ระบบชิงโชค(ปิดแบบไม่มีกำหนด)

ลำดับตอนที่ #15 : โลกอีกด้านภาค1 ตอนการต่อสู้อันน่ากลัว

ร่างของหยุนหยุนเต็มไปด้วยความมืดมืด

อ๊ากกกกกก

เสียงกรีดร้องของหยุนหยุนดังสะนั่นทั่วเมือง

แรงกดดันอันน่าหลาดกลัวกระจายไปทั่วทุกที

ผู้ที่อยู่ในเมืองที่เป็นคนธรรมดา​หมดสติไปทันที

เป่ยชิงและหานเซิ่นพยักหน้า​ให้กันแม้จะเป็นศัตรู​แต่พวกเรารู้อย่างหนึ่ง

"หากพวกเขาไม่สู้​ พวกเขาจะตาย" นั้นคือสิ่งที่เป่ยชิงและหานเซิ่นคิดได้เมื่อเห็นร่างนั้น

"คมมีดดาราจักร​" หานเซิ่นกินยาฟื้นฟู​พลังปรานและปล่อยคลื่นการโจมตีใส่

ปีศาจตนนั้นทันที

คลื่นสีทองขนาดใหญ่ราว10เมตรพุ่งมาทาง

หยุนหยุน

หยุนหยุนยกมือ

มวลน้ำมหาศาลปรากฎออกมาเป็นคลื่นสึนามีขนาด10เมตรพุ่งไปซัดกับพลังปรานของอีกฝ่าย

ตูม

คลื่นน้ำยังกระจายไปทำลายบ้านเรือนไปจำนวนมากราวสึนามิซัดถล่มเลย

"  นี่เป่ยชิงนี้ก็ฝีมือ​แกงั้นหรอ" หานเซิ่นตะโกนผ่านปรานไปทุกทิศ

"เดียวก่อน​ ข้าแค่ปรุงยา​ ไอ้นี้ชายชราก็ไม่รู้จักเหมือนกัน"แม้จะเจ็บหนักแต่ก็เอ่ยตอบไปและคิดว่านี่มันเกิดได้อย่างไร

เป่ยชิงรู้เรื่องผู้ถูกเลือกโดยโลกมาบางแต่ข้อมูล​มันน้อยมาก

จนไม่มีใครเเทบสนใจ

การไม่มีข้อมูลนี้น่ากลัวจริงๆ

"ไม่ใช่ว่าแกสร้างมันขึ้นมาหรอ"หานเซิ่นเอ่ยราวกับกำลังคิดว่าเป่ยชิงโกหก

" เห้อ​ เห้แก​นี้มันชั้นจะไปสร้างสัตว์ประหลาด​แบบนี้ได้ไงแกไม่สังเกตุ​หรอว่ามันใช้เวทมนต์​ก็แสดงว่าฝั่งเวทย์​ต้องรู้เรื่องนี้แน่" เป่ยชิงตะโกนขณะเหยียบบนน้ำราวนินจา

มวลน้ำมันมหาศาลจริง

ตอนนี่เป่ยชิงคิดว่าทำไมตนต้องสร้างกำแพงเมืองสูงนักตอนนี้แทบไม่ต่างจากอ่าว

โฮกกก

ร่างของหยุนหยุนคำรามอย่างโกรธเกี้ยว

ท้องฟ้าเริ่มมืดมน

ราววันสิ้นโลก

" นี้ๆ​ คงไม่ใช่ระดับตำนานใช่ไหม" หานเซิ่นคิดอย่างกังวล

ระดับตำนานคือระดับที่ต่อมาจากระดับ9

มันคือระดับที่่สุดยอดมากๆ

ทั้งจอมยุทธ์และจอมเวทย์ก็มีระดับตำนานเช่นกันระดับนี้สามารถทำลายล้างเมืองๆหนึ่งได้ง่ายๆเลยละ

ตอนนี่พวกเค้าไม่อยากกระตุ้น​สัตว์ประหลาดนี้

เพราะยังไม่เห็นทางชนะเลย

"ชิถอยก่อนละ" หานเซิ่นตัดสินใจขณะกำลังถอย

หยุนหยุนก็หันมามองทางหานเซิ่น

ดวงตาสีแดงชาติแสดงความโหดร้ายออกมา

จากนั่นก็อ้าปาก

พลังงานสีฟ้าเริ่มมารวมกัน

แรงกดดันมหาศาลแผ่ออกมาและเล็งไปทางหานเซิ่น

"ไม่ดีแล้ว​ เปิดก่อนได้เปรียบ" หานเซิ่นคิดขณะชักมีดบินออกมานับสิบเล่มใส่พลังปรานลงไปและปาด้วยความเร็วเหนือเสียง

ชิง

ราวกับสัตว์ประหลาด​นั้นรอเวลา

บอลพลังงานสีฟ้าของธาตุน้ำได้ชาจน์​เสร็วแล้ว

"ฮ่าาา​  " บอลขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง​5เมตรพุ่งไปทางมีดบินที่เข้ามา

หานเซิ่นที่ตั้งแต่ปามีดไปก็ไม่อยู่รอดูความสำเร็จ

รีบชิ่งออกห่างไปให้ไกลเท่าที่ไกลได้

ทุกคนที่ยังเดินได้ก็คิดเช่นกัน

ถามว่าทำไมไม่อยู่ต่อดูความสำเร็จ

มารดาเถอะ

แกไม่เห็นบอลพลังงานนั้นหรอ

ดูก็รู้ว่ามีดบินไม่กี่เล่มจะหยุดได้

เดียวก่อนที่สำคัญ

มันเหมือน

คุณเล่นเมจแล้วเจอแทงค์​ที่สามารถกันเวทย์​ได้สมบูรณ์​

ความรู้สึกก็เหมือนกันนั่นละเป็นการจับคู่ผิดนั้น

มันไม่สนุกนะ

หลังจากที่บอลพลังงานถูกปล่อยออกมามันได้พุ่งไปทางตรงและปะทะกับมีดบินที่หุ้มลมปรานเอาไว้

มีดบินและบอลพลังงานปะทะกัน

ตูมมมมมม

ระเบิดที่เกินพื้นที่นับครึ่งกิโลเมตร​ปรากฎออกมา

โชคดีที่เมืองถูกทำลายจากการต่อสู้ไปนานแล้วและน้ำท่วมเมืองนี้จนมิดแล้วไม่งั้นคงเกิดหลุมลึกไปนานแล้ว

หยุนหยุนเคลื่อนไหวร่างกลายเป็นมังกรน้ำขนาดยักษ์และพุ่งไปทางที่เหล่าผู้ฝึกตนหนีไป

"แย่แล้วมันตามมาแล้ว" หานเฟยที่ตอนนี้สับขาทะยานร่างนำกลุ่มหันหลังไปมองเห็นร่างน้ำกำลังตามมา

"นี้เป่ยชิงเมืองนี้ไม่มีค่ายกลคุ้มเมืองรึไง" หานเซิ่นที่สับขาตีนแตกอยู่ข้างเป่ยชิงเอ่ยอย่างโกรธๆ

"หะ​ เออ​ พอดีชั้นถอนค่ายกลออกวันนี้โดยเฉพาะเพราะชั้นต้องใช้เตาชีวิต​และพลังของค่ายกลอาจรบกวนมันชั้นเลยถอดมันออกนะ" เป่ยชิงเอ่ยอย่างหงุดหงิด​ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องจังวะ

" หะ​  แกไม่รู้รึไงว่าทำไมเมืองสมัยโบราณ​ถึงมีค่ายกลคุ้มกัน? " หานเฟยสบดออกมาขณะหลบศรน้ำแข็งที่ถูกยิงออกมาจากมังกรน้ำยักษ์

" เออ​ แกคิดว่าชั้นไม่รู้หรอก็เอาไว้กันสัตว์​ประหลาด​แบบนั้นไงหากเราเป็นจอมเวทย์​คงพอมีวิธีแก้มาแต่" เป่ยชิงหลบหอกน้ำแข็งขณะเอ่ยต่อ

"แต่​  แกผู้อาวุโสหอดาราสินะเมื่อไรเจ้าสำนักของพวกแกจะมาวะ"เป่ยชิงเอ่ยอย่างหงุดหงิด​สำนักที่น่าเชื่อถือ​และน่าตบที่สุดคือหอดาราแม้จะไม่อยากยอมนับแต่ต้องนับถือในความรอบคอบไม่งั้นคงไม่เป็นมหาอำนาจของประเทศแบบนี้หรอก

"ตอนนี้น่าจะ​  โอ้พวกเขามาแล้ว" หานเซิ่นที่เห็นแสงดวงจันทร์​ออกมาไกลๆก็รู้ว่ากำลังเสริมมาแล้ว

แต่เป่ยชิงดึงร่างของหานเซิ่นมาข้าง

หอกน้ำแข็งขนาดยักษ์​ราวเสาน้ำแข็งพุ่งผ่านที่เดิมที่หานเซิ่นดึงอยู่

"แกโง่รึไงไอ้หนูอย่าหยุดสิถึงชั้นจะแก่แต่ยังเก๋านะโว้ยย"เป่ยชิงแม้จะเลวชั่วโหดร้ายแต่เค้าไม่เคยยอมให้คู่ต่อสู้​ตายเพราะสิ่งอื่นที่ไม่ใช่ตนเด็ดขาด

มันคือศักดิ์​ศรี​ของสายมารแม้โหดร้ายเลวร้ายชั่วร้ายขนาดไหน

แต่ไม่ยอมให้คู่ต่อสู้ถูกฆ่าโดยใครที่ไหนก็ไม่รู้หรอก

" ขอบคุณ​ไปเถอะ"หานเซิ่นเพลอขอบคุณ​และวิ่งต่อ

เป่ยชิงแสดงสีหน้าซับซ้อน​แต่ก็วิ่งตามไป

"ขอบคุณ​งั้นหรอ​ นี้เป็นครั้งแรก​เลยนะ" เป่ยชิงคิดในใจขณะเร่งพลังปรานเพิ่มความเร็วขณะมองไปที่สัตว์​ประหลาดที่ทำลายพิธีและเมืองเค้าที่ใช้เวลาสร้างนับร้อยปีด้วยสีหน้าโกรธเคืองขณะติดในใจ

"คอยดูเถอะ" เป่ยชิงสาปแช่งในใจ

เมื่อหนีออกมาจากเมืองแล้วทุกคนก็ถอดหายใจแล้วแต่ทุกคนก็หนักอึ่ง

พี่น้องตระกูล​หานทั้ง5มารวมตัวกัน

ส่วนคนของเจ้าเมืองอีกนับร้อยปรากฎ​ออกมามีความแข็งแกร่งพอควร

เมืองเห็นเจ้าเมืองจึงไปรวมกลุ่มและเอ่ย

"ท่านเจ้าเมืองรอรับพวกเราเหลือแค่นี้ครับส่วนคนในเมือง" แม้ทหารจะไม่ได้พูดแต่เป่ยชิงก็พอทราบควรรู้ว่ามีลูกน้องที่หนีไม่ทันกว่า3000พันคน

นี่ยังไม่รวมคนธรรมดา​อีกนับหมื่นคงบอกได้ว่ามันน่าหดหู่มากแม้เป่ยชิงจะไม่สนใจชีวิตคนธรรมดาแต่ตายโดยไร้ประโยชน์แบบนี้มันน่าสงสารจริง

แต่แต่เป่ยชิงก็รู้สึกเลือดไหลซิบๆที่หัวใจ

“โอ้ๆ  นั้น เป่ยชิงของเรานินายต่อการมอบตัวสินะ”เจ้าสำนักหอดาราเอ่ยด้วยรอยยิ้มขณะเดินออกมาจากป่าด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ ดาบดาราชิแกมาจริงด้วยเอาไว้สู้กันทีหลังดีกว่าดูนั้นสิ”เป่ยชิงไม่ยากจะสู้กับคนคนนี้เลย

“หืม  โอ้นี้มันตัวอะไรละนั้น”หลิงกังหรือเจ้าสำนักหอดาราเอ่ยอย่างจริงจังและดึกดาบยาวออกมา

“ไม่รู้สิ แต่มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นผู้ถูกเลือกโดยโลก”เป่ยชิงกล่าวในนี้มีแค่เค้ากับหลิวกังที่เป็นยอดปรมาจารย์ระดับ9

“ผู้ถูกเลือกโดยโลก  ช่างน่ากลัวจริงเดียวนี้โลกชักจะแปลกๆขึ้นทุกทีแล้วสิ”หลิวกังเอ่ยขณะเปลิวเพลิงสีทองปรากฎออกมา

“ทักษะ3000แผดเผา7ดารา”ว่าจบหลิงกับก็ปล่อยเพลิงสีทองออกไปทางมังกรน้ำยักษ์ตรงหนน้าหากคนที่รู้เรื่องเวทย์มาเห็นสิ่งนี้คงรู้ว่านั้นไม่ใช้มังกรน้ำแต่เป็นเลเวียธาน

คลื่นเปลิวเพลิงเปลี่ยนเป็นรูปดาบขนาด100เมตรและผ่าใส่มังกรน้ำขนาดยักษ์นั้น

มังกรยักษ์มองดาบเพลิงขนาดยักษ์ที่เข้าอย่างโกรธเกรี้ยว

โฮกกกกก

ปรากฎหนวดวารีพุ่งจากนำนับร้อยเส้นปะทะกับดาบเพลิงขนาดยักษ์

ตูมๆๆ

เกิดเป็นไอน้ำจำนวนมาก

“นี้ดูจะไม่มีแล้วสิ   ทุกคนตั้งค่ายกลสะบั้นดารา”หลิวกังขนาดคิ้วเมื่อกี้เค้าใช้เพลิงที่แท้จริงลำดับที่10จาก33เปลิวแท้จริง

เพลิงสามพันแผดเผา  

แต่กลับไม่สามารถคำร้ายสัตว์ประหลาดตรงนี้ได้

“พวกแกเตรียมตัวเปิดใช้ค่ายกลสังหารซะ"เป่ยชิงเอ่ยสังการลูกน้องที่เหลือ

“ขอรับท่านเจ้าเมือง”ทุกคนรับบัญชาขณะกระจายตัวไปปิดล้อม

ทั้งสองกลุ่มเริ่มปิดล้อมมังกรยักษ์

มังกรยักษ์ยังคงคำรามอย่างต่อเนื่องควมบ้าคลั่งของการทำลายเด็นชัด

มันเห็นมนุษย์ตัวจ้อยเริ่มปิดล้อมมันทำให้มันโกรธมาก

โฮกกกกกก กราสสสส

มวลน้ำเปลี่ยนเป็นใบมีดวารีนับไม่ถ้วน

กระจายไปทุกทิศทุกทาง

แต่ช้าไป

“ค่ายกล ปิดล้อมสะบั้นดารา”กลุ่มของขอดาราปิดล้อมเป็น8มุม

ม่านพลังสีทองราวแสงดารา

ปรากฎขึ้นเป็นบาเรียป้องกันใบมีดวารีได้

เคร้งๆๆๆๆๆ

เสียงใบมีดสายลมปะทะกับม่านพลัง

อย่างรุนแรง

“นี้ท่านเจ้าสำนักข้าว่าสัตว์ประหลาดตนนี้มาถึงระดับตำนานใหม่เลยนะ”ผู้อาวุโสเอ่ยขณะเหงื่อเย็นไหลซึมการสร้างค่ายกลกินพลังของเขาไปมาก

“ข้ารู้หากเป็นผู้ที่มีพลังตำนานมานานเราคงไม่เหลือซากแล้วแถมนี้ยังเหมือนการบ้าคลั่งด้วยทำให้เรายังสามารถใช้แผนหลอกล่อได้อยู่ เราต้องถ่วงเวลาจนทางการมาการปล่อยให้สัตว์ประหลาดระดับตำนานตัวนี้ออกไปสู่โลกภายนอกไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้น”หลิงกังกล่าวขณะมองไปที่หานเซิ่นให้เค้าอธิบาย

หานเซิ่นพยักหน้าและเล่าเรื่องให้หลิวกังฟัง

5นาทีต่อมาหลังจากที่เล่าจบสีหน้าของหลิวกังก็มืดมน

“เจ้าบอกว่าเริ่มแรกเจ้านี้คือมนุษย์ธรรมดาที่ต้องถูกกลั่นเป็นยาสินะแต่นางกลับถูกเลือกโดยโลกผลก็เป็นอย่างนี้สินะ”ใบหน้าของเป่ยชิงมืดมนผู้มีสกิลมันรับมือยากแต่ก็ดีอยู่นิหนึ่งที่สกิลส่วนใหญ่มันใช้พลังเวทย์ใช้ลมปรานไม่งั้นโลกคงเสียสมดุลย์จริงๆ

“เอาละมารเฒ่าแต่จะเปิดค่ายกลได้ยัง”หลิวกังกล่าวขึ้นขณะมองมารโลหิตที่กำลังวางค่ายกลด้วยมือข้างเดียวอยู่เพราะหากค่ายกลนี้แตกพวกเขาทุกคนก็ตายหมดนี้ละ

“เออเสร็จแล้วรับไป”มารโลหิตใส่หินวิณญานเสร็จก็โยนให้หลิวกัง

“เอาละทุกคนถอยออกมา”ทุกคนถอยออกมาจากนั้นหลิวกังก็วางค่ายกลไว้ตรงหน้าและทำสัญลักษณ์มือ

“ดิน น้ำ ลม ไฟ สายฟ้า หยินหยาง  5ธาตุสมดุลย์   จงเปิดค่ายกลกังขัง เบญจธาตุ ”สิ้นเสียงค่ายกลก็แผ่พลังปรานที่รุนแรงออกมา

หลิงกังโยนเข้าไปใกล้มังกรยักษ์

โฮกกกกมังกรที่โกรธและบ้าคลั่งได้โจมตีสิ่งที่เข้ามาทันที

ทันใดนั้น

โซ่ 5ธาตุปรากฎออกมาจากดิสค่ายกล

และบาเรีย5สีกระจายในรัศมี1กิโล

มังกรยักษ์ถูกรัดไว้อย่างหนาแน่น

โฮกกกกก

เสียงคำรามเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเพราะโซ่พวกนี้มีธาตุสายฟ้าและไฟ

ที่เผาไหม้ร่างมังกรน้ำอย่างต่อเนื่อง