คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Roommate?.....................
..................................................
ปัง!!!
พลั่ก!!!
“อะไรของแกวะ”
พลั่ก!!!
“ชั้นเกลียดแกไอ้รุ่นพี่”
พลั่ก!!!
“คิมซอกจิน!!!!!”
พลุบ
“ฮึก ทำไมวะ อึก ทำไม”
“แกเป็นอะไร”
“ทำไมต้องเป็นแกวะ”
“..............”
ฟุ่บ
“ฮรึกกก ชั้นเกลียดแก”
“..................”
“ชั้นเกลียดแก อึก”
“..................”
คิมซอกจิน คนร่าเริงและสดใสเสมอกำลังร้องให้อย่างบ้าคลั่งกับรุ่นพี่คนสนิท
“ฮรึก”
“พอใจยังวะ”
“..................”
“......................”
ไม่มีคำอธิบายใดๆ
แค่สายตาที่เคยนับถือมองมาด้วยความเกลียดชัง
แล้วเดินจากไปไม่หวนกลับ
‘บังยงกุก ชั้นจะไม่ลืมมันเลยไอ้พี่ทรยศ.............
...................................
ความหงุดหงิดก่อตัวขึ้นสุมในใจ
“หึ!”
บุหรี่มวนหนาถูกจุดขึ้น
ครืด
“ฮยอง ฮยองสูบบุหรี่หรอ” ตาใสจ้องมองมาที่ผม ผมตบที่ตักตัวเองเพื่อให้อีกคนเข้ามานั่ง อย่างเมื่อก่อน หวังอะไรวะ
“.................” ร่างบางเดินเข้ามา แล้วนั่งลงอย่างเคย? ผมได้แต่ตกใจ ยองแจไม่ขัดขืน? ฝันไปใช่มั้ย? บ้าแล้วจริงๆ
หน้าใสหันกลับมาจ้องที่นัยน์ตาของผม มันไม่มีผม ยังไงก้ยังงั้น แต่ผมก้ไม่ได้ใจหาย แต่ทำไมต้องหลบตา เหมือนโดนสอบสวนทางสายตา
“ฮยองหันมาสูบบุหรี่ตั้งแต่ตอนใหนครับ ไม่ยักรู้เลยนะเนี่ย” ยองแจลุกขึ้นไปนั่งที่เตียงข้างที่นั่งทำงานของผม แล้วเอามือแหย่ไอ้ทิกเพื่อนผมไปมา
“ชั้นเหนื่อย” ผมพูดออกไป
“เฮียจิน เปนอะไรกับฮยองฮะ” มือบางดึงไอ้ทิกมากอดแล้วหยอกมันไป เหมือนพูดกับผมนะ แต่ก้เหมือนเล่นกับมัน
“รุ่นน้อง” ผมพรูลมหายใจยาวๆออกมา เริ่มการสอบสวนแล้วหรอวะ
“รู้ป่ะ เหตุผลที่เฮียจินย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศกลางคันเพราะอะไร”
“............” ยองแจต้องการจะบอกอะไร
“ผมไม่รู้ แต่วันนั้นเฮียขอมานอนบ้านผม แล้วร้องให้กับผมจนเช้า โดนไม่รู้สาเหตุ ฮยองพอจะรู้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“............ไม่รู้”
“ครับ” ว่าจบร่างบางก้เดินออกไปทันที
“แต่” ผมลังเลที่จะพูด เพราะมันเกี่ยวกับคนที่ทำให้ผมหงุดหงิดตอนนี้จริงๆ
“................” ร่างบางหยุดฟังแต่ไม่ได้หันกลับมา
“ซอกจินเคยคบกับฮิมชาน” ผมถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดเมื่อคำว่าเคยคบ กำลังจะกลับมาหรอ แล้วไอ้บนต้นไม้บ้าๆนั่นล่ะ อารมณ์พาไปรึไงวะ
“ครับ” เหมือนกับว่ายองแจรู้แล้ว และผมก้ไม่รู้จะพูดอะไรต่อจึงถอนหายใจออกมาอีก
“นับดูน่าสี่สิบล้านเซลล์ที่ตายไปเลยนะฮยอง” ยองแจเดินกลับมานั่งที่เตียงอีกครั้ง เหมือนเมื่อกี้น้องมันเล่นมุกใช่มั้ย แต่ผมงง และมีอารมณ์ขำจริงๆ
“อะไรทำให้ฮยองเครียดขาดนี้นะ เฮียจินหรอ รึว่า..........” ยองแจลากเสียงยาว แล้วมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แสนกลแบบนั้น
“อะไร” ผมถอนหายใจอีกครั้งรอบที่ล้าน แต่ให้ตาย ผมยังหงุดหงิดอยู่
“อีกแล้ว ถอนหายใจหนึ่งครั้งเซลล์เม็ดเลือดแดงในร่างกายฮยองจะตายเป็นล้านเซลล์เลยนะ แล้วนี่ถอนเฮือกแบบนี้คนแก่อายุสั้นพอดี”
“...............” ผมมองแก้มพองลมยุ้ยๆนั่นก้อดไม่ได้ที่จะขยี้ผมแรงๆให้หายหมั่นใส้
“โอ้ย ทำบ้าไรวะ คนอุส่าสาดมุกเป็นกระบุงให้ยิ้มแท้ๆเลย ดูสิผมยุ่งหมดแล้วเนี่ย” ผมถอนหายใจอีกครั้ง และตอนนี้ก้ได้สายตาน้อยใจจากไอ้เด็กตัวกลมแถวนี้แล้ว ช่วยไม่ได้นิหว่าไม่รู้เป็นอะไรทำไมต้องหงุดหงิดแบบนี้
“ถ้ามันจะสั้นจนเหลือแค่วันนี้ก้ดูแลกันดีๆนะ” ผมพูดไปเหมือนเย้ยตัวเอง
“เฮิร์ตขนาดนั้นเลยอ่อ งั้นผมไล่เฮียจินกลับไปนอนบ้านแม่ดีกว่า เดี๋ยวคนแก่แถวนี้จะสิ้นอายุขัยซะก่อน” ว่าจบ ร่างบางก้พุ่งไปที่ประตู
“ไม่ต้องหรอก นอนนี่ล่ะ ช่างมันเหอะ” ร่างบางหันมาหาผมอีกครั้งแล้วยิ้มอีก แต่เป็นยิ้มแบบละมุนที่เจ้าตัวมักจะทำเวลาปลอบผม
“ฮยองกำลังกลัวอะไรรึป่าว แน่ใจหรอว่าต้องการแบบนี้ เฮียจินน่ะเปลี่ยนไปเยอะนะ ไม่กลัวหรอ” คำพูดที่ทำให้ผมได้คิด ยองแจอยากบอกอะไร
“ผมไม่รู้นะ เฮียโผล่มาหาผมเนี่ยอาจจะแค่มาเยี่ยม แต่เรื่องฮิมฮยองอ่ะมันก้น่าห่วงนะ และเท่าที่รู้เฮียอยู่ที่นู่นน่ะ เพลบอยดีๆเลยนะ จะปล่อยไว้แบบนี้จะดีหรอ” พูดจบ ร่างบางก้เดินออกไปจริงๆปล่อยให้ผมนั่งจมกับความคิดบ้า
“แล้วจะให้ชั้นทำไงวะ”
มันต้องมีทางออกสิวะ?
....................................
ประชุม...........บ้าน?
“อ่า ที่เรียกประชุมวันนี้นะ ก้แค่อยากเครียไรนิดๆหน่อยๆเปนการชั่วคราว คือ เนื่องจากซอกจินจะค้างกับเรา แล้วเรื่อง” จะเริ่มไงวะ
“เข้าเรื่องเลยฮะฮยอง” เสียงแดฮยอนดังขัดขึ้น ผมได้แต่กระแอมไอ
“คือ.......... เราต้องวางผังห้องใหม่นะ ชั้นปรึกษากะเฮียคังแล้วเค้าเลยจัดแผนมาว่า??”
“....................”
“เชลโล่อยู่กะฮิมชาน”
“เอ่อ.............ก้ดี” ฮิมชานเหมือนจะแย้งแต่ก้ยอมรับในที่สุด
“แดฮยอนกะจงออบ ห้องเดิม”
“โย่วววว เราจะไม่พรากจากกันเลยจงออบ ทุกอย่างช่างเปนใจ” รู้สึกจะมีเพียงคู่เดียวที่ยิ้มได้ในตอนนี้
“อะแฮ่ม ใช่ที่หรอวะแด้ฮยอง เชลโล่เสียงเขียว สายตาจ้องไปที่ยองแจเหมือนจะลุ้นอะไรซักอย่าง
“ส่วนยองแจ กลับห้องนาย”
“ชั้นไม่ค้างกะแกหรอกไอ้รุ่นพี่” เสียงเข้มที่ขัดขึ้นบอกทันทีว่าอีกคนจริงจัง
“ชั้นบอกหรอว่าจะให้แกค้างด้วย” ผมพูดสอดกลับเสียงนิ่งที่สุดเพื่อกลั้นอารมณ์ขุ่นมัว
“.........................”
“............................”
“ชั้นกะยองแจ” จินพูดขึ้นเมื่อนึกได้
“ไม่นะ” เชลโล่ขัดขึ้นทันที
“เฮ้ย น้องรักเราจะได้นอนด้วยกันเหมือนเคยแล้วว่ะ” น้ำเสียงดีใจระเบิดขึ้น พร้องกับร่างหนาของจินโผใส่ยองแจ
“เคยนอนด้วยกัน? หมายความว่าไงวะ ไม่นะเฮีย ไม่ได้” เชลโล่ลุกขึ้นโวยวาย ผมส่ายหัวด้วยความละอา เพราะคิดไว้แล้วว่าต้องเกิดเหตุการณ์เช่นนี้
“เย้ ยองแจน้องรัก เข้าห้องของเรากันเหอะ” ยองแจโดนพี่ชายกอดคอเดินเข้าห้องโดยมีเด็กยักกระฟึดกระฟาดตามหลัง
“ไม่เอานะเฮีย ถ้างั้น...........”
“....................” ยองแจหันกลับมามองเชลโล่ที่ลากเสียงยาวเหมือนรอฟังคำตอบของอีกคน
“ผมจะนอนข้างเตียงยองแจให้ดูเลย” ดูน่ากลัวพิลึก ผมได้แต่กุมขมับร้าวๆของตัวเอง ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้เดกคนนี้
ยองแจยกยิ้มแล้วมองหน้ามาที่ผมก่อนจะเบนสายตาไปที่ฮิมชานที่นั่งเงียบมาตลอด
แดฮยอนเดินกอดคอจงออบน้องรักเข้าห้องปนานแล้วตั้งแต่ที่ประกาศคู่นอนเสร็จ ส่วนยองแจก้หายเข้าห้องไปกะซอกจินและเซลโล่ แต่ไม่ต้องทายอยากคืนนี้พวกนั้นกัดกันทั้งคืนแน่
ตอนนี้เหลือแค่ผมที่นั่งมองคนตรงหน้า ที่ไม่ลุกไปใหน ได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง
“ชาน คิดไรอยู่วะ” ผมพูดขึ้น ตาสวยเงยมองผมช้าๆ สายตาสับสนคู่นั้นผมไม่ชอบมันเลยจริงๆ
“ไม่รู้ว่ะ ชั้นไม่รู้”
“ซอกจิน ยังรักแก”
“................”
“แกยัง............รัก”
“ไม่ใช่นะ ชั้นไม่เคยรักจินเลย” แล้วสายตาเจบปวดนั่นมันคืออะไรวะฮิมชาน
“อือ” ผมพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นจะกลับห้อง แค่นี้ก้รู้แล้วล่ะ
“แล้ว ถ้าเกิดว่า............” เสียงเบาหวิวที่ขัดขึ้นทำให้ผมต้องหยุดฟัง
“ตอนนี้นายรักชั้น ไม่สิ นายยังไม่รักชั้น แต่ถ้าชั้นจะกลับไป..........”
“อย่าแม้แต่จะคิด” ผมสอดขึ้นกัดกรามแน่น แล้วหันกลับมามองคนตัวบางที่มองผมด้วยสายตาตกใจ
“....................” บรรยากาศรอบตัวเราเราเงียบไปชั่วขณะ
“จะเอาไงกันแน่วะ” ฮิมชานทนไม่ได้เป็นฝ่ายโผลงขึ้น
“ถ้าแกไม่รักชั้น แกจะเก็บชั้นไว้ทำไมวะ ทรมานนะเว้ย”
“ก้แกรักชั้น แกทนกลับไปหาคนที่แกไม่รักได้หรอวะ”
“แกแม่ ง เห็นแก่ตัวว่ะ”
“แกพึ่งรู้หรอ ชั้นน่ะมันโค รตเห็นแก่ตัว ไม่พอนะมันโค รตหวงแกเลยว่ะ”
“.......................”
“.......................”
“แกมีสิทธ์อะไรมาหวงชั้นกันวะ แกไม่ได้รักชั้นซักหน่อย” สายตาสวยมองผมด้วยความสับสน
“เพราะแกเปนของชั้นไงวะ ตั้งแต่ที่แกบอกชั้น ตั้งแต่ที่แกรักชั้น นั้นน่ะบอกชัดเจนแล้วล่ะ ว่าแกเปนของชั้น”
“กุโค รตเกลียด....มึ...........อือ” ก่อนที่ปากบางจะพูดอะไรต่อก้ถูกผมก้มลงไปโฉบคำพูร้ายกาจเอาไว้ด้วยปากของผม ไม่ได้จะล่วงล้ำ แต่เมื่อได้สัมผัสกลับไม่อยากละจาก อาจเปนเพราะความโมโหหรือเพราะความนุ่มลิ้นทำให้ผมเผลอกัดเข้าที่ปากบางนี้ จนทำให้ฮิมชานเผลอปากออกเพราะความตกใจ มือบางพยายามผลักผมออก หึ ดิ้นรนหรอ ทั้งที่ต้องการเนี้ยนะ ฮิมชานนายยั่วชั้นอยู่รึไง กะไว้แล้วว่าจะไม่รุกล้ำ แต่พอร่างบางเริ่มขัดขืนก้ชักจะหงุดหงิดนิดๆ เลยเกี่ยวกวัดลิ้นเข้าไปกวาดชิมความหวาน บอกตามตรงมันหอมหวานจนผมแทบเตลิดไปไกลแล้ว...............
......................................
“เหนื่อยนะที่ต้องหวงโดยไม่รู้สาเหตุ”
“เหนื่อยนะที่ต้องรักโดยไม่รู้ ว่าต้องรักไปถึงใหนกว่าจะได้รักคืน”
“ถ้ายังคาราคาซังอยู่แบบนี้ มือที่สามก้เด่นเลยอ่ะดิ หึ”
“แล้วฮยองจะรู้ว่าทำไม ผมช่วยเอง”
“ยองแจอ่า เรายังไม่เครียกันนะ”
®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®
® ตบรันรัวๆ ><
ข้าน้อยสมควรตาย
ข้าน้อยขอรับผิดในสิ่งที่เกิดขึ้น
ที่เกิดจากความเห รี้ย ส่วนตัวข้าน้อยเอง
ที่ปล่อยร้างไว้จนไม่รู้จะร้างยังไง ฮรืออออออ
ตามจริง เข้าเดกดีแง่มทุกวัน เข้ามาอ่านของคนอื่น แต่ของตะเอง..............
รีดคงไม่ว่ารันหรอกใช่มั้ย แต่คงรุมยำทีนอันงามงอนอยู่ล่ะจิ
ยังไงเรื่องนี้ต้องจบค่ะ รันสัญญา.........
แต่เค้ามะรุจะจบเมื่อไหร?
Kao – ma - ruuuuuuu????????
#ยำอิรัน (มิใช่แทกแต่ประการใด แต่ถ้าผู้ใดอยากรุมรันในเรื่องนี้ ก้สามารถนำไปติดได้ขร่ะ ^^ )
ความคิดเห็น