คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Reconcile ให้ว่องนะเฮีย............
JAE >>>
หนึ่งสัปดาห์ก่อนฮิมจากไป
"เฮีย" ผมถามเฮียขึ้นหลังจากได้นอนพักเอาแรงอยู่หอ และโล่บอกจะไปไถเสก็ตเล่นที่พาร์คใกล้ๆหอ
"ระ?"
"จะทำไรอย่าคิดว่าเค้าไม่รู้นะ"
"รู้ระ?"
"ฮิมฮยองได้เป็นพรีเซ็นเตอร์เดี่ยวให้ค่ายใหญ่เนี่ย มันไม่บังเอิญไปหน่อยหรอ"
"ก้ไม่รู้สินะ" ท่าทางยักไหล่อย่างไม่ยีระกวนอวัยวะเบื่องล่างนั่นทำให้ผมชักอยากเกาด้วยท่าถีบสวยๆซะแล้วสิ
"บอกมานะ ไม่งั้นวีรู้เรื่องนี้แน่"
"เฮ้ย วีไม่เกี่ยวนะเว้ยไอ้น้อง" แค่พูดถึงก้ดิ้นละ หึ
"ก้ไม่รู้สินะ" ป่าวเลียนแบบท่ายักไหล่แบบตะกี้นะ แค่อยากกวน มีไรป่ะ
"โอ้ย ไรเนี้ยเฮียเจ็บนะว้อย" แล้วมะเหงกลูกโตก้ตกใส่หัวผมอย่างแรง ได้แต่แหวกลับ และลบหัวตัวเองป้อยๆ
"หึ ชั้นทำไรต้องบอกหมูอย่างแกด้วยหรอ"
"หมายความว่าไงวะ เฮียคิดจะทำไร"
"ชั้นปรากฏตัวจะให้ธรรมดาก้เปลืองตัวฟรีดิวะ" [?]
"พลีสล่ะอย่านอกเรื่อง"
"แกรู้แค่ว่า ชั้นไม่ได้ใครก้ไม่ต้องได้ แค่นั้นนะน้องรัก" นี่เฮียไปอินบทตัวร้ายมีจากละครเรื่องใหนวะ สายน้ำผึ้งหรอ?
"ถ้าเกิดเค้าจะเอาเฮียจะทำไรได้ล่ะ ทำแบบนี้ไม่กลัววีฆ่าหรอ"
"วีก้ส่วนวีดิ ส่วนอีกเรื่องก้.........ไม่รู้สินะ"
"เกลียดจริงๆไอ้คำๆนี้ แต่บอกเลย เฮียก้พี่ บังฮยองก้พี่ ถ้าไรไม่ลงรอยแล้วแจไขได้แจก้บอกเฮียว่า..........ก้ไม่รู้สินะ" ว่าจบทำท่าทำทางเสร็จผมก้แจ้นออกมาทันที อยู่ให้มะเหงกตกใส่หัวอีกรึไงกัน
'เกมนี้ชั้นเปนคนคุม แก้ให้ตายก้ไม่ได้ผลหรอกแจน้องรัก'...............................
"หึ"
ปัจจุบันหยกๆ
โพสอิทสีชมพูหล่นลงพื้น ก่อนที่ร่างใหญ่จะทรุดลง ผมเดินเข้าไปกอดเฮียไว้แล้วรูปหลังอย่างปลอบโยน อาการสั่นจากการร้องให้ของบังฮยองทำให้ผมอดสงสารพี่ไม่ได้ คงเจ็บปวดมาเลยสินะ ก้ตัวเองไม่ใช่หรอที่ปล่อยให้เป็นแบบนี้ แต่ถ้าพูดไปก้รังแต่จะตอกย้ำเลยได้แค่เงียบให้คนอ่อนแรงได้พักพิง
"ความอ่อนแอไม่ช่วยให้ฮิมฮยองกลับมาหรอกครับ มัวแต่ทรุดอยู่แบบนี้ฮิมฮยองคงรู้หรอก"
"ชั้นต้องทำไงล่ะ บทจะไปก้ไม่บอกกันซักคำ"
"............."
"ชั้นมันโง่จริงๆ ยองแจฮยองมันโง่ โง่จนมองไม่เห็นใจตัวเอง รู้ตัวก้ตอนที่สายไป ฮึก"
"เรื่องยังไม่จบซะหน่อยจะรีบเจ็บไปทำไม ร้องให้อยู่แบบนี้จะฮิมฮยองโดนงาบนะฮยอง"
"งาบ? ใครงาบ?" เสียงนิ่งเหมือนได้สติของคนในอ้อมแขนทำให้ผมต้องแอบกลืนน้ำลาย
"จิน ไอ้จินมันอยู่ใหน" แขนแกร่งที่ตกข้างตัวเมื่อกี้ยกมาจับกระชับแน่นที่ต้นแขนผมอย่างแรง
"เอ่อ ค.............คือ" จะบอกได้ไงล่ะ ก้รับปากกะชานฮยองไว้ซะดิบดีแล้วนี่ แจไม่ยอมผิดคำพูดเด็ดขาด
"ตอบพี่มานะยองแจ" ผมอ้ำอึ้ง บังฮยองพลักผมอย่างแรงแล้ววิ่งออกไปที่ห้องของผม ผมจึงวิ่งตามไป เฮียเปิดประตูเสื้อผ้าทุกบาน
"เสื้อผ้ามันไม่อยู่ ยองแจ พี่ชายนายไปใหน" บังฮยองกดเสียงต่ำถามผม น่ากลัวบอกได้คำเดียว โล่จร๋าช่วยแจด้วย ผมหลับตาปี๋ภาพหน้าเฮียเหมือนจะจับปาดคอผมให้ตาย ถ้าผมไม่ยอมพูดมันออกมา
"ค.......คือ" มันต้องว่าไงวะคิดสิคิด
"อย่าเงียบสิวะ" บังฮยองตะคอกผมเสียงดัง ป่าวสำออยนะ แต่ตอนนี้ผมสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วน้ำตาก้พาลจะไหลขึ้นมาซะดื้อๆ
"เฮ้ย ฮยองปล่อยยองแจของผมนะ" เสียงที่ผมคิดถึงตอนนี้ดังขึ้น ทำให้น้ำตาผมที่คลอหน่วยอยู่แล้วกำลังไหลออกมาเป็นเขื่อนแตก บอกเลยตั้งแต่คบกันมาปานจะเล่นหัวกัน บังฮยองไม่เคยโกรธจนเป็นแบบนี้เลย ตอนนี้เหมือนเฮียไม่รู้ตัวอะไรเลย มันน่ากลัวจนผมได้แต่กัดปากเงียบ
"แกรู้ใช่มั้ย ว่าสองคนนั้นไปใหน" บังฮยองเหมือนจะได้สติขึ้นมานิดหน่อยเลยปล่อยมือจากผมแล้วเดินไปถามเชลโล่
"แต่ผมรับปากพวกเค้าแล้วว่าจะไม่บอกฮยอง" เชลโล่เดินเข้ามากอดผมไว้ อย่างปลอบโยน ไม่อยากบรรยายความอ่อนแอของตัวเองนะ เคยเห็นเด็กล้มแล้วไม่ร้องให้มั้ย แต่พอเด็กคนนั้นเห็นแม่ตัวเองวิ่งเข้ามาโอ๋เท่านั้นแหละ บอกเลยสภาพเดียวกันกับผมตอนนี้ละ...
"โว้ย" เหมือนหาที่ระบายไม่ได้ บังฮยองเลยร้องออกมาอย่างเหลืออด ทำเอาผมสะดุ้งกอดเชลโล่ไว้แน่นขึ้นอีก
"เฮียคัง?" และเหมือนจะฉลาดขึ้นอีกนิดหน่อยผมก้ได้ยินเสียงบังฮยองวิ่งออกไป
ฮรึก ยังคงสะอื้นภายใต้อกอุ่นของเด็กยักษ์ไม่หายเลย
"ขวัญเอ้ยขวัญมา" เสียงทุ้มแปร่งๆกระซิบข้างหู อย่างล้อเลียน ทำให้ผมต้องผลักออกแรงๆ แล้วไปร้องให้ต่อที่เตียง ไม่อยากจะยอมรับว่าเสียดายกอดนั่นอยู่ อยากกอดให้หายตกใจไปเลย
"ไม่ร้องแล้วครับ" ร่างสูงเดินตามมานั่งข้างเตียงผมที่ซุกหน้าร้องให้อยู่
"ไม่ต้องมาล้อเลย" ผมปัดมือใหญ่ที่ลูบหัวปลอบผมออก
"อ่าว คนมาปลอบบอกล้อได้ไงอ่ะ ใหนมาดูซิเฮียเค้าทำไรแจของผมมั่งเนี่ย กลัวจนสั่นเลย" มือใหญ่พยายามดึงผ้าห่มออกจากหน้าผม จะปล่อยให้เห็นหน้าแดงให้โง่หรอ ไม่มีวันซะหรอก
"ไม่ต้องมายุ่งนะ ออกไปเลย ฮือ" ฮือไม่มีน้ำตาครับ และป่าวงอนด้วย ฮือเพราะอายครับ อายที่ตัวเองง๊องแง๊งง่ะ
พึ่งรู้ว่าตัวเองอ่อนแอแค่กับคนๆนี้จริงๆ พึ่งรู้ว่าเวลาร้องให้แล้วได้อ้อมกอดแบบนี้ผมอบอุ่นจนผ่อนคลาย แล้วยังพึ่งจะรู้ว่าผมปลอดภัยถ้ายังมีเด็กยักษ์คนนี้อยู่ข้างๆ ได้เห็นโมเม๊นท์แบบนี้แล้วเขินตัวเองแปลกๆ ........
แต่บังฮยองน่ะสิ น่ากลัวเป็นบ้าเลยว่ะ
"แจครับผมไม่ได้ล้อจริงๆนะ ผมเปนห่วงง่าาา เปิดหน้ามาคุยกันก่อนดิ" เชลโล่ยังคงพยายามดึงผ้าห่มออกจากผมอยู่ครับ
"ปล่อยก่อนดิ" ถ้าดึงอีกนิดได้เปลี่ยนผ้าห่มใหม่แน่
เมื่อมือใหญ่ละออกไป ผมจึงเปิดผ้าห่มออกมาดีๆ แต่สะดุดที่หน้าตาที่น่ารักคมๆอยู่ห่างผมแค่คืบ
"ดูสิร้องให้จนหน้าแดงหมดแล้วเนี่ย" นิ้วอุ่นเกลี่ยน้ำตาผมออกอย่าแผ่วเบา ขอบคุณที่เค้ามองว่าผมร้องให้จนหน้าแดง ถ้ารู้ว่ามันแดงเพราะอีกเรื่องผมคงฝังตัวเองคาเตียงแน่ๆ
"ก้ดูเฮียสิ ยังกะโดนผีสิงอ่ะ" ป่าวแอ๊บเสียงง๊องแง๊งบ้าบอนั่นเหมือนเด็กนุบาลฟ้องครูนะ แต่มันคือเรื่องจริงที่ผมเป็นอยู่ ณ ตอนนี้
"เป็นผมถ้าแจหายไปกับคนอื่นแบบนี้ ผมเป็นหนักกว่านี้อีกนะ" พูดจบเด็กยักษ์ก้หอมแก้มผมแรงๆ แล้วฉุดผมขึ้นมากอดไว้
"ไม่รู้ด้วยล่ะ ก้อย่าทำให้หนีไปสิ" ใช่ อย่าบื้อเหมือนเฮีย ถ้ารักผมก้ต้องดูแลผมดีๆ อย่าผลักใส มีอะไรให้พูด แขนแกร่งคลายกอดออกจากผม กอดจะมองผมด้วยสายตาวับวิบประหลาด
"หนีไปใหนไม่ก้ไม่พ้นหรอก" ยิ้มกริ่มและสายตาพราวแปลกๆนี่มันหน้ากลัวพิลึกแฮะ ด้วยสัญชาตญาณ ผมจะผลักตักออกจากอ้อนกอดที่เริ่มจะกระชับแน่นขึ้นทันที
"คิดไรอ่ะ ปล่อยเลยนะ" ผมพยายามดิ้นให้ลุด เพราะเริ่มเห็นเค้าความหื่นจากคนตรงหน้า
"คิดเหมือนพี่ไง ทำไงน๊าพี่จะได้ไม่หนีไป" ล้อเลียนเสียงใสใส่ผมก่อนจะหอมผมแรงๆอีกฟอด แล้วกดจูบเรื่อยลงมาตามสันกรามผม จนขนลุกชันไปทั้งตัว
"ไม่นะเชลโล่ ไม่เอานะ" ผมหยุดดิ้นแต่ยังออกแรงผลักคนตัวใหญ่ไว้อยู่ ก่อนจะสบตาคมที่กรุ่นอารมณ์นั่นอยู่อย่างขอร้อง ก้จะไม่กลัวได้ไง ตอนที่ง้อกันแล้วพลาดท่าคราวก่อนความเจ็บมันยังไม่เลือนเลย เดินแทบไม่ได้จะจำไม่ลืมเลย
"อย่าทำแบบนี้ดิฮยอง" ....?
"นายก้อย่า...........อื้อออ" ปากบางที่ประกบเข้ามาอย่างรวดเร็วทำให้คำทัดทานหายไปกับลำคอ จูบลึกล้ำโหยหาทำให้ผมเริ่มคล้อยตามแล้วโอนอ่อนให้ ถ้าจะบอกยองแจปุ๊บปุนหลี ถ้าใครมาเจอเด็กคนนี้ตอนนี้คงลืมคำนั้นเลยเลยล่ะครับ เหมือนผมตอนนี้ที่ยังหายใจแทบไม่ทันเลยด้วยซ้ำ
"อื้อ" อากาศที่ลดน้อยลงทำให้ผมต้องตีไหล่หนาแรงๆเพื่อเรียกสติทั้งของตนเองและคนที่คร่อมผมอยู่ในตอนนี้ให้ถอนจูบออก
แฮ่ก
"ฮยอง บอกแล้วไงว่าอย่าทำ" เสียงพร่าพูดชิดริมฝีปากผม
"ชั้นทำไร" ผมเริ่มงง [ยองแจไม่เคยเข้าใจโลกของจุนฮงเอาซะเรอะ]
"ก้ทำหน้ายั่วผมอยู่นี่ไง" ยังไม่หายงงปากบางก้ประกบเข้ามาฉกเอาลมหายใจผมอีกครั้ง
.
.
.
"ไอ้แจ้/เฮ้ย!!" สองเสียงที่โผล่เข้ามาทำให้ผมกับเชลโล่พละออกจากกันอย่างรวดเร็ว
"มีอะไรครับ" เป็นเชลโล่ที่ลุกออกไปรับหน้าไว้ ส่วนผมหรอ ขอมุดผ้าห่มหนีก่อนแล้วกัน
.
.
.
มัวอายเลยได้ยินคร่าวๆว่าเฮียจะบินไปไทยพรุ่งนี้? สงสัยเฮียคังคงโดนเฮียเล่นเข้าแล้วล่ะครับ อาเมนนนน
ไม่นานข้างเตียงผมก้ยุบลงอีกครั้ง ก่อนจะตามมาด้วยแรงดึงผ้าห่มให้เปิดออก
"เค้าไปกันหมดแล้วครับ" แล้วไง ไม่เอาแล้ว พอแล้ว อายจะตายอยู่แล้วววว
"............"
"มาต่อกันปะ" ร่างใหญ่จะโถมตัวเข้ามาอีกครั้ง ผมเลยจัดการเอาผ้าห่มคลุมหน้าเด็กยักษ์ไว้แล้วเด้งตัวออกมาทันที พลาดครั้งที่สองไม่มีในพจนานุกรมของยองแจหรอกครับ!
"ชั้นคิดว่าคืนนี้คงต้องค้างที่ห้องฮิมฮยองนะ เดี๋ยวห้องมันเหงาอ่ะ บายที่รัก" ก่อนที่ร่างสูงจะกระโจนมาผมวิ่งสุตรีนไปที่ห้องของม๊าชาน ก่อนจะปลดล็อกทันที
ปึงๆ
"ไม่เล่นแบบนี้นะแจ" เสียงโวยวายข้างนอกทำให้ผมหัวเราะสะใจอยู่คนเดียว
ฟรึ่บ
แรงกอดจากข้างหลังทำให้ผมสะดุ้ง แล้วยืนนิ่ง.
"ฮยองขอโทษนะยองแจ" เสียงแหบต่ำนี้ดังขึ้นข้างหูแทรกเสียงเชลโล่ที่ยังโวยวายไม่หายอยู่นอกห้อง
"เอ่อ" จะบอกว่ายังกลัวอยู่มั้ย ตอนนี้เริ่มสั่นนิดๆละครับ
"ไม่ต้องกลัวแล้วนะเด็กดื้อ ฮยองไม่น่ามาลงกับยองแจเลย" บังฮยองพลิกตัวผมให้หัไปเผชิญหน้าแล้วยกมือขยี้หัวผมในแบบเดิมที่เคยทำ ตาคมยังฉ่ำไปด้วยน้ำตา ผมยู่หน้าหมั่นใส้ทันทีที่คิดได้
"อย่าทำแบบนี้กะฮิมฮยองนะ รู้แล้วใช่ป่ะว่าต้องทำไง"
"............" เฮียไม่ตอบแค่ยิ้มแล้วเดินไปเก็บของต่อ
"เฮียจะไปกี่โมง" ผมถามขึ้นหลังจากที่ฮยองเค้าเก็บของเสร็จ
"ตีห้าน่ะ"
"ฝากซื้อขนมไทยด้วยนะ แจอยากชิมดู"
"อืม"
"คิดไรอยู่เนี่ย"
"ไม่รู้สิ"
"อย่าไปเสียเที่ยวนะฮยอง"
"............."
ไม่ว่าจะยังไง ชั้นไม่ยอมเสียเที่ยวแน่ล่ะยองแจ
และจิน.........ไอ้น้องรัก
“หึ”
®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®
® > ชูแว๊ป ขอพักยกเปนคู่หลักนิสนุง
#ห้ามลืมเชียวว่าคู่หลักอ่ะโล่แจนะ
เกือบเอนซีนิดๆนะเนี่ย อย่าตบรันนะ
แด้มันโผล่เข้ามาเอง ไปว่าแด้เลย รันมิรุเรื่อง
ก้มิรุสินะ?............
อ่าห์ อีกนิดนะรีดใกล้จบแล้วล่ะรันพยายามหาที่ลงยุ 555
ล้อเล่นข่ะ มิรุว่าเฮียมาตามฮิมถึงไทยล้วจะเกิดอัลไรขึ้นนะ
ขอแซวหน่อยๆนะ ถ้าคนที่เปนแฟนกะเลา เลารักมาก บทที่เลาจะไปเค้ากลับไม่ยื้อเนี่ย
มันหน้าตีให้ตายมั้ย?
ก้ไม่รุสินะ?.............
#ถีบรันรัวๆ ก้มันติดปากอ่ะ
ความคิดเห็น