ระบบชิงโชค(ปิดแบบไม่มีกำหนด)

ลำดับตอนที่ #17 : โลกอีกด้านภาค1 การต่อสู้และการพบเจอ

 หยุนไห่มอง สัตว์ประหลาดขนาดยักษ์ด้วยความประหลาดใจ

“นั้นเลเวียธานหรอ ”หยุนไห่เอ่ยถามระบบเพราะนี้เหมือนปีศาจแห่งท้องทะเลน้ำตำนาน

ติ่ง การตรวจสอบคืิอ จอมมารผู้ลืมตาตื่นของโลกนี้ จอมมารแห่งความริษยา เลเวียธาน

จากการตรวจสอบนั้นคือ

ก่อนที่ระบบจะเอ่ยจบหยุนไห่ก็เอ่ยตัด

“ก่อนนั้นคือผู้ถูกเลือกโดยโลกสินะ”หยุนไห่สร้างบาเรียแสงออกมา

ตูม

ลำแสงน้ำพุ่งใส่หยุนไห่แต่บาเรียแห่งแสงก็ป้องกันไว้ได้

หยุนไห่ลองประเมิน

“พลังระดับ2ดาวมาใหม่ๆเลยนี่น่าสนใจแต่ท่านแม่อยู่ที่ไหน”หยุนไห่มองไปรอบใช่พลังตรวจสอบรอบหามารดาของตนแต่กับไม่กลับรู้สึกถึงมารดาหรือว่าเจ้าสัตว์ประหลาดนี้อาจกินมารดาของเค้าไปแล้ว

แววตาของหยุนไห่ก็เปลี่ยนไป

ทันใดนั้น

วงเวทย์สีขาวลวดลายไม้กางเขนขนาดยักษ์ก็ปกคลุมภูเขาไว้

ทุกคนมองไปที่วงเวทย์ด้วยความตกใจ

“หนีเร็วนั้นมหาเวทย์”พลเอกอี้หลานที่ตกใจกับการปรากฎตัวของจอมเทย์ในตำนานห็ตั้งสติได้รีบสั่งการให้ถอยทุุกคน

“แม่งเอ่ยมารดาเถอะ”หลิวกังสบดขณะรีบทะยานร่างออกไป

ทุกคนทิ้งรถและวิ่งออกไปอย่างฉับพลัน

“เวทย์แสง  วารีแปรผันแสง”

ทันใดนั้น

มวลน้ำที่อยู่บริเวณรอบก็ส่องประกายสีทองออกมาและเริ่มพุ่งใส่จอมมารผู้เกิดใหม่

ตูมๆๆๆ

ซ่าาาา  เสียงราวลวกอะไรบางอย่าง

กราสสสส  เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาอย่างเจ็บปวดเมื่อสัมผัสน้ำพวกนี้

ร่างของสัตว์ประหลาดราวถูกน้ำร้อนลวก

สัตว์ประหลาดที่รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงได้ร้องคำรามออกมาอย่างเจ็บปวด

น้ำที่อยู่บริเวณนั้นกลายเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์

ซึ่งเป็นพิษกับปีศาจหากเป็นธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์ธรรมดาจอมมารคงไม่สามารถสร้างความเสียหายได้แต่

คุณคงไม่ลืม หยุนไห่คือฑูตสวรรค์ระดับเซราฟิม ในโลกนี้การทำร้ายจอมมารที่พึ่งลืมตาตื่นหากจัดการไม่ได้คงขายขี้หน้าจริงๆ

ราวกับทะเลสาปแห่งแสงที่อยู่บนสวรงสวรรค์  แสงสีขาวอันบริสุททธ์

“เมตาตรอนเป็นอัจริยะจริงไม่สิ  ต้องเรียกว่าเข้าใจคุณสมบัติของทุกธาตุอย่างถ่องแท้สามารถเรียกได้ว่าไร้ที่ติ”

หยุนไห่มองมังกรยักษ์ที่กลายเป็นร่างมนุษย์แต่ผมสีน้ำฟ้าอ่อนใบหน้านั้นดูคุ้นเคยดวงตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและโหดร้ายเริ่มแผ่ออกมา

“โฮกกก ”ร่างจอมมารหรือหยุนหยุนได้สร้างดาบน้ำแข็งขึ้นมาและหมายจะฟาดฟัน

หยุนไห่ไม่เปลี่ยนสีหน้าหากอีกฝ่ายยังมีสติหยุนไห่อาจจะกังวลเล็กกน้อยแต่ตอนนี้อีกฝ่ายก็แค่สัตว์ร้ายเท่านั้น

และสัตว์ร้ายที่มีแต่พลังนั้นไม่น่ากลัวซักนิด

หยุนไห่สร้างดาบแสงออกมาขณะเข้าปะทะ

ตูม

เคร้ง

พลังเวทย์ทั้งสองปะทะกัน

ครืน แผ่ออกไปรอบจนเมฆที่อยู่ในรัศมีหลายกิโลหลายไป

ดาบน้ำแข็งที่ปะทะกับดาบแสงของหยุนไห่เริ่มถูกแสงเผาไหม้ราวกับเปลิวเพลิงหยุนไห่ยิ้มเยาะออกมา

“คุณสมบัติไฟศักดิ์สิทธิ์  ”หยุนไห่ยิ้มออกมาแสงสว่างของดาบแสงเริ่มโหมราวเปลิวเพลิงและเผาไฟอีกฝ่าย

เมื่อเห็นว่าดาบน้ำแข็งจะละลายแล้วหยุนหยุนหรือจอมมารก็คำรามขณะรวบรวมพลังไว้ที่ปากราวกับจะใช้มังกรคำรามอีกครั้ง

แต่มีหรือที่หยุนไห่ไม่สังเกตุ

“คุณสมบัติสายฟ้า  เท้าลงทัณฑ์สวรรค์”หยุนไห่ยกเท้าขึ้นมาแสงสว่างปรากฎออกมาและแตกกระจายราวอัสนีแห่งสวรรค์

เปรี้ยงงง

หยุนไห่ยกเท้าและเตะข้างลำตัวของอีกฝ่ายสายฟ้าแสงสีขาวดังสะนั่นและหยุนไห่หมุนตัวและเตะอีกครั้งในเสี่ยววิ

เปรี้ยง

ร่างจอมมารถูกเท้าเตะจนปลิว

สายฟ้าสีขาวที่เกิดจากการแปรสภาพของธาตุแสงนั้นรุนแรงอยู่แล้ว

ตูมมมมม

ร่างนั้นถูกเตะไปฝังกับภูเขาแห่งหนึ่ง

“นี้ระบบ นายเจอแม่ชั้นรึยัง”หยุนไห่ที่เตะด้วยบาทาสวรรค์ใส่จอมมารแล้วเอ่ยถามขณะมองไปที่เหล่าคนของทางการและเลิกสนใจ

ติ่ง

อยากฟังข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อน

ระบบเอ่ยขึ้นมา

หยุนไห่คิ้วขมวดอย่างสงสัยขณะสร้างหอกแสงปาใส่ภูเขาที่ฝังร่างจอมมารไว้ยู่มารดาเคยบอกว่าตีงูต้องตีให้ตาย

ตูมๆๆๆๆๆๆ

หอกแสงเกิดระเบิดอย่างต่อเนื่อง

แสงการระเบิดดังสะนั่นฟ้า

ทุกคนมองการต่อสู้ของระดับตำนานด้วยอาการตัวสั่นที่คือการต่อสู้ระดับเปลี่ยนภูมิประเทศจริงๆ

“ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่เวทย์มนต์คือการโจมตีที่ทรงพลังที่สุดจริง”พลเอกเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์แต่เมื่อคนว่าร่างกายของจอมเวทย์อ่อนแอกว่าจอมยุทธ์ก็รู้สึกสบายใจ(ไม่ใช่พี่ชายนั้นต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขว่าเผ่าพันธุ์เดียนกันเท่่านั้นนะ)

การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป

เนื่องจากเค้ายังไม่อยากฟังข่าวอะไรทั้งนั้นเพราะต้องจัดการจอมารตนนี้ให้หมดสภาพก่อน

“ขังเอาไว้ก่อนแล้วกัน”หยุนไห่คิดเพราะเค้ามาตามหาแม่ไม่ใช่สู้กับจอมมารแบบนี้

“คุณสมบัติปฐพี  คุกสวรรค์”หยุนไห่ปรบมือใต้ภูเขาปรากฎวงเวทย์สีขาวที่สีลวดลายแปลกประหลาด

หยุนไห่พึ่งเคยใช่เวทย์เป็นครั้งแรกทำไมถึงเชี่ยวชาญนักมี2เหตุผล

1ความทรงจำการต่อสู้ของแวมไพร์บรรพบุรุษ (แค่ประสบการณ์ต่อสู้เพียวๆก็เหลือกิน)

2.ความทรงจำของเมตาตรอน บางส่วน (แต่เยอะหลายพันปี)

ระยะประชิดและระยะไกลนั้นหยุนไห่สมบูรณ์แบบ

อย่างที่เคยกล่าวพลังเท่ากันแต่หากประสบการณ์ต่างกันมันคนละเรื่องกันเลย

ปรากฎ ภูเขาที่แตกกระจายเริ่มมารวมกัน หินและดินกลายเป็นวัตถุสีขาวและกลายเป็นกรงขังที่สวยงามและทนทานขึ้นมา

ตูมๆๆๆ

จอมมารพยามยามใช่พลังในการทำลายอย่างบ้าคลั่ง

โฮกกก 

เสียงคำรามอย่างไม่เต็มใจขณะพยายามทำลายกรงขัง

แต่น่าเสียดายที่ระดับมันต่างเกินไป

“เปล่าประโยคนะหากชั้นพลังเวทย์ยังไม่หมดอย่าหวังว่าจะออกไปไหนได้เลย”หยุนไห่กล่าวขณะหดขนาดกรงขังจนเหลือ2เมตร

หยุนไห่มองร่างที่เต็มไปด้วยบาดเเผลที่กำลังฟื้่นฟูด้วยความเร็วสูงมากๆ

“ฟื้นฟูความเร็วสูงสินะช่างเถอะระบบบอกข่าวมาได้เลยแม่ชั้นอยู่ไหน”หยุนไห่เอ่ยในใจ

ติ่งเอาข่าวดีหรือข่าวร้าย

“ข่าวดีสิ”หยุนไห่เอ่ยออกมาอย่างสงบ

ติ่งมารดาของท่านยังมีชีวิตอยู่

“เยี่ยมนั้ยดีมากแล้วข่าวร้ายละ”หยุนไห่กล่าวอย่างดีใจภายนอกยกยิ้มเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ข่าวร้าย

มารดาของท่านจุติเป็นจอมมารผู้ลืมตาตื่นและท่านพึ่งอัดไปเมื่อครู่

“  ”หยุนไห่

ราวฟ้าผ่ากลางใจหยุนไห่มองไปในกรงเห็นเด็กสาวผมฟ้าที่ตอนนี้กลับมาเป็นผมสีดำและหน้าตางดงามมากๆเหมือน

หยุนไห่9ใน10ส่วน ไม่ต้องสืบนี้คือร่างของแม่หยุนไห่ในวัย16ปีแน่นอน

แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นประเด็นคือ

“เราพึ่งทำร้ายมารดาไป”ราวกับตัวเองเป็นคนอกตัญญูหยุนไห่สั่นสะเทือนในใจแต่เมื่อ

คิดว่ามารดาของตนไม่รู้ว่าว่าตนเป็นคนอัดก็ถือว่าดีแล้วที่สำคัญหยุนไห่อยู่ในร่างเมตาตรอนแม้หยุนหยุนต้องการจะรู้ก็ไม่สามารถทำได้

เมื่อคิดได้แบบนั้นก็สบายใจ

“จะว่าไปทำไมแม่ถึงอาละวาดแบบนี้ละ”หยุนไห่คิดในใจเพราะแต่ละโลกกฏมันก็ต่างกันทำให้ความรู้บางอย่างก็ไม่สามารถใช่ได้

ติ่ง

เนื่องจากต้องปลดปล่อยพลังงานส่วนเกินนั้นเอง

การจุติเป็นจอมมารของท่านหยุนหยุนนั้นดูดซับพลังงานมากเกินไปร่างกายจึงต้องใช่พลังงานให้หมดโดยเร็วที่สุดนั้นเอง

“งั้นหรอ ดูเหมือนชั้นต้องจัดการให้เสร็จสินะ  ”หยุนไห่เอ่ยอย่างรู้สึกผิดเค้าน่าจะมาให้เร็วกว่านี้ไม่รู้ว่าท่านผ่านอะไรมาบาง

แต่นี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาจัดการต้องเคลียร์กับกลุ่มคนเหล่านั้นก่อน

“ เวทย์ไร้ธาตุ  เทคนิคลับของสวรรค์ โจงโจวฝันผีเสื้อ”ทัดใดนั้นวงเวทย์ก็เข้าไปในร่างของหยุนหยุน

จากนั้นดวงตาก็ปิดลงได้หลับไหลและฝันว่าตนเองเป็นผีเสื้อด้วยรอยยิ้ม

กรงขังสลายหายไป

หยุนไห่รับร่างของหยุนหยุนเอาไว้ในอ้อมกอด

“แม่ครับผมมารับแล้วนะหลับให้สบายเถอะ”หยุนไห่กระซิบในใจขณะอุ้มในท่าเจ้าหญิง

และบินไปทางทหารที่อยู่ตรงนั้น

“ใครเป็นหัวหน้าของที่นี้”หยุนไห่ในร่างเมตาตรอนพูดขึ้นแม้จะไม่มีปีกแต่ความสง่างามกับไม่ได้ลดลงราวกับเทพเจ้า

“ข้าเองขอรับ ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสมีนามว่าอะไร  ข้าพลเอกของรัฐบาลจีน นามอี้หลานขอรับขอคาระวะท่านจอมเวทย์ในตำนาน”อี้หลานกล่าวคำนับตามธรรมเนียมจอมยุทธ์ 

“ท่านพลเอกสินะ ”หยุนไห่หลับตาแม้ไม่รู้ว่าจอมเวทย์ในตำนานคืออะไรแต่เมื่อคิดว่าต้องแข็งแกร่งและน่าย้ำเกรงในโลกนี้แน่จึงคิดแผนบางอย่างขึ้นมา

อี้หลานและคนอื่นกังวลใจกลัวจะทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจเค้าเห็นการต่อสู้เมื่อกี้แล้วดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งกว่าตำนานคนอื่นเป็นมังกรในหมู่ตำนานอย่างแน่นอน

“จะว่าอะไรไหมหากข้าจะพาเด็กคนนี้กลับ ข้าไม่รู้หรอนะว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นแต่เด็กน้อยคนนี้เป็นคนสำคัญของข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ว่านะที่ข้าจะพานางไป”หยุนไห่รักษามาดผู้เชี่ยวชาญแม้จะไม่ทราบว่าจอมเวทย์ในตำนานคืออะไรก็ตามเพราะหยุนไห่พึ่งก้าวเข้ามาสายนี้ไม่นาน

“ขอรับพวกข้าไม่อาจห้ามได้แต่พวกเราก็เสียไป”แม้จะพูดไม่จบแต่หยุนไห่ก็ทราบเมื่อมองไปที่คนเจ็บมากมายและรถยนต์ที่ถูกทำลายภูเขาที่หายไปทะเลสาปแห่งใหม่ก็รู้สึกปวดใจเช่นกัน

มันดูเลวร้ายมาก

หยุนไห่อดบ่นไม่ได้

“หากสู้กันในเมืองคงราบเป็นหน้ากลองแน่”หยุนไห่คิดขณะที่ลืมตาขึ้น

“งั้นเดี่ยวข้าช่วยสักหน่อยก็แล้วกันไม่งั้นเดียวจะหาว่าจอมเวทย์ไร้น้ำใจ”หยุนไห่โบกมือ

อาณาเขตสีขาวกระจายออกมา

“อาณาเขตสวรรค์ลึกลับ”หยุนไห่ใช่1ในความสามารถติดตัวออกไปทันที

“นี้มัน ”อี้หลานตกใจเขารู้สึกว่าพลังที่เสียไปถูกเติมเต็มอย่างรวดเร็วบาดเเผลที่สะสมเริ่มถูกรักษาไม่ใช่เค้าคนเดียวแต่ทุกคนในเขตแดนนี้ต่างถูกรักษาทั้งหมด

ทางด้านเจ้าสำนักหอดาราที่บาดเจ็บหนักเมื่อได้สัมผัสอาณาเขต

“นี้หรือพลังของตำนาน  ”หลิวกังหลับตาขณะนั่งสมาธิและรวบรวมพลังที่หยุนไห่ปล่อยออกมา

ปัง

ระดับ9ขั้นกลาง

หลิงกังทะลวงระดับขึ้นมาได้ทันทีจากขั้น9ระดับต้นสูงสุด

“พลังของตำนานแม้จะเป็นเวทย์มนต์แต่กลับอ่อนโยนมาก  นี้คือจอมเวทย์ธาตุแสงระดับตำนานหรือ”หลิวกังมองไปยังใบหน้าของจอมเวทย์ระดับตำนานคนนี้แม้ใบหน้าจะดูราวคนอายุ24แต่หลิงกังไม่เชื่อแน่นอน

ตำนานสามารถมีอายุขัยได้มากถึง900ปีด้วยซ้ำหากไม่ตกตายก่อนหากเป็นเผ่าพันธ์อื่นอาจมากกว่านั้น

“ผมสีขาวยาวดวงตาสีขาวบริสุทธ์  คงต้องเตือนเหล่าคนในสำนักไว้หากพบเจอไม่งั้นเป็นเรื่องแน่”หลิงกังคิดในใจ

ทางด้านหยุนไห่เหตุผลที่ทำเช่นนั้นเพราะเค้ารู้ว่าเบื้องหลังของอีกฝ่ายไม่ธรรมดาเลยอย่าดูถูกดินแดนแห่งมังกรอารยธรรมนับหลายพันปีไม่ใช่เรื่องดีเชียวละหากไม่อยากเสียใจ

หยุนไห่คิด แม้ตนจะแข็งแกร่งแต่หากไม่อยู่ระดับเดียวกันกับเมตาตรอนตนจะไม่หยิ่งผยองเด็ดขาด

หยุนไห่มองมารดาตนในอ้อมกอดและเอ่ยกับอี้หลาน

“ว่าแต่พวกเจ้ามาที่นี้ทำไม”หยุนไห่ถามข้อสงสัยตนไม่เชื่อว่ามันจัดการหยุนหยุนแน่คนเหล่านี้อ่อนแอเกินไป

อี้หลานเกาหัวอย่างละอาย

“โอ้ ท่านผู้อาวุโส พวกเรามาที่นี้เพื่อจับกุมอาชญากรนามมารโลหิตขอรับ”อี้หลานเล่าให้ฟังขณะมองการแสดงออกของหยุนไห่ไปด้วยแต่ไม่พบความไม่พอใจใดๆจึงถอดหายใจด้วยความโล่งอกดีที่ผู้อาวุโสคนนี้ไม่ได้โกรธอะไรไม่งั้นเค้าคงได้ลงไปคุยกับรากมะม่วงนานแล้ว

“เอาละดูเหมือนจะรักษาสำเร็จแล้วสินะ  หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือสามารถติดต่อผ่านลูกศิษย์ข้าได้นะเค้าอยู่ที่ภูเขาซินซานนะแถวเทือกเขาซินซานนะ  ข้าสัญญาว่าจะช่วยเหลือเจ้า1อย่างนี้คือการแทนคำขอโทษแล้วกัน”หยุนไห่กล่าวขณะบินขึ้นไป

“และลูกศิษย์ข้าชื่อว่าหยุนไห่หวังว่าเจ้าจะไม่ทำอะไรโง่ๆนะ”หยุนไห่ตัดสินใจทำให้ตนเองเป็นที่รู้จักในฐานะลูกศิษย์ของจอมเวทย์ในตำนานที่แข็งแกร่งแม้จะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับจอมเวทย์ของโลกนี้เลยก็ตามแต่ด้วยการอ่านนิยายแนวนี้มามากจึงคำนวณเอาไว้เพื่อสร้างช่องทางติดต่อกับทางการนี้คือแผนที่ดีที่สุดในตอนนี้

“ขอรับว่าแต่ท่านนาว่าอะไรขอรับ”อี้หลานเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

หยุนไห่ที่กำลังบินขึ้นชะงักเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย

“นามของข้าคือ เมตาตรอน   จำไว้ด้วยละ”หยุนไห่พุ่งขึ้นฟ้าขณะอุ้มร่างของหยุนหยุนๆไปด้วย

“เห้อ  ไปซักที”อี้หลานถอนหายใจการพบตำนานนี้กินพลังใจเค้ามากจริงๆ

“ดูเหมือนเราก็ควรรีบตัดผ่านไปขอบเขตตำนานยุทธ์แล้วสิ”อี้หลายคิดเค้าติดอยู่ระดับยอดปราจารย์ระดับ9ขั้นสูงสุดมานานแล้วแต่ยังไม่อาจตัดผ่านไปได้

“นี้สินะที่ว่า  การเป็นตำนานยากประหนึ่งปีนสวรรค์”อี้หลานถอดหายใจขณะตัดสินใจแจ้งเบื้องบนและขอพักร้อนปิดด่านฝึกตนดีกว่า