ระบบชิงโชค(ปิดแบบไม่มีกำหนด)

ลำดับตอนที่ #2 : แวมไพร์บรรพบุรุษ

ติ่ง

ระบบชิงโชคเปิดใช้งาน

ท่านได้รับสมบัติระดับ6 แก่นแท้เลือดแวมไพร์บรรพบุรุษ

ได้รับ ตั๋วชิงโชค6ใบ

“อะไรกัน  ”หยุนไห่กล่าวขึ้นอย่างตกใจและคิดระบบงั้นหรอ

และตาสว่างวาบระบบนี้เหมือนระบบของตัวเอกในนิยายงั้นหรือหยุนไห่นั้นเคยนวนิยายแนวระบบมาบ้างและคิดว่ามันสามารถทำอะไรได้บาง

“ระบบชิงโชคมันคืออะไร”หยุนไห่เอ่ยถามออกไปเพื่อจะมีการตอบมา

ติ่ง

ท่านสามารถใช้ตั๋วชิงโชคในการสุ่มหาสิ่งของบางอย่างในมิติอื่นหรือโลกอื่น

และท่านจะสามารถชิงโชคได้ทุก3วัน

“อืมเข้าใจแล้วแต่ว่าแก่นแท้เลือดนี้ละ”หยุนไห่สนใจสิ่งนี้แวมไพร์เค้ารู้จักมันคือปีศาจที่โด่งดังในโลกฝั่งตะวันตกปีศาจที่ว่าเป็นอมตะ

หยุนไห่จ้องมองไปยังขวดเลือดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมีหน้าตาข้อความปรากฏออกมา

แก่นแท้เลือดแวมไพร์บรรพบุรุษ

เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของเเวมไพร์บรรพบุรุษหากมนุษย์ธรรมดาได้ดื่มโลหิตเข้าไปจะได้รับความสามารถทางกายแวมไพร์บรรพบุรุษ์และจะค่อยๆได้รับความสามารถของแวมไพร์บรรพบุรุษอย่างช้าๆ

หมายเหตุยังมีจิตสำนึกของเเวมไพร์บรรพบุรุษ​

อยู่ในเลือดขวดนี้หากใช้โดยไม่กำจัดออกท่านอาจถูกกลืนกันจนกลายเป็นแค่ภาชนะ

ท่านต้องการกำจัดจิตสำนึกออกไปหรือไม่

ใช้5ตั๋วชิงโชค

“อะไรนะยังเหลือจิตสำนึกอยู่อีกหรอ”หยุนไห่รู้สึกด้านชาหากเค้าเผลอดื่มไปโดยไม่รู้เรื่องคงเป็นอะไรที่บดซบมาก

“ลบมันซะ”หยุนไห่กล่าวขึ้นเขาไม่ต้องการเป็นภาชนะของใครทั้งนั้นแค่อย่างมีชีวิตอยู่นานๆเท่านั้น

ติ่ง

หักตั๋ว5ใบ  

เหลือ1ใบ

ทำการลบจิตสำนึก

ขวดในมือส่องแสงและสั่นเล็กน้อยก่อนจะนิ่งไป

ลบจิตสำนึกเสร็จสิ้น

“นี้ถามหน่อยถ้าฉันดื่มนี้เข้าไปโรคของฉันจะหายไปไหม”หยุนไห่ถามขึ้นหากเป็นแวมไพร์แล้วโรครักษาไม่หายเค้าก็ไม่อยากทิ้งความเป็นมนุษย์ของตัวเองเช่นกัน

ติ่ง รอสักครู่

ชื่อ หยุนไห่

อายุ22ปี

เพศ ชาย

การบ่มเพาะ  ไม่มี

กายาพิเศษ  ไม่ทราบ 

สถานะ

เซลล์ปรสิตกลืนนรกกำลังกัดกินวิณญาณ

หยุนไห่มองไปที่ข้อความด้วยสายตาว่างเปล่า

ปรสิตกลืนนรกมันคืออะไร

“ปรสิตกลืนนรกบัดซบนี้มันคืออะไรมันมาจากไหน”หยุนไห่เอ่ยด้วยความโกรธเกรี้ยวมันไม่ใช่โรคหากเป็นโรคที่ไม่เคยมาก่อนหยุนไห่จะไม่โกรธเลยแต่นี้มันอะไรชีวิตที่น่าเวทนาของเค้าเป็นเพราะปรสิตนี้

ติ่ง

ปรสิตกลืนนรก

คือสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่สามารถอาศัยอยู่ได้ในสถานที่มีหยินแน่นหนาที่สุดเท่านั้น

ส่วนใหญ่จะอาศัยในโลกปีศาจ,ขุมนรก หรือสถานที่คนตายนับหมื่นนับแสนเป็นต้น

โดยมันจะกลืนกินธาตุหยินเป็นอาหาร สำหรับวิธีรักษาแค่ถูกพลังศักดิ์หรือเวทมนตร์โจมจีใส่ก็มากพอแล้ว

หยุนไห่ได้ฟังก็รู้สึกแปลกใจมากเกิดในที่มีหยินหนาแน่นที่สุดเค้าพอเข้าใจความหมายของหยินหยางพอตัวจึงพอรู้สิ่งเหล่านั้นหมายถึงอะไร

แต่หยินหนาแน่นแสดงว่าตัวเขามีธาตุหยินหนาแน่นสุดสุดงั้นหรือไร้สาระมนุษย์ทุกคนมีหยินและหยางสมดุลกันแม้แต่คนที่ขาดหยางสุดๆก็ยังต้องมีหยางอยู่เพราะนั้นคือกฎของโลกใบนี้

แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร

“ถามหน่อยหากฉันกลายเป็นแวมไพร์ฉันจะแพ้แสงแดดหรือกระเทียมไม่ก็ไม้กางเขนไหม”หยุนไห่กล่าวขึ้นอย่างจริงจังเพราะหากเป็นแบบนั้นคงแย่

ติ่ง  

งี่เง่า ท่านจะได้รับร่างกายของแวมไพร์บรรพบุรุษ 

จุดอ่อนนั้นไม่มี แต่หากถูกเป้าจนไม่เหลือซากและไม่ได้ดื่มเลือดทุกเดือนท่านจะเข้าโหมดล่าเหยื่อเอง

และอีกอย่างหากท่านสามารถเข้าสู่เส้นทางบ่มเพาะไม่ว่าจะเป็นพลังอะไรท่านก็ไม่จำเป็นต้องดื่มเลือดอีกต่อไป

และรู้สึกโล่งใจ แบบนี้ฉันก็สามารถอยู่อย่างสงบได้ตอนนี้คือยุคสมัยปัจจุบันแถมชั้นก็เรียนจบแพทย์ด้วยการจัดหาเลือดบริจาคไม่ใช้เรื่องยากเลยนี้ยังไม่ต้องนับที่ทำงานได้ตลอดทั้งวันอีกนะทั้งโอทีทั้งพาร์กทามมีแต่อะไรที่สุดยอดมากการหาเงินไม่ใช่เรื่องยากเลย

ดวงตาของหยุนไห่เริ่มส่องประกายความหวังขึ้นมา

หยุนไห่ไม่รีรอวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที

มองขวดเลือดด้วยแววตาคาดหวัง

“ลาก่อนความเป็นมนุษย์ไม่ว่าฉันจะเป็นอะไรฉันก็คือหยุนไห่เหมือนเดิมตลอดไป”หยุนไห่เปิดขวดและดื่มเข้าไป

อึกๆเสียงกลืนโลหิตข้าไป

เพล้ง  ขวดแก้วที่ว่างเปล่าตกแตก

หยุนไห่ที่ดื่มอยู่รู้สึกถึงรสชาติของโลหิตที่ไหลเข้ามารสชาติดังขนมแสนอร่อยแต่ก็เย็นมากๆ

ทันใดนั้นทั่งทั้งร่างก็รู้สึกร้อนไปทั่วร่าง

ม่านตาขยายขึ้น

หยุนไห่ทรุดลงแต่เอามือจับอ่างล้างหน้าไว้ได้ใบหน้าเหงื่อเย็นไหลรินออกมา

“แฮกๆๆ  อดทนไว้ตัวฉัน อย่าหลับนะ”หยุนไห่พยายามประคองสติเอาไว้เขากลัวว่าหากเขาหลับเขาจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกตลอดกาลเสียงหอบหายใจอย่างหนักดังขึ้นอยู่หลายนาที

ดวงตาสีดำเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด เขี้ยวสีขาวเริ่มงอกออกมาเล็กน้อยผมสีเงินยาวขึ้นมา

ผิวที่ขาวซีดดูใส่กระจ่ายขึ้น

แต่เวลาต่อมาหน้าของหยุนไห่ก็เปลี่ยนสี

“อุป อ้วก แหวก ”เลือดสีดำและแดงอาเจียนออกมามากมาย

เวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานแค่ไหนหยุนไห่ได้อาเจียนเลือดสีดำเหล่านี้ออกมาอย่างต่อเนื่อง

ตอนกลางคืนดวงจันทร์อันสวยงามปรากฏส่องผ่านหน้าตาบนห้องน้ำปรากฏร่างงดงามผมสีเงินดวงตาสีแดงที่ตอนนี้เริ่มกลับเป็นสีดำแล้ว

"เห้อ  รอดแล้วๆ" หยุนไห่กำมือแน่นมองไปยังกระจกเค้าไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองปลอดโปร่งแบบนี้มันรู้สึกสบายมาก

“นี้หรอปรสิตกลืนนรก”สายตาของหยุนไห่เย็นลงไม่มีใครรู้ว่าหยุนไห่กำลังคิดอะไรมองไปยังสิ่งมีชีวิตขนาดราวลูกปัดนับร้อยที่ราวกับก้อนเนื้อพวกมันกำลังขยับดิ้นไปมาอยู่บนอ่างล่างหน้า

หลังจาการเปลี่ยนแปลงทำให้เข้ารู้ว่าสิ่งมีชีวิตพวกนี้่อ่อนแอมากสำหรับเค้า

หยุนไห่ได้คว้าพวกมันขึ้นมาและ

เสียงอะไรบางอย่างแตกกระ​จาย

หยุนไห่ได้บีบพวกมันจนกลายเป็นแค่เศษเนื้อ

จากนั้นก็นำเศษเนื้อที่เหลือออกมาข้างนอก

สักพักเดินออกมาจากห้องเก็บของพร้อมถือถังที่บรรจุน้ำมันเทราดมันคงไป

จากนั้นจุดไฟ

บรึม

เปลวเพลิงสีแดงลุกโชติช่วงขึ้น

หยุนไห่มองเศษเนื้อที่ถูกเผาไหม้จนเป็นธุลี

หยุนไห่หลับตาลง

มีน้ำอยู่รอบดวงตา

“ 22ปี  22ปีแห่งความทรมาณ 22ปีแห่งการพยายาม  ลาก่อนความเจ็บป่วยเอ่ย”หยุนไห่ได้เอ่ยขณะมองกองไฟยังคงลุกไหม้เผาความทุกข์ตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่มีใครเข้าใจมันเท่ากับเค้าอีกแล้ว

ผ่านไปหลายสิบนาทีจนท้ายที่สุดไฟก็ดับลง

เหลือเพียงเถ้าถ่าน

หยุนไห่ลืมตาขึ้นดวงตาสีแดงเลือดปรากฏออกมา

“มาทดสอบกันดีกว่ายังไงก็ยังหนุ่มนี้นะ”หยุนไห่รู้สึกดีมากเพราะเค้าสามารถความคุมรูปลักษณ์ของตัวเองได้ไม่งั้นคงเป็นเรื่อง ที่อยู่ๆก็มีผมเงินตาแดงเลือดแบบนี้

หยุนไห่ลองวิ่งดู

ฟุบ

ร่างกายเป็นภาพเบลอหายไปในป่า

ภายในบางมีร่างหนึ่งกำลังพุ่งไปด้วยความเร็วจนมองตาแทบไม่ทันคนธรรมดาคนเห็นแค่เงาวิ่งตัดหน้า

หยุนไห่เห็นเนินอยู่ด้านหน้าจึงกระโดด

พื้นดินยุบลงเล็กน้อย

ร่างทะยานสูงไปนับสิบเมตร

หยุนไห่คว้ายอดไม้ไว้ได้มองสภาพป่าตอนกลางคืนที่สำหรับหยุนไห่นั้นชัดกว่าตอนกลางวันเสียอีก

หยุนไห่ดวงตาแสดงความตกใจเช่นกัน

“ความสามารถทางกายภาพทรงพลังมาก”หยุนไห่เรียนจบแพทย์มาเค้าสามารถรู้ขีดจำกัดของมนุษย์ดีแต่ร่างกายแวมไพร์บรรพบุรุษนี้ยังไม่ใช้พลังเต็มทีด้วยหากดูดซับเต็มทีจะทรงพลังขนาดไหนกัน

หลายชั่วโมงต่อมา

หยุนไห่ได้มาถึงบ้านเขาทดสอบพอแล้ว

ตอนนี้เขาอยากอาบน้ำนอนมาก

“ตอนนี้ฉันจะทำอะไรต่อนะ ช่างเถอะเหลือเวลาอีกตั้งเยอะนิพักสักหน่อยจะเป็นอะไรไป”หยุนไห่ที่อาบน้ำและสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วยิ้มอย่างพึ่งพอใจขณะหยิบโน้ตบุคมาและดูข่าววันนี้

ตอนนี้เขาอารมณ์ดีมากจนอยากฉลองแต่ก็ต้องเก็บความคิดไว้ก่อนไว้ค่อยไปเมืองแม้จะมีพลังเหนือคนอื่นแต่จะให้เอาไว้ใช้ทำอะไรสร้างอำนาจ? ต่อสู้กับอิทธิพลต่าง ๆ  ไม่ๆหยุนไห่นั้นรักสงบมากกว่า

ต่างคนต่างอยู่ก็พอแต่หากใครมายุ่งมากเกินไปเขาก็ไม่รังเกียจหรอกนะที่จะสั่งสอนนะ

“รายงายคะที่เมืองหลงไห่ข้างพบศพคนในชุดโบราณหลายศพและดูเหมือนจะถูกทำร้ายจากของมีคมหากท่านพบเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นหรือพบผู้ต้องสงสัยกรุณาแจ้งเจ้าหน้าที่นะคะ”นักข่าวสาวเอ่ยขณะที่เจ้าหน้าที่เริ่มปิดกั้นพื้นที่

จากนั้นก็มีข่าวการเมืองข่าวต่างประเทศ

หยุนไห่มองดูขณะทานข้าวผัดไข่แสนอร่อยอยู่

“ปกติแวมไพร์นี้กินอย่างอื่นนอกจากเลือดได้หรือ”หยุนไห่เอ่ยขึ้นขณะทานด้วยความสงสัยรสชาติยังเหมือนเดิมแถมยังทานเยอะกว่าแต่ก่อนอีก

ติ่ง

แวมไพร์ปกติหรือแม้แต่สายเลือดแท้ก็ทานเลือดนั้นละแต่แวมไพร์บรรพบุรุษนั้นดีว่าเยอะมาก

เพราะมีสองร่างคือ

1. ร่างมนุษย์  คือร่างปกติของเจ้าสามารถทานอาหารได้ตามปกติและมีพลังครึ่งหนึ่งของร่างต่อสู้ต่อให้มีคนมีตรวจสอบก็ไม่มีทางรู้ว่าเป็นแวมไพร์  แถมสามารถบ่มเพาะได้ตามปกติ
2. ร่างต่อสู้ หรือร่างที่แท้จริง(ร่างผมเงิน ตาแดง)โดยร่างนี้ทานแต่เลือดเท่านั้นและนับเป็นไม้เด็ดของแวมไพร์บรรพบุรุษ

หยุนไห่ฟังคำอธิบายอย่างพอใจดูเหมือนแวมไพร์บรรพบุรุษจะมีดีจริง

“แต่ว่าถามหน่อยอะไรคือสิ่งแตกต่างของมนุษย์และแวมไพร์”หยุนไห่เอ่ยถามขึ้นขณะดื่มน้ำ

ติ่ง

อะไรคือสิ่งแตกต่างต้นกำเนิดของแวมไพร์ก็คือมนุษย์

แวมไพร์ก็คือมนุษย์สายพันธ์ุหนึ่งที่วิวัฒนาการมาจากมนุษย์นั้นละ

ยกตัวอย่างเช่น

มนุษย์มหาป่า

แวมไพร์

เอลฟ์

และอื่นๆ

และสิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ก็มีต้นกำเนิดมาจากยีนอยู่แล้ว

เพราะแบบนั้นไงละสวรรค์และโลกถึงมีสิ่งที่เรียกว่าเผ่าพันธุ์ไง

ระบบเอ่ยขึ้นด้วยเสียงไร้อารมณ์

“แต่ว่าฉันนะไม่สนหรอการแบ่งแยก ของแบบนั้นฉันไม่สนหรอก”หยุนไห่กล่าวขึ้นขณะดื่มน้ำเพราะข้าวติดคอ

ขณะมองตั๋วที่ยังสามารถชิงโชคเค้ากะจะลองพรุ่งนี้ว่ามันทำอะไรได้กันแน่