ระบบชิงโชค(ปิดแบบไม่มีกำหนด)

ลำดับตอนที่ #5 : แค่ซื้อของปัญหา​ก็มา

เช้าวันต่อมาหยุนไห่ตื่นขึ้นมาอย่างสดใส

"ห้าวว ดูเหมือนเราจะขี้เซาขึ้นนะ" หยุนไห่เอ่ยขณะเดินไปอาบน้ำ

สักพักเมื่ออาบน้ำเสร็จ

หยุนไห่เดินไปที่ตู้เย็นหยิบกระติกน้ำขณะเทเลือดออกมาหนึ่งเเก้ว

และดื่มเข้าไป

"เห้อ​ ช่วยไม่ได้แหะวัตถุดิบ​หมดแล้ววันนี้ลองเข้าเมืองดีกว่าว่าว่าแต่เมืองที่อยู่เเถวนี้คือเมืองหลินซานสินะช่างเถอะแค่ไปไม่ถึงชั่วโมงหรอก" หยุนไห่ปลอบใจตัวเองตั้งแต่เปลี่ยนสืบทอด​สายเลือดมาหยุนไห่มักระแวงมนุษย์​ขึ้นมาเล็กน้อยเพราะขึ้นแวมไพร์​บรรพบุรุษ​จะแข็งแกร่ง​แต่หากถูกระเบิดนิวเคลียร์​ก็ตายได้เช่นกันนี้จะไม่นับเรื่องที่ว่าโลกใบนี้จะมีเรื่องลี้ลับ​อะไรอีกเพราะแบบนั้นหยุนไห่คอดว่าจนกว่าจะมีพลังพอลบประเทศ​ใดๆก็ได้ให้หายไปอย่างสมบูรณ์​ก่อนไม่งั้นคงไม่กล้าประกาศตัวเองว่าเป็นแวมไพร์​บรรพบุรุษ​แน่

มันไม่ใช่ว่าหยุนไห่กลัวมนุษย์​เพราะหลังจากที่ทดสอบดูแวมไพร์​บรรพบุรุษ​แทบไม่ตายจากมนุษย์​เลยหัวใจก็เต็นร่างกายก็ยังอุ่นอยู่หยุนไห่ก็คิดว่าจะระวังตัวไว้

เค้ายังไม่ได้ดูดซับพลังทั้งหมดเลยพึ่งได้พลังไปแค่5%จากทั้งหมดเลยแถมนอกจากร่างกายที่เป็นแวมไพร์​บรรพบุรุษ​ก็ยังไม่มีพลังวิเศษ​มาเลยหรือมีแต่ยังใช้ไม่เป็นก็ไม่รู้

หยุนไห่สวมเสื้อแขนยาวสีดำดูเท่ๆขณะสวมแมส

หยุนไห่ได้ลงตอนนิยายอีก10ตอนก่อนจะปิดประตูและเดินออกจากบ้าน

หยุนไห่มองไปรอบเมื่อไม่มีคน

"เอาละ​ วิ่งสุดแรงเลย" หยุนไห่เริ่มวิ่งทันที

พริบตาก็ห่างจากจุดเดิมนับร้อยเมตร

กลายเป็นเงาเบลอๆหายไปตามถนน

10นาทีต่อมา

หยุนไห่วิ่งมาถึงหน้าเมืองที่ซอยเล็กๆ

"เอาละที่เหลือแค่เดินไปอีกไม่กี่นาที"หยุนไห่เดินเข้าไปในเมืองอย่างสงบ

ภายในเมืองหยุนไห่ที่สวมแมสแต่หลายคนก็ยังคงมองมาทางเค้า

มุมปากกระตุกหยุนไห่รู้สึกว่าใส่ไม่ใส่ก็ไม่เห็นต่างเลย

หยุนไห่เดินเข้าไปในห้าง

ภายในห้างมีผู้คนพลุกพล่าน​

หยุนไห่เดินเข้าไปในโซนอาหารและเริ่มหาพวกผักและเนื้อสัตว์โดยไม่ลืมเลือดด้วย

"ไม่ว่าจะอร่อยไหมก็ช่างแค่กินแล้วไม่ตายก็พอแล้ว" หยุนไห่คิดขณะหยิบอาหารเตรียมไว้โดยเลือกอย่างดีเพราะสมัยเด็กหยุนไห่ร่างกายอ่อนแอจึงเล่นอยู่ที่บ้านเป็นส่วนใหญ่​แม่ของเค้ามักสอนเสน่ห์​ปลายจวักให้ลูกชาย? ของเธอเสมอ

หยุนไห่คิดซักพักก่อนจะมองไปที่รถเข็น

และไปที่เคาน์เตอร์​

" เออ​  ไม่ทราบว่าคุณเป็นดารารึป่าวคะ" พนักงาน​ถามขึ้นเพราะตอนนี้หยุนไห่ไม่ใส่แมสแล้วความงามบริสุทธิ์​ไร้การแต่งหน้าใด

เค้าเรียกว่าเกิดเลือกไม่ได้

หยุนไห่เงียบขณะส่ายหัว

พนักงาน​ก็ตาเป็นประกายและคิดในใจ

"เห้อ​ ทำไมคุณสวยคนนี้ไม่เป็นดารากันนะช่างเถอะแต่ว่าดูยังไงก็สวยกว่าเทพธิดาอันดับ1ของเมืองยังเทียบไม่ได้เลย" พนักงานได้แต่ถอนหายใจงามล่มเมืองยังมีงามครองแผ่นดิน​

เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้าจริงๆ

"ทั้งหมด300หยวนคะ" พนักงานกล่าวขึ้น

หยุนไห่สแกนในมือถือ

หลังจากชำระเสร็จแล้วหยุนไห่ก็ใส่ฮูดสีดำของชุดคลุมไว้เพราะหน้าตามันสะดุดเกินไป

ในระหว่างที่หยุนไห่กำลังเดินออกจากห้างอยู่นั้นจู่ก็มีคนมาชน

"โอ๊ยยย​  นี้แก" เสียงชายหนุ่มดังขึ้น

หยุนไห่หันไปมองพบชายหนุ่มดูร่ำรวยในชุดสูทกำลังนั่งอยู่บนพื้นขณะมือถือและกาแฟหกใส่

ด้านหลังพบคนใส่ชุดสูทและแว่นดำอีกหกคนและยังมีชายชราในชุดโบราณเดินตามมา

"นี้ไม่มองทางรึไง" เสียงตวาดของชาบหนุ่มดังมากจนคนเริ่มไปสนใจและซุบซิบ​

"นั้นมันคุณชายสามของตระกูลมู่   มู่หลงชุน  ตระกูล​อันดับ2ของเมืองหลงซานไม่ใช้​ เห็นว่าเป็นคนรวยรุ่นสามนะแถมมีข่าวลือว่าเป็นเพลย์​บอยด้วยนะ" คนที่มุงดูได้ซุบซิบ​นินทาไป

หยุนไห่มองอยู่สักพักก่อนจะนิ่งไม่ใช้เพราะอะไร

"ทำไงดีพอดีคุยกับคนแปลกหน้าไม่ค่อยเป็นด้วยสิ"หยุนไห่คิดในใจ

ขณะที่หยุนไห่นิ่ง

ชายที่ดูใส่สูทก็เอ่ย

" นี้แกไม่คิดจะขอโทษนายน้อยงั้นหรอ"ชายคนนั้นเอ่ยขณะพยายาม​จะกระชากมา

แต่หยุนไห่ได้คว้าข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้

และออกแรงเล็กน้อยแต่คงลืมว่าตัวเองไม่ใช่มนุษย์​แล้ว

แกรก​ เสียงกระดูก

"อ๊ากกก​   ปล่อยนะ"ชายคนนั้นกรีดร้องขณะพยายาม​จะทำให้หยุนไห่ปล่อย

เหล่าบอดี้การ์ดที่เหลือก็พุ่งเข้ามาหมายจะช่วย

" หยุดก่อน"ชายชราที่เดินอยู่ข้างหลังพยายาม​จะตะโกนบอกแต่

มันสายเกินไป

ปัง

ร่างทั้ง6ปลิวไปหลายเมตรหลายคนกระเลือดออกมา

หากถอดเสื้อออกคงพบรอยฟ้ามือบนท้องของทักคนแน่นอนแต่ดูเหมือนพวกนี่จะเจ็บแล้วไม่จำ

ยังพยายาม​จะขู่

"นี้แกคงรู้ใช้ไหมว่ากำลังยั่วยุ​ตระกูล​มู่อยู่นะ" ชายคนหนึ่งที่ลุกขึ้นได้สบดออกมาอย่างดุร้าย

หยุนไห่ไม่ได้สนใจแต่หรี่ตามองชายชราผมขาวที่แตกต่างจากคนทั่วไป

มีออร่าสีแดงแผ่ออกมามากกว่าคนปกติหลายเท่า

หยุนไห่รู้อย่างหนึ่งคือดวงตาของเค้าสามารถมองเห็นพลังชีวิต​ของคนอื่นได้ยิ่งออร่าสีแดงใหญ่เท่าไรก็หมายถึงพลังชีวิต​หรืออายุขัยนั้นยังยาวนาน

แต่ปกติคนแก่ไม่ควรมากแบบนี้ยกเว้นเพียง

"ผู้ฝึกตน?" หยุนไห่เอ่ยเบามาก

แต่ชายชราเหมือนจะได้ยินและพยักหน้า​

"สหายเต๋าพวกเราไปคุยกันที่อื่นเถอะ" ชายชรามองไปรอบที่มีหลายคนถ่ายรูป

"ท่านผู้อาวุโส​มู่พวกเราจะ-" ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดจบเค้าก็ถูกเอ่ยเสียงเย็นชา

"เงียบซะเค้าไม่ใช่คนที่เจ้าจะยั่วยุได้​ คุณชายตามข้ามาส่วนพวกเจ้ากลับตระกูล​ไป"ผู้อาวุโส​มู่เอ่ยเพียงแค่นั้นและเดินออกจากห้าง

หยุนไห่เดินออกไปก่อนก้าวเดียวก็เคลื่อนไปนับสิบเมตรสบาย

ซึ่งคนที่เห็นก็ตกใจคนอุทานว่า

"ผี!" หรืออะไรอีก

แต่ไม่ใช้แค่หยุนไห่ผู้อาวุโส​มู่ก็ก้าวตามไปเช่นกันแม้จะก้าวช้าๆแต่ก็เคลื่อนไหว​ไปเร็วมากกว่าที่ชายชราปกติทำได้

คุณชายมู่หลงชุนได้แต่ยิ้มอย่างขมขืน

"ชั้นแค่มาซื้อกาแฟและชนคนเองนะแล้วมันเป็นนี้ได้ไง" มู่หลงชุนพอเข้าใจคำที่ปู่3เค้ากล่าวกับ

คนในฮู้ดอยู่

ไม่นานหยุนไห่ก็มาหยุดที่สวนสาธารณะ​ใกล้ๆห้าง

"สหายเต๋าข้าขอโทษกับการเสียมารยาท​ของคนตระกูลข้าหวังว่าสหายเต๋าจะไม่เอาความ" ผู้อาวุโสมู่โค้งคำนับ

หยุนไห่เห็นอย่างนั้นจึงเอ่ยแน่นอนว่าน้อยเสียงนิ่งมาก

 "เจ้าควรอบรมคนของตัวเองให้ดีกว่านี้ครั้งนี้เป็นแค่การตักเตือนแต่ครั้งหน้าข้าจะฝังพวกมันซะ" เสียงอันเยือกเย็น​ดังขึ้น

" ออกมาเถอะเจ้าหนู"หยุนไห่มองไปที่ต้นไม้ด้านหลัง

มู่หลงชุนก้าวออกมาอย่างมั่นคง

และโค้ง

"ข้าขอโทษที่ไม่ดูทางหวังว่าผู้อาวุโสจะไม่เอาความ"

หยุนไห่ที่ใบหน้าที่สวมอยู่ในฮู้ดของหยุนไห่กำลังคิ้วกระตุก

" นี้มันบ้าอะไรกันแค่ออกมาวันแรกทำไมเป็นแบบนี้แล้วที่เราตอบไปก็แค่สร้างมาดผู้ลึกลับเท่านั้นไง" 

การตอบสนองมันไม่เหมือนตั้งแต่ที่หยุนไห่พบชายชราเค้าก็คิดถึงเนื่อเรื่องของนิยายแนวกำลังภายในและตอบตามพล็อตเรื่องไปเท่านั้นละสหายเต๋าบ้านแกสิบิดาผู้นี้เป็นแวมไพร์​ไม่ใช้ผู้ฝึกตนถึงอนาคตจะไม่แน่ก็เถอะ

หยุนไห่รวบรวมความคิดอย่างรวดเร็วก่อนจะถอด

ฮู้ดออก

เมื่อใบหน้าปรากฎ

ทั้งชายชราและนายน้อยทั้งสองตกตะลึก

"งดงามยิ่งนักงดงามกว่าหลิวหยุนเสียอีก" มู่หลงชุนเผลอหลุดปากออกมาอย่างไม่ตั้งใจแต่ก็ช่วยไม่ได้หยุนไห่ตอนนี้ผมยาวถึงกลางหลังดวงตากลมโตผิวขาวราวไข่มุก​คิ้วเรียวบางใบหน้าแสดงความสงบไม่มีเย็นชาหรืออ่อนโยนมีเพียงความสงบนิ่ง

แต่บรรยากาศ​กลับเย็นคงทันใด

"หลงชุนเสียมารยาทขอโทษเดียวนี้" ผู้อาวุโสตระกูล​มู่เอ่ยเสียงดังเขารู้แล้วว่าอีกฝ่ายน่ากลัวเพียงใดแค่จิตสังหารกลับทำให้บรรยากาศ​เย็นลงแบบนี้มีเพียงยอดฝีมือ​เป็นแน่

ผู้อาวุโส​ตระกูล​มู่ไม่รู้เลยว่าคำพูดของเค้าเมื่อครู่ทำให้พวกเขารอดพ้นจากความน่ากลัวสุดขีดมาได้

" ข้าน้อยขอโทษผู้อาวุโสโปรดรับสิ่งนี้แทนคำขอโทษด้วย" หลงชุนไม่ใช่คนโง่การที่ผู้อาวุโส​ตระกูล​บอกเค้าแบบนี้แสดงว่าอีกฝ่ายทรงพลังมาก

หยุนไห่มองการ์ดที่ยื่นมาและถอดหายใจ

"ช่างเถิด" หยุนไห่รู้ว่าหากตนไม่รับอีกฝ่ายคงไม่สบายใจเป็นแน่และการต้อนอีกฝ่ายให้จนมุมก็ไม่ใช่ทางออกเช่นกัน

ทั้งสองคนถอนหายใจเมื่อเห็นว่าบรนยากาศกดดันน้อยลง

หยุนไห่รับบัตรสีดำออกมาเงียบเค้ารู้ว่านี้คือบัตรรูดไม่จำกัดของธนาคาร&$&สามารถรับวงเงินสูงสุดไม่ต่ำกว่าสิบล้านหยวน

"สหายเต๋าไม่ทราบว่าท่านมีชื่อเสียงเรียงนามว่าเข่นไร" ชายชราตระกูล​มู่ถามอย่างระมัดระวัง

"ข้าสกุลหยุน​ แค่นี้ก็พอสหายเต๋า​เราขอเตือนสักหน่อยการหายใจท่านไม่ดีเลยนะระวังด้วยละ" หยุนไห่กล่าวขณะพุ่งหายไปในพริบตาก็ห่างออกไปนับร้อยเมตร

ทั้งสองคนตกใจมาก

" ปู่สามพวกเราพบกับใครกันแน่"มุ่หลงชุนตกตะลึง​มาก

"หลงชุนเอ๋ย​ เจ้าคงไม่รู้หรอกว่าโลกใบนี้มันน่ากลัวกว่าที่เจ้าเยอะแต่เจ้าจงจำไว้อย่าได้ยั่วยุ​พวกเขาในอนาคตควบคุม​อารมณ์​ให้ดีอย่ามองคนแต่ภายนอก" ผู้อาวุโส​ตระกูล​มู่เอ่ยขึ้นอย่างเรียบเฉยขณะเดินทางกลับ

" เห้อ​ การฝึกฝนตลอดชีวิตของชั้นไม่พอจะทำอะไรได้เลยโถ่  ชีวิต​หนอ​ชีวิต​"