ห้องนี้ห้ามเข้า- -++

ลำดับตอนที่ #2 : {AU Fic KHR} Love Cross Species

 

Register 

รูป: 

รูปร่างหน้าตา: สาวน้อยร่างเล็กที่มีเรือนผมสีฟ้าสว่างดุจท้องฟ้าในยามเช้ายาวถึงกลางหลังที่เข้าคู่กับดวงตาสีชมพูมรกรตและใบหน้ารูปไข่ได้เป็นอย่างดี อีกทั้งจมูกโด่งที่เชิดขึ้นมาอย่างพอเหมาะกับริมฝีปากบางสีพีช และพวงแก้มใสสีชมพูระเรื่อ ผิวสีขาวซีดบ่งบอกถึงเผ่าพันธุ์ของตนแต่กลับเนียนนุ่มและไร้รอยขีดข่วนใดๆที่สามารถชี้แจงได้ว่าเธอคือองค์หญิงที่ถูกเลี้ยงดูอย่างดี รูปร่างเพรียวบางได้สัดส่วน

ส่วนสูง :: 162 Cm.

น้ำหนัก : 39 k.

ข้อมูลทั่วไป

ชื่อ: โมนา ลูซิอัส ดันเคล ( Mona Lucius Dunkel )

ชื่อเล่น: โมนา

ความหมายของชื่อ: ดวงจันทร์ที่ส่องแสงยามมืดมิด

อายุ: 19 ปี

นิสัย: - สาวน้อยสุดแสบที่มีประวัติโชกโชนเรื่องการทะเลาะวิวาท แสบที่สุดในเจ้าหญิงทุกคน มีนิสัยดื้อรั้นดุจม้าพยศที่ไม่ยอมสงบให้ใครง่ายๆ
          - ชอบการพจญภัย รักการต่อสู้และการนองเลือดสุดๆ
          - มีนิสัยชอบหนีเที่ยว ว่องไวเรื่องนี้มากๆ ชอบความท้าทาย ชอบอะไรใหม่ๆ
          - มีไอคิว 200 ซึ่งหมายความว่าเธอมีความสามารถในการคิดคำณวนได้เสร็จถูกต้องภายในยี่สิบวินาทีเศษๆ อยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องของคนอื่น
           - ถ้าฉันไม่ได้ไม่ว่าใครก็ต้องไม่ได้ อยากได้อะไรก็ต้องได้ อยากทำอะไรก็ต้องทำ ใครขัดใจ ' ตาย ' สถานเดียว ไม่มีข้อยกเว้น(เว้นแต่แค่องค์หญิงด้วยกันเท่านั้น)
           - ซึนเดเระสุดๆ เรียกได้ว่าปากไม่ตรงกับใจมากมาย ถ้าเขินแล้วคนข้างๆอาจจะเจ็บตัวปางตายได้
           -โกหกได้เก่งมาก
           - ค่อนข้างชอบดูถูกคนอื่น
           - กับคนอื่นชอบเสแสร้งเป็นเด็กสาวน่ารัก อ่อนแอ ไม่สามารถต่อสู้ใครได้ แต่หลับหลังคือนางมารร้ายดีๆนี่เอง ยกตัวอย่างสถานการณ์ เช่น
        " อย่าทำอะไรโมนาเลยนะ โมนากลัวแล้ว " เด็กสาวร่างเล็กเจ้าเรือนผมผมสีฟ้าอ้อนวอนสาวร่างใหญ่ตรงหน้าแต่ก็ไม่เป็นผล
       " เฮอะ ฝันไปเถอะย่ะ อยากเกิดมาเป็นองค์หญิงเองช่วยไม่ได้ " สาวร่างใหญ่คนนั้นเดินมาตบเจ้าที่ใบหน้าของร่างเล็กหลายจนร่างเล็กได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในปาก
        ' ฝากไว้ก่อนเถอะ แกไม่ตายดีแน่ ' ร่างเล็กคิดอย่างโกรธแค้น
        " ฮือ ฟอตตี้จังช่วยโมนาด้วย ฮืออ " หลังจากที่ได้ยินเสียงร้องฟอตตี้ก็ออกมาช่วยโมนาก่อนที่จะค่อยๆประคองร่างเล็กขึ้นไปบนตำหนักขององค์หญิง
คืนวันนั้น
        " กรี๊ด อย่าทำอะไรฉันนะ แกเป็นใครกัน " สาวร่างใหญ่ว่า
        " หึ ก็คนที่แกตบไปเมื่อเช้าไงหละ " ร่างเล็กไม่พูดเปล่ากระโดดขึ้นไปต่อยสาวเจ้าก่อนจะลุกขึ้นกระทืบลงไปที่หน้าอกของสาวคนนั้น จนกระอักเลือดออกมาครั้งใหญ่
        " จำไว้ซะ อย่ามาปากมากใส่ฉัน " ร่างเล็กกระทืบซ้ำไปที่หน้าอกของสาวคนนั้นอีกรอบก่อนสาวคนนั้นจะสลบไป
อย่างนี้เป็นต้น

      - เป็นจอมวางแผนทำลายล้างได้เก่งกาจสุดๆ สมองอันชาญฉลาดของเธอสามารถคำณวนเวลาที่ใช้การกำจัดคู่ต่อสู้ได้อย่างแม่นยำ ดุจดั่งว่าสามารถชี้เป็นชี้ตายให้ใครได้เลยทีเดียว
      -เจ้าเล่ห์สุดๆสามารถหลอกคนให้ตายได้อย่างง่ายดาย ภายใต้รอยยิ้มที่ใสซื่อ สุภาพ เรียบร้อย และน่ารัก รอยยิ้มที่ให้คนรอบข้างของเธอเปรียบเสมือนรอยยิ้มที่อาบยาพิษพร้อมที่จะให้คนที่ลิ้มลองได้ตายอย่างทรมาณ
      - ใครที่มาทำร้ายเธอหรือพวกพ้องของเธอแล้วรับลองไม่ตายดีอย่างแน่นอน และจะได้พบนรกกลายๆนั่นสามารถเรียกว่าเป็นหนึ่งในความสามารถพิเศษของเธอก็ได้
      - เป็นพวกที่เวลาโกรธแล้วจะแสดงนางมารร้ายออกมาอย่างจัดเต็มไม่กลัวเสียภาพพจน์ใดๆทั้งสิ้น เหวี่ยงคือเหวี่ยง จบป้ะ
      - เป็นสาวน้อยจอมเฟค ภายนอกใสซื่อน่ารัก แต่ภายในคือนางมารกลายๆนี่เอง มีไม่กี่คนหรอกที่จะรู้จักนิสัยของยัยนี่ดี แต่พวกองค์หญิงที่อยู่กับเธอมารู้ดีแน่นอน
      - มีแมวดำอยู่ตัวนึงชื่อ โซล เธอติดเจ้าแมวนี่มากจนแทบจะไม่ยอมออกจากห้องเลย
      - ซาดิสม์ โรคจิต แต่น่ารัก เป็นคอนเซ็ปของเธอ

สิ่งที่แค้นหมาป่า:: ครั้งหนึ่งตอนอายุสิบหก โมนากับโซลคนรักของเธอออกไปสำรวจพื้นดินในอาณาเขตของหมาป่า ขณะที่โมนากำลังเก็บชิ้นส่วนดินอยู่นั้นหมาป่าร่างยักษ์ก็กระโดดเข้ามาหมายมั่นจะฆ่าเธอแต่โซลก็กระโดดมาช่วยซะก่อน แต่ก่อนหน้านั้นโซลป่วยมาก่อนอยู่แล้วจึงไม่มีแรงพอที่จะสู้กับหมาป่าได้ จึงโดนหมาป่าตนนั้นฉีกเนื้อออกมาเป็นชิ้นๆ แล้วเธอก็สลบไปพอตื่นมาอีกทีเธอก็อยู่ในรังลับของหมาป่าตนนั้น พร้อมกับพ่อของเธอที่พยายามจะช่วยเธอแต่ต่อรองกับหมาป่าอยู่ (พอโดนจับตัวหมาป่ามันเลยส่งจดหมายไปให้พ่อของโมนา) พ่อของโมนายอมแลกชีวิตของเขากับเธอ โดยให้หมาป่าปล่อยเธอให้หนีไป และเข้าขย้ำพ่อของเธอก่อนจะฉีกพ่อของเธอเป็นชิ้นๆ พ่อของเธอตะโกนให้เธอหนีไป เธอจึงวิ่งหนีกลับเขตของแวมไพร์ทั้งน้ำตา นั่นเลยกลายเป็นภาพติดตาของเธอ ภาพวันที่เธอต้องเสียทั้งคนรักแลพ่อไปอย่างไม่มีวันหวนคืน จากวันนั้นเธอก็เจอแมวดำตัวนึงเธอเลยตั้งชื่อมันว่า โซล ซึ่งเป็นชื่อคนรักของเธอ

ชอบ/เกลียด/กลัว/แพ้ :: 
ชอบ เลือด(อันนี้ขาดไม่ได้) โซล(ขาดม่ได้เช่นกัน) เวลาที่ได้เห็นคนอื่นทรมาณ(ซาดิสม์โคตร)
เกลียด แสงแดด(โดนทีแทบจะร้องไห้) พวกหมาป่า(อันนี้แน่นอนอยู่แล้ว) สัปปะรด(ตอนแรกชอบกินมากแต่พอเจอมุคุโร่ก็เกลียดสัปปะรดไปเลย)
กลัว กระเทียม(มันเหม็นมาก ไม่อยากเข้าใกล้)
แพ้ อากาศที่ไม่บริสุทธิ์ อาการ::จะมีผื่นขึ้นตามลำตัวและจะค่อยๆไอออกมาเป็นเลือด

งานอดิเรก: ทำให้คนอื่นทรมาณเล่น ดูหนังซาดิสม์(เลือดสาดอะไรอย่างนี้) และเล่นกับโซล

อาวุธ: หน้าไม้อาบยาพิษ(เวลามันตอกหน้าคนแล้วเลือดสาดมันสนุกดี)

พลังพิเศษ: ภาพลวงตา

เพิ่มเติม: ไม่สามารถใช้ได้หากพลังชีวิตไม่เพียงพอ และทุกครั้งที่ใช้ก็จะมีการสูญเสียพลังงานทำให้โมนาต้องกินอาหารบ่อยๆแต่ไม่อ้วน (ตอนที่โมนาอายุได้ 7 ขวบแม่ของเธอก็โดนแวมไพร์ด้วยกันฆ่าตายเหตุเพราะผิดใจกัน ทำให้เธอต้องอาศัยอยู่กับพ่อมาตลอด แต่พ่อก็มาถูกหมาป่าฆ่าตายตอน 16 )

ข้อมูลเรื่องคู่(ช่วยบอกด้วยนะค่ะว่าเวลาที่คู่เรียกคุณหรือคุณเรียกคู่เนี่ย ชื่อใช้ในอารมณ์ไหนบ้าง)

ชื่อของคู่ :: มุคุโร่

เรียกคู่ว่า :: ไอ้สัปปะรดเดินได้ (สนิทกันแล้ว) คุณสัปป้า(ตอนยังไม่รู้จักกัน) ไอ้เสียงหัวเราะที่น่าเกลียด(ประชด) มุคุโร่(จริง เสียใจ ร้องไห้) ไอ้หัวสัปปะรดปากหมา (ทะเลาะกัน)

คู่เรียกว่า :: คุณโมนา (ยังไม่สนิทกัน) ยัยโมเน่าหรือยัยหัวโน(หัวโนมาจากสระ โ และ น จากชื่อของโมนา) (สนิทกันแล้ว ทะเลาะกัน) โมนาที่น่ารักของผม (จริงจัง เสียใจ ร้องไห้) คุณหัวน้ำทะเลจอมเสแสร้ง (ทะเลาะกันแรงๆ)

คิดอย่างไรกับคู่ของตัวเอง :: เจ้าสัปปะรดนั่นน่ะหรอ เฮอะ ก็แค่เผ่าพันธุ์น่าขยะแขยงที่รู้ธาตุแท้ของฉันแล้วเท่านั้นเอง แถมยังเสแสร้งทำตัวเป็นคนดีอีก น่ารังเกียจที่สุด

Interview Your Ori

(ยามค่ำคืนที่มืดมิด)

เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินเล่นอยู่ในป่าอันกว้างใหญ่แล้วเขาก็เผลอไปชนคุณเขาแล้วเขาก็พูดกับคุณว่า ‘ขอโทษนะฮะ ผมไม่ได้ตั้งใจ’

- หญิงสาวมองเด็หนุ่มด้วยแววตาจิกกัดแวบนึงก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตาอ่อนโยน " ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ "

‘เอ่อ คุณชื่ออะไรหรอฮะ’เด็กหนุ่มถามอย่างสงสัย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่มืดมนมองหน้าคุณอย่างไม่เกรงกลัวด้วยแววตาใสซื่อ

- " เอ๋ ฉันหรอจ๊ะ ฉันชื่อ โมนา ลูซิอัส ดันเคล น่ะจ่ะ " เธอเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะแนะนำตัวด้วยท่าทีที่น่ารักแต่ภายในใจจองเธอกลับต่างออกไป ' หึ คงจะเป็นพวกชั้นต่ำอีกล่ะสิ ต่ำจไม่รู้จักฉันซะ เซาะกราวจริงๆ '

‘อ่า ท่านคงเป็นว่าที่ราชินีสินะ ชื่อท่านเพราะมากเลยนะขอรับฝ่าบาท แล้วท่านมาทำอะไรที่นี่หรอฮะ’

- หญิงสาวมองยิ้มๆอย่างเสแสร้งก่อนจะตอบกลับไปว่า " อ๋อ ฉันมาเดินรับลมน่ะจ่ะ ไม่มีอะไรมากหรอก "

‘อืม... อย่างนั้นหรอขอรับ งั้นผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมฮะ ถ้าวันหนึ่งท่านกำลังเดินเล่น(ออกล่าเหยื่อ )กับพี่ๆน้องๆของคุณทั้งหลาย แล้วพบว่าพวกพี่ๆน้องๆของคุณกำลังจะข้ามเขตไปเขตพวกหมาป่าคุณจะทำยังไงหรอฮะ’

- " ก็ต้องห้ามทุกคนไว้สิจ๊ะ " หญิงสาวพูดยิ้มๆ แต่ภายในใจกลับคิดว่า ' ใครจะห้ามพวกนั้นได้กัน ยังไงซะฉันก็ต้องไปกับพวกนั้นอยู่แล้ว ยิ้งได้พจญภัยในถิ่นนั้นยิ่งเหมาะต่อการล้างแค้นไปใหญ่ '

‘หรอฮะ ผมไม่แปลกใจเท่าไหร่แล้วถ้าเกิดคุณตกหลุมรักกับใครสักคนคุณคิดว่ามันจะเป็นยังไงหรอฮะ’

- " เอ๋ มันคงเป็นเรื่องที่วิเศษมากเลยล่ะจ่ะ " หญิงสาวตอบ แววตาฉายแววเศร้าเล็กๆ ก่อนจะฉีกยิ้มเสแสร้งให้กับเด็กหนุ่ม

‘แล้วถ้าเกิดคนที่คุณตกหลุมรักเกิดเป็นหมาป่าคู่อริของคุณ คุณจะทำยังไงหรอฮะ’

- " คงไม่มีวันนั้นหรอกจ่ะ เราทั้งสองเผ่าพันธุ์เป็นคู่อริกัน " เธอตอบแต่ในหัวสมองกำลังฉายภาพที่เธอฆ่าหมาป่าที่มาหลงรักเธออย่างเลือดเย็น

‘ฮ่าๆๆตลกดีนะฮะ งั้นผมต้องไปแล้วล่ะฮะ หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีก’เด็กน้อยบอกแค่นั้นก่อนจะกลายร่างเป็นหมาป่าแล้ววิ่งห่างไปอย่างรวดเร็ว

- " หวา โดนหมาป่าโง่เง่านั้นหลอกถามซะได้ เศร้าใจจัง " เธอตีหน้าเศร้าก่อนจะฉีกยิ้มชั่วร้าย " คิดว่าที่ฉันพูดไปมันเป็นเรื่องจริงหรือไงกัน โง่ชะมัด "

Interview You

ดีค่ะ ชื่อไรเอ่ย?

- ฮารุจ้า^O^

คิดยังไงถึงพาลูกสาวที่น่ารักของคุณมาที่นี่

- ก็อยากจะพามาสมัครดูจ้า

เรื่องใบสมัครทางเราไม่เรื่องมากไปใช่มั๊ย(ไรท์ว่ามันโคตรเยอะเลยT^T)

- ไม่หรอกจ้า ละเอียดดีออก

หากลูกสาวคุณติดอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรนิดหน่อย ทำใจได้มั๊ย

- เปลี่ยนได้ตามใจเลยจ่ะ

แล้วถ้าหากว่าลูกสาวไม่ติดคุณจะทำยังไง

- ก็คงจะฝากไว้ก่อนจ่ะ เผื่อจะเล่นบทอื่นได้

แอดfav.แล้วใช่มั๊ยคะ

- ใช่จ่ะ

งั้นก็ขอให้โชคดีนะคะขอบคุณที่ร่วมสมัครนะค่ะ^^

- เช่นกันจ่ะ

:3 BlackAYA ♕ ♬C.oDe M u S i c AreA♬ ♕