คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Kissing U >>> Intro
Minor!
INTRO>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
‘มอร์นิ่งคิสนะไอ้เด็กโย่ง’ น้ำเสียงหวานบางเบาพร้อมกับสัมผัสนุ่มละมุนที่ริมฝีปาก ลมหายใจอุ่นๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ และมือนุ่มนิ่มที่สัมผัสไล่จากหน้าผากลากลงตามสันกรามแผ่วเบา ก่อนจะผละไปเหลือไว้เพียงความอบอุ่นและกลิ่นหอมอ่อนๆเช่นนี้ทุกวัน การปลุกหรอ??? แล้วทำไมไม่รอให้ตื่น??? ทำไมต้องพูดเบาๆ??? สงสัย แต่ไม่กล้าลุกมาถาม เพราะกลัว กลัวว่าถามไปแล้วจะไม่มีมอร์นิ่งคิส แล้วจะไม่มีสัมผัสอ่อนโยนแบบนี้อีก ปล่อยไปแบบนี้มันคงดีแล้ว มัน....คง....จะดีแล้วสินะ
................................................................................................................
‘อื้อ ฮ.....ฮยอง จ.....จุนฮง’ สัมผัสนุ่มหยุ่นอยู่บนริมฝีปากทำให้ผมรู้สึกตัว แต่ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า บังฮยอง บังฮยองจูบผมอยู่ ผมรีบผลักร่างหนาออกให้พ้นจากตัวทันที และต้องตกใจอีกสุดขีด จุนฮง!!! น้องยืนอยู่ที่ประตู และก้มองมาที่ผม สายตาที่ส่งมา ทำให้ใจผมวูบโหวง ชาไปทั้งตัว ร่างสูงกำลังเดินออกไป เดี๋ยว เดี๋ยวสิ นายกำลังเข้าใจผิดนะจุนฮง
‘จุนฮง จุนฮงฟังฮยองก่อน’ จุนฮงกำลังสั่น น้องสั่น ผมกอดเค้าไว้ไม่นะ นายกำลังเข้าใจฮยองผิดนะ น้องขืนตัวออกจากกอดของผมแล้ววิ่งเข้าห้องไป น้ำตาผมไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ น้องต้องเข้าใจผมผิดแน่ๆ แล้วน้องจะรังเกียจผมมั้ย กลัวจัง ผมกลัวจุนฮงจะเกลียดผม
.............................................................................................................................
ครืด!!
ร่างบางหายเข้าไปในห้องมักเน่ไลน์ เค้าไปทำอะไรห้องน้องตั้งแต่เช้านะ คิดแล้วก้ก้าวตามร่างบางไปแอบที่ประตูอย่างสงสัย แต่พอก้าวเข้ามาก้พบกับสิ่งที่อยากให้เดินออกไปซะให้พ้นๆ ปรากฏว่าขาชา?
ร่างบางกำลังก้มจูบกับน้องเล็กของวงที่ยังหลับอยู่อย่างแผ่วเบา แล้วลูบผมน้องอย่างถนุถนอม รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าหวานหัวใจที่กระตุกวูบกับขาที่ชาทำให้ผมได้แต่ยืนนิ่ง กับหัวใจที่ปวดหนึบ
ผลัก!!
“อ๊ะ!!!ฮ.......ฮยอง” ร่างบางชนกับอกผมอย่างตกใจ
“บ.....บัง......บังฮยอง” น้องเรียกชื่อผมอีกครั้ง ตอนนี้ยังไม่พร้อม ผมยังเจ็บ ผมเดินหนีออกมาอย่างเจ็บปวด ผมอยากหนีไปให้ไกล
“บังฮยองครับ” มือเล็กเดินมาฉุดมือผมไว้ให้หันกลับไป
“มีอะไร” ผมพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น
“ฮยอง ฮยองเห็นอะไร” เสียงสั่นเครือถามผมกลับ
“เปล่า” ผมเบนหน้าหนีอย่างเจ็บปวด
“ไม่ว่าฮยองจะเห็นอะไร ผมขอได้มั้ย อย่าบอกใคร” น้องดึงมือผมไปกุมแล้วขอร้องผม ใจผมกระตุกเจ็บ ผมดึงมือกลับ แล้วดึงแขนน้องเข้ามาห้องทำงาน
“ทำไมล่ะ ทำไปทำไม กลัวอะไร เพื่ออะไร ถ้ารู้ว่ามันผิดนายทำทำไม” ผมเขย่าร่างบางถาม ทั้งที่รู้คำตอบ แต่มันคงดีถ้าผมรู้คำตอบที่ชัดเจนจากร่างบางซักทีเพื่อเตรียมใจเจ็บ จะได้ตัดใจซะที
“ผมกลัวน้องรังเกียจ ผมอยากทำเพราะผมรักเค้ามาก ฮยองน่าจะเข้าใจใช่มั้ย ฮยองเข้าใจผมใช่มั้ย” น้องมองผมด้วยสายตาอ้อนวอนที่คลอน้ำใส ผมดึงร่างบางเข้ามากอด
“เข้าใจ ฮยองเข้าใจสิ ฮยองรู้ดีกว่าใคร” น้องขืนตัวออกมามองตาผม
“งั้นช่วยลืมมันได้มั้ย” ตาใสกำลังขอร้องผม
“นายกลัวเค้ารังเกลียด แต่ทำไมไม่กลัวฮยองจะเจ็บบ้างนะยองแจ” ตาใสเบิกโพลงอย่างตกใจ ผมดึงน้องเข้ามากอดอีกครั้ง
“ฮยอง ฮยองพูดอะไร” น้องดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดผม
“นายยังไม่รู้ตัวอีกรึไง” ผมร้องให้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น
“ปล่อยผมนะฮยอง ผมอึดอัด ปล่อย” ผมปล่อยน้อง แล้วประคองหน้าหวานขึ้นมาจูบอย่างอ่อนโยน หน้าหวานหันหนีสัมผัสจากผม
“งั้นต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” ผมพูดขึ้นหลังจากกดจูบปากนิ่ม ที่ไม่ต้องการผม น้องชักสีหน้าสงสัย
“ทุกครั้งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาย นายบอกชั้น นายต้องคอยอยู่ข้างชั้น ห้ามไปใหน” ผมพูดออกไป
“เพื่ออะไรครับ ทำไมฮยองต้องทำอย่างนี้” น้องผลักอกผมออก
“เพราะ นายต้องการให้ฮยองปิดบังไง” ผมมันโง่จริงๆ
“ได้ ได้ครับ ถ้าฮยองต้องการ” พูดจบน้องก้เดินออกไป
“ฮยองครับ ซักวันเค้าจะปรากฏตัว คนที่ฮยองควรจะรัก คนที่รักฮยองอย่างแท้จริง และฮยองก้จะรักเค้าอย่างจริงใจ” น้องหันมาทิ้งท้ายแล้วเดินออกห้องไป
..........ในเมื่อนายไม่คิดจะรัก ก้อย่ามาตอกย้ำความเจ็บของฮยองอีกได้มั้ยยองแจอา...........
=============================================================================
ไรท์ >>>>
รับรองความเศร้า [ไม่เท่าไหร่?]
ก้ไม่รู้จะกากไปมั้ย ยังไงก้ฝากติดตามด้วยนะคะ
ก่อนหน้านี้เบลอไปหน่อยเพราะกำลังแต่งอีกเรื่อง เลยสับสนคู่จิ้นไปนิสๆ ^^
กะจะลงหลังจากเรื่องนี้ จบแล้วค่ะ ^^ สบายใจได้หุๆ
รอดูการตอบรับนะ เห็นแต่เงาคนอ่านแต่ไม่ปรากฏโพส
มันใจหายค่ะ ชอบคิดไปเองว่าเค้าหลงเข้ามา TT แล้วจากไป
ช่วยยืนยันการมีตัวตนหน่อยนะคะ รีดที่รักทั้งหลาย
อย่างน้อยโพสมายิ้มทักทายเค้าก้ยังดี
ขอบคุณทุกกำลังใจล่วงหน้านะครับ ^^
ความคิดเห็น