ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Vol. 1 [[ Sad + ๊ื้Unlucky ]]
+++ Vol. 1 [[ Sad + ๊ื้Unlucky ]] +++
ฉันนั่งคิดอยู่นาน บวกกับน้ำตาที่ไหลมาพร้อมกับความอับอาย จนทำให้ฉันพล่อยหลับไป
ฉันหลับอยู่หน้าร้านรองเท้า โชคดีแหะ ที่ร้านรองเท้ามีเก้าอี้ไม้ยาวอยู่หน้าร้าน ฉันหลับไปสักพัก
แระตกจัยตื่นขึ้น เพราะเสียงใครบางคน
“นี่เธอ ทำมัยมาหลับอยู่นี้ หา” เสียงนายนั้นนี่น่า คนที่ว่าฉัน
ตัดผมทรงใหม่ดูดีมั่ยเบาเลย สงสัยว่าผมทรงใหม่นี้จะต้องทำหั้ยเค้าป็อบมั่ยเบาแน่เลย
มั่ยชั่ยสิ ฉันต้องโกรธเขาสิ ทำมัยฉันถึงคิดอย่างนั้นนะ
โอ้ย ! ยัยบ๋องเรน
นายนั้นมันด่าเทอ จำมั่ยด้ายหรืองัยนะ ความคิดใหม่เข้ามาอีกแระ
“นี่ หูหนวกหรืองัย ทำมัย มั่ยตอบนายล์ เทอมั่ยด้ายยินที่นายล์ ถามหรืองัย”
อีตาคนที่ชื่อพี ทำมัยมันชอบพูดเสริมทุกทีนะ
ฉันเห็นนายพี หันไปมองคนชื่อนายล์นั้น แล้วเข้าก้อส่งสายตาแบบว่า ปล่อยมันไปเหอะ !!
ตอนนี้ฉันเห็นนายนั้นกับเพื่อนอีกสองคน ยืนอยู่หน้าฉัน
ฉันก้อด้ายแต่เงียบมั่ยตอบนายนั่น
จนเพื่อนนายนั่นอีกสองคน ออกมาจากร้านรองเท้า พร้อมกับถุงรองเท้าใบใหญ่
ฉันสงสัยว่าทำมัยพวกนั้นถึงเข้าร้านรองเท้าผู้หญิงนะ
“อ่ะนายล์ ด้ายมาแระ ทำมัยนายถึงต้องหั้ยพวกเราเข้าปัยซื้อด้วยนะ อายชิปเป๋ง”
พวกนั้นเริ่มบ่นชุดใหญ่
“น่า นายอ่ะ ดีแล้วที่เข้าไปอ่ะ บอล เห็นเจ้าของร้านม่ะ มองแกมั่ยหยุดเลย ”
แมร่งมั่ยเห็นมันจะน่าตาดีเลย พวกนี้หลงตัวเองชะมัด
“เออนี้ พีรู้มั้ย ว่าเจ้าของร้านลดหั้ยพวกเราด้วนนะ”
อีกคนนึงเริ่มพูดบ้าง
“ดีจังเลย พวกนายนี้ใช้ได้เลยนะ มั่ยเสียแรงที่เจ้าของร้านแอบมองอยู่นานนะ บอล”
นายคนชื่อพีเริ่มแซวเพื่อนคนที่ชื่อบอล
ตอนนี้ฉันพอจะรู้แระว่า คนพวกนี้รักกันดีจัง ตั้งแต่ตอนที่ฉันตะโกนในร้านพี่เตย พวกเค้าก้อดูทำท่าแบบว่า อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันนะ อะรัยทำนองเนี้ย
“ขอบจัยนะ เพื่อน” คนที่ชื่อนายล์นั้นพูด
คนอะรัยชื่อแปลกจัง ฉันอยากรู้จังเลยว่าเขียนอย่างงัยนะ
“อ่ะนี้ ชั้นซื้อหั้ยเทอ โทษฐานที่ทำรองเท้าเทอพัง” นายนั้นพูด
แค่นั้นเองหรอ แล้วนายจะมั่ยขอโทษที่เป็นผู้ชายคนแรกที่ว่าฉันหรืองัยนะ
ฉันเมินหน้านี้ ฉันจะมั่ยยอมรับของ จนกว่านายนั้นจะขอโทษฉัน
แต่ฉันก้อผิดเหมือนกันนะแระ ที่ปายว่าคนพวกนั้นอ่ะ
“นี่เธอ จะมั่ยรับความปารถนาดีจากพวกเราหน่อยหรอ” นี้ครายมั่ยรู้ในกลุ่มพวกนี้พูดขึ้น
แต่เป็นคนเดียวกับคนที่เข้าปัยซื้อรองเท้า
“ที่ซื้อหั้ยก้อเพราะสมเพสหรอกนะ” นี้คนที่ชื่อนายล์ นั้นพูด
คิดหรอว่า ฉันอยากจะได้ของจากคนอย่างนายนะ
“อายแทนอ่ะ เดินเท้าปล่าว 555” คนที่ชื่อพี นั้นพูด
มันน่าเอาบาทายัดปากนายนั้นเสียจิง
“นายล์ ถ้าเด็กคนนี้มั่ยเอา ฉันขอเอาปัยหั้ยเลูกกดด้ายม่ะ”
สงสัยว่าคนที่ชื่อลูกเกดนี้ต้องเป็นแฟนของนายบอลแน่เลย
“คิดดูสิ ว่าจะต้องเดินเท้าป่าวกลับบ้าน น่าฉงฉานเท้าจังเลย ต้องเน่าแน่”
ปากนายพี นั้นแระจะเน่า
โอ้ย เอางัยดีเนี้ยกระเป๋าตังค์ก้อมั่ยมี มั่ยมีตังค์ซื้อรองเท้าด้วยสิ
แถมต้องเดินเท้าปล่าวกลับไปเอาชุดร้านพี่เตยอีก
แล้วไหนจะต้องเดินกลับบ้านอีกหรอเนี้ย มั่ยมีรองเท้านี้แย่จิงๆ
เอาก้อเอาว่ะ แล้วเดี๋ยวค่อยเอาเงินมาคืนก้อด้ายนี่
“ตกลง ชั้นเอาก้อด้าย ฉันมั่ยอยากเดินกลับบ้านเท้าป่าว แล้วอีกอย่างฉันก้อมั่ยมีตังค์ด้วย แล้ววันหลังฉันจะเอาตังค์มาคืนหั้ยแล้วกัน”
ฉันพูดด้วยความมั่นใจ แต่แล้วก้อมีอะรัยสะกิดต่อมมันสมองให้ทำงาน
“เฮ้ย ชั้นชนะโว้ย บอลนายแพ้ ฟิล์มนายด้วย แพ้ชั้นหมดเลย เย้ดีใจจังเลย วันนี้พวกนายต้องเลี้ยงข้าวเย็นฉันกับเคนด้วยนะเว้ย” นายพีนั้นพูดอย่างดีจัย
ฉันมั่ยคิดว่าพวกนี้จะนิสัยแย่ขนาดนี้ ขนาดเรื่องรองเท้ายังต้องพนันเลย
“นี่พวกนายพนันกันตั้งแต่เมื่อรัยหว่ะ ทำมัยเรามั่ยรู้เรื่องอ่ะ”
แหมทำมาเป็นเรียกแทนตัวเองว่าเรา จะอ้วก
“เมื่อกี้อ่ะ ก้อเห็นนายกำลังคุยกันสนุกอยู่ เรามะอยากกวนนายอ่ะ หิหิ”
นายพีนั้นพูดแหย่เพื่อนมันสนุกตรงไหนกันนะ
“อ๋อ พวกนาย ก้อเป็นพวกเห็นความทุกข์ของคนอื่น เป็นเรื่องสนุกนะสิน่ะ งั้นเชิญพวกนายสนุกกันตามสบายเลย ชั้นมั่ยเอาแล้วแระ รองเท้าของพวกคนสิ้นคิดอย่างพวกนายน่ะ”
ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วพูดกับพวกนั้น และมีความคิดว่าจะต้องไปจากที่นี้หั้ยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำด้าย
ฉันเก้าเท้าอย่างเร็ว โดยลืมปัยเลยว่ามั่ยด้ายใส่รองเท้าอยู่
และตอนนี้ฉันล้มอีกแล้วหล่ะค่ะ
เท้าฉันแพลง
“โอ้ยเจ็บจัง” ฉันพูดขึ้น ด้วยความรู้สึกเจ็บทั้งข้อเท้าและก้อก้น ทำมัยวันนี้มันซวยอย่างนี้นะ
และฉันก้อคิดว่าพวกนั้นคงจะปัยเสียแล้วนะ แต่ที่ไหนได้เสียงนายพีนั้นมาอีกแล้ว
“เท้ายายนั่นเน่าแน่เลย …เห็นมัยหล่ะชั้นว่าแล้วว่าต้องเน่า 555”
ฉันอยากจะลุกปัยฆ่านายนั้นจัง
โอ้ย แต่เท้าฉันเจ็บ ลุกมั่ยไหวอ่ะ ฉันก้มตัว พยายามจะดันตัวเองหั้ยขึ้นสุดฤทธิ์
แต่แล้วขณะนั้นฉันรู้สึกได้ว่าเหมือนมีใครอยู่ข้างหลังฉัน นายบ้านายล์นั้นเอง จะมาสมเพศฉันหรืองัยนะ
“ขึ้นมาสิ เดี๋ยวจะปัยส่งร้านพี่เตย”
นายนั้นพูดแล้วก้อหันหลังหั้ยฉัน
เอะ เดี๋ยวก่อน หมายความว่า
“จะหั้ยฉันขี่คอนายอ่ะนะ เหอะ มั่ยเอาด้วยหรอก”
เวร มายพูดอย่างนั้นนะ แล้วจะกลับบ้านยังงัยอ่ะทีเนี้ย
“จะขึ้นหรือมั่ยขึ้น”
ฉันเงียบ และเบนหน้าหนี
“ก้อตามจัยนะ ปัยพวกเราปัยกันต่อดีกว่า”
เอางัยดีว่ะ นายนั้นจะปัยแล้ว
“ปัยเร็วนายล์ ปัยซ้อมดนตรีกัน” คนที่ฉันมั่ยรู้จักชื่อ พูด
“เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิ พาฉันปัยส่งร้านพี่เตยหน่อย”
ฉันเห็นนายนั้นมั่ยสนจัย
“น้า ฉันจะมั่ยลืมบุญคุณนายเลย นะ พาปัยหน่อยนะ นายจะให้ฉันทำอะรัยก้อด้าย”
ฉันอ้อนนายนั้น
“โอเค ขึ้นมา ฉันต้องรีบปัยทำธุระต่อ แต่อย่านึกนะว่าฉันอยากจะหั้ยเทอขี่คอฉันตายอ่ะนะ”
“เออ มั่ยนึก”
“นี่พูดหั้ยมันดีๆ หน่อยนะ จะปัยเองช่ายม่ะ”
“ขอโทษ พาฉันปัยส่งหน่อยนะ”
“ขึ้นมา อย่าลีลาอยู่นะ มั่ยงั้นฉันจะปัยแล้วนะ”
“แต่ ฉันลุกมั่ยไหวนี่ เท้าฉันแพงนะ”
“โอเค พี นายช่วยมาอุ้มยายนี้หั้ยหน่อยดิ”
อ้าย ทำมัยต้องเป็นนายพีนั้นด้วยนะ มะอ่าว
“ด้ายเลย นายล์” นายพีนั้นตอบและเดินมาทางฉันพร้อมกับพูดว่า
“งัยหล่ะน้อง ทำเก่ง ซ่ามั่ยออกแล้วสิ”
มั่ยรู้นายพีมันจะพูดทำมั่ย ปากมากจิงเลย
แล้วนายนั้นก้ออุ้มหลังฉัน มั่ยซิจะเรียกว่าหยิบมากกว่าอีก
“โห่ นายล์ ยัยนี้ตัวหนักชิบ”
พูดอีกแระ คราวหน้าถ้าฉันเจอนายฉันจะซื้อที่ครอบปากสุนัขหั้ย
“พีนายก้ออุ้มเค้าดีๆ หน่อยด้ายม่ะ” ตอนนี้ฉันเห็นนายนั้นนั่งหย่องๆ แล้ว
ดูเหมือนกับว่าเค้าอยากจะหั้ยฉันนั่งบนหลังเขานะเนี้ย ^_^
“นายล์ ก้อดูยายนี้ดิมั่ยช่วยเหลือตัวเองเลยอ่ะ” นายพีนั้นตอบนายล์ และหันมาตะคอกใส่ฉัน
“เฮ้ ช่วยยกตัวเองหน่อยด้ายมั้ย ตัวก้อหนัก อย่างนี้ครัยจะยกไหวเนี้ย”
ฉันใช้ขาอีกข้างนึงดันด้วยเองขึ้น และตอนนี้ฉันสำเร็จแล้วคะ ฉันอยู่บนหลังนายล์
เหมือนฉันจะดีจัยนะเนี้ย ก้อทำงัยด้ายหล่ะ นานๆ ที จะด้ายอยู่บนหลังคนหล่อ
แต่ฉันจำด้ายว่าเมื่อเช้าฉันมีเรื่องกับเขานี้น่า
“เออนี่ พวกนายปัยกันก่อนเหอะ เดี๋ยวเราปัยส่งยายนี่เสร็จแล้วจะตามปัย”
ฉันมีชื่อนะ เรียกอยู่นั้นแระ ยายนี่ ๆ
ฉันก้ออยากจะพูดอยู่หรอก แต่ฉันมั่ยอยากมีเรื่องกับเค้าแล้วคะ มันด้านมั่ยไหวแล้วค่ะ
“เอางั้นหรอ นายมั่ยต้องหั้ยพวกเราปัยด้วยหรอ” เพื่อนนายนั้นถาม แต่ฉันมั่ยรู้จักชื่อ
“อืม ฉันมั่ยอยากหั้ยพวกนายเสียเวลาด้วยอ่ะ ฉันเป็นคนก่อเรื่องนี้ ฉันรับผิดชอบเอง”
พูดดีจิงๆ ^_^
“แต่นายล์ไหวกับยายช้างน้ำนี่หรอ”
คงมั่ยต้องบอกเลยว่า อีกวนประสาทพีพูดอีกแระ
“เออ มั่ยต้องห่วง ปัยแล้วนะ ก่อนที่เราจะมั่ยไหวกับน้ำหนักยายนี้ เดี๋ยวหลังจะหักเอาอ่ะ มั่ยรู้ผู้หญิงบ้าอะรัย หนักยังกับช้างน้ำ”
ฉันอยากจะฆ่าทั้งสองคนเลย ดูพูดกันซิ
“ฉันหนัก 47 เองนะ”
ฉันแก้ใหญ่ แต่ว่าฉันจะต้องอยู่อย่างนี้อีกนานมั่ยเนี้ย แขนฉันก้ออยู่ใต้คางเขา
ส่วนก้นนะหรอก ฮะๆ อยู่ใต้แขนนายล์ สงสัยนายนั้นมั่ยอยากจับก้นฉันแน่ ก้อดูแขนเขาสิทับกันจนสนิทเลย
นายนั้นเริ่มออกเดิน แต่ก่อนจะเดิน
“เฮ้ยนายล์ ระวังนะ แค่ 47 เอง ตัวแค่เนี้ย หนักยังกะช้าง ฮะๆ โชคดีนะนายล์ เดี๋ยวพวกเราปัยก่อนนะ”
“โอเค เดี๋ยวเจอกัน” นายนั่นตอบและเดินตรงปัยร้านพี่เตย
ฉันเห็นพวกนั้นโบกมือกันยกใหญ่ ยังกะจะมั่ยเจอกัยอีกเลยงั้นแระ
“เออ ขอโทษนะ เมื่อเช้านี้อ่ะ” ฉันพูดขอโทษเค้า เพราะมันเรื่องรองเท้าแท้ๆ เลย ฉันถึงซวยอย่างนี้
“นี่ จำด้ายชั่ยมะ ว่าเทอจะทำอะรัยให้ก้อด้ายอ่ะ” นายนี้ทบทวนความจำฉันใหญ่
“ก้อด้าย นายจะหั้ยฉันทำอะรัย” เซ็งชิบเป๋ง มั่ยรู้เค้าจะให้ฉันทำอะรัย มั่ยน่าพูดเลย .....!!
^_^ อิอิ ++ กะลังหนุกกันเรยอ่ะดิ ...
... นายล์ จะหั้ย ริน ทำอารายหน้า ?? ++
~~~_ _ _ *** ห้ามพลาด ** _ _ _~~~
- - ตอนต่อปายเน้อ [[ เพื่องๆ ที่น่าร้าก ทุกคน ]] - -
++++ F+++ a+++ r+++ i+++ n+++ a+++
ฉันนั่งคิดอยู่นาน บวกกับน้ำตาที่ไหลมาพร้อมกับความอับอาย จนทำให้ฉันพล่อยหลับไป
ฉันหลับอยู่หน้าร้านรองเท้า โชคดีแหะ ที่ร้านรองเท้ามีเก้าอี้ไม้ยาวอยู่หน้าร้าน ฉันหลับไปสักพัก
แระตกจัยตื่นขึ้น เพราะเสียงใครบางคน
“นี่เธอ ทำมัยมาหลับอยู่นี้ หา” เสียงนายนั้นนี่น่า คนที่ว่าฉัน
ตัดผมทรงใหม่ดูดีมั่ยเบาเลย สงสัยว่าผมทรงใหม่นี้จะต้องทำหั้ยเค้าป็อบมั่ยเบาแน่เลย
มั่ยชั่ยสิ ฉันต้องโกรธเขาสิ ทำมัยฉันถึงคิดอย่างนั้นนะ
โอ้ย ! ยัยบ๋องเรน
นายนั้นมันด่าเทอ จำมั่ยด้ายหรืองัยนะ ความคิดใหม่เข้ามาอีกแระ
“นี่ หูหนวกหรืองัย ทำมัย มั่ยตอบนายล์ เทอมั่ยด้ายยินที่นายล์ ถามหรืองัย”
อีตาคนที่ชื่อพี ทำมัยมันชอบพูดเสริมทุกทีนะ
ฉันเห็นนายพี หันไปมองคนชื่อนายล์นั้น แล้วเข้าก้อส่งสายตาแบบว่า ปล่อยมันไปเหอะ !!
ตอนนี้ฉันเห็นนายนั้นกับเพื่อนอีกสองคน ยืนอยู่หน้าฉัน
ฉันก้อด้ายแต่เงียบมั่ยตอบนายนั่น
จนเพื่อนนายนั่นอีกสองคน ออกมาจากร้านรองเท้า พร้อมกับถุงรองเท้าใบใหญ่
ฉันสงสัยว่าทำมัยพวกนั้นถึงเข้าร้านรองเท้าผู้หญิงนะ
“อ่ะนายล์ ด้ายมาแระ ทำมัยนายถึงต้องหั้ยพวกเราเข้าปัยซื้อด้วยนะ อายชิปเป๋ง”
พวกนั้นเริ่มบ่นชุดใหญ่
“น่า นายอ่ะ ดีแล้วที่เข้าไปอ่ะ บอล เห็นเจ้าของร้านม่ะ มองแกมั่ยหยุดเลย ”
แมร่งมั่ยเห็นมันจะน่าตาดีเลย พวกนี้หลงตัวเองชะมัด
“เออนี้ พีรู้มั้ย ว่าเจ้าของร้านลดหั้ยพวกเราด้วนนะ”
อีกคนนึงเริ่มพูดบ้าง
“ดีจังเลย พวกนายนี้ใช้ได้เลยนะ มั่ยเสียแรงที่เจ้าของร้านแอบมองอยู่นานนะ บอล”
นายคนชื่อพีเริ่มแซวเพื่อนคนที่ชื่อบอล
ตอนนี้ฉันพอจะรู้แระว่า คนพวกนี้รักกันดีจัง ตั้งแต่ตอนที่ฉันตะโกนในร้านพี่เตย พวกเค้าก้อดูทำท่าแบบว่า อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันนะ อะรัยทำนองเนี้ย
“ขอบจัยนะ เพื่อน” คนที่ชื่อนายล์นั้นพูด
คนอะรัยชื่อแปลกจัง ฉันอยากรู้จังเลยว่าเขียนอย่างงัยนะ
“อ่ะนี้ ชั้นซื้อหั้ยเทอ โทษฐานที่ทำรองเท้าเทอพัง” นายนั้นพูด
แค่นั้นเองหรอ แล้วนายจะมั่ยขอโทษที่เป็นผู้ชายคนแรกที่ว่าฉันหรืองัยนะ
ฉันเมินหน้านี้ ฉันจะมั่ยยอมรับของ จนกว่านายนั้นจะขอโทษฉัน
แต่ฉันก้อผิดเหมือนกันนะแระ ที่ปายว่าคนพวกนั้นอ่ะ
“นี่เธอ จะมั่ยรับความปารถนาดีจากพวกเราหน่อยหรอ” นี้ครายมั่ยรู้ในกลุ่มพวกนี้พูดขึ้น
แต่เป็นคนเดียวกับคนที่เข้าปัยซื้อรองเท้า
“ที่ซื้อหั้ยก้อเพราะสมเพสหรอกนะ” นี้คนที่ชื่อนายล์ นั้นพูด
คิดหรอว่า ฉันอยากจะได้ของจากคนอย่างนายนะ
“อายแทนอ่ะ เดินเท้าปล่าว 555” คนที่ชื่อพี นั้นพูด
มันน่าเอาบาทายัดปากนายนั้นเสียจิง
“นายล์ ถ้าเด็กคนนี้มั่ยเอา ฉันขอเอาปัยหั้ยเลูกกดด้ายม่ะ”
สงสัยว่าคนที่ชื่อลูกเกดนี้ต้องเป็นแฟนของนายบอลแน่เลย
“คิดดูสิ ว่าจะต้องเดินเท้าป่าวกลับบ้าน น่าฉงฉานเท้าจังเลย ต้องเน่าแน่”
ปากนายพี นั้นแระจะเน่า
โอ้ย เอางัยดีเนี้ยกระเป๋าตังค์ก้อมั่ยมี มั่ยมีตังค์ซื้อรองเท้าด้วยสิ
แถมต้องเดินเท้าปล่าวกลับไปเอาชุดร้านพี่เตยอีก
แล้วไหนจะต้องเดินกลับบ้านอีกหรอเนี้ย มั่ยมีรองเท้านี้แย่จิงๆ
เอาก้อเอาว่ะ แล้วเดี๋ยวค่อยเอาเงินมาคืนก้อด้ายนี่
“ตกลง ชั้นเอาก้อด้าย ฉันมั่ยอยากเดินกลับบ้านเท้าป่าว แล้วอีกอย่างฉันก้อมั่ยมีตังค์ด้วย แล้ววันหลังฉันจะเอาตังค์มาคืนหั้ยแล้วกัน”
ฉันพูดด้วยความมั่นใจ แต่แล้วก้อมีอะรัยสะกิดต่อมมันสมองให้ทำงาน
“เฮ้ย ชั้นชนะโว้ย บอลนายแพ้ ฟิล์มนายด้วย แพ้ชั้นหมดเลย เย้ดีใจจังเลย วันนี้พวกนายต้องเลี้ยงข้าวเย็นฉันกับเคนด้วยนะเว้ย” นายพีนั้นพูดอย่างดีจัย
ฉันมั่ยคิดว่าพวกนี้จะนิสัยแย่ขนาดนี้ ขนาดเรื่องรองเท้ายังต้องพนันเลย
“นี่พวกนายพนันกันตั้งแต่เมื่อรัยหว่ะ ทำมัยเรามั่ยรู้เรื่องอ่ะ”
แหมทำมาเป็นเรียกแทนตัวเองว่าเรา จะอ้วก
“เมื่อกี้อ่ะ ก้อเห็นนายกำลังคุยกันสนุกอยู่ เรามะอยากกวนนายอ่ะ หิหิ”
นายพีนั้นพูดแหย่เพื่อนมันสนุกตรงไหนกันนะ
“อ๋อ พวกนาย ก้อเป็นพวกเห็นความทุกข์ของคนอื่น เป็นเรื่องสนุกนะสิน่ะ งั้นเชิญพวกนายสนุกกันตามสบายเลย ชั้นมั่ยเอาแล้วแระ รองเท้าของพวกคนสิ้นคิดอย่างพวกนายน่ะ”
ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วพูดกับพวกนั้น และมีความคิดว่าจะต้องไปจากที่นี้หั้ยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำด้าย
ฉันเก้าเท้าอย่างเร็ว โดยลืมปัยเลยว่ามั่ยด้ายใส่รองเท้าอยู่
และตอนนี้ฉันล้มอีกแล้วหล่ะค่ะ
เท้าฉันแพลง
“โอ้ยเจ็บจัง” ฉันพูดขึ้น ด้วยความรู้สึกเจ็บทั้งข้อเท้าและก้อก้น ทำมัยวันนี้มันซวยอย่างนี้นะ
และฉันก้อคิดว่าพวกนั้นคงจะปัยเสียแล้วนะ แต่ที่ไหนได้เสียงนายพีนั้นมาอีกแล้ว
“เท้ายายนั่นเน่าแน่เลย …เห็นมัยหล่ะชั้นว่าแล้วว่าต้องเน่า 555”
ฉันอยากจะลุกปัยฆ่านายนั้นจัง
โอ้ย แต่เท้าฉันเจ็บ ลุกมั่ยไหวอ่ะ ฉันก้มตัว พยายามจะดันตัวเองหั้ยขึ้นสุดฤทธิ์
แต่แล้วขณะนั้นฉันรู้สึกได้ว่าเหมือนมีใครอยู่ข้างหลังฉัน นายบ้านายล์นั้นเอง จะมาสมเพศฉันหรืองัยนะ
“ขึ้นมาสิ เดี๋ยวจะปัยส่งร้านพี่เตย”
นายนั้นพูดแล้วก้อหันหลังหั้ยฉัน
เอะ เดี๋ยวก่อน หมายความว่า
“จะหั้ยฉันขี่คอนายอ่ะนะ เหอะ มั่ยเอาด้วยหรอก”
เวร มายพูดอย่างนั้นนะ แล้วจะกลับบ้านยังงัยอ่ะทีเนี้ย
“จะขึ้นหรือมั่ยขึ้น”
ฉันเงียบ และเบนหน้าหนี
“ก้อตามจัยนะ ปัยพวกเราปัยกันต่อดีกว่า”
เอางัยดีว่ะ นายนั้นจะปัยแล้ว
“ปัยเร็วนายล์ ปัยซ้อมดนตรีกัน” คนที่ฉันมั่ยรู้จักชื่อ พูด
“เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิ พาฉันปัยส่งร้านพี่เตยหน่อย”
ฉันเห็นนายนั้นมั่ยสนจัย
“น้า ฉันจะมั่ยลืมบุญคุณนายเลย นะ พาปัยหน่อยนะ นายจะให้ฉันทำอะรัยก้อด้าย”
ฉันอ้อนนายนั้น
“โอเค ขึ้นมา ฉันต้องรีบปัยทำธุระต่อ แต่อย่านึกนะว่าฉันอยากจะหั้ยเทอขี่คอฉันตายอ่ะนะ”
“เออ มั่ยนึก”
“นี่พูดหั้ยมันดีๆ หน่อยนะ จะปัยเองช่ายม่ะ”
“ขอโทษ พาฉันปัยส่งหน่อยนะ”
“ขึ้นมา อย่าลีลาอยู่นะ มั่ยงั้นฉันจะปัยแล้วนะ”
“แต่ ฉันลุกมั่ยไหวนี่ เท้าฉันแพงนะ”
“โอเค พี นายช่วยมาอุ้มยายนี้หั้ยหน่อยดิ”
อ้าย ทำมัยต้องเป็นนายพีนั้นด้วยนะ มะอ่าว
“ด้ายเลย นายล์” นายพีนั้นตอบและเดินมาทางฉันพร้อมกับพูดว่า
“งัยหล่ะน้อง ทำเก่ง ซ่ามั่ยออกแล้วสิ”
มั่ยรู้นายพีมันจะพูดทำมั่ย ปากมากจิงเลย
แล้วนายนั้นก้ออุ้มหลังฉัน มั่ยซิจะเรียกว่าหยิบมากกว่าอีก
“โห่ นายล์ ยัยนี้ตัวหนักชิบ”
พูดอีกแระ คราวหน้าถ้าฉันเจอนายฉันจะซื้อที่ครอบปากสุนัขหั้ย
“พีนายก้ออุ้มเค้าดีๆ หน่อยด้ายม่ะ” ตอนนี้ฉันเห็นนายนั้นนั่งหย่องๆ แล้ว
ดูเหมือนกับว่าเค้าอยากจะหั้ยฉันนั่งบนหลังเขานะเนี้ย ^_^
“นายล์ ก้อดูยายนี้ดิมั่ยช่วยเหลือตัวเองเลยอ่ะ” นายพีนั้นตอบนายล์ และหันมาตะคอกใส่ฉัน
“เฮ้ ช่วยยกตัวเองหน่อยด้ายมั้ย ตัวก้อหนัก อย่างนี้ครัยจะยกไหวเนี้ย”
ฉันใช้ขาอีกข้างนึงดันด้วยเองขึ้น และตอนนี้ฉันสำเร็จแล้วคะ ฉันอยู่บนหลังนายล์
เหมือนฉันจะดีจัยนะเนี้ย ก้อทำงัยด้ายหล่ะ นานๆ ที จะด้ายอยู่บนหลังคนหล่อ
แต่ฉันจำด้ายว่าเมื่อเช้าฉันมีเรื่องกับเขานี้น่า
“เออนี่ พวกนายปัยกันก่อนเหอะ เดี๋ยวเราปัยส่งยายนี่เสร็จแล้วจะตามปัย”
ฉันมีชื่อนะ เรียกอยู่นั้นแระ ยายนี่ ๆ
ฉันก้ออยากจะพูดอยู่หรอก แต่ฉันมั่ยอยากมีเรื่องกับเค้าแล้วคะ มันด้านมั่ยไหวแล้วค่ะ
“เอางั้นหรอ นายมั่ยต้องหั้ยพวกเราปัยด้วยหรอ” เพื่อนนายนั้นถาม แต่ฉันมั่ยรู้จักชื่อ
“อืม ฉันมั่ยอยากหั้ยพวกนายเสียเวลาด้วยอ่ะ ฉันเป็นคนก่อเรื่องนี้ ฉันรับผิดชอบเอง”
พูดดีจิงๆ ^_^
“แต่นายล์ไหวกับยายช้างน้ำนี่หรอ”
คงมั่ยต้องบอกเลยว่า อีกวนประสาทพีพูดอีกแระ
“เออ มั่ยต้องห่วง ปัยแล้วนะ ก่อนที่เราจะมั่ยไหวกับน้ำหนักยายนี้ เดี๋ยวหลังจะหักเอาอ่ะ มั่ยรู้ผู้หญิงบ้าอะรัย หนักยังกับช้างน้ำ”
ฉันอยากจะฆ่าทั้งสองคนเลย ดูพูดกันซิ
“ฉันหนัก 47 เองนะ”
ฉันแก้ใหญ่ แต่ว่าฉันจะต้องอยู่อย่างนี้อีกนานมั่ยเนี้ย แขนฉันก้ออยู่ใต้คางเขา
ส่วนก้นนะหรอก ฮะๆ อยู่ใต้แขนนายล์ สงสัยนายนั้นมั่ยอยากจับก้นฉันแน่ ก้อดูแขนเขาสิทับกันจนสนิทเลย
นายนั้นเริ่มออกเดิน แต่ก่อนจะเดิน
“เฮ้ยนายล์ ระวังนะ แค่ 47 เอง ตัวแค่เนี้ย หนักยังกะช้าง ฮะๆ โชคดีนะนายล์ เดี๋ยวพวกเราปัยก่อนนะ”
“โอเค เดี๋ยวเจอกัน” นายนั่นตอบและเดินตรงปัยร้านพี่เตย
ฉันเห็นพวกนั้นโบกมือกันยกใหญ่ ยังกะจะมั่ยเจอกัยอีกเลยงั้นแระ
“เออ ขอโทษนะ เมื่อเช้านี้อ่ะ” ฉันพูดขอโทษเค้า เพราะมันเรื่องรองเท้าแท้ๆ เลย ฉันถึงซวยอย่างนี้
“นี่ จำด้ายชั่ยมะ ว่าเทอจะทำอะรัยให้ก้อด้ายอ่ะ” นายนี้ทบทวนความจำฉันใหญ่
“ก้อด้าย นายจะหั้ยฉันทำอะรัย” เซ็งชิบเป๋ง มั่ยรู้เค้าจะให้ฉันทำอะรัย มั่ยน่าพูดเลย .....!!
^_^ อิอิ ++ กะลังหนุกกันเรยอ่ะดิ ...
... นายล์ จะหั้ย ริน ทำอารายหน้า ?? ++
~~~_ _ _ *** ห้ามพลาด ** _ _ _~~~
- - ตอนต่อปายเน้อ [[ เพื่องๆ ที่น่าร้าก ทุกคน ]] - -
++++ F+++ a+++ r+++ i+++ n+++ a+++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น