คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ทำไมต้องยอม : broken of my heart
ทำไมต้องยอม : broken of my heart
ตอนเช้าหลังวันแต่งงาน มันคงจะต้องมีแต่ความหอมหวานสำหรับคู่บ่าวสาวแต่สำหรับ ซีวอนและฮยอกแจมันคงไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน ร่างบางที่นอนขดตัวอยู่ที่โซฟาได้ผ่านการนอนยังไม่ถึงสองชั่วโมงเพราะเสียงกิจกรรมรักของซีวอนและทงเฮ ที่ดังมารบกวนการนอนของเขาและยังคิดว่า เขาต้องเป็นทงเฮไม่ใช่หรอที่ได้อยู่ใกล้กับซีวอนในวันเข้าหอแบบนี้
“ฮยอกแจ”
“.....”
“อีฮยอกแจ” เสียงเรียกครั้งที่สองของร่างสูงไม่ดังพอที่จะทำให้ร่างบางตื่นขึ้นมา
“อีฮยอกแจ !! ฉันเรียกไม่ได้ยินรึไง” พูดจบก็ก้าวไปดึงร่างที่นอนอยู่บนโซฟาพลางเขย่าแรงๆเพื่อให้ตื่น
ร่างบางรู้สึกตัวทันทีพยายามค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมา พร้อมสีหน้าที่เจ็บอย่างชัดเจน
“จ…เจ็บ ซีวอนปล่อย” ร่าบางพยายามดิ้นให้หลุดจากการกระทำของร่างสูง
“หึ เจ็บ เจ็บหรอ ฉันเรียกไม่ได้ยินรึไง นี่มันกี่โมงแล้วทำไมยังไม่ตื่นไปทำอะไรให้ฉันกับทงเฮกิน” เสียงตะโกนดังพอที่จะทำให้ฮยอกแจรู้ว่าเขาต้องตื่นตอนนี้ ตื่นเพื่อไปทำกับข้าวให้ซีวอนกับทงเฮกิน แล้วทำไมถึงต้องเป็นเขาที่ต้องทำให้ทงเฮกินด้วยเล่า
“แต่ทำไมฉันต้องทำด้วยล่ะ ทงเฮก็ทำได้ไม่ใช่หรือ”
“อย่าพูดถึงชื่อทงเฮ นายไม่เหมาะที่จะเรียกชื่อทงเฮหรอก ทงเฮยังไม่ตื่นเขาต้องการพักผ่อนเพราะฉะนั้น... ก็มีแต่นาย ไปทำซะ!” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบ ร่างสูงก็ตะโกนใส่หน้าทันทีก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเองไปโดยไม่ได้ใส่ใจคนที่เพิ่งตะโกนใส่เมื่อกี้เลย
ทงเฮต้องการพักผ่อนแล้วเขาไม่ต้องการพักผ่อนเลยรึไงนะ แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้น ก็ต้องจำใจเดินเข้าครัวไปทำกับข้าวให้คนที่สั่งเมื่อสักครู่
ร่างบางเริ่มหยิบนู้นหยิบนี่มาหั่นแม้เปลือกตาจะอยากปิดสักเท่าไหร่แต่ก็ปิดไม่ได้เพราะยังทำหน้าที่ไม่เสร็จแม้ต้องฝืนยืนทำข้าวต้มก็ตาม พอสักพักก็ทำเสร็จไม่รอช้าที่จะตักใส่ชามแล้วไปวางไว้ที่โต๊ะสามที่เพราะมีเขา ซีวอนและทงเฮ ที่ต้องนั่งกินด้วยกัน
ไม่ต้องรอให้ร่างบางไปเรียก ทั้งซีวอนและทงเฮก็เดินออกมานั่งที่โต๊ะพอดี
“ซีวอน คือว่าทำไมมันมีสามที่ล่ะ” ทงเฮเอ่ยถามแม้จะรู้อยู่แล้วก็ตาม
“นั่นสิ” ร่างสูงว่าตามทงเฮเสร็จก็หันมาถามร่างบางที่ยืนรอสองคนอยู่ก่อนแล้ว
“ฮยอกแจทำไมมันถึงมีสามที่ ฉันกับทงเฮแค่สองคนเองที่จะกินบนโต๊ะนี้”
ร่างบางสะอึกไปเหมือนกัน แค่สองคนไม่รู้เรื่องรึไงนะฮยอกแจ เขาจะกินแค่สองคนไม่ใช่เราด้วย
“อ๋อรู้แล้วล่ะซีวอน ฮยอกแจเขาคงคิดว่าซีวอนจะให้ฮยอกแจนั่งกินกับพวกเราด้วยแน่เลย ใช่มั้ยฮยอกแจ” ทงเฮเอ่ยถามฮยอกแจอย่างจงใจ
“......” ร่างบางเงียบไม่อยากจะตอบคำถามของอีกคนสักเท่าไหร่
“นายคิดอย่างนั้นหรอฮยอกแจ แต่นายไม่มีสิทธิ์ที่จะได้กินบนโต๊ะนี้ไง” ร่างสูงบอกอย่างถือสิทธิ์ถึงกับทำให้ฮยอกแจไปไม่เป็น แต่คำพูดของซีวอนกลับทำให้อีกคนกระตุกยิ้มสะใจทันที
“......” ร่างบางยังคงเงียบและเลือกเดินเลี่ยงไปเก็บชามข้าวต้มของตัวเองไปกินในครัวแทน
“นายจะเงียบหาอะไรหนักหนาห่ะ ฮยอกแจ ทงเฮถามนายก็ควรตอบไม่ใช่เงียบแบบนี้!” ร่างสูงเริ่มพาลเมื่อเห็นร่างบางไม่ยอมตอบตัวเองเอาแต่เงียบ
“ฉันขอโทษ นายกินได้แล้วเดี๋ยวมันหายร้อน” เสียงหวานเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
“นายไม่ต้องมาสั่งฉัน จะไปไหนก็ไปได้แล้วไป แล้วถ้าฉันเรียกนายต้องมาแค่นั้น” สิ้นเสียงร่างสูงร่างบางรีบเดินเข้าครัวไปทันที เขาคงไร้ค่าสำหรับซีวอนจริงๆสินะ ในระหว่างที่ร่างบางกำลังกินข้าวต้มเพลินๆได้ยินเสียงทงเฮโวยวายแลยเดินไปดูทันที
“กรี๊ดดด ซีวอนมันมีกุ้งด้วย ทงเฮแพ้กุ้ง ฮยอกแจแกล้งทงเฮ ซีวอน”
ร่างบางรู้ทันทีว่าคงมีงานเข้าตัวเองแน่นอน
“ฮยอกแจ นายไม่รู้รึไงว่าทงเฮแพ้กุ้งห่ะ!!” เสียงตวาดทำให้ฮยอกแจถึงกับกลัวทันที
“ฉ..ฉันไม่รู้”
“นายไม่รู้ก็ต้องรู้ ถ้าเกิดทงเฮเป็นอะไรไปแล้วนายจะชดใช้ยังไงห่ะ!!”
“ฮึก ฮืออ ซีวอน ทงเฮไม่ชอบกุ้ง ซีวอน... ฮยอกแจจะฆ่าทงเฮมั้ย” ทงเฮพูดแบบไม่คิดพลางกอดอ้อนร่างสูงเอาไว้
“ไม่หรอกครับคนดี ผมให้ทงเฮเอาคืนฮยอกแจเลย แต่ทงเฮต้องใจเย็นๆนะ” ร่างบางได้ยินประโยคนี้น้ำตาแทบไหล ซีวอนเห็นเขาเป็นอะไร เขายังไม่ได้ทำอะไรทงเฮเลยแล้วทำไมถึงต้องโดนคืนด้วยล่ะ
เมื่อทงเฮได้ยินก็ก้าวขามาใกล้ฮยอกแจพร้อมชามข้าวต้มของตน
“ฮยอกแจนายชอบของร้อนมั้ย” ไม่พูดเปล่าทงเฮสาดข้าวต้มใส่ฮยอกแจทันทีแต่ยังดีที่ร่างบางหลบทัน แล้วถ้าไม่ทันล่ะจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“เหมือนนายคงไม่ชอบงั้นเอาของเย็นๆนะ” ทงเฮหยิบแก้วน้ำแล้วเดินก้าวไปใกล้ฮยอกแจมากขึ้น จับผมอีกคนแล้วดึงแรงๆ ทำให้ฮยอกแจนิ่วหน้าเจ็บทันที
“ทงเฮ ปล่อย ทงเฮ” ร่างบางพยายามดึงมือของทงเฮออกเมื่อเขาก็ไม่ยอมเหมือนกันเป็นจังหวะเดียวกันที่ทงเฮจะสาดน้ำใส่ฮยอกแจ แต่ฮยอกแจบิดข้อมืออีกคนทันเลยทำให้ทงเฮเปียกไป
“กรี๊ดดดดด ซีวอน ทงเฮเปียก ฮยอกแจทำทงเฮเปียก” ทงเฮโวยวายทันที แต่มีหรือที่ซีวอนจะไม่สนใจเมื่อทงเฮไม่ใช่ฝ่ายที่ชนะ
“ฮยอกแจ!! มันจะมากไปแล้วนะ นายไม่มีสิทธิทำอย่างนี้” ซีวอนรีบปรี่มากระชากตัวฮยอกแจทันที
“นายก็เห็นทงเฮจะสาดน้ำใส่”
“ซีวอน ทงเฮไม่ได้ทำ ซีวอนก็เห็น” ทงเฮไม่รอให้อีกคนพูดจบก็รีบพูดแทรกทันที
“ฮยอกแจ นายรู้มั้ยถ้าเกิดทงเฮเป็นอะไรไปฉันจะกลับมาคิดบัญชีกับนายแน่” พูดไม่ทันจบก็ผลักร่างบางลงกับพื้นทันที
“…..”
“อ้อ แล้วอีกอย่างวันนี้ฉันจะกลับดึก ไม่ต้องรอเป็นภรรยาที่ดีหรอก เพราะนายก็เป็นได้แค่ในนาม จำไว้ซะ!” เจ็บอีกแล้ว ต้องเจ็บอีกแล้ว กี่คำพูดกี่การกระทำที่ทำให้ตัวเองต้องเสียใจทำไมไม่เลิกรักซะ จะได้ไม่ต้องทนเจ็บอย่างนี้นะ ร่างบางเพียงยิ้มรับกับสิ่งที่ร่างสูงบอก ‘ไม่ต้องรอเป็นภรรยาที่ดีหรอก เพราะนายก็เป็นได้แค่ในนาม’ ยิ้มแม้ข้างในอยากจะร้องไห้สักเพียงใดแต่ก็ได้แค่ข่มเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด
“ไปอาบน้ำกันเถอะซีวอน ทงเฮเปียกทงเฮหนาว”
“ครับ เดี๋ยวผมจะทำความสะอาดให้ดีมั้ย ฮ่าๆ”
จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าห้องไปเพื่ออาบน้ำอย่างที่ทงเฮได้บอก เหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า ความเสียใจของคนที่ได้ชื่อว่าภรรยาตัวจริง
----------------------------------------------- ○ ทำไมต้องยอม ○ -----------------------------------------------
มาอัพซะส่งท้ายปีเก่า 5555
ยังรอกันอยู่มั้ยค่ะ - -
อย่าถามว่าเมื่อไรด๊องกับวอนจะเลิกทำร้ายฮยอก เพราะคำตอบคือไม่มีทาง ฮ่ะฮ่าๆ
ความคิดเห็น