เดอะ เบกการ์ ออฟ เบเลลอสซ์

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบทแห่งการเริ่มต้น

       วันนี้ก้อเป็นอีกวันหนึ่งที่เค้าปฎิบัติภาระกิจของเค้า  วันนี้เป็นวันงานรับสมัครนักเรียนของโรงเรียนบาร์คเฟเลนซ่าเลยทำให้มีคนมากมายมารออยากให้ลูกหลานของตัวเองได้เข้าโรงเรียนดีดีแห่งนี้  ซึ่งโรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนที่โด่งดังไปทั่วทุกสรทิศ  แต่เค้าก้อทำได้แค่เพียงมองเท่านั้นเพราะคนอย่างเค้าจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายให้กับโรงเรียนที่ไฮโซปานนั้น  จากนั้นเค้าก้อได้เดินไปซื้อน้ำที่ร้านขายน้ำแห่งหนึ่งใหบริเวณนั้น  แล้วเค้าได้ยินเสียงแม่ค้า  และก้อพ่อค้าแถวนั้น พูดกันว่า ''นี่เธอรู้ป่าวว่าปีนี้โรงเรียนบาร์คเฟเลนซ่าอะนะได้จัดโครงการพิเศษขึ้น  ก้อคือถ้าใครสอบติดได้เป็นหัวหน้าของปราการใดปราการหนึ่งละก้อจะได้ทุนเรียนฟรีนะ''  เมื่อฟรอนเทียร์ได้ยินดังนั้นหูของเค้าก้อพึ่งทันทีเพราะการได้เข้าเรียนที่โรงเรียนบาร์คเฟเลนซ่านั้นเป็นความฝันที่เค้าฝันมานานแล้ว  หลังจากนั้นเค้าก้อไม่พูดพล่ามอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว เค้ารีบไปยืนต่อแถวทันทีที่ฟังเสร็จ  ด้วยความที่เค้าเป็นคนอารมณ์ดีนั้นเองเค้าจึงทักทายเพื่อนที่อยู่ทั่งข้างหน้าและข้างหลังเค้า  ข้างหน้าเค้าเป็นเด็กหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาเอาการเลยทีเดียว  แต่ดูท่าทางเค้าจะขี้เล่นไม่ใช่น้อย เค้าจึงทักทายกับเด็กหนุ่มคนนั้นว่า"หวัดดีข้าชื่อ   ฟรอนเทียร์  เดอะ  เบกการ์  ออฟ  เบเลลอสซ์ หรือจะเรียกว่าฟรอนเทียร์ขอทานแห่งเบเลลอสซ์ก้อได้นะ   แล้วเจ้าละชื่ออะไรเหรอ"  เด็กหนุ่มคนนั้นหันมายิ้มด้วยท่าทางเป็นมิตรแล้วตอบว่า"ข้าอะเหรอข้าชื่อว่า ซาคาโล่  นักดาบแห่งจาคาสเซ " " เหรองั้นยินดีที่ได้รู้จักนะ เซคาโล่" แล้วหลังจากที่ทั้ง 2 คนคุยกันเสร็จแล้วฟรอนเทียร์ก้อเลยหันหน้ากลับมาทักทายคนข้างหลัง"หวัดดี" เด็กหนุ่มคนนั้นไม่มีท่าทีที่จะใส่ใจกับสิ่งที่เค้าพูดเลยแม้แต่น้อย  เค้าจึงพูดอีกครั้งด้วยเสียงที่แข็งกว่าเดิม"หวัดดี!!" ได้ผลเด็กหนุ่มคนนั้นหันกลับมามองเค้าด้วยสายตาที่เย็นชา  เค้าเป็นคนที่หน้าตาหล่อเหลาเอาการกว่า ซาคาโล่สะอีก  ผมของเค้าเป็นสีทองยาวระต้นคอสิ่งรับกับใบหบ้าของเค้าได้ดี และอีกอย่างตาของเค้าก้อเป็นสีทองเหมือนกับผมของเค้าอีกด้วย ' หล่อสะเปล่าแต่ยิ่งฉิบเป๋ง ' แต่นั้นก้อเป็นแค่ความคิดของเค้าเท่านั้น "เจ้าชื่ออะไรเหรอ"ฟรอนเทียร์
ถาม " เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ " คำตอบที่ได้กลับมาทำให้ฟรอนเทียร์ฟิวเกือบขาด เค้าจึง หันหน้าไปคุยกับเซคาโล่ต่ออย่างไม่คิดที่จะหันหน้ากลับมามองเจ้าคนขี้เก๊กคนนี้อีก

                                           .....................................