ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love in Sunday !!
“แม่คะ วันนี้หนูกลับบ้านช้านะ มั่ยต้องห่วงนะคะ เสร็จธุระแล้วเดี๋ยวจะรีบกลับมา … “
ฉันพูดพลางมองหารองเท้าคู่สวยที่ซื้อมาเมื่อวาน แต่หายังงัยก้อหามั่ยเจอ
“แล้วนี่แกจะออกปัยไหนแต่เช้า”
เช้านี้ แม่อารมณ์เสียแ ต่เช้าเลย แหะ
“ธุระคะ ธุระ ”
ฉันก้อยังคงหารองเท้าต่อไป
“ธุระ อะรัยของแก ทำมัยมันถึงมีได้ทุกวันเลย หา”
น้ำเสียงแม่ก้อยังคงใส่อารมณ์เหมือนเดิม
“โอ๊ย ! แม่ เห็นรองเท้าที่หนูซื้อมาเมื่อวานไหม หายังงัยก้อหามั่ยเจอสักที”
“อ๋อ นี้ รองเท้าคู่นั้นเป็นของแกใช่มั้ย”
“แล้วแม่เอาของหนูปัยไว้ไหนหล่ะค่ะ หนูมั่ยมีเวลาแล้วนะ หนูนัดเพื่อนไว้ 9:30 น. นะคะ”
”ไหนเมื่อวานแกบอกว่าขอตังค์ปัยซื้อของทำรายงานกับเพื่อนงัย แล้วทามมัยแกถึงเอาเงินปัยซื้อรองเท้ากลับมา”
ฉันพอจะรู้และว่าแม่อารมณ์เสียเรื่องอะรัย
“แบบว่ายังงัยอ่ะแม่ หนูก้อพอมีตังค์เก็บอยู่บ้าง แล้วหนูก้อมั่ยได้ซื้อทุกวันซักหน่อย แต่ว่าเรื่องทำรายงานอ่ะ หนูปัยทำจิง มั่ยเชื่อแม่โทรถามมิ้นได้เลย”
“เอะอะ อะรัยกันแต่เช้าเนี้ย แล้วทำมัยเจ้เรนยังมั่ยปัยอีก นี้มันจะ 9:30 น. แล้วนะ”
ขอบจัยรินจิง ๆ ที่ทำหั้ยการสนทนาของฉันกับแม่จบลงด้าย
แล้วฉันก้อเห็นแม่เดินเช็ง ๆ เข้าปัยในห้องครัว
“ก้อแม่นะสิ มั่ยรู้เอารองเท้าพี่ปัยวั้ยไหน”
“นี้พี่รู้มัยว่า เจ้าบี้มันเอาปัยกัดเล่นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
อะรัยของมันเนี้ย เดี๋ยวเรียกเจ้ เดี๋ยวเรียกพี่
“หนอย ไอ้เจ้าหมาบ้า อย่าให้เจอตัวนะ จะมั่ยหั้ยกินข้าวซัก 3 วัน 3 คืน เลย”
“นี่เจ้มั่ยรู้หรืองัยว่าเจ้าบี้ มันเห็นอะรัยใหม่ๆ ไม่ได้ ไม่งั้นมันก้อกัดซะเละเหมือนรองเท้าพี่อ่ะ”
ตอนนี้ฉันเริ่มเซ็งกับน้องฉันแระ ซ้ำเติมกันอยู่นั้นแระ
แถมนั่งไขว่ห้างอยู่ที่บันไดอีก ดูหน้ามันสิ กวนซะมั่ยมี
“แล้วใครจะปัยรู้หล่ะ ว่าหมาเทอชอบอะรัย มั่ยชอบอะรัย หัดอบรมหมาตัวเองด้วยนะว่าอย่ายุ่งกับของของคนอื่นเค้าอ่ะ”
“บอกแล้วนะ ว่าหั้ยทำดีกับมันบ้าง”
ฉันตัดสินใจหยิบรองเท้าคู่อื่น แล้วออกจากบ้าน ก่อนที่อะรัยอะรัยจะสายปัยเสียก่อน
“หนูปัยแล้วนะคะ”
“โชคดีนะเพ่ ออกจากบ้านพร้อมกับรองเท้าคู่ เก่า…. ” แน่ะดูมันพูด
ฉันหันปัยมองน้องเวร เห็นมันยิ้มแยะๆๆ และยักคิ้วหั้ยฉัน ฉันจึงวิ่งออกไป
ก่อนที่ฉันจะหันหลังไปจัดการกับน้องเวรและหมาเวรของมัน คิดแล้วแค้นจิงๆๆ
ตอนนี้มันจะ 10:00 น. โมงแระ ฉันต้องโดนพี่ที่ร้านด่าเอาแน่เลย วันนี้ต้องทำงานวันแรกด้วย
มัวไปเสียเวลากับเรื่องมั่ยเป็นเรื่องที่บ้านนั้น
ฉันมาถึงที่ร้านเวลา 10:35 น. พอดี ฉันหวังว่าพี่เตยจะมั่ยว่าฉันนะ
-------------------- ฉันเข้าปัยในร้าน ------------------------
“พี่เตยคะ ขอโทษนะคะ พอดีเกิดเรื่องที่บ้านนิดหน่อย”
ฉันเห็นพี่เตยขมวดคิ้วใส่ฉัน ฉันต้องโดนว่าแน่เลย
“มั่ยเป็นรัยหรอกเรน วันนี้ทำงานวันแรก ถือว่าหนูยังมั่ยพร้อมแล้วกัน รีบปัยเปลี่ยนชุดซะแล้วออกมาช่วยพี่”
เย้ ๆๆๆ พี่เตยมั่ยว่า อยากจะตะโกนออกมาดังๆ เสียจิง พูดถึงทำงานวันแรกคิดแล้วแค้นจิงๆ ไอเจ้าหมาเวรแทนที่วันนี้จะได้ใส่รองเท้าคู่ใหม่ แต่กับต้องมาใส่อีแตะเนี้ยนะ
“เรนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหรือยัง ลูกค้ารออยู่นะ”
เสียงพี่เตยตะโกนเข้ามาในห้องน้ำ
“เสร็จแล้วคะ จะไปเดี๋ยวนี้”
---- ร้านพี่เตยเป็นร้านทำผมชื่อดัง ชื่อร้าน -- Hair cut by tea -- พี่เตยเคยมีลูกจ้างคนนึง แต่ตอนนี้เค้าออกไปช่วยพ่อแม่ขายของที่ต่างจังหวัด ฉันในฐานะลูกค้าประจำร้านพี่เตย และใฝ่ฝันอยากจะเปิดร้านทำผม ก้อมั่ยพลาดโอกาสครั้งนี้ ฉันต้องมาช่วยพี่เตยทุกวันอาทิตย์ หน้าที่ที่ฉันต้องทำก้อคือ สระผมให้ลูกค้า และทำตามคำสั่งของพี่เตย ส่วนวันอื่นก้อจะมีพี่แนน กับ พี่หนุ่ม ( เพื่อนพี่เตย ) คอยช่วยอยู่ เพียงแต่วันอาทิตย์ พี่แนน กับ พี่หนุ่ม จะมั่ยอยู่เพราะต้องไปสอนแต่งหน้าและตัดผมที่โรงเรียนสอนเสริมสวย ซึ่งอยู่มั่ยไกลกับร้านเรานัก พอตอนเย็นพี่แนนกับพี่หนุ่มก้อมักจะมีของติดมือมาเสมอ มันคือ กล้วยทอด ที่พี่เตยชอบกิน ----
“วันนี้คนเยอะดีจังนะคะ พี่เตย”
“ช่าย เรน ช่วยไปหยิบยานวดผมหั้ยพี่ที”
สบายมาก ที่นี่ฉันมาประจำ ทำมัยจะมั่ยรู้ว่าอะรัยอยู่ที่ไหน ฉันรีบเดินไปที่ลิ้นชักที่ 2 แล้วหยิบขวดขึ้นมาขวดนึงมาดูว่าใช่มั้ย พลางเดินไปทางพี่เรน ฉันมั่ยสนใจกับทางที่ฉันเดินเลย ทำหั้ยสะดุดกับกองผมกองนึง อีแตะฉันกะเด็นไปไหนไม่รู้ข้างนึง
“โอ้ย ! เจ็บก้นจังเลย”
ฉันอุทานออกมาโดยมั่ยสนจัยเลยว่าลูกค้าอยู่กันเต็มร้าน
ตอนนี้ฉันกลายเป็นจุดสนใจมากกว่าหนังสือบ้าๆ บอๆ ที่เขาถืออ่านกันอยู่ด้วยซ้ำ
ชีวิตฉันเกิดมามั่ยเคยขายขี้หน้าอย่างนี้มาก่อนเลย แล้วอย่างนี้ฉันจะทำงานที่ร้านพี่เตยด้ายอีกมัยเนี้ย
ขายขี้หน้าชิบ
“เฮ้ย นายล์ ดูอีแตะยัยนั่นสิ ลอยมาถึงนี้เลย คิคิ”
ฉันเริ่มตั้งสติได้เมื่อได้ยิน ไอ้พวกบ้านั้นหัวเราะกัน คิคิ ฉันก้อมีความโมโหเหมือนกันนะ ใช่ว่าคนเราทุกคนจะมั่ยเคยผิดพลาดงั้นแระ ตอนนี้ฉันเลือดขึ้นหน้าแล้ว แระฉันกำลังจะลุกขึ้นไปเอาอีแตะฉันคืน
เผอิญกับว่าพี่เตยหันมาหาฉันและถามฉันว่า
“เป็นรัยมัยเรน”
พี่เตยส่งสายตาสงสารหรือสมเพสฉันกันแน่นะ สายตาแบบนั้นน่ะ ฉันส่ายหน้าหั้ยพี่เตย
แล้วเดินปัยทางพวกผู้ชายพวกนั้น จนป่านนี้แล้วพวกนั้นก้อยังมั่ยหยุดหัวเราะฉัน
ฉันเห็นผู้ชายสัก 5 คน ได้มั้งที่นั่งอยู่ตรงนั้น ฉันมองหารองเท้าฉันและเห็นมันอยู่ที่มือของผู้ชายคนนึง ฉันจึงเดินเข้าปัยด้วยความอาฆาตแค้น
“เจ็บมัยจ้ะ น้องเรน มามะหั้ยพี่ช่วยนวดก้นหั้ย”
ฉันสงสัยว่าพวกนี้คงจะด้ายยินพี่เตยเรียกชื่อฉันแน่ แต่ทำมัยคำพูดตาคนนี้ถึงทำหั้ยฉันอยากจะเข้าปัยตบซัก 2 , 3 ฉาดนะ ถ้าฉันมั่ยเกรงใจพี่เตยนายตายแน่
“ทะลึ่งน่ะ พี ทำมายปายพูดกับน้องเขาอย่างนั้น”
นั้นมันอีตาที่ถืออีแตะชั้นพูดอยู่นี่น่า
“หนอยทำมาพูดดี นายก้อทะลึ่งเหมือนกันทั้งหมดนะแระ”
ฉันตะโกนใส่พวกนั้น ฉันยั้วแล้วนะ ทำมัยพวกนั้นต้องแกล้งฉันด้วย
แล้วก้อมีใครคนนึงพูดออกมาว่า
“นี้น้อง น้องยังมั่ยรู้จักพวกพี่เลยแล้วน้องรู้ได้งัยว่าพวกพี่ทะลึ่งกันหมด หา”
“ใส่ร้ายชัดๆ ”
อีตาคนที่ฉันอยากจะตบดันเสริมมาอีก ฉันจ๋อยแระคะ
“นายล์ คิว นายล์ แล้วจ้ะ”
พี่เตยเรียกใครซักคนในกลุ่มพวกนั้น ฉันเห็นอีตาคนที่ถืออีแตะฉันอยู่ยืนขึ้น
ฉันเลยถือโอกาส พูดว่า
“ขอรองเท้าฉันคืนด้วยคะ”
นายนั้นน่าตาดีชะมัดเลย แต่ทำมัยถึงอยู่กับอีตาพวกหน้าไม่เอาถ่านพวกนี้นะ
“นายล์ เด็กคนนั้นเรียกไอที่นายล์ถืออยู่ว่ารองเท้าอ่ะ 555”
เอาอีกแล้วพวกมันเริ่มพูดกันอีกแล้ว
“อีแตะ ชัดๆ เนอะ”
อีตานั้นเสริมอีกแล้ว ฉันเลยเปลี่ยนความคิดที่ว่าจะตบนายนั้นซะ 3 , 4 ฉาด กลายเป็น 100 ฉาดแล้ว
คนที่ชื่อนายล์นั้น เดินปัยทางพี่เตยแถมยังถืออีแตะชั้นไปอีก ฉันเลยตะโกนปัยว่า
“นี่ นายจะถืออีแตะคนอื่นเค้าปัยถึงเมื่อรัยกัน หา”
ฉันกลัวว่าถ้าพูดว่ารองเท้าอีตาพวกนั้นจะหัวเราะชั้นอีก
แต่ทำไมนายนั้นมั่ยพูดอะรัยเลย เดินถืออีแตะฉันไปเฉยเลย งง !!
“เฮ้ย พี เด็กคนนั้นเรียกอีแตะ แล้วโว้ย ขำว่ะ 555”
เอากันเข้าปัย ขำหั้ยตายกันปัยข้างนึงเลย
“นี่ นายอ่ะ”
ฉันพูดปัยทางคนที่ชื่อนายล์
สักพัก เขาหันกลับมา พร้อมกับดึงสายอีแตะฉันขาด
ฉันได้แต่อ้าปากค้าง นั้นมันรองเท้าคู่สุดท้ายของฉันแล้วนะ
“ทำมัยนาย ทำอย่างนี้”
น้ำตาฉันเริ่มไหล เมื่อคิดว่าฉันจะเอาอะรัยใส่กลับบ้านวันนี้
บ้านฉันก้อมั่ยใช่ว่าจะอยู่ใกล้กับที่นี้ ต้องนั่งรถถึงครึ่งชั่วโมง กว่าจะมาที่นี้ได้
“ทีหลังจะพูดอะรัย หัดหั้ยความเคารพกันบ้าง ใช่ว่าจะเที่ยวว่าใครต่อใครได้งั้นหรอ” นายนั้นพูดเสียงขรึม เพื่อนนายนั้นต่างหันมามองเป็นทางเดียว น้ำตาฉันเริ่มที่จะควบคุมมั่ยด้าย
ฉันกลอกตาปัยทางพี่เตย เห็นพี่เตยตัดหั้ยลูกค้าคนอื่นแทนอีตาบ้าที่ยืนด่าฉันอยู่
โดยที่มั่ยแม้แต่สนจัยมาทางฉันเลย ฉันคิดว่าพี่เตยคงมั่ยอยากจะเสียลูกค้าเป็นแน่
ฉันจึงตัดสินจัยวิ่งออกปัยนอกร้านและจะตรงกลับบ้านเลย ฉันได้ยินเสียงพี่เตยเรียกฉันตามหลังมา
ขอโทษนะคะ พี่เตย งานวันแรกของฉันก้อพังเสียแล้ว
ฉันวิ่งต่อปัยพร้อมกับน้ำตาที่มั่ยยอมหยุด เกิดมาฉันมั่ยเคยโดยผู้ชายคนไหนว่ามาก่อนเลย ฮือๆๆๆๆ
ตอนฉันวิ่งออกมานี้ผู้คนต่างมองฉันอย่างตัวตลก ฉันมั่ยได้ทำอะรัยผิดนะแค่ฉันมั่ยด้ายใส่รองเท้าเอง
อย่ามองฉันสิ ฉันก้ออายเป็นนะ
ฉันวิ่งผ่านร้านรองเท้า และรีบคำหากระเป๋าสตางค์ แต่ทำงัยด้ายฉันยังมั่ยด้ายเปลี่ยนชุดกลับเลย
ชุดฉันยังอยู่ที่ที่ร้านพี่เตยอยู่เลย ทำมัยชีวิตฉันน่าเส้าอย่างงี้นะ แล้วฉันจะกลับบ้านยังงัย ตังค์ก้อมั่ยมี
รองเท้าก้อมั่ยมีใส่ เสื้อผ้าที่ใส่ก้อชุดร้านพี่เตย ถึงว่าหล่ะซิว่าทำมัยคนพวกนั้นมองฉันมั่ยยอมหยุดเลย
แล้วฉันก้อมั่ยอยากกลับไปร้านพี่เตยแล้วด้วย ฮือๆ
ฉันเพิ่งคิดอะรัยได้ ว่าวันนี้วันอาทิตย์ รินมีเรียนพิเศษ
ซึ่งที่เรียนก้อมั่ยด้ายไกลไปจากนี้ ฉันจึงตัดสินใจจะเดินปัยที่ที่น้องสาวของฉันเรียนอยู่
เอะ มั่ยด้ายสิ น้องสาวฉันคนนี้ทะเลาะกับฉันเมื่อเช้านี้หนิ
ก้อเท่ากับว่าฉันปัยง้อน้องสิ มั่ยเอา เสียศักดิ์ศรีความเป็นพี่หมด
จะเอายังงัยดีเนี้ยกลับบ้านก้อมั่ยด้าย มั่ยมีตังค์ค่ารถด้วยสิ
ทำยังงัยดีเนี้ย ........
= = [[ - - ว้า พอแค่นี้ก่องนะ แร้วจามาอัพอีก สนุกแน่ - - ]] = =
** แล้วรินจะเปงยังงัยต่อปัย โปรดติดตามตอนต่อปัยนะคะ **
++++++++f+++a+++r+++i+++n+++a++++++++
ฉันพูดพลางมองหารองเท้าคู่สวยที่ซื้อมาเมื่อวาน แต่หายังงัยก้อหามั่ยเจอ
“แล้วนี่แกจะออกปัยไหนแต่เช้า”
เช้านี้ แม่อารมณ์เสียแ ต่เช้าเลย แหะ
“ธุระคะ ธุระ ”
ฉันก้อยังคงหารองเท้าต่อไป
“ธุระ อะรัยของแก ทำมัยมันถึงมีได้ทุกวันเลย หา”
น้ำเสียงแม่ก้อยังคงใส่อารมณ์เหมือนเดิม
“โอ๊ย ! แม่ เห็นรองเท้าที่หนูซื้อมาเมื่อวานไหม หายังงัยก้อหามั่ยเจอสักที”
“อ๋อ นี้ รองเท้าคู่นั้นเป็นของแกใช่มั้ย”
“แล้วแม่เอาของหนูปัยไว้ไหนหล่ะค่ะ หนูมั่ยมีเวลาแล้วนะ หนูนัดเพื่อนไว้ 9:30 น. นะคะ”
”ไหนเมื่อวานแกบอกว่าขอตังค์ปัยซื้อของทำรายงานกับเพื่อนงัย แล้วทามมัยแกถึงเอาเงินปัยซื้อรองเท้ากลับมา”
ฉันพอจะรู้และว่าแม่อารมณ์เสียเรื่องอะรัย
“แบบว่ายังงัยอ่ะแม่ หนูก้อพอมีตังค์เก็บอยู่บ้าง แล้วหนูก้อมั่ยได้ซื้อทุกวันซักหน่อย แต่ว่าเรื่องทำรายงานอ่ะ หนูปัยทำจิง มั่ยเชื่อแม่โทรถามมิ้นได้เลย”
“เอะอะ อะรัยกันแต่เช้าเนี้ย แล้วทำมัยเจ้เรนยังมั่ยปัยอีก นี้มันจะ 9:30 น. แล้วนะ”
ขอบจัยรินจิง ๆ ที่ทำหั้ยการสนทนาของฉันกับแม่จบลงด้าย
แล้วฉันก้อเห็นแม่เดินเช็ง ๆ เข้าปัยในห้องครัว
“ก้อแม่นะสิ มั่ยรู้เอารองเท้าพี่ปัยวั้ยไหน”
“นี้พี่รู้มัยว่า เจ้าบี้มันเอาปัยกัดเล่นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
อะรัยของมันเนี้ย เดี๋ยวเรียกเจ้ เดี๋ยวเรียกพี่
“หนอย ไอ้เจ้าหมาบ้า อย่าให้เจอตัวนะ จะมั่ยหั้ยกินข้าวซัก 3 วัน 3 คืน เลย”
“นี่เจ้มั่ยรู้หรืองัยว่าเจ้าบี้ มันเห็นอะรัยใหม่ๆ ไม่ได้ ไม่งั้นมันก้อกัดซะเละเหมือนรองเท้าพี่อ่ะ”
ตอนนี้ฉันเริ่มเซ็งกับน้องฉันแระ ซ้ำเติมกันอยู่นั้นแระ
แถมนั่งไขว่ห้างอยู่ที่บันไดอีก ดูหน้ามันสิ กวนซะมั่ยมี
“แล้วใครจะปัยรู้หล่ะ ว่าหมาเทอชอบอะรัย มั่ยชอบอะรัย หัดอบรมหมาตัวเองด้วยนะว่าอย่ายุ่งกับของของคนอื่นเค้าอ่ะ”
“บอกแล้วนะ ว่าหั้ยทำดีกับมันบ้าง”
ฉันตัดสินใจหยิบรองเท้าคู่อื่น แล้วออกจากบ้าน ก่อนที่อะรัยอะรัยจะสายปัยเสียก่อน
“หนูปัยแล้วนะคะ”
“โชคดีนะเพ่ ออกจากบ้านพร้อมกับรองเท้าคู่ เก่า…. ” แน่ะดูมันพูด
ฉันหันปัยมองน้องเวร เห็นมันยิ้มแยะๆๆ และยักคิ้วหั้ยฉัน ฉันจึงวิ่งออกไป
ก่อนที่ฉันจะหันหลังไปจัดการกับน้องเวรและหมาเวรของมัน คิดแล้วแค้นจิงๆๆ
ตอนนี้มันจะ 10:00 น. โมงแระ ฉันต้องโดนพี่ที่ร้านด่าเอาแน่เลย วันนี้ต้องทำงานวันแรกด้วย
มัวไปเสียเวลากับเรื่องมั่ยเป็นเรื่องที่บ้านนั้น
ฉันมาถึงที่ร้านเวลา 10:35 น. พอดี ฉันหวังว่าพี่เตยจะมั่ยว่าฉันนะ
-------------------- ฉันเข้าปัยในร้าน ------------------------
“พี่เตยคะ ขอโทษนะคะ พอดีเกิดเรื่องที่บ้านนิดหน่อย”
ฉันเห็นพี่เตยขมวดคิ้วใส่ฉัน ฉันต้องโดนว่าแน่เลย
“มั่ยเป็นรัยหรอกเรน วันนี้ทำงานวันแรก ถือว่าหนูยังมั่ยพร้อมแล้วกัน รีบปัยเปลี่ยนชุดซะแล้วออกมาช่วยพี่”
เย้ ๆๆๆ พี่เตยมั่ยว่า อยากจะตะโกนออกมาดังๆ เสียจิง พูดถึงทำงานวันแรกคิดแล้วแค้นจิงๆ ไอเจ้าหมาเวรแทนที่วันนี้จะได้ใส่รองเท้าคู่ใหม่ แต่กับต้องมาใส่อีแตะเนี้ยนะ
“เรนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหรือยัง ลูกค้ารออยู่นะ”
เสียงพี่เตยตะโกนเข้ามาในห้องน้ำ
“เสร็จแล้วคะ จะไปเดี๋ยวนี้”
---- ร้านพี่เตยเป็นร้านทำผมชื่อดัง ชื่อร้าน -- Hair cut by tea -- พี่เตยเคยมีลูกจ้างคนนึง แต่ตอนนี้เค้าออกไปช่วยพ่อแม่ขายของที่ต่างจังหวัด ฉันในฐานะลูกค้าประจำร้านพี่เตย และใฝ่ฝันอยากจะเปิดร้านทำผม ก้อมั่ยพลาดโอกาสครั้งนี้ ฉันต้องมาช่วยพี่เตยทุกวันอาทิตย์ หน้าที่ที่ฉันต้องทำก้อคือ สระผมให้ลูกค้า และทำตามคำสั่งของพี่เตย ส่วนวันอื่นก้อจะมีพี่แนน กับ พี่หนุ่ม ( เพื่อนพี่เตย ) คอยช่วยอยู่ เพียงแต่วันอาทิตย์ พี่แนน กับ พี่หนุ่ม จะมั่ยอยู่เพราะต้องไปสอนแต่งหน้าและตัดผมที่โรงเรียนสอนเสริมสวย ซึ่งอยู่มั่ยไกลกับร้านเรานัก พอตอนเย็นพี่แนนกับพี่หนุ่มก้อมักจะมีของติดมือมาเสมอ มันคือ กล้วยทอด ที่พี่เตยชอบกิน ----
“วันนี้คนเยอะดีจังนะคะ พี่เตย”
“ช่าย เรน ช่วยไปหยิบยานวดผมหั้ยพี่ที”
สบายมาก ที่นี่ฉันมาประจำ ทำมัยจะมั่ยรู้ว่าอะรัยอยู่ที่ไหน ฉันรีบเดินไปที่ลิ้นชักที่ 2 แล้วหยิบขวดขึ้นมาขวดนึงมาดูว่าใช่มั้ย พลางเดินไปทางพี่เรน ฉันมั่ยสนใจกับทางที่ฉันเดินเลย ทำหั้ยสะดุดกับกองผมกองนึง อีแตะฉันกะเด็นไปไหนไม่รู้ข้างนึง
“โอ้ย ! เจ็บก้นจังเลย”
ฉันอุทานออกมาโดยมั่ยสนจัยเลยว่าลูกค้าอยู่กันเต็มร้าน
ตอนนี้ฉันกลายเป็นจุดสนใจมากกว่าหนังสือบ้าๆ บอๆ ที่เขาถืออ่านกันอยู่ด้วยซ้ำ
ชีวิตฉันเกิดมามั่ยเคยขายขี้หน้าอย่างนี้มาก่อนเลย แล้วอย่างนี้ฉันจะทำงานที่ร้านพี่เตยด้ายอีกมัยเนี้ย
ขายขี้หน้าชิบ
“เฮ้ย นายล์ ดูอีแตะยัยนั่นสิ ลอยมาถึงนี้เลย คิคิ”
ฉันเริ่มตั้งสติได้เมื่อได้ยิน ไอ้พวกบ้านั้นหัวเราะกัน คิคิ ฉันก้อมีความโมโหเหมือนกันนะ ใช่ว่าคนเราทุกคนจะมั่ยเคยผิดพลาดงั้นแระ ตอนนี้ฉันเลือดขึ้นหน้าแล้ว แระฉันกำลังจะลุกขึ้นไปเอาอีแตะฉันคืน
เผอิญกับว่าพี่เตยหันมาหาฉันและถามฉันว่า
“เป็นรัยมัยเรน”
พี่เตยส่งสายตาสงสารหรือสมเพสฉันกันแน่นะ สายตาแบบนั้นน่ะ ฉันส่ายหน้าหั้ยพี่เตย
แล้วเดินปัยทางพวกผู้ชายพวกนั้น จนป่านนี้แล้วพวกนั้นก้อยังมั่ยหยุดหัวเราะฉัน
ฉันเห็นผู้ชายสัก 5 คน ได้มั้งที่นั่งอยู่ตรงนั้น ฉันมองหารองเท้าฉันและเห็นมันอยู่ที่มือของผู้ชายคนนึง ฉันจึงเดินเข้าปัยด้วยความอาฆาตแค้น
“เจ็บมัยจ้ะ น้องเรน มามะหั้ยพี่ช่วยนวดก้นหั้ย”
ฉันสงสัยว่าพวกนี้คงจะด้ายยินพี่เตยเรียกชื่อฉันแน่ แต่ทำมัยคำพูดตาคนนี้ถึงทำหั้ยฉันอยากจะเข้าปัยตบซัก 2 , 3 ฉาดนะ ถ้าฉันมั่ยเกรงใจพี่เตยนายตายแน่
“ทะลึ่งน่ะ พี ทำมายปายพูดกับน้องเขาอย่างนั้น”
นั้นมันอีตาที่ถืออีแตะชั้นพูดอยู่นี่น่า
“หนอยทำมาพูดดี นายก้อทะลึ่งเหมือนกันทั้งหมดนะแระ”
ฉันตะโกนใส่พวกนั้น ฉันยั้วแล้วนะ ทำมัยพวกนั้นต้องแกล้งฉันด้วย
แล้วก้อมีใครคนนึงพูดออกมาว่า
“นี้น้อง น้องยังมั่ยรู้จักพวกพี่เลยแล้วน้องรู้ได้งัยว่าพวกพี่ทะลึ่งกันหมด หา”
“ใส่ร้ายชัดๆ ”
อีตาคนที่ฉันอยากจะตบดันเสริมมาอีก ฉันจ๋อยแระคะ
“นายล์ คิว นายล์ แล้วจ้ะ”
พี่เตยเรียกใครซักคนในกลุ่มพวกนั้น ฉันเห็นอีตาคนที่ถืออีแตะฉันอยู่ยืนขึ้น
ฉันเลยถือโอกาส พูดว่า
“ขอรองเท้าฉันคืนด้วยคะ”
นายนั้นน่าตาดีชะมัดเลย แต่ทำมัยถึงอยู่กับอีตาพวกหน้าไม่เอาถ่านพวกนี้นะ
“นายล์ เด็กคนนั้นเรียกไอที่นายล์ถืออยู่ว่ารองเท้าอ่ะ 555”
เอาอีกแล้วพวกมันเริ่มพูดกันอีกแล้ว
“อีแตะ ชัดๆ เนอะ”
อีตานั้นเสริมอีกแล้ว ฉันเลยเปลี่ยนความคิดที่ว่าจะตบนายนั้นซะ 3 , 4 ฉาด กลายเป็น 100 ฉาดแล้ว
คนที่ชื่อนายล์นั้น เดินปัยทางพี่เตยแถมยังถืออีแตะชั้นไปอีก ฉันเลยตะโกนปัยว่า
“นี่ นายจะถืออีแตะคนอื่นเค้าปัยถึงเมื่อรัยกัน หา”
ฉันกลัวว่าถ้าพูดว่ารองเท้าอีตาพวกนั้นจะหัวเราะชั้นอีก
แต่ทำไมนายนั้นมั่ยพูดอะรัยเลย เดินถืออีแตะฉันไปเฉยเลย งง !!
“เฮ้ย พี เด็กคนนั้นเรียกอีแตะ แล้วโว้ย ขำว่ะ 555”
เอากันเข้าปัย ขำหั้ยตายกันปัยข้างนึงเลย
“นี่ นายอ่ะ”
ฉันพูดปัยทางคนที่ชื่อนายล์
สักพัก เขาหันกลับมา พร้อมกับดึงสายอีแตะฉันขาด
ฉันได้แต่อ้าปากค้าง นั้นมันรองเท้าคู่สุดท้ายของฉันแล้วนะ
“ทำมัยนาย ทำอย่างนี้”
น้ำตาฉันเริ่มไหล เมื่อคิดว่าฉันจะเอาอะรัยใส่กลับบ้านวันนี้
บ้านฉันก้อมั่ยใช่ว่าจะอยู่ใกล้กับที่นี้ ต้องนั่งรถถึงครึ่งชั่วโมง กว่าจะมาที่นี้ได้
“ทีหลังจะพูดอะรัย หัดหั้ยความเคารพกันบ้าง ใช่ว่าจะเที่ยวว่าใครต่อใครได้งั้นหรอ” นายนั้นพูดเสียงขรึม เพื่อนนายนั้นต่างหันมามองเป็นทางเดียว น้ำตาฉันเริ่มที่จะควบคุมมั่ยด้าย
ฉันกลอกตาปัยทางพี่เตย เห็นพี่เตยตัดหั้ยลูกค้าคนอื่นแทนอีตาบ้าที่ยืนด่าฉันอยู่
โดยที่มั่ยแม้แต่สนจัยมาทางฉันเลย ฉันคิดว่าพี่เตยคงมั่ยอยากจะเสียลูกค้าเป็นแน่
ฉันจึงตัดสินจัยวิ่งออกปัยนอกร้านและจะตรงกลับบ้านเลย ฉันได้ยินเสียงพี่เตยเรียกฉันตามหลังมา
ขอโทษนะคะ พี่เตย งานวันแรกของฉันก้อพังเสียแล้ว
ฉันวิ่งต่อปัยพร้อมกับน้ำตาที่มั่ยยอมหยุด เกิดมาฉันมั่ยเคยโดยผู้ชายคนไหนว่ามาก่อนเลย ฮือๆๆๆๆ
ตอนฉันวิ่งออกมานี้ผู้คนต่างมองฉันอย่างตัวตลก ฉันมั่ยได้ทำอะรัยผิดนะแค่ฉันมั่ยด้ายใส่รองเท้าเอง
อย่ามองฉันสิ ฉันก้ออายเป็นนะ
ฉันวิ่งผ่านร้านรองเท้า และรีบคำหากระเป๋าสตางค์ แต่ทำงัยด้ายฉันยังมั่ยด้ายเปลี่ยนชุดกลับเลย
ชุดฉันยังอยู่ที่ที่ร้านพี่เตยอยู่เลย ทำมัยชีวิตฉันน่าเส้าอย่างงี้นะ แล้วฉันจะกลับบ้านยังงัย ตังค์ก้อมั่ยมี
รองเท้าก้อมั่ยมีใส่ เสื้อผ้าที่ใส่ก้อชุดร้านพี่เตย ถึงว่าหล่ะซิว่าทำมัยคนพวกนั้นมองฉันมั่ยยอมหยุดเลย
แล้วฉันก้อมั่ยอยากกลับไปร้านพี่เตยแล้วด้วย ฮือๆ
ฉันเพิ่งคิดอะรัยได้ ว่าวันนี้วันอาทิตย์ รินมีเรียนพิเศษ
ซึ่งที่เรียนก้อมั่ยด้ายไกลไปจากนี้ ฉันจึงตัดสินใจจะเดินปัยที่ที่น้องสาวของฉันเรียนอยู่
เอะ มั่ยด้ายสิ น้องสาวฉันคนนี้ทะเลาะกับฉันเมื่อเช้านี้หนิ
ก้อเท่ากับว่าฉันปัยง้อน้องสิ มั่ยเอา เสียศักดิ์ศรีความเป็นพี่หมด
จะเอายังงัยดีเนี้ยกลับบ้านก้อมั่ยด้าย มั่ยมีตังค์ค่ารถด้วยสิ
ทำยังงัยดีเนี้ย ........
= = [[ - - ว้า พอแค่นี้ก่องนะ แร้วจามาอัพอีก สนุกแน่ - - ]] = =
** แล้วรินจะเปงยังงัยต่อปัย โปรดติดตามตอนต่อปัยนะคะ **
++++++++f+++a+++r+++i+++n+++a++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น