ระบบชิงโชค(ปิดแบบไม่มีกำหนด)

ลำดับตอนที่ #1 : ความตายที่ใกล้เข้ามา

ในภูเขาสูงแห่งหนึ่งรถเมล์​ได้จอดลงแต่แปลกที่ไม่มีใครในรถเมล์​เลย

ร่างบางผมสั้นผมสีดำดวงตาสีดำธรรมดาสวมชุดธรรมดาสีเทาลายปีศาจสุดน่ารักใบหน้าดูหดหู่มาก

ช่างเหมาะสมกับบรรยากาศที่ดูเหมือนฝนตกเมฆดำหมองคล่ำ

“แค่ก...แค่ก ที่นี้สินะที่ตายของฉันแม่ครับผมกลับมาแล้ว”ชายอ่อนแอคนนี้คือหยุนไห่ นักศึกษาที่จบของมหาลัยที่ดีที่สุดของประเทศจีน

ชายหนุ่มได้ผลตรวจหมอบอกว่า

“คุณสามารถอยู่ได้อีกอย่างมากครึ่งปีครับ ผมต้องขอโทษด้วยแต่ผมก็จนปัญญาจริงๆ"หมอเอ่ยด้วยสีหน้าจนปัญญาและพยายามบอกให้เค้าใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้ดี

ตัดมาทางปัจจุบัน

 หยุนไห่เดินขึ้นภูเขาอย่างยากลำบากภูเขาที่สูงราว1000เมตร

ใบหน้าที่ซีดกว่าเดิมมาก

“แฮกๆๆ แค่กๆๆ”หยุนไห่หอบหายใจขณะไอเล็กน้อยร่างกายอันอ่อนแอขณะที่เขามองไปยังบ้านไม้สองชั้นที่ยังคงสภาพดีหยุนไห่ได้ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวหลังจากพักอยู่ชั่วครู่และได้ลุกขึ้นและได้เดินไปเปิดประตู

“กลับมาแล้วครับ”หยุนไห่ได้เปิดประตมองเข้าไปในบ้านที่ยังมีฝุ่นจับเล็กน้อยดูเหมือนจะมีคนมาทำความสะอาดมาก่อนแล้ว

หยุนไห่ได้เดินเข้าไปมองไปยังโซฟาไม้หยุนไห่นั่งลงขณะ

“เราเหลือเงิน50000หยวน  เห้อ คงพบสำหรับอาหารการกินและทำสุสานนะ”หยุนไห่หดหู่เค้าอาศัยอยู่กับแม่กันสองคนแต่แม่ได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อ3เดือนก่อนแม้แต่ศพยังหาไม่เจอวันนั้นทำให้หยุนไห่เกือบใจสลายโชคดีที่เพื่อนอยู่ในมหาลัยพาส่งโรงพยาบาลทัน

นั้นทำให้เขารู้สภาพร่างกายของตัวเองมันเป็นโรคที่แปลกมากมันทำให้เค้าเหนื่อยล้ากว่าคนปกติมากมันเป็นตั้งแต่เด็กแม้จะพยายามออกกำลังกายเขาแต่มันกลับไม่ช่วยและแย่ลงกว่าเดิมอีกแต่ใช่ว่าจะไม่มีข้อดีสติปัญญาของหยุนไห่นั้นดีกว่าเด็กทั่วไปมากการอ่านและเรียนรู้ได้ดีกว่าเด็กคนอื่นทำให้เค้าสามารถสอบชิงทุนและชิงรางวัลช่วยคนอื่นทำรายงานและรับจ้างเกี่ยวกับการศึกษา เพื่อหาเงินแบ่งเบาภาระของแม่และหาเงินรักษาตัวเสมอทำให้เค้ามีเพื่อนมากมายแทบไม่มีคนเกลียดเลยเพราะแทบจะไม่สามารถสร้างความเกลียดชังให้ใครได้เลย

“เอาละจัดของก่อนดีกว่า”หยุนไห่ลุกขึ้นไปชั้นสองและจัดของในห้องนอนของเค้า

ท้องฟ้าที่มืดลงเป็นเวลา19.00น.

หยุนไห่ได้หุงข้าวและทอดไข่ทานอาหารเย็นอย่างเรียบง่าย

“ง่ำๆๆ  อืมฝีมือเราดีกว่าแม่จริงๆ”ใบหน้าแสดงสีหน้าพึ่งพอใจสำหรับเด็กยากจนเช่นเขาแค่สามารถทานอาหารได้อิ่มๆก็ดีใจแล้ว

หยุนไห่ได้ทานอย่างอารมณ์ดีอย่างน้อยเค้าก็ยังพอจะหาความสุขในชีวิตอันเเสนสั้นนี้

ครืนๆๆๆๆๆ

เสียงแปลกดังขึ้น

“เสียงอะไร?”หยุนไห่สงสัยและลุกขึ้น

เขาวิ่งออกไปจากนอกห้องมาข้างหน้าบ้านมองไปยังอากาศที่ดูบิดเบี้ยว

“อะไรนะ อากาศบิวเบี้ยวแบบนั้น”หยุนไห่ตกใจขณะถอยห่างออกไปหลบในบ้าน

เพล้ง
 

อากาศได้แตกสลาย

และมีวัตถุสองอย่างปรากฏออกมาตกอยู่บนพื้น

แต่โชคร้ายสำหรับหยุนไห่เมื่อมิติแตกออกมาคลื่นพลังนั้นทำให้หยุนไห่หมดสติขณะแสงสีรุ้งได้พุ่งไปในร่างของหยุนไห่

เช้าวันต่อมา

หยุนไห่ค่อยๆลืมตาขึ้น

ร่างกายดูอ่อนล้ามาก

“โอ๊ย หัวฉันมันเกิดอะไรขึ้นกัน”หยุนไห่ลุกขึ้นและบัดฝุ่นออกโชคดีที่ฝนไม่ตกหรือไม่มีสัตว์เลี่อยคลานหรือมีพิษมาหยุนไห่รู้สึกขอบคุณที่เขายังรอดมาได้

“เมื่อวานฉัน ได้ยินเสียงแปลกๆ และเดินออกมาก็พบอากาศที่บิดเบี้ยวจากนั้น”หยุนไห่เอ่ยกับตัวเองเบาๆ

ก่อนจะเหลือบตามองไปที่สิ่งที่อยู่บนพื้นเป็นหน้ากากแปลกๆสีขาวและขวดสีแดงเลือด

หยุนไห่ถูกของสองสิ่งดึงดูดแต่เขาก็ระมัดระวังโดยการหาผ้ามาคลุมไว้เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอันตรายเกิดขึ้นเขาได้ห่อผ้าเอาไว้และนำทั้งสองอย่างเข้ามา

ทั้งสองอย่างคือสิ่งมาจากมิติลึกลับทำให้หยุนไห่รู้สึกต้องระมัดระวัง

“พวกมันคืออะไรนะ”หยุนไห่พยายามครุนคิดเขารู้ว่าสองสิ่งนี้ไม่ธรรมดาแน่นอนแต่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเขารู้สึกว่ามันลึกลับ

อย่างแรกคือหน้ากากสีขาวที่ไม่มีสิ่งใดปรากฏบนหน้ากากทำให้ดูลึกลับ

อย่างที่สองคือขวดที่บรรจุของเหลวสีแดง

หยุนไห่ได้ห่อผ้าไว้เหมือนเดิมและคิดว่าจะศึกษามันหลังจากที่จัดการเรื่องส่วนตัวของตัวเองก่อน

“โถ่  ลืมล้างจานเลยนี้ยังไม่ได้อาบน้ำด้วย”หยุนไห่คิดในใจขณะล้างจานอย่างเงียบๆ

รูปร่างอันผอมเพรียว

ดวงตาอันกลมโต

ใบหนาอันสวยงาม 

ริมฝีบางอันอวบอิ่ม

ผิวสีขาวซีดของคนไม่ออกแดด

หยุนไห่มักจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงสวยเสมอหากไม่ได้บอกต่อให้ตายก็ไม่มีใครเชื่อนั้นทำให้เขาป๊อปในหมู่เพื่อนชายหรือหญิงเสมอ แต่ตนไม่เคยมีแฟนเลยแต่มีเพื่อนมากมายเพราะความเป็นมิตรและหน้าตาแต่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเจอคนโรคจิตนะแต่เขามักจะไปไหนมาไหนกับเพื่อนมากกว่า3คนเสมอ

หลังจากที่ล้างจานเสร็จ

หยุนไห่ได้เดินเข้าในห้องน้ำและเริ่มถอดเสื้อผ้า

ซ่าาา

ร่ายกายอันบอบบางร่างการที่พอสมส่วนแต่กลับไม่มีกล้ามเนื้อของผู้ชายเลยหากใส่กระโปรงหรือเดรสก็ไม่มีใครดูออกว่าเป็นผู้ชายแม้แต่จะตัดผมสั้นแล้ว

“เห้อ สิ่งของทั้งสองมันคืออะไรกันแน่นะ”หยุนไห่เอ่ยอย่างเคร่งเครียดเค้าหวังว่าของทั้งสองอย่างนี้อาจจะสามารถช่วยเขาได้มากแม้เขารู้ว่ามันอาจจะล้มเหลว

“แต่แล้วยังไงละหากวิทยาศาสตร์ไม่สามารถช่วยฉันได้ความลึกลับก็ใช่ว่าจะช่วยไม่ได้”หยุนไห่กล่าวเขาไม่ได้กลัวความตายแต่ก็ใช่ว่าอยากตายแบบนี้มันน่าหดหู่เกินไป

หลังจากอาบน้ำเสร็จหยุนไห่ก็เช็ดตัวและสวมเสื้อผ้าตัวสีขาวกางเกงยีน

หยุนไห่ได้เดินไปที่ห้องครัวและทำอาหาร

“เห้  ไอ้หนูหยุนไห่เธอกลับมารึไง”เสียงชายชราเอ่ยขึ้น

“เสียงนี้มันลุงหลินใช่ไหมครับ”หยุนไห่เดินออกจากบ้านพบชายชราที่ยิ้มเอ่ยโบกมือให้หยุนไห่

ชายชราคนนี้คือหลินหลาง เป็นเพื่อนบ้านของเขาและสมัยเด็กแม่กับหยุนไห่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ก่อนที่หยุนไห่จะขึ้นม.ปลายจึงได้ย้ายไปในเมืองเพื่อความสะดวกแต่ก็มักกลับมาทำความสะอาดบ้านเสมอ และลุงหลินก็มักใจดีกับเขาเสมอลุงหลินเขาอาศัยอยู่กับหลานสาวของเค้า

“ครับผมจะมาอยู่ที่นี้สักพักหรืออาจตลอดเลยก็ได้ครับลุงหลิน”หยุนไห่เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มขณะเดินไปคุย

“เห้อ ไอ้หนูนี้เธอยังไม่มีแฟนใช่ไหม”ลุงหลินเอ่ยขึ้นอย่างสงสารหลังจากเห็นหน้าตาของหยุนไห่

“ครับ แต่ลุงหลินอย่าพูดแบบนั้นสิ”หยุนไห่ยิ้มอย่างขมขื่นใครมันจะอยากเป็นแฟนกับคนที่สวยกว่าตัวเองกัน?

“เอาละๆ ลุงไม่พูดแล้ว แต่ว่าหยุนๆน้อยเธอดูไม่ดีเลยนะ”ลุงหลินเอ่ยขึ้นขณะมองใบหน้าซีดเซียวของของหยุนไห่

“ลุงคิดไปเองน่าผมเนี้ยนะป่วยแค่เหนื่อยนิดหน่อยนะ"หยุนไห่กล่าวตัดเพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วง

“เออ  เข้าใจแล้วถ้าว่างๆก็อย่าลืมมาเยี่ยมกันละเดียวตาแก่คนนี้จะเลี้ยงข้าวซักมื้อ”ลุงหลินพยักหน้าและไม่พูดอะไรขณะที่เดินจากไปเงียบๆ

“ ผม ขอโทษแต่ลุงไม่ต้องมากังวลเรื่องของผมหรอกคนใกล้ตายอย่างผมนะ แค่กๆๆ”หยุนไห่เอ่ยขณะออกมาอย่างเบาๆ

หยุนไห่มองท้องฟ้าที่ไร้แสงแดดอย่างเงียบๆเทือกเขาแถวนี้เรียกว่าเทือกเขาหลินซานเป็น1ในเทือกเขาทางตะวันตกของประเทศซึ่งแทบไม่มีแดดซึ่งนี้ก็เป็นที่แปลกๆแห่งหนึ่งในภูเขาลูกนี้มีบ้านเรือนไม่ถึงร้อยหลังคาเรือนตามยอดเขาโชคดีที่เทือกเขาหลินซานมีลมแรงตลอดปีรัฐบาลจึงติดตั้งโรงงานผลิตไฟฟ้าจากกระแสลมที่นี้ทำให้หมู่บ้านแห่งนี้มีกระแสไฟฟ้าใช้แถมถูกมากด้วย

หยุนไห่ได้มองไปยังเมฆดำบนท้องฟ้าและได้หันหลังกลับบ้านไป

ภานในบ้านเค้าได้เดินไปที่ห่อผ้าที่อยู่บนโต๊ะและกางมันออกปรากฎหน้ากากสีขาวล้วนไม่มีลวดลายอะไรกับขวดที่บรรจุของเหลวสีแดง

หยุนไห่สูดหายใจเข้าลึกขณะหยิบขวดบรรจุของเหลวสีแดง

ติ่งท่านได้รับ 

สมบัติระดับ6 แก่นแท้เลือดแวมไพร์บรรพบุรุษ

ระบบชิงโชคเปิดใช้งาน