ระบบชิงโชค(ปิดแบบไม่มีกำหนด)

ลำดับตอนที่ #3 : คลังหนังสือ

เช้าวันต่อมา

หยุนไห่ได้ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้า

“99  100”หยุนไห่ออกกำลังกายเบาๆด้วยสีหน้ามีความสุขเค้าไม่ได้ฝันไปหยุนไห่จึงทำสิ่งที่ไม่เคยทำมาทั้งชีวิต

ใช่แล้วหยุนไห่ไม่เคยออกกำลังกายมาทั้งชีวิตแต่ได้ทำการศึกษามาเยอะมากความรู้อาจมากกว่านักศึกษาที่จบมหาวิทยาลัยกีฬาเสียอีก

หยุนยกยิ้มด้วยรอยยิ้มอันมีความสุขอันมากล้น

คุณอาจไม่เข้าใจความรู้สึกก็เหมือนคนเป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้ายแล้วจู่ๆคุณก็หายจากโรคนี้

มันคือความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

หากหยุนไห่ตอนนี้ต่อให้มีคนมาตบหัวเค้าก็จะไม่โกรธเลย

หยุนไห่ออกมาวิ่งบนถนนของภูเขา

มองทัศนียภาพโดยรอบที่ดูเหมือนเหมือนโลกสีเขียวที่มีเมฆหมอกตอนเช้าทำให้เหมือนสรวงสวรรค์

“ฟู่  ถึงจะไม่เหนื่อยก็เถอะแต่ชั้นก็พอใจละนะ”เมื่อวิ่งลงมาถึงเนินภูเขาแต่หยุนไห่กลับไม่มีความล้าหรือเหนื่อยล้าเลย

“เอานั้นพี่สาวหยุนไม่ใช่หรอ”เสียงชายหนุ่มเอ่ยขึ้นขณะวิ่งลงเขา

มุมปากของหยุนไห่กระตุก

“หลงไค่หลิน”หยุนไห่กัดฟันมองไปยังหนุ่มหล่อที่ใส่ชุดออกกำลังกายวิ่งลงเขามา

“อะไรกันว่าแต่พี่สาวหยุนนี้นับวันยิ่งสวยขึ้นนะเนี้ย555”หลงไค่เอ่ยด้วยรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยน

“เลิกเล่นได้แล้วน่า นายก็รู้ว่าพี่ไม่อยากได้ยินอีก แค่กๆๆ”หยุนไห่เอ่ยด้วยเสียงโกรธๆขณะไอออกมา

มองไปยังไอ้เด็กเกรียดคนนี้

ชายคนนี้คือหลงไค่หลิน

เป็นลูกชายของนายกเทศมนตรีของเมืองซานหลินอายุ21ปีหมอนี้เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเค้าและมักจะช่วยเหลือเค้าเสมอถามว่าทำไมหมอนี้ถึงมาอยู่ในชนบทก็เพราะว่าคุณย่าของหมอนี้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านนี้นิ

ทำให้พวกเขารู้จักกันและเล่นด้วยกัน

“ได้ข่าวจากลุงหลินว่าเธอ กลับมาที่นี้แล้วชั้นจึงมาดู”หลงไค่เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มแปลกๆ

“เห้อ  ตามสบายจะเรียกยังไงก็ช่าง แค่กๆ”หยุนไห่ไม่สนใจที่เรียกเขาด้วยคำสรรพนามว่าเธอหรืออะไรแล้วเพราะไอ้หมอนี้มันไม่สนใจหรอก

“คุณย่าเป็นไงบ้าง”หยุนไห่เอ่ยขึ้นเมื่อถามขณะมองไปยังหลงไค่

“ยังสบายดีนะยัยแก่นั้นตายยากจะตาย555”หลงไค่กล่าวขึ้นอย่างมีความสุขภูเขาลูกนี้เค้าปกป้องมันมาตลอด

แต่หลงไค่ก็เหลือบมองไปที่หยุนไห่ไปมา

หยุนไห่คิ้วขมวดและเอ่ย

“เป็นอะไรหรือว่านายมีรสนิยมแบบนี้”หยุนไห่เอ่ยขณะแสดงสีหน้าราวกับรังเกลียด

“ไม่ใช่โว้ยย  ”หลงไค่เอ่ยขึ้นขณะมองอย่างจริงจังขณะจับไหล่ของหยุนไห่และจ้องมองและยื่นใบหน้าเข้าใกล้หยุนไห่ทั้งสองคนจ้องมองกัน

“อะไร"หยุนไห่กล่าวขึ้นอย่างเงียบเชียบ

“หยุนไห่ ชั้นของถามจริงๆนะนายนะใช้ผู้ชายแน่นะ?”หลงไค่เอ่ยขึ้นอย่างจริงจังเพราะตอนนี้

แม้แต่เทพธิดาอันดับ1ของมลฑลยังงดงามน้อยกว่าหยุนไห่

“   ”เกิดความเงียบของทั้งสองคน

ปัง

“แกหลงไค่ ”สีหน้าแสดงความโกรธเกี้ยวของหยุนไห่กล่าวขึ้นและเตะไปที่หว่างขาของอีกฝ่าย

หลงไค่หน้าซีดขาทั้งสองข้าง

“เดี่ยวก่อน”หลงไค่พยายามจะเอ่ยแต่จุกจนพูดไม่ออก

“คอยดูเถอะ หลงไค่หลินผู้นี้หมายตาใครไม่มีใครห้ามได้หรอก  หยุนไห่”หลงไค่หลินที่ควรจะเจ็บปวดก็ลุขึ้นมาอย่างยากลำบากสายตามองไปยังทิศทางที่หยุนไห่จากไปด้วยสายตาอันลึกล้ำ

หยุนไห่ สบดออกมาขณะเดินกลับบ้านอย่างโกรธเคือง

ทิ้งให้หลงไค่นอนดิ้นอยู่บนพื้น

“เฮอะ  ไอ้บ้าหลงไค่กล้าดียังไง”หยุนไห่วิ่งด้วยความเร็วระดับแวมไพร์หยุนไห่ได้กลายเป็นเงาลางๆพุ่งเข้าป่าไป

จากนั้นก็กระโดดขึ้นต้นไม้

และกระโดดบนต้นไม้

(อารมณ์ประมาณนินจาจากนารูโตะกระโดดข้ามต้นไม้)

“ดีนะที่ต้นไม้ในป่านี้ไม่เคยถูกบุกรุกเท่าไรต้นไม่ใหญ่ก็มีเยอะมาก”หยุนไห่คิดในใจไม่งั้นคงกระโดดแบบนินจานี้ไม่ได้หรอก

“หืม"ในระหว่างที่หยุนไห่เหยียบกิ่งไม้อีกอันแต่กลับมมองไปที่แห่งหนึ่ง

ปรากฎงูขนาดใหญ่โพล่ออกมา

งูยักษ์ตัวนี้ราวสิบเมตรหนาได้อ้าปากราวกับจะกลืนหยุนไห่ในคำเดียว

ฟ่อ  งูยักษ์ส่งเสียงคำราม

ม่านตาของหยุนไห่ขยายขึ้น

มือขวาของหยุนไห่เล็บงอกยาวขึ้นมา

หยุนไห่ตวัดมือใส่ลำคอของงู

ชับ

เลือดสีแดงสาดกระจาย

ศรีษะของงูยักษ์ถูกตัดออก

ตุบ

ร่างส่วนที่เหลือของงูยักษ์ตกลงสู่พื้น

หยุนไห่ถือหัวงูเอาไว้

“ตกใจหมดเมื่อกี้เราทำงั้นหรอ”หยุนไห่กล่าวขึ้นอย่างตื่นตระหนกเมื่อกี้เค้ารู้สึกสติมืดลงจากนั้นเมื่อสติกลับมาเขาก็ถือหัวงูยักษ์เอาไว้

“แต่งูยักษ์นี้มันคืองูยักษ์ของภูเขาหินซานใช่ไหม”หยุนไห่กล่าวขึ้นอย่างตกใจสมัยเด็กผู้ใหญ่เคยบอกว่าภูเขาแห่งนี้มีสัตว์ร้ายน่ากลัวเยอะแม้แต่นักล่าก็ไม่กล้าเข้ามา

“แต่ว่าก็เถอะใครจะรู้ว่าแวมไพร์บรรพบุรุษจะน่ากลัวแบบนี้”หยุนไห่เอ่ยขึ้นขณะเลียเลือดที่หยดลงมา

ดวงตาแดงเลือดปรากฎ

“อืมรสชาติเหมือนโกโก้”หยุนไห่เอ่ยขึ้นอย่างเรียบเฉยแต่ต้องยอมรับว่าเลือดของเจ้างูนี่อร่อยมากขึ้น

หยุนไห่แบกร่างงูและลากไป

10นาทีต่อมา

หยุนไห่กระโดดขึ้นมาขณะขึ้นมาจากภูเขามาหยุดที่หน้าบ้านขณะลากร่างของงูยักษ์มา

“แย่ละต้องรีบตวงเลือดแล้ว”หยุนไห่วิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วขณะที่นำถังบรรจุออกมา

และเริ่มตัวเลือดของงูยักษ์

“เห้อ  น่าเสียดายได้แค่40ลิตรคงพออยู่ได้สัก2เดือนหากประหยัดๆ”หยุนไห่พึมพัมเบาขณะที่มองซากงูที่ดูแห้งลงมากหยุนไห่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะจับซากขึ้นมาขณะที่หมุนและเหวี่ยงไป

“สู่ผืนธรณี”หยุนไห่เหวี่ยงไปที่ป่าและโยนลงภูเขาไม่มีแม้แต่เสียงและไร้การตอบสนอง

“เอาละเก็บอาหารก่อน”หยุนไห่นำถังบรรจุเลือดไปไว้ในบ้านก่อน

“ระบบใช้ตั๋วชิงโชคของวันนี้”หยุนไห่เอ่ยขึ้นอย่างสนใจ

ติ่ง

เริ่มการชิงโชคชะตา

ในโลกแห่งอนาคตแห่งหนึ่งที่ดูล้ำยุคสมัยไปหลายร้อยปี

มีรถยนต์เหินฟ้า ลอยกันนับไม่ถ้วน

ในตึกแห่งหนึ่งมีเด็กชายคนหนึ่งกำลังมองหน้าจอโฮโลแกรม

“เห้คนเขียนแกจะตัดจบแบบนี้ไม่ได้นะโว๊ยยยย”ชายคนนี้ชื่อเดย์เป็นนักเรียนของโรงเรียนมัธยมต้นF

เค้าเป็นนักอ่านนิยายตัวยงและมักจะอ่านในเครื่องคลังหนังสือโลกเป็นเทคโนโลยีที่รวบรวมนิยายและหนังสือทุกประเภทในโลกมีมากกว่าพันล้านเล่มซึ่งราคาก็ไม่ใช่น้อยๆคือ

1000เครดิต

หรือราว10000หยวน(หรือราว50300บาทไทย)

ซึ่งเค้าเก็บเงินมานานมากถึงจะได้มา

“เดย์มาทานข้าวได้แล้ว”เสียงผู้หญิงเอ่ยขึ้น

“เห้อ  ครับแม่”เดย์เอ่ยขึ้นขณะเดินออกจากห้องขณะวางไว้บนโต๊ะ

ขณะที่หยุนไห่ขณะกำลังมองแสงสีตรงหน้าและเอ่ย

“หยุด”สิ้นเสียงของหยุนไห่

เครื่องคลังหนังสือโลก ที่อยู่บนโต๊ะอากาศถูกบิดเบือนคลังหนังสือโลกก็หายไปจากโลกอย่างลึกลับ

ตัดมาที่หยุนไห่ที่มองสิ่งที่คล้ายกับกำไลข้อมือสีดำ

ติ่งท่านได้รับคลังหนังสือโลก

สมบัติระดับ2

ได้รับ200แต้ม

ต้องการอีก800แต้มเพื่อเลื่อนระดับระบบชิงโชคเป็นระดับ2

“อะไรคือแต้ม?”หยุนไห่ถามขึ้นขณะถือกำไลข้อมือ

ติ่ง

คือสิ่งที่ท่านจะทำให้ระบบทรงพลังขึ้น

ทุกครั้งที่ท่านได้เลื่อนขั้นจะได้รับของขวัญจากระบบ

หยุนไห่มองไปยังกำไลสีดำเงางามที่อยู่ในมือขณะจ้องมัน

ข้อมูลที่แสดงก็ปรากฎ

กำไลคลังหนังสือโลก

ระดับ2

เป็นเทคโนโลยี​อนาคตจากโลกคู่ขนาดอันนับไม่ได้กำไลนี้สามารถแสดงโฮโลแกรมออกมาได้โดยใช้พลังงานจากจากเคลื่อนไหว​ของอะตอมในกำไล

ในนี้มีหนังสืออยู่

19,800,700,001เล่มซึ่งมีตั้งแต่ความรู้มีสาระยันไร้ความบันเทิง

และยังมีเอไออัจฉริยะ​บริการ​ด้วย

วิธีใช้ก็สวมซะและคุณจะรู้เอง

"หะ​  หมื่นล้านเล่ม!" มุมปากของหยุนไห่กระตุกเค้ารู้เลยมันเยอะขนาดไหน

"ไหนลองดูซิ" หยุนไห่พยายาม​จะสวมแต่มันเล็กไป

แต่เมื่อนำมันมาสัมผัส​ข้อมือมันราวกับของเหลวและสวมใส่อัตโนมัติ​

กำไลคลังหนังสือโลก

มรดกแห่งปัญญา​ยิดดีรับใช้

เสียงดังขึ้นมาจากกำไลที่ส่องแสงสีดำ

กำลังลงทะเบียนเจ้าของคนใหม่

บันทึกดีเอนเอสำเร็จ

กรุณาตั้งชื่อของท่าน

"หยุนไห่" หยุนไห่ตอบกลับเสียงเบา

ยืนยันชื่อหยุนไห่

"ยืนยัน" 

ยืนยันสำเร็จ

ของตอนรับหยุนไห่สู่คลังปัญญา​ของโลกเรามีความรู้ทุกอย่างตั้งแต่ปี3@@@ลงมาทั้งหมดโปรดเอ่ยความต้องการของท่านมาได้เลย

เสียงตอนนี้เหมือนหญิงสาวใจดี

"แม่​" หยุนไห่ไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งนี้สามารถรับรู้ความรู้สึกของเค้าและปรับเปลี่ยนเสียงอารมณ์​ของผู้อ่านดีขึ้นได้ช่างเป็นเทคโนโลยี​ที่น่าอัศจรรย์​ดีแท้

"ช่างเถอะชั้นนอนก่อนละไว้ค่อยคิดวิธีกัน" หยุนไห่เอ่ยขึ้นขณะเข้าบ้านและทิ้งตัวบนโซฟาไม้และเปิดทีวีดู

@อาจสั้นไปหน่อยนะพอดีแต่งในมือถือ