คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Who Kiss? [Vs] Do Kyongsoo???
YOUNGJAE :>>>>
อย่าเกลียดกันนะ ได้โปรด
แค่รักนายข้างเดียว
มันก้ทรมานมากเกินพอแล้ว
‘อื้อ ฮ.....ฮยอง จ.....จุนฮง’ สัมผัสนุ่มหยุ่นอยู่บนริมฝีปากทำให้ผมรู้สึกตัว แต่ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า บังฮยอง บังฮยองจูบผมอยู่ ผมรีบผลักร่างหนาออกให้พ้นจากตัวทันที และต้องตกใจอีกสุดขีด จุนฮง!!! น้องยืนอยู่ที่ประตู และก้มองมาที่ผม สายตาที่ส่งมา ทำให้ใจผมวูบโหวง ชาไปทั้งตัว ร่างสูงกำลังเดินออกไป เดี๋ยว เดี๋ยวสิ นายกำลังเข้าใจผิดนะจุนฮง
‘จุนฮง จุนฮงฟังฮยองก่อน’ จุนฮงกำลังสั่น น้องสั่น ผมกอดเค้าไว้ไม่นะ นายกำลังเข้าใจฮยองผิดนะ น้องขืนตัวออกจากกอดของผมแล้ววิ่งเข้าห้องไป น้ำตาผมไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ น้องต้องเข้าใจผมผิดแน่ๆ แล้วน้องจะรังเกียจผมมั้ย กลัวจัง ผมกลัวจุนฮงจะเกลียดผม
อย่าเกลียดกันนะ แค่นี้ฮยองก้แทบจะบ้าแล้ว ผมทรุดตัวนั่งร้องให้อยู่ตรงนั้น
“ขอโทษ” เสียงแหบต่ำ และสัมผัสอุ่นจากการโอบกอดจากด้านหลังไม่ทำให้ผมอบอุ่นเลย ทุกอย่างกำลังเลือนลางในความรู้สึก ทุกอย่างดูมืดมนไปหมดเมื่อต้องคิดว่าน้องจะเกลียด
“ผมอยากอยู่คนเดียว” ผมขืนตัวเองออกจากอ้อมกอดของพี่ชายคนโตของวง
“นายจะไปใหน” บังฮยองคว้าแขนผมไว้ ผมขืนตัวออกมาอีกครั้ง
“ไม่รู้” ผมเดินออกจากห้องมาด้วยควมรู้สึกของคนไร้ที่ไป ไปใหนหรอ ไม่รู้ ขอเดินไปเอง เงียบๆ เรื่อยๆ ซักพัก เพื่อเตรียมใจกับการโดนเกลียด หรืออะไรที่เจ็บกว่านั้น
สวนสาธารณะหรอ มาตอนดึกก้สวยดีนะ แสงไฟสลัวๆ ที่สะท้อนกับท้องน้ำ ทำให้บรรยากาศโดยรอบเป็นใจตอกย้ำความรู้สึกโดดเดี่ยวได้เป็นอย่างดี ผมหย่อนก้นนั่งเหมือนคนสิ้นหวังแล้วทอดมองไปตามแสงระยิบระยับที่สะท้อนตามผิวน้ำ อย่างเรื่อยเปื่อย น้ำตาไม่รู้มาจากใหนทั้งที่คิดว่ามันจะหมดไปแล้วกลับไหลลงมาอีกครั้ง ทำยังไงกับนายดีนะจุนฮง ฮยองต้องทำยังไงนายถึงจะรับรู้มันได้นะ ต้องให้ทำยังไง
“ฮึก ฮือออออออ บ้า ไอ้คนบ้า ฮืออออออ” !!!!!!!! เสียงใครอ่ะ ผมเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วลุกตามหาต้นเสียงอย่างสงสัย พอเดินหาตามเสียงได้ซักพักก้เจอร่างเล็กกำลังกอดเข่าสะอื้นฮักๆอยู่ริมน้ำ ฟิวนี้คล้ายกับฉากในหนังสยองขวัญที่ฉายชัดบนภาพความทรงจำของผม อย่าบอกนะว่า.....................
“ฮือออออออ ไปตายซะไอ้บ้า ฮือออออออออ” เอ๊ะ?? ผีทึ้งหัวตัวเองแล้วกระชากใบไม้ใบหญ้าเขวี้ยงลงน้ำด้วย????? ผีแน่หรอวะ
“ฮึก เฮ้ยยยย ผี!!!!/ผี!!!หรอว๊ากกกกกก” ผมพุ่งเข้าไปกอดร่างตรงหน้าอย่างหาที่พึ่งเมื่อคนตรงหน้าบอกว่าเห็นผี
“งื้ออออ ปล่อย ปล่อยโว้ยยย” เสียงโวยวายจากคนในอ้อมกอดผมทำให้ผมรีบปล่อยคนตรงหน้าให้เป็นอิสระ
“นาย นายเป็นใคร มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ตกใจหมดนึกว่าผี” อ้าวตกจะผมหรอ เออนะ แต่เอ๊ะ ตะกี๊เค้าหาว่าผมเป็นผีด้วยแหละ
“ผีเผอไร ออกจะหล่อ พูดดีๆนะเว้ย” น่ารักก้ช่างตอนนี้อารมณ์บ่จอยอยู่
“ก้นายนั่นแหละ โผล่มาเงียบๆแบบนี้ดีนะไม่เจอเส้นกระตุกเตะตกน้ำไปก้บุญแล้ว” คนตัวเล็กว่าแล้วโวยวายให้ผมอย่างเอาเรื่อง เหอะกลัวตายล่ะ ผมเห็นเศษใบไม้เกาะบนผมของเค้าก้ปัดออกให้
“เห้ยทำไรวะ เดี๋ยวพ่อต่อยเข้าให้” ร่างเล็กขู่ฟ่อใส่ผม
“นายชื่อไรอ่ะ” ผมถาม
“ไมชั้นต้องบอก” แสงสลัวๆทำให้ผมมองเห็นคนตรงหน้าได้ชัดขึ้น เอ๊ะ ตาเหลือกๆนี้ยิ่งมองยิ่งคุ้น
“ไม่รู้สิ อาจเป็นเพราะ เสียงร้องให้ของนายทำให้ชั้นรู้สึกเหมือนมีเพื่อนมั้ง” ผมว่าคล้ายคนบ้า
“เหอะ ท่าจะเพี้ยน” ร่างเล็กกำลังเดินหนีผม
“ชั้นชื่อยองแจ ยู ยองแจ ยินดีที่ได้รู้จัก” ร่างเล็กตรงหน้าที่กำลังเดินหนีหยุดชะงัก
“ยองแจ นายคือ ยองแจจริงดิ” ร่างเล็กตาเหลือกวิ่งมากอดผมทันที อะไรวะ ตะกี้นี้จะโดดขย้ำ ตอนนี้กระโดดกอด What???
“เฮ้ยเดี๋ยวดิ อะไรของนายเนี่ย” ผมผลักร่างเล็กออก
“แกจำชั้นไม่ได้หรอวะ” ว่าแล้วก้เหลือกตาใส่ผม???
“อะไรเอ่ยเพลิงนิลเผือก???” แล้วมันอะไรวะ เฮ้ยยยยยยยย ไอ้??? ไอ้.........
“ไอ้เหลือก ว๊ากกกกกก น่ารักจนจำแทบไม่ได้แหนะ ใหนกุขอหอมทีดิ” ว่าแล้วก้หอมแก้มซ้ายย้ายแก้มขาว เพื่อนใครวะน่ารักจนจำแทบไม่ได้ [แจ้ตะกี๊แกเศร้าอยู่นะ = =;]
“พอ พอเลยแก โอ้ยยยเวียนหัว จะอ้วก” คยองซูยกมือขึ้นกุมหัว ท่าจะมึนจริง ผมจึงพยุงมันให้มานั่งม้านั่งใกล้ๆ
“กลับมาตั้งแต่เมื่อใหร่” ผมถามคยองซู
“ก้หลายวันแล้ว จะครบเดือนแล้วมั้ง โทรหาแกก้ไม่ติดอ่ะไปหาที่บ้านก้ไม่เห็นใคร” มันว่าไปเรื่อย ดูเหงาหงอย ขึ้นมาอีกครั้ง
“โทษทีเปลี่ยนเบอร์ เออ แล้วเป็นไงมาไง มานั่งร้องให้ขวี้มูกโป่งแถวนี้วะ” ผมถามมัน มันชะงักนิดๆ ก่อนที่ผมจะเห็นน้ำตามันไหลอีกครั้ง
“ฮึก ฮืออออออ ชั้นดีใจที่เจอแกนะ แต่พอคิดถึงเรื่องนี้ น้ำตามันก้ไหลมาเองง่า ฮืออออออ” หัวทุยซบลงมาอย่างหาที่พึ่ง ผมจึงกอดปลอบมัน ในสมองก้คิดถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว น้ำตาผมก้ไหลทันที
“ฮึก ฮึก” ผมสะอื้นเบาๆ และเหมือนคนตัวเล็กจะรู้ตัวจึงเงยหน้าทั้งน้ำตามามองผม
“แกร้องให้ทำไมอ่า เพราะชั้นหรอ ชั้นทำแกเป็นห่วงหรอ” คยองซูทั้งพูดทั้งร้องให้
“ป่าว ชั้นก้เจ็บมาเหมือนกัน เห็นแกร้องเลยร้องบ้างอ่า ฮืออออ” ร่างเล็กโผเข้ากอดผมทันที
“ฮืออออออออ/ฮืออออออออ” เราทั้งคู่ปลอบใจกันด้วยเสียงร้องให้และอ้อมกอดอันอบอุ่น โดยไม่ถามเซ้าซี้ถึงสาเหตุ แต่รู้ว่าเราเสียใจ
“เหลือก รู้ล่ะว่าต่อไปชั้นจะเรียกแกว่าไร” หลังจบจากดู How to Train Your Dragon จบผมก้พูดขึ้นกับเพื่อนเหลือกคยองซูทันที
“แกจะเรียกชั้นว่าไรอีกล่ะ แค่เหลือกเนี่ยยังหรูไม่พอรึไง” มันทำหน้าเซงทันที
“เขี้ยวกุดไง ชั้นว่ามันเหลือกเหมือนแกเลย” ผมภาคภูมิใจนำเสนอ
“เหอะ เอาไปตั้งชื่อลูกแกกะไอ้แด้เลยไป ถึงจะเหลือกแต่ชั้นไม้ดำนะเว่ย” มันจิกใส่ผมด้วยตาเหลือกๆนั่น
“พูดให้เครีย ชั้นกะไอ้แด้แค่เพื่อนเว่ย อย่าคิดอกุศลดิมันก้แค่เพื่อนในห้อง ส่วนเขี้ยวกุดน่ะ ยกให้แกคนเดียวเพลิงนิลเผือก เขี้ยวเผือก ตาเหลือก??? โอ้ยยยยยย” มันโบกกะโหลกผมอย่างแรง ไม่พอยังวิ่งไล่เตะผมจนถึงบ้าน
“ไอ้หมูแจกลับก่อนนะ บาย” คยองซูวิ่งหายเข้าบ้านไป บ้านมันอยู่ข้างบ้านผมนี่ล่ะ
ความสนิทของผมกับคยองซูจบลงหลังจากเรียนจบม.ต้น คยองซูต้องย้ายบ้านไปอยู่ต่างประเทศกับครอบครัว และคืนสุดท้ายเราได้ดูเขียวกุดด้วยกันก่อนจะตื่นแล้วจากกันที่สนามบิน การติดต่อช่วงเดือนแรกก้ปกติแต่พอเราโตเราก้เริ่มห่างกันมากขึ้น การติดต่อเริ่มขาดหายจนเราได้ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
“เฮ้ออออ” หลังจากร้องให้จนพอเราก้พูดคุยกันเล็กน้อยแต่เราจะไม่พูดถึงสาเหตุความเจ็บให้เสียบรรยากาศอีกแล้วเราก้เงียบเพื่ออยู่กับตัวเองและทบทวนเรื่องราวซักพัก
“ชั้นไม่อยากลับหอเลยอ่ะ” เขี้ยวกุด เอ้ยคยองซูพูดขึ้น
“ไปพักกับชั้นมั้ย” ผมชวน ถึงที่หอจะมีถึงหกคนแต่เพราะตอนนี้รายได้ที่ดีขึ้นทุกอย่างมันเริ่มดีขึ้นเราจึงได้หอที่กว้างขึ้น ที่นอนก้กว้างขึ้น คนไซต์เท่าคยองซูซักสองคนสามารถนอนกับผมได้สบายเลย คนอะไรไม่รู้จักโต [อย่ากระทืบไรท์นะ]
“จะดีหรอวะ” มันเหลือกตาถามผม จะถลนออกมามั้ยไอ่ลูกตา
“รึจะกลับหอก้แล้วแต่” ผมว่าแล้วเดินออกมา
“เฮ้ยยยย ไม่เอา รอด้วยดิวะ” มันว่าแล้ววิ่งมากอดคอผมไว้แล้วเดินไปด้วยกันเหมือนสมัยเด็กๆ ขอบคุณนะเขี้ยวกุด นายช่วยให้ชั้นลืมเรื่องนั้น วูบหนึ่งที่ผมก้ไม่อยากกลับหอ ทำให้ขาผมเดินช้าลง
“เปนไรวะ” มันถามผมด้วยความห่วงใย
“ป่าวหรอก เออ พูดถึงหอชั้น ที่จริงชั้นมี 6 ชีวิตนะ แต่ชั้นได้เป็นเมทกะไอ้แด้” ผมว่าแล้วเดินต่อพยายามไม่คิดถึงเรื่องนั้น
“เตียงเดียวกัน?” ว่าแล้วมันก้ยิ้มมีเลสนัย เหอะอย่าแม้แต่จะคิด ชงได้ชงดี ตั้งแต่สมัยเด็กยันโตนะแก
“คนละเตียง แกนอนกะชั้นได้เตียงกว้างเว่ย” ผมว่าอย่างอวดๆ
“แต่ชั้นนอนดิ้นนะ ถ้าเทียบกับแต่ก่อนคูณสิบจะได้อัตราการนอนดิ้นชั้นในปัจจุบันนะ” ชั้นรู้ว่าแกมีแผนนะใอ้เหลือกโด้ = =+
“แต่ก่อนชั้นทนไม้ทนมือแกได้เท่าไหร่ก้คูณเข้าซักร้อยจะได้ค่าความอดทนในปัจจุบันชั้นเว่ย ไม่ต้องคิดจะชง ไม่ต้องมีแผน ถ้านอนดิ้นจนชั้นทนไม่ไหวเดี๋ยวอนุเคราะอันเชิญแกด้วยเท้าให้ไปนอนพื้นได้สบายว่ะ” ผมชี้ตาเหลือกๆนั่นอย่างคาดโทษ คยองซูเลยผลักผมออกอย่างเอาเรื่อง
“ตื่นมาถ้าชั้นไม่อยู่บนเตียง แกโดนยำเละแน่ไอ้หมู” มันชี้หน้าผมกลับอย่างเคืองๆ
“555 คิดว่ากลัว?” ผมทำหน้ากวนๆ
“งั้นลองดูก่อนมั้ย” มันยิ้มสยองมาให้ ผมลอบกลืนน้ำลายดังเอื้อก ก่อนจะออกตัววิ่ง
“งั้นจับชั้นให้ได้ก่อนละกันนะ เหลือกเตี้ยน้อย แฮร่......”
“ไอ้หมู............แกตายยยยยยย”
คยองซูใช้ขาสั้นๆวิ่งไล่ผมจนมาถึงหอ มันเลยหยุดพักหายใจ ก่อนจะยอมยกโทษให้ผมที่นั่งเหนื่อยหอบเช่นกัน
...................................
คลิ๊ก!!!!
“กลับมาแล้วครับ” พูดไปตามมารยาทแล้วผมก้จูงคยองซูจะเข้าห้อง
“ยองแจ มาแล้วหรอ แล้ว ............ นั่นใคร” บังฮยองมานอนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อใหร่
“สวัสดีครับผม”
“เพื่อนผมเองล่ะ เค้ามีปัญหาที่บ้านเลยขอมาค้างซักคืนน่ะครับ” ผมว่าแล้วจูงมือคยองซูเข้าห้องด้วยกัน ทำใจไม่ได้จริงๆ กับการกระทำของฮยอง ผมรู้ว่าฮยองคิดยังไงกับผมแต่ผมก้มีคนที่ผมรัก แล้วฮยองก้รู้ว่าผมรักใคร แล้วฮยองจะทำอย่างนั้นทำไม ไม่รู้?
คลิ๊ก!!!!
“อ้าวยองแจ เอ๊ะแกพาใครมาด้วยอ่ะ” แดฮยอนที่เป็นเมทกับผมพูดทักขึ้น แล้วชักสีหน้าสงสัย
“แด้ แดฮยอนใช่มั้ย” คยองซูร้องทัก ยิ่งทำให้แดฮยอนขมวดคิ้วสงสัยเข้าไปอีก
“เรารู้จักกันหรอ” มันเดินมาใกล้ๆกับคยองซูแล้วมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ยังไม่พอยังจับตัวหมุนหน้าหมุนหลังอีก เพื่อนกุไม่ใช่สินค้านะเว่ย
“ก้นายเพื่อนยองแจไม่ใช่หรอ เราคนข้างบ้านยองแจไง” คยองซูยิ้ม ก้ไม่แปลกหรอที่หมอนี่จะจำไม่ได้ก้สองคนนี้เจอกันไม่กี่ครั้งเอง แต่ที่คยองซูยังจำได้เพราะ มันชอบแซวผมกะไอ้ดำนี่ตลอดดิ
“แล้วนายเป็นอะไรกับยองแจล่ะ เพื่อนหรอ” แดฮยอนเอ๋ย ยังจะถาม?
“ใช่ๆ ขอค้างด้วยคนนะ” ยิ้มนี้อีกแล้ว แกคิดไรอยู่วะ
“แล้วจะนอนเตียงใหนล่ะ” แด้แกอย่านะ
“นั่นดิ ชั้นค่อนข้างนอนดิ้นด้วยดิ” เอาแล้วไง ชั้นรู้นะแกมีแผน
“ชั้นเคยนอนกับแกมาแล้วไม่ต้องกังวน” ผมตัดบท
“แต่ล่าสุดชั้นเคยละเมอถีบเพื่อนตกเตียงเลยนะ” มันว่าตาเหลือก
“งั้นเอางี้ แจ้ แกมานอนเตียงชั้น” แด้มันยิ้มมุมปากไมวะ
“แล้วแกล่ะ” ผมถามมัน เหลือบมองคยองซูที่ฮึดฮัดอยู่ข้างๆเพราะไอ้แด้ทำเสียแผนการชงของมัน ได้กลิ่นอะไรตุๆ เหมือนผมจะรู้แกวมัน จะไปใหนได้ ถ้าไม่ใช่???....... อ๊อบบี้ พูดถึงออบบี้ ก้พาลคิดถึงอีกคน
“หึๆ เถอะน่า” มันกำลังจะเดินออกห้องไป ผมแอบแลบลิ้นใส่ไอ้เขี้ยวกุดทันที แต่เอ๊ะ
“แล้วจะไม่กวนเค้าหรอ” แด้มันหันกลับมาแล้วยิ้มมุมปาก
“เค้าที่แกพูดถึง มันออกไปค้างกับเพื่อนน่ะ” ไปแล้ว ไปแล้วหรอ ว่าแล้วน้ำตาผมก้ปริ่มทันทีแขนเล็กเล็กดึงผมเข้าไปกอด
“แล้วแกจะเจอทางออกที่ดีนะ” คยองซูว่าพลางกระชับอ้อมกอดแน่น ขอบคุณ ขอบคุณแกมากว่ะเพื่อน
“แต่ตอนนี้ชั้นมืดแปดด้านเลยว่ะ ชั้นจะทำไงดี ฮึก” มันผลักผมออกมาแล้วสงสายตาจริงจัง
“ป่ะ อาบน้ำ” หลายคนคงคิดว่าเราคุยกันคนละเรื่อง แต่ที่จริง แต่ก่อนเวลาเราเศร้า เราทุกข์ใจเราจะอาบน้ำด้วยกันและระบายเรื่องทุกอย่างให้กันฟังอย่างม่ปิดบัง เป็นการเปิดตัวเปิดใจต่อกัน และเพราะเวลาเราอาบน้ำ มันทำให้รู้สึกว่าชะล้างความทุกข์ความเศร้าออกหมดแล้วจริงๆ แต่กรณีจุนฮงผมก้ไม่รู้ว่ามันจะหมดไปมั้ย
...............................
“555 อย่างนี้นี่เอง สบายมาก” มันว่าอย่างเป็นต่อ หลังจากเราออกมาเช็ดผมให้กัน เพราะเรามีข้อตกลงร่วมกันในการพิชิตใจชายแฮร่...... [แจ้พูดได้ แ-ร-ด มากลูก ^^;]
“เหอะกรณีของแกอ่อนกว่าเยอะ ทำตามคำแนะนำชั้นให้ได้ก้แล้วกันเหอะ” ผมว่าพลางขยี้ผมมันแรงๆ
“โอ้ย เชรี๊ยยยยยย หลุดจะหลุด หัวชั้นจะหลุดแล้วเว้ยยยยยย เบาๆ” มันโวยวายขึ้นมาทันทีแล้วเราก้วิ่งไล่กันรอบห้อง
โครมๆ!!!!!
“โว้ยยยย คนจะหลับจะนอน!!!!” เสียงพี่ฮิมชานดังอยู่หน้าประตูอย่างหัวเสีย ผมจึงรีบเปิดประตูออกไปแล้วไอ้คยองซูก้เดินมาตามมาอีกที
“ทำไรวะ เสียงดังทั่วบ้านเลย หัดเกรงคนห้องข้างๆบ้างดิวะ เอ๊ะ หมอนั่นใครอ่ะ” ฮิมฮยองกำลังสวดผมก้เหลือบไปเจอกับเหลือกกุด เอ้ย คยองซูที่หลบอยู่หลังผมอยู่ [ฉายาหนูดีโด้เปลี่ยนไปทุกนาทีเรยอ่ะ = =;]
“เอ่อ นี่คยองซู เพื่อนสนิทสมัยม.ต้นผมน่ะ เหลือกหวัดดีม๊าฮิมดิลูก” ผมหันไปลูบหัวมัน มันสะบัดออกแล้วจิกตาใส่ผม ก่อนจะโค้งสวัสดีอย่างนอบน้อมให้กับฮิมฮยอง
ผลัก!!!
“โอ้ยฮยอง เจ็บนะเนี่ย โบกมาได้ หัวคนนะไม่ใช่ลูกบอล” ผมบ่นอุบพลางลูบหัวป้อยๆ
“ใครม๊า ม- รึง พูดดีๆถ้าอยากมีชีวิตถึงวันพรุ่งนี้ และเงียบด้วยกุจะนอน แล้วแกก้รีบนอนด้วยพรุ่งนี้ต้องออกงานอีก เดี๋ยวโทรมเฮียคังว่าเอาได้ แล้วอีกอย่าง.........”
“รับทราบครับ”
ปัง!!!
ก่อนจะยาวกว่านี้ผมเลยตัดบทเสียก่อน แล้วปิดปังตูใส่หน้าสวยตรงหน้าทันที แล้วปิดปากกลั้นหัวเราะกับเขี้ยวเหลือกทันที
“ม๊าบ้านนี้น่ากลัวว่ะ 555” ว่าแล้วก้วิ่งไปนอนที่นอนกัน ผมหันหน้าไปยิ้มให้คยองซูแล้วดึงมันมากอด
“คนบ้านนี้ไม่ปกติซักคนหรอก 555” เพื่อความสัจจริงผมเดินไปหยิบรูปที่เราถ่ายด้วยกันทั้งวงมา แล้วชี้ไปที่บังฮยอง
“คนนี้แก่สุดในบ้านที่เราเจอตอนเดินเข้ามาน่ะชื่อยงกุกฮยอง เราเรียกเฮีย เฮียบัง ส่วนนี่”
“ม๊าไงกุจำติดตาเลย” พูดยังไม่ทันจบ มันก้พูดสวนขึ้นทันที
“เออ เค้าชื่อฮิมชานฮยอง แต่จะมาเป็นสะใภ้บ้านนี้ห้ามเรียกเค้าว่าม๊านะ คงเห็นฤทธิ์ S-he แล้วนะแบบ 555” เราหัวเราะขึ้นทันทีเมื่อจินตนาการเห็นหน้าม๊าฮิมตอนเปิดเงิงบ่น
“ไม่เอาอ่ะบ้านนี้เพี๊ยนเกิ๊น แล้วคนขาวๆโย่งๆนี่ใครอ่ะ น่ารักจัง” คยองซูชี้รัวที่จุนฮง
“หมอนี่เค้าชื่อจุนฮง แต่ใครๆก้เรียกเจลโล่” ผมบอกแล้วสบตาคยองซูเศร้าๆ มันพยักหน้าเชิงเข้าใจ
“หรอ ไม่เป็นไรนะ ถ้าจบจากเรื่องชั้น เรากลับมาเครียกัน” มือเล็กยื่นมาตบไหล่ให้กำลังผม
“แล้วคนนี้นะ ขอนำเสนอ เนี่ยจงออบ เรียกอ๊อบบี้ก้ได้ ว่าที่เ-มี-ยใอ้แด้เว่ย ดูไว้ซะ” ผมว่าพลางอวดอ๊อบบี้ผู้แสนน่ารักให้เหลือกมันดู
“โห ไม่บอกก้ไม่แปลกใจนะ ดูดิใอ้แด้จ้องจะเขมือบอ๊อบแอ๊บอยู่แล้วดูดิ แล้วอีกอย่างนะอ๊อบแอ๊บน่ารักกว่าแกหลายขุมว่ะ” เหลือกแกเรียกชื่อได้หรูมาก จากอ๊อบบี้กลายเป็นอ๊อบแอ๊บโห คิดได้ เอ๊ะ ตะก้มันว่าอ๊อบบี้น่ารักกว่าผมหรอ?
“ก้ชั้นหล่อไง อ๊อบมันเลยชนะขาด” ผมตบอกภูมิใจกับความหล่อตนเอง
“หรอออออออออออ” ดูเหลือกมันถากลับอย่างเกรียนๆ
“แต่ขอโทษถึงชั้นจะน่ารักให้ตายใอ้ดำกับชั้นก้ไม่คิดจะกินกันเว้ย เพราะไรรู้ป่ะ” ผมเว้นไว้ให้มันถาม
“Why???” มันเหลือกตาถาม
“ก้มันดำไง 555” เราหัวเราะกันออกมาทั้งคู่
“พอเหอะ ไม่เล่นแล้ว ง่วง” คยองซูบ่นอุบแล้วนอนหันหลังให้ผม ผมมองแผ่นหลังเล็กนั่นแล้วถอนหายใจกับตัวเอง จุนฮงจะเป็นไงบ้างนะ แล้วไปค้างไกลรึเปล่า แล้วพรุ่งนี้น้องจะมาทำงานมั้ย ถ้าเจอกันเราจะทำหน้ายังไง เราจะได้คุยกันมั้ย รึน้องจะเกลียดผมเข้าแล้ว อา ชั้นต้องทำไงดีอ่ะ บอกชั้นได้มั้ยคยองซู ผมมองแผ่นหลังนั่นแล้วพยายามข่มตาให้หลับ กับความคิดมากมายถึงใครอีกคน.....
TBC.
ไรท์ :>>>>> ยกแรกของโล่แจก้จะจบลงแล้วค่ะเหลืออีกตอนเดียว
ตอนต่อไปคู่ใหนดีน๊าาาา ฮี่่ แต่ขอไบ้ไว้ก่อน คู่ต่อไปเจ็บกว่า ฉ่ำกว่า แบบไรท์แต่งไปเขินไปเลยนะ
ฝากด้วยแล้วกัล ชอบคนอ่านนนน รักคนเม้นท์
ตัวประกอบมาแรงงงงงงงแซงพระเอก? :>>>>>>>>>>>>>>>>
โด คยองซูฮะเบบี้ เพื่อนหมูแจ้ฮะ แค่เพื่อนนะฮะ อิอิ เขิล//////
ความคิดเห็น