ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Vol. 2 [[ ++Impossible++ ]]
..... Vol. 2 [[ ++ Impossible ++ ]] .....
+ + ต่อจากตอนที่แร้วววววว + +
“ก่อนอื่นเลย เทอต้องเรียกฉันกับพวกเพื่อนฉันว่า พี่”
“แค่เนี้ย”
“ทำด้ายมั้ยหล่ะ”
“ก้อด้ายอ่ะนะ”
“เป็นเด็กอะรัยทำมัยมั่ยรู้จักเคารพผู้ใหญ่เสียมั้งเลย”
“ฉันอยู่ ม.4 แล้วนะ แล้วอีกอย่างทำยังกะนายแก่กว่าฉันซัก 5 ปีงั้นแระ”
“ใช่ ฉันปี 3 แล้ว”
“ฮะ จิงอ่ะ พูดเรื่องจิงนะ”
“อืม จิง”
“มะๆๆ ม่ายเชื่ออ่ะ เปงปัยมั่ยด้าย”
“ก้อมันคือเรื่องจิงอ่ะ และมันก้อเป็นปัยแร้วด้วย”
“แต่นายดูมั่ยแก่เลยนะ”
“จิงหรอ ฉันดูหล่อขนาดนั้นเลยหรอ”
แหวะจะอ้วก แต่ก้อหล่อจิงๆ อ่ะ
“คงงั้นมั้ง” เขินชิบเป๋ง
ฉันมั่ยรู้เลยว่าเค้าจะอายุมากกว่าฉันขนาดนี้นะเนี้ย ฉันสำนึกด้ายแล้วคะ ที่ว่าเขา
มั่ยน่าเลยเรน หาเหาใส่หัวชัดๆ
“เออนี่ แล้วก้ออีกขออีกอย่างนึง เทอต้องเป็นแฟนกับพี”
“หะ พี่ว่างัยนะ มั่ยชั่ยชั่ยมะ” อยากจะหงายหลังตาย ตอนนี้ฉันหันมาเรียกเขาว่าพี่แล้วคะ
“เทอต้องเป็นแฟนกับพี”
“ทำมัยอ่ะ ฉันมั่ยเอาด้วยหรอกนะ ฉันเกลียดตานั่น แล้วอีกอย่างฉันมั่ยชอบคนแก่”
“เทอต้องยอมรับพีหั้ยด้าย อย่าลืมนะว่าเทอเป็นหนี้บุญคุณฉัน แล้วอีกอย่างพีมันชอบเทอ”
“หะ อะรันเนี้ย หลอกกันชั่ยม่ะ” ช็อกซีนีม่าคะ มายมันเป็นอย่างนี้นะ
“เทอเห็นฉันเป็นเด็กอมมือรึงัย”
“แล้วถ้าฉันมั่ยเป็นอ่ะ นายจะทำงัย”
“ก้อจะปล่อยเทอบนถนนนี้นะซิ”
เวรกำมั่ยน่าถามหั้ยโง่ๆ เลย ทำงัยเนี้ย
ซวยๆ ซวยที่สุด วันนี้เป็นวันอะรัยเนี้ย
“โอ้ย สวรรค์กลั้นแกล้งหนู” ฉันอุทานออกมาทำมัยนะ
“ถึงกับโทษสวรรค์เลยหรอนี้ ตกลงจะเอายังงัย เป็นหรือมั่ยเป็น ฉันจะด้ายปล่อยเทอลงที่นี้เลย”
“โอ้ย พี่ขา เอาอย่างอื่นแทนด้ายม่ะ พี่อย่าทำร้ายจิตใจหนูเลย พี่ก้อรู้ว่าคนที่เค้ามั่ยรักกันอยู่กันไปก้อมั่ยรอด นะพี่นะ พี่สุดหล่อนะ” เพี้ยง ! เชื่อฉันทีนะ
“มั่ยด้าย”
แป่ว อะรัยเนี้ย จัยร้ายชิบเป๋ง
“พีมันโดนเทออย่างจังเลยรู้ม่ะ มันบอกว่าเป๊ก มันเลย แล้วฉันจะช่วยอะรัยเทอด้าย”
“แต่หนูมั่ยชอบเขานะ”
“เอา เหอะ เดี๋ยวก้อชอบมันเองแระ มันดีกว่าที่เทอคิดนะ ถ้าปัยกันมั่ยรอดหล่ะก้อ ฉันจะปล่อยเทอปัย แต่อย่าคิดว่าฉันมั่ยรู้ทันเทอนะ ฉันจะหั้ยเทอคบกับพี 1 ปี อย่างน้อยเทอก้ออาจจะทำหั้ยพีมีความสุขในระยะเวลาสั้นๆ ก้อด้ายนะ”
“หา น้อยกว่านี้หน่อยสิ ฉันก้อมั่ยอยากทนอยู่กะตาแก่นี่นะ”
แต่เดี๋ยวก่อน สั้นๆ สั้นๆ อะรัย อืม ช่างมันเหอะ
“มีอย่างนึง ฉันลืมบอกเทอ พีเพิ่งจะอยู่ปี 1 มหาลัยเดียวกับฉัน คงจะช่วยเทอด้ายมั้งนะ เรื่องอายุน่ะ”
“แล้วทำมัยเขาถึงอยู่กับพี่หล่ะ”
ความสงสัยครอบงำ
“พีมันเป็นเด็กมีพรสวรรค์ มันร้องเพลงเพราะมาก ฉันเลยหั้ยมันมาอยู่วงฉัน เดี๋ยวเทอนั่งรออยู่นี้นะ
ฉันจะยืมรถพี่เตยปัยส่งเทอ”
แล้วมันถึงร้านพี่เตยแล้วหรอเนี้ย ฉันเบลอ จนจำอะรัยมั่ยด้ายเลย
แล้วพี่นายล์ก้อออกมาพร้อมกับกุญแจรถและกระเป๋าชุดฉัน
“ปัยกันด้ายแล้ว เร็วนะก่อนที่พี่เตยจะออกมาว่า”
ฉันสงสัยว่าพี่เตยกำลังทำอะรัยอยู่นะ เลยถามเขา
“พี่เตยทำรัยอยู่หรอคะ”
”พี่เตย อึ อยู่”
หา ฉันมั่ยน่าถามเลย อายแทนพี่เตยจัง
“แล้วบ้านเทออยู่ไหน บอกด้วยนะ”
“ค่ะ บ้านฉันอยู่แถวสี่แยกข้าวมันไก่อ่ะค่ะ”
ฉันคะ ขา ขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าเขาแก่กว่าฉันตั้ง 5 ปี
“แหม พูดเพราะจังเลยนะน้องเรน”
เฮ้ เขาเรียกชื่อฉันด้วยแระ
“พี่นายล์ ใช่มั้ยค่ะ” ฉันถามเขาทั้งที่รู้
“อืม ตกลงเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้นะ เรื่องเป็นแฟนกับพีน่ะ”
”หะ พรุ่งนี้เลยหรอ มั่ยนะมั่ยพร้อม”
ฉันคงต้องรับเพราะสถานการณ์บีบบังคับ
“น่า เดี๋ยวพี่จะบอกพีเอง แล้วตอนเช้าปัยเรียนงัยอ่ะ”
เขาหันมาพูดว่าพี่แล้วหรอเนี่ย
“นั่งรถเมล์ค่ะ” ถามทำมัยนะ
“เอางี้ม่ะ เดี๋ยวพี่จะบอกหั้ยพีปัยรับทุกเช้า”
“แต่ เรนมีน้องนะ อย่าดีกว่า แล้วแม่มั่ยชอบหั้ยผู้ชายมาบ้านนะ” ฉันแก้ใหญ่
แต่ในทางกลับกันแม่น่าจะดีจัยนะ ว่าลูกคนนี้จะด้ายออกปายจากบ้านนี้สักที ฉันก้อมั่ยรู้เหมือนกันว่าทำมัยแม่ถึงรักลูกมั่ยเท่ากัน ทั้งที่ฉันเรียนเก่งกว่ายายริน ช่วยงานที่บ้านด้ายมากกว่ายายริน แต่ทำมัยนะแม่ถึงรักฉันน้อยกว่ายายริน หรือว่าฉันคิดปายเองนะ คงงั้นแระมั้ง
“เอางั้นก้อด้าย แล้วเลี้ยวตรงไหนอ่ะเรน” ถึงสี่แยกแล้วหรอ
“อืม ซ้ายค่ะ แล้วเข้าหมู่บ้านข้างหน้าจอดหลังที่ 4 ค่ะ”
พี่เค้าขับปัยสักพักก้อถึงหน้าบ้านฉัน
“ถึงแล้วค่ะพี่ ขอบคุณนะคะ โอ้ย”
ฉันกำลังจะลงรถ แต่ไอเท้าที่เจ็บมันยังมั่ยหายเลย
“ไหวมั้ยเรน มีครัยอยู่บ้านไหมครับ”
ตายแล้ว ชุดร้านพี่เตย ถ้าแม่ออกมาต้องฆ่าฉันแน่เลย
แม่มั่ยยอมแน่ที่ฉันทำงานพิเศษ
“เงียบก่อนค่ะ พี่นายล์ ช่วยพาฉันปัยที่อื่นที มั่ยงั้นแม่ต้องฆ่าฉันแน่ นะช่วยทีนะ
ขับรถออกปัยก่อนนะ”
และทันใดนั้นฉันก้อด้ายยินเสียงเปิดประตู โอ้ยแม่ออกมาทำมัยเนี้ย ตายแน่ตาย งานนี้เรนตายแน่
ตอนที่ฉันคิดนี่ ฉันรู้สึกว่าพี่นายล์ขับมาถึงสี่แยกแล้วนะ
“แล้วจะปัยไหนอ่ะเรน”
“ไปไหนก้อด้าย ที่แม่มั่ยเห็นเรนนี่ในสภาพแบบนี้”
ฉันหลุดเรียกชื่อฉันแทนตัวเองซะเต็มยศ
หลุดมาทำมัยนะ เวลาที่ฉันตกจัยอะรัย ชื่อนี่จะต้องหลุดออกมาทุกที ทำมัยต้องมีโรคนี้นะ
“อะรัยนะ เรนนี่หรอ น่ารักจัง”
“อ๋อ ค่ะ พ่อตั้งให้เรนตอนเรนเกิด ตอนนั้นฝนตกอ่ะค่ะ”
อายจังเลย ทำมัยฉันต้องเล่าหั้ยเค้าฟังด้วยนะ
“อืม เรนนี่ปัยห้องซ้อมดนตรีพี่ม่ะ”
“ค่ะๆ แล้วแต่พี่นายล์ เอาฉันปัยหั้ยพ้นตรงนี้เถอะค่ะ”
ฉันยังอยู่สี่แยกอยู่เลย เพราะไฟแดง ฉันกลัวจัง ว่าแม่จะตามออกมา ฉันนี้ชอบคิดมากจัง
“แล้วห้องซ้อมดนตรีนี่อยู่ที่ไหนหรอค่ะ”
“อยู่อพาทเมนท์พีอ่ะ แถวนี่แหล่ะเดี๋ยวก้อคงถึง”
“ทำมัยต้องปัยที่นั่นด้วยอ่ะคะ”
“บอกเองมั่ยชั่ยหรอว่าจะปัย” ซวยจิง ๆ
“ข้างหน้านี้ก้อถึงแล้วแระ”
สักพักฉันกับพี่นายล์ก้อมาถึงอพาทเมนท์ที่นายพีอยู่ อยากกลับบ้านเสียจิง อยู่ที่นี้น่ากลัวกว่ากลับบ้านเยอะ
ตอนนี้ฉันก้อใส่รองเท้าที่พี่นายล์ซื้อหั้ยแล้วคะ
“ป่ะเรน เร็วซี่”
ฉันมั่ยยอมเดิน พี่นายล์จึงลากฉันปัยโดยปริยาย
ฉันมาอยู่ที่หน้าห้อง 648 ตอนนี้พี่นายล์กำลังจะเคาะประตู ขออย่าเป็นนายพีออกมาเปิดเลย
เคาะ เคาะ “เฮ้ เปิดตูหน่อยเซ่” พี่นายล์พูด
สักพักก้อมีใครออกมาเปิดประตูพร้อมกับพูดว่า
“นายล์ มาแล้วหรอ”
เสียงคุ้นๆนี้สงสัยนายพีแน่เลย แต่พี่นายล์อายุมากกว่าเขาเขาน่าจะเรียกว่าพี่นะ
“อืม ดูสิ ฉันพาใครมาด้วย” พี่นายล์พูดพร้อมกับยิ้มแฉ่ง
“อ๋อ ยายช้างน้ำนี่เอง พามาทำมัยอ่ะ”
ฉันคิดว่าต้องเป็นเรื่องโกหกแน่เลย ที่พี่นายล์บอกว่านายพีชอบฉัน
“พอดี เค้ากลับบ้านมั่ยด้ายอ่ะ ยังมั่ยด้ายเปลี่ยนชุด ก้อเลยหั้ยมาเปลี่ยนที่นี่”
“มายอ่ะ ถึงเค้าบ้านมั่ยด้าย”
“แม่ฉันมั่ยชอบหั้ยฉัน ทำงานพิเศษอ่ะ” ฉันตอบ
“อืม เข้ามาสิ พวกเราเล่นดนตรีกันอยู่เสียงดังหน่อยนะ”
ฉันเดินเข้าปัยข้างใน ก้อด้ายยินเสียง กลอง กีตาร์ ตีกันยกใหญ่
หนวกหูฉิบเป๋ง
“เรน เข้าปัยเปลี่ยนในห้องน้ำนะ เดินตรงปัยอยู่ทางขวามือ” พี่นายล์บอกฉัน
ฉันจึงค่อยๆ กระเพกขา เดินปัยทางนั้น
“เฮ้นายล์ มาแล้วหรอ“ ฉันด้ายยินพวกเขาทักกัน
“เออนี้ ฟิล์ม บอล พวกเราปัยหาเคนกันดีกว่า” จะปัยไหนกันอ่ะ
“เออ ปัย เคนมันว่ายน้ำอยู่ชั้นบนอ่ะ”
“ว่าแล้วเคนมันปัยอยู่ที่เดียว ป่ะเร็ว พีนายอยู่เนี่ยแระดูน้องเรนปัย”
“ห่ะ บอกแล้วหรอ”
“หมดเปลือก”
พวกเขามั่ยรู้รึงัยว่าฉันด้ายยินหมดเลย พวกจอมวางแผน
และฉันก้อด้ายยินเสียงปิดประตูดัง ปัง
โอ้ยฉันมั่ยอยากออกจากห้องน้ำเลย ฉันมั่ยรู้ว่านายนั้นจะทำอะรัยฉันรึป่าว
“นี่เรน นานแล้วนะ เป็นอะรัยรึป่าว หั้ยพี่เข้าปัยดูมั้ย”
“ป่าว มั่ยต้องเข้ามานะ เสร็จแล้วจะออกปัยเดี๋ยวนี้”
ฉันกลัวเค้าจะเข้ามาทำมิดีมิร้ายฉัน
ฉันค่อยๆ ออกปัย
ฉันมั่ยรู้เลยว่านายพีนั้นจะอยู่หน้าห้องน้ำนะเนี๊ย
“เป็นรัยมั้ยเรน” นายนั้นถามแล้วช่วยประคองฉันปัยนั่งที่โซฟา
“ยังเจ็บอยู่มั้ยเรน เดี่ยวพี่ปัยเอาผ้ามาพันหั้ยนะ”
“มั่ยต้องหรอก”
“อย่าดื้อซี”
นายนั้นว่าฉัน แล้วเดินปัยที่ตู้ยา
“มะเรนเอาเท้ามา เดี๋ยวพี่พันหั้ย”
“มั่ยเอาดีกว่ามั่ยต้องพันหรอก”
ฉันเอาเท้าออกห่างจากมือเขา
“ปล่อยวั้ยนานเดี๋ยวกระดูกเคล็ดนะ”
แล้วเค้าก้อเอาเท้าฉันปัยพัน
“นายชอบฉันจิงๆ หรอ”
ฉันถามเขาอย่างใจจดใจจ่อ
“อืม” เขาตอบฉันแล้วพยักหน้า
“แล้วทำมัยฉันต้องเป็นแฟนนายด้วยอ่ะ”
“ก้อเพราะฉันชอบเทอ เรน”
เค้าหันมามองหน้าฉัน
“แต่ถ้าฉันมั่ยชอบนายอ่ะ”
“ฉัน.. จะทำหั้ยเทอชอบฉัน”
แหวะจะอ้วก ฉันทำหน้าอยากจะอ้วกขึ้นมาทันที นายทำมัยด้ายหรอก
“อ่ะเสร็จแล้ว”
“ขอบคุณนะ ช่วยตามพี่นายล์หั้ยหน่อยสิ ฉันจะกลับบ้าน”
“รอแป็บนะ”
ฉันเห็นนายนั้นกดเบอร์โทรศัพท์หาพี่นายล์
-- “ฮัลโหล นายล์อยู่ไหนอ่ะ เรนจะกลับบ้านแล้วนะ”
-- “เฮ้ยมายทำงี้อ่ะ นายเอารถปัยทำมัย”
-- “แล้วพวกนั้นอ่ะ ปัยด้วยหรอ”
-- “นายปัยกับบอลหรอ เคนกับฟิมล์ว่ายน้ำอยู่งั้นสิ”
-- “โอเค กลับมาเร็วๆ แล้วกัน แค่นี้นะ”
“เค้าเอารถปัยคืนพี่เตยอ่ะ แล้วก้อเอารถพี่ปัย เดี๋ยวก้อคงกลับอ่ะ รอแป็บนึงนะ”
“มั่ยนานชั่ยมั้ย แล้วนี่กี่โมงแล้วอ่ะ”
“4 โมงเย็นแระ แม่ว่ามั้ยเรนกลับบ้านช้า”
“คงมั่ยเป็นรัยหรอก วันนี้บอกแม่ไว้แล้วว่ากลับบ้านช้า”
วันนี้ฉันใช้เวลาคุ้มค่าเสียจิง ฉันมั่ยด้ายพักปากเลยนะ
ง่วงอีกตั้งหาก ขอนอนหน่อยเหอะ
“ขอนอนหน่อยนะ วันนี้เหนื่อยทั้งวันเลย”
“ตามบายเลยนะ เดี๋ยวพี่จะแต่งเพลงสักหน่อย”
ฉันหลับอย่างสบายเลยคะ และด้ายยินเสียงเพลงเข้ามาในหู แม้ฉันจะหลับอยู่เหอะ
-- “หลับตาลงช้าๆ เถอะที่รัก ฉันจะดูแลเทอ จะรักเทอ แม้เทอจะมั่ยเคยหันมา มองผู้ชายคนนี้
ว่ามีค่า สิ่งที่ฉันมีคือรักเทอหมดใจ ที่รักเทอ…หมดใจ เพียงเทอหลับตาลง ฉันจะคอยเฝ้าดูแลเทอ
และรักเทอตลอดปัย”--
“เรนพี่อยากจะบอกว่า เรนคือคนที่ใช่สำหรับพี่ หั้ยโอกาสพี่เถอะนะ พี่อยากปกป้องเรน พี่อยากหั้ยเรนสนจัยพี่ วันนี้เป็นวันที่ดีสำหรับพี่นะ ที่เจอเรน เรนเหมือนนางในฝันที่พี่คอยตามหา”
เค้าพูดออกมาอย่างมั่ยอายเลยแหะ แต่วันเนี้ยคือวันที่ฉันซวยที่สุด
ผู้ชายเนี้ยเน่าซะมั่ยมี ฉันมั่ยสนจัยหรอก ฉันจึงหลับต่อ
“เรน ป่ะเร็วกลับบ้าน เฮ้ย มายเรนมานอนอยู่นี้อ่ะ พีนายทำอะรัยเรน” เสียงพี่นายล์นี้น่า
“ป่าวนะ เรนเค้าเหนื่อยเลยขอพัก”
“ป่ะเรน กลับบ้านเร็ว เดี๋ยวพี่ปัยส่งบ้าน”
พี่นายล์พูดพลางสกิดฉัน
“หืม มาแล้วหรอ”
ฉันพูดพลางปาดน้ำลายที่ไหล ยี้ สกปรกจังเรน ต่อหน้าผู้ชายเลยหรอเนี้ย
“โหเรน ยืดเลย”
นายบอลนั้นพูด ฉันอายจิงๆ เลยนะเนี้ย สภาพแบบนี้ ต่อหน้าผู้ชายตั้ง 5 คน
แถมมีผู้ชายที่ชอบชั้นด้วยอีกตั้งหาก แย่จังเลย ฉันเหลือบไปเห็นนายพีแอบยิ้มด้วย หน้าอายจิงๆ
ดีน้าที่พี่นายล์ช่วยชีวิตฉัน ฉันด้ายยินเสียงพี่นายล์เล็ดลอดออกมาปนกับเสียงหัวเราะ
“ป่ะเรนกลับบ้านกันดีกว่า เดี๋ยวแม่จะเป็นห่วงเอา”
แล้วชั้นก้อรีบลุกไปอย่างเร็วโดยไม่สนใจใคร
แต่แล้วก้อมีสิ่งที่ทำหั้ยฉันสะดุดชึ้นมา ขาครัยน้า มันน่าฆ่าจิงๆ
แต่ฉันยังมั่ยทันคิด ก้อมีเจ้าชายเข้ามารับฉันวั้ย สงสัยต้องพี่นายล์แน่เลย ฉันหันหน้าขึ้นไปดู
และก้อทำหั้ยฉันช็อกกับใบหน้าเจ้าชายที่ฉันเห็น
“ตาบ้า ครัยหั้ยนายมารับฉันย่ะ” หมดกัน นายนี้เข้ามาทำมัยนะ
ทำมัยชีวิตฉันถึงซวยอย่างนี้นะ และตอนนี้ฉันก้ออยู่ในอ้อมแขนเขาแล้ว
น้ำลายที่ยืดไว้ยังมั่ยด้ายเช็ดเลย
ทำมัยนายพีต้อง ทำหั้ยฉันอายทุกทีด้วยนะ มั่ยเข้าจัยเสียเลยผู้ชายคนนี้
แต่เมื่อกี้ขาครัยน้า อยากจะฆ่ามันเสียจิง ฉันหันไปดู เห็นนายฟิมล์ยิ้มแฉ่งอยู่
มั่ยต้องสงสัยเลยว่าครัยทำ คนยิ่งเจ็บๆ เท้าอยู่ ฉันมองค้อนนายนั้น
ก่อนที่จะพลักตัวนายพีออก และเดินไปนอกห้องพร้อมกับพี่นายล์
“วันนี้เป็นวันอะรัยนะ ถึงทำหั้ยฉันซวยอย่างนี้”
มันน่าจะเป็นโคตรซวยดีกว่ามั้ง ฉันอุทานออกมา ในขณะอยู่ในลิฟท์
“วันนี้ วันอาทิตย์งัยจ้ะเรน”
ทำมัยเค้าตอบมาอย่างหน้าตาเฉยอย่างนี้เนี้ยนะ ทั้งที่พวกเค้าแท้ๆ ถึงทำหั้ยฉันเป็นแบบนี้
“คะรู้แล้วคะ”
บ้านฉันก้อมีปฏิทินนะทำมัยจะมั่ยรู้
“นี่เรน เป็นงัยเข้ากับพีด้ายใหม่”
ฉันมั่ยใช่หมานะ ถึงจะเข้ากับคนมั่ยด้ายน่ะ
“เค้าก้อนิสัยดีนี่คะ”
ฉันว่าฉันต้องพูดผิดพลาดปัยแน่เลยคนอย่างนายนั้นเนี้ยนะดี ตรงไหนยังหามั่ยเจอเลย
“ถึงพีมันจะกวนๆ แต่มันก้อดีนะ และอีกอย่างที่สำคัญ มันรักครัยรักจิงด้วยนะ”
น่าจะบอกว่ากวนบาทาสิถึงจะถูก
เมื่อรัยลิฟท์จะเปิดนะ ฉันมองขึ้นไปดู เลข 1 แล้วนิน่า จะด้ายกลับบ้านซะที
วันนี้ไร้สาระทั้งวันเลย ก้อดันมาเจอผู้ชายพวกนี้นี่
พี่นาล์ไปส่งฉันถึงบ้าน ฉันหวังว่าคงจะไม่เจอผู้ชายพวกนี้อีกแล้วนะ หั้ยมันเป็นอย่างนั้นเหอะ
นี่คงถึงหน้าบ้านฉันแล้วหล่ะ ฉันหวังว่าคงจะมั่ยโดนแม่ว่านะ นี้ก้อจะทุ่ม 1 แล้วนะเนี้ย
“ขอบคุณมากนะค่ะพี่นายล์ ที่มาส่งแล้วก้อรองเท้าด้วย ขอโทษเรื่องเมื่อเช้าด้วย เรนเข้าบ้านก่อนนะค่ะ บายคะพี่นายล์”
ฉันพูดกับพี่นายล์ ฉันเห็นเขายิ้มหั้ยฉันด้วยแระ
แล้วฉันก้อเดินเข้าบ้านปัย แต่ก่อนที่ฉันจะก้าวเท้าก้อพบกับเด็กเวรและก้อหมาเวรนั่งเล่นกันอยู่หน้าบ้าน
“แม่ ยายเรนหั้ยผู้ชายมาส่งด้วยแระแม่ ออกมาดูสิแม่”
โอ้ยฉันทนมั่ยไหวแล้วนะ น้องแบบนี้
“ริน เทอตายแน่”
ฉันบอกเด็กเวรที่นั่งอยู่หน้าบ้าน
แต่ฉันก้อยังโชคดีก่อนที่แม่จะออกมาเพราะพี่นายล์ขับรถออกไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันขอจัดการกับเด็กเวรนี้ก่อนแระกัน และฉันก้อส่งสายตาอาฆาตแค้นใส่ยายริน
ก่อนที่ยายรินจะวิ่งเตลิดปัย เห้อ!! ชีวิตฉันทำมัยต้องเจออะรัยแบบนี้ด้วยนะเนี้ย
“นี่เรน ปัยไหนมา ทำมัยถึงมั่ยรู้จักกลับบ้านหั้ยตรงเวลาสักทีนะ แล้วเท้านี้นปายโดนอะรัยมาหะ ”
โห่ เสียงนี่อีกแระ
“วันนี้หนูปัยสมัครเรียนมา หนูขอเรียนบ้างนะแม่ อย่างงัยหนูก้อลูกแม่นะ แล้วอีกอย่างเรียนเฉพาะวันอาทิตย์คงจะมั่ยมีปัญหาอะรัยนะแม่”
ฉันจำต้องโกหกแม่ มั่ยงั้นฉันคงมั่ยด้ายทำงานร้านพี่เตยแน่
ส่วนเท้าฉันขอมั่ยกล่าวถึงดีกว่า
“แล้วแกเอาตังค์ ที่ไหนปัยสมัครเรียน”
“แม่มั่ยต้องหั้ยหนูก้อด้ายถ้าแม่มั่ยเต็มจัย”
และฉันก้อเดินขึ้นห้องไปด้วยท่าทางงอนแม่นิด ๆ
** - - หวังว่า เพื่องๆ คงมั่ยโกรดน้า ที่เรื่องออกจะหักมุม นิด ๆ
มันคือรสชาติชีวิตของเรน - - * *
..... ยังงัยก้อติดตามเรื่องราวชีวิตของเรนต่อปัยน้า .....
+++++F +++a +++ r +++i +++n +++a +++++
+ + ต่อจากตอนที่แร้วววววว + +
“ก่อนอื่นเลย เทอต้องเรียกฉันกับพวกเพื่อนฉันว่า พี่”
“แค่เนี้ย”
“ทำด้ายมั้ยหล่ะ”
“ก้อด้ายอ่ะนะ”
“เป็นเด็กอะรัยทำมัยมั่ยรู้จักเคารพผู้ใหญ่เสียมั้งเลย”
“ฉันอยู่ ม.4 แล้วนะ แล้วอีกอย่างทำยังกะนายแก่กว่าฉันซัก 5 ปีงั้นแระ”
“ใช่ ฉันปี 3 แล้ว”
“ฮะ จิงอ่ะ พูดเรื่องจิงนะ”
“อืม จิง”
“มะๆๆ ม่ายเชื่ออ่ะ เปงปัยมั่ยด้าย”
“ก้อมันคือเรื่องจิงอ่ะ และมันก้อเป็นปัยแร้วด้วย”
“แต่นายดูมั่ยแก่เลยนะ”
“จิงหรอ ฉันดูหล่อขนาดนั้นเลยหรอ”
แหวะจะอ้วก แต่ก้อหล่อจิงๆ อ่ะ
“คงงั้นมั้ง” เขินชิบเป๋ง
ฉันมั่ยรู้เลยว่าเค้าจะอายุมากกว่าฉันขนาดนี้นะเนี้ย ฉันสำนึกด้ายแล้วคะ ที่ว่าเขา
มั่ยน่าเลยเรน หาเหาใส่หัวชัดๆ
“เออนี่ แล้วก้ออีกขออีกอย่างนึง เทอต้องเป็นแฟนกับพี”
“หะ พี่ว่างัยนะ มั่ยชั่ยชั่ยมะ” อยากจะหงายหลังตาย ตอนนี้ฉันหันมาเรียกเขาว่าพี่แล้วคะ
“เทอต้องเป็นแฟนกับพี”
“ทำมัยอ่ะ ฉันมั่ยเอาด้วยหรอกนะ ฉันเกลียดตานั่น แล้วอีกอย่างฉันมั่ยชอบคนแก่”
“เทอต้องยอมรับพีหั้ยด้าย อย่าลืมนะว่าเทอเป็นหนี้บุญคุณฉัน แล้วอีกอย่างพีมันชอบเทอ”
“หะ อะรันเนี้ย หลอกกันชั่ยม่ะ” ช็อกซีนีม่าคะ มายมันเป็นอย่างนี้นะ
“เทอเห็นฉันเป็นเด็กอมมือรึงัย”
“แล้วถ้าฉันมั่ยเป็นอ่ะ นายจะทำงัย”
“ก้อจะปล่อยเทอบนถนนนี้นะซิ”
เวรกำมั่ยน่าถามหั้ยโง่ๆ เลย ทำงัยเนี้ย
ซวยๆ ซวยที่สุด วันนี้เป็นวันอะรัยเนี้ย
“โอ้ย สวรรค์กลั้นแกล้งหนู” ฉันอุทานออกมาทำมัยนะ
“ถึงกับโทษสวรรค์เลยหรอนี้ ตกลงจะเอายังงัย เป็นหรือมั่ยเป็น ฉันจะด้ายปล่อยเทอลงที่นี้เลย”
“โอ้ย พี่ขา เอาอย่างอื่นแทนด้ายม่ะ พี่อย่าทำร้ายจิตใจหนูเลย พี่ก้อรู้ว่าคนที่เค้ามั่ยรักกันอยู่กันไปก้อมั่ยรอด นะพี่นะ พี่สุดหล่อนะ” เพี้ยง ! เชื่อฉันทีนะ
“มั่ยด้าย”
แป่ว อะรัยเนี้ย จัยร้ายชิบเป๋ง
“พีมันโดนเทออย่างจังเลยรู้ม่ะ มันบอกว่าเป๊ก มันเลย แล้วฉันจะช่วยอะรัยเทอด้าย”
“แต่หนูมั่ยชอบเขานะ”
“เอา เหอะ เดี๋ยวก้อชอบมันเองแระ มันดีกว่าที่เทอคิดนะ ถ้าปัยกันมั่ยรอดหล่ะก้อ ฉันจะปล่อยเทอปัย แต่อย่าคิดว่าฉันมั่ยรู้ทันเทอนะ ฉันจะหั้ยเทอคบกับพี 1 ปี อย่างน้อยเทอก้ออาจจะทำหั้ยพีมีความสุขในระยะเวลาสั้นๆ ก้อด้ายนะ”
“หา น้อยกว่านี้หน่อยสิ ฉันก้อมั่ยอยากทนอยู่กะตาแก่นี่นะ”
แต่เดี๋ยวก่อน สั้นๆ สั้นๆ อะรัย อืม ช่างมันเหอะ
“มีอย่างนึง ฉันลืมบอกเทอ พีเพิ่งจะอยู่ปี 1 มหาลัยเดียวกับฉัน คงจะช่วยเทอด้ายมั้งนะ เรื่องอายุน่ะ”
“แล้วทำมัยเขาถึงอยู่กับพี่หล่ะ”
ความสงสัยครอบงำ
“พีมันเป็นเด็กมีพรสวรรค์ มันร้องเพลงเพราะมาก ฉันเลยหั้ยมันมาอยู่วงฉัน เดี๋ยวเทอนั่งรออยู่นี้นะ
ฉันจะยืมรถพี่เตยปัยส่งเทอ”
แล้วมันถึงร้านพี่เตยแล้วหรอเนี้ย ฉันเบลอ จนจำอะรัยมั่ยด้ายเลย
แล้วพี่นายล์ก้อออกมาพร้อมกับกุญแจรถและกระเป๋าชุดฉัน
“ปัยกันด้ายแล้ว เร็วนะก่อนที่พี่เตยจะออกมาว่า”
ฉันสงสัยว่าพี่เตยกำลังทำอะรัยอยู่นะ เลยถามเขา
“พี่เตยทำรัยอยู่หรอคะ”
”พี่เตย อึ อยู่”
หา ฉันมั่ยน่าถามเลย อายแทนพี่เตยจัง
“แล้วบ้านเทออยู่ไหน บอกด้วยนะ”
“ค่ะ บ้านฉันอยู่แถวสี่แยกข้าวมันไก่อ่ะค่ะ”
ฉันคะ ขา ขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าเขาแก่กว่าฉันตั้ง 5 ปี
“แหม พูดเพราะจังเลยนะน้องเรน”
เฮ้ เขาเรียกชื่อฉันด้วยแระ
“พี่นายล์ ใช่มั้ยค่ะ” ฉันถามเขาทั้งที่รู้
“อืม ตกลงเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้นะ เรื่องเป็นแฟนกับพีน่ะ”
”หะ พรุ่งนี้เลยหรอ มั่ยนะมั่ยพร้อม”
ฉันคงต้องรับเพราะสถานการณ์บีบบังคับ
“น่า เดี๋ยวพี่จะบอกพีเอง แล้วตอนเช้าปัยเรียนงัยอ่ะ”
เขาหันมาพูดว่าพี่แล้วหรอเนี่ย
“นั่งรถเมล์ค่ะ” ถามทำมัยนะ
“เอางี้ม่ะ เดี๋ยวพี่จะบอกหั้ยพีปัยรับทุกเช้า”
“แต่ เรนมีน้องนะ อย่าดีกว่า แล้วแม่มั่ยชอบหั้ยผู้ชายมาบ้านนะ” ฉันแก้ใหญ่
แต่ในทางกลับกันแม่น่าจะดีจัยนะ ว่าลูกคนนี้จะด้ายออกปายจากบ้านนี้สักที ฉันก้อมั่ยรู้เหมือนกันว่าทำมัยแม่ถึงรักลูกมั่ยเท่ากัน ทั้งที่ฉันเรียนเก่งกว่ายายริน ช่วยงานที่บ้านด้ายมากกว่ายายริน แต่ทำมัยนะแม่ถึงรักฉันน้อยกว่ายายริน หรือว่าฉันคิดปายเองนะ คงงั้นแระมั้ง
“เอางั้นก้อด้าย แล้วเลี้ยวตรงไหนอ่ะเรน” ถึงสี่แยกแล้วหรอ
“อืม ซ้ายค่ะ แล้วเข้าหมู่บ้านข้างหน้าจอดหลังที่ 4 ค่ะ”
พี่เค้าขับปัยสักพักก้อถึงหน้าบ้านฉัน
“ถึงแล้วค่ะพี่ ขอบคุณนะคะ โอ้ย”
ฉันกำลังจะลงรถ แต่ไอเท้าที่เจ็บมันยังมั่ยหายเลย
“ไหวมั้ยเรน มีครัยอยู่บ้านไหมครับ”
ตายแล้ว ชุดร้านพี่เตย ถ้าแม่ออกมาต้องฆ่าฉันแน่เลย
แม่มั่ยยอมแน่ที่ฉันทำงานพิเศษ
“เงียบก่อนค่ะ พี่นายล์ ช่วยพาฉันปัยที่อื่นที มั่ยงั้นแม่ต้องฆ่าฉันแน่ นะช่วยทีนะ
ขับรถออกปัยก่อนนะ”
และทันใดนั้นฉันก้อด้ายยินเสียงเปิดประตู โอ้ยแม่ออกมาทำมัยเนี้ย ตายแน่ตาย งานนี้เรนตายแน่
ตอนที่ฉันคิดนี่ ฉันรู้สึกว่าพี่นายล์ขับมาถึงสี่แยกแล้วนะ
“แล้วจะปัยไหนอ่ะเรน”
“ไปไหนก้อด้าย ที่แม่มั่ยเห็นเรนนี่ในสภาพแบบนี้”
ฉันหลุดเรียกชื่อฉันแทนตัวเองซะเต็มยศ
หลุดมาทำมัยนะ เวลาที่ฉันตกจัยอะรัย ชื่อนี่จะต้องหลุดออกมาทุกที ทำมัยต้องมีโรคนี้นะ
“อะรัยนะ เรนนี่หรอ น่ารักจัง”
“อ๋อ ค่ะ พ่อตั้งให้เรนตอนเรนเกิด ตอนนั้นฝนตกอ่ะค่ะ”
อายจังเลย ทำมัยฉันต้องเล่าหั้ยเค้าฟังด้วยนะ
“อืม เรนนี่ปัยห้องซ้อมดนตรีพี่ม่ะ”
“ค่ะๆ แล้วแต่พี่นายล์ เอาฉันปัยหั้ยพ้นตรงนี้เถอะค่ะ”
ฉันยังอยู่สี่แยกอยู่เลย เพราะไฟแดง ฉันกลัวจัง ว่าแม่จะตามออกมา ฉันนี้ชอบคิดมากจัง
“แล้วห้องซ้อมดนตรีนี่อยู่ที่ไหนหรอค่ะ”
“อยู่อพาทเมนท์พีอ่ะ แถวนี่แหล่ะเดี๋ยวก้อคงถึง”
“ทำมัยต้องปัยที่นั่นด้วยอ่ะคะ”
“บอกเองมั่ยชั่ยหรอว่าจะปัย” ซวยจิง ๆ
“ข้างหน้านี้ก้อถึงแล้วแระ”
สักพักฉันกับพี่นายล์ก้อมาถึงอพาทเมนท์ที่นายพีอยู่ อยากกลับบ้านเสียจิง อยู่ที่นี้น่ากลัวกว่ากลับบ้านเยอะ
ตอนนี้ฉันก้อใส่รองเท้าที่พี่นายล์ซื้อหั้ยแล้วคะ
“ป่ะเรน เร็วซี่”
ฉันมั่ยยอมเดิน พี่นายล์จึงลากฉันปัยโดยปริยาย
ฉันมาอยู่ที่หน้าห้อง 648 ตอนนี้พี่นายล์กำลังจะเคาะประตู ขออย่าเป็นนายพีออกมาเปิดเลย
เคาะ เคาะ “เฮ้ เปิดตูหน่อยเซ่” พี่นายล์พูด
สักพักก้อมีใครออกมาเปิดประตูพร้อมกับพูดว่า
“นายล์ มาแล้วหรอ”
เสียงคุ้นๆนี้สงสัยนายพีแน่เลย แต่พี่นายล์อายุมากกว่าเขาเขาน่าจะเรียกว่าพี่นะ
“อืม ดูสิ ฉันพาใครมาด้วย” พี่นายล์พูดพร้อมกับยิ้มแฉ่ง
“อ๋อ ยายช้างน้ำนี่เอง พามาทำมัยอ่ะ”
ฉันคิดว่าต้องเป็นเรื่องโกหกแน่เลย ที่พี่นายล์บอกว่านายพีชอบฉัน
“พอดี เค้ากลับบ้านมั่ยด้ายอ่ะ ยังมั่ยด้ายเปลี่ยนชุด ก้อเลยหั้ยมาเปลี่ยนที่นี่”
“มายอ่ะ ถึงเค้าบ้านมั่ยด้าย”
“แม่ฉันมั่ยชอบหั้ยฉัน ทำงานพิเศษอ่ะ” ฉันตอบ
“อืม เข้ามาสิ พวกเราเล่นดนตรีกันอยู่เสียงดังหน่อยนะ”
ฉันเดินเข้าปัยข้างใน ก้อด้ายยินเสียง กลอง กีตาร์ ตีกันยกใหญ่
หนวกหูฉิบเป๋ง
“เรน เข้าปัยเปลี่ยนในห้องน้ำนะ เดินตรงปัยอยู่ทางขวามือ” พี่นายล์บอกฉัน
ฉันจึงค่อยๆ กระเพกขา เดินปัยทางนั้น
“เฮ้นายล์ มาแล้วหรอ“ ฉันด้ายยินพวกเขาทักกัน
“เออนี้ ฟิล์ม บอล พวกเราปัยหาเคนกันดีกว่า” จะปัยไหนกันอ่ะ
“เออ ปัย เคนมันว่ายน้ำอยู่ชั้นบนอ่ะ”
“ว่าแล้วเคนมันปัยอยู่ที่เดียว ป่ะเร็ว พีนายอยู่เนี่ยแระดูน้องเรนปัย”
“ห่ะ บอกแล้วหรอ”
“หมดเปลือก”
พวกเขามั่ยรู้รึงัยว่าฉันด้ายยินหมดเลย พวกจอมวางแผน
และฉันก้อด้ายยินเสียงปิดประตูดัง ปัง
โอ้ยฉันมั่ยอยากออกจากห้องน้ำเลย ฉันมั่ยรู้ว่านายนั้นจะทำอะรัยฉันรึป่าว
“นี่เรน นานแล้วนะ เป็นอะรัยรึป่าว หั้ยพี่เข้าปัยดูมั้ย”
“ป่าว มั่ยต้องเข้ามานะ เสร็จแล้วจะออกปัยเดี๋ยวนี้”
ฉันกลัวเค้าจะเข้ามาทำมิดีมิร้ายฉัน
ฉันค่อยๆ ออกปัย
ฉันมั่ยรู้เลยว่านายพีนั้นจะอยู่หน้าห้องน้ำนะเนี๊ย
“เป็นรัยมั้ยเรน” นายนั้นถามแล้วช่วยประคองฉันปัยนั่งที่โซฟา
“ยังเจ็บอยู่มั้ยเรน เดี่ยวพี่ปัยเอาผ้ามาพันหั้ยนะ”
“มั่ยต้องหรอก”
“อย่าดื้อซี”
นายนั้นว่าฉัน แล้วเดินปัยที่ตู้ยา
“มะเรนเอาเท้ามา เดี๋ยวพี่พันหั้ย”
“มั่ยเอาดีกว่ามั่ยต้องพันหรอก”
ฉันเอาเท้าออกห่างจากมือเขา
“ปล่อยวั้ยนานเดี๋ยวกระดูกเคล็ดนะ”
แล้วเค้าก้อเอาเท้าฉันปัยพัน
“นายชอบฉันจิงๆ หรอ”
ฉันถามเขาอย่างใจจดใจจ่อ
“อืม” เขาตอบฉันแล้วพยักหน้า
“แล้วทำมัยฉันต้องเป็นแฟนนายด้วยอ่ะ”
“ก้อเพราะฉันชอบเทอ เรน”
เค้าหันมามองหน้าฉัน
“แต่ถ้าฉันมั่ยชอบนายอ่ะ”
“ฉัน.. จะทำหั้ยเทอชอบฉัน”
แหวะจะอ้วก ฉันทำหน้าอยากจะอ้วกขึ้นมาทันที นายทำมัยด้ายหรอก
“อ่ะเสร็จแล้ว”
“ขอบคุณนะ ช่วยตามพี่นายล์หั้ยหน่อยสิ ฉันจะกลับบ้าน”
“รอแป็บนะ”
ฉันเห็นนายนั้นกดเบอร์โทรศัพท์หาพี่นายล์
-- “ฮัลโหล นายล์อยู่ไหนอ่ะ เรนจะกลับบ้านแล้วนะ”
-- “เฮ้ยมายทำงี้อ่ะ นายเอารถปัยทำมัย”
-- “แล้วพวกนั้นอ่ะ ปัยด้วยหรอ”
-- “นายปัยกับบอลหรอ เคนกับฟิมล์ว่ายน้ำอยู่งั้นสิ”
-- “โอเค กลับมาเร็วๆ แล้วกัน แค่นี้นะ”
“เค้าเอารถปัยคืนพี่เตยอ่ะ แล้วก้อเอารถพี่ปัย เดี๋ยวก้อคงกลับอ่ะ รอแป็บนึงนะ”
“มั่ยนานชั่ยมั้ย แล้วนี่กี่โมงแล้วอ่ะ”
“4 โมงเย็นแระ แม่ว่ามั้ยเรนกลับบ้านช้า”
“คงมั่ยเป็นรัยหรอก วันนี้บอกแม่ไว้แล้วว่ากลับบ้านช้า”
วันนี้ฉันใช้เวลาคุ้มค่าเสียจิง ฉันมั่ยด้ายพักปากเลยนะ
ง่วงอีกตั้งหาก ขอนอนหน่อยเหอะ
“ขอนอนหน่อยนะ วันนี้เหนื่อยทั้งวันเลย”
“ตามบายเลยนะ เดี๋ยวพี่จะแต่งเพลงสักหน่อย”
ฉันหลับอย่างสบายเลยคะ และด้ายยินเสียงเพลงเข้ามาในหู แม้ฉันจะหลับอยู่เหอะ
-- “หลับตาลงช้าๆ เถอะที่รัก ฉันจะดูแลเทอ จะรักเทอ แม้เทอจะมั่ยเคยหันมา มองผู้ชายคนนี้
ว่ามีค่า สิ่งที่ฉันมีคือรักเทอหมดใจ ที่รักเทอ…หมดใจ เพียงเทอหลับตาลง ฉันจะคอยเฝ้าดูแลเทอ
และรักเทอตลอดปัย”--
“เรนพี่อยากจะบอกว่า เรนคือคนที่ใช่สำหรับพี่ หั้ยโอกาสพี่เถอะนะ พี่อยากปกป้องเรน พี่อยากหั้ยเรนสนจัยพี่ วันนี้เป็นวันที่ดีสำหรับพี่นะ ที่เจอเรน เรนเหมือนนางในฝันที่พี่คอยตามหา”
เค้าพูดออกมาอย่างมั่ยอายเลยแหะ แต่วันเนี้ยคือวันที่ฉันซวยที่สุด
ผู้ชายเนี้ยเน่าซะมั่ยมี ฉันมั่ยสนจัยหรอก ฉันจึงหลับต่อ
“เรน ป่ะเร็วกลับบ้าน เฮ้ย มายเรนมานอนอยู่นี้อ่ะ พีนายทำอะรัยเรน” เสียงพี่นายล์นี้น่า
“ป่าวนะ เรนเค้าเหนื่อยเลยขอพัก”
“ป่ะเรน กลับบ้านเร็ว เดี๋ยวพี่ปัยส่งบ้าน”
พี่นายล์พูดพลางสกิดฉัน
“หืม มาแล้วหรอ”
ฉันพูดพลางปาดน้ำลายที่ไหล ยี้ สกปรกจังเรน ต่อหน้าผู้ชายเลยหรอเนี้ย
“โหเรน ยืดเลย”
นายบอลนั้นพูด ฉันอายจิงๆ เลยนะเนี้ย สภาพแบบนี้ ต่อหน้าผู้ชายตั้ง 5 คน
แถมมีผู้ชายที่ชอบชั้นด้วยอีกตั้งหาก แย่จังเลย ฉันเหลือบไปเห็นนายพีแอบยิ้มด้วย หน้าอายจิงๆ
ดีน้าที่พี่นายล์ช่วยชีวิตฉัน ฉันด้ายยินเสียงพี่นายล์เล็ดลอดออกมาปนกับเสียงหัวเราะ
“ป่ะเรนกลับบ้านกันดีกว่า เดี๋ยวแม่จะเป็นห่วงเอา”
แล้วชั้นก้อรีบลุกไปอย่างเร็วโดยไม่สนใจใคร
แต่แล้วก้อมีสิ่งที่ทำหั้ยฉันสะดุดชึ้นมา ขาครัยน้า มันน่าฆ่าจิงๆ
แต่ฉันยังมั่ยทันคิด ก้อมีเจ้าชายเข้ามารับฉันวั้ย สงสัยต้องพี่นายล์แน่เลย ฉันหันหน้าขึ้นไปดู
และก้อทำหั้ยฉันช็อกกับใบหน้าเจ้าชายที่ฉันเห็น
“ตาบ้า ครัยหั้ยนายมารับฉันย่ะ” หมดกัน นายนี้เข้ามาทำมัยนะ
ทำมัยชีวิตฉันถึงซวยอย่างนี้นะ และตอนนี้ฉันก้ออยู่ในอ้อมแขนเขาแล้ว
น้ำลายที่ยืดไว้ยังมั่ยด้ายเช็ดเลย
ทำมัยนายพีต้อง ทำหั้ยฉันอายทุกทีด้วยนะ มั่ยเข้าจัยเสียเลยผู้ชายคนนี้
แต่เมื่อกี้ขาครัยน้า อยากจะฆ่ามันเสียจิง ฉันหันไปดู เห็นนายฟิมล์ยิ้มแฉ่งอยู่
มั่ยต้องสงสัยเลยว่าครัยทำ คนยิ่งเจ็บๆ เท้าอยู่ ฉันมองค้อนนายนั้น
ก่อนที่จะพลักตัวนายพีออก และเดินไปนอกห้องพร้อมกับพี่นายล์
“วันนี้เป็นวันอะรัยนะ ถึงทำหั้ยฉันซวยอย่างนี้”
มันน่าจะเป็นโคตรซวยดีกว่ามั้ง ฉันอุทานออกมา ในขณะอยู่ในลิฟท์
“วันนี้ วันอาทิตย์งัยจ้ะเรน”
ทำมัยเค้าตอบมาอย่างหน้าตาเฉยอย่างนี้เนี้ยนะ ทั้งที่พวกเค้าแท้ๆ ถึงทำหั้ยฉันเป็นแบบนี้
“คะรู้แล้วคะ”
บ้านฉันก้อมีปฏิทินนะทำมัยจะมั่ยรู้
“นี่เรน เป็นงัยเข้ากับพีด้ายใหม่”
ฉันมั่ยใช่หมานะ ถึงจะเข้ากับคนมั่ยด้ายน่ะ
“เค้าก้อนิสัยดีนี่คะ”
ฉันว่าฉันต้องพูดผิดพลาดปัยแน่เลยคนอย่างนายนั้นเนี้ยนะดี ตรงไหนยังหามั่ยเจอเลย
“ถึงพีมันจะกวนๆ แต่มันก้อดีนะ และอีกอย่างที่สำคัญ มันรักครัยรักจิงด้วยนะ”
น่าจะบอกว่ากวนบาทาสิถึงจะถูก
เมื่อรัยลิฟท์จะเปิดนะ ฉันมองขึ้นไปดู เลข 1 แล้วนิน่า จะด้ายกลับบ้านซะที
วันนี้ไร้สาระทั้งวันเลย ก้อดันมาเจอผู้ชายพวกนี้นี่
พี่นาล์ไปส่งฉันถึงบ้าน ฉันหวังว่าคงจะไม่เจอผู้ชายพวกนี้อีกแล้วนะ หั้ยมันเป็นอย่างนั้นเหอะ
นี่คงถึงหน้าบ้านฉันแล้วหล่ะ ฉันหวังว่าคงจะมั่ยโดนแม่ว่านะ นี้ก้อจะทุ่ม 1 แล้วนะเนี้ย
“ขอบคุณมากนะค่ะพี่นายล์ ที่มาส่งแล้วก้อรองเท้าด้วย ขอโทษเรื่องเมื่อเช้าด้วย เรนเข้าบ้านก่อนนะค่ะ บายคะพี่นายล์”
ฉันพูดกับพี่นายล์ ฉันเห็นเขายิ้มหั้ยฉันด้วยแระ
แล้วฉันก้อเดินเข้าบ้านปัย แต่ก่อนที่ฉันจะก้าวเท้าก้อพบกับเด็กเวรและก้อหมาเวรนั่งเล่นกันอยู่หน้าบ้าน
“แม่ ยายเรนหั้ยผู้ชายมาส่งด้วยแระแม่ ออกมาดูสิแม่”
โอ้ยฉันทนมั่ยไหวแล้วนะ น้องแบบนี้
“ริน เทอตายแน่”
ฉันบอกเด็กเวรที่นั่งอยู่หน้าบ้าน
แต่ฉันก้อยังโชคดีก่อนที่แม่จะออกมาเพราะพี่นายล์ขับรถออกไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันขอจัดการกับเด็กเวรนี้ก่อนแระกัน และฉันก้อส่งสายตาอาฆาตแค้นใส่ยายริน
ก่อนที่ยายรินจะวิ่งเตลิดปัย เห้อ!! ชีวิตฉันทำมัยต้องเจออะรัยแบบนี้ด้วยนะเนี้ย
“นี่เรน ปัยไหนมา ทำมัยถึงมั่ยรู้จักกลับบ้านหั้ยตรงเวลาสักทีนะ แล้วเท้านี้นปายโดนอะรัยมาหะ ”
โห่ เสียงนี่อีกแระ
“วันนี้หนูปัยสมัครเรียนมา หนูขอเรียนบ้างนะแม่ อย่างงัยหนูก้อลูกแม่นะ แล้วอีกอย่างเรียนเฉพาะวันอาทิตย์คงจะมั่ยมีปัญหาอะรัยนะแม่”
ฉันจำต้องโกหกแม่ มั่ยงั้นฉันคงมั่ยด้ายทำงานร้านพี่เตยแน่
ส่วนเท้าฉันขอมั่ยกล่าวถึงดีกว่า
“แล้วแกเอาตังค์ ที่ไหนปัยสมัครเรียน”
“แม่มั่ยต้องหั้ยหนูก้อด้ายถ้าแม่มั่ยเต็มจัย”
และฉันก้อเดินขึ้นห้องไปด้วยท่าทางงอนแม่นิด ๆ
** - - หวังว่า เพื่องๆ คงมั่ยโกรดน้า ที่เรื่องออกจะหักมุม นิด ๆ
มันคือรสชาติชีวิตของเรน - - * *
..... ยังงัยก้อติดตามเรื่องราวชีวิตของเรนต่อปัยน้า .....
+++++F +++a +++ r +++i +++n +++a +++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น