cho~shin เปิดหัวใจยัยสองหน้า

ลำดับตอนที่ #1 : เราเกิดมาเพื่อ?

เด็กผู้หญิงผมยาวตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเดินจูงมือผู้หญิงร่างสูงคนหนึ่ง ทั้งสองเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะใจกลางเมือง มือซ้ายของเด็กหญิงมีมือขวาของหญิงผู้เป็นแม่กุมไว้แน่น ส่วนในมือขวา เธอมีหนังสือภาพเล่มเล็ก ๆ อยู่ในมือ  ..

เด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งไล่เด็กผู้หญิงผมเปีย อย่างสนุกสนาน  ขณะที่เด็กหญิงผมเปียวิ่งหนีแทบไม่ดูทาง จนเธอชนเด็กหญิงเข้า
" อุ๊ย ! ขอโทษค่ะ " เธอหันกลับมาขอโทษอย่างรวดเร็ว แทบไม่มองหน้าคนที่เธอชนด้วยซ้ำ " หวาย มาแล้ว ๆ " เธอมองผู้ไล่ตามอย่างตกใจปนร่าเริง แล้ววิ่งหนีไปทางม้านั่งสีขาวตัวหนึ่ง ที่มีชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอยู่
เด็กหญิงผมเปียวิ่งไปหลบหลังม้านั่ง
" คุณพ่อคะ บังหนูด้วยนะ ดูสิคะ พี่เรนวิ่งไล่หนูไม่ยอมเหนื่อยบ้างเลย "
ชายหญิงคู่นั้นยิ้มและหัวเราะให้เด็กหญิง  ขณะที่เด็กชายวิ่งตามมาถึง
" นี่ ยายรัน ฟ้องพ่อแม่เชียวนะ ที่วิ่งหนีหละเร็วเชียวนะ ที่ตอนเธอวิ่งไล่เนี่ย ช้าชะมัดเลย " เด็กชายพูด ใบหน้าของเขามีเหงื่อไหลอาบแก้ม

เด็กหญิงผมยาวเฝ้ามองเด็กสองคนนั้นเงียบ ๆ เธอไม่มีพี่น้อง จึงออกจะอิจฉาเด็กสองคนนั้น เธอกระตุกแขนแม่เบา ๆ
" คุณแม่คะ เราไปนั่งรอคุณพ่อกันตรงม้านั่งตรงนั้นดีกว่านะคะ " เด็กหญิงชี้ไปที่ม้านั่งสีขาวตัวถัดจากม้านั่งที่มีครอบครัวเด็กสองคนนั้นนั่งอยู่
เมื่อแม่ของเธอพยักหน้า เธอก็จูงมือแม่เดินไปที่ม้านั่งสายตาเธอยังคงมองไปที่เด็กสองคนนั้นเรื่อย ๆ

เธอและแม่นั่งลงที่ม้านั่ง เด็กสองคนนั้นเริ่มเล่นวิ่งไล่จับกันอีกครั้ง เธอมองเด็กสองคนนั้นอยุ่ครู่หนึ่ง แล้วเธอก็เปิดหนังสืออ่าน...
     นานมาแล้ว... พระเจ้าได้สร้างโลกอันน่าอยู่ให้เหล่าสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย พระเจ้าสร้างให้สิ่งมีชีวิตทุกชนิดมีหน้าที่ของตน แต่ละชนิดคอยช่วยเหลือกัน ต้นไม้ มีหน้าที่ ผลิต อาหาร สร้างอาหาร ให้สัตว์ สัตว์มีหน้าที่ให้ปุ๋ยแต่ต้นไม้ ทุกอย่างมีหน้าที่เกื้อกูลกันอย่างนี้ ...
    แต่แล้ว เมื่อพระเจ้าสร้างมนุษย์ มนุษย์ แทบไม่มีหน้าที่อะไรเลยในตอนนั้น พวกเขากินทั้งพืชและสัตว์ ใช้ชีวิตรื่นเริงไปวันๆ ...
     และแล้ว เด็กสาวมนุษย์คนหนึ่ง เธอเริ่มสังเกตขึ้นมา ว่า ทำไมกันนะ ทำไมมนุษย์อย่างเราถึงไม่มีหน้าที่อะไรสำคัญ ๆ เลยล่ะ
     เธอไปถามกระต่าย เพื่อนสนิทของเธอ
" นี่ ๆ กระต่ายน้อย เธอว่าไหม มนุษย์อย่างฉันเนี่ย ไม่มีหน้าที่ที่เป็นประโยชน์เลยนะ "
" แน่นอนสิ พระเจ้านะ รักมนุษย์มากนี่นา เพราะอย่างนั้น ท่านถึงสร้างมนุษย์ให้มีรุปร่างคล้ายท่าน และยังไม่มอบหน้าที่ใด ๆ ให้แก่มนุษย์อีกด้วย" กระต่ายน้อยตอบ
" มันไม่ถูกต้องนะ เธอว่าไหม ทำไมมีแต่มนุษย์ที่สบายหละ ไม่ได้ ๆ ฉันต้องไปขอหน้าที่จากพระเจ้า" เด็กสาวพูด แล้วเธอก็เดินไปที่วิหารเทพเจ้า
" มนุษย์นี่ก็แปลกจริงๆ นะแหละ อยู่สบาย ๆ ไม่ชอบ" กระต่ายน้อยพึมพำตามหลังเด็กสาวไป
เด็กสาวเดินไปยังวิหารเทพเจ้า เธอพบว่าเทพเจ้ากำลังมองดูมนุษย์กล่มหนึ่ง ที่นั่งกินผลไม้และร้องเพลงอย่างสำราญอยู่ในสวนของวิหาร
" ท่านเทพเจ้าคะ "
" มีอะไรหรือ"
" หนูมีเรื่องอยากขอจากท่าน "
ท่านเทพเจ้ายิ้มให้สาวน้อย
" ได้สิ เจ้าจงว่าความปรารถนาของเจ้ามา "
" หนูอยากให้ท่านมอบหน้าที่ให้มนุษย์อย่างหนู "
ท่านเทพเจ้านิ่งเงียบ ก่อนจะตอบว่า
" ก็มีอยู่แล้วนี่ ข้าได้มอบหน้าที่ให้มนุษย์แล้ว"
เด็กสาวงงมาก เธอไม่เข้าใจ ว่าเธอมีหน้าที่อะไร ในฐานะมนุษย์
" แต่หนู ไม่เห็นว่าหนูจะมีหน้าที่อะไรเลยนี่คะ "
" มีสิ หน้าที่ของเจ้า คือการ ดุแลโลกใบนี้ ข้าจะให้มนุษย์อย่างพวกเจ้าดูแลโลกแทนข้า "
" ดูแล ? เหรอคะ ท่านให้ต้นไม้หรือสัตว์อื่นดูแลก็ได้นี่ ทำไมให้มนุษย์ทำล่ะคะ มันดูง่ายไปหน่อย ท่านไม่จำเป็นต้องสร้างเราก็ได้นี่คะ ท่านให้เราเกิดมาทำไมกัน"
พระเจ้ายิ้มเงียบ ๆ ให้ แล้วท่านก็ตอบว่า
" ข้าต้องการให้สิ่งมีชีวิตทุกอย่าง มีจุดประสงค์ในการมีชีวิตอยู่ มนุษย์อย่างพวกเจ้า สืบทอกเจตนารมณ์ของข้า เจ้าอยู่เพื่อดูแลโลกนี้ "
" แค่นั้นหรือคะ แต่ถ้าอย่างนั้น ท่านสร้างมนุษย์แค่คนเดียวก็ได้นี่ค่ะ ไม่เห็นต้องสร้างพวกเรามากมายเท่านี้เลย ดูเหมือนมนุษย์อย่างข้าจะสร้างความเดือดร้อนให้เหล่าสัตว์ทั้งหลายมากกว่าด้วยซ้ำไป "
ท่านเทพมองหน้าเด็กสาวยิ้ม ๆ
" เพราะมนุษย์เพียงคนเดียวไม่อาจกระทำการอะไรสำเร็จได้ด้วยตัวคนเดียวไงล่ะ ข้าถึงจำเป็นต้องสร้างพวกเจ้าขึ้นมาหลายคน เพื่อให้พวกเจ้าช่วยเหลือดูแลกัน "
เด็กสาวขมวดคิ้ว ยังไง เธอก็ไม่เข้าใจเทพเจ้าอยู่ดี
" หนูไม่เข้าใจค่ะ ทำไมต้องมีมนุษย์อยู่หลาย ๆ คนด้วย "
พระเจ้ายิ้มอีกครั้ง
" เพราะข้า ได้สร้างมนุษย์ขึ้นมา ให้มีเป้าหมายเพื่อเกิดมาดูแลโลกใบนี้ ในด้านใดด้านหนึ่ง แต่มนุษย์คนเดียวไม่อาจทำสำเร็จได้ เขาจะต้องตามหา คนที่เกิดมาเพื่อเขา และคนที่เขาเกิดมาเพื่อใครสักคน เพื่อให้พวกเขาเหล่านั้นเกื้อกูลกัน ช่วยเหลือกันดูแลโลกนี้ต่อไป "
เด็กสาวก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
" วันนี้ ตอนนี้ เธอคงจะยังไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรอก แต่วันหนึ่งข้างหน้า ข้ามั่นใจ ว่าเมื่อเจ้าค้นพบบุคคลทั้งสองที่ข้าพูดถึงแล้วนั้น เจ้าจะเข้าใจข้า "
พระเจ้ายิ้มอย่างอ่อนโยน และเดินจากเด็กสาวไป

...................................

เด็กหญิงปิดหนังสือภาพ เธอไม่เข้าในเรื่องที่เธออ่านอย่างถ่องแท้นักหรอก แต่เธอก็พอจะเข้าใจนิด ๆ ว่าพระเจ้าในหนังสือบอกเธอว่าเธอมีเป้าหมายอะไรซักอย่างที่เกิดมา และเป้าหมายที่ว่า จะสำเร็จได้ต่อเมื่อ เธอค้นพบ คนที่เกิดมาเพื่อเธอ และคนที่เธอเกิดมาเพื่อเขา

ที่ม้านั่งข้าง ๆ เด็กหญิงผมเปียกับเด็กชายกำลังกินขนมที่พ่อแม่ซื้อมาให้อย่างเอร็ดอร่อย เธอมองดูทั้งสองนิดนึง ก่อนจะหันไปหาแม่ของเธอ
แม่ของเธอกำลังทอดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างอารมณ์ดี เด็กหญิงสะกิดมือแม่ของเธอเบา ๆ
" อะไรจ้ะ โช หิวเหรอ รอคุณพ่อแปบนะ เดี๋ยวคุณพ่อก็มาแล้วล่ะ "
" เปล่าค่ะ โชไม่หิวเท่าไร โชมีอะไรจะถามคุณแม่ล่ะ "
แม่ของเด็กหญิงมองลุกด้วยสายตาอ่อนโยน ลูกของเธอเป็นเด็กที่ค่อนข้างฉลาดทีเดียว มักจะตั้งคำถามกับพ่อหรือแม่ทุกครั้งที่เธออ่านหนังสือจบไม่ว่าจะเป็นหนังสืออะไรก็ตาม
" ว่ามาสิจ้ะ "
" แม่คะ พระเจ้าในหนังสือบอกว่า เราเกิดมาเพื่อใครสักคน และมีใครสักคนเกิดมาเพื่อเรา คุณแม่คิดว่าคุณแม่เจอสองคนนั้นหรือยังคะ "
หญิงสาวอึ้งกับคำถามของลูก เธอเงียบไปนิดนึงก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้ม
" เจอสิจ้ะ แม่เกิดมาเพื่อหนู แล้วคุณพ่อก็เกิดมาเพื่อแม่ไงจ้ะ "
เด็กหญิงผมยาวยิ้มนิด ๆ เธอว่าแล้วเชียวว่าคุณแม่ต้องตอบเธอแบบนี้ เธอหันหน้าออกจากแม่ของเธอ แล้วเธอก็เห็นชายคนหนึ่งเดินมา
" นั่น คุณพ่อนี่คะ ! "เด็กหญิงพูดด้วยท่าทางดีใจ
แม่ของเธอหันไปทันที แล้วก็ยิ้มอีกคน
" นี่ แม่ โช มานี่มา พ่อเจอร้านโจ๊กท่าทางน่าอร่อยตรงโน้นแน่ะ ไปกินข้าวกัน "
เด็กหญิงรีบจับมือแม่และเดินไปหาคุณพ่ออย่างร่าเริง โดยที่มืออีกข้าง เธอก็ไม่ลืมถือหนังสือของเธอไปด้วย