คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Eyes Expression U .........
.............................
[ไรท์ : อย่าพึ่งงงนะ ต่อจากฉากที่แจ้ไปอาบน้ำกับโด้หลังจากงานแฟนไซต์ทั้งวัน คืนเดียวกันกับที่โล่กะแจเครียกันอยู่]
YONGGUK :>>>>
ของ ของเรา มีจริงใช่มั้ย
นายเป็นของชั้น
จริงๆใช่มั้ย
ครืด!!
ร่างบางหายเข้าไปในห้องมักเน่ไลน์ เค้าไปทำอะไรห้องน้องตั้งแต่เช้านะ คิดแล้วก้ก้าวตามร่างบางไปแอบที่ประตูอย่างสงสัย แต่พอก้าวเข้ามาก้พบกับสิ่งที่อยากให้เดินออกไปซะให้พ้นๆ ปรากฏว่าขาชา?
ร่างบางกำลังก้มจูบกับน้องเล็กของวงที่ยังหลับอยู่อย่างแผ่วเบา แล้วลูบผมน้องอย่างถนุถนอม รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าหวานหัวใจที่กระตุกวูบกับขาที่ชาทำให้ผมได้แต่ยืนนิ่ง กับหัวใจที่ปวดหนึบ
ผลัก!!
“อ๊ะ!!!ฮ.......ฮยอง” ร่างบางชนกับอกผมอย่างตกใจ
“บ.....บัง......บังฮยอง” น้องเรียกชื่อผมอีกครั้ง ตอนนี้ยังไม่พร้อม ผมยังเจ็บ ผมเดินหนีออกมาอย่างเจ็บปวด ผมอยากหนีไปให้ไกล
“บังฮยองครับ” มือเล็กเดินมาฉุดมือผมไว้ให้หันกลับไป
“มีอะไร” ผมพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น
“ฮยอง ฮยองเห็นอะไร” เสียงสั่นเครือถามผมกลับ
“เปล่า” ผมเบนหน้าหนีอย่างเจ็บปวด
“ไม่ว่าฮยองจะเห็นอะไร ผมขอได้มั้ย อย่าบอกใคร” น้องดึงมือผมไปกุมแล้วขอร้องผม ใจผมกระตุกเจ็บ ผมดึงมือกลับ แล้วดึงแขนน้องเข้ามาห้องทำงาน
“ทำไมล่ะ ทำไปทำไม กลัวอะไร เพื่ออะไร ถ้ารู้ว่ามันผิดนายทำทำไม” ผมเขย่าร่างบางถาม ทั้งที่รู้คำตอบ แต่มันคงดีถ้าผมรู้คำตอบที่ชัดเจนจากร่างบางซักทีเพื่อเตรียมใจเจ็บ จะได้ตัดใจซะที
“ผมกลัวน้องรังเกียจ ผมอยากทำเพราะผมรักเค้ามาก ฮยองน่าจะเข้าใจใช่มั้ย ฮยองเข้าใจผมใช่มั้ย” น้องมองผมด้วยสายตาอ้อนวอนที่คลอน้ำใส ผมดึงร่างบางเข้ามากอด
“เข้าใจ ฮยองเข้าใจสิ ฮยองรู้ดีกว่าใคร” น้องขืนตัวออกมามองตาผม
“งั้นช่วยลืมมันได้มั้ย” ตาใสกำลังขอร้องผม
“นายกลัวเค้ารังเกลียด แต่ทำไมไม่กลัวฮยองจะเจ็บบ้างนะยองแจ” ตาใสเบิกโพลงอย่างตกใจ ผมดึงน้องเข้ามากอดอีกครั้ง
“ฮยอง ฮยองพูดอะไร” น้องดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดผม
“นายยังไม่รู้ตัวอีกรึไง” ผมร้องให้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น
“ปล่อยผมนะฮยอง ผมอึดอัด ปล่อย” ผมปล่อยน้อง แล้วประคองหน้าหวานขึ้นมาจูบอย่างอ่อนโยน หน้าหวานหันหนีสัมผัสจากผม
“งั้นต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” ผมพูดขึ้นหลังจากกดจูบปากนิ่ม ที่ไม่ต้องการผม น้องชักสีหน้าสงสัย
“ทุกครั้งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาย นายบอกชั้น นายต้องคอยอยู่ข้างชั้น ห้ามไปใหน” ผมพูดออกไป
“เพื่ออะไรครับ ทำไมฮยองต้องทำอย่างนี้” น้องผลักอกผมออก
“เพราะ นายต้องการให้ฮยองปิดบังไง” ผมมันโง่จริงๆ
“ได้ ได้ครับ ถ้าฮยองต้องการ” พูดจบน้องก้เดินออกไป
“ฮยองครับ ซักวันเค้าจะปรากฏตัว คนที่ฮยองควรจะรัก คนที่รักฮยองอย่างแท้จริง และฮยองก้จะรักเค้าอย่างจริงใจ” น้องหันมาทิ้งท้ายแล้วเดินออกห้องไป
..........ในเมื่อนายไม่คิดจะรัก ก้อย่ามาตอกย้ำความเจ็บของฮยองอีกได้มั้ยยองแจอา...........
“อ่ะ นม นี่มันก้ดึกแล้วนะพักผ่อนบ้างเถอะ” ฮิมชานยกแก้วนมมาให้ผม
“อืม” ผมพยักหน้าตอบรัวๆ ไม่สนใจจะตอบ พร้อมกับก้มทำงานต่อ
“พักบ้างเถอะช่วงนี้แกยิ่งไม่ค่อยได้นอนเลยนะ เดี๋ยวก้แก่หรอก ดูสิตีนกาจะขึ้นแล้วนะ” มันว่าพลางจี้ซ้ำตรงหางตาผมยิกๆ
“เออน่า เอาวรรคนี้จบก่อนได้มั้ย ใกล้เสร็จแล้ว” ผมว่าให้มันอย่างรำคาญ
“เหอะ ก้ได้ แต่แกดื่มนมชั้นให้หมดก่อน ชั้นจะรีบเอาไปเก็บ” มันว่าแล้วทำท่าจะนั่งรอ ผมตัดรำคาญด้วยการยกขึ้นดื่มอั่กๆ แล้วยื่นแก้วให้มันส่งๆ
“เออ ดี รีบไปนอนนะเว่ย ไม่งั้นกุจะล็อกห้องให้” มันว่าทิ้งท้าย แล้วเดินออกไป หลังจากไม่มีเสียงบ่น มันก้เงียบ ไอ้หมูน้อยทำไรอยู่นะ นอนรึยัง เมื่อตอนเย็นไอ้เด็กเหลือกนั่นก้มาหา เมื่อคืนพอไปส่องดูก้เห็นนอนทับกันอยู่ ทั้งที่อีกเตียงก้ว่าง พอจะไปดึงออกจากกันก้กลัวตื่น ตกลงสองคนนี้มันมีซัมติ้งอะไรกันวะ เฮ้อออ ไม่มีอารมณ์ทำงานต่อแล้ว ผมบิดตัวเพื่อยืดเส้นที่ปวดเกร็งมาทั้งวัน แล้วลุกออกห้องไป
ออกมาเจอประตูห้องของร่างบางที่คิดถึงเมื่อครู่ก้หยุด ตาเสไปมองนาฬิกาข้างผนัง ตีสอง นอนแล้วมั้ง คิดได้ก้ลองเงี่ยหูฟังเสียง เงียบ......... คิดได้มือผมก้บิดประตูแล้วย่องเข้าห้องน้องไป พอเข้ามายืนอยู่ปลายเตียง ก้ต้องแปลกใจ ไหงวันนี้ไอ้เหลือกนั่นมันตัวใหญ่แถมสูงขึ้นวะ แถมกอดหมูน้อยซะแน่น คิดได้ผมก้ดึงผ้าห่มที่คลุหน้าร่างสูงออกอย่างเบามือ ใบหน้าที่ผมเห็นทำให้เข่าแทบทรุด
“ซ.....เซลโล่” ผมเผลอหลุดคำออกไป แต่คงไม่ทำให้คนที่กำลังฝันหวานตื่นขึ้นมาหรอก นี่มันอะไรกันไอ้มักเน่ร่างสูงมันมานอนกอดยองแจได้ไง? สองคนนี้ทะเลาะกันอยู่ไม่ใช่หรอ? แล้วไอ้เด็กตาเหลือกนั่นล่ะ รึว่าสองคนนี้จะเข้าใจกันแล้ว? แล้วผมล่ะ ผมยังมีค่ากับยองแจอยู่มั้ย
แหมะ!!!
น้ำตา? ผมกำลังร้องให้ ใจอยากกระชากผ้าห่มที่คลุมร่างทั้งสองอยู่ออกแล้วกระชากมักเน่ร่างสูงมาชกให้สมใจ ทำไม ทำไมกันทั้งที่มันเย็นชากับยองแจ ทั้งที่ ที่ผ่านมามันก้ไม่เคยที่จะสนใจยองแจเลย ทำไมมันกลับได้ยองแจไป ผมล่ะ ผมไม่ดีตรงใหน ทำไมยองแจไม่รักผมได้อย่างมันนะ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย
“ฮึก” ผมยกมือปิดเสียงสะอื้น แล้วเดินออกห้องมาอย่างเงียบเชียบ เจ็บ เจ็บกว่าตอนที่ได้ยินน้องบอกรักอีกคนต่อหน้า เพราะที่ผ่านมาไอ้มักเน่มันไม่คิดจะสนใจเลยคิดว่ายังพอมีหวัง แต่ภาพวันนี้มันคืออะไรกัน สองคนนี้มันไปรักกันตอนใหน ผมเดินกลับห้องซวนเซเหมือนโลกมันเอียง
คลิก!!!
“เช-รี่ย กุว่าจะลุกไปล็อกอยู่แล้วม.........” ผมกระชากฮิมชานเข้ามากอดอย่างหาที่พึ่ง
“กุไม่ดีตรงใหนวะ ทำไมเค้าไม่สนใจกุเลย ฮึก” ไม่มีคำว่าอายเมื่อคุณเจ็บ ฮิมชานชะงักก่อนจะยกมือมาลูบหลังผมอย่างปลอบโยน
“แกไม่ผิด ไม่มีใครผิด เพราะบางสิ่งมันไม่ใช่ของเรา ต่อให้คว้าแทบตาย ก้ไม่ใช่ของเรา แต่ถ้าบางสิ่งที่มันเป็นของเราอยู่แล้ว ถึงเราจะมองข้ามมันไปหรือละทิ้งมันยังไง มันก้ยังเป็นของเรา” มันว่าพลางลูบหลังปลอบใจผม
“แล้วเมื่อใหร่คนอย่างกุจะมีของตัวเองวะ” ผมสะอื้นภายใต้อ้อมกอดอบอุ่นของคนตัวเล็ก มันตัวเล็กหรอ?
“ชั้นบอกแล้วไงว่าแกก้มี ถ้าแกลองมองดีๆแล้วแกจะเห็น” ผมผละมันออกมามองหน้าอย่างสงสัย
“จริงหรอวะ แกรู้หรอว่าใคร” ผมถามออกไปอย่างสงสัย จนลืมความเศร้าเมื่อครู่ เพราะร่างบางตรงหน้ารึเปล่านะ
“ซักวันแกจะรู้” มันว่าหน้าเศร้า ผมสบตากับมัน ก้ทำให้เห็นตะกอนบางอย่างที่ผมก้พึ่งค้นเจอ ใจที่กระตุกเจ็บเมื่อครู่กลับกระตุกเต้นแปลกๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันเสตาหลบผม แล้วผลักผมออก ผมดึงมันให้กลับมาสบตา
“ตั้งแต่เมื่อใหร่” ผมถามมันออกไป
“อ....อะไร” มันถามผมกลับเสียงสั่น
“ถ้าเดาไม่ผิด แกชอบชั้นใช่มั้ย” ผมถามออกไป ตาสวยสั่นริกแล้วเบนหน้าหนี ผมจับหน้าฮิมชานให้หันกลับมาสบตาอีกทันที
“ไอ้โง่” มันว่าแล้วผลักผมออก แล้วลุกไปคลุมโป่ง ผมเช็ดน้ำตาลวกๆ ไม่เศร้ามันแล้ว ต้องคุยให้รู้เรื่อง
“เออชั้นโง่ งั้นใขโง่ให้หน่อย ชั้นทายถูกมั้ย” ผมเดินไปกอดมันทั้งที่คลุมโป่งอยู่นั่นแหละ
“อะไรของแก ชั้นป่าวซะหน่อย อย่ามั่ว” มันดิ้นขลุกขลักในอกผม ยังไม่ยอมโผล่หน้ามาคุยดีๆ ด้วยความหมั่นใส้ ผมใช้ขาก่ายล็อกตัวมันไว้แล้ว ใช้มือกระชากผ้าห่มออกแล้วจับหน้ามันเงยมาสบตา
“ลองพูดแล้วมองตากุด้วยสิ กุจะเชื่อ” ผมว่าแล้วจ้องลึกลงไปในดวงตามัน ใจก้เต้นไป กุใจง่ายขนาดนี้เลยหรอวะ เมื่อกี้เจ็บแทบตาย แต่พอไอ้นี่เข้ามาก้กระตุกเต้นเป็นบ้าเป็นหลังไปได้ ไอ้หัวใจบ้า ผมตะโกนด่าหัวใจตัวเองในใจ
“กุบอกว่า.......” ตาสวยสั่นริก และยังบอกบางอย่างกับผม ทำให้ผมยิ้มออกมา
“ว่า” ผมยิ้มเจ้าเล่
“ไอ้โง่” มันจะผลักผมอีก ผมเลยรวบมือมันไว้ได้ก่อน
“ก้กุโง่ไง” ผมยิ้มชั่วร้าย ตาสวยกำลังรื้นด้วยน้ำตา เฮ้ยยย อย่าร้องนะเว่ย กุยังไม่ทำไรเลย
“แกมันจะไปรู้อะไร ไอ้โง่ พอวันนี้จะมาเอาอะไร ชอบเค้าไม่ใช่หรอ แล้วจะมาสนใจชั้นทำไม ออกไปเลย ชั้นไม่ชอบแกแล้วไอ้ทึ่ม โง่บรม อื้อออ ฮึก” ผมกดจูบมันในที่สุด มันพูดออกมาแล้ว มันสารภาพมาแล้ว นี่สินะ ของของผม ที่มันบอกว่าผมมองข้าม ถ้าเปนมันผมจะไม่ยอมให้มันเจ็บเหมือนที่ผมเคยเจ็บมา ผมจะไม่ปล่อยให้ของของผมต้องแอบเจ็บอีก ผมจะพยายามลืมอีกคนที่ทำผมเจ็บแล้วยิ้มรับกับคนของผมอย่างจริงใจ
“อื้อออ” ไม่รู้ว่าผมหลงกลับรสหวานบนปากนุ่มนานเท่าใหร่และเหมือนฮิมชานจะหายใจไม่ทันเลยมีเสียงครางประท้วงออกมา ผมเลยผละจูบออก
“คบกันนะ” ผมจ้องตาสวยที่แดงกล่ำเพราะการร้องให้เมื่อครู่
“ไม่” ตาสวยสั่นริกแล้วเบนหน้าหนี
“ก้แกชอบชั้น” ผมว่าอย่างไม่เข้าใจ
“แต่แกชอบคนอื่น” มันกำลังจะร้องอีก
“กุสัญญา จะลืมเค้าให้ได้ ให้โอกาสกุนะ รอกุ” ผมดึงมือฮิมชามมากดจูบหนักแน่น
“ชั้นไม่ใช่ตัวคั่นเวลาเมื่อแกเจ็บนะเว้ย” มันดึงมือออกจากผม
“กุไม่เคยเห็นมึงเป็นตัวคั่นเวลาเลยนะเว่ย ถ้ามึงคอยอยู่ข้างกุ กุสัญญากุจะลืมเค้าให้ได้ และรักมึงอย่างบริสุทธ์ใจให้ได้อย่างที่มึงรักกุ” ผมพูดแล้วสบตากับมันหนักแน่น
“กุอยู่ข้างมึงตลอด แต่มึงไม่เคยเหนมันเลยต่างหาก ถ้ามึงยังไม่พร้อมที่จะรักกุก้ไม่ต้องมาขอกุคบ เพราะที่ผ่านมากุก้เจ็บมามากแล้ว” มันว่าพรางน้ำตาไหล ผมใช้นิ้วปาดออกน้ำใสออกอย่างแผ่วเบา
“กุเข้าใจ กุเข้าใจมึงนะ อย่าร้องให้เพราะคนอย่างกุอีกเลย เพราะถึงกุยังเจ็บเพราะอีกคนแต่กุก้ไม่อยากให้มึงต้องมาเจ็บเพราะกุอีกคนนะเว่ย” ผมปาดน้ำตาให้มันอีกครั้ง
“ฮึก น่าสมเพชเนาะ มึงเจ็บจากการแอบชอบเค้าแล้ววิ่งมาให้กุปลอบ พอตอนนี้มึงกลับได้มาปลอบกุเอง” มันยิ้มขืน
“งั้นมึงรอกุนะซักวันกุจะลืมมัน แล้วจะคบกับมึงให้ได้ ได้แน่ๆ” ผมมั่นใจว่าผมต้องทำได้ เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะผมมีมันไง
“ฮิมชานอยู่ข้างกุนะ กุจะทำเพื่อมึง” มันนิ่งไป ผมเลยดันตัวมันออกมาให้สบตากัน
“ขอเวลาให้กุได้คิด และมึงได้ทบทวนก่อนดีกว่ามั้ยยงกุก” แค่นั้น......... แล้วฮิมชานก้หันหลังให้ผม ผมดึงคนตัวบางเข้ามากอดไว้โดยไมมีการขัดขืนใดๆจากร่างบางเลย
กุจะทำให้ได้ กุจะทำเพื่อมึง
.
.
.
.
.
........ฮิมชาน...............
ไรท์ :>>>> สแตนบายด์แล้วอีกคู่ 5555
แอบแป้กนะไม่มีคนมาทวง
สงสัยจังถ้ามันจบแค่ตอนนี้จะมีใครตามไปด่าไรท์มั้ย
[อยากโดนอ่ะ]
ก้ไม่รู้นะว่าที่เข้ามา เค้าหลงเข้ามารึเปล่า???
ยังก้ขอบคุณกำลังใจน้อยๆ จากเงาที่ปรากฏ
และกำลังใจล้นเหลือจากทุกคอมเม๊นท์นะคะ ^^
สุดท้ายนะขอบคุณกำลังใจจาก >>> : Luxifεr : Jingkrabell มากๆเลยนะคะ ^^
ทีแรกบังชานในคอมไม่มีนะ พอได้หาเท่านั้นล่ะ เอ่อ????? แบบ?????
และ
และอีกมากมายที่มัน......เอ่อ.........Fin
รึใครจะเอา ทักมา กิ้วๆ
[มันเพี้ยนขึ้นทุกวันนะ = =;]
ความคิดเห็น