คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Contact me..........
[ไรท์ : ตัดมาตอนปัจจุบันในฉากโต๊ะอาหารค่ะ]
HIMCHAN:>>>>
“ยองแจมีอะไรจะเล่าให้ฮยองฟังมั้ย” ยงกุกเอ่ยเสียงอ่อนขึ้นร่างบางที่แย้มยิ้มเมื่อครู่ชะงักกึก ผมตักข้าวเข้าปากต่อทำเป็นไม่สนใจ อย่าไปสนใจว่ามันยังไม่ลืม มันรับปากผมแล้วนี่ ใช่ผมต้องเชื่อใจมัน เชื่อสิ
“เราคบกันแล้วครับ” เซโล่พูดออกมาทำให้ผมและทุกคนนิ่งค้าง เฮ้ย ผมเบนสายตาไปมองหน้าคนข้างๆ ตะกอนในตาที่กำลังคลอในดวงตาอีกคน ทำให้ใจที่เจ็บอยู่แล้วยิ่งทรมาน มือมันสั่น ทำให้ใจผมสั่น
เคร๊ง!!!
พรวด
“ใอ้บัง” มันลุกแล้วพรวดพราดออกไป ผมวิ่งตามมันไป น้ำตาผมไหล ทำไมเราต้องเจ็บอย่างนี้ด้วยนะ
“ยงกุก ฮึก ยงกุก” เราวิ่งมาจนถึงดาดฟ้าของที่พัก มันหันกลับมากอดผมอย่างหาที่พึ่ง ผมกอดปลอบมันตอบ
“มันเร็วเกินไป กุพยายามแล้ว กุยังทำไม่ได้ กุขอโทษ” ยงกุกกำลังตัวสั่น ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ไม่เป็นไร กุเข้าใจ ฮึก” ตลกสิ้นดีร้องไปปลอบไป เจ็บดีแฮะ
“ฮิมชานกุขอโทษ ฮึก” มันกอดผมแน่นขึ้นอีก
“กุบอกแล้ว ฮึก ไงว่าไม่เป็นไร ฮึก มึงไม่ต้องขอโทษอะไรทั้งนั้น ฮึก อื้ออออ” ผมพยามพูดให้ระติดปะต่อกันพร้อมแรงสะอื้น
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เรากอดกันร้องให้ แต่พอมันหยุด เราก้พากันนั่งเงียบๆรอให้มันทำใจได้ค่อยว่าจะพากันลงไป
R…………..RRRRRRRRR
“ครับ” ยงกุกรับสายเสียงแหบโหยอย่างเหม่อลอย
“ผมไม่สบายนิดหน่อย” ผมหันหน้าไปมองมันทันที
“ครับอยู่ด้วยกันครับ” ยงกุกหันมาสบตาผมครั้งแรกแล้วเสหลบไป
“ครับ”
“ครับ”
“ครับ ขอบคุณครับ” หลังจากตัดสายไปยงกุกก้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมจึงยกมือแตะหน้าผากของผมข้างหนึ่งแล้วแตะหน้าผากมันอีกข้างหนึ่งเพื่อวัดใข้ ดูมันจะชะงักนิดๆ แต่ก้ไม่ขัดขืนอะไร
“................” ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศรอบตัวเรา กำลังสบตากันอยู่ผมค้างมือไว้ กลับใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ หน้าผมกำลังร้อน ยงกุกยกยิ้มเจ้าเล่ ผมเลยโยกหน้าผากมันออกไปแรงๆ
“ไอ้สตอ โกหกหน้าด้านๆ โตป่านนี้ยังไม่รู้จักแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว เหอะ” ให้ด่าหน่อยเหอะเขิน =/////=
“กุไม่ใช่บ่าวใต้ สตอตรงใหนวะ” มันยั๊กคิ้วกวนๆกับคำถามกวนๆ ฮึ่ย รู้งี้ไม่น่าวิ่งตามมาปลอบมันเลย คนอุตส่าเป็นห่วง ปล่อยให้โดดตึกตายเลยซะก้ดี [ฮิมก้เปนหม้ายอ่ะดิคิดไรตื้นๆ] ต้องคิดลึกแบบแกใช่ป่ะไรท์ ฮึ่ยยยย
“ไม่สตอแต่แหลได้เนียนๆ ชิ กุจะไปทำงานแล้ว” ผมสะบัดหน้าหนีมันแรงๆ
“เฮ้ย รอด้วยดิ” เสียงมันไล่หลังผมมา แต่ใครจะสน ผมวิ่งลงมาจนถึงหน้าห้อง เอาซะหอบเลยแฮะ
แฮกๆๆๆ โอ้ยยย เหนื่อย กุแก่ขนาดนี้แล้วหรอวะ?
“แฮกๆๆ มึงรอกุด้วยกุเหนื่อย บ้าเอ้ย” เสียงใอ้เหงือก?วิ่งตามผมมา ไม่ได้แอ้มกุหรอก คิดได้ผมก้เปิด เปิด ประตูบ้า เปิด เปิดไม่ได้
“เฮ้ย ไมมันล็อกวะ” ผมทุบประตุป้าบๆ ออดก้กด เลยลองฟังเสียงคนในห้องดู มันตายหมดรึไงทำไมมันเงียบเช่นนี้
แฮ่กๆๆๆ
เสียงหอบใอ้เหงือกเดินมาหยุดที่หน้าประตูแล้วทรุดตัวลงหอบฮักๆ
“มึง ประตูล็อกว่ะ เราโดนแกล้งป่ะวะ” ผมว่ามันต้องมีกุญแจล่ะ
“ก้ล็อกดิ เค้าพากันออกไปตั้งนานแล้ว” อ้อหรอมิน่าล่ะ เฮ้ย!!!!
“บ้าดิ เค้าทำไมไม่รอเราวะ แล้วยังล็อกห้องอีก เราจะไปอยู่ใหนเนี่ย เป๋าตังยิ่งไม่ได้เอามาด้วยเลย” มาทิ้งกันได้ไงเหยิน?ไม่ยอมง่า
“ไม่ต้องห่วงกุมี มี เอ่อ แป๊บนะ” ผมเห็นมันร้องรนค้นตัวเองไปทุกซอกหลืบ? กระป๋า
“เช-รี่ยยยยย” มันว่าแล้วตาเหลือกมองผมอย่างตกใจ
“อะไรวะ ด่ากุหรอ” ผมยังงงมันอยู่
“เป๋าตังกุหาย!!!!” หรอแล้วไง เช-รี้ยยยยย
“แกบื้อลืมทิ้งไว้บนดาดฟ้าป่ะวะ” ว่าแล้วเราก้วิ่งไปดูทางเก่าที่เราวิ่งผ่านมา หาจนทั่ว ค้นทุกหลืบ พบเพียงแต่.........ยานแม่? แล้วกุจะทำไงกะชีวิตวะเนี่ย
ตึก ๆๆๆ
เสียงย่ำเท้ามาทางเราทั้งสองที่พากันมานั่งปลดทุกข์?อยู่หน้าห้อง ทำให้เราเบนสายตาไปมองอย่างจ๋อยๆ
ก้เจอกับ
“อ....อ้าว ม๊ะ.......เอ่อ...........ฮิมฮยอง บังฮยอง” ไอ้เหลือก?
“อ้าวไงเรา มาหายองแจหรอ” เป็นผมที่ตอบโต้ ไม่ขอเรียกชื่อ เพราะจำไม่ได้ฮึๆ
“ครับ แล้วพวกฮยองมาทำไรหน้าห้องครับ ฉีดยากันยุงหรอ” โหซื่อมาก ฉีดยากันยุง มุขนี้สมควรฮามั้ย?
“ป่าว ลืม.......”
“ยองแจไปทำงานแล้ว” ยงกุกโพล่งขึ้น
“ว้า งี้ผมก้มาเก้อดิ แล้วพวกฮยองไม่ไปทำงานหรอครับ” เด็กเหลือกยังถามต่อ แจ้มีเพื่อนเป็นนักข่าวป่าววะ ถามได้ถามดี
“อ้าวเฮีย” เสียงบุคคลปริศนาร่างดำเดินมาหยุดอยู่หลังเด็กเหลือก
“เฮ้ยจงอิน มาได้ไงวะ” ใอ้เหงือกเดินไปไฮไฟท์กับร่างดำเอ้ยจงอินอย่างสนิทสนม
“มาตามหัวใจอ่ะ” เน่ามากอ่ะ ว่าจบจงอินคนคล้ำ?ก้หันไปส่งสายตาหวานหยดกับเด็กหลือก ใอ้เด็กเหลือกก้อายม้วยขว้างค้อนรูปหัวใจไปให้ มดเต็มหน้าห้องกุแล้วเว้ย
“อะแฮ่ม ฮึๆ” ยงกุกมันกระแอมไอ้ให้รู้สถานะว่ามีกันสี่ไม่ใช่สอง
“เอ่อ ครับ แล้วไมไม่เข้าห้องอ่ะ” จงอินถามหน้ามึน
“เกิดปัญหาแล้วว่ะ” ยงกุกทำหน้าซีเรียสจริงจัง
“ไรครับเฮีย ผมช่วยได้มั้ย” จงอินเครียดตาม
“กุเข้าห้องไม่ได้ว่ะ” ว่าจบบังมันก้ยิ้มโชว์แหงือก ความเงียเข้าปกคลุมบรรยากาศโดยรอบ ก๊า ก๊า ก๊า พร้อมเสียงกาบินผ่าน เหงือกนี่มุขมึงหรอ????
“ฮึก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เฮีย เฮียทำไมเข้าไม่อ่ะ เค้าติดยันต์กันเฮียไว้หรอ” จงอินว่าจบ สองศรีสามีภรรยาก้หัวเราะร่วน เหลือไว้แค่ผมและมนุษย์เหงือก? ที่ยืนนิ่งเป็นรูปปปั้น
“ตลก ตลกมาก นี่กุรุ่นพี่มึงนะ ให้เกียรติกุบ้าง” บังพูดเสียงเรียบและกำลังจะกลายร่างในไม่ช้า
“ใจเย็นดิเฮีย ทำตัวเป็นหนุ่มวัยทองไปได้ เอางี้ เฮียไปเล่นห้องผมก่อนก้ได้” จงอินว่าแล้วรีบวิ่งหนีเท้าใอ้เหงือกอย่างรวดเร็ว อย่างกับหหายตัวได้
“ไม่ดีกว่าว่ะ รบกวนพวกแกซะเปล่า” ยงกุกส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วแกจะไปอยู่หนายยยย
“แล้วเฮียจะนั่งรออยู่หน้าห้องแบบนี้หรอ?” เออว่ะ จงดำพูดถูก
“เดี๋ยวกุ.............”
“ฮยองฮะ นะ นั่นมันอะไรอ่ะ” ยงกุกพูดยังไม่จบ ไอ้เด็กเหลือกมันก้ชิงพูดขึ้นซะก่อน ก่อนจะชี้ไปที่กระถางต้นไม้ข้างๆประตูห้อง ทุกคนหันรวมทั้งผมก้หันตามไปดูด้วย ก้เจอกับ แสงแปลกๆ เหมือนลูกตาคนมองมา ผมขนลุกซู่
“เช-รี่ยยยยยยย”
“ว๊ากกกกกก” ไอ้บังตะโกนขึ้นในความเงียบ ทำให้ผมตกใจกระโดดกอดคือมันอย่างลืมตาย?
“เหยินศรี? เจอแล้ว เราเจอแล้ว กร๊ากๆ” ไอ้บังกอดผมฟัดผมไปมา อย่างลิงโลด ลืมไปป่ะกุขี่คอมึงอยู่นะเหงือก ผมหันไปมองดูน่ารุ่นน้องตัวดำของมันที่มองมาที่เราอย่างงงงันเหมือน อยากถามมันจังว่าพี่มันยังเต็มดีอยู่มั้ย = =;
“เฮีย ผีเข้าหรอ” จงอินเดินมาจิ้มแขนยงกุก และเหมือนจะเรียกสติได้ กุกเลยปล่อยผมลงพื้นแล้วเดินไปหยิดลูกตาผี เอ้ย กระเป๋าตังค์หนังลายยมทูตลูกตาเรืองแสงขึ้นมาก่อนจะเดินไปขยี้ผมเด็กเหลือก?
“ขอบใจมากว่ะเหลือก นายช่วยชั้นได้เยอะเลย” ว่าแล้วก้ยิ้มอ่อนโยนให้น้องไป จนคยองซูที่พึ่งเห็นรอยยิ้มละลายใจถึงกับเหลือกตามองค้างไป จงอินที่ยืนมองการกระทำของรุ่นพี่อยู่ก้ทนไม่ไหวดึงคยองซูเข้าไปกอดไว้อย่างหวงแหน
“น้อยๆหน่อยเฮีย เหลือกของผมนะ” คยองซูเด็กเหลือกพอรู้สึกตัวก้ก้มหน้าหลบด้วยความอาย
“เหอะ!! หรอ เห็นมาหอมกันเช้าเย็นใช่ของแกคนเดียวหรอ” ยงกุกพูดออกไปอย่างเหนือกว่า
“หมายความว่าไงเฮีย” เหมือนพายุลมหึงจะเข้า จงอินเริ่มโกรธจนหน้าดำ?
“ก้เด็กแกมาอ่อยเด็กชั้นถึงที่ทุกวันอ่ะดิ” เหงือก.......มันต้องการอะไร
“โด้!!! กลับ!!!” แล้วพายุก้พัดผ่านไป โชคดีนะเหลือกน้อยของไอ้หมู?
“เฮ้ย แกทำไรลงไปวะ ไม่กลัวมันไปฆ่ากันรึไง” ผมหัมมองหน้ากลั้นขำของยงกุก
“หึๆ ช่างมันสิ เดี๋ยวก้ได้รู้ ไอ้นี่หึงน่ากลัวก้จริง แต่ดูแล้วคนน่ากลัวสุดน่าจะไอ้เหลือกนั่นนะ คงมาหายองแจไม่ได้ซักพักเลยล่ะ” มันยิ้มๆ
“อ่อ ที่แท้ ก้หวงไอ้หมูนี่เอง” เหอะ ความน้อยใจของผมเริ่มตีรวนขึ้นมา ส่งผมให้หน้าหงิกทันที
“เออดิ เฮ้ยป่าว ก้ใช่ แต่ชั้นหมายถึงว่า คือ.........” จริงๆด้วยสินะ ก้มันยังไม่ลืมนี่นา ผมเดินออกมาเงียบๆ มันเลยเดินตามมาจับมือผมไว้แล้วจะอธิบายต่อ
“ช่างมันเหอะ ได้กระเป๋าตังแล้ว เราไปใหนกันดี” ผมพยายามพูดตัดบท เพราะไม่อยากฟังคำแก้ตัวของอีกฝ่าย เดี๋ยวจะเจ็บไปมากกว่านี้
“เอ่อ งั้นแกอยากไปใหนดีล่ะ”
...................................
TBC.
ไรท์ :>>>>>>
เที่ยวใหนดีน๊าาาาา ถึงจะเปิดเรื่องใหม่แต่เค้ายังเอาใจเรื่องเก่าอยู่น๊า ;)
ขอบอก ช็อตหน้า...........เอ๊ะไม่บอกดีก่า
รักคนอ่านค่ะ
ม๊วฟฟฟฟฟ
[บัง] : ไม่เม๊นท์ใช่มั้ย!!!
[ฮิม] : เหงือกใจเย็นๆ
ความคิดเห็น