่วยเริ่มออกอาการดื้อ
“แต่ยังไงฮยองก็ต้องนอนนะ เลิกดื้อแล้วหลับตาเหอะน่า”
“อ๊ะ!” แล้วคริสก็ต้องตกใจที่คนตัวเล็กเอามือมาลูกผมของเขาอย่างแผ่วเบา
“เวลาอยู่ที่ไทย เวลาเค้านอนไม่หลับเค้าก็จะชอบให้หม่าม๊า คุณปู่ คุณย่า โอป้า หรือไม่ก็หน่มน้มลูบให้ คึ คึ” ^__^
“ธะ...เธอจะอยู่จนกว่าชั้ลจะหลับได้มั้ย” -///////-
“อื้ออออ ได้สิ แต่ฮยองก็ต้องนอนได้แล้วนะ หลับตานะ นะๆ เค้าสัญญาว่าเค้าจะอยู่กับฮยองไม่ไปไหน จนกว่า
ฮยองจะหลับ” ^__^
“อื้มม....” คริสค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อเขารู้สึกเหมือนว่ามีอะไรวางอยู่บนหน้าผากของเขา -_-‘
“มะ...มินวู มือเธอ.....” คริสได้คำตอบทันที เมื่อเห็นมือของคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังฟุบหลับอยู่ข้างๆเขา มือของเธอวางอยู่บนหน้าผากของเขา ท่าทางของคนตัวเล็กตอนนี้มันยิ่งทำให้หัวใจของเต้นรัว ถึงแม้ว่าจะเคยเห็นคนตัวเล็กในขณะที่หลับอยู่บ้าง แต่เขาก็ยังไม่เคยที่จะได้เห็นใกล้ๆแบบนี้ ดวงตาคู่เรียวที่กำลังหลับตาพริ้ม จมูกเป็นสันที่ได้มาจากพ่อชาวแคลิฟอเนียแต่เล็กเข้ากับใบหน้า ปลายจมูกงอนขึ้นเล็กน้อย ปากเรียวได้รูป เส้นผมเป็นลอนอ่อนๆสีคาราเมลยาวระต้นคอ ปลายผมถูกย้อมด้วยสีน้ำเงินคราม รับกับใบหน้าที่ขาวผิวเนียนละเอียด ใบหน้าที่คริสได้เห็นครั้งแรก และทำให้เขายิ้มตาใบหน้าที่น่ารักนั้น ใบหน้าของเจ้าสาวตัวน้อยของเขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เด็กผู้หญิงที่มีดวงตาและเส้นผมสีคาราเมล ที่เหมือนกับพี่ชายของเธอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานกี่สิบปีเขาก็ยังคงจำได้ไม่เคยลืม
ถ้าเป็นที่เมืองไทย ตอนนี้คิม มินวูคงจะเป็นดาราวัยรุ่นที่ผู้คนชื่นชอบซะมากกว่า ด้วยรูปร่าง หน้าตาที่น่ารัก และอายุเพียง 22 ปีของเธอ แต่ตรงกันข้ามเธอกลับมาเป็นเมเนเจอร์ให้กับพวกเขาที่มีอายุที่ไล่เลี่ยกัน แต่ก่อนที่เธอจะได้มาอยู่ที่เกาหลี มินวูเองก็ใช่ว่าจะไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของเหล่าวัยรุ่น กลับกันเธอได้ชื่อว่าเป็นเน็ตไอดอลที่เหล่าวัยรุ่นให้ความสนใจในตัวเธอ คนในวงการบันเทิงก็ต่างติดต่อให้เธอไปแคสงานต่างๆ ซึ่งเธอก็มีรับบ้าง ปฏิเสธบ้าง แต่งานที่เธอรับก็มีแค่ถ่ายแบบและก็เดินแบบบ้างเท่านั้น ยิ่งบวกกับตอนนี้ที่เธอได้มาเป็นเมเนเจอร์ของกลุ่มศิลปินเด็กหนุ่มที่กำลังเป็นที่สนใจอย่างมากอย่างพวกเขาแล้ว ก็ยิ่งทำให้มีคนสนใจในตัวเธอมากเป็นพิเศษเหมือนกัน แต่ถึงจะมีคนชอบ มีคนรัก ก็ต้องมีคนที่เกลียดเป็นของคู่กัน
“ตัวแสบ อยู่นี่เอง อ่าว คริสตื่นแล้วหรอ เป็นไงบ้างดี ขึ้นบ้างยัง? แล้วทำไมน้องตัวแสบของฮยองมาฟุบหลับอย่างนี้ล่ะ อ๊ะ! แล้วมือนั้น อ่าาา ทะลึ่งละน้องคนนี้หนิ” คริสที่ได้แต่อ้าปากค้าง เพราะตอบคำถามไม่ทันและก็ไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อน แต่คนถามที่ก็ไม่ได้รอคำตอบ จากที่เห็นน้องสาวของเขาในตอนนี้ก็พอจะเดาออกว่าเธอคงจะมาดูแลคริสจนเผลอหลับไป
“งั้นฮยองพาหมาน้อยตัวแสบกลับไปนอนที่ห้องก่อนละกันนะ นายจะได้พักผ่อน อ้อ! ฮยองซื้อซุปมาฝากด้วยนะ แต่ตอนนี้นายต้องพักผ่อนก่อน นี่ก็ยังตี 5 อยู่เลย”
“ขอบคุณครับฮยอง เอ่อ... แล้วนี่ฮยองเพิ่งกลับมาหรอครับ” คริสได้พูดซะที หลังจากที่ได้แต่นิ่งฟังอยู่นาน
“หื้ม? อ้อ พอพีฮยองเพิ่งคุยธุระเสร็จน่ะ กว่าจะเสร็จก็เล่นซะเกือบเช้าเลย แต่ก็ถือว่าเรียบร้อยเป็นที่น่าพอใจ” ^^ คิม จีฮุคตอบคำถามคริสด้วยรอยยิ้ม
“อ่อ ครับ ดีใจด้วยนะครับฮยอง ฮยองพักผ่อนเถอะครับ ตั้งแต่มาถึงฮยองก็ยังไม่ได้พักเลย ฮยองคงจะเหนื่อยมาก”
คริสตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน พร้อมความเป็นห่วงเพราะตั้งแต่ที่คริสเห็นคิม จุฮุคมาถึงเกาหลีเขาก็ยังไม่ได้พักเลย
“อ่า นั่นสินะ ขอบใจนะคริส ฮยองต้องพาเจ้าหมาน้อยขี้เซาของฮยองไปนอนแล้วล่ะ” จีฮุคเรียกน้องสาวของเขาที่ตอนนี้อยู่ในชุดนอนหมาน้อยสีน้ำตาลอยู่
“อื้ออ... จุ๊ จุ๊ จุ๊ จุ๊ อย่าเสียงดังสิ เค้าจะเอานมสดปั่นกับช็อคโกแลตนะ เอาเยอะๆ”
O_o? จีฮุคกับคริสมองหน้ากันพร้อมกับมีเสียงหัวเราะที่ไม่ดังมากเพราะกลัวว่าหมาน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายและกำลังละเมอถึงของโปรดนั้นจะตื่นซะก่อน
ช่วง writer บ่น :
ไรทมาต่อให้จนจบตอนแล้วนร้าาาาา คึ คึ
จะว่าไปโอป้าจีฮุคของมินวูนี่ก็น่ารักเนอะ รักน้องสาวซะขนาดนั้นแต่ก็ยังไม่มีคนมาดูซะที
ไรท์จะบอกว่าโอป้าจีฮุคอ่ะ หล้อ หล่อนะจิบอกให้ คึ คึ (ในมโนของไรท์)
อ่าาา จากนี้คงจะอีกหลายวันหน่อยนร้าาาา ไรท์เพิ่งแต่งเพิ่มได้นิดเดียวเอง
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน Lost Memories ม๊าก มากๆๆๆๆเลยนร้าาา
เห็นจำนวนที่เข้ามาอ่านแล้ว ค่อยมีกำลังใจที่จะแต่งต่อเลยล่ะ
ที่สำคัญ FC ที่ค่อยมีเพิ่มขึ้นมา ทำมันให้ไรท์ยิ้มจนปากจาฉีกเล้ยยยยยยย คึ คึ
รู้สึกบ่นยาวไปแฮะ ฮ่าๆๆๆๆ ขอให้มีความสุขกับ Lost Memories มากๆนร้าาาา ^__^
ความคิดเห็น