นิรันดร์ ได้ไหม แวมไพร์ คนเก่ง

ลำดับตอนที่ #1 : นิยามรัก

                             



เหมือนโดนมีดแหลม ทิ้มลงที่กลางใจเมื่อคนดีจากไป ฉันเฝ้ารอ มาเกือบ500ปี แต่ดูเหมือนจะ

ไม่มีประโยชน์อะไร ใครว่าชีวิตนิรันดร์อยู่แล้วมีความสุขฉันว่า คิดผิดแล้วละมันทรมานซะ

มากกว่า กว่าจะผ่านไปแต่ละวันผ่านไปแต่ละร้อยปี มันเหน็บทั้งหนาว ร้าวไปทั้งใจ แต่ก็ยังอยาก

จะมีชีวิตอยู่เผื่อวันหนึ่งคนที่เคยคุ้นหน้าคุ้นตาจะเดินผ่านเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง

เมื่อก่อนฉันอาจจะเคยเป็น แวมไพร์ที่แสนจะงี้เง่าและเห็นแกตัวแต่ตอนนี้โลกของฉันเปลี่ยนไป

ทั้งใบเลยละ เธอจะรู้ไหมว่า ฉันพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ที่แสนจะสดใส

ฉันร้องไห้เป็นเพราะเธอด้วยนะ ดาร่า  ฉันเอามือปาดน้ำตาที่ข้างแก้มของตัวเองก่อนจะเตรียม

ตัวเก็บกระเป๋าออกจากที่ทำงาน ก็อย่างว่าอยู่โลกมนุษย์จะให้ใช้ชีวิตแบบไหนละก็ต้องทำงาน

ถึงจะมีเงินใช้เหมือนมนุษย์ทั่วไป เมื่อก่อนฉันไม่เคยมีความคิดแบบนี้เลยสักครั้ง ชีวิตฉันแสน

จะสุขสบายด้วยการสะกดจิตมนุษย์ อยากได้อะไรก้ได้มาโดยง่ายดายไม่ต้องนั่งคำนึงถึงใครว่า

จะเป็นยังไง แต่ตอนนี้ก้ไม่ใช่ว่าฉันจะลำบากมากมายอะไรอยู่มาตั้งหลายร้อยปีถ้าจะให้ทำงาน

โกโลโสก็คงไม่ใช่ฉัน  ฉันเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ยักษ์ที่กระจ่ายอยู่ทั่วโลก พร้อมกับลูกสมุน

แวมไพร์อีกมากมายของฉัน ที่ค่อยดูแลแทนในประเทศต่างๆ ส่วนตัวฉันก็ วางมือนานแล้ว

ฉันก็แค่รอนั่งนับเงินเข้ากระเป๋าไปวันๆเท่านั้นเอง จะไปเยี่ยมเยือนบริษัทก็แค่นานๆครั้งเอง

และวันนี้ก็เช่นกันที่นานครั้งฉันจะเดินเข้าบริษัทที่ประเทศ 

ก๊อก ก๊อก...........................................................

"คุณ ปาร์ค ค่ะ ขออนุญาติค่ะ

"ฉันละสายตาจากทางฟ้าที่แสนจะสดใสเหมือนใบหน้าที่แสนดีของใครบางคนที่อยู่แสนไกล

ก่อนจะหมุนเก้าอี้กลับไปที่โต๊ะทำงาน และมองพนังงานที่กำลังเดินเอา เลือดสดๆในแก้วทรงสูง

มาวางไว้ให้  'ขอบใจนะ' ฉันใช้นิ้วเรียวสอดก้นแก้วและยกมันขึ้นกระดกก่อนที่โลหิต รสชาติดี
 
ค่อยๆลำเรียงลงรสสัมผัสลิ้นของฉันที่ละน้อยก่อนจะผ่านลำคอไป ร่างกายของฉันรู้สึกชุ่มชื่นขึ้น

มาทันทีเหมือนมีอะไรมากระตุ้น ให้ระบบทุกอย่างในร่างกายทำงานและตอบสนองได้เป็นอย่างดี

ฉันว่างแก้วลงก่อนที่พนักงานจะหยิบแก้วไปเก็บพร้อมกับยื่นเอกสารมาให้ฉัน

"นี่เป็นเอกสารจำนวนมนุษย์กับประชากรแวมไพร์ของเราครับ 

"ฉันหยิบเอกสารขึ้นมาดู ก่อนที่เลขาของฉันจะเริ่มเล่ารายละเอียด 'ว่ามาสิ' ฉันพูดพร้อมกับ

มองเอกสารและพลิกหน้าดู

"ตอนนี้แวมไพร์ในบริษัทของเรามีน้อยกว่าจำนวนมนุษย์เยอะมากอัตรามนุษย์ที่เข้ามาสมัคร

งาน  มีเกินกว่า200รายต่อวันวันผิดกับจำนวนแวมไพร์ที่เข้ามาสมัครวันหนึ่งมีแค่คนสองคน

หรือบางวันก็าจจะไม่มีเลย

"แล้วยังไงต่อ  ฉันถามกลับในขณะที่เลขากำลังพูด ทำให้เค้ารีบกุมหน้าลงทันที

"ผมคิดว่า ถ้ามีมนุษย์มากเกินไปในบริษัทมันจะทำให้เผ่าพันธ์ของพวกเราอยู่ลำบากมากกว่านี้

"แล้วนายมีวิธีแก้ไขปัญหานี้ยังไงหรอ  จะไล่คนออก หรือ จะจับกินเป็นมื้อๆไปให้ปริมาณ

มนุษย์ลดน้อยลง ฉันพูดพร้อมกับเผยยิ้มที่มุมปากให้กับแวมไพร์ที่มีอายุน้อยกว่าแต่หน้า  ถ้า

เทียบกับมนุษย์ก็คงจะ 50กว่า 

"ผมคิดว่าเราน่าจะแบ่งตำแหน่งสูงๆไว้สำหรับแวมไพร์เพื่อให้การทำงานของพวกเราและการ

ใช้ชีวิตของพวกเราไม่อยู่ใกล้มนุษย์มากจนเกินไป

"แล้วนายคิดว่าถ้าทำแบบนั้นแล้วนายจะห่างจากมนุษย์มากยิ่งขึ้นใช่ไหม นายรู้อะไรไหมว่าที่นี่

คือโลกมนุษย์ถ้านายคิดว่านายเข้าสังคมมนุษย์และใช้ชีวิตอย่างมนุษย์ไม่ได้ นายก็ไม่มี

คุณสมบัติพอที่จะทำงานที่นี่  เอาละ ฉันจะถือว่านั้นเป็นอีกหนึ่งของความเดือดร้อนที่ชนเผ่าเรา

กำลังเผชิญ ฉันจะกลับไปคิดวิธีแก้ไขแต่ไม่ใช่วิธีที่จะยื่นตำแหน่งให้สูงกว่าแน่นอนเพราะมันไม่

ยุติธรรมต่อเพื่อนรวมโลก 



"ตายแล้ว>>>>>>>>>  ให้ตายเถอะเมื่อคืนไม่น่านอนดึกเลยฉันต้องโดนหัวหน้าดุแน่ๆเลยทำงาน

วันแรกก็มาสายซะแล้วฉันรีบวิ่งลงจากรถไฟพร้อมดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะรีบวิ่งไปให้ถึงบริษัท

และแล้วฉันก็มาถึงหน้าบริษัทอย่างวุดวิด ฉันปัดเนื้อปัดตัวและเกล้าผมขึ้นให้ดูเรียบร้อยก่อนจะ

เดินเข้าบริษัทโดยมีสายตาของหัวหน้าที่มองผ่านกระจกออกมา เค้าส่ายหัวไปมาก่อนจะก้มหน้า

ทำงานต่อ

ฟู่ๆๆๆ เกือบไปแล้ว  ฉันเดินไปที่โต๊ะทำงานสำหรับงานวันแรกที่ฉันต้องทำก็คงจะต้องเดินลง

เอกสารไปให้ห้องแผนกต่างๆจนกว่าจะจำทุกแผนกได้หมดอะนะไม่เว้นแม้แต่ห้องของผู้อำนวย

การใหญ่ที่เค้าว่ากันว่า เป็นผู้หญิงที่สาวสวยและเฟอร์เฟคที่สุด อ้อ แล้วก็ นานๆทีจะเข้ามาดู

บริษัทอีกด้วย และที่สำคัญยังไม่มีแฟนด้วยละ อ้อใช่อีกอย่างคือหาใครได้เห็นนางในระยะใกล้

พนังงานคนนั้นแหละมีบุญสุดๆ ก็แบบว่าตอนมาสมัครงานเค้าลือกันมาแบบนั้น อิอิอิอิ

"เธอพนังงานใหม่ใช่ไหม!!

"ฉันหันไปมองตามเสียง  เอ่อ ใช่ค่ะ 

"งั้นก็ดีเลยช่วยเอาเอกสารนี้ไปให้แผนกตรวจสอบทีนะ เธอรู้จักใช่ไหม

"พึ่งมาวันถามว่าเดินสำรวจตึกนี้ทั้งตึกแล้วรึยังจะดีกว่าไหมค่ะ 'พอรู้จักนิดหน่อยค่ะพอดียังเดิน

ไม่ทั่วเลยค่ะ' 

"อืม งั้นก็ แผนกตรวจสอบนะอยู่ชั้น43ทางขาวมือให้ใช้ลิฟต์ขนส่งนะเพราะมันเป็นลิฟต์เฉพาะ

ของแผนงเดินเอกสารโดยตรง อ้อ ลิฟต์ที่อยู่ใกล้ๆกันกับลิฟต์ส่งของนะเธอห้ามขึ้นเด็ดขาด

"ค่ะ ฉันรับซองเอกสารก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์ และมองเอกสารที่อยู่ในมือซองเป็นปึ้งๆขนาดนี้คน

ตัวเล็กๆอย่างฉันถือได้ก็บุญแล้วฉันเดินมาหยุดตรงหน้าลิฟต์ก่อนลิฟต์จะเปิดออกฉันจึงเดิน

ก้าวขาอันงามและสั้นเข้าไปในลิฟท์ ก่อนที่ลิฟต์จะค่อยๆปิดตัวลงอย่างช้าๆ ฉันหันไปมองที่ปุ่ม

กดก่อนจะทำหน้าเอ๋อเพราะมันมีปุ่มกดลิฟท์แค่ชั้นเดียวO-o อ้อ สงสัยจะเป็นลิฟท์ส่งของ

แผนกด้วยสอบโดยเฉพาะละมั้งฉันกดปุ่มจนไฟขึ้นเป็นสีส้มจากนั้นก็ยืนพิงกำแพงลิฟท์เพื่อรอให้

ลิฟท์เปิดออก ตึกนี้ก็สูงซะเหลือเกินกว่าลิฟท์จะขึ้นมาถึงแทบจะขาดอากาศหายใจ

ติ้งงงงงงงงงง

เสียงลิฟท์ดังขึ้นก่อนจะถูกเปิดออกช้าๆฉันก้าวขาออกมาจากลิฟท์ก่อนที่ลิฟท์จะปิดลง

ทำไมชั้น43มันถึงได้เงียบแปลกๆ หรือว่า คนจะน้อย แต่ว่า ห้องดูสวยผิดปกติไม่เหมือนห้อง

ทำงานเอาซะเลย ว่าแล้วฉันก็เดินตรงเข้ามาเรื่อยๆจนมาเจอห้องประตูห้องอะไรสักอย่างจากนั้น

ฉันก็เปิดมันออกทันที ฉันกวาดสายตามองไปรอบห้อง ก็ถึงได้รู้ว่าความซวยเป็นยังไง เพราะที่นี่

ก็คือห้องของ ทานประธานสูงสุดนั้นเอง แต่ไม่ทันซะแล้ว เพราะทานประธานได้เงยหน้าขึ้นมา

มองฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และจู่ๆความรู้ประหลาดก็พุ้งเข้ามาในสมองโดยที่ฉันไม่ทันรู้ตัวเมื่อ

ได้สบนัยตาของท่านประธาน ความรู้สึกมันเหมือนเดจาวู ยังไงอย่างงั้นเหมือนฉันเคยเห็นท่าน

ประธานมาก่อนหน้านี้แล้ว ณ ที่ตรงนี้ เวลานี้ จุดที่ฉันยื่นอยู่นี้ แต่ก็ต้องหยุดชะงักไปพักหนึ่ง

เมื่อท่านประธานกำลังเดินมาที่ฉัน

"เธอชื่ออะไร

"เอาแล้ว ความซวยมาเยือนฉันแล้วสิไม่น่าขึ้นลิฟท์ผิดเลยยยยยยยย>_<

"ถามทำไมไม่ตอบ

"จู่ๆท่านประธานก็ขึ้นเสียงใส่ฉันทำให้ฉันใจล่วงไปอยู่ตรงตาตุ้มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว'เออฉันชื่อ'

ว้ายยยยยยย!!!

จู่ท่านประธานก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอดโดยไม่ถามอะไรต่อสักคำ

"เธอกลับมาหาฉันแล้วจริงๆใช่ไหม ดาร่า

"ดาร่าหรอ!!! เอ่อ ฉันผลักตัวออกด้วยความอึดอัด คือคุณคงจะจำผิดคนแล้วละค่ะฉันชื่อแซนดี้ค่ะ

ไม่ใช่ ดาร่า ฉันพึ่งรู้ว่าการได้มองหน้าท่านประธานชัดๆมันดีตรงนี้นี่เองแววตาสีนิลมองแล้วชวน

ให้หลงที่สุด ทำไมใจฉันถึงได้เต้นเร็วขนาดนี่นะ ยิ่งมองก็ยิ่งเต้นระรัวแปลกๆ 

"ดาร่า 

"ท่านประธานพูดพร้อมกับเอามือเรียวสวยและเย็นเฉียบจนรู้สึกได้ลูบที่แก้มของฉันเบาๆ และ

ค่อยๆเลื่อนใบหน้าคมสวยเข้ามาใกล้ ฉันถูกริมฝีปากที่เย็นเฉียบทาบลงมาอย่างที่ ดิ้นไปไหน  

ไม่ได้เหมือนโดนต้องมนต์สะกดและต้องสายตาตานิลสนิทคู่นั้นที่ตราตรึงไว้ นี่ฉันเป็นอะไรไป

ทำไมฉันถึงบังคับตัวเองไม่ได้ ซองเอกสารในมือของฉันล่วงหล่นระนาว มือไม้อ่อนและหมดแรง

ไปหมด ฉันพยามยามรวบรวมสติอีกครั้งและผลักเธอออกห่างจากฉัน 'ขอโทษนะค่ะคือฉันแค่มา

ส่งเอกสารแต่เข้าผิดห้องเท่านั้นค่ะ ไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณเรียกมา' พูดเสร็จฉันก็รีบวิ่งไปที่ลิฟท์ทันที

ให้ตายเถอะบ้าชะมัด ประธานที่นี่โรคจิตสุดๆฉันไม่แปลกใจแล้วทำไมใครๆถึงได้บอกว่าไม่มี

'แฟน'